🧡 XONLY 🧡

อ้างจาก: nato87 เมื่อ ตุลาคม 28, 2018, 01:54:36 ก่อนเที่ยงพูดคุยก่อนอ่าน : กลับมาแล้วครับตอนนี้ หลังจากหายไปนาน หลักๆ ตอนนี้ น้องหมวยกับน้องอีฟจะมีบทมากเป็นพิเศษนะครับ  น้องนาถด้วยเช่นกัน อยากให้อ่านดูดีๆ แล้วจะพบว่าลุงพลนั้นเล็งใครไว้เป็นเมียหมายเลข 7 ใช่คนที่คุณคิดหรือเปล่า ต้องติดตาม

ในตอนท้ายๆ ใบเฟิร์น โดนัท และนาถ จะมีบทนะครับ กับบท 4P ที่หลายคนรอคอยกันมาตั้งนาน แต่ตอนนี้ยังเป็นแค่เกริ่นนำนะ ว่าสามสาวไปลุยกับลุงพลได้ยังไง ยังไม่รู้ว่าจะมีกีพาร์ท แต่บอกได้แค่ว่า เหนื่อยแน่นอน โดยเฉพาะน้องนาถ 555555+ (นี่จะเป็นฉากที่ใบเฟิร์นและโดนัทและลุงพลร่วมมือกันลงโทษในความร้ายของน้องนาถเค้าครับ) หลังจาก 4P ของสามสาว ผมจะนำทุกคนไปติดตามเรื่องของหมอพลอย ไอ้บอย ลูกขวัญ และแนนนี่กันต่อ



##############################

ความเดิมจากตอนที่แล้ว


//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=205695.0

อ้างถึงด้วยความเป็นผู้ชายเลยอาบน้ำแต่งตัวได้เร็วกว่าผู้หญิง ลุงพลจัดแจงแต่งตัวจนเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงแค่สาวอุ๊ที่ยังวุ่นวายกับภารกิจส่วนตัวในห้องน้ำ

"แต่งตัวเสร็จหรือยังจ๊ะหนูอุ๊?" ลุงพลหันไปมองสาวอุ๊ที่กำลังวุ่นอยู่กับการไดร์ผมให้แห้ง

"ใกล้แล้ว แป๊ปนึง!!" สาวอุ๊ตอบกลับมาขณะกำลังไดร์ผม พอรู้สึกว่าผมแห้งดีแล้วเธอก็ปิดสวิตซ์ แล้วหันไปมองหน้าลุงพลที่ยืนรออยู่ "รอแป๊ปนึงก็ไม่ได้นะลุง"

ลุงพลยิ้ม ไม่ได้ตอบอะไรออกมา น้องอุ๊ตอนไม่แต่งหน้าก็ยังดูน่ารัก ดูสดใสเป็นธรรมชาติ จะว่าไปแล้วมันเองก็ชักหลงรักน้องอุ๊ขึ้นมาจริงๆ แล้วเหมือนกัน

"ยิ้มอะไรลุง?" สาวอุ๊ขมวดคิ้ว "นี่คงไม่ได้คิดอะไรลามกๆ ในหัวอีกใช่ไหม?"

 "เปล่า...ลุงแค่กำลังคิดว่าอุ๊น่ารักดีนะ" ลุงพลตอบตามตรง ทำเอาสาวอุ๊เผลอยิ้มด้วยความอาย แต่รอยยิ้มหวานๆ นั้นก็ปรากฏอยู่ได้ไม่นาน เมื่อสาวอุ๊ทำหน้าบึ้งใส่ลุงต่อ

"อย่ามาทำปากหวาน ไอ้แก่ลามก!!" คนงามจากโพธารามตอบ "รีบพาหนูกลับหอเดี๋ยวนี้เลย"

"ก็ได้..แต่ลุงมีเรื่องอยากจะพูดกับอุ๊นิดนึง" ลุงพลเดินเข้ามาใกล้เด็กสาว "เรื่องคำพูดคำจาของอุ๊น่ะ ลุงว่าอุ๊ต้องปรับหน่อยนะ"

"ทำไม?" สาวอุ๊มองตาขวางเหมือนไม่ค่อยไว้ใจตาเฒ่าหื่นเท่าไร

"ลุงไม่อยากให้หนูพูดจาไม่สุภาพเวลาอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ มันดูไม่ดีนะ ลุงเป็นห่วง ไม่อยากให้ใครมองในทางที่ไม่ดี" มนุษย์ลุงเทศนาสาวอุ๊ยกใหญ่ "กับลุง อุ๊จะไม่เคารพลุงก็ไม่ว่า แต่ลุงรักอุ๊ หวังดีกับอุ๊นะ"

"เหรอ...เทศน์เหมือนเป็นพ่อเลยนะ' สาวอุ๊มองลุงพลตาขวาง

"ลุงหวังดีกับอุ๊จริงๆนะ" ตาเฒ่ายืนยันความหนักแน่นด้วยการกุมมือเด็กสาว "ลุงรักอุ๊นะ"

"อืม..." สาวอุ๊พยักหน้า ตอบแบบลากเสียงยาว อาจเป็นเพราะความเขินเธอเลยแกล้งทำไปแบบนั้น "เอาเป็นว่าที่ผ่านมาหนูขอโทษแล้วกัน ที่พูดร้ายๆ ทำเรื่องร้ายๆ กับลุง ที่ผ่านมาหนูเองก็ทำตัวไม่ดีเหมือนกัน ก็สมควรเจออะไรแบบนี้แล้ว แต่หนูไม่ได้บอกว่าลุงเป็นคนดีหรือทำถูกนะ ลุงมันแย่ที่สุด ลุงทำตัวแบบนี้ระวังเถอะ สักวันกรรมมันจะตามสนองลุง!!"

อ้างถึง"พี่เอกก็รู้นิคะว่าหนูไม่รับงานแบบนี้!!!" แนนนี่ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินข้อเสนอจากเอเยนต์คนสนิทที่ยื่นข้อเสนอเงินก้อนโตให้เธอด้วยการยินยอมเป็นเด็กเสี่ย

"พี่รู้...แต่พี่รับงานเค้ามาอีกที" พี่เอกตอบตามตรง "คือมีผู้ใหญ่เค้าเอ็นดูแนนนี่น่ะ พี่ก็ปฏิเสธไปแล้ว แต่ผู้ใหญ่ท่านนี้เค้ายืนยันว่าไม่ยังไงก็อยากคุยกับแนนนี่เป็นการส่วนตัว"

"หนูไม่คุยคะพี่!!! ให้หนูเป็นเด็กเสี่ยหนูไม่เอาหรอก!!" แนนนี่ส่ายหน้า "หนูยอมทำงานพวกนี้เพราะเงินมันดีก็จริงนะคะพี่เอก แต่จะให้หนูไปยอมเป็นเมียเก็บเสี่ยแก่ๆ หนูไม่เอาด้วยหรอก!!!"

