แฟนกู ภาค 3 ตอน 8 แก้ชง

แฟนกู ภาค 1
แฟนกู ภาค 2
-----------------------------------------------------------------------------------

โมโนนอนนิ่งเงียบไม่ไหวติง 

ตกลงเกิดอะไรขึ้นเนี่ย  หลับ หมดสติ สลบ หรือตาย   ผมเอามือเขย่าตัวของเธอ  โมโนไม่มีการตอบสนองอะไรทั้งนั้น  ผมตกใจว่าตกลงเธอตายไปหรือเปล่า  ผมเอามือไปอังที่จมูก  โมโนยังหายใจเบาๆ   แย่แล้ว  ผมทำอะไรลงไปเนี่ย  ผมรีบจัดการทำความสะอาดให้โมโน  และเช็ดตัวจนเสร็จก่อนรีบแต่งตัวให้

"เฮ้ย...บีทๆๆ  มาช่วยพี่โบ๊ตหน่อย  ช่วยอุ้มพี่โมโนนอนดีๆหน่อยสิ"
"อ๊าว  ทำไมไม่อุ้มเองอ่ะ.."
"เออ น่า ช่วยหน่อย  พี่โมโนไม่สบาย  ปลุกไม่ยอมตื่นเลยอ่ะ"

ไอ้เจ้าบีทเข้ามาในห้อง  น้องสาวตัวแสบผมรู้ทันทีว่าผมคงจัดการโมโนไปแล้ว
"พี่โบ๊ต  คนป่วยอย่าไปยุ่งกะเค้าสิ  เดี๋ยวเค้าเป็นไข้ทับระดูนะ  ป่วยหนักนะพี่..."
"เฮ้ยเหรอ... ป่วยหนักเป็นไร..."
"ก็จะมีปวดท้องอ่ะดิ ปวดท้องมากๆ   ทำไปแล้วสิเนี่ย  พี่กูเอ๊ย...."
"ต้องพาไปโรงบาลหรือเปล่าอ่ะ"
"รอก่อน  พี่โบ๊ตเช็ดตัวพี่โมโนเค้าบ่อยๆนะ  ไข้สูงมากเลย  ถ้าพรุ่งนี้ไม่ดี ไป รพ กัน.."
................................................

ทั้งคืนผมไม่ได้นอน  คอยเช็ดตัวให้คนป่วยทั้งคืน  โมโนลืมตาขึ้นมากลางดึก  ผมเอายาลดไข้ให้กิน  ผมเริ่มไม่สบายใจเรื่อง "ชง"  นี่โมโนก็ป่วยมาก  มันจะมาจากเหตุนั้นหรือเปล่า

"อย่าเป็นไรไปนะ...โมโน  ยัยจอมดุ  เราคงคิดถึงมากๆแน่"

ผมพูดใกล้ๆหูเธอ  แล้วผมก็หลับไปราวๆตีสาม โดยฟุบหลับไปกะเตียงและตื่นอีกทีตอนหกโมงเช้า  เพราะโมโนตื่นขึ้นมา  วันเสาร์ทั้งวันทั้งผมและบีทก็ช่วยกันดูแลโมโน  เธอกินยากินข้าวแล้วนอน  ส่วนผมมานอนที่โซฟาทั้งเช้า

วันอาทิตย์บ่ายๆ  โมโนเริ่มค่อยยังชั่ว  ผมบอกว่าไม่ต้องกลับไป ให้อยู่บ้านผมนี่ละ  แต่โมโนก็บอกว่าจะกลับ  แต่กระนั้นผมก็ยังเป็นห่วงยัยจอมดุของผม  ผมขับรถไปส่งและเอายาใส่ถุงไปให้อีกด้วย

"กินยานะ  พรุ่งนี้ถ้าไม่ไหว  ก็ไม่ต้องไปเรียนแล้วกัน"
"อืมม์ น่าจะโอเคหละ  ไว้โทรคุยกันนะ"
"อืมม์  ไอ้ปั้นมันจะมาหรือยัง  จะแวะไปหามันหน่อย"
"อ๋อ  เอาสิ  น่าจะอยู่มั๊ง  แต่โมโนไม่อยู่คุยนะ  ขึ้นก่อนแล้วกัน...จะไปนอน"

ผมส่งโมโนที่บันไดหอ   แล้วผมก็โทรหาไอ้ปั้นเพื่อให้มันลงมาหาผม..

