แฮรี่ พ่อตาย กับห้องแห่งความเงี่ยน
Chapter 01

ในขณะที่แฮรี่ปิดเทอมภาคฤดูร้อน แฮรี่ตื่นขึ้นมาท่ามกลางพวกเนิสรี่ที่กำลังจับเขามัดอยู่ แฮรี่งงมากว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจึงถามพวกเนิสรี่อยู่หลายครั้ง และเขาก่อรู้ว่า เขาถูกก่อกบฎ ผ่างงงงงงง แฮรี่ทั้งแค้นทั้ง...สารพัด แต่เขาก็สู้พวกเนิสรี่ไม่ได้ เขาถูกขังไว้ในห้องใต้หลังคา ถูกปิดประตู กระจก หน้าต่าง ถูกล็อคไว้หมด มีเพียงช่องเล็กๆ ไว้ให้อาหารแฮรี่ แฮรี่แทบคลั่งเมื่ออยู่ในนั้น แต่แล้ววันนึงดัดจริต (ดัดลีย์) ก็เข้ามาในห้องขังของแฮรี่ (เรียกห้องขังเลยเรอะ) แฮรี่ดีใจจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ร้องออกมาเป็นบ้าเป็นหลัง แต่ดัดจริตกลับบอกว่า "ฮ่าๆๆๆ แฮรี่!! พ่อฉันให้มาบอกแกว่า วันนี้จะมีคนมาเยี่ยมบ้าน แล้วแกห้ามทำเสียงสักแอะเมื่อแกอยู่ในห้องนี้ เข้าใจ๋" แล้วอย่างที่ทุกคนรู้กัน แฮรี่ต้องถามกลับว่า "ถ้าทำเสียงแล้วจะเป็นไงอ่ะ" เขาถามแบบกวนโอ๊ย ดัดจริตตอบแบบไม่พึงประสงค์ "ก็ด้วนไง" แฮรี่กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่อีกทีเพราะเมื่อตอนกลับมาถึงก็เกือบเป็นหมันไปแล้ว แฮรี่อึ้งค้างอยู่นานเท่าที่จะทำได้ แล้วเขาก็นั่งซึมอยู่ในห้อง รอให้มอญมาช่วยเพราะแฮรี่ส่ง sms ให้มอญแล้วว่า "sos ช่วยตูล่วย ตูสิตายแหล่วก๊า" มอญได้รับทีแรกก็นึกว่าไอ้โรคจิตที่ไหนส่งมา แต่ต้องดูเบอร์โทร.ถึงรู้ว่าเป็นแฮรี่ และตอนที่แฮรี่นั่งซึมกระทืออยู่ เขาจะออกไปสูดอากาศที่หน้าต่างก็เห็น... "จ๊าก" เขาร้องออกมาก่อนที่จะดูดีดี ตัวประหลาดที่แฮรี่เห็นมันทักทายแฮรี่ว่า "สวัสดีครับคุณพ่อตาย ผมชื่อช็อบปี้ (ด็อบบี้) เป็นเอลฟ์ประจำ สโมสรนักศึกษา คณะที่ 06 หมายเลข 49-06-1 รหัสประจำตำแหน่ง 0006 ประจำอยู่ที่..." แฮรี่พูดแทรกก่อนที่เขาจะพูดจนลืมหายใจ "เอลฟ์" ช็อปปี้อธิบายอยู่นานจนแฮรี่เข้าใจ
แฮรี่ไต่ถามว่าทำไมถึงมาหาเขาและชวนเขานั่งลงที่พื้น ช็อปปี้แทบน้ำตาตกเมื่อแฮรี่บอกให้เขานั่งลงที่พื้นแล้วพล่ามว่า "คุณพ่อตาย!! ไม่เคยเลยๆ ไม่เคยมีใครเรียกให้ผมนั่งที่พื้นหยั่งงี้" แล้วช็อปปี้ก็ตรงดิ่งไปเสยคางแฮรี่ **เปรี้ยง** เสียงดังลงไปถึงข้างล่างจนเสียงข้างล่างเกือบหยุดชะงัก แฮรี่ใจหายวูบไปพักหนึ่ง แล้วเอลฟ์ก็อธิบายเหตุผล "รู้ไหมผมมียศอะไรหา นายคุณพ่อตาย" แฮรี่พยักหน้าเพราะกลัวตายซะก่อน แล้วเอลฟ์ก็บอกแฮรี่ต่อว่า "คุณพ่อตายครับผมมีเรื่องจะบอกกับคุณ" แฮรี่กำลังจะอ้าปากเอลฟ์ก็รีบพูดแทรก "อ้ะๆ อย่าเพิ่งพูด ผมจะอธิบายรวดเดียวจบแบบสั้นๆ ว่า ถ้าคุณจะกลับไปที่หอนวอกคุณจะไม่ได้กลับไป แต่ถ้าคุณสัญญากับผมว่าคุณจะไม่กลับไป เรื่องนี้ก็แล้วกันไป" แฮรี่รีบถามกลับ "แล้วถ้าผมจะกลับไป ทำไมผมถึงไม่ได้กลับไปล่ะ" เอลฟ์ตอบกลับ "ก็ผมจะอัดคุณลงไปจมดินน่ะสิ" แฮรี่ถามต่อ "แล้วทำไมผมถึงกลับไปไม่ได้" เอลฟ์รีบบอก "ก็เพราะที่นั่นตอนนี้มันอันตรายสำหรับพวกนักเรียนทุกคนน่ะสิ ผมบอกคุณเสร็จแล้วผมก็จะไปบอกคนอื่นอี..." แฮรี่โกรธจนลืมตัว **เปรี้ยง**เสียงแฮรี่ซัดช็อปปี้ลงไปนอนกองกับพื้น แล้วแฮรี่ก็บอกต่อ "ก็ฉันจะกลับ ใครจะทำไม" และเวลาก็ผ่านไป 5 นาที เอลฟ์เกือบจะซี้ม่องเท่งเต็มที แล้วแฮรี่ก็รู้สึกถึงบางอย่าง ดัดจริตกำลังเดินขึ้นบันได้มา **ตึงๆๆ** แฮรี่ทำอะไรไม่ถูกแล้ว จึงโยนเอลฟ์ออกนอกหน้าต่างไป **พลั่ก** เสียงเงียบลงแล้ว ดัดจริตก็เข้ามาตวาดแฮรี่ว่าคุณพ่อไม่พอใจมาก แฮรี่เลยถูกขังแล้วตัดไฟในห้อง ห้องของแฮรี่เลยเป็นคุกมืดไปซะแล้ว แฮรี่ต้องใช้ชีวิตแบบตายทั้งเป็นในนั้น แต่ในอีก 1 อาทิตย์ก่อนจะเปิดเทอม แฮรี่ก็เห็นเงาของเขาเป็นเงาที่เขาคุ้นมาก เมื่อแสงจันทร์หายไป แฮรี่ก็ได้พบกับเขา มอญ วิสกี้ ยืนอยู่บนหน้าต่างของห้องของแฮรี่ -โปรดติดตามตอนต่อไป-
Chapter 02
มอญยืนอยู่หน้าแฮรี่ แฮรี่แทบน้ำตานองหน้าแต่ในใจคิดว่า ถ้าเห่าไหมนี่มารับจะโผเข้าซบอกแอบแต๊ะอั๋งจั๊กกะหน่อย แต่แฮรี่ก็ดีใจแทบตายจัดกระเป๋าเสร็จภายในไม่กี่นาที แล้วโยนขึ้นรถของมอญทันที รถของมอญเป็นรถที่บินได้ (แถมเป็นรถยี่ห้อ "" ซะด้วย) แต่เมื่อแฮรี่ก้าวออกจากคุกมืด ปิ๊ดดดดดด เสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้น ครอบครัวเนิสซะรี่แห่กันมาดูแฮรี่ที่ห้องปรากฏว่า...แฮรี่หนีไปเรียบร้อยแล้ว(เวลาที่พวกเขาวิ่งมาแฮรี่ก็ขึ้นรถเหาะไปเรียบร้อย) มอญถามเรื่องของแฮรี่ตลอดทาง แฮรี่ก็ตอบคำถามนั้นตลอดทางเช่นกัน และแล้วมอญก็ขับรถถึงบ้านมอญแอบย่องขึ้นไปในบ้านแบบตีนแมวเพื่อไม่ให้แม่รู้ว่าตัวเองหนีออกไปรับแฮรี่ แต่แล้วแฮรี่กับมอญก็รับรู้ถึงจิตสังหาร พวกเขาหยุดเดิน ในห้องเงียบมาก และเมื่อพวกเขาหันไป**เปรี้ยง**มอญกระเด็นไปติดข้างฝา แฮรี่แทบฉี่ราด คุณนายวิสกี้ยืนทะมึนอยู่ข้างหน้าแฮรี่แบบประจันหน้ากัน แฮรี่ข่มตัวเองไม่ให้กลัวแต่แล้ว คุณนายวิสกี้ก็โผเข้ากอดแฮรี่ ถามว่า "หนูแฮรี่จ๊ะ ไม่เจ็บใช่ไหม โดนลูกหลงเมื่อกี้หรือเปล่า ป้ามือหนักไปหน่อยหรือ" ถามอย่างยาวทั้งๆที่แฮรี่แทบหายใจไม่ออกอยู่แล้ว แล้วเธอก็ปล่อยแฮรี่หันไปหามอญทันที "แก!!!!" เธอคำรามเหมือนปิศาจแปลงร่างมา แฮรี่รับรู้ถึงความโหดมากกว่าหลอดมอมอมอซะอีก แต่ก็มีเสียงเดินลงบันใดที่ประดับประดาด้วยเครื่องเพชรต่างๆ ตึกๆๆ จินปี้ วิสกี้ น้องสาวของมอญเดินลงมา ผมยาวสลวยของเธอและหน้าตาน่าม่อของเธอ แฮรี่แทบอดใจไม่ไหว เดินตรงเข้าไปทักโดยลืมเห่าไหมนี่ไปหมดแล้ว ในขณะนั้นมอญถูกยำเละไปเรียบร้อย แฮรี่ขอเบอร์โทร.ของจินปี้ไว้กะที่อยู่(เอาไปทำไมฟะก็อยู่บ้านเดียวกะมอญมันน่ะ) แล้วถามไปถามมาจึงรู้ว่า จินปี้ปีนี้จะเข้าเรียนหอนวอก แล้วมอญก็บอกเรื่องหนังสือเรียนปีนี้ ว่าที่ใช้เรียนปีนี้เกือบทั้งหมดต้องใช้ของ กินแต่รอย ล็อกอีซี่(กิลเดอรอย ล็อกฮาร์ต) แล้วมอญก็จัดแจงของเพื่อที่จะไปตรอกดายแฮก้อน(dry hairเป็นก้อน)เขาเตรียมผงปู๋ให้แฮรี่กับเขา แล้วจัดการพาไปที่ปล่องไฟเพื่อเตรียมตัวไปแล้วเขาก็อธิบายการใช้ผงปู๋ คือต้องโยนให้ผงฟุ้งกระจายก่อนแล้วตดออกมาเป็นพยางค์ของสถานที่ที่จะไป แล้วตะโกนชื่อที่ที่จะไปให้ตรงกับครั้งที่ตด แล้วมอญก็เริ่มก่อน เขาเริ่มเบ่งแล้วโยนผงปู๋ พูดเป็นเสียงพร้อมกับเสียงตด "ตรอก(ปู้ด)ดาย(ปุ๋ง)แฮ(ป้าด)ก้อน(แพร่ด)" แฮรี่คิดในใจ "ทำไมมันทุเรศอย่างงี้ฟะ แถมนั่นมันตดหรือขี้กันแน่เนี่ย"แฮรี่ตัดสินใจใช้ผงปู๋นั่นและสาบานว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับเห่าไหมนี่แล้วเขาก็มาถึง ตรอกดายแฮก้อน และสถานที่แรกที่เขาตรงไปคือ ธนาคารกิ๊กก๊อกเพราะเมื่อปีที่แล้วนายธนาคารนี่มันถูกปล้น แฮรี่เลยไปดูสภาพปรากฏว่ามัน...ปิดกิจการไปเรียบร้อย แฮรี่แทบบ้าเพราะเงินที่พ่อแม่เขาเหลือไว้ให้มีให้พออยู่พอกินทั้งชาติเลย แล้วเขาต้องรอมอญกับเห่าไหมนี่ซื้อเสร็จก่อน แล้วจึงเข้าไปปล้นเหมือนเมื่อปีที่แล้ว แฮรี่จึงเป็นตำนานที่รอดจากหลอดมอมอมอแถมด้วยโจรที่เลวที่สุดในตรอกดายแฮก้อน(โดยที่มอญกับเห่าไหมนี่ไม่รู้)ในขณะที่ตัวเองก็คิดว่า ชีวิตนี้อนาถาเต็มทน แต่เมื่อเขาจะออกจากตรอกดายแฮก้อน ดราโก้ มัลฝอย ปรากฏตัวต่อหน้าเขา พร้อมด้วยคุณพ่อ ลูกชิ้น มัลฝอย -โปรดติดตามตอนต่อไป-