"พี่เข้าใจนะแนนนี่ แต่พี่ให้เบอร์ติดต่อแนนนี่ไปแล้ว" พี่เอกสารภาพ

"พี่เอก!!! ทำไม่พี่ทำกับหนูแบบนี้คะ!!!" แนนนี่เบิกตาโพล่งเมื่อได้ยินพี่เอกตอบเช่นนั้น "นี่พี่กล้าดียังไงคะ ไปให้เบอร์ติดต่อหนูกับคนอื่นโดยพลการ"

"พี่ขอโทษ...แต่พี่ไม่มีทางเลือก" พี่เอกสารภาพ "ผู้ใหญ่ท่านนี้เค้ามีบารมี เป็นผู้ใหญ่ของบ้านเมือง พี่จะขัดก็ขัดไม่ได้ซะด้วย เอาเป็นว่าแนนนี่ลองคุยกับท่านก่อนแล้วกัน"

"ผู้ใหญ่ที่พี่เอกว่าชื่ออะไรคะ?" แนนนี่หยิบบุหรี่ที่วางบนโต๊ะแป้งขึ้นมาคาบแล้วจุดด้วยไฟแช็ค ก่อนเปิดประตูแล้วยืนริมระเบียงหน้าห้องพัก

"ท่านภูชิต นักการเมืองใหญ่จากภาคใต้คนนั้นแหละ...." พี่เอกตอบ พอได้ยินชื่อทำเอาแนนนี่เบิกตาโพล่งด้วยความตกใจ

"พูดเป็นเล่นน่าพี่!!! แค่กๆๆ" ด้วยความตกใจ แนนนี่เลยสำลักควันบุหรี่ หญิงสาวเหลือบมองซ้ายขวาก่อนใช้มือป้องปาก "ท่านภูชิตเนี่ยนะ!!"

อ้างถึงพอพูดถึงท่านภูชิตแล้ว ไม่มีใครไม่รู้จัก ท่านภูชิตเป็นนักการเมืองผู้กว้างขวางในภาคใต้ ใครต่อใครเรียกท่านภูชิตว่านายหัว ท่านภูชิตมีลูกสองคน คนแรกคือเจ้าบอย ภูวนาท หนุ่มเพลย์บอยเจ้าสำราญ และน้องลูกขวัญ ภาสินี ลูกสาวนายหัวคนสวยที่ตั้งใจอยากเป็นหมอตามรอยไอดอลที่เธอชื่นชอบอย่างแพทย์หญิงพลอยพรรณ

แนนนี่ไม่ได้ติดตามข่าวบ้านการเมืองเท่าไรนัก แต่เธอรู้มาว่าท่านภูชิตเป็นนักการเมืองที่มีอำนาจและอิทธิพลคนหนึ่ง เธอเองไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่านักการเมืองหนุ่มใหญ่แดนใต้คนนี้จะมาชื่นชอบพริตตี้สาวจากภาคอีสานอย่างเธอได้

ไม่ว่ายังไง ผู้หญิงอย่างแนนนี่ ถึงแม้จะยอมถ่ายแบบเซ็กซี่ เปิดเปลือยเนื้อหนังให้หนุ่มๆ กลัดมันมองอย่างหื่นกระหาย แต่ให้ตายยังไงเธอจะไม่ยอมขายศักดิ์ศรีด้วยการยอมเป็นเมียน้อยเมียเก็บนักการเมืองใหญ่รุ่นราวคราวพ่ออย่างแน่นอน!

"ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยเนี่ย...ชีวิตชั้น..." แนนนี่อัดบุหรี่เข้าปอดยาว ก่อนพ่นออกมาเป็นควันสีขาว เมื่อไม่กี่วันก่อนพ่อกับแม่เธอโทรมาขอเงินใช้หนี้นอกระบบ แล้วไม่มีเงินจ่าย ก็เลยถูกเจ้าหนี้ขู่ ถ้าไม่เอาเงินมาคืนตามกำหนดจะไม่รับรองความปลอดภัย

"ทำไมพ่อกับแม่ทำอะไรถึงไม่คิด!!!" แนนนี่ตัดพ้อกับแม่ที่โทรมาขอยืมเงิน "หนูส่งเงินให้พ่อกับแม่ทุกเดือน ก็คิดมาตลอดว่ามันน่าจะพอ แล้วทำไมพ่อกับแม่ถึงทำแบบบนี้!!"

"แม่ขอโทษ แม่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ" แม่ของแนนนี่ร้องไห้เสียงสั่นเครือ เธอเป็นนักพนันตัวยง พอแนนนี่ส่งเงินมาให้ เธอก็เอาเงินไปลงกับบ่อนการพนันจนหมด ส่วนพ่อก็เป็นขี้เหล้า เอาเงินที่แนนนี่ให้ไปเลี้ยงเหล้าเพื่อนจนหมด พอไม่มีตังค์ก็ไปกู้หนี้นอกระบบจนไม่มีปัญญาจ่ายหนี้

"หนูบอกพ่อกับแม่แล้วใช่ไหม? ว่าหนูหาเงินมาได้ พ่อกับแม่อย่าเอาไปเล่นการพนัน เอาไปกินเหล้าให้เพื่อนหมด หนูเหนื่อยนะแม่!!" แนนนี่ตัดพ้อด้วยความน้อยใจ เธอเหนื่อยแทบเป็นแทบตายเพื่อทำงานส่งเงินให้พ่อกับแม่ แต่สิ่งที่เธอได้รับมันคืออะไร "นี่อย่าบอกนะว่าเงินที่หนูหามาได้ให้พ่อกับแม่มันหมดแล้ว"

"เออนะซิ..." แม่ของแนนนี่ตอบ "เงินแค่นั้นมันไม่พอหรอกเอ็ง แม่กับพ่อเอ็งต้องกินต้องใช้นะ"

"สองแสนนะแม่...." พริตตี้สาวย้ำ "เงินสองแสนที่หนูส่งให้พ่อกับแม่ มันไม่พอได้ยังไง ถ้าพ่อกับแม่ไม่เอาไป..."

"นี่มึงเป็นลูกหรือเป็นแม่กูเนี่ย!!!" แม่ของแนนนี่ขึ้นเสียง "พ่อกับแม่เอ็งเดือดร้อนจริงๆ นะ ตกลงจะช่วยหรือไม่ช่วย!!!"