"ไอ้เชี่ยไอ้ปั้น  กูทำไงดีวะ"
"มึงแม่ง  เรียนมาตั้งแยะแล้ว  เสือกกลัวเรื่องห่าอะไรก็ไม่รู้  ไอ้ที่มึงเล่า กูว่าเป็นที่ไอ้โมโนมันเฟอะฟะหรือเปล่า  อยู่นี่มันก็เบอะๆหลายเรื่อง  ไอ้รูมเมตโมโนเคยเล่าให้กูฟังบ่อยๆ  บางทีมันชอบลืมกุญแจห้อง  ชอบทำนั่นตกนี่แตก"
"ไม่รู้ดิ  กูไม่สบายใจ..."
"เอางี้นะ  เดี๋ยวกูไปถามแม่กูก่อน แม่กูก็เชื่ออะไรแบบนี้ด้วย ลองถามแม่ว่าซินแสไหนดี  แล้วลองไปถามซินแสดู  เราต้องลองฟังหลายๆคนเว้ย  มึงอย่าไปปักใจเชื่อคนเดียวมากนัก"

.................................

อาทิตย์ถัดไป...โมโนหายป่วยแล้ว  แต่เธอบอกว่าไม่ได้กลับนะแต่มาหาได้วันเสาร์ตอนเย็น เพราะจะรีบทำรายงาน  ผมเลยนัดกะไอ้ปั้นเสาร์เช้าไปหาซินแสหมอดูที่ปทุมธานี  ระหว่างผมขับรถไป...
"เชี่ย...มึง  แม่กูบอกว่าแพงว่ะ  ต้องมีสามพันอ่ะ"
"เออ พอได้  เดี๋ยวมึงลองช่วยกูฟังด้วยนะ"

ผมมาถึงตอน 10 โมง  แต่นั่นก็ถือว่าสายมากสำหรับซินแสคนนี้  ซินแสชื่อดังคนนี้มีคิวรออยู่หน้าผมตั้งสิบราย  ผมมองหน้าไอ้ปั้น  ไอ้ปั้นบอกว่าไหนๆมาแล้วก็รอไป  กว่าผมจะเจอซินแสก็ปาเข้าไปบ่ายสอง  ผมเอาวันเดือนปีเกิดของผมกะโมโนให้ซินแส  ซินแสก็จดแล้วทดไปทดมาเป็นภาษาจีน  ผมไม่รู้หรอกว่าเขียนอะไร  แล้วก็หลับตานับประคำไปเรื่อยๆ  จนพักนึงก็ลืมตาขึ้นมา  ส่ายหน้า
"ลื้อสองคนดวงชงกัน...ไปด้วยกันไม่ได้  ถ้าฝืนนะ  ต้องตายกันไปข้างนึง  แต่อั๊วว่า...คนตายน่าจะเป็นผู้หญิง"
"ซินแสครับ  แล้วมันแก้ยังไงได้มั่ง"

ซินแสหลับตาลงไปใหม่ คราวนี้นานเกือบ 5 นาที
"ก็พอมีนะ  มีสามทางนะ  อันแรกลื้อเป็นเพื่อนกันได้แค่นั้น  ห้ามเป็นแฟนกัน  ห้ามมีอะไรกัน  ถ้ามีอะไรกัน ต้องมีคนเจ็บตัว  ดวงผู้ชายแข็งมากๆ  คนเจ็บน่าจะเป็นผู้หญิงมากกว่า"
ซินแสหยุดจิบน้ำชา
"ทางที่สอง  ถ้าลื้ออยากมีอะไรกัน  ลื้อต้องมีไรกันในฐานะชู้  ห้ามเป็นแฟนกัน  ต้องให้คนอื่นเป็นแฟน  แปลว่าผู้หญิงต้องมีคนอื่นเป็นแฟน หรือไม่ก็ลื้อก็ต้องมีผู้หญิงคนอื่นเป็นแฟน  เป็นแค่พูดว่าแฟนไม่ได้นะ...ต้องมีไรกันด้วยนะจริงๆ  ลื้อเข้าใจคำว่าชู้ใช่มั๊ยล่ะ  ต้องเป็นแบบนั้น  ลื้อถึงจะมีไรกะคนนี้ได้  มันเหมือนลื้อไม่ได้ผูกพันกัน  ไม่เป็นแฟนกัน..."

