สวัสดีฮะ

ขออภัยที่หายไปนาน ช่วงนี่พอสอบก็ยุ่งๆ ใกล้จะจบก็จะเครียดๆหน่อย บวกกับภาวะหมดไฟกลับมาเยือนอีกรอบหลังสอบเลยไม่มีอะไรขยับอีก หนีไปทะเลกลับมาเลยมีแรงฮึดได้เรื่องนี้มาอีกตอน
ข่าวดีคือหลังจากลากมาถึงขนาดนี้ มายด์ก็จะโดนเปิดซิงซะที  อดใจอีกไม่กี่ตอนเท่านั้น

ขอซ่อนบางฉากนะครับ ผมจะไม่ทนกับปลิงวะโทษที

สุดท้ายก็ขอบคุณที่ยังติดตามกันมาถึงตอนนี้นะครับ 

ขอให้ทุกคนอ่านอย่างสนุกนะครับ  Enjoy


ตอนที่ 21 ผิดพลาด.... หนีตาย

"ครับ.....ผมทราบตัวมันแล้วครับ ครับใช่มันแน่ๆครับ"
เงาร่างของชายคนหนึ่งกำลังเดินไปตามโรยกรวดของไร่ มือข้างหนึ่งถือโทรศัพย์อยู่ "ครับนายผมจะเล่นมันให้ร้องขอความตายเลยครับ ครับไม่ผิดหวังแน่ครับ"

ด้านหลังมันมีชายอีก4คนเดินตามมา พวกมันไปที่ห้องดนัยและถีบพังประตูเข้าไปแต่ทว่าไม่มีใครอยู่ด้านใน

"หามันให้เจอและฆ่ามันซะ!"

กระเป๋าสัมภาระถูกทยอยขึ้นไปบนรถทัวร์ขนาดใหญ่พร้อมกับนักศึกษาที่กำลังร่ำลาคนงานในไร่กัน ในที่สุดพวกเขาก็ถึงเวลาต้องจากกันแล้ว

"หนูลากลับแล้วนะค่ะ"
มายด์ไหว้สามีภรรยาเจ้าของไร่ หญิงชราโผเข้ากอดเด็กสาวอย่างแสนเสียดาย
"ไม่มาเป็นหลานสะใภ้ป้าจริงๆเหรอหนูมายด์"

หญิงชรายังเสียดายที่หลานชายตัวดีพลาดจากมายด์ไปอย่างน่าเสียดาย
มายด์: "ขอเป็นหลานเฉยๆแทนดีกว่าค่ะ หนูกับน้องเขาไม่ได้ชอบกัน"

 

หญิงชราโดนมือของคู่ชีวิตตีแขนเบาๆเป็นห้าม
มาวินที่วันนี้ลุกไหวเดินมาหาเธอ
มาวิน: "ผมต้องขอโทษพี่มายด์...ทุกเรื่องครับ โดยเฉพาะเรื่อง..พี่ดนัย"

เธอยิ้มให้มาวิน โดยที่ไม่ทราบเลยว่าหน้าของเธอตอนนี้มันแสดงวามเศร้าออกมาผ่านดวงตาชัดเจนขนาดไหน
ส่วนมาวินรู้แล้วว่าชีวิตเขาควรทำอะไรต่อไป เขาเลิกกดดันตัวเอง ซึ่งนั้นคือฝีมือมายด์กับดนัย
ภายหลังที่เขาฟื้นเด็กหนุ่มคนนี้ก็ลองทบทวนทุกอย่างที่ทำลงไปใหม่อีกครั้ง ทั้งการที่เขาจมอยู่กับความทุกข์ให้ความเกลียดความเศร้าบดบังตนเอง ตอนที่มาวินเกือบตายเขาตระหนักได้ว่าชีวิตเขามีสิ่งที่อยากทำอีกหลายอย่าง เขามีไร่ มีญาติผู้ใหญ่ที่ต้องดูแล มีความฝันที่ต้องไขว้คว้าเขาปลดปล่อยตัวเองจากอดีตได้แล้ว

แต่สิ่งที่เขาทำก็สร้างความไม่เข้าใจให้มายด์กับดนัยไปเสียแล้ว ซึ่งตอนนี้เขายังแก้เรื่องนี้ไม่ได้


มายด์: "แล้ว.....เขาไม่มาเหรอค่ะ"
เธอพยายามมองหาดนัย แต่แม้แต่เงาก็ยังไม่เห็น
เสียงในคืนเมื่อวานยังกึกก้องในใจเธอ ทำไมชีวิตเขากับเธอมันต้องเจอกับเรื่องแย่ๆด้วย

หรือว่าเขากับเธอไม่ได้มีบุญจะได้คบกัน

สาวสวยนั่งเหม่ออยู่บนรถทัวร์ที่กำลังจะขับพ้นเขตไร่

แต่สายตาที่มองทอดออกไปก็เห็นว่าดนัยกำลังหันหลังกลับ
นี่เขาแอบมาส่งเธอ ในสมองเธอหยุดใช้เหตุผลทิ้งทุกความเหมาะสมออกไป อย่างน้อยถ้าจะจบกันจริงๆอย่างน้อยที่สุด เธอก็มีอะไรจะพูดกับดนัย
และเธอต้องบอกกับเขา....ตอนนี้!!

"จอดรถเดี๋ยวนี่!!"


ดนัยเดินลัดเลาะมาตามทาง สมองครุ่นคิดเรื่องมายด์อยู่ในหัวตลอดเวลา ถ้าถามว่ายังรักอยู่รึเปล่า ตอนนี้คำตอบก็คงเป็นคำตอบเดิมกับที่เขามีมาตลอด แต่ใช่ว่าคนเราจะมีแค่ความรักแล้วมันจะเพียงพอ วันนี้เขาเชื่อทฤษฎีนี้แบบไร้ข้อโต้แย้ง

ก่อนหน้านี้ระหว่างเธอกับเขามันเหมือนอยู่คนละฝั่งหน้าผาและมีสะพานง่อยๆ เขาที่เป็นคนข้ามมาจะหล่นลงตายวันนี้วันพรุ่งก็ไม่ทราบ แต่วันนี้เรื่องราวมันเป็นอันว่าเขาทั้งวิ่งทั้งโหนสะพานจนมันขาดเหลือแต่เชือกเปื่อยๆเส้นสุดท้าย

ถ้าเขาไม่ดื้อรื้นแต่แรก มันคงไม่ต้องจบกันแบบนี้
แถมเขายังจะปล้ำเธออีก เรียกแบบตรงๆคือเขาเกือบจะข่มขืนเธอสำเร็จ ขอบคุณสวรรค์ที่เธอเอาตัวเองรอด...รอดจากคนแบบเขาไปได้

ทำไมเราเลวขนาดนั้นวะ เขาถามตัวเองในใจ ถ้าเขาทำลงไปสำเร็จตอนนี้เรื่องราวจะเป็นยังไงกัน เขาที่ยึดถือคำว่าสุภาพบุรุษกลับทำระยำซะเอง ผิดแบบไม่มีหน้าไปเจอเธออีกแล้ว

แต่ดนัยชะงักเท้าเพราะรู้สึกผิดปกติอย่างกระทันหัน

เขาเหม่อลอยจนทำให้มีคนมายืนล้อมได้โดยที่เขาพึ่งจะรู้สึกตัว

5คน เวรละไงกู...ต้องหนีแต่
ผัวะ!

ทว่าโชคร้าย เขารู้ตัวช้าเกินไปแล้ว!

