ช่วงนี้ดูเหมือนจะมีเรื่องแทบทุกวัน วันนี้ก็เหมือนกัน ช่วงบ่ายก็มีเพื่อนผู้หญิงในห้องวิ่งกระหืดกระหอบมาหาผมแล้วบอกว่าอิจิมีเรื่องกับพวกเอกพละ ถึงจะไม่ชอบหน้าแต่พอรู้ว่ามีเรื่องยังไงผมก็คงต้องไปดู ผมรีบไปกับไอ้เจ แต่ไปถึงภาพที่เห็นก็คือไอ้ก้องคลานอยู่ที่พื้น

                "กูไม่จบแค่นี้แน่ มึงระวังตัวไว้ให้ดี" ไอ้ก้อง

                เพื่อนๆ มันช่วยกันพยุงหนีไปก่อนที่จะมีอาจารย์มาเห็นเข้า อิจิไม่เป็นอะไรเลยแต่ที่จริงผมก็ไม่นาจะแปลกใจหลังจากเห็นอิจิซ้อมมวยกับคุณพ่อเมื่อวาน แต่เรื่องนี้ก็ดังไปทั่วมหาลัยจนอิจิกลายเป็นคนดังในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง มีสาวตั้งแต่ปีหนึ่งถึงปีสี่เข้ามาถามผมเรื่องของอิจิ

                "พี่นายเก่งมากเลยนะบีน้อย นี่ถ้ามาเร็วกว่านี้อีกซักสองสามวัน แกก็ไม่ต้องเจ็บตัวแล้ว" เจ
                "ได้ไงวะ จะให้เค้ามาสู้แทนได้ยังไง"
                "เออ ไอ้เจมึงก็พูดไม่คิด พี่อิจิเค้าไม่ได้เป็นแฟนพี่ก้อยซักหน่อย" แป้ง
                "เออ กูก็ไม่อยากจะพวกมึงดูหรอกนะ แต่ว่ามึงดูนั้นสิ" เจ

                ผมกันไปดูเห็นอิจิเดินอยู่กับพี่ก้อยท่าทางสนิทสนมกันมากด้วย ผมโมโหรีบลุกขึ้นแต่ฟ้าก็มาพอดีไอ้เจกับแป้งก็รีบชิ่ง ส่วนผมก็ต้องรีบพาฟ้าไปที่อื่นก่อนที่พี่ก้อยจะเห็น แต่พอฟ้ากลับบ้านผมก็รีบไปตามหาพี่ก้อยจนเจอเธอนั่งอยู่ที่คณะ

                "มีอะไรหรอจ๊ะบีน้อย" พี่ก้อย
                "พี่ก้อย พี่ก้อยไปยุ่งกับไอ้นั้นทำไม มันเป็นนักลงนะ"
                "ใครหรอ ใครนักเลง"
                "ก็ไอ้ญี่ปุ่นนั้นไง"
                "อิจินะ เค้าดูสุภาพดีออก" พี่ก้อย
                "พี่ก้อยไม่รู้อะไ รเมื่อกี่มันเพิ่งอัดไอ้ก้องซะน่วม"
                "อ้อ เรื่องนั้นหรอ ก็เห็นว่าเค้าป้องกันตัวไม่ใช่หรอ" พี่ก้อย
                "ทำไมพี่ก้อยเข้าข้างมันจัง"
                "แล้วทำไมบีน้อยถึงได้อยากให้พี่เกลียดเค้าจัง" พี่ก้อย
                "ก็ผมไม่อยากให้พี่ก้อยคบกับคนไม่ดี"
                "ถึงพี่จะเคยพลาดคบคนไม่ดีมานะ แต่เราก็ไม่มีสิทธิมาบังคับพี่ให้คบใครหรือไม่คบใครนะ" พี่ก้อย
                "แต่พี่ก้อย"
                "ถ้าเราพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ ต่อไปเราอย่าคุยกันดีกว่า" พี่ก้อยลุกขึ้นเดินหนี
"เดี๋ยวสิครับพี่ก้อย"

