บทเรียนรักใต้หมู่ดาว และรุ่งอรุณแห่งความทรงจำ


... เสียงหอบเหนื่อยของทั้งคู่อกกระเพื่อมขึ้นลง นัทนอนแผ่อยู่ข้างกายรินดา หลังจากที่ถอน ลำเอ็น ออกมาช้าๆ ความรู้สึกอุ่นชื้นยังคงอยู่ภายในร่างกายของเธอ นัทเห็นแสงยาวๆ พาดผ่านท้องฟ้า จึงชี้ชวน "พี่รินครับ นั่นอะไรน่ะครับ?"
รินดาเบิกตากว้าง ดวงตาเป็นประกาย "นั่นมันดาวหาง! มันมาแล้ว!" เธออุทานด้วยความตื่นเต้น "แล้วดูสิ นั่นมันฝนดาวตกด้วย!"
ทั้งสองคนนอนเปลือยกายเคียงข้างกัน มองขึ้นไปยังท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยปรากฏการณ์อันน่าทึ่ง ฝนดาวตกลากประกายแสงเป็นทางยาวนับไม่ถ้วน ส่วนกล้องดูดาวที่เตรียมมานั้น รินดารู้สึกอ่อนล้าเกินกว่าจะลุกไปใช้
"โชคดีมากเลยนะครับ ที่ได้เห็นดาวตกด้วย มันเป็นครั้งแรกในชีวิตของผมเลย" นัทเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
"ของฉันก็ครั้งแรกเหมือนกัน... มันสวยงามมากจริงๆ" รินดาพึมพำ ดวงตาจับจ้องไปยังแสงที่พาดผ่าน
ทั้งสองคนพยายามช่วยกันนับดาวตก แต่จำนวนดาวที่ตกลงมานั้นมากมายเสียจนนับไม่หวาดไม่ไหว
"คุ้มค่ามากเลยนะครับที่ได้มาที่นี่กับพี่สาว" นัทหันไปมองหน้ารินดาด้วยรอยยิ้ม
ส่วนรินดานั้นยังคงครุ่นคิดถึงความรู้สึกเมื่อครู่ ความสุขที่เธอไม่กล้าเอ่ยบอกนัท ความรู้สึกแปลกใหม่ที่ทำให้เธอประทับใจอย่างลึกซึ้ง
หลังจากที่ฝนดาวตกเริ่มเบาบางลง เหลือเพียงดาวหางที่ยังคงทอแสงท่ามกลางหมู่ดาว นัทก็ชวน "พี่รินครับ หิวไหม? เรามาต้มบะหมี่ที่เตรียมมาทานกันดีกว่า"
ทั้งสองคนลุกขึ้นมาแต่งตัวอย่างเงียบๆ แล้วนั่งกินบะหมี่สำเร็จรูปด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย ความหิวโหยจากการเดินทางและกิจกรรมที่ผ่านมาทำให้รสชาติธรรมดาๆ นั้นพิเศษขึ้นมา
หลังจากทานเสร็จ ทั้งสองคนก็ล้มตัวลงพักผ่อนเคียงข้างกันอีกครั้ง ภายใต้แสงดาวนับล้านที่ส่องสกาวเต็มท้องฟ้า

ทั้งสองคนนอนเคียงข้างกัน หันหน้าเข้าหากันอย่างไม่ได้นัดหมาย สายตาของทั้งสองประสานกันอย่างเงียบงัน ความรู้สึกหลากหลายฉายชัดอยู่ในแววตา ทั้งความใกล้ชิด ความขวยเขิน และความทรงจำถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น  
"อ๊า... ซี๊ด... นัท... เร็วอีก... แรงอีก..."
มือของนัทข้างหนึ่งยังคงประคองเอวของรินดาไว้มั่น ส่วนอีกข้างเลื่อนลงมาตบไปที่บั้นท้ายกลมกลึงของเธออย่างหนักแน่น
"อ๊ะ!" รินดาสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่ได้แสดงท่าทีขัดขืน กลับกัน เสียงครางของเธอกลับดังและถี่ขึ้น "รู้สึก... ซ่าน... เหมือนไฟมันแล่นไปทั่วตัว..."
นัทตบก้นของรินดาอีกครั้ง แรงขึ้นกว่าเดิม
"อื้อ... นัท..." รินดาส่งเสียงครางหวานปนสะท้าน เธอรู้สึกถึงแรงกระแทกที่บั้นท้าย พร้อมกับความรู้สึกเสียวซ่านที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
นัทรับรู้ได้ถึงปฏิกิริยาของรินดา เขายิ้มเล็กน้อยแล้วตบก้นเธอซ้ำๆ ตามจังหวะการเคลื่อนไหวของสะโพก
"ชอบไหมครับพี่?" นัทกระซิบถามเสียงหอบ
"อืมม์... ชอบ... ทำอีก..." รินดาตอบกลับมาเสียงกระเส่า  

