ตอนนี้ตัวผมนอนลงบนพื้นถนนมือที่พยายามเอื่อมไปด้านหน้าสัมผัสกับขอบฟุตบาธ ผมพยายามคลานไปด้านหน้า รอบตัวผมเงียบสงัด แสงไฟพล่าไปหมดจนผมมองอะไรไม่เห็น ผมรู้สึกว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปอีกไม่นานผมคงตายแน่ๆ ผมพยายามรวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย พยายามยกมือขึ้นให้สูงที่สุดพร้อมกับตะโกนเรียกก้อย ผมแทบไม่รู้เลยว่ามีเสียงออกจากปากผมหรือเปล่า การกระทำของผมมันยิ่งทำให้อาการผมแย่ลง ผมไม่มีแรงที่จะยกมืออีกต่อไปผมปล่อยมันเหมือนว่าวที่สายป่านขาด

ขณะที่มือผมกำลังล่วงลงมาก็มีมืออีกมือเข้ามาจับไว้ ผมคิดว่าต้องเป็นก้อยแน่ๆ

"ก้อย ก้อยใช่ไหม" ตอนนี้ผมมองอะไรไม่เห็นแล้ว
"คุณบี คุณโดนทำร้ายหรอ" ป๊อบ
"ป๊อบหรอ" ผมจำเสียงเธอได้
"ค่ะป๊อบเอง คุณรอเดี๋ยวนะป๊อบเรียกรถพยาบาลมาให้แล้ว คนร้ายยังอยู่แถวนี้แน่ๆ ป๊อบจะไปตามจับให้ นั่นใช่ไหมกำลังวิ่งหนีแล้ว" ป๊อบ
"อย่าครับ" ผมรีบกำแขนเธอไว้ไม่ให้ตามกุ้งไป
"ทำไมค่ะ คุณไม่ต้องกลัวนะเดี๋ยวรถพยาบาลก็มา ป๊อบขอไปตามจับคนร้ายก่อนเดี๋ยวมันหนีไปได้" ป๊อบ
"ปล่อยเค้าไปเถอะครับ ป๊อบช่วยพยุงผมขึ้นทีผมต้องไปพบก้อย" 
"ก้อยไหนค่ะ ป๊อบว่าคุณนอนเฉยๆ ดีกว่า ขืนคุณขยับมากเลือดก็ยิ่งออกมากนะค่ะ" ป๊อบ
"ไม่ได้ผมต้องไปหาก้อย ก้อยรอผมอยู่ที่หน้าโรงหนังนี่"
"ป๊อบว่าคนที่คุณอยากเจอเค้าคงไม่อยู่แล้วหละค่ะ เพราะตอนนี้มีคนมามุงดูคนเต็มไปหมดแล้ว ถ้าเค้ายังอยู่เค้าคงเข้ามาหาคุณแล้ว" ป๊อบ
"งั้นหรอ" 
"เอาหละค่ะรถพยาบาลมาแล้ว เดี๋ยวคุณบีไปกับรถพยาบาลนะค่ะ ป๊อบจะวอให้ตำรวจแถวนี้ตั้งด่านจับคนร้าย" ป๊อบ
"อย่าครับ ป๊อบช่วยไปโรงบาลเป็นเพื่อนผมทีได้ไหมครับ"
"ก็ได้ค่ะ แต่คุณบีคุณรู้ไหมว่าคดีแบบนี้ยอมความกันไม่ได้" ป๊อบ
"ผมถึงขอให้คุณไปด้วยไง คุณป๊อบคุณช่วยรับปากผมนะว่าคุณจะไม่ลงบันทึกประจำวันเรื่องนี้"
"ทำไมหละค่ะ" ป๊อบ
"ถือว่าผมขอร้อง ถ้าเกิดผมไม่รอดขึ้นมาจริงๆ คุณก็ห้ามตามหาคนที่ทำเด็ดขาดนะ"
"คุณบี ป๊อบไม่รู้นะค่ะว่าคุณคิดอะไร ป๊อบหวังว่ามันคงคุ้มกับที่คุณต้องเสี่ยงชีวิต" ป๊อบ
"ขอบคุณครับ" ผมรีบมัดมือชกให้ป๊อบครับปาก

