Wayfarer Guardian เพื่อนนักเดินทาง
Chapter 1: ครอบครัวผู้จ้างวานที่ถูกใจ
By DRACULolitA

เมืองชาร์แมโล่ ถือเป็นเมืองเล็ก ๆ ที่มีประชากรราว ๆ 50 ครัวเรือน  อยู่ทางตอนใต้ของอาณาจักรคาริลลอส การเดินทางจากเมืองหลวงคาริลลอสมายังชาร์แมโล่แห่งนี้  ใช้เวลาราว 4-5 วัน เสียงผู้คนที่เดินทางเข้ามาในเมืองตั้งแต่เช้า  ทำให้ข้าตื่นขึ้นมาหลังจากตั้งใจว่าจะตื่นสายกว่านี้อีกสักหน่อย มองลอดหน้าต่างห้องออกไป  ก็เห็นผู้คนจากต่างถิ่นแห่แหนเข้ามาเป็นจำนวนมาก บางทีนี่อาจจะเป็นโอกาสอันดีที่ข้าจะได้งานทำก็เป็นได้  ข้าจึงรีบอาบน้ำแต่งตัว  แล้วเดินทางไปยังกิลด์นักผจญภัยในทันที



ชื่อของข้าก็คือ มาร์คัส  ข้าอาศัยอยู่ที่นี่ตั้งแต่เกิด พ่อกับแม่ของข้าเดินทางไปอยู่ในเมืองหลวง  ข้าจึงอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด 12 ปี ปัจจุบันข้าอายุ 35 แล้ว เป็นช่วงวัยทำงานที่ควรเก็บเงินก่อร่างสร้างตัวเป็นที่สุด เพื่อให้สามารถทำอาชีพของข้าได้อย่างราบรื่น  ข้าจำเป็นต้องพัฒนาทักษะการต่อสู้ให้ดีพอ จนในตอนนี้ทักษะนักดาบเวทย์ของข้าอยู่ใน Rank C แล้ว

"เฮ้! มาร์คัส...มาแต่เช้าเชียวนะวันนี้  ได้กลิ่นเงินล่ะสิท่า"
ฮันซาน แม้จะไม่ได้ร่วมงานกันบ่อยครั้งนัก  แต่ก็เป็นขาประจำกิลด์นักผจญภัยเช่นเดียวกับข้า ถึงแม้คำทักทายนี้จะแฝงคำดูถูกดูแคลนอยู่บ้าง  แต่มันก็เป็นเรื่องจริง  ใครบ้างล่ะจะไม่สนเงินจำนวนมากที่จะได้รับจากนักเดินทางจากต่างถิ่น
"ฮึ! คนที่จมูกไวกว่าข้าก็คงเห็นจะมีแต่เจ้าคนเดียวนี่แหละ"
แน่นอนว่าฮันซานเองก็ไม่สนใจคำพูดที่แฝงการประชดประชันของข้าด้วยเช่นกัน

เนื่องจากเป็นขาประจำของกิลด์อยู่แล้ว  เพียงข้าไปรายงานตัวที่เคาเตอร์  ที่เหลือก็แค่รอผู้ว่าจ้างเท่านั้น ขากลับข้าไม่ลืมที่จะสั่งเบียร์ 2 แก้ว เพื่อมานั่งรอผู้ว่าจ้างพร้อมกับฮันซาน
"เออ...ขอบใจ  ได้ข่าวว่า 3 วันก่อน  เจ้าเพิ่งกลับจากทุ่งเรดวัลเวตมาสินะ  ไม่คิดจะไปเส้นทางอื่นบ้างเลยรึ"
ในขณะที่ฮันซานรับแก้วเบียร์จากข้าไปกระดกดื่มรวดเดียวหมดแก้ว  คำถามของเขาเล่นเอาเบียร์ที่สั่งมาเสียรสชาติหมดเลย
"ข้าคุ้นชินกับเส้นทางนี้แล้ว  ที่สำคัญ...เส้นทางอื่นก็มีคนอื่น ๆ จับจองหมดแล้ว  ข้าไม่อยากมีปัญหานักหรอก"
พูดจบก็กระดกเบียร์ดื่มอีกสักที  ก่อนจะชวนเจ้าฮันเตอร์ขี้เมาเปลี่ยนเรื่องคุย
"แล้วเจ้าล่ะ เจ้ากิ้งก่าเกล็ดกระเบื้องที่ชอบล่านักหนา  เดี๋ยวนี้จำนวนที่ล่าได้ลดลงเยอะเลยไม่ใช่รึไง"
"เฮย...พูดเรื่องน่ารำคาญอีกแล้ว  ก็ในเมื่อมีผู้จ้างวาน...ข้าก็ต้องทำหน้าที่ของข้าสิ  จะล่าได้มากหรือน้อยมันก็ไม่ใช่ปัญหาของข้าสักหน่อย"
ฮันซานตอบรับข้าราวกับว่า  เป็นข้าเพียงคนเดียวที่พูดจาไม่เข้าหูเขา