ผมจะตามพี่ก้อยแต่ก็โดนรุ่นพี่บีน้องเข้ามาถามเรื่องอิจิกับพี่ก้อยจนผมโมโหต้องตะหวาดไล่ไป พอผมตามไปผมก็ไม่เจอพี่ก้อยแล้ว ผมเลยกลับไปหาไอ้เจกับแป้งที่ห้องซ้อม แล้วก็กลับบ้าน พอมีโอกาสผมก็เข้ไปคุยกับอิจิเรื่องพี่ก้อย

"มีอะไรหรือบีน้อยคุง" อิจิ
"นายเลิกยุ่งกับพี่ก้อยได้แล้ว"
"ทำไมหละครับ" อิจิ
ผมไม่รู้จะพูดยังไง จะพูดว่าพี่ก้อยเป็นแฟนผมก็ไม่ได้เพราะอิจิดันรู้ว่าผมเป็นแฟนกับฟ้าแล้ว ผมเลยอ้างไอ้ก้อง
"ก็คนที่นายมีเรื่องด้วยเป็นแฟนเก่าพี่ก้อย แบบนี้มันต้องมาเอาคืนนายอีกแน่ แล้วถ้ามันทำนายไม่ได้มันก็จะหันไปทำร้ายพี่ก้อยแทนหนะสิ"
"แบบนั้นผมก็ต้องอยู่ใกล้กับก้อยจังให้มาขึ้นสินะครับ" อิจิ
"นี่นายไม่เข้าใจที่ชั้นพูดหรือไง"
"เข้าใจสิครับ ก้อยจังอยู่ในอันตรายแบบนี้ผมก็ต้องดูแลก้อยจังให้มากขึ้น" อิจิ

ผมโกรธจนแทบจะระเบิด แต่แม่แนนก็เข้ามาเจอซะก่อนผมเลยไม่ได้คุยกับอิจิต่อ วันรุ่งขึ้นผมไปมหาลัย อิจิก็นั่งรถเมล์ไปเหมือนเดิม วันนี้ครีมต้องกลับเร็วเพราะแม่ก้อยจะมารับไปพาไปซื้อของและน้าหงส์ก็กลับมาจากต่างจังหวัดด้วย ซึ่งก็เป็นเรื่องดีที่ผมจะได้คุยกับอิจิให้รู้เรื่อง

แต่วันนี้ผมไม่เจออิจิกับพี่ก้อยเลย มีคนพูดว่าทั้งคู่ออกไปนอกมหาลัยด้วยกัน ผมโกรธมากไม่คิดว่าพี่ก้อยจะไปกับไอ้อิจิง่ายๆ แบบนี้ วันนี้ผมกะจะไปหาพี่ก้อยที่หอ เพื่อคุยให้รู้เรื่องว่าพี่ก้อยคิดจะคบไอ้อิจิแทนผมหรือเปล่า พอเลิกซ้อมประมาณหกโมงครึ่งผมก็รีบออกไปหลังมหาลัยแล้วตรงไปที่หอพี่ก้อย ระหว่างทางผมก็เจอพี่ก้อยกำลังเดินอยู่

"มีอะไรบีน้อย ตามพี่มาทำไมอีก" พี่ก้อย
"พี่ก้อยไปไหนมาครับ ผมหาทั้งวันไม่เจอพี่ก้อยเลย"
"ทำไมหละ พี่ก็มีเรื่องของพี่ บีน้อยเองก็หายตัวบ่อยๆ พี่ยังไม่เคยถามหรือตามเลยนะ" พี่ก้อย
"ก็มันไม่เหมือนกันนี่ครับ"
"ไม่เหมือนกันยังไงหละ" พี่ก้อย
"ก็พี่ก้อยไปกับไอ้อิจิมาใช่ไหมหละครับ"
"นี่เธอตามดูพี่หรอ" พี่ก้อย
"ผมไม่ได้ตามแต่มีคนเค้าบอกครับ"
"ใช่แล้วยังไง เธอคิดว่าพี่จะไปทำไม่ดีกับอิจิงั้นหรอ" พี่ก้อย
"เออ ผม"
"พี่ไม่คิดเลยนะว่าบีน้อยจะคิดว่าพี่เป็นคนแบบนั้น ถ้างั้นเราเลิกกันเถอะ" พี่ก้อย
"พี่ก้อย" ผมจับข้อมือพี่ก้อยไว้ก่อนที่พี่ก้อยจะเดินหนีไป