"พ่อกับแม่ต้องการเท่าไร..." พริตตี้สาวนริศราน้ำตาคลอ

"ขอสัก...สองแสนละกัน" แม่ของแนนนี่ตอบ

"ห๊า!!!! สองแสน!!!!" แนนนี่เบิกตาโพล่งด้วยความตกใจ "แม่!!! หนูมีเงินติดบัญชีแค่ไม่กี่หมื่นนะ หนูต้องใช้เงินผ่อนค่ารถจ่ายค่าหออีก หนูไม่มีให้หรอกเงินขนาดนั้น"

อ้างถึง"ลุงส่งได้แค่นี้นะอุ๊..." ลุงพลจอดรถมอเตอร์ไซค์ที่ป้ายรถเมล์หน้าวิทยาลัยพยาบาล "กินให้หมดนะ เสียดายของ"

"รู้แล้วลุงก็!!" สาวอุ๊ขมวดคิ้วขณะกำลังยื่นมือรับถุงข้าวมันไก่จากลุงพล "ขับรถดีๆ แล้วกัน"

"จ๊าคนสวย..." ลุงพลยิ้มหวาน ก่อนบิดคันเร่งออกถนนใหญ่ ส่วนสาวอุ๊ก็เดินหิ้วถุงข้าวมันไก่กลับหอ

"ไอ้ลุงบ้า...ทำเราจะเพลียเลย" สาวอุ๊บ่นในใจ ขณะกำลังเดินเข้าไปในห้องโถงหอพักสตรีเพื่อกดลิฟต์ขึ้นชั้นบน

คนสวยจากโพธารามเหลือบมองตัวเลขที่ระบุว่าลิฟต์กำลังเลื่อนถึงชั้นไหน พอถึงห้องโถง เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกเท่านั้นแหละ สาวอุ๊ถึงกับตาค้างเมื่อพบกับรุ่นน้องตัวแสบอย่างนาถลดา

"อ่าว....พี่อุ๊?" นาถลดายิ้มอ่อน "ได้ข่าวว่าเมื่อคืนหายไปไหนมาทั้งคืนคะเนี่ย? รู้ไหมว่ายัยหมวยกับยัยอีฟถามถึงนะ"

"นะ...นาถ" สาวอุ๊ถึงกับหน้าถอดสี นี่ถ้าหากนาถลดารู้ว่าเธอหายไปกับลุงพลทั้งคืน นาถลดาคงไม่ปล่อยเธอไว้แน่

"พี่อุ๊เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?" นาถลดาขมวดคิ้วใส่ "หลีกทางหน่อยซิ เกะกะจัง!!"

 

นาถลดาเดินชนไหล่สาวอุ๊แบบโนสนโนแคร์สถานะของอีกฝ่ายว่าเป็นรุ่นพี่ สาวอุ๊รวบรวมสติถือถุงข้าวมันไก่แล้วเข้าไปในลิฟต์ พอลิฟต์เปิด สาวสวยจากโพธารามเดินออกมา และพบว่าหน้าห้อง ยัยหมวย เดือนดารา ยืนกอดอกมองเธอตาขวางอยู่ตรงหน้า

"พี่อุ๊หายไปไหนมาคะ?" ยัยหมวยมองรุ่นพี่ตาขวาง

"เอ่อ...น้องหมวย" สาวอุ๊ยิ้มเจื่อน "พี่ไปค้างบ้านพ่อกับแม่มา"

"เหรอคะ?" ยัยหมวยพยักหน้า "แปลกนะคะ ก็เห็นอีฟบอกว่าเห็นพี่ซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ลุงพล แสดงว่าต้องมีคนใดคนหนึ่งโกหกหมวยแน่ๆ เลยใช่ไหมคะ?"

"หมวย...." สาวอุ๊กลืนน้ำลายลงคอดักเอื้อก เอาแล้วไง งานเข้าสาวน้อยจอมจุ้นอย่างเธอแล้ว

เพราะความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว และครั้งนี้ ความจริงที่ว่ากำลังหันกลับมาเล่นงานยัยอุ๊จอมจุ้นเองเสียแล้ว!!!

#####################################

ตัวอย่างบางส่วนของตอนนี้


ยัยหมวยกอดอกมองหน้ารุ่นพี่ที่มีพฤติกรรมน่าสงสัย นัยน์ตาของเธอเหลือบมองถุงข้าวมันไก่ในมือของรุ่นพี่ ก่อนนึกคำถามบางอย่างออก

"ซื้อข้าวมากินด้วยเหรอคะ? นี่คงไม่ใช่ว่าลุงพลซื้อให้หรอกนะ" ยัยหมวยจี้ใจดำรุ่นพี่ จนสาวอุ๊หน้าซีดด้วยความกลัว "พี่อุ๊? เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมหมวยถามแค่นี้ถึงกับต้องหน้าซีดด้วย ตกลงคือยังไงคะพี่?"

"พีไม่ค่อยสบายน่ะหมวย ขอตัวก่อนนะ" ยัยอุ๊พยายามตัดบท "หลีกทางหน่อยซิ พี่จะเข้าห้อง"

"พี่อุ๊ยังไม่ตอบหมวยเลยนะคะ ว่าตกลงพี่ไปไหนมากันแน่?" เดือนดาราจ้องตาเขม็ง "ตกลงพี่กลับไปค้างที่บ้านพ่อกับแม่ หรือว่าไปกับลุงพล....ทั้งคืน"

"มันจะมากไปแล้วนะหมวย..." ยัยอุ๊มองหน้าหมวยอย่างเอาเรื่อง "มันเรื่องส่วนตัวของพี่ หมวยจะมายุ่งเกี่ยวอะไรด้วย!!"

"อ่าว...ก็หมวยแค่สงสัย" เดือนดาราขมวดคิ้ว "เห็นปกติพี่อุ๊ตั้งแง่อคติกับลุงพลซะขนาดนั้น แล้วอยู่ดีๆ ก็มีคนมาบอกหมวยว่าเห็นพี่อุ๊ซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ลุงพล แล้วจะให้หมวยคิดยังไงละ? จะบอกว่ายัยอีฟเพื่อนหมวยโกหกเหรอคะพี่?"

สาวอุ๊จ้องหน้ายัยหมวยนิ่ง ไม่ตอบโต้อะไร ขณะเดียวกัน เดือนดาราเองก็ใช่ย่อย สาวน้อยจากนนท์บุรีมองหน้ารุ่นพี่ด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความเคลือบแคลงใจ และสงสัยว่าพี่อุ๊คนนี้กำลังปิดบังความจริงบางอย่างอยู่

"ตอบหมวยมาเดี๋ยวนี้ ตอบมาตามตรง ถ้ายังคิดว่าเราสองคนเป็นพี่เป็นน้องกันอยู่!!" ยัยหมวยยื่นคำขาด "พี่อุ๊ไปกับลุงพลใช่ไหม?"

"ลุงพลแค่พาพี่มาส่งที่หอ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นเลยจริงๆ" ยัยอุ๊ตอบความจริงแค่ครึ่งเดียว "ในเมื่อหมวยคาดคั้นพี่นัก ก็ได้ พี่จะตอบให้ก็ได้ ที่จริงแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่คิดว่าพี่เองก็แย่เหมือนกัน มัวแต่ตั้งแง่กับลุงพลแบบนั้น พี่ว่าเอาเข้าจริงแล้ว ลุงพลก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอก..."

"เดี๋ยวๆ " ยัยหมวยชูแขนแบมือเพื่อให้สาวอุ๊หยุด "พี่อุ๊ไปทำอะไรมาคะเนี่ย ถึงได้พูดอะไรแบบนี้เนี่ย เห็นปกติพี่อุ๊ตั้งแง่กับลุงพลเหมือนเกลียดกันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว ทำไมตอนนี้อยู่ดีๆ พี่อุ๊ถึงพูดแบบนี้เนี่ย พี่ไปโดนตัวไหนมาคะ?"