แล้วรถพยาบาลก็มาถึงป๊อบยอมตามผมไปที่โรงพยาบาลด้วย ที่ผมต้องให้ป๊อบตามมาด้วยเพราะรู้ว่าถ้าผมไปคนเดียว หลังจากหมอเย็บแผลเสร็จคงมีตำรวจมาสอบปากคำผมแน่ๆ ผมเลยให้ป๊อบไปเพื่อแสดงตัวเป็นตำรวจก่อนที่โรงพยาบาลจะแจ้งตำรวจท้องที่

หลังจากที่หมอเย็บแผลเสร็จและให้ผมนอนพัก ป๊อบก็เข้ามาหาผม

"ป๊อบจัดการให้คุณแล้วนะค่ะ เรื่องนี่จะไม่ถูกลงบันทึกประจำวัน แต่ถ้าครั้งหน้าคุณโดนทำร้ายแบบนี้อีก ป๊อบคงตามใจคุณไม่ได้แล้วนะค่ะ" ป๊อบ
"ขอบคุณครับป๊อบ คงไม่มีครั้งหน้าอีกแล้วหละครับ คุณป๊อบผมรบกวนช่วยหยิบโทรศัพท์ให้ผมทีซิครับ"
"ได้ค่ะ แต่คุณจะโทรหาใคร ป๊อบโทรหานกให้ติดต่อแฟนคุณแล้ว เดี๋ยวก็คงมา" ป๊อบหมายถึงแนน
"ขอบคุณครับ ผมจะโทรหาก้อย"

ผมกดโทรศัพท์หาก้อยแต่เธอวางสายผม ผมกดไปอีกเธอก็วางสายผมอีก ผมรู้สึกร้อนใจมากอยากจะอธิบายให้เธอรู้ว่าผมไม่ได้ตั้งใจที่จะไม่ไปตามนัดของเธอ ผมเลยพยายามลุกขึ้นเพื่อที่จะไปหาก้อยด้วยตัวเอง

"นี่คุณ จะทำอะไรหนะ คุณยังลุกขึ้นไม่ได้นะ" ป๊อบ
แล้วแนนก็เปิดประตูวิ่งเข้ามาพร้อมทั้งร้องไห้มาด้วย เธอตรงเข้ามากอดผม
"พี่บี พี่บีเป็นอะไรมากหรือเปล่า ใครทำพี่บีค่ะ พี่บีเจ็บมากไหม" แนนพูดไปร้องไห้ไป
"ร้องไห้ทำไมตัวเล็กพี่ยังไม่ได้ตายซะหน่อย"
"พี่บีบ้า ยังจะพูดเรื่องตายอีกหรอ ใครทำพี่ พี่ไปทำไมที่นั้น" แนน
"คงเป็นพวกนักเรียนอาชีวะมั้ง คงเข้าใจผิดว่าพี่เป็นนักเรียนอยู่เลยแทงผิดคน"
"แล้วพี่ไปทำไมค่ะ ทำไมพี่บีไม่กลับบ้านมาหาแนน" แนน
"อืมม พี่ขอโทษนะ พี่นัดไปบอกลาพี่ก้อย พี่เลยไม่อยากบอกแนน อย่าโกรธพี่นะ"
"พี่บี" แนนร้องไห้โฮหนักกว่าเดิม
"งั้นป๊อบขอตัวก่อนนะค่ะคุณบี ถ้าเปลี่ยนใจโทรหาป๊อบนะค่ะ" ป๊อบ
"ขอบคุณครับ"
"ขอบคุณค่ะที่ช่วยพี่บี" แนน
"ไม่เป็นไรจ๊ะ มันเป็นหน้าที่อยู่แล้ว ก็พี่เป็นตำรวจนี่" ป๊อบ

ป๊อบออกไปจากห้อง แนนกอดผมร้องไห้ไม่หยุด

"พอได้แล้วเดี่ยวก็ตาช้ำหมดหรอก พี่ปลอดภัยแล้ว"
"ก็แนนตกใจนี่ ถ้าพี่บีเป็นอะไรไป แนนจะทำยังไง" แนน
"พี่ไม่เป็นไรแล้วหละ"
"แล้วพี่บีเจอพี่ก้อยหรือยังค่ะ" แนน
"ยังพี่โดนแทงซะก่อน"
"งั้นแนนโทรให้นะ พี่บีโทรไปเองพี่ก้อยคงไม่รับ" แนน
"อย่าเลย เอาไว้พี่จัดการเรื่องนี้เองดีกว่านะ ว่าแต่เราทานข้าวหรือยัง"
"ทานแล้ว อิ่มมากๆ" แนนทำหน้าทะเล้น