แต่ผมกับพี่ก้อยก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงของไอ้ก้อง

"อยู่กันพร้อมหน้าเลยนะ มึงสองตัวดีเลย กูจะฉุดอีก้อยและกระทืบมึงล้างแค้นในรอบเดียว" ไอ้ก้อง
"พี่ก้อยไม่ต้องกลัวผมจะปกป้องพี่ก้อยเอง"
"มึงคิดว่าไอ้ลูกไม้เดิมๆ มันจะใช้ได้อีกหรอวะ" ไอ้ก้อง

จริงอย่างที่ไอ้ก้องพูด คราวนี้ผมโดนมันต่อยจนล้มลุกคลุกคลาน โดยมีเสียงพวกมันหัวเราะเยาะดังตลอดเวลา

"เป็นไง คราวนี้มึงจะมีลูกไม้อะไรมาใช้อีกไหมวะ" ไอ้ก้องหัวเราะเยาะผมที่โดนมันอัดซะซะบักซะบอม

ผมทำได้แค่พยายามขวางมันไม่ให้เข้าใกล้พี่ก้อยเท่านั้น

"พอแล้ว ชั้นยอมแล้วพอซะที" พี่ก้อย
"ไม่ได้โว้ย มันทำกูเสียหน้า กูจะเอามันให้พิการ" ไอ้ก้อง

ไอ้ก้องหยิบมีดออกมาเพื่อจะตัดนิ้วผม พี่ก้อยพยายามเข้าไปห้าม

"พอได้แล้ว" อิจิ
"อ้าวมาอีกตัวแล้ว ดีแบบนี้จะได้จัดการที่เดียวให้จบเรื่อง" ไอ้ก้อง
"ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดูสิครับ" อิจิ
ไอ้ก้องจับพี่ก้อยเป็นตัวประกันพร้อมกับเอามีดจ่อที่หน้าพี่ก้อย
"ครั้งนี้มึงห้ามตอบโต้ไม่งั้นหน้าอีก้อยแหกแน่" ไอ้ก้อง

อิจิมีสีหน้าโกรธแต่ก็ยอมไม่ตอบโต้พวกไอ้ก้องที่เข้ามารุมต่อย แต่อิจิก็ไม่ได้ยอมให้พวกมันต่อย อิจิหลบหมัดหลบเท้าของไอ้พวกนั้นอย่างชำนาญ ผมเห็นว่าได้จังหวะหยิบก้อนหินทุบไปที่เท้าไอ้ก้องจนมันตกใจปล่อยพี่ก้อยและทิ้งมีดก้มมาจับขา แต่มันก็ยังมีสติที่จะถีบผมด้วยขาข้างที่ไม่เจ็บ

แต่ระหว่างนั้นมีอะไรบางอย่างพุ่งผ่านหน้าผมไปแล้วเกิดเสียงดังโครม พอหันไปดูก็เห็นร่างของพวกไอ้ก้องคนนึงนอนจมอยู่ในซากรัวไม้ที่พังยับ ไอ้ก้องกับพวกมองหน้ากันด้วยความตกใจ

"อย่าไปกลัวคนเราตั้งเยอะ รุมมันเลย" ไอ้ก้องสั่งพรรคพวก

แต่พวกมันคิดผิด ไอ้คนแรกที่เข้าไปต่อยอิจิโดนจับข้อมือบิดแล้วกระแทกด้วยข้อศอกจนท่อนแขนหักดังเป๊าะ มันร้องด้วยความเจ็บปวด แต่อิจิไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น เขาบิดแขนอีกรอบจนหัวไหล่มันหลุดแล้วแทงเข้าใส่ชายโครงจนเสียงกระดูกหักดังขึ้นอีกครั้ง มันล้มลงนอนร้องโอ๊ดโอย แต่อิจิก็ยังเหยียบซ้ำไปที่ข้อเท้าจนกระดูกแตก