ผมอ้าปากค้าง...
"ทางสุดท้าย  ลื้อต้องรอให้ผู้หญิงเป็นแม่หม้ายหรือผู้ชายเป็นพ่อหม้าย  ถึงจะแต่งงานกันได้  หรือไม่งั้น ลื้อรอไปเรื่อยๆ   รอจนถึง 40 แล้วค่อยแต่งงานกัน..."

ผมพยักหน้าช้า สีหน้าเต็มไปด้วยความวิตกกังวล
"ลื้ออย่าฝืนนะ  อั๊วเตือนไว้ก่อน   ลื้อฝืน...จะต้องมีคนตายนะ  ไม่ลื้อก็แฟนของลื้อ  หรือลูกลื้อ  หรืออากงอาม่าป๊าแม่ของพวกลื้อ   ไม่ดี...ไม่ดี  อย่าฝืน...อย่าฝืน"
........................................................

ผมกลับมาส่งไอ้ปั้นที่หอและก็แวะมาหาโมโนด้วย  ผมเครียดจริงจัง  นี่ผมได้ฟังจากหูของผมเองเลย  และซินแสถึงสองคนแล้วที่พูดแบบนี้  ผมว่ามันน่าจะยืนยันได้ระดับนึง  ผมนั่งหน้าเศร้ารอโมโนที่ใต้หอ  มันเป็นไปได้ไง  ผมจะทำใจได้ไง  ให้โมโนเป็นแฟนคนอื่นและต้องมีอะไรกะคนอื่นเพื่อผมจะได้มีอะไรกะเธอ  มันเป็นอะไรที่บ้ามากๆ  โลกนี้ใครเค้าจะทำแบบนี้กัน...   หรือไม่งั้นเราก็ต้องถอยมาเป็นเพื่อนกัน  ไม่เป็นแฟนกัน  แย่ทั้งคู่...

"เป็นไร... หน้าเศร้าเลย"
"เอ่อ...โมโน  มาแล้ว  ไป...ดูหนังกัน วันนี้เอาเรื่องอะไร"
"เดี๋ยวก่อน  ทำไมหน้าตาไม่ดีขนาดนี้อ่ะโบ๊ต... มีไรหรือเปล่า"
"ไม่มีหรอก  เหนื่อยๆเฉยๆ "
"เดินเล่นกันนะ แล้วเล่าให้โมโนฟัง"
"งั้นแวะกินข้าวก่อนแล้วกัน  แล้วค่อยไปเดิน"

เราสองคนแวะกินข้าวที่โรงอาหาร   ก่อนเดินเล่นแถวนั้นและคุยกันไปเรื่อยๆ  ผมยังคงไม่สบายใจ  โมโนไม่ใช่คนโง่นักที่จะปกปิดอะไรได้  แม้เธอจะดุกะผมหลายเรื่อง  แต่บางทีโมโนก็เป็นห่วงผมเหมือนกัน
"โบ๊ต  อย่ามาปิดบังเราเลย  มีไรเล่ามาให้โมโนฟังเหอะ... ได้ช่วยกันแก้ไข"
ผมจับมือโมโนขึ้นมาบีบแน่น
"โมโน... โบ๊ตรักโมโนมากนะ"
"เออ รู้ไง  ถึงต้องเล่ามาให้ฟังให้หมดเลย  แอบไปมีกิ๊กมาหรือเปล่าเนี่ย หรือจะเทโมโน"
"ม่ายๆ   ไม่ใช่เรื่องอย่างนั้น...."