ชายคนหนึ่งในกลุ่มโยนท่อนไม้ทิ้งและส่งสัญญานให้คนอื่นๆจับดนัยที่นอนมึนให้ยืนขึ้นมา
"ว่าไง คุณตำรวจ"
มันตุ่ยท้องเขาอย่างแค้นใจ

ดนัยโดนจับแขนไม่ให้ทรุดลงไปและยิ้มมุมปากให้ตัวเองเบาๆ
ดนัย: "แบบนี้ นี่เอง มิน่าผมถึงคว้านหาในกลุ่มคนงานเท่าไหร่ไม่เจอ...ที่แท้ก็มาซุกตูดอยู่ที่นี่นานแล้ว คุณผู้จัดการต้นหรือจากเรียก GODEN COINดีละครับ"

หนุ่มอวบผู้จัดการฝ่ายส่งสินค้าของไร่ที่ทำงานกับที่นี่มาเกือบสิบปีคือคนที่เขาตามหาอยู่ เขามุ่งเน้นจำกัดวงค้นหาพลาดสินะ
และดูแล้วมันคงไม่ให้เขาได้แก้ตัวแน่

ดนัยส่ายหัวอย่างหมดอาลัยตายอยากเมื่อมันชักปืนออกมา
มันไม่เผลอมีช่องว่างให้เขาพลิกเกม
จริงอยู่เขาอาจจะดิ้นหลุดออกจากไอ้เวรสองตัวที่ล็อคเขาได้ แต่เขาจัดการไอ้ต้นที่มีปืนในมือไม่ทันแน่

นี่ยังไม่รวมที่เหลือสมุนอีกสองคนที่ยืนคุมเชิงอยู่

ดนัยจ้องปากกระบอกปืนพร้อมๆกับทำใจ
ทำใจให้กับความพ่ายแพ้ของตน เขารู้แต่แรกแล้วว่าถ้าพลาดเขาก็ตาย

ดนัย: "จะตายกันง่ายๆแบบนี่เหรอวะชีวิต"
เขาบ่นกับตัวเองก่อนจะหลับตาลง

โครม!! ไม้กระดานที่กองอยู่ล้มลง
ทุกสายตามองไปยังต้นเสียงพร้อมกัน

ดนัย: "มายด์!!  วิ่งหนีเร็ว!"
เขาเบิกตากว้างที่เห็นเธอ เธอมาได้ไงกัน เธอควรจะกลับไปแล้วนิ แต่ทว่าไอ้ต้นมันยกปืนชี้ไปหาเธออย่างไม่ลังเล

เขากระทืบขาพวกมันด้านซ้ายและรีบเหวี่ยงมันไปหาเพื่อนที่คุมเชิงอีกสองคน และใช้มือที่เป็นอิสระชกใส่แก้มอีกที่จับเขาไว้ แต่แทนที่มันจะล้มลงไป มันดันมีสติพอจะดึงคอเขาให้ลงไปนอนอีกคน

ดนัยรีบพลิกตัวและกระโจนไปปัดปืนช่วยมายด์
แต่พวกมันคนหนึ่งกลับคว้าขอเท้าเขาทัน

ดนัยจึงได้เบิกตามองดูเธอกำลังจะถูกยิง เขาถีบมือมันด้วยเท้าอีกข้างก่อนจะกระโดดไปให้ทันเวลา แม้รู้แก่ใจว่าเขาช้าไปแล้ว

ส่วนสาวมายด์ที่วิ่งด่วนจี๊ตามเขามาและชนกับลังไม้ล้มเสียงดังก็พบว่าตัวเองนั้นกำลังจะโดนยิง ก็อยู่ในภาวะก้าวขาไม่ออก ร่างเธอชะงักนิ่ง นี่เธอกำลังจะต้องตายเหรอ เธอยกแขนบังหน้าตัวเองด้วยความหวาดกลัว

พริบตาที่กระสุนกำลังออกจากปืน เงาดำๆก็กระโดดใส่มือต้น ทำให้กระสุนนัดนั้นเฉียดคอเธอไปจนเธอรู้สึกถึงความร้อนของอากาศ

 

ดนัยเห็นจังหวะก็รีบวิ่งไปคว้าข้อมือมายด์จะวิ่งหนีทันที

 

ดนัย: "เราช่วยอะไรไม่ได้แล้ว"
มายด์: "หมายความว่าไง จะปล่อยให้มันตายเหรอ ปล่อยเรา! เราจะกลับไปช่วยมัน"

เธอสะบัดแขนเขา แต่ว่าดนัยไม่ยอมให้เธอหลุดออกไป
ดนัย: "ไม่!! กลับไปเราไม่รอดแน่"
มายด์: "แต่มันมาช่วยเรานะ จะให้มันตายแบบนี้เนี่ยนะ ไอ้คนใจบาปใจร้าย เกลียดๆ ปล่อยยย!!"

เธอฝืนตัวเต็มที่ ไม่ยอมวิ่งหนีไปกับเขาแถมทั้งข่วนทั้งทุบเขาสารพัด
ดนัย: "เราไม่ให้มายด์กลับไปตายหรอก"
มายด์: "นี่มันชีวิตเรา เราเลือกเองได้อย่ามายุ่ง ปล่อยเรา"
ดนัยหยุดลากเธอ เขาหันมามองเธออย่างเศร้าๆ

 

ปัง.....ปัง..ปัง
เสียงกระสุนปืนดังสนั่นไร่
 
มายด์เองก็ทราบความหมายของเสียงกระสุนนี่ดี เธอใช้มือเช็ดน้ำตาก่อนจะพยักหน้าให้ดนัยเบาๆ ดนัยถอนหายใจก่อนจะจูงมือเธอวิ่งต่อไป

แต่ไปทางคนงานไร่และคณะนักศึกษากำลังวุ่นวายที่มายด์วิ่งออกมาจากรถ และพอไม่ทันจะหาเธอเจอ ก็มีเสียงปืนอีกทุกอย่างตอนนี้ถึงกับโกลาหลแล้ว
มาวิน: "ลุงๆ ลุงไปจัดการส่งพวกนักศึกษากลับไปก่อน เราดูแลไม่ไหวแน่ถ้าพวกเขายังไม่ไป"

มาวินที่ตอนนี้สมบูรณ์ทั้งร่างกายและอารมณ์ตัดสินใจสั่งการแทนลุงของตนทันที

ถ้าพวกนักศึกษาไปเขาจะทุ่มเทคนงานออกตามหาและจัดการมันได้ ไม่ต้องมาห่วงพะวงอะไรเพิ่มเติมอีก
ลุงศักดิ์: "นายน้อยผมโทรตำรวจแล้วครับ เขากำลังมา"
เขาสั่งให้ทุกคนที่ยิงปืนเป็นตามเขามาที่ห้องลับเพื่อหยิบปืน

เขาเริ่มแบ่งคนงานออกเป็นกลุ่มและตรวจทุกตารางนิ้วของไร่ ไม่นานนักเขาก็เจอเบาะแส
"นายน้อยๆ มานี่ด่วนครับ"
ไอ้ทิวรีบดึงแขนเขาออกไปยังหลังอาคารอีกหลัง

 
"นี่ตำรวจ..... ปลอดภัยแล้วเข้ามาเลย"
ดายชัยที่โผล่พรวดเข้ามาคนแรกตรวจห้องเมื่อเห็นว่าปลอดภัยก็เก็บปืนเหมือนตำรวจที่ตามมา

"แจ้งศูนย์ จากยักษ์คิ้วไม่พบยักษ์เล็ก คาดว่าน่าจะกำลังหนี"
"จากยักษ์ใหญ่เรากำลังผสานทุกหน่วยในพื้นที่แล้ว เครื่องบินกำลังมาเราจะรีบไป ดาบระวังตัวด้วย"

ดาบชัยรีบกลับไปหาทุกอย่างในห้องมันเพื่อหาข้อมูลต่อ แต่ทว่ามันทำลายทุกอย่างทิ้งไปหมดแล้ว เขาแทบไม่เหลืออะไรให้สืบต่อ

"อย่าพึ่งตายนะหมวด"
ดาบชัยภาวนาในใจ

ปังๆ เปรี้ยงๆ
กระสุนวิ่งชนพื้นชนไม้รอบตัวดนัยที่จูงมึงลากเธอให้หลบเขาหันกลับไปยิงสวนสองนัดก่อนจะกระชากเธอให้วิ่งต่อ เขาวิ่งหนีมันอย่างจนตรอก จริงอยู่ที่เขามีแผนสำรองไว้ตอนเจอเรื่องแย่ๆ

แต่แบบนี้มันก็เกินคาดไปหน่อย

"ตามไปเร็ว"
"นั้นไง ยิงเลยๆ"
"ฆ่ามัน!!"
ชายติดอาวุธ สิบคน หรืออาจจะมากกว่านั้นพอดีเขาไม่ได้ว่างจะยืนนับ มันใช้คนมากไล่ฆ่าเขาแบบทุ่มทุนสร้าง

แผนที่เตรียมไว้สำหรับหนีก็เลยยิ่งกว่าผิดพลาดซะอีก เรียกได้ว่าตอนนี้ไม่มีแผนใดๆ
หนีตายหัวซุกหัวซุนอย่างเดียว