ไอ้ก้องเหงื่อตกพวกที่เหลืออีกสามคนไม่กล้าเข้าใกล้อิจิอีก อิจิมองมาที่ไอ้ก้องด้วยสายตาที่เหมือนมัจจุราช แม้แต่ผมกับพี่ก้อยเองยังรู้สึกกลัว แต่ไอ้ก้องก็ยังสั่งให้ลูกน้องมันรุมอิจิอีก พวกมันก็เข้าไปรุมอิจิพร้อมๆ กัน อิจิหลบหมัดที่ชกเข้ามาพร้อมกับหมุนตัวเอียง 45 องศาเตะเข้าที่ก้านคอของไอ้นั้นจนกลิ้งไป อีกสองคนเช้ามารุมอิจิอาศัยเหยีบบต้นขาของไอ้คนด้านขวาดีดตัวขึ้นเป็นแนวตรงแล้วหมุนตัวถีบเท้าออกไปทั้งสองข้าง

ไอ้สองคนรับเท้าไปคนละข้างก็หน้าหง่ายไปพร้อมๆ กัน ไอ้คนแรกลุกขึ้นมาได้ก็โดนอิจิหมุนตัวเตะสลับเท้าซ้ายขวา มันรับเท้าไปเต็มๆ จนกระเด็นหมุดลงไปนอนสลบ ไอ้สองคนตั้งหลักลุกขึ้นมาได้ก็ตรงเข้ามาหาอิจิด้วยความโกรธ อิจิจับขอมือของคนนึงบิดแล้วหักมาด้านหลังเป็นโล่กันตัวเองจากหมัดของอีกคน

พวกมันก็ต่อยกันเองเต็มๆ อิจิบิดแขนมันจนหัวไหล่หยุดแล้วถีบออกไป ไอ้คนที่เหลือเข้ามาสู้ตาย มันต่อยซ้าย ขวา สะเปะสะปะ ทำอะไรอิจิไม่ได้เลย อิจิถีบไปที่ข้อเท้าเสียงดังกร๊อบ มันร้องลั้น อิจิจับแขนของมันสองข้างแล้วเอาเท้ายันที่หน้าอกแล้วดึงจนหัวไหล่หลุดทั้งสองข้าง

ตอนนี้เหลือแค่ไอ้ก้องคนเดียว มันยังไมยอมหนี มันยังคิดว่าจะเอาชนะอิจิได้ มันหยิบมีดแล้วเข้าไปหาอิจิ ตอนนี้พีก้อยนั่งลงมากอดผมและเอาผ้าเช็ดหน้าซับเลือดที่แผลบนหน้า แต่สายตาผมยังคงจับจ้องกับภาพตรงหน้า ไอ้ก้องพยายามจ้วงแทงมีดใส่อิจิ

อิจิเคลื่อนตัวหลบมีดของไอ้ก้องได้เหมือนมันเป็นแค่เด็กสองขวบมาสู้กับผู้ใหญ่

"เอาแต่หลบทำไมวะ แน่จริงมึงก็ลงมือซิ แต่กูรับรองว่าเรื่องไม่จบแน่ วันนี้มึงรอดพรุ่งนี้กูก็จะมาใหม่ กูจะมาเรื่อยๆ จนกว่าจะเอาอีก้อยไปลงแขกได้และกระทืบมึงได้" ไอ้ก้อง

ไอ้ก้องดันไปยั่วอิจิเข้าถูกจุด ระหว่างที่ไอ้ก้องแทงมีดเข้าใส่อิจิ อิจิจับข้อมือบิดแล้วเอามีดแทงไปที่ต้นขาของไอ้ก้องจนมันร้องโอ้ยยยยลั่น จากนั้นอิจิก็ถีงไปที่ข้อเท้าอีกข้างจนขอเท้าแตกอิจิจับแขนไอ้ก้องแล้วม้วนไปด้านหลังแล้วล็อคคอมันไว้ ไม่ต้องเก่งเรื่องต่อสู้ผมกับพี่ก้อยก็รู้ว่าอิจิกำลังจะหักคอไอ้ก้อง

"พอเถอะค่ะ" พี่ก้อย

พี่ก้อยตะโกนทำให้อิจิหยุดมือทันก่อนที่จะพลั้งฆ่าไอ้ก้อง อิจิปล่อยไอ้ก้องแล้วบอกให้มันไปซะแต่มันก็ไม่ยอมหยุด