ผมเล่าเรื่องที่แม่ไปหาซินแส  และผมกะไอ้ปั้นไปหาซินแสในวันนี้  โมโนฟังแล้วก็คงช๊อคไป  เธอเงียบสนิท  ผมจับมือโมโนขึ้นมา  มองตาคนที่ผมรักลึกๆนานๆ  โมโนบริสุทธิ์ใจเหลือเกิน...

"โมโนไม่กลัวนะโบ๊ต  เรารักกันก็คือเรารักกัน  ถ้าโมโนต้องตายเพราะรักกะโบ๊ต  เราก็คงไม่กลัวหรอก  ไอ้ที่เราเจอมา  มันไม่น่าจะเกี่ยวนะ  โมโนไม่ค่อยระวังเองมากกว่า"
"ม่าย...โมโน  โบ๊ตเองก็ไม่กลัวตายหรอกนะ  แต่ที่จะทนไม่ได้คือถ้าลูกของเราตายไป หรือพ่อแม่ของเราตายไปเนี่ยหละ"
"เฮ้อ  ไม่รู้สิ  โมโนไม่ค่อยเชื่อเรื่องแบบนี้เลยนะ"

ไม่รู้ว่าโมโนพูดให้ผมสบายใจ..ไม่คิดมาก  หรือเธอไม่เชื่อจริงๆเพราะเธอมีความคิดแบบไทยๆ  แต่อย่างน้อยผมก็สบายใจที่โมโนไม่คิดมาก  ผมดึงคนดุตัวนิ่มมากอด  เอามือลูบหัวแฟนผม 
"รักโมโนเสมอนะ  ไม่รู้เหมือนกัน อนาคตจะเป็นไง"
"บ้านโบ๊ตเป็นแนวคนจีนอ่ะ  งั้น..โมโนจะลองไปหาพระหรือหมอดูแล้วกันนะ"
.........................................................................................

   ผมกลุ้มใจมากมายเหลือเกิน  คิดหาทางออกยังไงก็ไม่ได้  เสียงซินแสดังก้องในหัว  ถ้าโมโนเป็นแฟนผม  ไม่ใครก็ใครคงมีอันเป็นไป  นอกเสียจากผมไม่เป็นแฟนกะโมโน หรือไม่งั้นผมกะโมโนต้องไปมีคนอื่น ทำงั้นได้ไง  ผมรักโมโน  ไม่เคยคิดมีใครอีก 
   
   "เฮ้ย...พี่โบ๊ต  พี่โมโนไปไหนอ่ะ  ทำไมไม่มาวันนี้..."
   "เออ พี่เค้าทำรายงาน  บีทมีไรกะพี่เค้า  นัดไว้เหรอ"
   "ม่ายได้นัด  แหม...กำลังจะอวดกระเป๋าใหม่เลย  อ้าว...แล้วพี่เป็นไร หน้าเศร้าๆ  อย่าบอกนะ ทะเลาะกะพี่โมโน"
   "เปล่า ไม่มีไร...  ไม่ได้ทะเลาะ  โมโนมันทำรายงานแยะ เลยไม่มา..."

   ผมกินข้าวเย็นกะน้องสาวตัวแสบของผม  แล้วอารมณ์ไหนไม่รู้  ผมก็ถามเจ้าบีทว่า...

   "เฮ้ย บีท  พี่ถามจริง  แกมีแฟนยัง..."
   "พี่มาไงวะเนี่ย  พี่โบ๊ตจะมีพี่โมโนเป็นแฟนก็เรื่องของพี่สิ  จะมาถามแฟนบีททำไม"
   "ม่ายยยยย  ก็ถามดู  ไม่เคยเห็นเลยอ่ะ..."
   "ไม่เห็นก็...ไม่มีอ่ะดิ   มีก็..ไม่ให้เห็นด้วย  เดี๋ยวพี่ไปฟ้องป๊ากะแม่"
   "ไม่ฟ้องน่า  ตกลงมีใครมาจีบหรือยัง  ขายออกหรือเปล่า"
   "มีแหละ  คนจีบอ่ะมี  แต่ไม่เอาอ่ะ  รำคาญ  ไล่ไปหมดแล้ว"

   ผมยังคุยเรื่องอื่นๆกะน้องตัวแสบด้วยเรื่องทั่วไป  จนเราแยกกันไปอาบน้ำ  ผมโทรคุยกะโมโน  พอวางสายเสร็จ   เจ้าบีทก็มาเคาะห้อง...