เขาสับเท้าวิ่งโยกไปมาซ้ายขวาเพื่อไม่ให้โดนยิงเร็วนัก แต่เสียงกระสุนที่วูบไปเฉียวไปมาก็เล่นเอาเขาเหงื่อแตกพลั่กๆเหมือนกัน
เดิมที่คือเขาต้องไปหยิบของสองชุดที่แอบซุกไว้ในไร่และหนีตายไปตามทาง แต่ว่ามันมีเยอะเกินไปเอาเลยได้แค่แค่คว้ากระเป๋าปืนมา ส่วนอุปกรณ์เดินป่า โทรศัพท์ดาวเทียม แผนที่และของสำคัญอีกหลายชิ้นเขาไม่อาจเข้าไปเอาออกมาได้ทัน

แถมเขายังมีตัวถ่วงที่ต้องดูแลอีกคน
มายด์: "เราวิ่งไม่ไหวแล้ว"
มายด์ฝืนตอบเขาอย่างเต็มกลืน หงาดเหงื่อชุ่มไปทั้งตัวเธอ
แต่ก็นั้นแหละ มันหยุดได้ซะที่ไหน

เขาลากเธอวิ่งต่อแบบไม่ให้เธอมีเวลาโต้แย้งอะไร เรียกได้ลากได้ลากกระชากได้กระชาก นี่ไม่ใช่หนังที่พระเอกจะดูแลประคบประงมตอนนี้เรื่องจริงๆแล้ว เขายอมโดนเธอโกรธละวะ

ปัง....ปัง...กริ๊ก กริ๊กๆ
ดนัยส่งเสียงอย่างขัดใจเมื่อกระสุนปืนเขาหมดไปอีกแม็ก เขาสะบัดข้อมือปลดแม็กว่างทิ้งลงก่อนจะล้วงอีกอันมาใส่แทน ก่อนจะกดดันลูกเลื่อนให้พร้อมยิงอีกครั้ง
เขาได้แต่ยิงขู่ ยิงกดดันมันไม่ให้ตามเขามาง่ายนัก

แต่เขาไม่ได้เตรียมมาไล่ฆ่าคนแบบมัน กระสุนเขาเหลืออีกหนึ่งซองรวมในปืนเป็นสองอันสุดท้าย เคาระห์ดีที่เขาวิ่งไวพอ และพวกมันเองก็ตามมาไม่สะดวกเพราะความทึบของป่าที่เริ่มมากขึ้น โชคชะตายังพอเข้าข้างเขาอยู่บ้าง

ปัง
ในที่สุดดนัยก็ได้ศพแรกของวันนี้ เขาอาศัยความย่ามใจของพวกมันที่รีบตามเข้ามาจนไม่ได้ระวังวิ่งมาเข้าทางปืนเขาแบบเต็มๆ แต่กระแสเกมยังเป็นของพวกมัน เขาเริ่มสับตีนแตกอีกครั้งเมื่อเห็นพวกมันอีกฝูงใหญ่ชี้มาที่ตน

"โอยยย!" เสียงหวานร้องเบาด้วยความเจ็บ ในที่สุดสาวน้อยก็ก่อปัญหาให้เขาจนได้เธอสะดุดล้มข้อเท้าแพลง ลุกไม่ไหว แต่ดนัยที่วิ่งตามมาก็วิ่งผ่านเธอไปอย่างไรเยื่อใย เขาไม่แม้จะเหลือบมองเธอ

ใบหน้าสวยอ้าปากค้างอย่างตื่นตะลึง นี่ดนัยโกรธเธอถึงขนาดที่ทิ้งให้ตายเลยเหรอ
มายด์: "ไอ้บ้าา!! ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนแบบนี้"
แต่พอมายด์ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ตามมาเธอก็รู้ได้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาช็อคหรือด่าว่าใคร เธอลากสังขารไปหลบในพุ่มไม้ เธอสวดภาวนาให้พวกมันไม่มีใครตาดีเห็นเธอ

พวกมันส่วนใหญ่วิ่งผ่านจุดซ่อนเธอไปอย่างรีบร้อน แต่ทว่าในที่สุดก็มีคนสังเกตุเห็นเธอ
มันกับเพื่อนอีกสองคนแหวกพุ่มไม้อออก

มายด์: "ว๊ายยยย กลัวแล้ววว อย่าทำไรหนูเลย"
เธอได้แต่พนมมือไหว้มันอย่างอับจนหนทาง

"โห กูว่าเราโชคดีแล้ววะ"
มันหันไปยิ้มให้เพื่อน ของดีชัดๆ มันทั้งสามคนคิดในใจ

 

มันอีกคนรีบยกวิทยุขึ้นพูด
"เดะกูตามไป แวะเยี่ยวแปป"
จากนั้นมันก็รีบปิดวิทยุทิ้ง ถ้ามีคนมากกว่านี้พวกมันก็แบ่งเหยื่ออันแสนโอชะให้คนอื่นอีก ตัวหารน้อยๆน่าจะดีกว่า

พวกมันเดินมาล้อมเธอและนั่งชันเข่าใกล้ๆ ตอนนี้มายด์ทั้งโกรธทั้งน้อยใจดนัยที่สุดแต่ปัญหาหลักของเธอตอนนี้ไม่ใช่ดนัย

"พวกพี่ไม่ทำไรหนูหรอก พวกพี่ใจดีจะตาย"

ซึ่งประโยคที่พูดนั้นไม่ได้ตรงกับสายตาของมันที่มองเธอเลย
"แต่ว่าต้องแลกกับที่หนูต้องช่วยพี่ๆหน่อย"
 
ณ สนามบิน ดอนเมือง
เครื่อง C-130 ของกองทัพอากาศยกประตูใหญ่ท้ายลำลงพร้อมกับทหารจะขนของเข้าไป บ้างคนก็เดินเข้าไปจับจองที่นั่ง

"พร้อมกันนะทุกคน"
ผู้พันบิ้กหันมามองทีมลุยป่าที่มี ผู้กองเข้ม และหมู่สมานกับลูกทีมของทีมตัวเองทุกคนกับตำรวจในหน่วยคนอื่นอีกสามสี่คน

ทุกคนพยักหน้า เป็นเวลาเดียวกับผู้การถวิลที่เดินมากับนายทหารอากาศท่านหนึ่ง
"ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือครับท่าน"
ผู้การถวิลยกมือวันถยาหัตถ์ อีกฝ่ายก็ยกมือทำเหมือนกัน จากนั้นทั้งสองก็จับมือกัน
"ด้วยความยินดี ยังไงเที่ยวบินนี้ก็ออกวันนี้อยู่แล้ว ขอให้ลูกน้องคุณปลอดภัย โชคดี"

โดยปกติทางกองทัพอากาศจะมีเครื่องบินขนส่งภายในอยู่แล้ว ผู้การถวิลแค่ขอให้เที่ยวบินขนส่งรอบนี้เลื่อนขึ้นบินไวขึ้นเพื่อพวกเขาจะได้บินไปเที่ยวบินนี่ ตอนนี้มันเป็นทางเลือกที่ดีและไวสุด

ผู้การ: "ไปกันเลยพวกเรา"
ผู้การสวมแว่นดำและเดินนำตำรวจทุกคนขึ้นเครื่องบิน


"นายครับ นี่ครับศพพวกเราสามคน"
ต้นเดินเข้ามา ตามตัวมีรอยกัดและข่วนทั่วตัวโดยเฉพาะใบหน้าที่ถึงกับต้องทำแผลหน้าเกือบทั้งซีก

เขามองศพลูกน้องที่โดนห้อยหัวลงที่คอมีรอยกรีด ใต้ศพมีกองเลือดขนาดใหญ่ เดาไม่ยากว่าโดนฆ่าแล้วจับแขวนห้อยโชว์
อีกศพโดนขึงกับต้นไม้ถูกกรีดท้องจนไส้ทะลักออกมา อีกศพโดนแทงอกและแหวกเป็นแผลขนาดใหญ่

ต้นกลืนน้ำลายเพราะความสยอง นี่ฝีมือคนที่เขาตามล่าอยู่เหรอ มันเริ่มเกิดความกลัวขึ้นมา นี่เขาเจอกับอะไรอยู่

"มันก็แค่พยายามทำลายขวัญพวกเรา"

ชายอีกคนเดินออกมาจากป่าอีกด้านและลูกน้องอีกกลุ่ม ทุกคนรีบชี้ปืนไปหากลุ่มผู้มาใหม่
ต้น: "แก.... วิชระ?"
มันสั่งให้ลูกน้องลดปืนลง

วิชระ: "ท่านสั่งให้กูมาช่วย"
ต้น: "ไม่จำเป็น มึงกลับไปซะไม่ต้องเสือก"
ต้นมองชายร่างสูงกำยำอย่างไม่พอใจ

วิชระ: "อ้าว นายสั่งมาแล้วกูก็ทำตามเอง แค่นั้นอย่าให้ยุ่งยาก"

ลูกน้องมือขวาของต้นชี้ปืนใส่หน้าวิชระ
"นายกูไล่แล้วก็..."