"กูไม่ยอม กูต้องเอาคืน กูจะต้องกลับมาฉุดอีก้อยให้ได้ กูจะทำให้มึงเจ็บและจำกูไปตลอดชีวิต" ไอ้ก้อง

ไอ้ก้องขู่อาฆาตจนทำให้อิจิโมโห อิจิเดินเข้าไปหามันแล้วถถีบจนมันกระเด็นไปพิงรั้วไม้ข้างทางจากนั้นอิจิก็เข้าไปรัวหมัดใส่หน้าใส่ตัวมันแบบไม่ยั้ง ตอนนี้พี่ก้อยถามเท่าไหร่อิจิก็ไม่ยอมหยุดแล้วครับ ไอ้ก้องสลบคาหมัดไปแล้วแต่อิจิก็ยังไมยอมหยุดจนพี่ก้อยต้องเข้าไปกอดอิจิไว้ อิจิถึงได้ยอมหยุด ไอ้ก้องค่อยๆ ทรุดลงนั่งสลบ ใบหน้ามันแยกยับจนน่ากลับ

"เรารีบไปกันเถอะ ก่อนที่จะมีตำรวจมา" ผม

อิจิมาประคองผมและพากลับเข้าไปในมหาลัยพร้อมกับพี่ก้อย ผมเสนอให้พี่ก้อยไปอยู่ที่บ้านผมก่อนเพราะผมไม่รู้ว่าไอ้ก้องจะมีพรรคพวกอีกหรือเปล่า มันอาจจะมาล้างแค้นกันคืนนี้เลยก็ได้ กลับไปถึงผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้คุณพ่อฟัง คุณพ่อโทรหาน่าลินให้ส่งคนมาที่บ้านเหมือนจะรู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น

"ลินให้พี่เสือส่งคนมาด่วนเลยนะ และติดต่อผู้พิพากษาที่รู้จักทั้งหมดไม่ให้ออกหมายจับลูกพี่นะ" คุณพ่อ

คุณพ่อเหมือนจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พักนึงพวกลุกเสื้อก็มายี่สิบกว่าคนแล้วยืนเป็นกำแพงอยู่หน้าบ้าน ผ่านไปครึ่งชั่วโมงก็มีรถตำรวจมา พยายามจะเข้ามาในบ้านเพื่อมาจับอิจิ คุณพ่อออกไปที่หน้าบ้าน

"ถ้าไม่มีหมายศาลใครก็เข้าบ้านนี้ไม่ได้ ใครเข้ามากูจะยิงให้ตายเหมือนหมาข้างถนนเลยคอยดู" คุณพ่อ

พวกตำรวจไม่กล้าเข้ามาเพราะคนด้านในเยอะกว่ามากและแน่นอนว่าพวกลุงเสือมีปืนทุกคน ไม่ใช่แค่บ้านผมที่แตกตื่นบ้านอื่นๆ รอบๆ ก็พลอยแตกตื่นกันด้วย ครีมที่กลับไปอยู่บ้านเป็นห่วงผมโทรมาหาแม่ก้อย แต่แม่ก้อยให้ครีมกับน้าหงส์อยู่ในบ้านอย่าออกมา

อิจิรู้ตัวว่าสร้างเรื่องขึ้นจะขอออกไปมอบตัวแต่คุณพ่อไม่ยอม

"ไม่ต้องออกไป ใครก็มาจับลูกพ่อไม่ได้ เราอยู่ในบ้านนี่แหละ ไม่มีใครเข้ามาจับเราได้หรอก" คุณพ่อ

แม่ก้อยพยายามให้คุณพ่อตกลงกับตำรวจดีๆ แต่คุณพ่อก็ไม่ยอม เรื่องยืดเยื้อจนมีรถตำรวจมาเพื่อที่หน้าบ้านอีกหลายคัน แต่คุณพ่อก็ไม่ยอมให้ลุงเสือเรียกพวกมาเพิ่มเหมือนกัน จนเที่ยงคืนพ่อของฟ้าก็มา