หลังจากที่ความรู้สึกสุขสมค่อยๆ จางหายไป ทั้งสองก็ยังคงนอนกอดกันภายใต้แสงดาวที่เริ่มเลือนรางตามเวลาที่ใกล้รุ่ง นัทซบหน้าลงกับแผ่นหลังของรินดา สัมผัสไออุ่นจากร่างกายของเธอ
ความเงียบปกคลุมไปชั่วครู่ มีเพียงเสียงลมที่พัดเบาๆ ผ่านใบไม้
"อีกไม่นานคงเช้าแล้วสินะครับ" นัทเอ่ยทำลายความเงียบ เสียงของเขายังคงแหบพร่าเล็กน้อย
รินดาพยักหน้าเบาๆ โดยที่ไม่ได้หันมา "อืม... คงงั้น"
ความรู้สึกหลากหลายปะปนอยู่ในใจของทั้งคู่ ความใกล้ชิด ความขวยเขิน และความทรงจำถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตลอดทั้งคืน
"พี่ริน..." นัทเรียกเสียงแผ่ว
"หืม?"
"ขอบคุณนะครับ... สำหรับทุกอย่าง" นัทกล่าวด้วยความรู้สึกที่แท้จริง
รินดาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาไม่แพ้กัน "ขอบคุณนายเหมือนกันนะ นัท"
ทั้งสองคนกอดกันแน่นขึ้นอีกเล็กน้อย ราวกับต้องการเก็บเกี่ยวความรู้สึกพิเศษนี้ไว้ในความทรงจำ
เมื่อเวลาผ่านไป ทั้งคู่ก็ผล็อยหลับไปในที่สุด ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ท่ามกลางความเงียบสงัดของขุนเขาและแสงดาวที่ค่อยๆ จางหายไป
เมื่อแสงแรกของวันเริ่มสาดส่อง ท้องฟ้าค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีส้มอ่อนๆ นัทเป็นฝ่ายตื่นขึ้นมาก่อน เขามองใบหน้าของรินดาที่ยังหลับใหลอย่างสงบข้างๆ ด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน
เขาค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นอย่างเบามือ แล้วนั่งมองทิวทัศน์ยามเช้าที่ค่อยๆ เผยตัวออกมา หมอกสีขาวเริ่มเคลื่อนตัวช้าๆ ปกคลุมหุบเขาเบื้องล่าง
ไม่นานนัก รินดาก็ค่อยๆ ตื่นขึ้นมาบ้าง เธอขยี้ตาเล็กน้อยแล้วมองไปรอบๆ
"เช้าแล้วเหรอ?" เธอถามเสียงงัวเงีย
"ครับ... สว่างแล้ว" นัทตอบพลางยื่นมือไปช่วยพยุงเธอขึ้น
ทั้งสองคนมองหน้ากันเล็กน้อย รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนริมฝีปากของแต่ละคน โดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆ ก็เข้าใจถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น แม้ว่าทั้งสองคนอาจจำเป็นต้องเก็บเรื่องราวที่เกิดขึ้นบนยอดเขาแห่งนี้ไว้เป็นความลับ บทเรียนและความรู้สึกที่ได้รับในค่ำคืนนั้น อาจจะยังคงอยู่ลึกๆ ภายในใจของพวกเขาตลอดไป แม้จะไม่สามารถบอกใครได้ก็ตาม
พวกเขาเริ่มเก็บสัมภาระอย่างเงียบๆ เตรียมพร้อมสำหรับการเดินทางกลับลงจากเขา พร้อมกับความทรงจำอันลึกซึ้งของค่ำคืนใต้แสงดาวที่จะติดตรึงอยู่ในใจไปอีกนาน...


จบในบทของรินดาในค่ำคืนของดวงดาว

ไว้เจอกันอีกครั้งที่บ้านของนัท

   



   




   

บทเรียนในค่ำคืนที่ผ่านมา มันจะตราตรึงอยู่ในความทรงจำตลอดไป บทเรียนพิศวาทกามาจะวนเวียนมาบรรจบกันทั้งของรินดาและน้องนัทอีกเรื่อยไป อี๊..

Thankyou

นี่คือบทเรียนอีกบทของนัทงั้นหรือ เอาใจช่วยนะครับ

ลุงไก่ใกล้จะมายังหนอ

และแล้วรินดาก็ได้รู้จักและเข้าใจในบทพิศวาท เอาไปเขียนบรรยายในนิยายได้แล้วซินะ

กว่าจะได้รู้ซึ้ง ก็หมดไปหลาย....

 

สำเร็จ

Thankyou

สำเร็จแล้ว

รินดาคงจะลืมบทเรียนนี้ไปไม่ได้

  แฮบปี้มีความสุขได่ดูดาวได้เสียวคุ้มค่ากับการขึ้นเขา

ดูดาวหลายดอก