ปัง ปืนพกที่อยู่ในซองเมื่อครู่ถูกตวัดยิงกรอกปากลูกสมุนคนเก่งของต้น ร่างนั้นหงายลงไปนอนนิ่ง

วิชระ: "มีใครจะห้ามกูอีกมั้ย"
เขามองลูกน้องของต้นที่หน้าซีดทุกคนไม่เว้นต้นเอง
มันชี้ปืนไปรอบๆด้าน
"จากนี่กูคือหัวหน้า เข้าใจกันทุกคนนะ"
วชิระแสยะยิ้มออกมา ใบหน้าที่มีแผลเป็นบากยาวมองทุกคนด้วยสายตาดุดัน ก่อนจะเดินนำพวกมันไปอีกทาง




"ทำไมต้องทำขนาดนั้นด้วย"
เสียงหวานดังทำลายความเงียบ ดนัยที่กำลังเช็ดมีดอยู่ มองเธอก่อนจะเบือนหน้าออก ไม่ตอบอะไร
ตั้งแต่เขาเชือดสามคนต่อหน้าเธอ เขาก็จัดแจงคุยศพยึดกระสุนมันมาใช้ และจากนั้นเขาก็เดินนำเธอที่ขาเจ็บเดินต่อ ไม่แม้จะดูอาการเธอ และก็พูดกับเธอเท่าที่จำเป็น

ตอนนี้เธอเหมือนกับมากับหุ่นยนต์นักฆ่า ไม่ได้มากับชายที่เธอเคยรู้จัก
เย็นชา เหี้ยมโหด ไร้จิตใจ

นี่สรุปเขาเป็นตำรวจจริงรึเปล่า
เธอเริ่มสงสัย จริงอยู่ว่าเธอรู้ว่าเขาเคยฆ่าคน ส่วนใหญ่ที่เธอรู้เขาก็ทำเพราะช่วยเธอทั้งนั้น แต่ทำไมเขาถึงดูชินชากับการแทงมีดลงไปในเนื้อคนขนาดนั้น ตำรวจบ้าอะไรจะอำหมิตขนาดนี้ โดยเฉพาะศพที่เขาฆ่าระหว่างทางเขาจะทำให้ศพมันตายสยองที่สุดราวกับฆาตกรคลั่งหั่นศพ ตอนนี้เธอเริ่มสงสัยแล้วว่าใครล่าใคร แอะอะฆ่าเจอหน้าเชือด

ทั้งหมดเพราะว่าดนัยไม่เคยบอกเธอเลยว่างานของเขาไม่ใช่ตำรวจปกติ เขาไม่เคยบอกว่าก่อนมาเจอเธอเวลานัดเจอกัน บางทีที่ตัวเขายังช้ำจากรอยกระสุนไม่หาย เขาไม่เล่าอะไรเพราะเขาไม่อยากให้เธอต้องรับรู้ถึงความดำมืดในสังคม มายด์ต้องปลอดภัยไม่ว่าจากอะไรๆก็ตามเช่นด้วยกับที่บ้านของดนัย

เขาเดินนำเธอมาจนเกือบมืด เขามองหาที่พักก้อนจะเลือกเนินหินแถวนั้นเป็นที่พักในคืนนี้
อาหารกระป๋องลอยลิ่วมาตกตรงหน้าเธอ แม้จะดูไม่น่ากินแต่มายด์รู้ว่ามันไม่มีตัวเลือกอื่น

เขามองหารอบๆก็พบโพรงหินที่พอจะคลานเข้าไปนอนได้ ก่อนนี้ฟ้าใกล้มืดแล้วและเธอต้องการพักผ่อน ไม่ใช่ว่าที่เขาจะไม่ใส่ใจเธอ เขาแอบมองเธอ แต่เธอไม่รู้บ้างเลย เขาแค่สร้างกำแพง สร้างระยะห่างขึ้นมา

เพื่อปกป้องตัวเองและปกป้องเธอจากตัวเขาเอง
ดนัยรู้ตัวเลยว่าตั้งแต่เขาจับเธอขึงพืดวันนั้น เขาเองรู้ตัวว่าความอดทนของตัวเองมันลดทดถอยลงจนแทบไม่เหลือ เขายังจำภาพเธอนอนเปลือยต่อหน้าตัวเองได้แม่น เสียงหวานๆที่ครางตอนเขากำลังโลมเลียร่างเธออีก
ตอนนี้เธอไม่รู้เลยว่าเขานั้นแทบจะคลั่งตายอยู่แล้ว คลั่งจนความต้องการมันคับแน่นกางเกงจนปวด แต่เขาก็ยังมีความรู้สิกผิดและเขาละอายใจตัวเองที่จะปล้ำเธอตอนนั้น

ยิ่งตอนที่มาวินยอมเฉลยความจริงขณะที่เขาแบกมันกลับมา เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดกับเธอ ความโมโหในวันนั้นกลายเป็นความผิด
วันนั้นมันก็แค่เอานกที่มาวินนั้นจับมาให้เมฆกัดเอามาให้เธอรักษา เพื่อจัดฉากให้เธอเข้าไปในห้องเขา และเลือดบนเตียงก็เป็นเลือดนกที่เขาแอบเก็บไว้จัดฉาก และแต่งเรื่องให้เธอเสียใจที่นกตายจนร้องไห้เท่านั้น มันสารภาพกับเขาเอง เขาสิคนที่ผิด
ผิดที่เขาไม่เชื่อใจเธอเลย ผิดที่เขาวู่วามเอง เขาเป็นคนทำลายความสัมพันธ์ที่พึ่งจะพัฒนาให้แหลกคามือ

ตอนนี้เขายังไม่อยากจะมองหน้าเธอด้วยซ้ำ เขาละอายใจตัวเอง
ชายหนุ่มเก็บสองความรู้สึกที่แน่นในอกไว้ลำพัง เขาก้มลงจัดกระเป๋าที่ขอใช้ต่อจากชายที่เขาพึ่งเชือดไปเพื่อรอเธอกินให้เสร็จจากนั้นก็ไล่ให้เธอเข้าโพรงไปนอน
แม้จะมีสีหน้าอิดออดไม่พอใจนักแต่สุดท้ายเธอก็คลานเข้าไปนอนแต่โดยดี

ส่วนดนัยก็ต้องท่องพุธโธๆ เพราะไอ้ตอนเธอคลานเข้าไปก้นงอนๆมันทำเลือดลมเข้าปั้นป่วนไม่น้อย
เมื่อทุกอย่างกลับมาควบคุมได้ดนัยก็เข้ามาในโพรงแอบๆและนั่งพิงผนังกำแพงมองเธอที่นอนหลับไปเพราะความเหนื่อยล้า ดนัยนั่งอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะผล็อยหลับไปเช่นกัน

เวลาค่อยๆผ่านไป ดนัยที่เริ่มรู้สึกตัวเพราะกลิ่นเหงื่ออ่อนๆที่พัดเข้ามาที่จมูก เขาเปิดเปลือกตาขึ้นก็พบกับร่องอกขาวๆเต็มสองตา

ดนัยกลืนน้ำลายเอือก ก่อนจะมองดูสถานการณ์ เธอกำลังคลานข้ามตัวเขาออกไปนอกโพรงหิน

"จะไปไหน"
เขาดัดเสียงโหดๆ แกล้งเธอ
นั้นทำให้เธอสะดุ้งผงะตัวขึ้น ทว่าด้านบนหัวเธอก็คือแผ่นหิน หัวเธอเลยชนกับมันเต็มๆ