Chapter 03
ดราโก้และลูกชิ้น มัลฝอย ยืนอยู่หน้าแฮรี่ ดราโก้แนะนำให้แฮรี่รู้จักพ่อของเขา หน้าของเขาเหมือนฝาแฝดกลับชาติมาเกิดเลย แต่แฮรี่ไม่สะทนสะท้าน ยืนประจัญหน้ากับเขา แต่ในที่สุด ลูกชิ้นก็พูดออกมาว่า "เอ่อ คุณพ่อตายใช่ไหมครับ คือผมต้องขอโทษอย่างยิ่งเกี่ยวกับการกระทำที่ไม่สมควรของลูกชายผมนะครับ" แล้วเขาก็จับดราโก้ผงกหัวให้แฮรี่ แฮรี่ได้ใจทำเหมือนลูบหัวหมาใส่ดราโก้ที่กำลังก้มหัวขอโทษเขา แล้วเขาพ่อลูกจากไป แล้วเห่าไหมนี่กับมอญก็เดินมาพอดีชวนแฮรี่กลับบ้าน โดยเห่าไหมนี่เดินทางกลับไปบ้านของตัวเอง และวันออกเดินทางไปหอนวอก แฮรี่ดีใจล้มหลามที่ได้กลับไป เพราะพวกเนิสซะรี่ก่อกบฎทำให้เขาไม่มีที่กลับไป แฮรี่รู้สึกหน้ามืดจนเกือบเห็นมอญเป็นเห่าไหมนี่เข้าไปกอดอยู่ได้พักเดียว แฮรี่ก็ได้สติกลับมาแล้วก็ต้องเข้าห้องน้ำไปอ้วกพร้อมๆกับมอญ แล้วเมื่อไปถึงชานชาลา ทั้งสองคนซูบผอมเกือบวูบตกไปโดนรถไฟชนตายแล้ว แล้วพวกเขาทั้งสองก็ตั้งสติ เข้าไปในชานชาลาที่ 3 ½ เขาเดินตรงเข้าไปอย่างมาเท่เพราะแฮรี่เมื่อปีที่แล้ววิ่งเข้าไปแล้วหน้าแหก เลยได้บทเรียนแต่ แล้วเขาก็จัดการโยนรถเข็นให้วิ่งเข้าไปก่อน แล้วทันใดนั้น พลั่ก แฮรี่ลงไปกองกับพื้น หน้าเขียวปั๊ด เพราะรถเข็นกระเด็นกลับมาโดน[backcolor=black]อุปกรณ์ร่วมเพศ[/backcolor]ของเขาทันที มอญเลยรอแฮรี่ให้เข้าไปเร็วๆเพราะรถไฟจะออกแล้ว แต่เมื่อแฮรี่จะเข้าไปใหม่แล้วเขาก็เดินไปอย่างช้าๆ แต่ทันใดนั้นอีกครั้งนึง พลั่ก แฮรี่เข้าไปไม่ได้แล้วมอญก็ตามาแต่หยุดรถไม่ทัน จึ๊ก ไม้กายสิทธิ์ของมอญเสียบเข้าไปในก้นแฮรี่ เขาแทบสลบเหมือดไปตรงนั้นแล้ว แต่...รถไฟออกไปแล้ว แฮรี่หันมาด้วยความโกรธแล้วพูด "มอญ!!" แต่มอญบอกแฮรี่ "เฮ้ยแฮรี่ ไม้กายสิทธิ์ฉัน...มันหักแล้ว" แต่แฮรี่กลับพูดต่อว่า "นี่ไม่ใช่เวลามาสนใจนะ อู้ยยยย รถไฟออกไปแล้ว นายบัดซบ อึ๊ก" แฮรี่พยายามกลืนน้ำลาย แล้ววิ่งหน้าตั้งไปขึ้นรถของมอญ แล้วบังคับให้มอญขับไปที่หอนวอก แน่นอนพวกเขาบินไป มอญเปิดสวิตล่องหนแล้วบินขึ้นไป แต่มีพวกมักกะเด้า(มักเกิ้ล)เห็นไปแล้วประมาณทั้งเมือง เพราะปุ่มล่องหนมัให้พวกพ่อมดแม่มดด้วยกันเองเท่านั้นที่ไม่เห็น โดยที่พวกเขาไม่รู้เลย พวกเขาพยายามหารถไฟให้เจอ แล้วเขาก็บินตามรถไฟไป แต่คนขับรถไฟกลับเห็นพวกเขาเป็นพวกคนแปลกหน้า นึกว่าจะมาปล้น เปิดปุ่มรบเต็มอัตราศึก และเขารำพันกับตัวเองว่า "หึหึหึ แกจะมาปล้นฉันเรอะ ไม่มีทาง ฉันมันมีฉายาว่า นายทหารโหดแย่จัง นะเฟ้ย ฮ่าๆๆ" เขาอวดกิติศักดิ์กับตัวเอง แล้วรถไฟก็เปิดตัวรถออกมา ป้อมปืนใหญ่ประมาณ 10 กว่าป้อมโผล่ออกมา แล้วก็ ตูม เขายิงแฮรี่อย่างบ้าคลั่ง แล้วร้องพลางว่า !ยย ฮ่าๆๆๆ แบบคนบ้า มอญหลบได้แบบสบายๆ แต่คราวนี้เขาไม่ยอมแพ้ ปืนเลเซอร์ขนาดยักษ์โผล่ออกมาแล้วก็เริ่มเปิดศึกกับแฮรี่ไปเรื่อยๆ ทั้งตอปิโด ขีปนาวุธ โทมาฮอก ระดมยิงใส่แฮรี่จนแฮรี่สลัดพ้นในสภาพโทรมสุดๆ แล้วพวกเขาก็ไปถึง ร.ร.หอนวอก และมอญดีใจมากจนปล่อยพวกมาลัยไปเสียแล้ว แล้วหลับแบบโล่งใจไปแล้ว แฮรี่ที่ชาตินี้เกิดมายังไม่เคยขับรถเลย ก็หล่นลงไปที่ต้นไม้ยักษ์ต้นหนึ่ง แฮรี่ก็โล่งใจคิดว่าปลอดถัยแล้วแต่ กิ่งไม้ยาวๆฟาดเข้าที่ก้นแฮรี่ซ้ำที่โดนไม้ของมอญทิ่ม อ้ากกก เขาแทบขี้แตกแล้ว โดนไม้ขนาดเท่ากระบองของทุยหวดเข้าที่นาย[backcolor=black]จู๋[/backcolor] เปรี้ยง แค่นี้ก็เกือบหมันแล้ว เขาทนไม่ไหว ชักไม่กายสิทธิ์ออกมา เตรียมร่ายเวทย์เผาต้นไม้นี้ทิ้งในทันที แต่รถกลับตกลงมา หัวของมอญกระแทกไปโดน[backcolor=black]ช้างน้อย[/backcolor]แฮรี่เข้าให้ แฮรี่แทบเป็นหมันแล้ว ทนไม่ได้รีบหนีออกมาจากรถ แล้วมอญก็เพิ่งตื่นพอดีปวดฉี่เลยเดินไปหาแฮรี่ แฮรี่เห็นดังนั้นเสยคางมอญ สลบเหมือดคาที่ แล้วตัวเองก็เดินเข้าไปหอนวอกคนเดียว -โปรดติดตามตอนต่อไป-
Chapter 04[blockquote][[/blockquote]
แฮรี่ค่อยๆเดินเข้าไปในหอนวอกคนเดียว เขาเดินดุ่มๆจะไปเข้าห้องประชุม แต่! ศาตราจารย์จะเด็ด(สเนป)ก็มาเห็นแฮรี่เข้าให้ ใจเขาหายวูบเมื่อเห็นมอญถูกอาจารย์จะเด็ดจับตัวไว้ได้ อาจารย์จะเด็ดพาพวกเขาไปที่ห้องพักครู พวกเขาเดินผ่านห้องประชุม แฮรี่กับมอญเห็นนักเรียนชั้นปีหนึ่งหน้าใหม่ที่กำลังถูกหมวกเลือกสรรค์คัดตัวไปเข้าบ้านต่างๆ แต่แฮรี่กลับนึกถึงเรื่องที่สำคัญที่สุดขึ้นมาได้ ว่าเมื่อปีที่แล้วเขาสัญญากับหมวกเลือกสรรค์ว่าจะเอารูปโป๊ไปให้หมวกเลือกสรรค์ดูนี่หว่า เขาลืมเรื่องนี้ซะสนิทเพราะมัวแต่จู๋จี๋กับเห่าไหมนี่เลยลืมไปถ่ายรูปโป๊คนอื่น แต่เขาก็พยายามลืมเรื่องนั้นไป แต่หมวกเลือกสรรค์ล่ะมันลืมตั้งแต่วันที่สัญญาแล้วเพราะมัวแต่อ่านใจพวกเด็กนักเรียนหญิงอยู่หลายคน แล้วพยายามเจาะลึกเข้าไปในใจดูภาพตอนที่พวกเธอกำลังอาบน้ำ ตัดมาที่แฮรี่ เขาถูกอาจารย์จะเด็ดเทศก์อยู่เกือบ 3 ชม. บอกว่าเขาเกือบทำต้นมะนาวจอมตุ๋ยพังแล้ว จนหลับไป 2 ตื่น แล้วอาจารย์ชีกอนากัลก็เข้ามาพอดี พวกเขาตื่นขึ้นมาเห็นใบหน้าของอาจารย์ก็แทบจะเป็นลมแล้ว อาจารย์ชีกอนากัลเข้ามาบอกพวกเขาว่า "งานเลี้ยงจบแล้วนะ 2-3 วันนี้พวกเธอคงต้องถูกกักบริเวณ มีอะไรจะแก้ตัวกับเรื่องที่พวกเธอขับรถมา ร.ร. กันเองไหม" แฮรี่ยกมือขึ้น "มีฮะ" อาจารย์ชีกอนากัลพูดต่อ "เอ้า ว่ามา" แฮรี่ตอบ "คือพวกเราผ่านเข้าไปในชานชาลาที่ 3 ½ ไม่ได้ครับ แล้วไม่รู้จะทำยังไงเลยรีบบึ่งขึ้นรถมา ร.ร. เนี่ยแหละครับ" "แล้วทำไมเธอไม่ใช้นกฮูกของเธอส่งจดหมายมาหาฉันล่ะ" อาจารย์ชีกอนากัลถาม แฮรี่เลยตอบกลับ "มันบาดเจ็บเพราะชนกับกำแพงครับ แล้วก็ถ้าจะให้เฮ้ดหวิดบินมามันคงบินไม่ไหวเพราะคงหมดแรงตายก่อนละมั้งครับ" อาจารย์ดับเบิ้ลกะดอเดินเข้ามาพร้อมกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ที่แฮรี่พูดออกมาแบบนั้น "โฮ!!!