"ไอ้บีกูเอง ให้กูเข้าไปหน่อย" ลุงสิงห์มาตะโกนที่หน้าบ้าน
"มึงมาทำไม" คุณพ่อ
"กูก็ไม่อยากมาหรอก แต่เพราะมึงแหละ"
"กูไม่ได้ทำอะไรผิดมึงกลับไปเถอะ"
"มึงอย่าดื่อน่าให้กูเข้าไปเถอะ ตอนนี้ตำรวจเขตนี้มาอยู่หน้าบ้านมึงทั้งโรงพักแล้วนะ ใครออกเวณแล้วยังโดนตามให้มา ถ้ามึงยังดื่ออีก เดี๋ยวเค้าจะส่งหน่วยสวาทมาแล้วนะ"
"เออเอามาเลย เดี๋ยวกูหาทหารรับจ้างมาสู้"
"ไอ้บ้า มึงนึกว่ามันเรื่องเล่นๆ หรอไงวะ"
"พวกมึงสิบ้า มาจับแค่ดคีทะเลาะวิวาทแค่นี้แห่มาขนาดนี้ กูไม่แกล้งตกใจแล้วสั่งให้ยิงให้ตายเป็นหมาข้างถนนให้หมดก็ดีกแล้ว"
"มึงอย่าให้มันเป็นเรื่องใหญ่นา ขอกูเข้าไปคุยหน่อย นี่กูต้องตื่นแต่งตัวออกจากเตียงมาเพราะมึงเลยนะ"

สุดท้ายคุณพ่อก็ยอมให้ลุงสิงห์เข้ามาแต่แลกกับต้องตำรวจถอนกำลังออกไปให้หมดก่อน ลุงสิงห์ต่อรองขอให้เหลือร้อยเวณไว้คนนึงเพื่อที่จะได้ลงบันทึกประจำวัน

"มึงก็จดเองสิ ก่อนมึงจะเป็นผู้การมึงก็เคยเป็นร้อยเวณไม่ใช่หรอไอ้ดำ" คุณพ่อ
"เออ ก็ได้ ถ้าไม่ใช่มึงนะกูจะสั่งบุกแล้ว"
"เออบุกก็บุกสิวะ"
"มึงอย่าให้มันเป็นเรื่องใหญ่ไปกว่านี้เลยแค่นี้ก็แย่แล้ว พยายามฆ่า"
"ลูกกูนะพยายามฆ่า"
"ก็พ่อแม่ผู้เสียหายเค้าแจ้งมาแบบนี้"

คุณพ่อเลยให้ผมกับพี่ก้อยมาเล่าเรื่องจริงให้ลุงสิงห์

"ห่าเอ้ยแม่ง อีกแล้วหรอวะ เออๆ กูก็ว่าลูกของไอ้เอียฮวดแม่งหลายทีแล้ว อาศัยพ่อรวยแล้วมาเบ่ง"
"อ้อมึงรู้จักพ่อมันด้วยหรอดีเดี๋ยวกูจะไปหามันถึงที่เลย"
"เห้ยพอน่าให้ตำรวจจัดการเถอะ มึงสัญญาแล้วไม่ใช่หรอว่าจะไม่ใช้ศาลเตี้ยอีก"
คุณพ่อเงียบไป
"เดี๋ยวกูโทรหาผู้กำกับสน นี้ก่อน"

ลุงสิงห์ออกไปโทรศัพท์อยู่ประมาณครึ่งชั่วโมงจากนั้นก็กลับมาด้านใน

"มันยอมถอนฟ้องแล้วแต่มีข้อแม้ว่ามึงต้องไม่ฟ้องกลับ"
"กูผิดหรอทำไมกูต้องไม่ฟ้องมันด้วย"
"เฮอ มันจะได้จบๆ"
"แต่มันไม่ถูกโว้ย"
"แต่มันก็ดีกับมึง มึงอยู่ที่แจ้ง ไอ้คนพวกนี้มันอยู่ที่มืดลูกเมียมึงจะเดือนร้อน กูรับรองว่ากูไม่ปล่อยมันไว้แน่แต่รอเวลาหน่อย"
"มึงพูดกับกูเหมือนครั้งไอ้ทองคำอีกแล้วนะ กูจะไม่ยอมเสียอะไรอีกแล้ว" คุณพ่อ

ไม่รู้ว่าเคยเกิดเรื่องอะไรขึ้นแต่พอคุณพ่อพูดถึงเรื่องนั้นขึ้นมาแม้แต่แม่ๆ ก็เริ่มร้องไห้ โดยเฉพาะแม่แนน

