มอ..เมีย..นั้นหายาก ต้องลำบากออกเรือไป (ตอนที่ 14) Copy : kankan
--------------------------------------------------

ทุกเมื้อสร้อยเอาอาหารมานั่งกินกับผมตลอด
แต่เธอไม่ยอมให้ผมได้กินอย่างอื่นอีกเลย
สร้อยอ้างพระกับเรื่องที่ผมบอก เธอหาทางหลบไปได้ตลอด

ถ้าผมรุกหนักๆก็วิ่งลงบันไดขึ้นแมงกะไซด์หนีไปเลยก็มี
มันยิ่งทำให้ผมกระหายในตัวเธอเหลือเกินสร้อยจ๋า

........

ทุกอย่างเตรียมการพร้อมเสร็จ
สร้อยไปตัดชุดหมั้นสีชมพูอ่อนๆหวาน ชุดรดน้ำสีฟ้าอ่อน แล้วชุดแต่งงานสีขาวพริ้ว
ไก่งานเพราะขน คนงามเพราะแต่งจริง ๆ
วันไปลองเสื้อทำเอาผมตลึงตึงตาตั้งไปเลย

นี่ขนาดยังไม่แต่งหน้า
โห..ที่ตอนแรกว่าเตี้ย อ้วน ดำ นะผมนะพูดเกินไป
ถึงสร้อยไม่สูงชลูดเป็นนางแบบ แต่เธอสมส่วนกลมกลึง
ผมต้องรีบเอาแขนเสื้อมาเช็ดน้ำลายที่กระเซ็นหกออกมา
เพชรในตมเลยนะแม้ยอดสร้อยของไอ้เหนียง ฮวววววว

"ตาเยิ้มเชียว...คิดอะไรอีก..."
ผมสะดุ้งเมื่อสร้อยเดินเข้ามาถามใกล้ๆ
"สร้อยสวยมากเลย..."
"เหรอ..นายช่างว่างั้นเหรอ..."
"อื้อ ๆ"
ผมพยักหน้ายืนยัน ตากลุ้มกริ่มเป็นประกาย

"เพื่อนๆเค้านัดกันจะมาทดลองแต่งหน้าให้สร้อย นายช่างรีบกลับหรือเปล่า.."
ผมส่ายหน้า
"เดี่ยวนายช่างนั่งรอนะ..เอาให้สวยเช้ง.."
"สวยเช้ง..หรือนายช่าง..นึกว่าสร้อยเป็นส้มเช้งซะอีก"
แน๊ะ..แน่...เดี่ยวพลาดท่าเรื่องเตี้ย อ้วน ดำ เข้าละแย่เลย

ผมจึงบุ้ยบ้ายให้เธอรีบเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวที่เพื่อนของเธอรออยู่

...........

เกือบชั่วโมงผ่านไป
สร้อยแต่งหน้าทาปาก ใส่ชุดแต่งงานสีขาวเดินออกมา
ผมแทบไม่เชื่อสายตา...
โอววว..หยาดฟ้ามาดินมาจากไหนกันนี่

"ไง..นายช่างเอ๋อเหรอ..เลยหรือไง..."

สร้อยหันมาตีที่แขนผม ส่วนเพื่อนของเธอหัวเราะกันใหญ่จนผมเขิน
"สร้อยสวยเหลือเกินจ๊ะ..."
ผมพึมพำเบา ๆ

ผิวสีน้ำผึ้งที่แต่งหน้าเรียบร้อยแล้วยิ่งคมเข้ม ตาโตดำขลับ จมูกโด่ง ปากน้อยๆทาลิปสีชมพูอมส้มเด่น
ทรงผมเกล้าตั้งขึ้น ทำให้สร้อยดูร่างระหงขึ้นกว่าที่คิด

ท่านประธานที่เคารพ
ผมขอถอนคำพูดที่ว่า "เตี้ย อ้วน ดำ" ออกเดี่ยวนี้
ขอให้ท่านประธานบันทึกเอาไว้ในที่ประชุมด้วย
ผมผิดไปแล้ว ผมสมควรตายครับท่านประธานที่เคารพ

โห..อกเป็นอก เอวคอด สะโพกผาย สมส่วนเลยแม่คุณ
แม้จะไม่สูงเด่นเป็นสง่า..แต่ช่างน่ารักแบบเธอซะเหลือเกิน
ผมคงยืนเอ๋อ...อมยิ้มอยู่นั่นแหละ

"นายช่าง..ตื่นเสียทีสิ..."
เพื่อนๆของสร้อยหัวเราะกันครืน
"นายช่าง..ตะลึงเลยสร้อย..แต่แกนะแต่งชุดนี้สวยมากเลย..."