เธอพูดได้ดีมากแฮรี่ เธอไม่ต้องถูกกักบริเวณแล้ว" แฮรี่หน้าแดงพร้อมกับยิ้มแป้นออกมา "และเธอด้วยมอญวิสกี้ฉันจะยกโทษให้เธอก่อน เพราะแฮรี่เป็นคนชวนเธอ ถ้าคราวหน้าเธอทำอย่างนี้อีก..." พวกเขารีบเดินกลับหอก่อนที่อาจารย์จะพูดจบ เมื่อแฮรี่กลับไปถึงหอ เขาก็ได้เห็นสุดที่รักของเขา ผมยาวสลวยของเธอ ใบหน้าขาวเนียนนุ่มน่าสัมผัส รูปร่างขาวสวยหมวยยังยอม (ทำหน้าเหมือนเด๊ะเลย ขอรวมเรียกสั้นๆ ว่า 2 ก็แล้วกัน) เห่าไหมนี่ยืนรออยู่หน้าประตู พร้อมกับเขียนป้ายไว้ว่า "ห้องวิวาห์ แฮรี่+เห่าไหมนี่" และเธอก็จัดเตียงเสร็จพอดีสำหรับคืนนี้ แฮรี่ดีใจจนแทบจะถอดเสื้อผ้าออกตรงนั้นแล้ว แต่มอญกลับยืนดูอยู่หน้าตาเฉย (เรียกอีกอย่างว่า หน้าด้านๆ) เขาจ้องอยู่นาน ก่อนที่แฮรี่จะผลักเขาออกไปจากห้องแล้วตัวเองก็กลับเข้าสู่อ้อมกอดของสุดที่รัก แล้วถามด้วยความสงสัย "เอ๋? ปีนี้ทำไมห้องเรามี 2 คนเองล่ะ" เห่าไหมนี่พาไปดูบอร์ดที่หนึ่งแล้วพูดว่า "คงเพราะนายนี่ล่ะมั้ง" บอร์ดนั่นมีเขียนตัวโตๆไว้ว่า "ผู้ชนะเลิศรางวัลควิสซาดิสม์ปีที่แล้ว ได้แก่ แฮรี่ และ เห่าไหมนี่" แล้วข่างล่างก็มีเขียนความรู้สึกของคนดู อาทิเช่น อิจฉาพวกเขาจริงๆครับ,มันส์สุดๆโดยเฉพาะผู้ชาย แสดงความหื่นออกมาเต็มที่เลยค่ะ,ยิ่งกว่าดูหนังเอ็กซ์อีกครับ,หื่นกามเกินบรรยายครับ,เห็นพวกเขาแล้วอยากตามจริงๆค่ะ แล้วประโยคเสียๆเหล่านี้ก็เยอะจนพวกเขาอ่านไม่ไหว เลยขอกลับห้องไปก่อน คืนนั้นมอญได้ยินเสียงดังมาจากห้องข้างๆ "อ้า!! แฮรี่ เบาๆหน่อย" "น่านิดเดียวน่า" "อ้า ตรงนั้นไม่ได้นะแฮรี่ โอ้ย อย่าแฮรี่ อ้า!!" ไม่รู้พวกเขาแกล้งทำเสียงหลอกมอญหรือทำจริงๆกันแน่ ปริศนานี้ไม่มีใครรู้ วันรุ่งขึ้นที่คอแฮรี่เหมือนจะมีรอยอะไรแดงๆที่เขาแอบปิดไว้ไม่ให้ใครเห็น(รอยถูกเห่าไหมนี่ไซร้คอ) วันนี้ที่ห้องประชุมมีการประกาศอาจารย์ใหม่ สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด คือเขานั้นเอง กินแต่รอย ล็อคอีซี่ -โปรดติดตามตอนต่อไป-
Chapter 05
แฮรี่แทบเอาลูกตาออกมาเช็ดเมื่อเห็น กินแต่รอย ล็อคอีซี่ มาเป็นครูของเขาเพราะตอนที่เขาไปซื้อหนังสือเรียน ล็อคอีซี่ก็แทบมาเลียเท้าเขาด้วยซ้ำ "นายเป็นอะไรไปน่ะแฮรี่" มอญถาม "ใช่ๆ เธอเป็นอะไรไปน่ะ" เห่าไหมนี่ไม่ยอมแพ้ ถามมั่ง แฮรี่ก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังในขณะที่เขาเดินกลับไปห้องเพื่อเตรียมการเรียนสำหรับวันพรุ่งนี้ วันรุ่งขึ้นพวกเขาต้องไปเรียนชั่วโมงชีววิทยา(ก็สมุนไพรศาสตร์นั่นแหละ)เขาต้องรีบเดินไปเข้าเรือนกระจกหมายเลข 3 ½เพราะกลัวล็อคอีซี่ตามมา ในขณะที่ในใจเขาก็คิดว่า "ทำไมโลกนี้มันเพี้ยนๆหยั่งงี้ฟะ เรือนกระจกหรือชานชาลาก็ ½ หมดว้อย จะบ้าตาย" แล้วเขาก็คิดไปเดินไป แฮรี่มาถึงคนแรก แล้วเขาก็รีบรอเพื่อนๆมาถึงห้องเรียน ศาสตราจารย์มาเก๊าเดินเข้ามาด้วยสีหน้าอารมณ์ดีเหมือนทุกวัน และเธอก็สอนวิธีใช้ต้นแย่จัง! แล้วเธอก็อธิบายต่อว่า "ต้นแย่จัง! เวลาเราดึงมันออกมาจากกระถางเราควรระวังมันไว้ให้ดี เพราะเวลามันออกมาใหม่ๆมันจะเกิดอารมณ์กับผู้ชาย เพราะฉะนั้นพวกผู้หญิงไม่ต้องกังวลใจ พวกผู้ชายต้องระวังให้ดี เพราะมันจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ทำมิดีมิร้ายกับเธอและเสียงของมันจะส่งผลเข้าไปในสมองของพวกเธอ และจะหยุดการทำงานของต่อมเพศของพวกเธอ และพวกเธอก็จะเป็นหมัน เอ้า ไม่ลองไม่รู้ ใครไม่อยากเป็นหมันก็ใส่ที่อุดหูไว้นะ เข้าใจ๋" เธอพูดซะยาวเหยียดจนแฮรี่หลับไปตื่นนึง เกือบเป็นหมันเพราะไม่ได้ฟังที่อาจารย์เขาบอกให้ใส่ที่อุดหูเอาไว้ เมื่อเรียนจบวิชานี้ แฮรี่ไม่รอช้าวิ่งขึ้นไปที่โรงอาหาร(แน่นอนชั้นดาดฟ้า) ด้วยแรงที่อ่อนล้าเขาเดินไปถึงบรรไดขั้นสุดท้ายและจะก้าวขึ้นถึง โรงอาหารแล้ว แต่ด้วยความคิดในใจที่ว่า "อา... สวรรค์ ข้าวจ๋า รอฉันด้ว..." เขาพูดไม่ทันขาดคำก็ พรืด~ ขาของเขาก้าวพลาดไปหนึ่งขั้น เขากลิ้งผ่านหน้ามอญและเห่าไหมนี่ พวกเขาทักแฮรี่ด้วยเสียงเดียวกันว่า "อ้าว ไงแฮรี่" เสียงอารมณ์ดี แฮรี่แทบบ้าเมื่อต้องปีนขึ้นไปใหม่ กว่าจะกินเสร็จก็หมดเวลาพักกลางวันไปเสียแล้ว แฮรี่ถามด้วยสถาพที่เกือบจะไม่ใช่สภาพนิติบุคคลแล้วว่า "เห่าไหมนี่ ชั่วโมงต่อไปเรียนอะไรเหรอ" เหมือนโชคชะตาฟ้าขิตให้เขาต้องเป็นอย่างนี้ เห่าไหมนี่ตอบแบบร่าเริง "ป้องกันตัวจากศาสตร์มืดไงจ๊ะ" แฮรี่อยากจะตายคาที่อยู่ตรงนั้นซะให้ได้ มอญเลยเห็นใจค่อยๆใช้เท้าเขี่ยแฮรี่ไปจนถึงห้องเรียนวิชาของล็อคอีซี่ มีรอยเท้าที่หน้าแฮรี่รอยนึงเพราะมอญเตะพลาดไปหนึ่งที น้ำตาแฮรี่ไหลดั่งน้ำตก ชุ่มฉ่ำทั่วพื้นห้อง ล็อคอีซี่เดินเข้ามาพร้อมกระพิบตาให้แฮรี่ แฮรี่เลยถือโอกาส เอาอ้วกมาผสมกับน้ำตาซะหยั่งงั้น แฮรี่ต้องนั่งหลบมุมอยู่กลางห้อง แล้วก็ได้แต่จินตนาการว่าให้วิชานี้จบเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ แน่นอน 50 นาทีผ่านไป แฮรี่ก็รู้สึกเหมือนหมดเวลาไปทั้งวันกับวิชานั้น แต่ทันใดนั้น ก็เห็นคอบิ่น คิดปี้(คอร์ลิน ครีฟลีย์) เขาก็เป็นพวกคล้ายๆกับล็อคอีซี่ แต่นรกก็บรรดาลให้ล็อคอีซี่เดินผ่านมาพอดี แฮรี่เลยปลงตกกับชีวิตแล้ว "เออ วันนี้จะเป็นยังไงก็ช่างแล้วว้อย ฮ่าๆๆๆๆ" เห่าไหมนี่ทำเป็นไม่รู้จักทันที แล้วรีบวิ่งกลับหอพักแบบรวดเร็วกว่าใช้ประตูวิเศษของโดเรมอน คอบิ่น ถามแฮรี่ว่า "แฮรี่คับคืนนี้...ขอผม...ไปนอนที่ห้องคุณสักคืนได้มั้ยครับ" แฮรี่แทบบ้าเมื่อล็อคอีซี่ก็ถามเช่นเดียวกัน แฮรี่วิ่งไปเร็วกว่าเห่าไหมนี่วิ่งเมื่อกี้พร้อมปิดประตู ล็อคห้องด้วยกุณแจตู้เซฟ เพราะเขาได้ยินข่าวลือแปลกๆมาว่า ล็อคอีซี่ เป็น และ คอบิ่น เป็น "อ้าก เห่าไหมนี่ช่วยผมล่วย โฮ ผม..ผม....ซิกๆๆ ฮือออ" เขาร้องเหมือนหมาข้างถนน เห่าไหมนี่ก็ปลอบใจด้วยวิธีต่างๆจนหมดหนทาง ปล่อยให้มันบ้าไปคนเดียวตรงนั้นนั่นแหละ แฮรี่ก็ยังโหยหวนจนไม่ได้หลับไม่ได้นอนทั้งคืนนั้นนั่นแหละ -โปรดติดตามตอนต่อไป-
Chapter 06
ในช่วงหลายๆวันถัดจากนั้น แฮรี่ก็แทบบ้าเพราะเจ้าสองคนนั้นคอยตามติดยิ่งกว่าเห่าไหมนี่ซะอีก แต่เขาก็ต้องดีใจที่ได้มีโอกาสไปฝึกควิสซาดิสม์ซะที เกมที่เขาชอบที่สุด เขารีบเดินไปกับเห่าไหมนี่ ตรงไปสนามฝึกซ้อมแต่..แต่...แต่....พวกบ้านขี้ไคลเธอรีนมาแย่งฝึกซ้อมไปซะแล้ว แล้วเขาก็เห็น "เฮ้ย! นั่นมัลฝอยนี่หว่า เฮ้ยๆ ฉันจะฝึกซ้อมนะเฟ้ย" แฮรี่ตะโกนไม่ยั้ง มัลฝอยได้ยินแล้วก็ลงมาบอกกับแฮรี่ "น่า ขอยืมแป๊บเดียวเองน่าแฮรี่" แฮรี่เริ่มโกรธเพราะถ้าเขาไม่ได้ฝึกซ้อมควิสซาดิสม์ ก็ต้องไปหลบเจ้า 2 ตัวนั้น แฮรี่โกรธาแล้วตะโกนบอกมันฝอยว่า "เฮ้ยๆ เดี๋ยวเย็นนี้ไปเจอกันหลัง ร.ร.มั้ยล่ะ" มอญเดินเข้ามาพอดีเลยตะโกนไปว่า "เฮ้ยแฮรี่ จะไปทำหยั่งงั้นที่หลัง ร.ร.อีกแล้วเหรอ(หมายถึง ต่อยกันน่ะ)" เห่าไหมนี่ได้ยินดังนั้น ลากหูแฮรี่เข้าห้อง(เธอคิดลึกไปกว่านั้นน่ะ) "แฮรี่..." เห่าไหมนี่เสียงยิ่งกว่าผี แฮรี่สะดุ้งเฮือก ในใจคิดว่า ไม่รอด 100% "ตายแน่ๆเลยตู(จะตายจริงไหมเนี่ย)" ฉี่เล็ดออกมานิดหน่อย ตัวสั่นยิ่งกว่าเจอมอมอมอ ปากพูดไม่เป็นคำ "เอ่อ คะ...