 

มายด์: "โอยยยย ไอ้คนบ้าจะทำเสียง ดุ ทำ ไม"
ท้ายประโยคเธอพูดมัน ออกมาทีละพยางค์เพราะว่าใบหน้าเธอที่ก้มลงมาอยู่ใกล้กับใบหน้าดนัยไม่ถึงคืบ

ทั้งคู่จ้องหน้ากันรสจูบในวันนั้นอย่าตราตรึงในความทรงจำของทั้งสองก่อนดนัยจะค่อยๆขยับหน้าเข้าไปหาเธอแต่วินาทีต่อมาแววตาอ่อนหวานก็สลายไป
เขาสะบัดหัวเรียกสติก่อนจะผลักเธอออกเบาๆและคลานออกไปจากโพรงแคบๆ
มายด์มองตามเงาร่างไปอย่างเศร้าๆ

นี่เขาเกลียดเธอจริงๆแล้วใช่มั้ย เธอเกลียดไอ้อาการแบบนี่ของเขา เธออยากเห็นดนัยคนเดิม ตอนนี้เธอรู้ดีแล้วว่าเธอนั้นก็ไม่อาจทนเห็นเขาเมินเฉยกับเธอแบบนี่ได้ บางทีเธอน่าจะยอมตามใจตัวเองตอนที่อยู่ในโรงม้าวันนั้น

ถ้าเธอยอมตกเป็นของเขาไป วันนี้จะเกิดอะไรขึ้น เขาคงจะไม่เย็นชากับเธอแบบตอนนี้

เธอพึ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอวิ่งลงมาจากรถเพื่อจะมาคุยกับเขา สาวสวยหลับตาตั้งสติและรีบคลานไปหาดนัยด้านนอกหาดนัย

ดนัยที่กำลัง.....หักคอคนอยู่

ดนัยทิ้งร่างไร้วิญญานลง เขารีบคว้ากระเป๋าและดึงแขนเธอรีบเดินทันที เขากำลังสงสัยว่าทำไมพวกมันเดินทางไวกว่าที่เขาคาด ดนัยไม่ทราบว่าอีกฝ่ายมีคนมาเสริม แถมพวกมันยังมีมากพอที่จะผลัดเวรกันตามล่าเขาทั้งกลางวันกลางคืน นั้นทำให้ดนัยนั้นกลับมาสู่วงล้อมอีกครั้ง

"พลาดแล้ว ไอ้ดนัยเอ่ยย"
ดนัยบ่นพึมพำขณะวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนอีกรอบ

"นี่คือสถานการณ์ล่าสุดครับ"
ดาบชัยเดินนำผู้การไปที่โต๊ะใหญ่ในเรือนรับรองที่ไร่มาวินซึ่งตอนนี้กลายเป็นศูนย์บัญชาการภาคสนามไปแล้ว
"ทีมพนาที่อยู่ใกล้จะเริ่มค้นหาจากอีกด้าน เจ้าหน้าที่ป่าไม้ อุทยาน ทหารพรานเริ่มตรงจุดนี่กับตรงนี่ครับ"
ดาบชัยวางตำแหน่งป้ายสีต่างๆตามแผนที่กางบนโต๊ะ
มาวิน: "ท่านครับ พี่ดนัยค่อนข้างขำนาญทางป่าแถวๆนี้ แต่คนของผมที่ตามไปเมื่อวานได้ยินเสียงปืนยิงกันป่าสะเทือน ท่าทางพี่ดนัยคงหนีเตลิดเข้าไปทางนี่"

ผู้การมองเส้นทางที่มาวินชี้ก่อนหลับตาครู่คิด
ผู้การ: "ทำไมเธอคิดแบบนั้น จริงอยู่ทางนั้นมันตรงและง่ายที่สุด แต่ศัตรูก็เดินง่ายเช่นกัน ไอ้แสบนั้นคงจะไปทางผาดโผนกว่านี่"
อินทรี: "ใช่ อย่างไอ้จืดที่สมิงมันสอนวิชาตะลุยป่ามาบ้าง มันน่าจะไปทางยากๆอาศัยป่าบวกกับความไวในการหนีตีนของมันสลัดพวกนั้นให้หลุด"
มาวิน: "นั้นเพราะว่า พี่ดนัยไม่ไปคนเดียวครับ ถ้าแบบเขาหนีไปคนเดียวผมจะไม่เครียดเท่านี้เลย"
เข้ม: "น้องมายด์สินะ มีคนถ่วงแบบนั้นคงยาก ไอ้ดนัยมันยิ่งห่วงมายด์ยังกะอะไรดี"

อินทรี: "มายด์ที่ว่า นี่คือ....ลูกเจ้าพ่ออสังหาที่โทรมาด่าพวกเราโครมๆใช่มั้ย เฮ้ย! ไอ้จืดไปรู้จักคนแบบนั้นได้ไง"
ข่าวที่เธอหายไปในป่าพร้อมมีชายนับสิบไล่ฆ่าไปถึงนักธุรกิจใหญ่ไวกว่าที่คาด ตอนนี้ผู้ใหญ่หลายท่านโทรมาจี๊ผู้การจนสายแทบไหม้

"แต่เราช้ากว่าพวกมันต่อให้เราไวกว่า แต่ระยะห่างของเรากับมันก็ยังตามหลังอยู่"
ปลัดหนุ่มที่พึ่งเดินเข้ามาพูดขึ้น เขาคือปลัดวิจิตร เพื่อนสมัยเรียนมัธยมของดาบชัย ที่ผ่านมาดาบชัยก็อาศัยกบดานซ่อนตัวของกับเขาค่อยสืบอีกและสนับสนุนดนัยอีกทาง
บิ้ก: "เราขอคอปเตอร์บินแล้วโรยตัวลงไม่ได้เหรอ"
ผู้การ: "ในป่ามันหาจุดส่งดีๆยาก อีกอย่างเรายังหาเส้นทางหรือหาตำแหน่งดนัยไม่เจอ ขืนลงมั่วเราจะเสียโอกาสไปอีก"
ผู้การกล่าวขัดทำให้ทุกคนต่างจ้องแผนที่กันอย่างกังวล

แต่เด็กน้อยคนหนึ่งกับตบโต๊ะดังสนั่น
มาวิน: "ทุกท่านครับ ผมมีแผน"
มาวินตะโกนลั่นเมื่อเขาความคิดดีๆ

"เวรละ"
ดนัยร้องลั่นเมื่อวิ่งมาสุดทางแล้วพบกับน้ำตก นี่เขาเผ่นเตลิดออกนอกเส้นทางมาไกลมาก วันนี้เขาโชคร้ายเขาเดินไปเจอพวกมันสามคนจังๆ เขาดันพลาดที่ให้มันมีโอกาสยิงปืนแม้จะไม่โดนและเขาจัดการพวกมันหมด แต่พวกมันก็ตามเสียงปืนมาจนเขาต้องสับตีนแตกแบบเมื่อวานอีกรอบ แต่วันนี้เขาไม่มีดวงเขาพลาดมาเจอน้ำตกอีก ชีวิตจริงทำไมต้องเหมือนละครวะ ฉากคลาสสิคอีกด้วย

หันกลับไปก็เจอแต่พวกมันเต็มป่า โครตซวยแท้ๆ

เขารีบหันหลังวิ่งย้อนกลับแต่ก็ไปได้ไม่นานก็พบกับวงล้อม

ปังๆ
เขายิงพวกมันล้มลงได้อีกคนก่อนจะถูกกระหน่ำยิงใส่จนตัวถอยหลังกลับไปที่น้ำตกอย่างไม่มีทางเลือก

ดนัยพามายด์ไปนั่งหลบอยู่ใต้หินท้ายเกือบชิดหน้าผา และเขาก็รีบย้อนไปยิงสู้พวกมันอีกทาง
ปัง ปัง
กระสุนสองนัดทะลวงทรวงอกพวกมันก่อนจะสไลด์ลำกล้องปืนจะดีดออก เขารีบคว้าหากระสุนซองต่อไป แต่เขาก็ต้องหน้าซีดเพราะ ไม่มีซองกระสุนอีกแล้วเขาก็ไม่มีกระสุนจะสู้ต่อ