..........

วันนั้นผมเอ๋อเกือบทั้งวัน หลับตาก็เห็นภาพสร้อยในชุดวิวาห์สีขาวฟูฟ่อง
พอสลัดภาพนี้หายไป ภาพที่สร้อยนั่งชันเข่าแก้ผ้าบนเตียงก็เข้ามาแทน
วนไปเวียนมาจนผมนี่ร้อรุ่มไปทั้งวันทั้งคืน

"โอ๊ยยยยย..เมื่อไหร่จะถึงเสียทีว๊ะ...นานฉิบหายเลย..." ผมร้องด่าในใจ
แล้วก็ได้แต่ดิ้นขลุกๆขลักๆอยู่นั่นแหละ

........

ยิ่งใกล้วัน..สร้อยให้เอกเด็กข้างบ้านมาส่งปิ่นโตแทน
รายการอาหารนั่นนะอร่อยทุกวันแหละ แต่ผมซิกินไม่ลง
คิดถึงคนทำ...โทรไปหาก็ได้แต่คำปลอบใจให้อดทน..ให้นึกถึงอนาคต

"ใจจะขาดแล้วเว้ย...."
ผมกล้ากระโกนใส่โทรศัพท์เซี๊ยะที่ไหนกันละ
ได้แต่เปิดหน้าต่างและตะโกนระบายความเครียด

**********************

และแล้ววันที่ 26 ก็มาถึง...
พ่อของไอ้เฮง ไอ้เฮงกับครูน้อยและเพื่อนสนิทๆมาอยู่กันเต็มบ้าน
ทุกคนไปขอบคุณสร้อยที่เอาผมลงจากคานทองสำเร็จ

"คุณสร้อยรู้เปล่า..ไอ้เหนียงนี่เลือกมากจริงๆ ใครๆก็ไม่ดีพอสำหรับมันสักคน
มันถึงอยู่มาจนเกือบจะสี่สิบ..คุณสร้อยทำไงถึงขโมยหัวใจมันสำเร็จ"

"สร้อย..ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่คะ..ถามนายช่างซิว่าเลือกนักมักได้แร่หรือเปล่า..."
เพื่อนๆหัวเราะกันครืนๆ แล้วหันมาชี้หน้าผมที่ทำหน้าปูเลี่ยนๆ
แล้วต้องมีหน้าที่คอยตอบคำถามสารพัดสารเพจนเอียน

เรื่องพิธีการสู่ขอต่างๆทางผู้ใหญ่
พ่อไอ้เฮงกับแม่ของสร้อยเค้าจัดการทุกอย่างกันเรียบร้อยทุกอย่าง
ผมเพียงแต่คอยสวมแหวนหมั้นให้สร้อยด้วยแหวนเพชรเท่านั้น

.............

คืนนั้นพวกเพื่อนๆผมเลี้ยงฉลองหมั้นกันที่บ้านพัก
แต่สร้อยกระซิบให้ผมห้ามแตะต้องเครื่องดองของเมา
ก็พรุ่งนี้มัน 27 วันแต่งของเราแล้วนี่นา

กว่าเพื่อนๆจะนอนก็เกือบตี 2 เห็นจะได้
แต่มันก็รีบไล่ให้ผมไปนอนเอาแรงตั้งแต่ตอนห้าทุ่มเศษแล้ว

..................

ผมตื่นเช้าขึ้นมาด้วยความสุขสดชื่น
วันนี่แล้วซินะที่ผมจะแต่งงานกับสร้อย
ไม่ได้คุยกันทำกิจกรรม 3 เวลามาหลายวัน
สร้อยฟ้าลดาวัลย์ของนายช่างคงไม่เป็นไร
แต่นายช่างนี่ซิ...มันจะลงแดงซะให้ได้
จุก..จุกจริง...ต้องรอต่อไป

................