ระ...อือ...ว่า" และแล้วหอกริฟกระดอก็ก้องไปด้วยเสียงของแฮรี่ประมาณ 1 ชั่วโมง วันรุ่งขึ้น แฮรี่ต้องครึ่งเดินครึ่งคลาน ร้องโหยหวนตามทางเดิน เสียงเหมือนหมากำลังจะตาย วันนั้นแฮรี่ตัดสินใจไปหาแฮกร่อยเผื่อมีอะไรทำให้เขาหายครึ่งคนครึ่งผีสักที เมื่อเขาไปหาแฮกร่อยเขาก็เห็นเห่าไหมนี่รออยู่แล้ว หน้าเหมือนกับว่ารู้อยู่แล้วว่าเขาจะต้องมาที่นี่ "เห่าไหมนี่ คือว่าเมื่อวานฉัน" แฮรี่พะอืดพะอม "จ๊าๆ นี่ครั้งสุดท้ายแล้ว" แล้วเธอก็เสกมนต์อะไรบางอย่างใส่แฮรี่ "เฮ้ย!!!" แฮรี่ร้อง แล้วเขาก็รู้สึกเหมือนอะไรพุ่งขึ้นมาที่ปาก "โอ้ก" เขาอ้วกอะไรบางอย่างที่ทำให้มอญถอยห่างจากแฮรี่ทันที แฮกร่อยที่เห็นแฮรี่กับมอญอยู่ข้างนอกก็เลยเปิดประตูออกมา แต่เมื่อเขาเห็นว่าแฮรี่อ้วกอะไรออกมา เขาก็รีบปิดประตู ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวๆนั้นต่างก็เห็นแฮรี่อ้วกอะไรออกมา ก็พากันสบตาแฮรี่พักหนึ่งแล้วก็รีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น สิ่งที่แฮรี่อ้วกออกมาเป็นสิ่งของสีดำคล้ำๆ เป็นก้อนๆ มันคือ นั่นเองแล้วเขาก็อ้วกขี้ออกมาเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง ขี้เลอะเต็มปากแฮรี่แล้วก็หยุด มอญเกือบจะเอาน้ำยาล้างส้วม 1 กระป๋องกรอกปากแฮรี่ แล้วเอาไม้ขัดส้วมมาขัดแต่แฮรี่ไม่เอา ในใจยังคิดว่าโชคดีที่เขาไม่เอาไม้ดูดส้วมมาด้วย แฮรี่เลยไปหาที่ล้างห้องน้ำ ห้องน้ำนั้นเลยไม่มีคนใช้ไป 1 อาทิตย์ และแล้วแฮรี่กับเห่าไหมนี่ก็กลับเป็นปกติเหมือนเดิม แต่เมื่อเขานั่งกินข้าวอยู่ที่ห้องประชุม ล็อคอีซี่เดินมาหาเขา บอกให้เขาช่วยไปที่ห้องทำงานของเขาไม่งั้นคืนนี้เขาจะไปนอนที่ห้อง เห่าไหมนี่สบตาด้วยสายตาเหมือนกำลังว่า ให้ล็อคอีซี่ยืมห้องแน่ๆ ในใจแฮรี่ยังคิดว่า "ยังไม่เลิกนี่หว่า" แฮรี่ต้องทำใจคืนนี้ไปช่วยงานล็อคอีซี่ งานที่ว่าก็คือ ช่วยพับถุงยางอนามัยเป็นกองๆ แฮรี่เกือบบ้าตายที่กลับต้องมานั่งแพ็คถุงยางใส่กล่อง แฮรี่รีบกลับไปหวังจะให้เห่าไหมนี่คืนดี แต่เมื่อแฮรี่กำลังเดินกลับห้องก็ได้ยินเสียงดังมาจากที่ไหนไม่รู้ "เอานาย[backcolor=black]จู๋[/backcolor]แกมา เอามา เอามา!!!" แฮรี่ก็ตกใจ จะมา[backcolor=black]เอาน้องชาย[/backcolor]อั๊วไปทำไรฟะ แล้วแฮรี่ก็กลับห้องนึกว่าใครแกล้งเล่นๆ -โปรดติดตามตอนต่อไป-
Chapter 07
แฮรี่เดินขึ้นห้องด้วยความหดหู่ เพราะว่าโดนเห่าไหมนี่ว่าเรื่องควิสซาดิสม์อีกแล้ว แฮรี่พึมพำไปตลอดทางเดิน ในใจหวังว่ามอญคงไม่โผล่มาตอนนี้นะ "ไง แฮรี่" เสียงมอญอารมณ์ดีมาแต่ไกล แฮรี่แทบจะวิ่งให้เร็วกว่าสายลมแล้ว แต่ทำไม่ได้ "อกหักอีกแล้วเหรอ ไม่เป็นไรๆ อย่าร้องไห้เลย" มอญพูดทั้งๆที่ในใจกำลังคิดว่าสมน้ำหน้า แต่แฮรี่ไม่อยู่เสียแล้วเขาวิ่งๆๆและวิ่ง จนเขาต้องไปสะดุดแมวตัวหนึ่ง แฮรี่นึกว่าศพใครตายหันมามอง มันเป็นแค่แมว แต่ "ว้ากก" เสียงมาก่อนกริยาท่าทาง แฮรี่เห็นมันแล้วแทบช็อค มัน...มัน..... หน้าตามันดูมีความสุขมาก ทำท่านู้ดอยู่ และตัวมันแข็งเป็นหิน นักเรียนต่างๆพากันแห่มาเหมือนไทยมุงดีๆนี่เอง แฮรี่เห็นดังนั้น "Oh My GOD" แฮรี่สิ้นหวัง แทบจะตายให้ได้ตรงนั้น แต่แล้วเขาเห็นเห่าไหมนี่เข้ามากับมอญ เขาคิดว่าเห่าไหมนี่จะช่วย แฮรี่วิ่งโผเข้ากอด แต่ได้หมัดนึงกลับมา กระเด็น 3 จังหวะ แล้วตะโกนโดยเลือดท่วมหัว "ฉันผิดอะไร!!!" เห่าไหมนี่โกรธาอย่างแรง ไทยมุงตรงนั้น รู้สึกถึงจิตสังหารรุนแรง ถอยรูดออกมาอย่างไม่คิดชีวิต แล้วเสียงก็ดังขึ้นมา "แก~ทำ~ได้~แม้~ แต่~แมว~เหรอ~" เธอจากไปพร้อมอีกหนึ่งเผียะ แล้วแฮรี่ก็เดินกลับห้องเหมือนตายทั้งเป็น คิดในใจว่าฉันไม่ผิดตลอดทาง แฮรี่อยู่ในห้องสมุดตลอดวันนั้นเพื่อหาหลักฐานว่าเขาไม่ได้ทำ เกือบทุกคนใน ร.ร. ที่เห็นแฮรี่แทบจะไม่ออกจากตัวอาคาร ร.ร. เพราะกลัวว่าฝนจะตก บรรณาธิการห้องสมุดต้องเช็ดแว่นอยู่ 20 ครั้งเพื่อดูให้แน่ใจว่านั่นใช่แฮรี่หรือเปล่า ในที่สุดแฮรี่ก็เจอข้อแก้ตัว เขายืมหนังสือจากห้องสมุดวิ่งเข้าไปให้เห่าไหมนี่ดูคนแรก แล้ว เปรี้ยง*(เสียงหมัด) เธอก็ยังไม่เชื่ออยู่ดี แฮรี่นำไปให้คนอื่นดู คนอื่นๆก็เริ่มเชื่อบ้างแล้ว แฮรี่ต้องเข้าห้องไปเคลียกับเห่าไหมนี่ใหม่ "ก็ฉันบอกแล้วว่ามันต้องเป็นตัวประหลาดที่มาจากห้องแห่งความเงี่ยนไง" แฮรี่พูด "นายคิดว่าจะหลอกฉันได้เหรอ~" เห่าไหมนี่โต้กลับ แล้วก็กำลังจะเดินออกจากห้อง "เรามีเรื่องต้องเคลียกัน" แฮรี่พูดต่อ "งั้นเราจะไปพิสูจน์กัน" แฮรี่งง แล้วเดินตามเห่าไหมนี่ออกไป แต่เมื่อเขาตามไปจนถึงที่ๆหนึ่ง "ที่นี่ไง" เห่าไหมนี่บอก แฮรี่แทบช็อค มันเป็นห้องน้ำผู้หญิง แฮรี่ถาม "ให้เข้าไปที่นี่รึ" เห่าไหมนี่พยักหน้า แล้วมอญก็ตกใจเพราะ... แฮรี่เดินเข้าไปอย่างสบายใจ(ก็เพราะเขาเข้าเป็นประจำอยู่แล้วนี่) มอญตกใจนิดๆแล้วเดินตามหลังเห่าไหมนี่เข้าไป แฮรี่ถามต่อ "เธอพาฉันมาที่นี่ทำไม" เห่าไหมนี่ตอบอย่างรำคาญ "มีพยาน รู้เห็นอยู่ที่นี่ เธอเป็นผีชื่อว่า เมอเด้า ฉันแน่ใจว่าเธอต้องเห็นเหตุการณ์ในวันนั้นแน่" แฮรี่ก็ไม่สะทนสะท้าน เดินดุ่ยๆเข้าไปไม่สนใจอะไร จนถึงห้องน้ำห้องสุดท้าย แล้วเขาก็เห็นผีตัวหนึ่งลอยออกมา เธอดูหน้ามีความสุขมากที่ได้เจอหน้าแฮรี่ "ต๊าย เด็กในวันนั้นที่มาเจอแมวตัวนั้นนี่นา" เมอเด้าพูด "หา! เขาไม่ได้ทำหยั่งงั้นกับแมวเหรอ" เห่าไหมนี่พูดบ้าง แฮรี่ก็งง ส่วนมอญก็สงสัย แล้วเมอเด้าก็มาลอยอยู่หน้าแฮรี่ "ว๊าย เท๊เท่ อยากได้เป็นแฟนจัง" เมอเด้าบอก แล้วเห่าไหมนี่ก็ฉุนอย่างแรง แต่แฮรี่ยังไม่ทันทำอะไร เมอเด้าก็จูบปากแฮรี่เข้าไปหนึ่งฟอด แฮรี่ทำอะไรไม่ถูก อึ้งอยู่ตรงนั้น เห่าไหมนี่ทนไม่ไหวกะจะฆ่าแฮรี่หมกส้วมอยู่ตรงนั้น มอญวิ่งออกไปก่อนเพราะรังสีอำมหิตรุนแรงมาก เห่าไหมนี่พูดต่อ "ผี~แก~ก็~เอา~เหรอ~" เสียงร้องโหยหวนดังก้องจนมอญได้ยิน "มาตายอยู่เป็นเพื่อนกับฉันในห้องน้ำนี่ก็ได้นี่นา" เมอเด้าพูดกับแฮรี่ที่เห่าไหมนี่ปล่อยให้ตายคาส้วมอยู่ตรงนั้น หลังจากนั้นอีกไม่กี่วันเห่าไหมนี่ก็เลิกงอน แต่แฮรี่ก็เจอหนังสือเล่มหนึ่งในห้องสมุด "ว้าวน้ำยาวิเศษล่ะเห่าไหมนี่" แฮรี่พูด "หา!"เห่าไหมนี่พูด "มีน้ำยาที่ทำให้เข้าไปอยู่ในร่างคนอื่นด้วยละ" แฮรี่ต่อ "มันจะไปมีได้ยังไง ไม่ใช่โดราเอมอน..." แต่เห่าไหมนี่ต้องตกใจเพราะมันเป็นหยั่งงั้นจริง "แต่นี่มันหนังสือต้องห้ามนะ จะยืมออกไปยังไงล่ะ" เห่าไหมนี่บอก แฮรี่ก็ต่อ "ก็ไปขอใบอนุญาติจากอาจารย์สิ" เห่าไหมนี่ต่อ "แล้วใครจะให้ง่ายๆล่ะ ต้องเป็นอาจารย์ที่ควายเรียกพ่อเท่านั้นถึงจะ..." ความคิดทั้งคู่แล่นออกมา "ก็อาจารย์คนนั้นไง"ทั้งคู่ประสานเสียงสตูดิโอ -โปรดติดตามตอนต่อไป-