ผมรู้ว่าแนนฝืนทำทะเล้นให้ผมสบายใจทั้งๆ ที่เธอคงยังไม่หายตกใจ คืนนั้นผมต้องนอนค้างที่โรงพยาบาล วันรุ่งขึ้นแนนขับรถพาผมกลับมาที่คอนโด ผมโทรไปลางานกับพี่คมและโทรบอกหงส์ว่าผมจะหยุด จากนั้นผมก็ขอสายนก ผมกำชับนกห้ามบอกใครว่าผมถูกแทงเด็ดขาด เพราะผมกลัวก้อยโทรมาติดต่องานแล้วจะมีคนเผลอบอกเธอเรื่องนี้

วันนี้แนนมีเรียนเช้าคาบเดียว แต่เธอจะไม่ไปเธอจะอยู่ดูแลผม ผมเลยต้องไล่ให้แนนไปเรียนแล้วค่อยกลับมาดูผมหลังเลิกเรียน เพราะเธอหยุดเรียนไปหลายครั้งแล้ว ใกล้เที่ยงแนนก็กลับมาจากมหาลัย เธอซื้อข้าวมาฝากผมด้วย เราสองคนทานข้าวกัน จากนั้นแนนก็ชวนผมไปนั่งดูทีวีกันสองคน แนนนั่งซบไหล่ผมเรานั่งดูหนังในเคเบิ้ลทีวีจนหนังจบมี MV ขั้นระหว่างเรื่อง เป็นเพลงฉันพร้อมของบอย ผมกับแนนนั่งฟังกันนิ่งเพราะเนื้อหามันคล้ายเรื่องที่กำลังเกิดระหว่างผมกับก้อย


พอเนื้อเพลงถึงท่อน

"ยิ่งวันที่เธอไม่ค่อยสบาย ที่เธอคิดถึงหนะมีฉันไหม หากไม่ใช่ฉันเลยก็คงจบกัน"

ผมรู้สึกนึกถึงก้อยขึ้นมาทันที แนนเองก็คงรู้เธอจับมือผมแน่น แล้วยิ่งท่อนลงท้ายก่อนจบเพลงผมก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ แต่ผมก็กลัวแนนจะน้อยใจทั้งๆ ที่เธอก็คอยอยู่ข้างๆ ผมยังจะร้องไห้คิดถึงคนอื่น ก่อนจะจบ MV พระเอกขอนางเอกแต่งงาน ผมเลยแกล้งหันไปมองหน้าแนน แนนพยักหน้ายิ้มอายๆ ผมเลยเอามือไปบีบจมูกเธอ

"เรียนให้จบก่อนแล้วกันนะ"
"อุ้ยคนบ้า" แนน

แล้วผมกับแนนก็หยอกเล่นกันทั้งวัน มันช่วยทำให้ผมลืมเรื่องก้อยไปได้บ้าง แต่พอเวลาผมอยู่คนเดียวผมก็เริ่มคิดถึงเธออีก

วันรุ่งขึ้นผมไปทำงานตามปรกติ ผมโทรหามือถือก้อยเธอก็ตัดสายผมทิ้ง ผมโทรไปที่บริษัท เธอก็ไม่ได้ไปทำงาน ผมได้แต่พยายามไม่คิดอะไร ก้อยคงกำลังมีความสุขกับคนที่เธอเลือกแต่นั่นมันก็ดีแล้ว จูนโทรมาหาผมเธออยากเจอผม แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะเจอเธอเลยบอกเธอว่าผมงานยุ่งมาก หายยุ่งแล้วผมจะไปหาเธอเอง 

แล้วก็ผ่านพ้นไปอีกวัน ผมติดต่อก้อยไม่ได้เลย ผมได้แต่หวังว่าวันพรุ่งนี้ก้อยคงจะมาทำงาน แล้วผมคงจะได้คุยกับเธอเพื่อสะสางเรื่องของเรา

วันนี้ผมรีบมาทำงานแต่เช้าอีกครั้ง ผมนั่งรอเวลา 8 โมงเพื่อที่จะได้โทรหาก้อย แต่แล้วก้อยกลับเป็นฝ่ายมาหาผมถึงห้องทำงานพร้อมกับตำรวจ

"นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นก้อย พาตำรวจมาด้วยทำไม" ผมแอบเห็นแฟนใหม่ก้อยยืนอยู่ห่างๆ
"ผมขอจับคุณข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยว" ตำรวจ
"กักขัง หน่วงเหนี่ยว ผมทำหรอ แล้วผมทำใคร"
"คุณเคยเห็นหน้าผู้ชายคนนี้ไหม" ตำรวจส่งรูปกุ้งให้ผมดู
"เคย กุ้งน้องชายก้อย ใช่ไหมก้อย" 
ก้อยไม่ตบเธอได้แต่ทำหน้าหวาดระแวงผม
"คุณเจอเค้าครั้งสุดท้ายที่ไหนเมื่อไหร่" ตำรวจ
"เออที่หน้าโรง ไม่ใช่ที่หน้าลานจอดรถบริษัทฯ มันเกิดอะไรขึ้นหรือครับ" ผมไม่อยากบอกว่าเจอกุ้งครั้งสุดท้ายที่หน้าโรงหนัง
"คุณผู้หญิงคนนี้แจ้งความว่าน้องชายหายไป แล้วครั้งสุดท้ายก่อนที่น้องชายเค้าจะหายไป มีคนบอกว่าเค้าไปเจอกับคุณ" ตำรวจ
"ไม่ใช่นะวันนั้นผมไปเออ..." ผมจะบอกว่าไปหาก้อยก็ไม่ได้เพราะว่าผมก็ไม่ได้เจอกับเธอ
"เอาหละผมขอเชิญคุณไปให้ปากคำที่โรงพักหน่อย" ตำรวจ
"ได้ครับ ถ้านี่จะทำให้พี่สาวของผู้ชายคนนี้สบายใจ" ผมมองหน้าก้อยแต่ก้อยไม่ยอมสบตาผม

ผมยอมตามเจ้าหน้าที่ตำรวจไปที่โรงพักก่อนไปผมบอกหงส์ให้โทรไปบอกพี่นุ่นว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรไม่ต้องตกใจ ผมกลัวพี่คมรู้เรื่องจะเอานายตำรวจใหญ่ที่เป็นเพื่อนเค้ามาช่วยผม ผมไม่อยากให้ก้อยรู้สึกว่าผมเอาตัวน้องชายเค้าไปกักขังจริงเลยต้องเอานายตำรวจใหญ่มาช่วย

ไปถึงโรงพักผมก็โดนพาเข้าไปในห้องสอบสวน ผมตอบคำถามได้ทุกอย่างยกเว้นว่าผมทำอะไรอยู่ตอนประมาณ 3 ทุ่ม ถึงเที่ยงคืนวันที่ผมนัดกับก้อย ผมไม่รู้จะโกหกยังไง ทำให้เจ้าหน้าที่ตำรวจปักใจว่าผมเป็นคนจับตัวกุ้งไปแน่ๆ เพราะมีพยานบอกว่าเห็นผมอยู่กับกุ้งตอนประมาณ 3 ทุ่มของวันนั้น

"คุณยอมรับมาซะดีๆ ดีกว่าโทษหนักจะได้กลายเป็นเบา" เจ้าหน้าที่ตำรวจ
"ผมไม่ได้ทำ ผมจะทำทำไม"
"ก็พี่สาวของนายกุ้งเนี่ยบอกเลิกคุณ คุณอาจจะโกรธจนทำร้ายน้องชายเค้าเป็นการแก้แค้นก็ได้" เจ้าหน้าที่ตำรวจ
"ผมจะทำแบบนั้นทำไม ผมเองตั้งใจไปพบกับก้อยเพื่อฟังคำบอกเลิกอยู่แล้ว ผมเองก็ดีใจที่เธอเจอคนที่ดีกว่าผม"
"แต่คืนนั้นคุณก็ไม่ได้ไป คุณไปจัดการกับน้องชายเค้าแทนใช่ไหม" เจ้าหน้าที่ตำรวจ
"ไม่ ผมบอกแล้วว่าไม่มีวันทำแบบนั้น"
"แล้วคุณอยู่ที่ไหน มีพยานรู้เห็นไหม" เจ้าหน้าที่ตำรวจ