"พี่ก็เป็นของพี่แบบนี้แหละ..." สาวอุ๊ตอบ "พี่จะบอกหมวยนะ พี่คิดว่าบางทีเราทำตัวเองให้ดีก่อนดีกว่าจะไปยุ่งกับชีวิตคนอื่น ทุกคนก็มีดีมีแย่กันทั้งนั้นแหละ พี่ไม่อยากจะอะไรแล้ว เอาเป็นว่าพอใจยัง พี่อยากพักแล้ว เหนื่อย"

"เดี๋ยวค่ะ!!!" ยัยหมวยยังไม่ยอมจบ "นี่จะบอกว่าที่ผ่านมา อะไรก็ตามที่พวกเราทำมาเนี่ย พี่จะบอกว่าให้หยุดเหรอคะ?"

"ถ้าหมายถึงเรื่องสืบความจริงของลุงพล" ยัยอุ๊ตอบ "ปล่อยผ่านเถอะ พี่บอกตรงๆ นะ หมวยกับอีฟอย่าไปอะไรกับแกอีกเลย มันเสียสุขภาพจิตนะ ที่เรามัวแต่ไปยุ่งกับเรื่องของคนอื่นมากกว่าเรื่องของตัวเอง ปล่อยแกไปเถอะ เราทำหน้าที่ของเรา อยู่ในพื้นที่ของเราดีกว่า"

"พี่พูดแบบนี้ หมวยยิ่งสงสัยพี่มากกว่าเดิมนะ" เดือนดาราขมวดคิ้ว "เท่าที่หมวยรู้จักพี่ พี่ไม่ใช่คนประเภทที่จะยอมวางมือกับอะไรง่ายๆ ไม่ใช่เหรอ? โดยเฉพาะกับลุงพล พี่อุ๊คะ บอกหมวยมาเถอะค่ะ ลุงพลทำอะไรพี่หรือเปล่า?"

เดือนดาราเดินเข้าไปหารุ่นพี่แล้วเอื้อมแขนแตะไหล่ด้วยความเป็นห่วง สาวอุ๊ได้แต่ทำหน้าเมื่อยเหมือนคนเบื่อโลก ไม่อยากจะอะไรทั้งนั้นอีก

"ลุงพลทำอะไรพี่หรือเปล่าคะ?" ยัยหมวยถามรุ่นพี่อีกครั้ง "ตอบหมวยมาตรงๆ เถอะค่ะพี่ ถ้าลุงพลทำอะไรพี่จริงๆ หมวยสัญญาว่าจะหาวิธีช่วยพี่ให้ได้"

"พี่...." พอถูกรุ่นน้องคาดคั้นหนักๆ ก็ทำเอาสาวอุ๊ปล่อยโฮออกมา ภาพที่ลุงพลกำลังร่วมรักกับเธอมันตามมาย้ำเตือนคนงามจากโพธารามว่าเธอตกเป็นทาสกามของอดีตภารโรงหื่นเรียบร้อยแล้ว

"พี่อุ๊? ร้องไห้ทำไมคะเนี่ย?" เดือนดาราตกใจ "บอกหมวยมาตามตรงเถอะค่ะพี่ หมวยสัญญาว่าหาทางช่วยพี่เองนะ"

"อย่ามายุ่งอะไรกับพี่เลย..." สาวอุ๊ปัดมือรุ่นน้อง "พอแค่นี้เถอะ พี่อยากพักผ่อนแล้ว"

สาวอุ๊ปัดมือรุ่นน้องแล้วเปิดประตูห้องเข้าไป ส่วนยัยหมวยก็ได้แต่มองรุ่นพี่ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวล

"ลุงพลต้องทำอะไรพี่อุ๊แน่ๆ" ยัยหมวยครุ่นคิด "เธอต้องรู้ความจริงให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่"

###########################

ตัดมาทางฝั่งลุงพล หลังจากขับรถไปส่งสาวอุ๊ที่หอพัก ตัวเองก็ขับรถไปจ่ายตลาดแถววังทองหลางเพื่อซื้อของมาเตรียมพร้อมสำหรับการเปิดร้านขายน้ำเต้าหู้ในวันจันทร์ที่จะถึง พอซื้อของครบตามจำนวนที่ตั้งใจไว้ มันก็ขับรถกลับมาที่วิทยาลัยพยาบาลเพื่อเตรียมร้านสำหรับขายน้ำเต้าหู้ในวันจันทร์ที่จะถึง

"ขยันจังเลยนะลุง ไว้ถ้าลุงเปิดร้าน พวกหนูมาอุดหนุนนะ" เหล่าแม่ค้าที่แวะเวียนมาทำธุระที่วิทยาลัยพยาบาลต่างแวะมาทักทายลุงพลที่กำลังจัดของสำหรับเปิดร้านน้ำเต้าหู้ด้วยความชื่นชมในความขยันขันแข็งของแก

ขณะเดียวกัน ลุงพลก็ได้แต่ยิ้มรับ พลางเชิญชวนให้ทุกคนมากินน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ของแกในวันรุ่งขึ้นที่แกจะเปิดร้านเป็นวันแรก หลังจากเลื่อนวันเปิดมาได้สักพัก เพราะแกล้มป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะสุขภาพร่างกายอ่อนเพลีย

ลุงพลจัดเตรียมสิ่งของเครื่องใช้จนพร้อมเสร็จ ก็เหลือบเวลาดูนาฬิกาที่แขวนอยู่บนเพดานก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบบ่ายสองโมง ก็เลยคิดว่าเหมาะสมแก่เวลาแล้ว เลยคิดจะกลับไปบ้านเพื่อเตรียมวัตถุดิบที่เหลือต่อไป

ลุงพลเดินไปที่โรงจอดรถ แล้วสตาร์ทมอเตอร์ไซค์เพื่อขับกลับบ้าน แต่ขับออกไปไม่ทันไรก็พบว่ามีรถ Toyota Camry สีบรอนซ์ปี 2003 ของผู้ปกครองนักศึกษาพยาบาลคนหนึ่งจอดเสียอยู่ ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นน้องอีฟ อรัญญา สาวน้อยผู้แสนเรียบร้อยจากเมืองปราจีนบุรีนั่นเอง

นอกเหนือจากครอบครัวของสาวอีฟแล้ว ยังมีหนุ่มกรวิทย์ ที่กำลังเคร่งเครียดอยู่กับการซ่อมเครื่องยนต์ตรงกระโปรงหน้ารถ และดูเหมือนว่ายิ่งกรวิทย์ซ่อมเท่าไร ก็ยิ่งมีแต่จะวุ่นวายมากขึ้นเท่านั้น

"ตกลงเป็นไงบ้างพ่อหนุ่ม?" อนุวัฒน์เอ่ยปากถามหนุ่มกรวิทย์ "ตกลงรถลุงมันเสียตรงไหน?"

"แปลกแหะ ทุกอย่างก็ปกติดี" กรวิทย์ตอบ "ขอโทษนะครับคุณลุงคุณป้า ผมว่าอาจจะต้องโทรหาช่างมาดูแล้วล่ะ"

"มีอะไรกันเหรอ?" ลุงพลจอดมอเตอร์ไซค์ถามครอบครัวของน้องอีฟด้วยความเป็นห่วง "รถเสียเหรอคุณ? ผมช่วยดูให้เอาไหม?"