Chapter 08

แฮรี่กำลังสนุกกับการที่จะได้แปลงร่างเป็นคนในบ้านขี้ไคลเทอรีน แล้วเขาก็เดินตรงไปที่ห้องพักครูของศาสตราจารย์ล็อคอีซี่ เพื่อขอลายเซ็นต์อนุญาตยืมหนังสือเล่มนั้น แน่นอนเขาขอด้วยความง่ายดายเพียงหอมแก้มล็อคอีซี่หนึ่งที แล้วแฮรี่ก็ไปบอกเห่าไหมนี่กับมอญ มอญท่าทางสนุกจัดแต่เห่าไหมนี่บอกกับแฮรี่ว่า "นี่ พวกนาย ฉันคงต้องให้นายล้มเลิกความคิดที่ว่าจะไปแกล้งคนอื่นแล้วล่ะ" แฮรี่อึ้ง มอญก็อึ้ง ทั้งคู่อึ้งกิมกี่อยู่สักพักแล้วตั้งสติถามต่อ "ทำม๊าย!" เห่าไหมนี่บอกกลับ "ฉันไปเปิดเจอแล้ว เรื่องห้องแห่งความเงี่ยน เรื่องที่แมวแข็งเป็นหินนั่นน่ะ เกิดจากไอ้ตัวประหลาดในห้องนั้น และฉันก็อ่านเจอว่าทายาทของขี้ไคลเทอรีนเท่านั้นที่เปิดห้องแห่งความเซ็กส์ได้ แน่นอนมัลฝอยต้องรู้แน่ว่าใครเป็น เจ้าพ่อขี้ไคลฯ" แฮรี่อ้าปากค้างเกือบจะถึงพื้น ฝันสลาย เพราะน้ำยานี้ต้องเอาไปดองไว้ 1 เดือน "เราต้องไปสืบเรื่องนี้ใช่ไหม" มอญถาม "ใช่!" เห่าไหมนี่ตอบแบบทำลายน้ำใจมาก แฮรี่อึ้งอ้าปากค้างเดินกลับไปที่ห้อง แต่แฮรี่ก็ตั้งสติได้กลับมาถามเห่าไหมนี่เรื่องเครื่องปรุง "เอ่อ...ครือว่า ฉันอยากจะรู้เรื่องเครื่อง..."แฮรี่พูดไม่ทันจบเห่าไหมนี่ก็แทรก "อ๋อ แน่นอนต้องมีของจากตัวพวกนั้นหน่อยๆ" แฮรี่อึ้ง แล้วเห่าไหมนี่ก็พูดต่อ "แล้วนอกจากนี้ก็มีขี้ไคล หมาเน่า รังแคเยอะๆหน่อย น้ำลายควาย ปลาร้า ฯลฯ" แฮรี่ฟังดังนั้นก็ถาม "เราคงมะ...ไม่กินมันนะ" เห่าไหมนี่ยิ้มแล้วบอกว่า "ไม่ต้องกินหรอก" แฮรี่ฟังดังนั้นก็ร้องเฮ แล้วบอก "แล้วให้ทำยังไงล่ะ" ใจเต้นตึกๆ เห่าไหมนี่ก็ยิ้ม แล้วหันหน้าเดินกลับไปพร้อมกับพูดว่า "อาบมันซะ!" แฮรี่ใจไม่เต้นเหมือนโดนสาบเป็นหิน เหมือนแมวตัวนั้น แฮรี่หมดกำลังใจเดินไปที่สนามควิสซาดิสม์ พร้อมกับขี่ไม้กวาดลมเย็นๆปะทะหน้าทำให้แฮรี่หลับตาลงด้วยความสบายใจ แล้วเขาก็ โครม! ชนกับตึก เขาร่วงหมุนติ้วๆเหมือนนกถูกยิง เขาตกลงมาแล้วก็ กร๊อก! "โอย" เขาคราง "แฮรี่เป็นอะไรไหม"มอญถาม "ยังเป็นคนอยู่" แฮรี่ยังเล่นมุขได้อยู่ "เอ่อ แขนนาย..." มอญถามแฮรี่ แล้วแฮรี่ก็หันหน้าไปดู "แขนฉันทำ...เจี๊ยกกกกกกกก!!!!" เขาตกใจสุดขีด แขนเขาหักไปข้างหนึ่ง แล้วแฮรี่ก็หันไปหามอญ เขากำลังถือโทรศัพท์อยู่ ใจความว่า "เอ่อ ปอเต็กตึ๊งใช่ไหมครับ คือว่า..." แฮรี่เข่ามอญลงไปทีหนึ่ง แล้วเดินไปห้องพยาบาลเอง มอญจุกอยู่ตรงสนาม โทรศัพท์มือถือยังคามืออยู่เลย "เฮ้อ น่าเบื่อจริงๆ มีอะไรให้ทำไหมว่า" แฮรี่รำพึงอยู่ในห้องพยาบาล แล้วตอนกลางคืนแฮรี่กำลังหลับๆอยู่ก็ได้ยินเสียงกุกกักเหมือนมีคนมาทำอะไรอยู่ในห้องพยาบาล แฮรี่สะลึมสะลือแล้วมอง มีอาจารย์ที่เป็นไทมุงอยู่ประมาณ 2 คนมุงอยู่ที่เตียงห่างจากเขาออกไปไม่ไกล แฮรี่พยายามดูให้แน่ๆว่าใครกำลังถูกมุง "เฮ้อ ถูกสาปให้เป็นหิน" ดับเบิ้ลกะดอพูด แฮรี่ก็ดูให้แน่ๆ แล้วตบหน้าตัวเอง หนี่งทีเพื่อให้รู้ว่าตัวเองไม่ได้ฝัน คอบิ่นนอนอยู่บนเตียงด้วยตัวแข็งทื่อ ทำท่านู้ดอยู่ แฮรี่เกือบจะตะโกนดังๆว่า เฮ ตรงนั้นแล้ว เพราะดีใจที่ลดคนกวนใจไปได้คนหนึ่ง แล้วศาสตราจารย์ดับเบิ้ลกะดอก็หยิบกล้องถ่ายรูปของคอบิ่นออกมา เปิดฟิลม์ออกมาดู "เจออะไรมั่งทวินกะดอ" ศาสตราจารย์ชีกอนากัลเรียกจนชินปาก (double = twin) "อืม มีแต่รูปนู้ดของแฮรี่แฮะ ฟิลม์หมดเลยไม่รู้ตัวการเลย" แฮรี่นึกในใจว่าเราถูกแอบถ่ายตอนไหนฟะ แล้วศาสตราจารย์ชีกอนากัลก็ถามต่อ "แล้ว..แล้ว...ใครเป็นคนทำล่ะ" ศาสตราจารย์ดับเบิ้ลกะดอทำสีหน้าเฉยๆแล้วบอก "ไม่ใช่ ใคร แต่เป็น ทำไม ...เรารู้ว่าห้องแห่งความเงี่ยนที่ทำแน่ๆ แต่ทำไมมันถึงทำ" แฮรี่เกือบจะลุกขึ้นไปต่อยหน้าตรงที่บอกว่า ทำไมนั่นแล้วเพราะไม่เข้าใจความหมาย แต่ฟังๆไปก็รู้ แล้วก็ลงไปนอนต่อ -โปรดติดตามตอนต่อไป-


Chapter 09

เช้าวันอาทิตย์ที่สดใส แฮรี่ไม่ได้เจียมตัวเลยที่แขนเขาหักไปข้าง เขายังตื่นขึ้นตอนเช้ารีบวิ่งด่วนจี๋ไปเหมือนกับทุกๆอาทิตย์ที่เขาทำ เห่าไหมนี่และมอญก็ยังไม่รู้ว่าแฮรี่รีบวิ่งไปไหนตอนเช้าวันอาทิตย์ ทุกๆอาทิตย์ ภายในทางเดินที่เปล่าเปลี่ยว เสียงฝีเท้าของแฮรี่เร่งขึ้น ใจเต้นตึกตักๆ แล้วเขาก็ไปถึงจุดหมาย มันเป็นห้องใหญ่ๆห้องหนึ่ง ภายในนั้นมีห้องเล็กๆเรียงรายอยู่เต็มไปหมด แล้วเขาก็ปฏิบัติการ เอาผ้าคลุมจิตหื่นคลุมตัว แล้วไปหาห้องว่างๆนั่งลง แล้วถอนหายใจ "เฮ้อ ดูกี่ทีๆก็ไม่เบื่อแฮะ" ใครที่เดาถูกว่าเป็นห้องน้ำหญิงก็เก่งแล้ว แฮรี่นั่งรอประมาณไม่กี่นาที เหยื่อรายแรกก็เข้ามา แล้วก็มีคนค่อยๆทยอย เข้ามาเรื่อยๆ "อา ชีวิตนี้ช่างสุขสบาย" เขาคิดในใจท่ามกลางเด็กนักเรียนหญิงชาวหอนวอกนับสิบ แล้วพอเสร็จภารกิจ แฮรี่ก็กลับไปหามอญกับเห่าไหมนี่ ทั้ง 3 คนเตรียมตัวไปปรุงยาแปลงร่าง วันรุ่งขึ้น ทั้ง 3 เดินผ่านระเบียง เห็นป้ายประกาศติดอยู่ มีใจความคร่าวๆคือ รับสมัครนักเรียนที่สนใจ ชุมนุมการฆ่ากันตัวต่อตัว แฮรี่ยืนอ่านรายละเอียดอยู่พักหนึ่ง มอญก็ตะโกนออกมาว่า "เฮ้ย จะเข้าไปแล้วได้อะไรวะ มันจะให้เราไปมีอะไรกับตัวประหลาดของขี้ไคลเทอรีนเรอะ" แฮรี่ถือโอกาศพูดบ้าง "ฉันก็ว่าฉันทำเองก็เป็นแล้ว จะให้คนอื่นมาสอนทำไม แต่!มันอาจจะสนุกก็ได้นะ" แฮรี่เปลี่ยนความคิดกระทันหัน แล้วพวกเขาก็รีบเดินไปที่โรงอาหาร นักเรียนเป็นสิบๆคนยืนมุงอยู่ แฮรี่พยายามแทรกเข้าไปดูว่าใครกันแน่ที่เป็นคนสอน แต่เมื่อเขาเข้าไป มัลฝอยก็ยืนอยู่รอคู่ต่อสู้ แล้วสายตาอันเฉียบแหลมเขาก็เห็นแฮรี่ แล้วเรียกแฮรี่ออกมาสู้ แน่นอนด้วยความมันส์ และฮาเฮ แฮรี่เดินออกไป ชักไม้กายสิทธิ์ออกมาพร้อมร่าย เมื่ออาจารย์จะเด็ดอธิบายกติกาการต่อสู้จบ แล้วนับ "เอ้า 1..2...เริ่ม" สิ้นสุดเสียง แฮรี่พึมพำคาถาเป็นสิบๆคาถา ส่วนมัลฝอยกำลังร่ายได้แค่คาถาเดียว แล้วพอแฮรี่ท่องคาถาเสร็จ ลูกไฟ สายฟ้า แท่งน้ำแข็ง และ ฯลฯ พุ่งเข้าสู่มัลฝอยไม่ยั้ง ความซาดิสม์ของแฮรี่แผ่ซ่านไปทั้งตัว แล้วมัลฝอยก็กระเด็นออกไป ท่ามกลางควันคลุ้ง เด็กๆในที่นั้นแทบจะมองไม่เห็นอะไรเลย แล้วควันก็ค่อยไปจางหายไป แฮรี่สะดุดอะไรบางอย่าง แล้วเขาก็ลงไปนอนอยู่ที่พื้น รู้สึกว่าเขาสัมผัสอะไรบางอย่างได้ แล้วเมื่อควันจางหายไป เขาลงไปนอนกอดมัลฝอย และที่เขาระดมยิงคาถาใส่เป็นงูที่มัลฝอยเสกออกมา และมัลฝอยสั่งให้งูมาช่วย แฮรี่หลังจากปล่ำกัลมัลฝอยเสดจึงทำกับงูต่อ คนที่มุงอยู่แทบอึ้ง แฮรี่ร้องโวยวายดังลั่น แต่สายไปแล้ว เห่าไหมนี่เดินเข้ามา แล้วพูด "นี่แก...งูก็เอาด้วยเหรอกับมัลฝอยยังรับได้นะ" คนที่มุงอยู่ตรงนั้นต่างหลบภัย หมัดเป็นชุดๆไม่ยั้งของเห่าไหมนี่ ทำให้แฮรี่เกือบได้ไปนอนห้องพยาบาลใหม่แล้ว คนที่อยู่ตรงนั้นกลัวโดนลูกหลงเลยหลบกลับเข้าหอพักไปแล้ว แล้วเขาก็ปางตายเดินกลับห้องพัก เสียงร้องโหยหวนไปตามทางไม่หยุดหย่อน แล้วเขาก็เห็นมอญตรงทางเดิน "เอ่อ ฉันมีข่าวร้ายมาบอกนายน่ะแฮรี่" แฮรี่ตอบกลับ "มีร้ายกว่าที่ฉันโดนเห่าไหมนี่สกรัมอีกเหรอ" มอญตอบ "ใช่ คือว่าตอนนี้ทุกๆคนต่างก็คิดว่านายเป็น ทายาทของขี้ไคลเทอรีนแล้ว คงเพราะนายไปนอนกับ...งูน่ะ" แฮรี่จะบ้าตาย เขาต้องร้องโหยหวนเหมือนหมาตายอยาก แล้วเขาก็เดินไป เดินไป จนพบกับ อาจารย์ชีกอนากัล "ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอแล้ว พ่อตาย!" ด้วยความงงและสงสัย แฮรี่เดินตามอาจารย์ชีกอนากัล จนไปถึงห้องหนึ่ง อาจารย์ชีกอนากัลกล่าวเบาๆ "ขาว สวย หมวย อึ๋ม" ประตูบานนั้นค่อยๆเปิดออก แล้วแฮรี่ก็เดินเข้าไป อาจารย์ชีกอนากัลพูดเบาๆกับแฮรี่ "ฉันคงต้องให้เธอคุยกับ ทวินกะดอตามลำพังซะแล้ว" -โปรดติดตามตอนต่อไป-