เสียงผู้คนเดินเข้าออกซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่อาจเรียกความสนใจจากพวกเราได้ง่ายดายนัก ทั้งข้าและฮันซานต่างก็รู้กันดีว่า กว่าร้อยละ 80 ของนักผจญภัยที่เข้ามาในกิลด์  มักจะเข้ามาเพื่อหาข้อมูลเท่านั้น เมื่อได้ข้อมูลที่ต้องการก็จะเดินจากไปโดยไม่สนใจแม้แต่จะมองมาด้วยซ้ำ

"ท่านพ่อ...ข้าอยากเห็นดอกพรมแดงเร็ว ๆ จังเลยค่ะ"
"เดี๋ยวสิลูก  เราเพิ่งเดินทางมาถึงเองนะ  ให้ท่านพ่อสอบถามข้อมูลจากกิลด์นักผจญภัยก่อนนะจ้ะ"
เสียงใส ๆ ของเด็กผู้หญิงที่ถามหาดอกเรดวัลเวตทันทีที่เข้ามาในกิลด์  นี่แหละที่เรียกความสนใจจากข้าได้ ดูเหมือนนอกจากพ่อกับแม่ของเธอแล้ว  เด็กน้อยยังมีน้องสาวตามมาข้างหลังด้วยอีกคน

คนพ่อหลังจากหันไปบอกภรรยาให้หาที่นั่ง  เขาก็เดินตรงไปยังเคาเตอร์ของกิลด์นักผจญภัยทันที ดูจากการแต่งกายแล้ว  คงเป็นนักดาบแต่ไม่ใช่นักดาบเวทย์  ร่างกายบึกบึนแข็งแรงดูสมกับเป็นหัวหน้าครอบครัว ฝ่ายภรรยาก็พาลูกสาวทั้งสองไปนั่งรอ  ดูจากการแต่งกายก็คงเป็นนักธนูที่ดูปราดเปรียวมากทีเดียว ลำพังสองคนนี้ก็น่าจะเดินทางไปไหนมาไหนได้โดยไม่ต้องกลัวอันตรายจากมอนสเตอร์บริเวณรอบ ๆ เมืองนี้หรอก



ข้าไม่ได้สนใจพ่อกับแม่สักเท่าไหร่  ลูกสาวทั้งสองคนที่ตามมาด้วยดูยังไงก็น่าสนใจกว่า คนพี่แต่งกายเป็นนักเวทย์ฝึกหัด อายุของเธอน่าจะราว ๆ 12-13 ปี รูปร่างสูงผอม สวมฮู๊ดสีฟ้าคลุมทับชุดกระโปรงสั้นครึ่งเข่าสีขาว  โชว์ขาอันเรียวยาวแถมยังขาวจนอดที่จะมองไม่ได้ หลังจากได้ที่นั่งแล้วเธอก็วางไม้คธาอันเล็ก ๆ ของเธอลงบนโต๊ะ  และเปิดฮู๊ดออกมา  ปรากฏเป็นใบหน้าของเด็กหญิงที่ทั้งขาวทั้งสวยได้รูป  ทรงผมเปียสองข้างเป็นระเบียบเรียบร้อย ดวงตาที่คมบาดใจ  กับริมฝีปากเล็ก ๆ สีชมพูที่ดูน่าสัมผัส  เห็นแล้วทำให้ใจของข้าเต้นไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว

ส่วนคนน้องเองก็น่าสนใจไม่แพ้กัน  เธอแต่งกายด้วยชุดเดินทางปกติ  ดูเหมือนเธอจะยังไม่ได้เลือกอาชีพ  แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนัก  เพราะเธอดูเหมือนจะอายุเพียง 8-9 ขวบเท่านั้น ใบหน้ากลม ๆ ที่ยังไม่แสดงเค้าโครงของความเป็นสาว บวกกับเรือนร่างมีน้ำมีนวลแบบเด็ก ๆ ที่ชวนหลงไหล หากได้เดินทางไปกับครอบครัวนี้  คงจะเป็นอะไรที่สนุกสนานไม่น้อย