"ลุงพล...." หนุ่มกรวิทย์จ้องหน้าลุงพลตาขวางเพราะไม่คิดว่าจะเจอลุงพลในสถานการณ์เช่นนี้ หลายวันก่อนหนุ่มกรเห็นใบเฟิร์นซ้อนท้ายไปกับลุงพล หนุ่มเภสัชยังจำได้ดี

"ช่วยดูรถให้ผมหน่อยซิลุง" อนุวัฒน์เอ่ยปากร้องขอลุงพลโดยไม่ลังเล "เนี่ย...พอดีผมกับเมียขับรถมาส่งลูกสาว แล้วจะขับกลับปราจีน แล้วอยู่ดีๆ รถก็ดับสตาร์ทไม่ติด น้ำมันก็ยังเต็ม แบ็ตก็พึ่งเปลี่ยนมาได้ไม่นาน น้ำกลั่นก็ยังเต็ม ไม่รู้ว่ามันเสียเพราะอะไรจริงๆ"

"โอเคๆ เดี๋ยวของลุงดูหน่อย" ลุงพลเหยียดขาตั้งรถมอเตอร์ไซค์แล้วเดินไปที่กระโปรงหน้ารถ "พ่อหนุ่ม หลีกทางหน่อย ขอลุงเช็คแป๊ป"

กรวิทย์ถอยห่างออกไปด้วยท่าทางจำใจ พลางหันเหลือบมองน้องอีฟคนสวยจากปราจีนที่เหมือนแอบเอาใจช่วยหนุ่มเภสัชคนนี้อยู่ อรัญญายิ้มให้กรวิทย์เพื่อปลอบใจอีกฝ่ายว่าเธอยังรู้สึกดีกับเขาอยู่เหมือนเดิม ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถซ่อมรถของพ่อกับแม่ได้ก็ตาม

"โอเค...ลุงคิดว่าลุงรู้แล้วว่ามันเป็นเพราะอะไร" ลุงพลตอบ "เหมือนสายไฟมันหลวมแหะ"

"อีฟ...ช่วยแม่หน่อยซิ" อมลภาหันหน้ามองลูกสาว "ไปซื้อน้ำให้พี่ชายกับคุณลุงเค้าหน่อยซิ เร็วเข้า"

"ค๊า..." อรัญญาตอบ "พี่กรอยากกินน้ำอะไรคะ?"

"อะไรก็ได้ครับ" พี่กรยิ้ม

"แล้วลุงล่ะ?" น้องอีฟหันไปถามลุงพลที่กำลังง่วนอยู่กับการซ่อมรถอยู่

"เอาน้ำ......." ลุงพลลากเสียงยาว "น้ำอะไรก็ได้จ๊ะ"

"ค่ะ..." สาวอีฟพยักหน้าเมื่อเห็นรอยยิ้มที่แฝงด้วยความเจ้าเล่ห์ของลุงพล ทำไมกันนะ ทำไมเธอรู้สึกขนลุกกับรอยยิ้มแบบนั้นของลุงพลนะ เหมือนกับว่าน้ำที่ลุงพลร้องขอ มันมีอะไรมากกว่านั้น

เธอยังจำภาพติดตา ที่เห็นพี่อุ๊ซ้อนท้ายไปกับลุงพลเมื่อช่วยสาย เลยทำให้เธอรู้สึกไม่ไว้วางใจลุงพลมากขึ้นทุกที เธอบอกความจริงกับยัยหมวยทางไลน์ และต่อมายัยหมวยก็ไลน์ตอบกลับมาแล้วว่า พี่อุ๊อาศัยรถลุงพลกลับมาที่หอพัก และฝากบอกหมวยกับอีฟว่าอย่าไปอะไรกับลุงพลอีก

"ชั้นว่าลุงพลต้องทำอะไรกับพี่อุ๊แน่ๆ เลยอีฟ" อีฟนึกถึงคำพูดของหมวยทางไลน์ "ชั้นว่าลุงพลต้องทำอะไรพี่อุ๊แน่ๆ เลยอีฟ ชั้นรู้สึกไม่สบายใจเลยจริงๆ"

"ชั้นก็ไม่สบายใจเหมือนกันแหละ แต่เราจะทำอะไรได้บ้างล่ะ?" ยัยอีฟถาม

"เดี๋ยวก็รู้เองแหละ...." ยัยหมวยตอบ "แต่ชั้นว่าเรื่องนี้มันต้องมีเงื่อนงำแน่ๆ เลยอีฟ ลุงพลต้องทำอะไรพี่อุ๊แน่ๆ ชั้นมั่นใจ"


##############################

"มีอะไรหรือเปล่าคะพี่กร?" สาวอีฟยิ้มให้กรวิทย์ที่ยืนทื่ออยู่ไม่ยอมไปไหนสักที

"เอ่อ..เปล่า" หนุ่มกรยิ้ม "พี่ขอโทษนะ ที่พี่ไม่ได้ช่วยอะไรคุณพ่อคุณแม่ของอีฟเท่าไรเลยจริงๆ"

"อีฟไม่คิดมากหรอกค่ะพี่" สาวน้อยจากปราจีนตอบ "อีฟมองที่เจตนามากกว่านะ อีฟต้องขอบคุณพี่กรด้วยซ้ำ ที่มาช่วยเข็นรถให้คุณพ่อกับคุณแม่"

พอคุยไปได้สักพัก สาวอีฟก็เหลือบเห็นนาถลดาในชุดลำลองเดินเข้ามาในหอพักสตรีพร้อมด้วยถุงข้าวกล่องที่ซื้อมาจากซอยฝั่งตรงข้าม ทางฝั่งนาถลดา พอเห็นสาวอีฟกำลังคุยกับเภสัชหนุ่มหน้าตี๋ก็ยืนนิ่งแล้วยิ้มให้

"อีฟ มาทำอะไรตรงนี้?" นาถลดาตะโกนถามอรัญญา

"เอ่อ..." สาวอีฟทำท่าเหมือนไปไม่ถูก เมื่อเห็นนาถลดากำลังมองเธอและพี่กรด้วยรอยยิ้ม

"สงสัยพี่ต้องไปแล้วแหะ..." กรวิทย์ยิ้มเขิน "พี่ขอตัวก่อนนะครับ"

หนุ่มกรหันไปยิ้มให้นาถลดา ก่อนเดินกลับไปที่ร้าน ส่วนนาถลดาก็เดินข้ามฝากมาหาเพื่อนสาวที่ยืนอยู่

"เห็นเงียบๆ แต่ซุ่มเก็บคะแนนไว้เพียบนะอีฟ!!!" นาถเอ่ยปากแซวสาวอีฟ "นี่อย่าบอกนะว่าอีฟกับพี่กรนะกิ๊กกัน?"