Chapter 10

แฮรี่คิดในใจเป็นตุเป็นตะไปเองว่าเขาถูกพามาที่นี่ทำไม "อ้าก รึว่าเราโดนพามาขายตัว แต่อาจารย์คงไม่ทำงั้นหรอก เอ๊ะหรือว่ามาทำอะไรอย่างอื่นหว่า..." เขาเดินเข้าไปอย่างไม่มีมารยาทหยิบนู่นดูหยิบนี่ดูไปพลาง แต่ เขาก็พบหมวกเลือกสรรค์วางไว้บนชั้นวางของ ความคิดฉับพลันทำให้เขานึกถึงเรื่องเมื่อปีที่แล้วได้ เขายังไม่ได้เอารูปโป๊ของใครสักคนมาให้หมวกเลือกสรรค์เลย!!! แฮรี่เอาหมวกมาสวมแล้วพยายามขอโทษเป็นการใหญ่ แล้วยื่น cd ให้แผ่นนึงเป็นการทดแทน (น่าจะรู้ว่า cd อะไร) การเจรจากับหมวกเลือกสรรค์เป็นผลสำเร็จ แล้วเขาก็เดินต่อไปอย่างสบายอารมณ์ แล้วเขาก็เดินไปพบ...นกสีสวยสดใสตัวหนึ่ง แฮรี่เห็นมันแล้วถึงกับอึ้งแล้วคิดในใจ "น่ากินจิ๊บอ๋ายเลย" แล้วพอแฮรี่กำลังจะแตะตัวมัน มันก็ระเบิดปุ๊ง! ทันที แฮรี่ตกใจนึกว่าตัวเองเสกมนต์อะไรเข้าใส่นก เขาร้องโวยวายลั่นห้องดับเบิ้ลกะดอ จนในที่สุดอาจารย์ดับเบิ้ลกะดอก็ลงมา เขาเห็นแฮรี่โวยวายนึกว่าอะไร เขาจึงบอกแฮรี่ให้รู้ความจริง ว่ามันคือนกฟินิกซ์ ที่เมื่อเวลาผ่านไปช่วงหนึ่งแล้วมันจะตาย แล้วก็เกิดใหม่ได้เอง แฮรี่อึ้ง แล้วพูด "หา! งั้นๆ แล้วมันจะกลายเป็นอะไรเวลาตายล่ะฮะ" ดับเบิ้ลกะดอพูดบ้าง "เดี๋ยวก็ลองดูสิ" ควันจากการระเบิดค่อยๆจางลงเรื่อยๆ ทันใดนั้นภาพที่ปรากฏอย่างไม่น่าเชื่อในสายตาแฮรี่ "นกย่าง!" แฮรี่ตะโกน "หึๆๆ หม่ำได้เลยไม่ต้องห่วง" ดับเบิ้ลกะดอพูดเสร็จ แฮรี่ไม่รอช้า โซ้ยแหลกเหมือนอดอยากมาหลายวัน พอแฮรี่กินเสร็จ เขาก็รู้สึกปวด...ขี้ ดับเบิ้ลกะดอบอกให้เขาขี้ได้ตรงนั้นเลย ไม่ต้องเกรงใจ แฮรี่ก็ไม่เกรงใจดั่งที่พูด ปล่อยออกมาเต็มท้อง ถอนหายใจ เฮ้อ เหมือนกับปลดปล่อยอะไรบางอย่างออกจาตัวได้ แต่เมื่อแฮรี่...เสร็จแล้ว อาจารย์ดับเบิ้ลกะดอก็บอกให้ดูอะไรบางอย่างจากกอง...ขี้นั้น แฮรี่ก็ดูแล้วมันก็ไม่ได้เป็นอย่างอื่นนอกจากก้อนอุนจิธรรมดาๆ แต่พอเวลาผ่านไปสักพัก กองอุนจิเริ่มกระตุก ดุกดิ้กๆ แฮรี่ตกใจเฮือกนึกว่ามันมีชีวิต แต่ไม่ใช่ ตาของอะไรบางอย่างผุดออกมาจากกองอึนั้น แล้วค่อยส่วนอื่นๆตามมาทีหลัง มันคือ...นกฟินิกซ์ที่เขาเพิ่งกินไปเมื่อกี้!!! แฮรี่เห็นดังนั้นก็ร้องลั่นห้อง "นกขี้...." สงสัยเขาคงจะกินข้าวไม่ลงไปอีกหลายมื้อ แต่แน่นอนเขาก็ต้องไปเล่าให้เห่าไหมนี่กับมอญฟังแน่นอน แต่ในวันนี้พวกเขาต้องอาบน้ำยาแปลงร่างด้วย "แฮรี่ไม่กล้าอาบเพราะกลัวเรื่องเมื่อเช้าในหัวมีแต่ภาพนกขี้(นกฟินิกซ์)มอญคิดว่าท่าทางน่าสนุกจึงอาบได้อย่างสบายใจ ส่วนเห่าไหมนี่ต้องกลั้นใจแทบตายกว่าจะอาบมันลง แล้วมอญก็แปลงร่างเป็นเด็กขี้ไคลเทอรีนคนหนึ่ง แต่เห่าไหมนี่ขอไม่ไป เธอขออยู่ในนั้นไปอีกสักพัก มอญทำใจแล้วจะไปถามเรื่องราวจากมัลฝอย แต่ไปถามเพื่อนๆเขาก็บอกว่า มัลฝอยท้องเสีย อยู่ในห้องน้ำนู่น มอญเลยต้องกลับมาโดยยอมอาบน้ำน่าอ้วกไปฟรีๆ แต่พอเขากลับไปหาเห่าไหมนี่ที่ห้องน้ำ เขาก็ได้ยินเสียงแฮรี่หัวเราะเหมือนคนบ้า "กร้าก ฮ่าๆๆๆๆตลกว้อย ฮี่ๆๆๆ" "เดี๊ยะฉับกลับเป็นร่างเดิมเมื่อไหร่ แกจะไม่มีวันได้สืบพันธุ์อีกแน่" เห่าไหมนี่พูด เมื่อมอญเข้าไปก็หยุดหัวเราะเห่าไหมนี่ไม่ได้ เธอเป็นผีเสื้อสมุทรอยู่ในห้องน้ำเสียแล้ว เห่าไหมนี่บอกต่อ "ฮึ่ม น้ำยาอะไรวะ เฮ็งซวย ผสมผิดไปนิดเดียวเอง" หลังจากนั้นอีก 1 วันเธอก็ถูกส่งเข้าห้องพยาบาล -โปรดติดตามตอนต่อไป-


Chapter 11

แฮรี่กำลังเดินไปที่ห้องพยาบาลเพื่อเยี่ยมเห่าไหมนี่ เขากำลังเดินไปตามทางดีใจสุดขีดที่จะได้เจอเห่าไหมนี่ฮำเพลงไปในใจ อาจารย์ที่ห้องพยาบาลก็ทักขึ้นมา "วันนี้มาเยี่ยมอีกแล้วเหรอจ๊ะ" แฮรี่ก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม แต่เขากำลังจะเปิดประตูห้องไปหา แล้วร้อง "สวัส..." เสียงเห่าไหมนี่(ร่างผีเสื้อสมุทร)ครางมาตามทาง "พระอภัยแฮรี่..." แฮรี่หน้าซีดเผือกถอยหลังแท่ดๆๆกลับ อาจารย์ก็ทัก "อ่าว เยี่ยมเสร็จแล้วเหรอจ๊ะ" แฮรี่ถอยกรูดไม่ฟังอะไร หน้าซีดไปบ่นกับมอญ แล้วพึมพำในใจ "วันนี้ต้องห้องน้ำหญิงสถานเดียว" ความตัดสินใจแน่วแน่ จนไม่กี่วินาทีผ่านไป ทั้งๆที่เมื่อ 10 นาทีก่อนอยู่ที่ห้องพยาบาล คราวนี้แฮรี่มาปรากฏกายอยู่ที่หน้าห้องน้ำหญิง เสียงกลืนน้ำลายเอื๊อก แฮรี่เดินเข้าไปอย่างแน่วแน่เปิดประตู พรึ่บ เปรี้ยง!!!!! หนังสือเล่มหนึ่งกระเด็นออกมา เล่นเอาจมูกแฮรี่บิ่นไปเลย "อูยซี้ดดดด ใครทำวะ" แฮรี่ไปบ่นกับมอญที่ห้องนอนพร้อมหยิบหนังสือที่โดนปาออกมาไว้อยู่ในมือ "ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า แต่นั่นมันหนังสืออะไร" มอญพูดพลางชี้ไปที่หนังสือนั่น "ไม่รู้ดิ" แฮรี่พูด "เฮ้ย อย่าเปิดนะ!!!! มันอาจจะเป็นหนังสือลงเวทมนต์อะไรไว้สักอย่าง" มอญพูดเสียงดัง ทำเอาแฮรี่ งง มาก "ทำไมล่ะ" แฮรี่ถาม มอญก็พูดต่อ "พ่อฉันน่ะเคยบอกว่า หนังสือบางเล่มจะทำให้นายเสื่อมสมรรถภาพไปตลอดชีวิตเลยนาเฟ้ย" "หา!!!!!" แฮรี่เริ่มวิตก "แล้วบางเล่มน่ะสามารถทำให้นายแก้ผ้าแล้วเอาหนังสือนั่นปิดนายตรงนั้นเอาไว้เลยนะ" "ม่ายยยยยยยย" แฮรี่ร้องเสียงก้อง "ฉันก็แค่มาเตือนนายเท่านั้นไปล่ะ" มอญพูดจบก็ทำท่าจะเดินออกจากห้องไป แต่แฮรี่คว้าตัวไว้ก่อน "เดี๋ยว!!!" "อะไรอีกล่ะ" มอญกลับมานั่งที่เดิม "ถ้าฉันจะเปิดมัน นายก็ต้องดูด้วย!!!!" "เฮ้ย ทำไม!!!!!" แล้วแฮรี่ก็จัดการเปิดมันออกมา อีกสักครู่มอญก็กลับห้องตัวเอง มันปกติดี ไม่มีอะไรเกิดขึ้น "อือ แล้วมันเป็นอะไรวะ" แฮรี่นั่งครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดก็ตัดสินใจ!!! วาดรูปโป๊ใส่ลงไปทั้งๆหยั่งงั้น แต่แฮรี่ต้องตกใจสุดขีด รูปหายไปต่อหน้าต่อตา แล้วมีตัวหนังสือโผล่ขึ้นมาแทนที่ "ขออีกเด่ะ" แฮรี่แทบอึ้ง เขากำลังคุยกับหนังสือจิตหื่นอยู่ แล้วเขาก็ตัดสินใจ เขียนลงไป "สวัสดี" ตัวหนังสือหายไปอีกแล้ว "เออ พูดอยู่นั่นแหละ เอารูปมาอีกๆ" หนังสือตอบกลับมา แฮรี่ก็เขียนกลับไป "คุณชื่ออะไร" "ทอม ริดเด้า ทำไม" แฮรี่ก็นั่งเขียนอยู่นานพอควร ถามไปถามมาแฮรี่ก็ถามเกี่ยวกับห้องแห่งความเงี่ยน "เอ่อ คุณช่วยเล่าเรื่องห้องแห่งความเงี่ยนให้ผมฟังหน่อยได้มั้ย" หนังสือเงียบไปพักหนึ่ง แล้วก็ตอบกลับมา "ไม่" "อ่าว เฮ้ย ทำงี้ได้ไง" "ทำได้เด่ โด่ มีปัญหาไร" สิ้นตัวหนังสือ เส้นสติแฮรี่เกือบขาดเป็นชิ้นๆ "เฮ้ย จะบอกดีๆ หรืออยากขาดเป็นชิ้นๆ" หนังสือเหงื่อแตกซีด พร้อมกับพูดออกมา "บอกแล้วๆๆๆๆ แฮกร่อยเปิดห้องแห่งความเงี่ยน แฮกร่อยเปิดจ้า" หนังสือปิดพรึ่บด้วยตัวของมันเอง แฮรี่อ้าปากค้าง อึ้งกิมกี่ จนวันรุ่งขึ้นเขาต้องไปบอกมอญว่า แฮกร่อยเปิดห้องแห่งความเงี่ยน -โปรดติดตามตอนต่อไป-
Chapter 12