"ข้าว่าคงจะยัง Rank G อยู่แน่ ๆ"
เสียงฮันซานดึงสติของข้ากลับมายังโต๊ะที่นั่งอยู่  เบียร์อีกคนละ 2 แก้วถูกนำมาวางเสิร์ฟบนโต๊ะ
ข้าหยิบเบียร์แก้วหนึ่งดื่มต่อ  ทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่เขาพูด
"เจ้าก็คิดเหมือนกันใช่ไหม  ยัยเด็กนั่นน่ะ  ชุดก็ยังดูใหม่อยู่  แถมท่าทางการถือคทานั่น  ดูยังไงก็มือใหม่ชัวร์ ๆ"
ถึงจะจริงอย่างที่ฮันซานกล่าวแทบทุกอย่าง  แต่ข้าก็ไม่อาจแสดงความสนใจอย่างชัดเจนให้เขาเห็นได้
"ส่วนตัวพ่อน่ะ...คงไม่เกิน Rank D แน่นอน  เข้าทางเจ้าสุด ๆ ไปเลยไม่ใช่รึไง"
เราสองคนไม่ใช่นั่งกันในกิลด์เปล่า ๆ ทักษะการประเมินของพวกเราเองก็ได้รับการฝึกฝนเป็นประจำเช่นกัน แน่นอนว่าข้าสนใจครอบครัวนี้มาก  แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะมีสิทธิจัดการอะไรทุกอย่างได้ บางทีข้าอาจจะคลุกคลีกับฮันซานมากเกินไป  จนเขาแทบจะรู้ความคิดของข้าแล้ว
"อยู่เงียบ ๆ เหอะน่า"
ข้าได้แต่พูดปัด ๆ ไปด้วยความรำคาญ

หลังจากยืนอ่านที่กระดานข่าวอยู่พักใหญ่  ในที่สุดผู้เป็นพ่อก็ดึงแผ่นโฆษณาที่ข้าฝากประกาศเอาไว้ออกมา  เมื่อเขามองมายังโต๊ะที่ข้าและฮันซานอยู่  เขาก็เดินตรงมาหาข้าในทันที
"ท่านคือ มาร์คัสใช่ไหม"
"เป็นข้าเอง  นักดาบเวทย์ Rank C ยินดีให้ความช่วยเหลือ"
ข้าแอบเห็นฮันซานแอบกลั้นขำอยู่  ดูแล้วน่าอัดสักหมัด  แต่เมื่อคำนึงถึงงานใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าแล้ว  อดทนเอาไว้จะดีกว่า

"คือ...ครอบครัวของเรา ตั้งใจจะไปทุ่งดอกพรมแดงน่ะครับ"
ผู้เป็นพ่อชี้ให้ดูสมาชิกในครอบครัวอีก 3 คนที่เหลือที่นั่งอยู่โต๊ะอีกฝั่งหนึ่ง  ประกอบคำอธิบายของเขาด้วย
"เห็นว่าท่านรับนำทางไปและกลับอย่างปลอดภัยใช่ไหมครับ"
ข้าเพียงพยักหน้ารับ  ทำสีหน้าให้ดูน่าเกรงขามและน่าเชื่อถือ  ก่อนจะให้ข้อมูลเสริมอย่างจำเป็น
"หากท่านต้องการจะไปเพียงลำพังก็ไม่จำเป็นต้องมีคนนำทางหรอก  แต่หากจะพาทั้งครอบครัวไป  ข้าคิดว่าท่านควรมีคนนำทางจะดีกว่า"
แม้จะดูเป็นคำพูดที่อาจทำให้เสียลูกค้าได้  แต่เพื่อให้การจ้างวานเป็นไปในรูปแบบที่ข้าต้องการ  ข้าไม่อาจละเลยการให้ข้อมูลเช่นนี้ได้
"ถ้าเช่นนั้นแล้ว  ข้าจะขอจ้างท่านเพื่อพาพวกเราไปยังทุ่งดอกพรมแดงได้หรือไม่"
เพียงเท่านี้  การผจญภัยครั้งใหม่ของข้าก็ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว



"อา...โชคดีจริง ๆ ที่ตัดสินใจจ้างวานท่านมาร์คัส  นอกจากจะได้คนนำทางแล้ว  ยังมีที่พักราคาถูกให้พวกเราพักผ่อนด้วย"
ผู้เป็นพ่อเอ่ยชมอย่างตรงไปตรงมา  เมื่อข้าแนะนำให้ทั้งครอบครัวพักผ่อนที่บ้านของข้าก่อนหนึ่งคืน  เพื่อออกเดินทางในวันรุ่งขึ้น
"แต่ข้าอยากออกเดินทางเลยนี่นาท่านพ่อ"
ตั้งแต่ออกจากกิลด์มา เสียงลูกสาวคนโตยังคงรบเร้าพ่อของนางไม่หยุด  ผู้ที่เป็นต้นคิดที่จะดูทุ่งดอกเรดวัลเวต  คงเป็นเธอคนนี้ไม่ผิดแน่ ๆ
"ไม่เอาน่า...โดโรธี  ท่านมาร์คัสก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอ  ว่าเดินทางตอนนี้มันอันตราย  อย่าทำให้เค้าลำบากใจสิลูก"
ผู้เป็นแม่ช่วยปรามลูกสาวด้วยอีกคน  จนเธอยอมสงบปากสงบคำลง  เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว  ข้าจึงขอแยกตัวไปพักผ่อน  ปล่อยให้ทั้งครอบครัวมีเวลาส่วนตัวอยู่ร่วมกันจนกว่าจะถึงเช้า
 
บ้านของข้ามี 3 ชั้น ห้องที่ข้าใช้พักผ่อนเป็นประจำนั้นอยู่ชั้นบน  ส่วนห้องที่ครอบครัวนี้ใช้พักผ่อนอยู่ที่ชั้นสอง ข้าดัดแปลงเป็นที่พักสำหรับผู้จ้างวาน  เผื่อเหตุการณ์ฉุกเฉินอย่างคราวนี้ เพราะโรงแรมในเมืองนี้มีจำนวนไม่มากพอที่จะรับนักเดินทางจำนวนมาก ๆ ได้ทั้งหมด แถมราคาที่พักก็ถือว่าแพงเมื่อเทียบกับเมืองที่อยู่ใกล้เคียง 

"ว้าว! มีอ่างอาบน้ำด้วย"
เสียงร้องจากลูกสาวคนเล็กดังแว่วขึ้นมาจากชั้นสอง  จนข้าที่นอนอยู่ชั้นที่ 3 ได้ยิน นั่นเป็นสัญญาน บอกข้าว่านี่เป็นเวลาอาบน้ำของครอบครัวนี้แล้ว อันที่จริงข้าตั้งใจว่าจะนอนพักผ่อนแล้วเชียวนะ แต่เมื่อได้ยินเสียงที่ท้าทายกันแบบนี้  เห็นทีคงจะปล่อยผ่านไปเฉย ๆ ไม่ได้ ข้าตั้งสมาธิไปที่ฝ่ามือขวาจนมีแสงสว่างปรากฏออกมา  จากนั้นวางทาบลงกับพื้นห้องในตำแหน่งที่แม่นยำ แสงสว่างนั้นค่อย ๆ ทำให้พื้นห้องละลายหายไป  จนข้าสามารถมองทะลุลงไปเบื้องล่างได้ นี่นับเป็นเวทย์มนตร์ที่หายากและใช้งานยากพอสมควร  กว่าที่ข้าจะฝึกฝนมันสำเร็จก็ใช้เวลากว่าครึ่งปี  แต่ผลลัพธ์ที่ได้มันช่างคุ้มค่าเสียเหลือเกิน ใต้พื้นห้องนอนของข้า  ตรงกับเพดานห้องอาบน้ำชั้นสองพอดี  และจุดที่ข้าเลือกนั้นก็เป็นจุดอับสายตาของคนที่มาใช้ห้องน้ำ ไหน ๆ พรุ่งนี้ก็จะต้องเดินทางร่วมกันแล้ว  ข้าขอถือโอกาสนี้เช็คของสักหน่อยก็แล้วกันนะ