เมื่อดนัยเงียบหายไปนาน พวกมันก็ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับดนัย
"ยอมออกมาให้กูฆ่าดีๆ แล้วกูจะปล่อยน้องคนสวยไป"
วชิระเดินออกมาตะโกนบอกดนัย
แน่นอนว่ามายด์จะรอดตายแนจากกระสุ่นแต่จะได้ตายคาควยพวกมันแทน
เขารีบวิ่งย้อนกลับไปใกล้ๆแม่ยอดดวงใจของตน

คนดีๆแบบเขายังแทบคลั่ง คนจังไรแบบพวกมันจะไปเหลืออะไร ดนัยมองร่างบางที่สั่นเทาอยู่ สมองขบคิดหาวิธีรอดชีวิตออกไป น้ำตกที่ป่ามุมนี้แม้จะเตี้ยกว่าแต่น้ำแรงและโขดหินเยอะกว่ามาก โดดลงไปก็ถึงรอดก็มีกระดูกหักเจ็บตัว ข้างหน้าก็กลุ่มคนติดอาวุธ

"ออกมาคุยกันก่อนไอ้น้องชาย แกคงไม่ต้องให้บังคับหรอกนะ"
ดนัยค่อยๆลุกขึ้นยกมือขึ้นเหนือหัว และเดินออกมาจากโขดหินช้าๆ

"แก แกคือ..."
ดนัยมองชายที่ดูจะเป็นหัวหน้าอย่างสงสัย
วชิระ: "วชิระ รู้แค่นั้นพอ แต่แกนี่ดูละอ่อนกว่าที่คิด พวกนั้นไม่มีใครทำงานถึงขนาดต้องเอาเด็กหน้าละอ่อนมาแล้วเหรอ"
ดนัย: "ก็พอจะต่อยปากเน่าๆของมึงละกัน!"

วชิระพยักหน้าเบาๆพร่อมทำหน้าเยาะเย้ย
วชิระ: "เด็กมันปากกล้าดี แล้วน้องคนสวยไม่ออกมาทำความรู้จักพี่เหรอจ๊ะ"
ดนัย: "เธอไม่คุยกับสัตว์นรกแบบแกหรอก"
วชิระหันมายิ้มแค่นๆ ก่อนจะชี้ไปที่ลูกน้องที่ชี้ปืนพร้อมยิงดนัยได้ทุกเมื่อ
วชิระ: "มึงคิดว่ามึงจะทางรอดอีกเหรอ ถึงปากดีแบบนี้ แหกตาดูซะบ้าง มึงควรจะกอดตีนอ้อนวอนกูได้แล้ว"

ดนัยกลับโชว์นิ้วกลางในสองมือให้มันแทนพร้อมฉีกยิ้มกวนตีนที่มุมปาก
ดนัย: "โทษที กูไม่ไหว้เหี้ยวะ"
วชิระโกรธจนหน้าสั่นก่อนจะพยักหน้าให้ทุกคนฆ่าตำรวจคนนี้ซะ

แต่อีกฝ่ายกลับวิ่งไปฉวยตัวหญิงสาที่ลุกขึ้นยืนดิ่งลงไปที่น้ำตก โดยมีกระสุนพุ่งตามไปแบบติดๆ
ต้น: "คอหักตายแน่ รอเก็บศพมันได้เลย"
วชิระมองลูดน้องที่กราดปืนลงไปมั่วๆอย่างชั่งใจ
วชิระ: "กูจะไม่แน่ใจจนกว่าจะเห็นศพมัน รีบตามลงไป"
 

"อ่อนหัด!!"
"กระจอก!!"
"กาก!!"
"โง่!!"
ดนัยได้ยินเสียงนี่รอบตัว ทุกอย่างรอบตัวดำมืดมีแต่ความหนาว ความเงียบสงัด เขาเปิดเปลือกตาขึ้นก็พบว่าเขาไม่ได้อยู่ในน้ำ แต่เขานอนลุกฝุ่นอยู่บนกองใบไม้
"ที่ไหนวะ เราทำไรอยู่"
เขาสับสนมึนงง คล้ายว่าเมื่อกี๊เขาไม่ได้อยู่ที่นี่

"ไอ้จืดรีบลุกหน่อย มาช่วยเร็ว"
นายตำรวจรูปงามที่ตอนนี้ใบหน้าแตกยับจนแทบจะไม่เหลือความหล่อ เขาแค่พูดก็ทำให้อีกฝ่ายฉวยโอกาสต่อยเขาได้สองทีเน้นๆที่สีข้างขวากับซ้าย
ไอ้แก่คนนี้มันร้ายเหลือจริงๆ ขนาดอินทรีที่เก่งด้านนี้ที่สุดก็ยังได้แค่ถ่วงเวลาแพ้ ส่วนสมิงนอนนับดาวอยู่ไม่ใกล้ ไอ้จืดดนัยก็นั่งมึนอยู่

"อั่ก อั่ก!! เฮ้ยย!!!!"

อินทรีเผลอวอกแวกก็โดนเข่าขวาแทงเต็มท้อง ก่อนจะฮุดซ้ายที่ลำตัว โชคดีที่เขาเอนหลังกระโดดหลังกาหลังหลบหมัดขวาสั่งตายที่ตามมาทัน โดนที่นี่เฝ้าพระอินทร์แน่ๆ

ใช่เขาพึ่งรอดจากกับระเบิดในป่าได้ เดินต่อมาเขาก็เจอกับชายวัยกลางคนที่ตอนนี้กำลังแทงเข่าใส่อินทรีจนตัวงอ
นี่คือจ่าดำแห่งทีมยักษ์ เป็นคนที่แก่ที่สุดในทีม แต่โบราณว่าขิงแก่ยิ่งเผ็ด แต่ขิงต้นนี้ยิ่งเรียกว่าปวดแสบปวดร้อนเลยดีกว่า
ดนัย: "นี่มันแกล้งแก่ปะวะเนี่ย"

ดนัยรีบถลาไปช่วยอินทรี เขายันตีนซ้ายไปที่ข้อพับหลังที่ขาจ่าแต่ตำรวจวัยเก๋าสะบัดขาดีดกลับหลัง ปัดให้ดนัยพลาดถลำเสียหลักเข้าไปใกล้ๆแทน จ่าดำปล่อยคอเสื้ออินทรีและศอกกลับแทงเข้าไปที่กกหูดนัย แม้จะไวปานใดเขาก็ได้แค่เอียงคอลดแรงปะทะเท่านั้น ดนัยเซซวนไปอีกด้าน แต่อินทรีก็รีบฉกฉวยโอกาสต่อยเข้าที่ท้องที่เริ่มมีไขมันสะสมของจ่า

จ่าดำนิ่วหน้าก่อนจะตีเข่าเสยจัดอินทรีหน้าสะบัดเสยล้มลงไปแทน
ตำรวจแก่ คำรามเบาๆในลำคอ ถ้าเขาหนุ่มกว่านี่อีกซักสามปี ไอ้ละอ่อนสามตัวไม่มีทางทำอะไรเขาได้ เขามั่นใจ แต่สังขารก็คือสังขารย่อมทรุดโทรมลงตามเวลา

เขาสูดหายใจกลั้นอาการเจ็บก่อนจะแค่นเสียงเย้ยตำรวจหนุ่มทั้งสามที่นอนแผ่อยู่
จ่าดำ: "พวกเอ็งทำได้แค่นี่ก็กลับไป ทางข้างหน้าไม่ใช้สนามเด็กเล่น"
อินทรี: "ได้เปรียบนิดหน่อยพูดใหญ่เลยนะ"
อินทรีพยุงร่างขึ้นมา แต่เขาเดินไปปลุกสมิงจนได้สติ

จ่าดำ: "เอาสิ มาพร้อมกันเลย ข้าจะได้ตบเกรียนทีเดียว"
ดนัยที่ลุกตามมองหน้าเพื่อนร่วมทางก่อนจะตวาดลั่นให้เริ่มพุ่งเข้าใส่

เขาสารพัดหมัดศอกเข่า แต่จ่าดำกลับไม่แม้จะถอยหลักเพียงซักก้าว ดนัยแค่นเสียงก่อนกระโดดกลับหลังถีบใส่ใบหน้า เขามั่นใจในท่านี่มากแต่ตำรวจวัยดึกจับข้อเท่าและโยนเหวี่ยงเขาไปแบบสบายๆ

