ตอนที่ 12  โดย  ช.ชัชวาลย์
วีระพลกับธนธรณ์เดินทางมาถึงกรุงเทพฯ พักอยู่ที่บ้านญาติของธนธรณ์ที่อยู่เขตบางกะปิอยู่จนเช้า เพราะเขาไม่ได้ติดต่อบอกทางบ้านว่าจะกลับ พอสายหน่อย จึงแยกทางกับธนธรณ์ไปยังบ้านตนเอง ธนธรณ์จะขับรถไปส่ง แต่เขาปฏิเสธ เพราะต้องขับย้อนกลับมาเสียเวลาเปล่าๆ ขอนั่งแทกซี่ไปดีกว่า ของก็ไม่ได้มีมากอะไร เขารู้จักและสนิทสนมกันกับธนธรณ์เมื่อตอนเข้ามหาวิทยาลัยคณะแพทย์ศาสตร์ เมื่อเรียนจบ ธนธรณ์ก็กลับไปทำงานเป็นหมอที่บ้านเกิด วีรพลไม่ค่อยสะดวกใจที่จะอยู่กรุงเทพฯ คิดจะหาทางไปสร้างชีวิตใหม่ จึงตัดสินใจตามเพื่อนไปที่จันทบุรีด้วย ธนธรณ์ไม่ได้ไปบ้านวีรพลด้วยต่างก็นัดไปเจอกันที่งานสังสรรค์รวมศิษย์เก่าที่โรงแรมตามที่สมาคมศิษย์เก่าได้จัดไว้ วีรพลมุ่งหน้าไปบ้านตนเองย่านสุขุมวิท 41 บริเวณนี้ถึงแม้จะเป็นใจกลางกรุง แต่ก็เป็นย่านที่เป็นหมู่บ้านร่มรื่น โดยส่วนมากจะเป็นบ้านสวนเดิม หรือไม่ก็เป็นบ้านของผู้ที่มีฐานะพอสมควร บ้านของวีรพลนั้นเนื้อที่ประมาณ 5 ไร่เศษ ขอบรั้วมิดชิด เมื่อเข้าไปจะเห็นถึงความสงบร่มรื่นตั้งแต่พ้นประตูเข้าไป ด้านหนึ่ง เป็นบ้านหลังใหญ่ สไตล์ยุโรปหรูหรางามตา ฝั่งตรงข้ามบ้านหลังใหญ่ จะเป็นบ้านของคนงาน คนใช้ ลึกเข้าไปด้านในจากบ้านหลังใหญ่อีกก็เป็นสระว่ายน้ำขนาดย่อม ถัดจากสระว่ายน้ำไปจะเป็นสวนกล้วยไม้ ที่วีรพลเป็นคนเพาะเอง แต่บัดนี้ได้ทิ้งไว้สำหรับเป็นที่ผ่อนคลายของวีรวัฒน์ผู้เป็นพ่อ วีรพลกดกริ่งเรียกอยู่หน้าบ้าน เพราะครั้งที่เขาจากบ้านนี้ไป ไม่ได้พกกุญแจหรือรีโมทรั้วบ้านไปด้วย มีหญิงวัย 50 กว่าคนหนึ่งเดินรี่มาเปิด พอเห็นว่าใครมากดกริ่ง ก็แสดงอาการดีใจอย่างมาก
"คุณโอ๊ต ! ตายแล้ว คุณหนูของป้า นึกว่าทิ้งป้าไปจะไม่กลับมาแล้วซะอีก เชิญคะๆ แล้วมายังไงคะนี่ แล้วทำไมไม่ขับรถมาคะ ดูสิผอมโซไปเยอะเลย ทูนหัวของป้า" ดูเหมือนหล่อนจะรักชายคนนี้มากเอาการ ละล่ำละลัก แทบไม่หยุดปาก เข้ามาสวมกวดชายหนุ่มจ้องสำรวจตามเนื้อตัวอย่างคนรักใคร่เป็นห่วง