"ท่านแม่จะอาบน้ำกับข้าด้วยไหม"
น้องสาวของบ้าน เอ่ยถามแม่ของเธอ  ขณะที่ยกแขนเพื่อให้ผู้เป็นแม่ถอดชุดที่เธอสวมใส่อยู่
"ไม่ล่ะโดโรเธียร์  หนูอาบกับพี่โดโรธีไปก็แล้วกัน"
เมื่อพูดจบ  ผู้เป็นแม่ก็หอบเสื้อผ้าของเด็กน้อยเดินออกจากห้องน้ำไป  ทิ้งลูกสาวคนเล็กในสภาพเปลือยล่อนจ้อนเอาไว้แบบนั้น เรือนร่างในวัย 9 ขวบของโดโรเธียร์  แม้จะยังไม่โตเต็มที่  แต่ก็เริ่มมีส่วนโค้งเว้าให้เห็นบ้างแล้ว เริ่มจากเนินอกเล็ก ๆ ที่ประดับด้วยหัวนมสีชมพูอ่อน ๆ อันน่าหลงไหล  ตามด้วยช่วงเอวที่แม้จะมีไขมันอยู่บ้างแต่ก็คอดลงเล็กน้อยดูน่ากอดน่าฟัด แต่ที่น่าสนใจที่สุดเห็นจะเป็นร่องเสียวที่ใหญ่โตเกินหน้าเกินตาเจ้าของ  มันทั้งนูนเด่น  เกลี้ยงเกลา  และขาวนวลสมกับที่เป็นลูกสาวคนเล็ก เด็กน้อยยืนแก้ผ้าตรงนั้นได้ไม่นาน  ก็กลับไปสนใจอ่างอาบน้ำอีกครั้ง  ก้มลงเอามือแตะน้ำที่แม่ของเธอเปิดทิ้งไว้  จังหวะนั้นก็ทำให้บั้นท้ายของเธอลอยเด่นขึ้นมา  ก้นของเด็กวัย 9 ขวบดูอวบอ้วนและเต่งตึงชวนสัมผัสเป็นอย่างยิ่ง

"น้ำจะล้นอยู่แล้ว  พอแค่นี้แหละ"
ในที่สุด  พี่สาวคนสวยก็ตามเด็กน้อยเข้ามา  ทันทีที่เข้ามาเธอก็หันไปปิดก็อกน้ำเป็นอันดับแรก เด็กสาวยังคงอยู่ในชุดนักเวทย์ฝึกหัดสีฟ้าของเธอ  แต่ถอดฮู๊ดและรองเท้าถุงเท้าออกหมดแล้ว คงเหลือแต่ชุดกระโปรงสั้นครึ่งเข่าตัวในที่ทั้งขาวและบาง  จนข้าสังเกตเห็นหน้าอกที่เริ่มตั้งเต้าสวยงาม  ชวนให้หวั่นไหวยิ่งนัก ทันทีที่รู้ว่าน้ำในอ่างพร้อมแล้ว  เด็กสาวคนน้องก็กระโจนลงแช่น้ำไม่ทันให้พี่สาวตั้งตัว

"อุ๊ย! เดี๋ยวเหอะ  ชุดพี่เปียกหมดแล้วนะ"
พี่สาวตวาดน้อง  แต่กระนั้นเธอก็ขยับถอยหลังมา  ก่อนจะเริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอออกบ้าง เริ่มจากเชือกคาดเอวที่ผูกเป็นโบว์เอาไว้ด้านซ้าย  เพียงกระตุกมันเบา ๆ เชือกคาดเอวนั้นก็หลุดร่วงลงกับพื้นทันที ชุดกระโปรงสีขาวแขนสั้นนั้น  เพียงแค่จับชายกระโปรงแล้วถกขึ้นทางหัว  มันก็หมดความน่าสนใจไปในที่สุด ภายใต้ชุดกระโปรงสีขาวนั้น  คงเหลือเพียงกางเกงในตัวจิ๋วสีขาวที่สว่างจ้าไม่แพ้ชุดกระโปรงของเธอ เด็กสาวไม่ได้สวมเสื้อชั้นใน  และหันมุมมองที่ดีที่สุดมาให้ข้าได้ชื่นชมพอดิบพอดี เนินอกที่นูนขึ้นมาเป็นกระเปาะ  เหมือนซาลาเปาขาว ๆ ลูกน้อย ๆ สองลูกที่วางเคียงคู่กัน หัวนมสีน้ำตาลอ่อน ๆ เป็นเหมือนจุดแดงบนซาลาเปาที่น่าค้นหา  แม้จะยังไม่เติบโตเต็มที่  แต่ในมุมมองของข้า  หน้าอกกระเปาะเล็ก ๆ นี้  เหมาะสมกับใบหน้าขาวสวย  และผมเปียสีดำยาวไปถึงเอวของเธอที่สุดแล้ว ข้ารู้สึกเสียใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเด็กสาวคนพี่ก้าวเท้าข้างหนึ่งเข้าไปในอ่างน้ำทั้ง ๆ ที่ยังใส่กางเกงในอยู่ นางคงอาจจะไม่ชินสถานที่  หรือไม่ก็มีความเขินอายในการเปลี่ยนแปลงบางอย่างของร่างกายเธอ