ดนัยลงไปนอนวัดพื้นอีกรอบ

สมิงวิ่งเข้าไปเป็นคนต่อไปก่อนจะโดนบิดแขนและทุ่มลงไปนอนตาลายที่พื้นแทบจะในทันที

อินทรีหายใจเข้าลึกๆรวมสมาธิก่อนจะสืบเท้าเข้าไปหาจ่าดำช้าๆ รอบนี้จ่าดำแววตาจริงจังมากขึ้น แต่ความห่างชั้นห่างระดับใช้เวลาพักใหญ่ อินทรีก็กระเด็นหงายลงไปนอนแผ่

ทีมสามสหายค่อยพยุงกันขึ้นมาก่อนจะพยักหน้ากันแบบไม่ค่อยเต็มใจนักทั้งสามกระจายกันล้อมจ่าดำไว้
จ่าดำ: "จะรุมข้า? ก็ลองดูแล้วจะรู้ว่ามันไม่ช่วย"
สมิง: "อย่าเรียกรุมเลยครับลุง ยุคผมเรียกพลังสามัคคี"

ก่อนทั้งหมดจะพุ่งใส่จ่าดำพร้อมๆกัน
จ่าดำรับหมัดชุดของอินทรีที่พุ่งเข้าไปถึงคนแรกด้วยแรงปะทะจ่าดำรีบถอยหลังออดไปก่อนเพื่อไม่ให้คนอื่นฉกชิงจังหวะ
แต่พวกอินทรีก็ไม่หยุดรุกไล่ ดนัยกระโดดลอยตัวตวัดแตะก้านคออย่างสง่างามแต่จ่าวัยเก๋าก็แค่ก้มหลบและเดินไปถีบสกัดสมิงที่ปรี่เข้ามาจนเสียหลักหงายหลังก่อนจะหมุนไปแตะตัดขาดนัยที่อยู่ด้านหลัง

ดนัยเคยคิดว่าขาตัวเองแข็งพอแล้ว แต่พอเจอครูระดับครูมวยของจ่าเข้าไปขาขวาที่โดนฟาดเข้าเต็มๆถึงกับปลิวลอย และทันทีที่เขาเสียหลักจ่าดำก็ดึงร่างมากระแทกเข่ากลางอกโครมใหญ่ก่อนโยนดนัยไปชนกับอินทรีทีรีบพุ่งมาช่วยเพื่อน
ทั้งสามคนล้มระเนระนาดหมดอีกรอบ
จ่าดำ: "เข้ามา แสดงให้ดูหน่อยว่าพวกเอ็งมีอะไรดี"
ทั้งสามกระโจนลุกขึ้นมาก่อนจะพุ่งเข้าหาจ่าดำอีกรอบและอีกรอบ

 

เข้มมองร่างจะเดินเซจะล้มไม่ล้มทั้งสามร่าง แววตาเป็นกังวลใจ
เข้ม: "หักแขนหักขามันแบบนี้มันจะไปถึงทันเวลาได้ยังไง?"
ชายวัยดึกโยนเศษผ้าที่ห้ามแผลทิ้งเมื่อใช้เสร็จก่อนจะมองไปยังร่างที่เดินแข้งขาอ่อนด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยความหวัง
จ่าดำ: "ผู้กองก็รู้ว่าเด็กพวกนี้มีของ!! หักแขนไอ้ดนัย หักขาไอ้เด็กสมิง ทิ้งให้เป็นภาระคุณชายพันล้าน หลานชายไอ้ตัวบัดซบนั้น แค่นี้ผู้การคงได้คำตอบที่ยังคาใจ"

ผู้กองร่างใหญ่มองตำรวจชราด้วยสายที่มีแต่คำถาม
เข้ม: "คนแก่มันเข้าใจยากทุกคนรึเปล่าครับ จ่า....ไม่สิผู้การต้องการอะไรจากไอ้สามตัวนี้ และจ่าไปรู้ใจอะไรผู้การท่านได้ไง"

ตำรวจชราตบไหล่ลูกศิษย์ผู้ก้าวล้ำตนในเรื่องฝีมือ แต่ยังอ่อนเชิงในการฝึกคนบริหารคน
"แก่อีกหน่อยผู้กองก็เข้าใจเอง"

"อูยยยย"
ดนัยที่รู้สึกตัวรีบลุกขึ้นนั่งแต่ก็ทรุดลงไป ทั้งเนื้อทั้งตัวเจ็บระบมไปหมดร่างกายสิ้นเรี่ยวสิ้นแรงเพราะพิษไข้
ดนัยมองป่ารอบๆอย่างสงสัย เขาจำได้ว่าเขาหลับอากาศเพราะตีนจ่าดำแล้วเขามาตื่นที่นี้ได้ไง ที่นี้ที่ไหน เขาลุกก็ลุกไม่ไหว ร่างกายเขาไม่มีแรงแถมยังปวกไปทั้งตัว แถมมีไข้ แต่เขาจำได้ว่าพอผ่านจ่าดำไปได้ก็ลากกันไปจนสุดทาง แล้วทำไมเขามานอนที่นี้วะ?

หลังจากพยายามขยับตัวเขาก็รู้สึกถึงแผลที่สีข้าง แผลถูกเย็บปิดแล้ว แต่เขาเย็บแผลตัวเองไม่เป็น แล้วใครเย็บรอยกระสุนนี่ให้
"บ้าจริง! ใครให้ขยับตัวเนี่ย นอนลงไป"

 

ทันทีที่ได้ยินเสียงหวานที่เขาอยากฟังตลอดชีวิตเขาก็จำเหตุการณ์ทั้งหมดได้
ดนัย: "ทิ้งเราไว้ รีบหนีไปมายด์"
นี่คือประโยคแรกที่เขาบอกเธอทันทีที่เห็นเธออีกครั้ง
มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมารั้งรอเขา เขาโดนยิงตอนนี้อาการไม่ดี แม้จะทำแผลแล้วแต่อาการแทรกซ้อนอื่นๆก็ทำให้เขาหนีไม่ได้อีกแล้ว อย่างน้อยก็หนึ่งวันกว่าเขาจะขยับตัวไหว

เวลามีไม่พอแน่ๆ พอมันจะตามมาเจอและพวกมันจะทำอะไรต่อมิอะไรกับเธอ
นั้นคือสิ่งสุดท้ายที่เขาอยากเห็น
ดนัย: "อาหารน่าจะเหลือได้ซัก2-3วัน ถ้ากินน้อยๆ มายด์เดินเลียบน้ำไปเรื่อยๆห้ามหยุดจนกว่าจะเจอที่ปลอดภัยนะ"
มายด์: "ไม่!!"
เธอตอบเสียงรั้น ใบหน้าจ้องที่เขาสายตาจริงจัง

เขาอยากจะเอามือกุมขมับแต่ติดที่ว่ายังไม่มีแรงพอจะขยับอะไร
ดนัย: "นี่ ฟังนะนี่ไม่ใช่เวลาจะเอาแต่ใจอะไรอีกแล้ว"
มายด์: "ไม่ ฟังเรา เราไม่ได้เอาแต่..."
ดนัย: "เอากระเป๋าเรา และเดินไปซะ"
เขาใช้สายตาดุเย็นชาไล่เธอ ทั้งคู่สื่อสารด้วยสายตาอยู่นาน มายด์ก็หมุนตัวเดินออกไป

ดนัยถอนหายใจอย่างโล่งอก และหลับตาหลับเอาแรงอีกรอบ ไม่กี่อึดใจเอาก็เข้าสู่นิทราอีกรอบเพราะสภาพร่างกายที่ชอบช่ำ

และพอเขารู้สึกตัวอีกครั้งมายด์ก็ยังไม่ยอมไปไหน แล้วทีรอบนี้พอเขาจะอ้าปากว่าเธอเธอก็ยัดยาลดไข้และอัดน้ำใส่คอเขา จากนั้นก็เดินหน้าบึ่งไปไกลๆเขา แต่ทุก15นาทีเธอจะกลับมาดู บ้างรอบเอาน้ำมาป้อนคนป่วย เอาข้าวคำเล็กๆมาป้อนเขาบ้าง ดนัยไล่เธอเท่าไหร่เธอก็ไม่ยอมไป จนเวลาตกเย็นพลบค่ำ ดนัยที่หลับๆตื่นก็หลายเที่ยวก็พอลุกนั่งได้บ้างแล้ว