"ดูสิมึงทำเมียกลัวหมดแล้ว"
"พี่บีปล่อยให้มันจบไปเถอะค่ะ" แม่ก้อย
"ใช่ค่ะ ลูกเราก็ปลอดภัยแล้ว" แม่เจน
"แต่หนูก้อยนี่หละ พวกมันไม่เลิกแน่คนเลวมันเลวในสันดาน มันต้องทำอีกแน่" คุณพ่อ
"งั้นก็ให้หนูก้อยอยู่กับเราจนกว่าพี่สิงห์จะจัดการกับพวกนี้ได้" แม่ก้อย
"เอางั้นหรอ" คุณพ่อ
"ค่ะ" แม่ก้อย
"งั้นก็ได้ตกลงกูจะไม่ฟ้องพวกมันกลับ มึงก็ต้องขู่มันไม่ให้มายุ่งกับครอบครัวกูอีก"
"เออกูจะขู่ให้" ลุงสิงห์

ลุงสิงห์กลับไปพร้อมกับรถตำรวจคันสุดท้าย รอบๆ บ้านเริ่มสงบอีกครั้ง น้าหงส์กับครีมรีบมาที่บ้าน

"เรื่องจบแล้วแยกย้ายกันไปนอนเถอะ" คุณพ่อ
"เออพี่บีค่ะ" แม่ก้อย
"มีอะไรหรอ" คุณพ่อ
"อิจิค่ะ"
"อิจิทำไม"
"อิจิเค้ายืนยันจะขอออกจากบ้านเราค่ะ เค้าบอกว่าอยากจะรับผิดชอบ"
"งั้นก็ให้เค้ามาคุยกับพี่ก่อน"

อิจิเข้ามาหาคุณพ่อ

"ผมขอรับผิดชอบด้วยการออกไปจากบ้านนี้" อิจิ
"เธอไม่ได้ผิด จะออกไปทำไมหละ" คุณพ่อ
"ถ้าไม่ใช่เพราะผมคงไม่เกิดเรื่องมากมายขนาดนี้" อิจิ
"แต่ถ้าไม่มีเธอ ผู้หญิงคนนี้กับน้องชายเธอก็ไม่รุ้ว่าจะเป็นยังไงนะ" คุณพ่อ
"แต่ผมตัดสินใจแล้วครับ ยกโทษให้ผมด้วย" อิจิ
"ก็ได้ชั้นเองก็ไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของเธอ ชั้นก็คงไม่มีสิทธิจะไปห้ามการตัดสินใจของเธอ แต่อย่าลืมนะว่าเธอยังมีบ้านให้กลับอยู่"
"ขอคุณมากครับ ก่อนที่ผมจะไป ผมมีของที่ต้องให้คุณ"
"อะไรหรอ"
"คุณแม่ฝากของชิ้นไว้ บอกว่าพบคุณเมื่อไหร่ให้เอาให้คุณ" อิจิ

อิจิยืนถุงเหมือนถุงเครื่องรางญี่ปุ่นให้กับคุณพ่อ คุณพ่อรับมาแล้วพลิกดูก่อนจะแกะมันออก ด้านในมีจดหมายอยู่ คุณพ่อแกะออกมาอ่าน

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับ ขอบคุณมากสำหรับทุกอย่าง" อิจิ
"เดี๋ยวก่อน คุณแม่เธอคงอยากให้เธออ่านจดหมายนี้เหมือนกัน" คุณพ่อส่งจดหมายให้อิจิอ่าน

อิจิอ่านจนแล้วก็คุกเข่าเอาหัวโขกพื้น "ขอโทษด้วย ที่ผม ผมเคยคิดจะทำร้ายคุณ เออ คุณพ่อ"

อยู่ๆ อิจิก็เรียกคุณพ่อว่าพ่อมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

"ตอนนี้ชั้นก็มีสิทธิที่จะห้ามเธอไม่ให้ออกจากบ้านนี้ได้แล้วซินะ" คุณพ่อ
"ครับคุณพ่อ" อิจิ