ครูน้อยกับไอ้เฮงตื่นขึ้นมาก่อนแล้ว พอมันเห็นผมเดินมาไอ้เฮงรีบบอกว่า
"เฮ้ยเหนียง..เก้าโมงเช้านะเว้ย..."
ผมพยักหน้ารับ
"มีเรื่องนึง..กูลืมบอกมึงไป พวกเพื่อนเค้าจองบ้านที่เดอะพาราไดซ์เกาะยาว
เอาไว้ให้เองฮันนี่มูนเว้ย เอาเซี๊ยะ 3 วัน 3 คืนเลยมึง"
"อะไรว๊ะ..."

"อ้าวมึงไม่รู้จักเหรอ..ไอ้เหี้ยมาอยู่จังหวัดนี้เกือบปี ไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของรีสอร์ทบนเกาะยาวเหรอ.."
ผมพยักหน้า ก็มันไม่รู้จริงๆนี่หว่า

"เออๆ..ศุกร์ 31 กูจะไปส่งมึงขึ้นเรือสปีคโบทไปบ้านพัก แล้วไม่ต้องพูดอีก"
ผมส่งสายตาขอบคุณมัน
"เปลืองตังค์เพื่อนๆเปล่าๆวะ..."

"ใครบอก..ไอ้เอกนะได้มาจากพ่อมันเว้ย..ฟรี...บัตรอยู่ที่กู..เตรียมไว้แล้ว"
"บอกขอบคุณพ่อไอ้เอกด้วย..."
"เออ..ไอ้เอกมันฝากมาขอโทษมึงว๊ะ มันตอนนี้อยู่เมืองอังกฤษกลับมาไม่ได้.."
"เออ..กูรู้แล้ว...ไม่อยากรบกวนเพื่อน ๆ"

...............

งานแต่งงานของผมเป็นไปด้วยความราบรื่น
หนุ่มๆแถวนั้นอิจฉาผมกันน่าดูที่เห็นสร้อยแปลงรูปแล้วสวยถึงขนาดนี้
ผมนะมองเธอตาเป็นมันตลอดแหละ
แต่สร้อยนะมองผมแล้วค้อนตลอดเหมือนกันแหละ ไม่รู้เธอหมั่นใส้อะไร

"สร้อยเอ๊ย..นายช่างต้องรอสร้อยอีกตั้ง 5 วัน ใจจะขาดแล้ว...."
ผมมองสร้อยแล้วยิ้มแห้ง ๆ
"นายช่างเป็นไร...เหนื่อยเหรอ..."
สร้อยหันมากระซิบถามผม
"เปล่า..."
"ปล่าวไร..สร้อยเห็นแววตานะ...มีไรบอกมา.."
"ให้บอกเหรอ.."
"อื้อ.."
"กำลังคิดว่าจะต้องอดกอดสร้อยอีกตั้ง 5 วัน ใจจะขาดจริงๆละทีนี้"

สร้อยยื่นมือมาจับแขนของผมแล้วพูดว่า
"นายช่างไม่อยากอยู่กับสร้อยนานๆเหรอ.."
"อยากซิ...."
"งั้น..อดทนนิดนะจ๊ะ...สร้อยจะหนีไปไหนได้..เสร็จนายช่างอยู่แล้ว อีก 5 วันเอง..."

..........

แต่งงานแล้วคืนนั้นหลังกินเลี้ยงเกือบ 5 ทุ่ม ผู้ใหญ่ฝ่ายแม่ของสร้อยและพ่อไอ้เฮง
ดันหลังให้ผมกลับมานอนที่บ้าน แล้วบอกว่าวันที 31 จะทำพิธีปูที่นอนให้
ตอนนี้สร้อยเลยถูกคุมตัวแจ
ส่วนผมก็ได้แต่ชะเง้อมองตาละห้อย

.............