ผมตอบคำถามนี้ไม่ได้สงสัยผมได้นอนมุ้งสายบัวแน่คืนนี้ แล้วก็มีคนมาช่วยผมจนได้หมวดป๊อบเปิดประตูเข้ามา

"นี่คุณเข้ามาทำไม" เจ้าหน้าที่ตำรวจ
"ฉันก็มาเป็นพยานให้แฟนฉันซิ" ป๊อบ
"คุณไม่มีสิทธิก้าวก่ายหน้าที่ผม คุณไม่ได้อยู่ท้องที่นี้" เจ้าหน้าที่ตำรวจ
"นี่ใบคำสั่งพิเศษเซ็นโดนท่านอธิบดี" ป๊อบ
ผมสะดุ้งทันที พี่คมเอาเข้าแล้วไง ผมอุสาห์บอกแล้วว่ามันไม่มีปัญหา ทำสะใหญ่โตแบบนี้ก้อยก็ยิ่งเชื่อซิว่าผมทำจริงๆ

นายตำรวจอ่านเอกสารเสร็จก็บอกให้ปล่อยตัวผม ผมค่อยเดินออกมาจากห้องเพราะเริ่มรู้สึกเจ็บแผล ผมเห็นนายตำรวจคนนั้นไปคุยกับก้อยและแฟนก้อย ส่งสัยบอกเรื่องป๊อบมาเป็นพยานว่าอยู่กับผมคืนนั้นทั้งคืน มันก็ดีอยู่หรอกที่ป๊อบพูดแบบนี้แล้วทำให้ผมไม่ต้องโดนขัง แต่มันก็ทำให้ก้อยโกรธผมมาก วันที่เธอนัดไปบอกลาผมยังแอบไปมีอะไรกับคนอื่นไม่ไปตามนัด ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง ผมพยายามจะเข้าไปอธิบายกับก้อยแต่แฟนใหม่ก้อยก็ขวางผมไว้

"ก้อยไม่อยากคุยกับคุณ ครั้งนี้คุณอาจจะใช้เส้นเอาตัวรอดไปได้ แต่ถึงยังไงคุณก็ไม่มีทางรอดไปได้" แฟนใหม่ก้อย
"คุณเป็นใครแล้วมายุ่งอะไรด้วย"
"ลืมแนะนำตัวไป ผมชื่อเดย์เป็นแฟนก้อย อ้อแล้วก็เรากำลังจะแต่งงานกัน" เดย์
"แต่งงาน"
"ใช่ คงหลังจากที่คุณได้ไปนอนในคุก" เดย์
"ก้อย นี่ไม่จริงใช่ไหม" ผมตะโกนถามก้อยที่กำลังเดินหนีไป
"เรื่องจริงซิ แล้วผมจะส่งการ์ดแต่งงานไปให้ในคุกนะ" เดย์
"นี่คุณพูดแบบนี้ฉันให้คุณบีฟ้องหมิ่นประมาทได้เลยนะ" ป๊อบ
"โอ้ๆๆ แหมนายนี่มันแน่จริงนะขนาดตำรวจยังเสร็จนาย แต่เสียดายเมียที่ตัวเองรักกลับรักษาไว้ไม่ได้" เดย์
"นี่คุณ" ป๊อบ
"พอเธอป๊อบ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดยังไงผมก็ไม่มีทางติดคุกแน่ๆ อ้อแล้วเรื่องที่คุณกำลังจะแต่งงานกันผมขอแสดงความยินดีด้วยนะ ยังไงส่งการ์ดมาที่บริษัทฯ ผมก็ได้ รับรองผมจะต้องไปงานแต่งคุณแน่ๆ"
"หมั่นใจดีนะครับ เอาไว้เราค่อยมาดูกันว่าคุณทำได้อย่างที่ปากพูดหรือเปล่า" เดย์

ก้อยเรียกเดย์ให้กลับเดย์จึงเดินหยุดต่อปากต่อคำกับผมแล้วเดินไปหาก้อย ก้อยไม่ยอมมองหน้าผมเลยเธอรีบเดินไปขึ้นรถเดย์ แล้วเดย์ก็รีบขับรถออกไป