"แหม ก็คิดถึงป้านิ่มสิคร้าบบ คิดถึงกับข้าวอร่อยๆ อยู่ที่โน่นโอ๊ตทานไรไม่ลงเลย ดูสิถึงได้ผอมงี้ไง อีกอย่าง ชื่อโอ๊ตนี่ ไม่ได้ยินคนเรียกนานแล้วนะ มีแต่คนในบ้านเราเรียก คนอื่นเค้าเรียกโอ๊ตว่า พล กันหมดเลยครับป้า ได้ยินป้านิ่มเรียกอีกที ยิ่งรักและคิดถึงป้านิ่มมากเลยค้าบบบบบบบบ" เขาก็กอดแล้วพูดจาออดอ้อน ป้านิ่ม
"หืมมม ยังปากหวานขี้อ้อนคนแก่เหมือนเดิมเลย คุณหนูไม่ได้มีของอะไรติดตัวมาเหรอคะ เห็นแค่กระเป๋าใบเดียว อย่างงี้หลอกให้คนแก่ดีใจเล่นแน่เลย สงสัยอยู่ไม่กี่วันหรอกนี่ ป้าอยากให้คุณหนูกลับมาอยู่เหมือนเดิม เดี๋ยวนี้บ้านนี้ไม่ครึกครื้นเลย เฮ้อ... ว่าแล้วก็อดคิดถึงคุณวัลวิภาอีกคนนึงไม่ได้ ป่านนี้จะอยู่อย่างไรไม่รุ"
"ไม่เอาน่าป้า ว่าแต่คุณพ่อไม่อยู่เหรอ แล้วน้องมีนล่ะ"
"คุณผู้ชายไม่ค่อยจะอยู่บ้านเท่าไหร่เลย ตั้งแต่คุณหนูออกไป หนูมีนก็ไปเรียนพิเศษ คงจะกลับเย็นๆ คะ ยิ่งคุณอรทัยยิ่งหนัก สองสามวันเข้าบ้านที อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยคะ คุณหนู ป้าเริ่มสงสัยว่าคุณอรทัยเธอจะไม่ซื่อกับคุณผู้ชายแล้วล่ะ มีคนมาส่งข่าวให้ป้าฟัง แต่ป้าก็ได้แต่เงียบพูดอะไรไม่ได้ เพราะแค่ข่าวลือ ไม่อยากให้มันเป็นความจริงเลย คุณผู้ชายก็หมองๆ ไปคะ คุณหนูกลับมาอยู่บ้านเราเถอะนะคะ คุณวัลวิภาจากไปคนนึงแล้ว คุณหนูยังจะทิ้งป้าไปอีกคนเหรอ"
"โอ๊ตก็ไม่อยากจะทิ้งป้าหรอก แต่อยู่ที่นี่ โอ๊ตก็มีแต่จะมีเรื่องกับน้าอรทัยเหมือนเป็นตัวทำให้พ่อไม่สบายใจ แต่ถ้าคุณพ่อไม่มีความสุข ไม่ไหวจริงๆ โอ๊ตจะคิดดูอีกทีนึงนะป้า แล้วคุณพ่อจะกลับหรือป่าววันนี้น่ะ มีเรื่องอยากจะคุยด้วยเหมือนกัน"
"คงจะดึกๆ น่ะคะ นี่ป้ายังได้ยินคุณผู้ชายบอกว่าจะทำพินัยกรรมไว้ ยกทรัพย์ทั้งหมดให้คุณหนูด้วยนะคะ ไม่รู้ท่านคิดอะไรอยู่"
"เหรอครับ อืมมม เอาไว้ค่อยคุยกับคุณพ่อละกัน ตอนนี้อยากนอนหนุนตักป้านิ่ม อยากฟังเพลงกล่อมเพราะๆ ของป้านิ่มอีก ไม่ได้ฟังนานแล้ว คิดถึงป้านิ่มจังค้าบบบ"
คำพูดออดอ้อน ทำเอาคนใช้เก่าแก่ของบ้านยิ้มหน้าบาน กอดรัดร่างกำยำ หอมแก้มฟอดใหญ่อย่างรักใคร่เอ็นดู