เพื่อนๆที่ไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้คงจะคิดไม่ออกว่าผมนะทรมานขนาดไหน
ทีเมื่อก่อนผมไม่เคยเป็นแบบนี้นี่น่า
ตอนนี้ใจมันจะขาดรอนๆ ยังไงก็ไม่รู้
กินอะไรก็ไม่อร่อย นอนก็หลับไม่สนิท จะลุก จะนั่ง จะเดิน มันขวางไปเสียหมด
ช่วงนี้ผมเลยมุงานหนักทำโอทีมันทุกวัน กลับบ้านเอาทุ่มสองทุ่มโน่น

สร้อยโทรมาหาผมตลอด แต่ผมก็บอกเธอว่า..เก็บเงินเอาไปฮันนิมูน
"สร้อยรู้นะ..เพื่อนนายช่างเค้าจองบ้านให้แล้วที่เกาะยาว..."
แนะรู้เสียอีกแล้ว ไอ้เฮงมึงจะไม่เก็บความลับไว้ให้กูหากินมั่งเลยหรือไงว๊ะ

"บอกมาทำไม..."
"ก็นายช่างคิดถึงสร้อยนี่..กลับไปก็ต้องอยู่คนเดียว เหงา ว้าเหว่..."
โอววว..ไอ้เหนียงพูดจนน่าสงสารเลยมึง
"โอ่ววววว...เด็กดีนะๆ โอวววว...."
"ไม่ใช่เด็ก...นะสร้อย..."
"อ้าว..ลืมไป ฮาาาาาาาา"
สร้อยหัวเราะจนลั่นโทรศัพท์

เออ..ก็ดีเหมือนกันได้ฟังเสียงหัวเราะของเธอ
เอ๊ะไง..ใจมันถึงมาได้เป็นกอง
เป็นหมอผีหรือเปล่าว๊ะ..หรือปอบ..หรือกระสือ...
ผมรีบสลัดหัวไล่ความคิดบ้าๆออกไป
ไม่นั้น มอ.เมียของผมมิกลายผีเป็นสางไปหรือไง

...........

แล้ววันที่ผมตื่นเต้นที่สุดก็มาถึง
เออ..ไอ้บ้ามึงจะตื่นเต้นอะไรวะ ไม่เคยเอาผู้หญิงเหรอ...
ส่วนหนึ่งในใจผมด่าออกมายังงั้น

เคย..เคยมาเยอะแล้ว...แต่ไม่ใช่คนนี้เว้ย...เธอพิเศษ
ก็..ก็..ผู้หญิงเหมือนกันทุกคนแหละ
มีนม มีจิ๋มไว้ให้เองจิ้มเล่น ต่างกันตรงไหน
ต่างกันตรงคุณค่าทางจิตใจ มึงไม่รู้หรอก
ไอ้โง่...ไอ้โง่............
เสียงด่าในหัวของมันค่อยจางหายใจ

ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดสูทวันแต่งงาน
ดูซ้ายดูขวา ดูหน้าดูหลังรอบแล้วรอบเล่า
จนไอ้เฮงที่เพิ่งมาถึงเห็นเงียบผิดปกติร้องตะโกนขึ้นมาว่า
"เฮ้ย..เหนียง..อยู่ปล่าวว๊ะ.."
"อยู่ ๆ"
"ทำไรละ..."
"กำลังแต่งตัว...."

ไอ้เฮงกับครูน้อยคู่หนึ่ง แล้วอีกคู่พ่อกับแม่ของมันเดินลงจากรถ
ผมจึงรีบลงจากบ้านไปกราบท่านทั้งสอง
"เหนียง..เป็นฝั่งเป็นฝาแล้วนะ...ขอให้ถือไม้เท้ายอดทองกระบอกยอดเพชรนะ"
แม่ของไอ้เฮงอวยชัยให้พร

"เหนียง..แม่ของสร้อยเค้าเชิญให้พ่อ-กับแม่มาปูที่นอนให้
"เง้ย..ปูกันเองไม่เป็นหรือว๊ะ.."

ผมหันไปกระซิบถามไอ้เฮง มันรีบยกมือมาแขกกระโหลกผม
"ตามประเพณีเว้ย เค้าจะให้สามีภรรยาที่อยู่กันยืนนานมาปูที่หลับที่นอนให้
แล้วล้มตัวลงนอน ทำเป็นฝันดีๆ มาแก้ฝันกัน เอ็งไม่ต้องสงสัยมากนักหรอก
ทำๆตามผู้ใหญ่ไปเถอะ..."