"บ้า!! พูดอะไรน่ะ" อีฟยิ้มเขินหน้าแดง

"แหน่ะ!! ถ้ามันไม่ใช่ความจริง ทำไมต้องปฏิเสธหน้าแดงด้วย" นาถลดาแซว "ไม่รู้เหรอว่าพี่กรเค้าเป็นแฟนกับหมอพลอยน่ะ"

"พูดอะไรของนาถเนี่ย!! ทำไมอีฟจะไม่รู้!!!" สาวอีฟตอบหน้ามุ่ย "เอาเป็นว่านาถมาทำอะไรเนี่ย?"

"เราไปซื้อข้าวเย็นมา" นาถตอบ "แล้วอีฟล่ะ?"

"พอดีพ่อกับแม่อีฟมารับอีฟไปกินข้าวเที่ยงข้างนอกน่ะ แล้วพอดีรถมันเสีย" อีฟตอบไปตามตรง "ก็ได้พี่กร กับลุงพลมาช่วยซ่อมรถให้"

"ลุงพล..." พอได้ยินชื่อนี้ ทำเอานาถลดาขมวดคิ้ว "ลุงพลซ่อมรถให้พ่อกับแม่อีฟเหรอ?"

"ใช่...ทำไมเหรอ?" อีฟขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

"เปล่า..." นาถลดาตอบ "เอาเป็นว่าเรากลับไปที่หอด้วยกันเถอะ"

"ถามจริงๆ นะ นาถ นาถรู้สึกว่าพักหลังพี่อุ๊มีพฤติกรรมแปลกๆ หรือเปล่า?" สาวอีฟเอ่ยปากถามนาถตามตรง "เรารู้สึกว่าพี่อุ๊เปลี่ยนไปนะ"

"เอ่อ..." นาถลดาถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ ที่อีฟเอ่ยปากถามอะไรแบบนั้น ส่วนหนึ่งที่พี่อุ๊เปลี่ยนไป นาถลดาเองก็มีส่วนในการรับผิดชอบ เพราะเธอเป็นคนร่วมมือกับหมอพลอยล่อลวงพี่อุ๊ไปให้ลุงพลเฉือดถึงห้องพักภารโรง ยังไม่รวมถึงการถ่ายภาพแบล็คเมล์รุ่นพี่จอมจุ้นอีก "อะไรทำให้อีฟคิดแบบนั้นเหรอ?"

"ก็เมื่อไม่กี่วันก่อน เรากับหมวยไปหาพี่อุ๊ที่ห้อง เห็นพี่อุ๊นอนซมเพราะป่วยเป็นไข้ บอกให้ไปหาหมอก็ไม่ยอมไป ก่อนหน้านั้นเรา หมวยกับพี่อุ๊กำลังช่วยกันสืบเรื่องบางอย่างเกี่ยวกับลุงพล"

"เรื่องอะไรเหรอ?" นาถลดาทำหน้าซื่อตาแป๋วถามเหมือนคนไม่รู้เรื่องอะไรเลย "บอกเรามาซิอีฟ"

"เราสงสัยว่าลุงพลจะเป็นต้นเหตุของเรื่องราวทุกอย่าง" อีฟตอบ "นาถ...ถ้านาถยังเห็นเราเป็นเพื่อน นาถตอบเราตามตรงได้ไหมเรื่องหนึ่ง"

"ได้ซิ..." นาถลดาทำใจดีสู้เสือแกล้งยิ้ม ทั้งที่ในใจกำลังเต้นเหมือนกลองชุด นี่อย่าบอกนะว่าความลับของเธอกับลุงพลกำลังจะถูกเปิดโปง

"มีคนเห็นนาถไปคุยกับลุงพล แล้วก็ซื้อน้ำไปให้แกด้วย มันหมายความว่ายังไงเหรอ?" อีฟถาม "แล้วเมื่อช่วงสาย เราเห็นพี่อุ๊ซ้อนท้ายไปกับลุงพล ตกลงนาถกับพี่อุ๊ไม่ได้มีส่วนรู้เห็นอะไรกันใช่ไหม? ไม่ได้มีเรื่องไม่ดีปกปิดใช่ไหม?"

##############################

ตัดมาที่ช่วงเช้าของวันจันทร์ ลุงพลทำการเปิดร้านขายน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋เป็นวันแรก มีลูกค้าที่เป็นครูบาอาจารย์ เจ้าหน้าที่วิทยาลัยพยาบาลและนักศึกษาแวะเวียนมาอุดหนุนน้ำเต้าหู้ลุงพลเป็นจำนวนมาก หลายคนล้วนอวยพรให้กิจการใหม่ของลุงพลคนขายน้ำเต้าหู้ขายดีเป็นเทน้ำเทท่า

"ขายดีนะครับลุงพล ขอให้ร่ำรวยๆ เงินทองไหลมาเทมา" เจ้าหน้าที่วิทยาลัยพยาบาลอวยพรลุงพลยกใหญ่

"สมพรปากนะพ่อคุณ ขอให้พ่อคุณร่ำรวยๆ เงินทองไหลมาเทมาเช่นกัน" ลุงพลพลยิ้มรับคำอวยพรอย่างอารมณ์ดี

ระหว่างที่ลุงพละกำลังง่วนอยู่กับการทอดปาท่องโก๋อยู่หน้ากระทะ เสียงหวานๆ ก็ดังขึ้นมา จะเป็นเสียงใครไม่ได้เลยนอกจากครูเบสท์คนสวย ที่ตาเฒ่าหื่นแอบหมายปองเงียบๆ อยู่บ้างเหมือนกัน

"ลุงพลคะ? ลุงพล? น้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ที่นึงคะลุง" ครูเบสท์ในชุดเสื้อแขนยาวคอกว้างลายดอกไม้สีดำ กระโปรงยาวสีเหลืองปรากฏตัวตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ ที่ทำเอาลุงพลอดหวั่นไหวไม่ได้ "ทานนี่นะคะ"



"ครับครูเบสท์...สำหรับครูเบสท์ เดี๋ยวลุงจัดให้เป็นพิเศษเลยครับ" ลุงพลยิ้มหวาน เมื่อเห็นหน้าครูเบสท์ พลางนึกถึงความฝันที่องค์ตุลาการเคยมาบอกว่า ชาติที่แล้วครูเบสท์ก็เป็นนางฟ้านางสวรรค์ที่ตกหลุมรักมันแต่ไม่มีโอกาสได้บอกความจริง

"เป็นยังไงบ้าง? ขายดีไหมคะลุง?" ครูเบสท์ถามด้วยรอยยิ้ม

"ก็ดีครับ มีคนมาอุดหนุนเยอะแยะเลย..." ลุงพลตอบขณะกำลังตักน้ำเต้าหู้ใส่ถ้วยให้ครูเบสท์คนสวย "อ่ะ ลุงใจดี เพิ่มปาท่องโก๋ให้ครูเบสท์อีกชิ้นแล้วกัน"

"โห ไม่เป็นไรหรอกคะลุง เกรงใจ" ครูเบสท์พยายามปฏิเสธ

"น่า..ไม่เป็นไรหรอก" ลุงพลยิ้ม "ถือว่าเป็นน้ำใจจากลุงแล้วกันนะครับคุณครู"