"ทูนหัวของป้า ป้าก็คิดถึงคุณโอ๊ตเหมือนกัน แต่แหม... โตจนป่านนี้ยังอยากหนุนตักฟังเพลงอยู่เหรอคะ แค่พูดเอาใจป้าเฉยๆ มั้ง สงสัยอยู่ที่โน่น คงนอนหนุนตัก ซบอกสาวคนไหนแล้วก็ไม่รุ ยิ่งขี้อ้อนอย่างคุณโอ๊ตด้วย กลัวมีสาวๆ หลงคารมแน่ๆ เลย ตอนนี้ก็สายแล้ว คุณโอ๊ต พักก่อนเถอะนะคะ เดี๋ยวป้าจะจัดอาหารต้อนรับอย่างสุดฝีมือเลย คุณหนูจะทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยคะ ป้าจะทำให้ทู้กกกอย่าง"
"อะไรก็ได้ครับ ฝีมือป้าโอ๊ตทานได้หมดแหละ ขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับป้า" ก่อนจะลุกไปเขาก็กอดป้านิ่ม หอมแก้มเอาใจอย่างน่ารัก ทำเอาป้านิ่มค้อนขวับ มองตามอย่างรักใคร่เอ็นดู ในบ้านนี้ ป้านิ่มจะรัก เอ็นดูวีรพลกับน้องสาวเขามาก ยิ่งตอนนี้ลูกชายเจ้านายกลับมาให้เห็นหน้าทำให้ป้านิ่มรู้สึกมีความสุข บ้านหลังใหญ่เหมือนกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง เมื่อวีรพลเปลี่ยนชุดเสร็จ ก็ไม่ได้นอนพักอย่างที่บอก เขาลงจากบ้านออกมาเดินเล่นเรื่อยๆ ไป ถึงสระว่ายน้ำ ผ่านสระไปจนถึงเรือนกล้วยไม้ที่เขาเคยเพาะไว้ และยกให้พ่อไว้เป็นที่พักผ่อน ที่ตรงนี้เป็นที่ร่มรื่นที่สุดของบ้านสุรกุลพานิชย์เลยทีเดียว เพราะเมื่อครั้งยังอยู่ วีรพลกลับมาจากเรียนหนังสือ ก็จะขลุกอยู่ที่เรือนกล้วยไม้แห่งนี้ ไม่ว่าจะมาอ่านหนังสือ ทำรายงาน นอนเล่น หรือว่างๆ ก็จะสำรวจตรวจตราผลงานของตนอย่างมีความสุข บัดนี้ ในเรือนกล้วยไม้ มีกล้วยไม้นานาพันธุ์ ห้อยระย้าเต็มไปหมด ดูเหมือนจะรกไปกว่าเดิมสักหน่อย วีรพลก็เดินทอดน่องชมไปเรื่อยๆ พอเกือบถึงช่วงเกือบจะสุดมุมเรือนกล้วยไม้ ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนคุยกัน หยอกล้อกันกระหนุงกระหนิง
"อี้ยยย พี่นพเนี่ย แค่มานั่งคุยเฉยๆ ก็ได้ ทำไมต้องจับหี บี้แตด คลำนมด้วย"
"แหม ก็คนมันคิดถึงนี่ หวานจ๋าาาา ไม่คิดถึงพี่บ้างหรือไง"
"ไม่คิดถึงจะมาหาเหรอ เดี๋ยวอีกหน่อยป้านิ่มอาจจะเรียกหาหวานอยู่นะ เดี๋ยวป้าจะสงสัยเอา"
"ง้าน ก็ขอให้พี่ได้ชื่นใจหน่อยสิ หวานจ๋า เหมือนวันก่อน พี่ได้ชิมยังติดใจไม่หาย น้องหวาน รสหวานชื่นใจพี่ สมชื่อจริงๆเลย นะนะ"