ผมรีบหลบสายตายิ้มเยาะของมัน
"เออ..9 โมงเช้าที่บ้านแม่สร้อยนะ..."
"นี่ก็เกือบ 9 โมงแล้วรีบขึ้นรถไปกันเถอะ.."
แล้วไอ้เฮงก็รีบดันผมขึ้นรถมันไป..แล้วมันบอกให้คนอื่นๆขับตามกันไป

ออกจากบ้านพักของผมแล้วเลี้ยวโค้งก็ถึงบ้านสร้อยแล้ว
เราลงจากรถ.. แม่ของสร้อยเดินลงมารับ
"เชิญขึ้นบ้านคะ...เจ้าสาวรอที่ห้องแล้ว..."
"รีบไปเร็วเหนียง...แม่เองรอแล้ว..."

ผมรีบหันมาทำตาเขียวใส่ไอ้เฮง
"มึงจำคำกูเอาไว้ก็แล้วกัน..."
ผมส่ายหน้าแล้วรีบเดินขึ้นบ้าน

แม่ของสร้อยจูงมือผมเข้าบ้านไปยืนรอที่หน้าห้องที่ทำพิธีส่งตัว
ครู่เดี่ยวเพื่อนๆของสร้อยก็จูงมือสร้อยออกมายืนข้างๆผม
เฮ่อ..ได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนลอยขึ้นมาให้ชื่นใจเหลือเกิน

วันนี้แล้วสร้อย...ผมนึกกระหยิ่มในใจ
สร้อยก้มหน้านิ่ง

จนเวลา 08.58 แม่ของสร้อยก็พูดขึ้นว่า
"ขอเชิญทำพิธีปูที่หลับที่นอน"
"ของเตรียมเรียบร้อยแล้ว.."
"ของอันเป็นมงคลก็มี ฟักเขียว ถั่วทอง งาเมล็ด ข้าวเปลือก ห่อผ้าไว้ในพานอยู่บ้างเตียง"
แล้วพวกผู้ใหญ่ที่มาทำพิธีพากันเข้าห้องแล้วปิดประตู

ส่วนผม สร้อย เพื่อน ๆ พายืนรอกันอยู่หน้าประตู
"พ่อ แม่ฝันว่าเงินทองมันไหลมา บ้านช่องใหญ่โต บุตรบริวารเต็มบ้าน"
"แสดงว่าจะร่ำรวย มั่งมีสีสุข ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง วาสนาดีทั้งคู่เลยนะ.."

แล้วให้ได้ยินเสียงแม่ของสร้อยพูดว่า
"ขอให้เย็นเหมือนฟัก หนักเหมือนแฟง อยู่เย็นเป็นสุขทั้งคู่เน้อ.."
แล้วประตูห้องก็เปิดออก แม่ของสร้อยจูงมือเราทั้งสองเข้าไปในห้องแล้วพูดว่า

"นายช่าง..แม่ฝากสร้อยด้วยนะลูก เอ็นดู ปกป้องคุ้มครอง หากมีสิ่งใดบกพร่อง
ขอนายช่างค่อยๆว่ากล่าวตักเตือนน้องนะ...ฝากด้วย..."

พ่อแม่ของไอ้เฮงก็พูดเสิรมว่า
"ต่อไปนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียว ไม่ได้คนโสด มีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกัน พึ่งพาอาศัยกัน
ให้รักกันไม่ว่าวันไหนๆมีอะไรก็ขอให้คิดถึงวันนี้"

ทั้งผมและสร้อยต่างก็ก้มลงกราบเท้าแม่ของสร้อยและพ่อแม่ของเฮง
แล้วแม่ของสร้อยก็บอกกับสร้อยว่า
"สร้อย..กราบเท้านายช่างซิลูก..."
สร้อยทำตามอย่างว่าง่าย แล้วแม่ก็พูดอีกว่า
"กราบแล้วก็ให้มานอนด้านซ้าย นายช่างมานอนด้านขวา.."
บนเตียงมีการนำกลีบดอกกลีบกุหลาบ กับกลีบบัว มาโรยไว้
หัวเตียงก็มีห่อผ้าวางไว้

"แม่ๆไม่ต้องให้นายช่างกราบสร้อยมั่งเหรอ..."
ทำเอาทุกคนหัวเราะกันครืนลั่นห้อง..
ดูๆมุขของแม่ยอดสร้อยของผมซิ...จนผมเองก็อดอมยิ้มไม่ได้

"เสร็จพิธีแล้ว...พวกเราออกกันได้แล้วให้เจ้าบ่าว-เจ้าสาวเอาฤกษ์ครึ่งชั่วโมงก่อน
แล้วเราค่อยพาไปส่งที่เรือกัน"

ทุกคนพากันเดินออกจากไปจากห้อง เหลือแต่เราสองคน

...............