   "พี่โบ๊ต.. ถามจริงเหอะ  พี่มีเรื่องไรในใจ วันนี้พี่เศร้าผิดปกตินะ  บีทรู้เลยอ่ะ  คุยไม่ค่อยปกติ"
   "ไม่มีไร จริงๆ  เนี่ย เพิ่งวางหูจากพี่โมโนไป"
   "พี่โบ๊ต   พี่โมโนน่ารักนะ...  พี่อย่าทิ้งอย่าเทเค้าไปรู้เป่า  บีทชอบพี่โมโน  คุยเก่งดี  น่ารักด้วย  ใจดี ชอบๆๆๆ"
   "อืมม์...เออน่า พี่ก็ชอบพี่โมโนค้าแหละ"

   ผมเงียบไปอีกครั้ง  หน้าสลดลง
   "พี่โบ๊ต  พี่อ่ะรู้ตัวมั่งมั๊ยว่าปกปิดอะไรคนอื่นไม่ได้หรอก  หน้าพี่ฟ้องตลอดเวลาว่าพี่ชอบ พี่รัก พี่เกลียด พี่กังวล พี่เศร้า...  เล่ามาเหอะ  พี่โมโนท้องเหรอ 5555 รับรองน่า...ไม่ฟ้องป๊าแม่"
   "อืมม์... ถามก่อน  บีทไปเอาวันเดือนปีเกิดพี่โมโนให้แม่เหรอ  ไปเอามาได้ไง"
   "ช่าย  ทำไมเหรอ  ก็แม่ถามอ่ะ  บีทก็เอามาจากบัตรประชาชนของพี่โมโนสิ...ก็แอบดูตอนพี่เค้านอนห้องบีทไง.."
   "โธ่....ไอ้บีทเอ๊ย...."

   ผมเล่าเรื่องที่แม่ไปหาซินแสให้บีทฟังทั้งหมด  รวมทั้งซินแสของไอ้ปั้นด้วย  น้องสาวผมอ้าปากค้าง  ไม่นึกว่าผลพวงจากการที่เธอเอาวันเดือนปีเกิดโมโนไปให้แม่มันมากมายขนาดนี้...

   "พี่โบ๊ต  บีท   เอ่อ...  บีท  ขอโทษ"
   ตัวแสบยกมือขึ้นไหว้ผม...
   "มันทำไรไม่ได้แล้ว  พี่ไม่รู้สิ  จะว่าไปมันก็ใกล้เคียงมากนะ  พี่เองก็เจ็บตัว โมโนเจ็บตัว บ่อยครั้งมาก  จำที่พี่ให้บีทมาช่วยอุ้มโมโนวันนั้นได้มั๊ย  นั่นก็เป็นอีกครั้ง  พี่เริ่มไม่กล้าไปยุ่งกะโมโนแล้วอ่ะ  พี่กลัวเค้าตาย"
   "เออ  .เรื่องแบบนี้...มันมีทางแก้ไม่ใช่เหรอพี่  พี่โบ๊ตก็ไปคบใครเป็นกิ๊กดิ"
   "ไม่อ่ะ  พี่รู้สึกทรยศโมโนเค้า..."
   "แล้วพี่จะไม่เป็นแฟนกะพี่โมโนได้เหรอ"
   "ก็ไม่ได้ไง  มันถึงปวดหัวเนี่ย..."

   เจ้าบีทพยายามช่วยผมหาทางแก้  น้องคนนี้กะผม...เรารักกันมาก  ทุกเย็นเราเจอกัน..อยู่ด้วยกันมากกว่าอยู่กะป๊าแม่ก็ว่าได้  ผมดูแลน้องบีทแทบทุกอย่าง 

   "พี่โบ๊ต  บีทรู้แล้ว  บีทจะเป็นกิ๊กพี่โบ๊ตเอง..."
   "เฮ้ยบ้า  เราพี่น้องกัน  มันแก้ชงไม่ได้หรอก"