และพอลุกขึ้นได้สิ่งที่เขาทำเธอดื้อกับมายด์ทุกอย่าง พยายามผลักไสเธอให้หนีไป
จนในที่สุดมายด์ก็ฟิวส์ขาด
 
"ขอบคุณ"
แม้เป็นคำสั้นๆไม่สวยหรูแต่ความอบอุ่นที่แผ่จากเขาไปหาเธอก็ดีกว่าคำพูดใดๆอีก
ในที่สุดเธอหันหมุนกลับมากอดเขาเช่นกัน
มายด์: "ไม่มีทางไล่เราอีกแล้วนะ เราจะรอดไปด้วยกัน เราจะออกไปเริ่มเรื่องของเราด้วยกันนะดนัย"
ดนัย: "จ้า ไว้ออกไปได้จะพาไปเที่ยวทุกที่เลย จะไม่ไล่ ไม่ทิ้ง ไม่ไล่มายด์แล้ว จะอยู่ด้วยกันจนมายด์จะไล่เราเอง"
ดนัยส่งยิ้มให้หน้าใสๆของเธอก่อนทั้งสองจะกอดกันกลมเขาลูบหัวที่วางซบบนไหล่ แม้แรงกายจะถดถอยแต่ตอนนี้แรงใจเขามีล้น ยังไงเขาจะต้องพาเธอรอดพ้นเงื้อมือไอ้พวกนี้ให้ได้แม้จะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม

มาคนแรกเลยครับ ติดตามตลอดนึกว่าหายไปละ แอบลุ้นฉากเสียตัวมานานละครับจะมาซะที




ขอฝากคำเตือน  ก่อนคอมเม้นต์ จากเจ้แว่น
................................................
ใครจะอ่านผลงานทุกตอนในห้องนี้ ถ้าทำตามกติกา-เงื่อนไขนี้ไม่ได้ แล้วรีพลายมักง่ายผ่านไปที หรือ รีพลาย ขอบคุณครับ,ขอบคุณ,ขอบคุณค่ะ,ติดตามครับ,สนุกมากครับ,ติดตามต่อ. อะไรประมาณนี้ จะแบนเลยนะ ขอบคุณมากๆครับ ก็ไม่ต้อง thank,thank you,thx ขี้หมาหลายแหล เหล่านี้ก็อย่าให้เห็น จัดรูดแบนไปยาวๆถ้าเจอ นี่เป็นข้อตกลงไว่ก่อนอ่านระหว่างเจ้าของงาน กับสมาชิก ถ้า รีพลายผิดเงื่อนไขมาหรือ โชว์พาล์วอยู่มานาน โชว์เก๋า โชว์สด โชว์เกรียน ทำมึนลองมาจะแบนเลย เพื่อสมาชิกอีกส่วนที่พร้อมทำตามกติกา เพราะไม่เช่นนั้น รีพลายคุณอาจทำให้ สมาชิกที่ปฏิบัติตามพลอยอดอ่านไปด้วย ฉะนั้นไม่แน่ใจ อย่าพิมพ์เอามักง่ายมั่วๆ..ถ้าคิดว่า กฏนี้มันยากก็ไปหาที่อื่นเสพนะ อย่าเข้ามาใช้มาอ่านงานที่ห้องนี้ อ๋อ ใครโดน pm เตือนถ้ายังมึนจะแบนจาก 6 เดือนเป็น 1ปี. .

กฎที่วางนี่ไม่ได้เขียนเอา ฮา เนอะ แบนจริงใครอยู่นานแล้วคงรู้จัก แว่น ดี..คิดว่า ฉันแบนจริงหรือเตือนเอาสนุกเล่นๆ..อย่าๆลอง เดี๋ยวจะเสียความรู้สึกด้วยรีพลายคุณเอง ทำตามเงื่อนไข ยากอะไร หรือ จะโชว์เกรียน..เตือน,ขอร้อง,ขอความร่วมมือ แล้วเมื่อไม่รักษาสิทธิ์-ประโยชน์คุณเอง ก็แบนไปใช้เวปอื่น. .
................................................................................................................

ขอให้สมหวังซะทีนะดนัย

ควานหาตัวมาสเตอร์มายมานานสุดท้ายอยู่ใกล้ๆนี่เอง วางเป้าผิดเลยหาไม่เจอจนต้องมาหนีตายสุดชีวิต

ดนัยจะได้จิ้มมั้ยนะ

ตามลุ้นอยู่ ความรักในดงกระสุนปืน

ดนัยทำอย่างไรนะ ถึงพามายรอดจากวชิระ จนมาปรับความเข้าใจกันได้ ว่าแต่มายทำไมถึงได้มาตามหาดนัยเจอ จนต้องหนีตายมาด้วยกัน....????

งานนี้ดนัยอ่วมเลย แต่แสดงถึงทักษะการต่อสู้และเอาตัวรอดที่ได้ฝึกมา ถึงจะมีตัวถ่วงแสนสวยนอกตำราฝึกก็ต้องหอบหิ้วกันไปเพื่อสิ่งที่ดีในตอนท้าย 
ขอบคุณที่แบ่งปันสิ่งดีๆครับ

 ::HeyHey:บทสุดท้ายก็มีฉากหวานด้วย

มายด์กับดนัยจัรอดไหมเนี่ย

ว้าว กลับมาเเล้ว หายไปนานเลยเรื่องนี้ ไฟติดแล้วสินะครับ เดี๋ยวคนอ่านจะช่วยเติมเชื้อไฟให้ลุกโพลงเลย

โถอีมาย อีสำออย  (โทษครับ พอดีอิน)
เสือกมาขาแพลงอะไรตอนนนี้ ไหนๆก็เดินไม่ไหวละ   ดนัยจัดให้ขาถ่างสักสามน้ำสิ

แล้วพอดนัยมาฆ่าไอ้ห่าสามตัวนั่น ก็มาทำเป็นกลัว  เค้าอุตส่ามาช่วย ไม่งั้นเอ็งได้มีผัวพร้อมกันสามคนแน่

ดนัยบาดเจ็บจะเยไหวรึท่าน  ไหนๆก็ไหนๆละมายขึ้นเองเลย   เด๋วเผื่อตอนหน้าดนัยตาย  ไม่ได้เยแล้วนะ

หลังจากอ่านส่วนที่ปกปิด   ดนัยบอกไปเลย  กุไม่เชื่อมึงหรอกอีมาย  คำว่ารักใครๆก็พูดได้   พิสูจด้วยร่างกายเธอสิ   แล้วก็บะบะกลางป่าเลย   เสียซิงท่ามกลางแมกไม้ ภูเขา ลำธาร แค่คิดนี่ ก็อยากจะหาที่ปลดปล่อยละ  สะกิดพลอยอีกรอบดีกว่า

ดนัยจัดหนักน้องมายด์เล้ย

โดดลงน้ำทางรอดสุดท้าย ขอบคุณครับ

โถอีมาย อีสำออย  (โทษครับ พอดีอิน)
เสือกมาขาแพลงอะไรตอนนนี้ ไหนๆก็เดินไม่ไหวละ   ดนัยจัดให้ขาถ่างสักสามน้ำสิ

แล้วพอดนัยมาฆ่าไอ้ห่าสามตัวนั่น ก็มาทำเป็นกลัว  เค้าอุตส่ามาช่วย ไม่งั้นเอ็งได้มีผัวพร้อมกันสามคนแน่

ดนัยบาดเจ็บจะเยไหวรึท่าน  ไหนๆก็ไหนๆละมายขึ้นเองเลย   เด๋วเผื่อตอนหน้าดนัยตาย  ไม่ได้เยแล้วนะ

หลังจากอ่านส่วนที่ปกปิด   ดนัยบอกไปเลย  กุไม่เชื่อมึงหรอกอีมาย  คำว่ารักใครๆก็พูดได้   พิสูจด้วยร่างกายเธอสิ   แล้วก็บะบะกลางป่าเลย   เสียซิงท่ามกลางแมกไม้ ภูเขา ลำธาร แค่คิดนี่ ก็อยากจะหาที่ปลดปล่อยละ  สะกิดพลอยอีกรอบดีกว่า

ใจเย็นๆนะลูกพี่ เดะขาถ่างแน่ใจเย็นๆ