แฮรี่เอาเรื่องนี้ไปบอกมอญในวันรุ่งขึ้นทันที แต่คำตอบที่ได้มา "นายขี้โม้" แฮรี่อึ้ง ทึ่ง เสียว เขาก็ไม่รู้จะทำยังไงก็ช่างมันละกันวะ แต่ในขณะที่พวกเขากำลังจะเดินจากไป ศาสตราจารย์ชีกอนากัลรีบวิ่งมาหาพวกเขาทันที "พวกเธอทั้งคู่ หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ!!!" เสียงเธอดังมาแต่ไกล แต่แฮรี่กลับนึกว่าตำรวจบุกจับเขาข้อหาจำหน่ายสื่อลามกอนาจารแก่เพื่อนนักเรียน แต่เขาก็ต้องโล่งใจเมื่อรู้ว่าใครเรียก "พวกเธอทั้งสอง ตามฉันมา" เขาก็ไม่รู้ว่าอาจารย์จะให้ทำอะไร ตามไปก่อนก็แล้วกัน เขาก็เดินๆๆไปจนถึงห้องพยายาม มอญพยายามคิดอย่างเดียวว่าอาจารย์คงไม่ให้เขาทำอะไรกับแฮรี่ในห้องพยาบาลหรอกนะ แต่พวกเขาต้องอึ้งทึ่งเสียวอีกครั้ง!!!!! เห่าไหมนี่นอนอยู่บนเตียงแถมทำท่านู้ดอีกตะหาก ก่อนที่เลือดกำเดามอญจะออกจากจมูก แฮรี่ก็ซัดเปรี้ยงเต็มๆหน้าของเขากระเด็นออกไปเสียแล้ว นักเรียนไทยมุงที่อยู่ข้างหลังแฮรี่ต่างก็พากันหนีไปไม่เหลือสักคน แฮรี่พูดอาจารย์ชีกอนากัลว่า "ครูครับ ขอผมอยู่คนเดียวสักครู่ได้ไหมครับ" อาจารย์ก็พยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องพยาบาล แต่เมื่อเสียงปิดประตูดังขึ้น สีหน้าแฮรี่เริ่มเปลี่ยนไปทันที จากที่เศร้าสร้อยและเหงาหงอยเมื่อกี้กลับดีใจยิ่งนัก "ฮ่าๆๆๆ ตลกดีวุ้ย ถ่ายรูปเก็บไว้ดีกว่า" แล้วเขาก็เอากล้องออกมาจากไหนไม่รู้ ถ่ายแชะๆๆโดยไม่มีใครเห็น "แล้วก็อีกอย่าง...หึๆๆๆ กรูจะได้ม่อคนอื่นสักที อะหึๆๆๆ ไม่ต้องมีใครมาขวาง ! ฮ่าๆๆๆ" เสียงของเขาดังออกไปนอกห้องมากจนผู้คนพากันคิดว่าแฮรี่เศร้าจนเป็นบ้าเสียแล้ว แต่ยังไม่ทันไรแฮรี่ก็เริ่มสำแดงความห่ามกืนออกมาอีก "ก่อนลาขอเปิดกระโปรงสักทีเห้อ" แล้วเขาก็เอื้อมมือลึกเข้าไป สอดนิ้วไปในกางเกงใน ทันใดนั้นแฮรี่ก็รู้สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างแข็งๆบริเวญปิ๊ของเห่าไหมนี่ ก่อนจะดึงออกมา มันเป็นก้อนกระดาษก้อนหนึ่ง "หึ้ย!!! เห่าไหมนี่เอาอะไรมายัดไว้ตรงนี้เนี่ย" เขาคลี่อ่านก้อนกระดาษนั้น "นี่...นี่มัน...!!!" แต่แล้วสันดานเสือกของมอญมีสัญชาติญาณไวกว่าหมา เขารีบโผล่ขึ้นมาข้างหลังแฮรี่ทันที "อา...ราย...เหรอ..." เขาพูดชวนสยิวแต่แฮรี่ไม่เล่นด้วย ต่อยเขาไปป้าบนึง แล้วอ่าน "นี่มัน...วิธีเข้าห้องแห่งความเงี่ยนนี่หว่า!!!!!" "ทางเข้าห้องแห่งความเงี่ยนอยู่ในห้องส้วมห้องสุดท้ายของเมอเด้า โดยต้องชักว่าว 10 ทีแล้วฉีดน้ำกามลงไปในโถส้วม แล้วห้องนั่นก็จะเปิดออก" ชะอุ้ย บุญมีทับถม เขาจะได้มีโอกาสเสพสุขชั่วกัลปวสานซะแล้วหรือนี่ แฮรี่เดินกลับห้องอย่างสุขขี ไม่มีเห่าไหมนี่ แถมเขายังจะได้เข้าห้องแห่งความเงี่ยนอีกต่างหาก เขาเป็นปลื้มที่สุดในรอบปี หน้ายิ้มแฉ่งตลอดเวลา แต่ในระหว่างนั้นเขาก็ได้ยินอีก!!!! "เอา...จ.เจี๊ยว...จ๊าว...ของ...แก...มา..." แฮรี่สะดุ้งเฮือก แล้วลองจับทิศทางเสียง มันมาจากกำแพง!!! เขาเดินดุ่มๆไปทางกำแพง แล้วเอาหูแนบ "เอา!!!เจี๊ยว!!!ของ!!!แก!!!มา!!!" เสียงดังกระหึ่มอย่างกับระบบสตูดิโอ 2 ภาษา เขาตัดสินใจแน่วแน่ พรุ่งนี้ต้องตะลุยห้องแห่งความเงี่ยนให้ได้ -ติดตามตอนต่อไป-

Chapter 13

เช้าวันรุ่งขึ้น มอญรีบบึ่งมาที่ห้องของแฮรี่ "แฮรี่ตื่นเร็ว!!!" เขาสะดุ้งเฮือกในขณะที่กำลังฝันว่านอกใจเห่าไหมนี่อยู่ "เฮ้ย มีไรฟะ คนกำลังนอนหลับอยู่ดีๆ" มอญไม่พูดไม่จาเอาแฮรี่ออกจากเตียงทันที "ที่นี่ก็ไม่มีเรอะ!!!" เขาพูดหลังจากที่เขาค้นเตียงแฮรี่ทุกซอกทุกมุม "นายหาอะไรอยู่" แฮรี่ถาม "จินปี้น้องฉันหายไปน่ะ!!! นึกว่าแกจะเอามาทำอะไรซะอีก" มอญหอบแฮ่กๆไปในตัว "เฮ้ย นี่แกเห็นฉันเป็นคนยังไงวะ" แฮรี่ตวาด "นายเด็กบ้ากามตัวนึงไง" เขาพูดแล้วรีบวิ่งออกไป ก่อนที่จะโดนแฮรี่เสกให้เขากินมื้อเช้าด้วยรึอู(ผวนดิ) แต่เมื่อเขาออกจากห้อง ก็เจอใบปลิว "แว้ก!!!" มอญตะโกน นายมือบอนคนไหนไม่รู้ได้ข่าวว่าจินปี้หายไป เลยลงข่าวว่าเธอเข้าไปในห้องแห่งความเงี่ยน "มีอะไรเรอะ" แฮรี่เดินออกมาก็เจอกับใบปลิว "เฮ้ย!!!" "แฮรี่ๆทำไงดีล่ะๆข่าวเริ่มมั่วใหญ่แล้ว" แฮรี่เลือดขึ้นหน้าไม่ฟังใครทั้งนั้น "หนอย!!! บังอาจเข้าไปก่อนกรูเรอะ!!!! ยอมไม่ได้" แฮรี่ตาลุกเป็นไฟ ในขณะที่มอญกำลังคิดว่า นายโง่นี่เชื่อด้วยเรอะ แต่ยังไม่ทันจะคิดเสร็จแฮรี่ก็หายไปเสียแล้ว ตอนนี้แฮรี่กำลังอยู่ในห้องน้ำของเมอเด้าเตรียมที่จะลงไปยังห้องแห่งความเงี่ยนแล้ว เขาเปิดห้องส้วมห้องสุดท้าย แล้วพบเมอเด้าแก้ผ้าอยู่ "ว้ายยย!!!" เมอเด้ากรี๊ด แฮรี่ก็ห้ามเธอแล้วถามว่าเธอตายยังไง เมอเด้าก็ตอบว่าเธอกำลังแตะปุ่มกระสันของเธออยู่ จู่ๆ ก็มีบางอย่างมา... แล้วเธอก็ตายพร้อมกับท่าตกเบ็ดสุดเซ็กซี่ เธออายแล้วมุดเข้าไปในห้องส้วมห้องข้างๆ แฮรี่ เขาเห็นโถส้วมโถนั้นมีขี้ระบายเต็มไปหมด ส้วมตันแน่ๆ แฮรี่จึงชักว่าวแล้วฉีดน้ำกามลงไปในส้วม แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ส้วมพ่นขี้ออกมา แฮรี่โดนเข้าเต็มๆ แต่เขาก็กินมันเพราะเคยมีขี้ออกจากปากมาแล้ว แล้วโถส้วมก็หายไป กลายเป็นประตูขนาดยักษ์โย้เย้มีรูปชายเอาชายอยู่ แต่แล้วแฮรี่ก็ได้ยินเสียง "หึๆๆๆ แฮรี่ฉันนึกอยู่แล้วว่าเธอต้องมา" เสียงนั้นเรียกความสนใจแฮรี่ได้อย่างชะงัก ล๊อคอีซี่กำลังยืนถือเครื่องมือร่วมเพศเตรียมไว้เพรียบพร้อม "ที่นี่ไม่มีคนอยู่ซะด้วย ดีล่ะงั้นเรามา..." ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ "หนวกหูเว้ย!!!" แฮรี่ตาขวางจับล็อกอีซี ตูม! โครม! คราม! พลั่กๆๆๆๆๆ(เสียงล๊อคอีซี่หล่นทับกำแพงหินไป) "โอย...ช่วยด้วย" เสียงดังมาจากทางเข้าห้องน้ำ ซึ่งมอญที่แอบตามมาก็มั่นใจว่าเป็นเสียงล๊อคอีซี่แน่ๆ แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรแฮรี่ก็ยกล็อคอีซี่โยนเข้าไปในประตูห้องแห่งความเงี่ยน ประตูเกิดเป็นรูโหว่รูป...ขนาดใหญ่ แฮรี่หันไปมองทางเข้า "มอญฉันรู้นะว่าแกอยู่ตรงนั้น" แฮรี่เหลือบสายตาอันโหดเหี้ยม ชั่วช้าและสามานย์ใส่มอญเป็นนัยๆว่าถ้าไม่รีบมาแกเป็นหมันแน่ มอญเดินขาสั่นหงึกๆๆๆ ตอนนี้เขาขอเพียงว่าใครก็ได้ช่วยข่อยด้วยแฮรี่ถีบประตูห้องแห่งความเงี่ยนพัง แล้วจับไอ้นั่นของมอญลากเขาเข้าไป "โดดลงไป" แฮรี่พูด แล้วชี้ลงไปที่ทางเข้าห้องแห่งความเงี่ยน ซึ่งเป็นหลุมลึกประมาณสะพานสาธรฝั่งหนึ่งไปอีกฝั่งหนึ่ง "เอ่อ มันลึกมากเลยนะ" แฮรี่ไม่สนใจแล้วหันไปทางมอญ "เอ่อ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ" เขาแคะหู ส่งสายตาโหดเหี้ยมยิ่งกว่าปิศาจ "เอ่อ...ฉะ...ฉันบอกว่า มันลึกมาก...เลยนะ" เขาพูดจบ แฮรี่ก็หันมาอีกครั้ง "แกอยากตายข้างล่างหรืออยากตายบนนี้" มอญฉี่ราดทันที แม้ห้องน้ำจะอยู่เพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้นเอง "ป๋ม...ป๋มลงไปแย้วค้าบ" แล้วมอญก็กระโดดลงไปทันที ฉี่ที่ราดก็ลู่ตามแรงลมลงไปเป็นทาง อีกอึกใจต่อมา พลั่ก! กร๊อบ! "อ้ากกระดูกฉันหัก!!!!" เสียงล๊อคอีซี่โหยหวนออกมา แล้วแฮรี่ก็กระโดดลงไป เพียงไม่กี่นาทีก็มีเสียงดังขึ้นมาอีกจนเมอเด้าได้ยินชัดเจน "อ้าก หลังช๊าน!!!!!" เมอเด้าแน่ใจว่านั่นเป็นเสียงของมอญอย่างแน่นอน "แฮรี่นี่แกเห็นฉันเป็นเพื่อนอยุ่รึป่าว" เขาพูดอย่างเต็มกลืน "ว่าไงนะ นายลูกกระจ๊อก" เขาเหลือบตามามองอยู่นิดหน่อยแล้วก็เดินจากไปปล่อยมอญนอนโหยหวนอยู่กับล๊อคอีซี่ตรงนั้น -ติดตามตอนต่อไป-