"อูยยย พี่บีบนมหวานจนขนลุกไปหมดแล้ว หวานก็อยากเหมือนกัน ไม่งั้นไม่มาหาพี่หรอก แต่พี่นพต้องสัญญานะ ห้ามไปมีคนอื่น ไม่งั้นหวานจะไม่มาให้เห็นหน้าอีก หวานยอมเป็นเมียพี่คนเดียว ให้พี่ เอ่อ ยะ...เย็ดได้คนเดียว"
"สัญญาจ๊ะ ตอนนี้อย่าเสียเวลาเลยนะ พี่อยากเย็ดหวานจนควยจะระเบิดแล้ว เมียจ๋า ดูสิน้องจับรูด กระถอกจนมันแข็งแล้ว ดูสิ ไม่ต้องถอดเสื้อออกหรอก พี่จะถลกผ้าถุงเย็ดหวานเลย"
"หูยยย แข็งมากจริงๆ ด้วย งั้นก็เย็ดหวานเลยคะ หวานรอโอกาสว่างๆ จนมันหงี่ไปหมดแล้ว อา!! อย่ามัวลูบหีหวานอยู่เลย เดี๋ยวก็อดเย็ดกัน เร็วๆ สิจ๊ะพี่ หวานถ่างขาให้แล้ว"
"พี่อยากให้หวานอยู่ในท่าคลานอ่าจ๊ะ นะนะ พี่เห็นก้นหวานทีไร อดใจอยากจะปล้ำไม่ได้ทุกที"
"บ้าพี่นพเนี่ย พิเรนจัง ก็ได้จ๊ะ" วีรพลได้ยินเสียงทั้งคู่ชัดเจน สองคนนี้เขาไม่คุ้นชื่อเลย สงสัยจะเป็นคนใช้ใหม่ คงจะมาพลอดรักกันได้สักพักกระมัง ทีแรกกะว่าจะส่งเสียงออกไปไล่ทั้งคู่ แต่ว่าคิดอีกทีหนึ่งเกรงจะเสียมารยาท คนกำลังมีความสุข จะเข้าด้ายเข้าเข็ม ไม่ใช่เรื่องของเขาที่จะไปขัดจังหวะ คิดได้ดังนั้นวีรพลก็ถอนใจเบาๆ เดินออกจากเรือนกล้วยไม้ไป ทั้งที่จิตใจเขามีหรือจะอดรู้สึกกระสันตามทั้งคู่ได้ แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้น แว้บๆ ก็นึกถึงใบหน้าหวานๆ ซึ่งอยู่แดนไกล แต่ชายหนุ่มก็ข่มความรู้สึกเอาไว้แล้วเดินออกไป ปล่อยให้คนใช้คู่รัก ได้พร่ำพรอดสอดด้ายเข้ารูเข็มตามลำพัง
ทางฝ่ายคนใช้คู่รักก็ยังคงบรรเลงเพลงกามกันต่อ บัดนี้เจ้านพ ได้ถลกผ้าถุงของหวานที่ตอนนี้อยู่ในท่าหมอบคลานตามที่แฟนบอก หันหน้าไปมองคู่สวาท
"อูวววว ก้นขาวมากเลยจ๊ะ หวานจ๋า น่ากระแทกเย็ดจริงๆ ถ้าเรามีเวลามาก พี่จะขอเลียหีหวานจากข้างหลังแบบนี้จังเลย คราวหน้าให้พี่ทำนะจ๊ะ"
"จะเย็ดก็เย็ดสิจ๊ะ อูยยย เวลามีน้อย อย่ามัวเขี่ยอยู่เลย อูยย มันโดนเม็ดแตดหวาน อะ อ๊ออยยยย ถ้ามีเวลา หวานจะให้พี่นพเย็ดนานๆ หวานเงี่ยนจะตายอยู่แล้ว ผัวจ๋า เย็ดเถอะ อุ้ยยยย"