"สร้อยนายช่างคิดถึงเหลือเกิน..."
พูดแล้วผมรีบดึงเธอเข้ามากอดจนแน่น
สร้อยเองก็กอดรัดผมจนแน่นเหมือนกัน
"สร้อยก็คิดถึงนายช่าง..มันเหมือนนานจังเลยนะ..."
"อื้อ...ต่อไปนี้นายช่างจะไม่ยอมให้สร้อยหนีไปไหนอีกแล้ว..."

"ไม่มีนายช่างไป..สร้อยก็จะไม่ไปไหนเหมือนกัน..."
สร้อยนั่งบนตักผม เรานั่งกอดซบกันอยู่นั่นแหละ
ปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ แต่ใจผมอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก
กลิ้นกายที่รวยรินชื่นใจเหลือเกิน

ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้หละ จะว่าเราหลับไปก็ไม่ใช่
ผมกับสร้อยต่างอยู่ในภวังค์รักต่างหาก

.........รัก..คือ อะไรละหรือ
.........รัก..คือ ดวงตา หรือ แววใส
.........รัก..คือ ดวงจิต หรือ ดวงใจ
.........ที่เราต่างมอบไว้ แก่กันและกัน

กลอนนี่..รู้สึกว่าไอ้เฮงมันแอบแต่งให้ครูน้อยอีกนั่นแหละ
ตอนนั้นผมแอบอ่านของมันก็ขำกลิ้ง
ตอนนี้พอนึกขึ้นมา..โอววว..มันรู้สึกและเข้าจิตเข้าใจจริง ๆ

........

ก๊อก ๆ ๆ
เราต่างเงยหน้าขึ้นแล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นไปเปิดประตูห้อง
ทุกคนยืนออกกันเต็มหน้าห้อง

"อ้าว..ไปกันได้แล้วได้เวลาเดินทางไปลงเรือ..."
เพื่อนๆช่วยยกกระเป๋าเสื้อผ้าที่ได้เตรียมไว้ก่อนหน้านี้แล้ว
พาเราขึ้นรถไปส่งที่เรือของรีสอร์ท
เรือเป็นลำพิเศษที่นั่งเฉพาะเรา 2 คน
ที่หัวเรือมีผ้าอวยพรวันวิวาห์ของเราผูกติดอยู่

"มอ..เมีย..นั้นหายาก ต้องลำบากออกเรือไป"
นี่ก็ต้องออกเรือไปแล้ว..ถึงได้สร้อยมาเป็น มอ.เมีย..
เฮ่อ...เหนืองเอ๊ยยยยยยยยย

........................
โดย : kankan

อ่านแล้วรู้สึกชื่นมื่นดีจังเลยครับ
ความรักที่ใสซื่อ ไม่ได้ชิงสุกก่อนห่าม
อาจจะทำให้ดูเชยไปนิด แต่เมื่อยุคก่อนๆก็เป็นแบบนี้จริงๆ

ขอบคุณในน้ำใจคับ แต่งแล้วมีรออีก5วันสมัยนี้ยังมีอีกไหม

go go go ได้เวลาแล้ว

สิ่งใดได้มาด้วยความลำบาก ขอให้ทะนุถนอมไว้ให้ดี ชีวีนี้สั้นนัก อย่าให้เวลาอันมีค่าเสียไปกับสิ่งที่ไร้ประโยชน์ ขอบคุณมากครับ

เป็นเรื่องยาวที่แต่งได้ดีมากอีกเรื่องหนึ่ง ไม่ได้มุ่งแต่การมุ้งอย่างเดียว แต่ยังใส่รายละเอียดเล็กๆน้อยๆให้อีก ขอบคุณครับ

ยังต้องนั่งเรือกันอีกสมชื่อเรื่องจริง ๆ กว่าจะลงเอยได้ลุ้นจะเหนื่อย