"งั้นก็ขอบคุณมากค่ะ" ครูเบสท์ยิ้มหวาน พลางหยิบแบงค์ร้อยให้ลุงพล

"ทั้งหมดสามสิบบาท ลุงต้องทอนให้ครูเบสท์เจ็ดสิบ" ลุงพลหยิบแบงค์ในกระปุกขึ้นมาทอนลูกค้าคนสวย "ขอบคุณครับครู"

"ค๊า...ขอให้ขายดีนะคะลุงพล" ภัคจิราหยิบถ้วยน้ำเต้าหู้และถุงปาท่องโก๋แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว โดยไม่รู้ว่าลุงพลแอบมองเรือนร่างของคุณครูสาวจากด้านหลังด้วยความสนใจ อยากรู้จังเลยจริงๆ ว่าเนื้อตัวเปลือยเปล่าของครูเบสท์จะงดงามเหมือนกับหมอพลอยไหมนะ? อยากจะรู้จริงๆ ว่าเมื่อไรไอ้พลจะมีวาสนาได้เชยชมดอกไม้งามที่ชื่อภัคจิราหนอ

เหมือนรู้ตัวว่ากำลังถูกแอบมอง ครูเบสท์ที่กำลังหยิบช้อนที่ตักน้ำเต้าหู้และชิ้นปาทองโก๋ที่ถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กขึ้นมาเป่า เหมือนรู้สึกตัวว่ากำลังถูกแอบมองอยู่ เธอจึงเหลือบมองดู ก็เห็นลุงพละกำลังแอบดูเธออยู่

พอลุงพลเห็นว่าครูเบสท์รู้ตัว ก็เลยก้มหน้าก้มตาทำอะไรไปตามเรื่องต่อ ขณะเดียวกันครูเบสท์ก็อดสงสัยพฤติกรรมของลุงพลไม่ได้ ตกลงลุงแกคิดอะไรอยู่หรือเปล่า พอคิดแบบนี้ ภาพที่สามสาว หทัยรัตน์ เดือนดารา และอรัญญามาพูดกับเธอเรื่องข่าวคราวด้านลบของลุงพลในวิทยาลัยพยาบาล ก็ทำเอาครูเบสท์เริ่มตั้งแง่กับลุงพลทันที

"นี่แกคงไม่ได้คิดอะไรไม่ดีกับเราหรอกนะ?" ครูเบสท์ครุ่นคิดในใจ "ตาลุงนี่ดูแล้วไม่ใช่ลุงแก่ๆ ธรรมดาแน่ แกต้องมีอะไรบางอย่างปิดบังไว้แน่ๆ เลย"

##############################

ตัดมาที่ช่วงเย็น ลุงพลเปลี่ยนเป็นชุดเตะบอลเพื่อวิ่งออกกำลังกายตามปกติ หลังจากวิ่งเสร็จมันก็นั่งพักริมฟุตบาทตรงลานจอดรถ ด้วยความหวังว่าจะเจอหมอพลอยบ้าง แต่วันนี้ดูเหมือนหมอพลอยมีธุระด้านนอก เลยกลับออกไปเร็วกว่าปกติ ระหว่างที่มันดื่มน้ำ นาถลดาในชุดเสื้อนักศึกษาพยาบาลกางเกงขาสั้นใส่รองเท้าแตะก็ปรากฏตัวขึ้น

"ลุงพล...ตกลงเราจะคุยกันได้หรือยัง?" นาถลดาเอ่ยปากถามตาเฒ่าหื่นที่นั่งพักผ่อนอยู่ตรงริมฟุตบาท

"มันเกิดอะไรขึ้นเหรอจ๊ะนาถ..." ลุงพลยิ้มหวาน

"มีคนเห็นลุงไปกับพี่อุ๊" นาถตอบ "ให้นาถเดานะ ลุงกับพี่อุ๊คงมีอะไรกันแล้ว นาถไม่เข้าใจลุงเลยจริงๆ ใจคอลุงจะมีอะไรกับผู้หญิงทุกคนในวิทยาลัยพยาบาลให้หมดเลยเหรอ?"

"นาถหึงลุงเหรอ?" ลุงพลยิ้มหวาน "เห็นตัวเล็กๆ หน้านิ่งแบบนี้ แอบหึงลุงก็ไม่บอก"

"ลุงพล..." นาถลดา "จริงจังหน่อยซิ อย่าทำเป็นเล่น นาถกับหมอพลอยอุตส่าห์ช่วยลุงจากคุกจากตาราง แต่นี่มันอะไรกันคะลุง ทำไมลุงขยันหาเรื่องไม่รู้จักหยุดจักหย่อนคะ?"

"จริงๆ ลุงก็ไม่ได้อะไรหรอก แต่พอดีเมื่อสองวันก่อน ลุงขับรถมอเตอร์ไซค์กลับมาจากฝั่งธน แล้วเจอน้องอุ๊กำลังถูกกลุ่มเด็กแว้นจ้องจะทำมิดีมิร้าย ลุงก็เลยเข้าไปช่วย ก็เลยไปให้ปากคำที่โรงพัก แล้วอุ๊เค้าก็ชวนลุง....."

"ลุงคะ อย่ามาโกหกซะให้ยากเลย..." นาถส่ายหน้าเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ลุงพลพูด "คนอย่างพี่อุ๊เนี่ยนะที่จะเสนอตัวให้ลุงพล"

"ไม่เชื่อก็ไปตามเจ้าตัวซิ...." ลุงพลตอบ "ไปถามเลยว่าลุงนี่แหละที่ช่วยอุ๊จากกลุ่มเด็กแว้น ทะเลาะกับแฟน แล้วก็เลยมาหาลุง จะให้ลุงทำยังไงละ อุ๊เค้าขอเองทั้งนั้น...."

"แปลกจัง ทำไมนาถไม่รู้สึกอยากจะเชื่อลุงเลยจริงๆ" นาถลดาหรี่ตามองตาเฒ่าด้วยความเคลือบแคลงใจ

"ลุงเจ้าชู้ ลุงยอมรับ แต่ลุงก็รักผู้หญิงของลุงทุกคน" ลุงพลตอบ "ลุงมีกุญแจสำรองห้องเก็บของห้องภารโรงอยู่นะ ลุงแอบทำเก็บเอาไว้ สนใจคุยกับลุงแบบสองต่อสองไหม?"

"ลุงพล..." นาถลดาอายหน้าแดงก่ำ เมื่อรู้ว่าลุงพละกำลังหมายถึงอะไร "นี่หัวสมองลุงคิดแต่เรื่องลามกทั้งนั้นเลยเหรอคะ? นาถไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพี่โดนัทถึงได้เกลียดลุงขนาดนี้"

"ลุงก็พึ่งรู้เหมือนกันว่าสาวน้อยท่าทางเรียบร้อยแบบนาถลดา ก็แอบซ่อนความร้ายและพูดเก่ง ต่อล้อต่อเถียงลุงคอเป็นเอ็นได้แบบนี้เหมือนกัน ที่ผ่านมาลุงคิดว่านาถเป็นเด็กติ๋มๆ เรียบร้อยว่านอนสอนง่ายซะอีก"

"ก็ใครทำให้นาถเป็นแบบนี้ก่อนล่ะ..." นาถลดาตอบเสียงสั่นเครือ "นาถรักพี่โดนัทอยู่ดีๆ ลุงพลก็มาทำให้นาถเป็นแบบนี้ นาถไม่เข้าใจเหมือนกันว่านาถทำอะไรแบบนี้ไปได้ยังไง ทำไมนาถต้องมาเจอลุงพลด้วย...."