Chapter 14

แฮรี่เดินตึงๆๆๆเข้าไปด้วยความโมโหสุดขีด พลางสาดส่องหาจินปี้ที่บังอาจเข้ามาก่อนเขา เขาเดินพลางคิดคาถาทรมานทั้งหมดที่เขาจำได้เผื่อว่าถ้าเจอเมื่อไหร่งานนี้มีตายแน่ๆ แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น เมื่อเขาเดินผ่านห้องหนึ่งเข้ามา...จินปี้นอนให้ท่าแฮรี่อยู่อยู่กลางห้อง และเห็นล็อคอีซี่นอนตายกำลังชักว่าวอยู่ แฮรี่สนใจจินปี้มากกว่า เปลี่ยนความโมโหเป็นความ....เอ่อ หื่นกาม แฮรี่ทนไม่ไหวแล้วเตรียมเสกคาถาปลดเสื้อผ้าทันที แต่มันไม่เป็นเช่นนั้น พลั่ก! เขาถูกพลังอะไรบางอย่างผลักกระเด็นออกมา "ใครน่ะ!!!!!" เขาตะโกน แต่แล้วใครคนหนึ่งก็เดินตรงมาที่จินปี้ "นายเด็กหื่นกาม!!!! คนนี้ข้าหามาได้ก่อนนะเว้ย!!! ชุบมือเปิบนี่หว่า" เขาตะคอกใส่แฮรี่ แต่เมื่อแฮรี่มองหน้าเขาดีๆ...ก็ไม่รู้ว่าใคร แต่เขากลับเหลือบไปที่ป้ายชื่อตรงหน้าอกเขา "ทอม ริดเด้า!!!!!" เขาตะโกน "หึๆๆ เจอกันอีกแล้วนะแฮรี่" เขาหัวเราะพลางยกตัวจินปี้ขึ้นมา "หยุดนะ นั่นเด็กฉัน!!!" แฮรี่ไม่สนใจอะไรนอกจากสาวยั่วสวาทตรงหน้าเขา "หึๆๆ ถ้าแกอยากได้นักละก็ ชนะเจ้านี่สิ!!!!" สิ้นเสียงของเขา ตูม! ท่อน้ำข้างหลังเขามีบางอย่างตกลง เมื่อน้ำที่กระจายหายไปหมดแล้ว "เอาเจี้ยวแกมา...เอามา!!!" แฮรี่จำเสียงนั่นได้ดี เสียงที่เขาได้ยินบ่อยๆตอนที่เขาเดินอยู่ในตึกเรียน แต่เมื่อเขาเพ่งมันดูอีกทีอย่างไม่แน่ใจ "อสุจิ!!!!!!!" เขาตะโกนใส่หลอดเสียง 185 ลำโพง ดังกึกก้องทั่วห้องแห่งความเงี่ยน ตัวอสุจิใหญ่มหึมาสีขาวจั๊วกำลังว่ายน้ำเล่นอย่างสนุกสนานข้างหน้าแฮรี่ "ใช่ ตัวอสุจิไงล่ะ แต่แกจะกำจัดมันได้รึเปล่าล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ" ริดเด้าหัวเราะเยาะเย้ยแฮรี่ แฮรี่ตาเขม็งไปที่ริดเด้าพร้อมจะขย้ำเขาทุกเมื่อ ตัวอสุจิใหญ่มโหฬารตัวนั้นก็จ้องแฮรี่แล้วร้อง "กะปิ้ว~~ว"(คนมันไม่เคยได้ยินอ่ะนะ) แล้วก็พุ่งตรงมาหาแฮรี่ "ว้ากกกกกกก!!!!! ตั้งแต่เกิดมาตูยังไม่เคยกินน้ำเงี่ยนตัวเองเลยนะเว้ย!!!!!" แล้วเขาก็วิ่งไปหลบหลังเสาหินแทบเป็นแทบตาย แต่ทันใดนั้นเอง.....นกฟินิกซ์ก็บินมาทางแฮรี่ พร้อมถุงยางอันหนึ่งในขาของมัน "เจ้านกขี้!!!!!" เขาตะโกนด้วยความดีใจ จากนั้นไม่นานนัก "ขอบใจกำลังหิวพอดี" ฟินิกซ์ก็กลายเป็นอาหารอันโอชะของแฮรี่ไปซะแล้ว "นายเด็กเปรต ขนาดเวลาสู้กันยังมีหน้ามากินนกย่างแล้วไม่แบ่งตูเรอะ จัดการมันอสุคุง!!!" ริดเด้าตั้งชื่อให้เสร็จสรรพ "หืม? นี่ถุงยางอะไรหว่า" เขาเพิ่งสังเกตเห็นถุงยางที่นกฟินิกซ์คาบมาให้ ตุง! ตุง! อัณฑะ 2 ลูกกระเด็นออกมาจากถุงยางอันนั้น และตามด้วยเจี๊ยวขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง 10 ซม. และความยาว 30 ซม.(หากท่านรู้สูตรหาปริมาตรทรงกระบอกก็ลองคำนวนดู) แล้วแสงวูบวาบๆ เป็นการบ่งบอกว่ามันกำลังประกอบร่างกัน กลายเป็น ดาบ จ.เจี๊ยว "เฮ้ย! นี่มันอะไรฟะ" แฮรี่เหงื่อตกแต่เขาก็ลองพลิกดาบ จ. นั่นไปมาดู "มีอะไรเขียนไว้ตรงนี้ด้วยแฮะ" เขาพยายามจ้องลายมือที่เหมือนกับใช้ส้งตีงเขียน อ่านได้ใจความว่า "ก๊อดซาดิสม์ กริฟกะดอ" "ใครวะ" เขารำพึงเบาๆ พลางคิดเลยเถิดว่าอาจจะเป็นชู้ของเห่าไหมนี่ก็ได้ "หึๆๆๆ ดาบของเจ้าก๊อดซาดิสม์เองรึนี่" เสียงนั้นดังมาจากที่ไหนสักที่ในที่ๆแฮรี่อยู่ "อา...ท่านสัดหมา ขี้ไคลเทอรีน ท่านกลับมาหาข้าแล้วรึ" ริดเด้าพูด "แน่นอนมอมอมอเอ๋ย" สัดหมาพูด แสดงให้แฮรี่รู้ว่าริดเด้าก็คือมอมอมอนี่เอง "ก๊อดซาดิสม์เป็นอะไรกับท่านรึท่านสัดหมา" ริดเด้าถาม จากนั้นเขาก็เงียบไปพักหนึ่งแล้วค่อยอ้าปากพูดออกมาว่า "เขาเคยเป็นคู่เกย์กับข้า" แฮรี่อึ้งทึ่งเสียวทันที ตาค้าง ปากแข็งทื่อ "แต่ข้าก็รักเจ้ามากกว่าเขา" สัดหมาพูด แฮรี่ก็เกิดความคิดขึ้นมา มันรักสามเส้านี่หว่า"อ่าว.....แล้วตูเกี่ยวอะไรล่ะเนี่ย" แฮรี่รำพึงเบาๆกับความซวยของตัวเอง -ติดตามตอนต่อไป-

Chapter 15

หลังจากที่แฮรี่แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ และกำลังจะพาจินปี้ออกไปจากห้องแห่งความเงี่ยน ทันใดนั้นเอง ดาบ จ.! ก็เกิดอภินิหารขึ้นมา "อะไรวะ!!!" เขาตะโกนลั่นเมื่อดาบนั่นส่องแสงเหมือนนายมดแดงกำลังจะแปลงร่าง "หยุดก่อนเจ้าหนุ่ม" เสียงอันเหมือนกับกะเทยเสียงหนึ่งดังขึ้นมา ชายแก่ผู้หน้าตาสละสลวยเต็มไปด้วยเครื่องสำออยเพ็ญตุ๋ยเครื่องสำอางโผล่มาหน้าแฮรี่ "ข้าคือผู้ก่อตั้งบ้าน กริฟกะดอและเป็นชู้เก่าของสัดหมา ผู้ก่อตั้งขี้ไคลเทอรีน" เขายิ้มเหยาะๆเป็นนัยว่ากุโดนตุ๋ยมาแล้ว แฮรี่นึกในใจว่า ถ้าเพื่อนๆของเขารู้ความจริงว่าผู้ก่อตั้งกริฟกะดอที่จริงแล้วเป็นกะเทยจะทำไงดีเนี่ย แล้วแถมผู้ก่อตั้งขี้ไคลเทอรีนก็เป็นเกย์อีกต่างหาก แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังพยายามที่จะหนีสถานการณ์นี้อยู่ดี "ก๊อดซาดิสม์เอ๋ย ข้ามีรักใหม่แล้ว ขอให้เจ้าไปสู่สุขคติเหอะ" สัดหมารำพัน "ไม่ได้นะตัวเอง อย่าทิ้งเค้าไป ถ้าตัวเองจากไปแล้วเค้าจะอยู่ได้ยังไง" ก๊อดซาดิสม์เผยธาตุแท้ "ท่านก๊อดซาดิสม์จงรับรู้ไว้ซะเถอะว่าคุณโดนฟันแล้วทิ้ง" หลอดมอมอมอพยายามแย่งผัวชาวบ้าน "พวกแกจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ แต่ฉันขอออกไปล่ะน้า" แฮรี่พยายามขอออกไปจากที่นี่ "หึ! เจ้าหนู รู้ความลับของห้องแห่งความเงี่ยนหรือเปล่า" สัดหมายั้งตัวแฮรี่เอาไว้ก่อน "อะ...อะไร" เขาตกใจหน้าซีดเผือดทันทีพลางคิดไปไกลว่าถ้าใครออกไปจะโดนตอนมั้ยเนี่ย "หึหึหึ ถ้าใครเข้ามาแล้วออกไปโดยไม่เล่นไข่ให้ดูแล้วล่ะก็ มันผู้นั้นต้องเจี๊ยวสั้นลง 1 ซม.!!!" เขาย้ำที่ประโยคสุดท้าย แฮรี่อึ้งทันทีพลางคิดว่าต้องมานอนเกาไข่ให้นายพวกเกย์พวกนี้ดูเรอะ "ช่างมัน" เขาตอบง่ายๆ 2 คำแล้วเดินจากไป "เฮ้ยเดี๋ยว! ในหนังสือของริดเด้าน่ะ มีภาพโป๊ของพี่สาวมันไว้เพียบเลยนะเฟ้ย" แฮรี่หยุดเดินทันที แต่ถึงกระนั้นมอมอมอก็ยังอดคิดไม่ได้ว่า กูมีพี่สาวด้วยเรอะ แฮรี่เดินดุ่มๆมาคว้าหนังสือเล่มนั้นไว้ทันทีแล้วกำลังจะเดินออก "เสร็จข้าล่ะ!!!"สัดหมามาโผล่อยู่ที่ข้างหลังแฮรี่แล้วจับตัวเขาไว้ "โอ้! จับเขาขึงพืด แล้วลงแขกเลย!!!" ก๊อดซาดิสม์ไม่สนใจคนในบ้านตัวเองแล้ว "โอ้ เด็กผู้น่าสงสาร ทั้งๆที่มีเมียอยู่แล้ว กลับต้องมาเสียบริสุทธิ์ให้เหล่าผู้ชาย ช่างน่าสงสารเสียนี่กระไร"มอมอมอหัวเราะเยาะเย้ย แต่ภายในหัวแฮรี่ไม่ได้ยินอะไรแล้วทั้งสิ้น มีคำเดียวที่วนเวียนอยู่ในหัวเขาตอนนี้ "โนว...ว (no)" "เพราะแก นายหนังสือบ้า!!!" เขากัดหนังสือหน้าหนึ่ง แล้วริดเด้าก็ทำท่าเป็นท่าสยิวสุดขีด "กัดหน้านั้นอีกทีสิค้านู๋ขา" เขาออดอ้อนไม่เหลือธาตุแห่งชายหลงเหลืออยู่แล้ว แต่ด้วยสมองหมาของแฮรี่เขาจึงต้องกัดหน้านั้นไปอีก 10 กว่าทีจึงจะรู้ว่าหนังสือนั่นเป็นส่วนหนึ่งของริดเด้าน่ะเอง แต่ตอนนี้เขาก็ลงไปนอนสยิวกิ้วอยู่ที่พื้นซะแล้ว" ส่วนคนแก่คนเฒ่าทั้งสองกลับรู้สึกอิจฉาริดเด้าเกินบรรยาย "หึๆๆๆ ในเมื่อรู้ความลับแล้วก็....." เขาเอาเทียนออกมา แต่โชคร้ายที่แส้และของใช้เล่น SM ของเขาหลุดออกมาเต็มไปหมด จากนั้นหนังสือของริดเด้าก็ไหม้ ริดเด้าก็ไหมตามไปด้วย "หยา...นู๋เอาแค่ Y นู๋ไม่เอา SM น้า" และแล้วคนแก่ทั้ง 2 ก็จากไปภายในพริบตา "เชอะ" เขาเชิดหน้าแล้วอุ้มจินปี้ออกไปโดยไม่มีใครรู้ว่าเขาแอบทำอนาจารเธอไปตั้งหลายครั้ง "ยินดีด้วยแฮรี่ ที่ปีนี้เธอก็ทำให้บ้านกริฟกะดอเป็นบ้านที่หื่นที่สุดอีกครั้ง" ศาสตราจารย์ดับเบิ้ลกะดอพูดชมเชยแฮรี่ แต่เขาก็ไม่อยากจะสนใจมันเลย เขากำลังคิดว่านายความหื่นกามนี่มันเป็นกรรมพันธุ์ที่เด็กกริฟกะดอต้องไปรับรึเปล่า แล้วศาสตราจารย์กี่พูดขึ้นว่า "แฮรี่ เธอช่วยบอกวิธีเข้าห้องแห่งความเงี่ยนได้ไหม ฉันอยากเอาล็อคอีซี่มาสต๊าฟตั้งโชว์ในห้องทำงาน" เขาพูดแล้วน้ำลายไหล แฮรี่ก็บอกวิธีแล้วเดินออกมา แต่แล้วก็พบเข้ากับเห่าไหมนี่ "แฮรี่....." เห่าไหมนี่กำลังส่งสายตาบอกเป็นนัยๆว่า ตอนที่เธอเป็นหินอยู่ แกไปทำอะไรใครไว้รึเปล่า เพราะว่าพยานก็คือจินปี้กำลังยืนอยู่ข้างหลังเธอแล้วมองแฮรี่ห่างๆเหมือนกลัวพวกบ้ากาม "เอ่อ เห่าไหมนี่ คือว่าเรื่องนี้มันอธิบายได้" แล้วเขาก็ต้องหลบหน้าเห่าไหมนี่ตลอดจนกว่าจะปิดเทอม

จบ