"อูวววว มันเข้าได้ลึกจัง เสียวหัวควยเป็นบ้า พี่จะกระเด้าแล้วนะ เมียจ๋า อูยยยย" พอควยเสียบเข้า เจ้าหนุ่มใหญ่ร่างกำยำ ก็กระเด้าจากจังหวะช้าๆ ก็ค่อยเพิ่มความเร็ว หวานเองก็ส่ายก้นระริก เด้งรับการกระเด้าของแฟนหนุ่ม หน้าเชิด ตาปรือซี้ดปากความความเสียวสยิว มือข้างหนึ่งค้ำอยู่ที่พื้น อีกข้างก็ยกเอื้อมมาบีบคลำเต้านมตัวเอกอยู่นอกเสื้อ ด้วยกลัวว่าจะมีคนมาเห็น อารามรีบทำเวลา สักพักเจ้าหนุ่มก็เอื้อมมือ รั้งสะโพกแฟนสาว กระหน่ำแรงเข้า จนสาวหวานกระเด้งกระดอนตามแรงกระแทก
"อูยยยย เย็ดมันควยจริงๆ เมียจ๋า พี่น้ำจะแตกแล้ววว หีตอดปลายควยพี่จนทนจะไม่ไหวแล้ววว"
"หวานก็เสียวหีจ๊ะ ผัวจ๋า หวานหลงควยผัวมากเลย อูยยย เย็ดแต่ละที เสียวไปถึงท้องน้อยเลย อาาา แรงๆ เลย พี่จ๋า หวานจะแตกแล้วววว ผัวจ๋าาาา อูยยย ซี้ดดดดดดด" ไม่กล้าครางเสียงดัง หวานก็ได้แต่ซี้ดปากกัดฟัน เม้มปากหน้าบิดเบี้ยว ร่างบิดไปมาเหมือนปลาโดนทุบ
"โอยยยย ไม่ไหวแล้วววววววว ขอพี่ออกในหีนะ เมียจ๋าาาา"
"อย่าคะพี่ เดี๋ยวหวานท้อง รอให้เราพร้อมก่อนนะจ๊ะ อ๊าาาาาาา"
"ก็ได้จ๊ะ งั้นพี่ขอราดก้นหวานนะจ๊ะ อ๊อยยยย ไม่ไหวแล้ว จะออกแล้วววว อ้อกกกกกก" แล้วชายหนุ่มก็รีบถอดควยออกมาจ่อปลายตรงแก้มก้น แล้วมือกระถอก น้ำรักกระฉูดออกเป็นสาย ราดรดบนก้น บ้างก็ลงง่ามก้นไหลย้อยเป็นทางลงมาถึงง่ามหีสาวหวาน ซึ่งตอนนี้มองเห็นแคมขมิบยิบๆ ก้นสั่นระริกด้วยความเสียวซ่าน พอสุขสมแล้วเจ้านพก็รีบคว้าสายยาง เปิดก้อกน้ำ สาวหวานก็ขยับตัว มือรั้งชายผ้าถุงอยู่หน้าท้อง กึ่งนั่งกึ่งเอนให้ชายหนุ่มราดรดเพื่อล้างคราบน้ำรักออก ชายหนุ่มก็เอาผ้าที่ติดตัวมา เช็ดทำความสะอาดให้แฟนสาว แล้วพากันจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"หวานต้องรีบไปแล้วจ๊ะ พี่ ว่างๆ ค่อยมาพบกันใหม่ รอให้หวานกับพี่นพพร้อมเมื่อไหร่ หวานจะบอกเรื่องของเรากับป้านิ่ม นะจ๊ะ พี่สัญญานะว่าจะไม่ทิ้งหวาน"
"สัญญาจ๊ะ หวานเป็นเมียพี่แล้ว พี่จะรับผิดชอบหวานเอง เสียดาย เรามีเวลาน้อย พี่ก็ยังไม่กล้าจะบอกป้านิ่ม ไม่งั้นเราคงไม่ต้องปิดบัง อยากจะเย็ดหวานอีกจังเลย เฮ้อออ...... อดใจไว้ก่อนละกัน ไปเถอะหวานจ๋า พี่จะทำงาน คัดแยกกล้วยไม้ต่อ"
ทั้งคู่แลกจูบกันอย่างอาวรณ์ครู่หนึ่งก็แยกย้ายกันไป.....

ขอบคุณที่แบ่งปันผลงานดีครับรอติดตามต่อครับ