"โถ...นาถจ๋า" ลุงพลลุกขึ้น พลางเหลือบมองซ้ายขวาเพื่อความมั่นใจว่าไม่มีใครเห็น "อย่าคิดมากน่า ยังไงลุงก็รักนาถนะ"

"นาถไม่ได้รักลุงซะหน่อย..." นาถลดาโต้ "นาถยอมรับนะคะ ว่าที่นาถทำไปหลายๆ อย่างมันไม่ใช่สิ่งดีนักหรอก แต่นาถก็ต้องทำ เพราะนาถไม่รู้แล้วว่าตกลงนาถรักใครกันแน่ระหว่างพี่โดนัทหรือลุงพล" สาวน้อยจากปักษ์ใต้ระบายความในใจออกมา "ทำไมนาถต้องปกป้องลุง? ทำไมนาถต้องรู้สึกโกรธแค้นใครก็ตามที่คิดร้ายกับลุง? นาถไม่เข้าใจเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับนาถกันแน่ ถึงทำให้นาถเปลี่ยนไปขนาดนี้"

"ก็เพราะนาถรักลุงไง และลุงก็รักนาถ" ลุงพลตอบ "เอาเป็นว่าลุงจะหาทางแก้ไขปัญหานี้เอง นาถสบายใจได้นะ แต่ก่อนอื่น ลุงอยากถามนาถว่า นาถอยากไป...เอ่อ...ไปสนุกกับลุงเหมือนวันก่อนไหม?"

"ลุง!!!" นาถลดามองค้อน "ลุงพูดอะไรของลุงเนี่ย!!!"

"ลุงมีกุญแกเข้าห้องด้านหลังห้องพักภารโรง ลุงแอบทำไว้ ไม่ต้องกลัวหรอก ไม่มีใครมาเห็นแน่นอน 6 โมงเย็นแบบนี้ เค้ากลับบ้านกันหมดแล้ว เชื่อลุงเถอะ ปลอดภัยแน่นอน"

"นาถ...เอ่อ" นาถยิ้มเขินเหมือนกำลังชั่งจิตชั่งใจอยู่ว่าจะเอายังไงต่อไปดี "ถ้านาถยอมไปกับลุง ลุงสัญญาได้ไหมว่าลุงจะไม่เจ้าชู้อีก"

"ลุงไม่รับปากว่าจะไม่เจ้าชู้ แต่ลุงจะรักนาถให้มากกว่าที่เคย" ลุงพลตอบ "นะจ๊ะนาถ...ลุงสัญญาว่าจะไม่ทำให้นาถเสียใจอีกนะ"

"จะคอยดูแล้วกัน..." นาถตอบ "ไปกันได้ยัง? เดี๋ยวมีคนมาเห็นนะ"

"ทำอะไรกันนะ!!!" เสียงห้าวๆ ของสาวโดนัทดังขึ้นมา "นี่แอบมาจู๋จี๋กันสองต่อสองงั้นเหรอ?"

"เห็นติ๋มๆ แต่แอบกินเรียบนะเรา นาถลดา" เสียงเล็กๆ หวานๆ ของใบเฟิร์นคนเจ้าชู้ดังขึ้น "ไง ทำไมต้องทำหน้าซีดแบบนั้น ลืมพวกเราแล้วเหรอคะลุงพล? นาถลดา?"

"โดนัท/เฟิร์น!!" ลุงพลและนาถลดาอุทานชื่อของทั้งคู่พร้อมกันด้วยความตกใจ "นี่มาได้ยังไงเนี่ย?"

"ก็แอบสะกดรอยตามมาได้สักพักแล้ว มันน่าหมันไส้จริงๆ ว่าป่ะเฟิร์น มีน้องรหัสตัวแสบ กับไอ้แก่จอมเจ้าชู้ไม่รู้จักพอ ไม่รู้จักอิ่มเนี่ย?"

"ใช่...อย่าคิดว่าจะทำอะไรแล้วไม่มีใครรู้ซิ" ใบเฟิร์นเสริม "ไหนบอกว่าจะรักเฟิร์น รักโดนัทคนเดียวไงคะลุงพล พอเผลอแป๊ปเดียว ลุงแอบซุกกิ๊กไปทั่ววิทยาลัยเลยนะ"

"นี่พูดอะไรกันเนี่ย...ลุงงงไปหมดแล้ว" ลุงพลพยายามทำใจดีสู้เสือกับเมียหนีงและเมียสองที่ร้างลาไปนาน

"เราคุยปรับความเข้าใจกับอุ๊แล้วค่ะลุง" โดนัทตอบ "เมื่อวาน เราได้ยินเสียงนาถทะเลาะกับอุ๊ในห้องดังมาก เราสองคนเลยแอบฟังจนได้ยินทุกอย่าง พอนาถออกไป เราถึงเข้าไปคุยกับอุ๊จนรู้ความจริง ลุงนี่มันเจ้าชู้จริงๆ นะ ขอให้มีรู ลุงนี่พร้อมจะทิ่มทุกคนเลยใช่ไหม?"

"ว่าแต่เมื่อกี้เห็นคุยกัน ให้เดาว่าคงจะนัดกันไปทำอะไรสนุกๆ กันแค่สองคนใช่ไหม?" ใบเฟิร์นหรี่ตามองลุงพลและนาถลดา "ขอพวกเราแจมด้วยซิคะลุง อย่าลืมนะคะว่าพวกเรามีภาพลับๆ ของลุงอยู่เหมือนกัน"

"แล้วก็ภาพของนาถกับลุงพลด้วย" โดนัทตอบ "อุ๊บอกพวกเราหมดแล้ว เพราะฉะนั้นไม่จำเป็นต้องมาแกล้งเล่นละครอะไรทั้งนั้นอีก นาถนะนาถ เห็นหน้าติ๋มๆ แบบนี้ร้ายไม่เบาเลยนะ"

"เอ่อ..." ลุงพลหน้าซีดเมื่อเจอฤทธิเดชของโดนัทและใบเฟิร์นที่หายไปนาน พลางหันไปมองนาถลดาที่เหมือนกำลังหน้าเสียเพราะโดนรุ่นพี่รวมหัวกันเอาคืน

"พี่โดนัท พี่เฟิร์น ทำไมถึงทำแบบนี้คะ" นาถลดาเอ่ยปากถามพี่รหัสด้วยท่าทางตกใจ

"อย่ามาทำหน้าเศร้าเล่าความเท็จนะนาถ..." โดนัทจ้องหน้านาถตาเขม็ง "ร้ายจริงๆ นะเรา บอกมาเดี๋ยวนี้ นาถกับลุงพลจะไปไหนกัน ไม่งั้นเห็นดีแน่"


ลิงค์อยู่ด้านล่างครับ