"ท่านพี่โดโรธี  ไม่ถอดกางเกงในเหรอ  พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางนะ  เดี๋ยวก็โดนท่านแม่บ่นอีกหรอก"
"เออ...จริงด้วย"
เด็กน้อยร้องทัก  ทำให้พี่สาวเปลี่ยนใจ  ข้ารู้สึกขอบคุณเธอเหลือเกินที่เตือนสติพี่สาวได้ทันเวลาพอดี โดโรธีก้าวถอยหลังกลับไป  มองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวัง  ก่อนจะรูดกางเกงในของเธอลง  จนในที่สุดความลับของเธอก็ไม่ใช่ความลับสำหรับข้าอีกต่อไป ภายใต้ชิ้นผ้าผืนสุดท้ายนั้น  ปรากฏเป็นเนินสวาทที่มีไรขนอ่อน ๆ บ่งบอกพัฒนาการของเธอ เด็กสาวในวัยย่างเข้าสู่วัยรุ่น  ที่ยังมีความรู้สึกเขินอายในรูปร่างของตน  ยิ่งทำให้เธอดูมีเสน่ห์มากขึ้น เนินเสียวที่มีไรขนอ่อน ๆ ช่างหาดูได้ยากยิ่ง  โดยเฉพาะกับเด็กสาวในวัยย่างสาว  ข้ารู้สึกโชคดีจริง ๆ ที่ได้ครอบครัวผู้จ้างวานที่แสนถูกใจเช่นนี้

"น้ำอุ่นกำลังดีเลยนะ...โดโรเธียร์"
เด็กสาวคนพี่ลงแช่น้ำร่วมกับน้องสาว  ต่างฝ่ายต่างดูแลถูหลังให้แก่กันและกัน เป็นภาพความรักของสองพี่น้องที่เห็นแล้วรู้สึกประทับใจข้ายิ่งนัก  หลังจากได้ชมการแสดงเล็ก ๆ น้อย ๆ จากสองสาวพี่น้องแล้ว  ข้าก็คลายพลังเวทย์กลับมานอนเล่นบนเตียง มองไปบนเพดานห้องก็มีแต่ใบหน้าและเรือนร่างเปลือยเปล่าของพี่สาวคนสวยลอยอยู่เต็มไปหมด
อา...ข้าชักจะอดใจรอให้ถึงวันพรุ่งนี้ไม่ไหวแล้วสิ

เร้าจายค้าบ รอติดตาม

ห่ะ ท่านแดร็คกลับมา​แล้ว?

ห่ะ ท่านแดร็คกลับมา​แล้ว?

กลับมาแล้วครับ

ไม่ได้เห็นผลงานใหม่ของท่านแดร็คมานานมากแล้วแฮะ ขอขอบคุณสำหรับซีรีย์ใหม่นะครับ

แค่เห็นชื่อก็ต้องรีบกดมาอ่าน 10 กว่าปีที่หายไป ในที่สุดความสุขของกระทะก็กลับมา 555

แค่เห็นชื่อก็ต้องรีบกดมาอ่าน 10 กว่าปีที่หายไป ในที่สุดความสุขของกระทะก็กลับมา 555

ขอบคุณที่ยังคิดถึงกันครับ

คุณบอม ผมดอดำ dodam นะ ดีใจที่ได้เห็นคุณกลับมาเชียนนิยายในแนวที่พวกเราชอบอีก ผมทิ้งเบอร์โทรของเพื่อนๆ ทั้งคุณโนส กุ่ย หนู และคนอื่นๆ ไปหมดแล้วก่อนไปเที่ยวห้องกงเกือบ 7 ปี อยากได้ช่องทางติดต่อกับเพื่อนๆ ทักผมไปที่เฟส วอลเลย์ สัพเพเหระ นะ

ในที่สุดก็ได้อ่านผลงานใหม่ของท่านเค๊าท์ซะที ดีใจมากเลยครับ