คุณพ่ออธิบายให้แม่ๆ กับผม น้าหงส์และครีมฟังว่า จนหมายที่น้าเอริกะฝากไว้บอกว่าอิจิคือลูกชายแท้ๆ ของคุณพ่อ แต่ที่อิจิไม่รู้เพราะเธอปิดเป็นความลับไม่อยากให้อิจิรู้เพราะกลัวอิจิจะออกมาตามหาคุณพ่อ แต่ว่าตอนนี้ถ้าคุณพ่อได้อ่านจดหมายฉบับนี้แล้วก็แปลว่าอิจิได้มาอยู่กับคุณพ่อแล้ว ดังนั้นของให้คุณพ่อช่วยดูแลอิจิต่อด้วย

อยู่ๆ คนที่ผมไม่ชอบหน้าก็กลายเป็นพี่ชายแท้ๆ ของผม แถมยังดูจะชอบพอกับพี่ก้อยด้วย ทุกคนดีใจกับเรื่องที่อิจิเป็นลูกแท้ๆ ของคุณพ่อยกเว้นผม เพราะผมรู้สึกว่าถูกแย่งความรักทั้งจากแม่ๆ และพี่ก้อยไป คืนนั้นผมอยากอยู่กับพี่ก้อยแทบจะขาดใจแต่ก็ไม่กล้าไปหาเพราะพี่ก้อยนอนกับแม่เจน ตอนเช้าคุณพ่อก็มีเซอร์ไพสให้อิจิอีก

"เมื่อคืนมีเรื่องเยอะแยะจนไม่ทันได้บอก" คุณพ่อ
อิจิเดินตามคุณพ่อไปที่โรงรถ คุณพ่อเปิดโรงรถด้านในเป็นรถสปอร์ตรุ่นเก่า
"เป็นไง" คุรพ่อ
อิจิเดินเข้าไปดูอย่างพินิจพิเคาระห์
"รถที่คุณแม่แต่ง" อิจิ
"ใช่ GT-R คันนี้เอริกะจังเคยแต่งไว้ตอนทำงานที่ร้านแถวบ้าน พ่อให้คนไปตามหาทั่วกรุงเทพเลยนะ กว่าจะเจอแถมเจอแล้วเจ้าของไม่ยอมขายอีก ต้องให้ราคาเท่ารถรุ่นใหม่เลยนะเค้าถึงยอมขายให้" คุณพ่อ
"คุณพ่อซื้อมาเป็นที่ระลึกถึงคุณแม่หรอครับ" อิจิ
"พ่อซื้อให้เธออิจิ ถ้าเป็นรถคันนี้พ่อคิดว่าเธอคงยอมขับ" คุณพ่อ
"ขอบคุณครับ ผมจะรักษามันไว้ให้ดีที่สุด" อิจิ

แล้วผมก็ต้องมองอิจิกับพี่ก้อยขับรถออกไปด้วยกันโดยที่ทำอะไรไม่ได้ แต่ยังไงผมก็ไม่ยอมแพ้แค่นี้แน่ๆ หลังจากวันที่เกิดเรื่องพี่ก้อยกับอิจิดูสนิทกันมากขึ้นในขณะที่ผมกลับออกห่างพี่ก้อยมาเรื่อยๆ ไอ้ก้องไม่กลับมาหาเรื่องอีก แถมพ่อมันมาขมาคุณพ่อที่บ้านด้วยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

จบตอนพิเศษ เขียนได้ถึงตามที่ตั้งใจแล้ว จะพักเรื่องนี้จริงๆ ซะทีขอหันไปหาเรื่องอื่นบ้าง

ขอขอบคุณกำลังใจจากเพื่อนๆ ที่ติดตามผลงานตลอดมา


ปล อาจจะมีอะไรรูปแบบใหม่ๆ เกิดขึ้นกับซี่รีย์นี้คิดว่านะ              

อยากให้ผู้แต่งเขียนเรื่องนี้ต่อครับอยากรู้ว่าชีวิตของบีน้อยจะเป็นยังไงจะเดินตามรอยพ่อที่โชคทุกเรื่องไหม
เพราะชอบมากเลยครับเรื่องตั้งแต่ตอนแรกที่ได้กับเจนผมตามหามาอ่านตลอดทุกตอนจนจบครบหมดเลยอยากอ่านต่อ

บีน้อยนี่ไม่ได้เรื่องเลย