"คุณบี ป๊อบว่าไอ้เดย์นี่มันน่าสงสัยนะค่ะ" ป๊อบ
"ไม่มีอะไรมั้งครับมันก็คงเป็นเรื่องปรกติที่แฟนใหม่แฟนเก่าจะไม่ถูกกัน"
"ป๊อบว่านายนี่มันมีมากกว่านั้นนะค่ะดูเค้าจะหมั่นใจมากว่าคุณต้องติดคุกแน่ๆ ทั้งที่ตอนนี้คุณก็มีพยานแถมเป็นตำรวจด้วย แล้วอีกอย่างดูมันไม่เห็นสะทกสะท้านเลยตอนที่รู้ว่าคนช่วยเราใหญ่ถึงระดับอธิบดี" ป๊อบ
"ผมว่าป๊อบคิดมากไปมั้งครับ ผมเชื่อกว่าก้อยคงเลือกคนที่ดีกว่าผมแน่ๆ เค้าคงไม่มีอะไรหรอกครับ"
"ป๊อบก็ขอให้มันเป็นแบบนั้น" ป๊อบ

แป๊บเดียวที่คมก็โทรมาหาผม

"เป็นไงวะบีมึงไม่ติดคุกใช่ไหม" พี่คม
"ไม่ติดพี่ แต่พี่เล่นเอาอธิบดีมาเลยหรอครับ"
"เออ ก็พอดีเพื่อนกูเค้ากำลังอยู่กับท่านพอดี" พี่คม
"ขอบคุณนะครับพี่ แต่ครั้งหน้าขอแบบเล็กๆ นะครับแบบนี้ใครๆ เค้าคิดว่าผมทำจริงกันหมด"
"เออ กูอุสาห์ช่วยดันมาว่ากูอีก ครั้งหน้ากูจะปล่อยให้มึงนอนมุ้งสายบัวซักคืนก่อนที่จะหาคนช่วย" พี่คม
"ผมขอโทษจริงๆ ครับพี่ แต่ว่าตอนนี้แฟนผม เค้าเชื่อไปแล้วว่าผมทำจริงๆ" 
"เออๆ ครั้งหน้ากูจะเอาแค่เบาะๆ แหมก็มันจังหวะพอดีเลยนี่หว่า"

ผมคุยกับพี่คมซักพักก็ว่างสายไปจากนั้นป๊อบก็พาผมไปส่งที่คอนโด ผมไม่บอกแนนเรื่องนี้ผมกลัวแนนจะโกรธก้อยที่พาตำรวจมาจับผม

เวลาผ่านไปเกือบ 1 อาทิตย์ แล้วผมก็ต้องเจอเหตุการณ์เหมือนเดิม ก้อยพาตำรวจมาจับผมอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ข้อหาหนักกว่าเดิม ผมโดนข้อหาฆ่าคนตาย เจ้าหน้าที่ตำรวจที่มาควบคุมตัวผมบอกว่าเจอศพกุ้งอยู่ท้ายรถผมที่เอาไปจอดทิ้งไว้ที่โรงงานร้างแห่งหนึ่ง ผมเลยกลายเป็นผู้ต้องหา ก้อยมองผมด้วยสายตาชิงชัง แล้วเธอก็วิ่งเข้ามาทุบตีผมระหว่างที่เจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังจะควบคุมตัวผมไปโรงพัก

"คนเลว ทำได้ยังไง ทำกับน้องก้อยได้ยังไง" ก้อยร้องไห้ฟูมฟายพร้อมกับทุบตีผมไปด้วย
ผมไม่ตอบอะไรเธอปล่อยให้เธอเป็นฝ่ายด่าว่าผมฝ่ายเดียว
"พี่บีรู้ไหมวันนั้นก้อยนัดพี่ไปทำไม" ก้อย
"ก้อยคิดว่าก้อยอยากจะถามพี่ว่าพี่พร้อมที่จะรู้จักครอบครัวก้อยหรือยัง" ก้อย
"แต่ก้อยมีแฟนใหม่แล้วไม่ใช่หรอ ก้อยจะมาพูดเรื่องนี้ทำไม"
"ใช่ก้อยกำลังมีคนอื่นอย่างที่พี่คิดและที่พี่เจอ แต่ก้อยก็ยังสับสน ถ้าพี่ยินดีเจอครอบครัวก้อย ก้อยก็คิดว่าก้อยเองก็อยากจะกลับมาคบกับพี่ แต่พี่กลับทำร้ายน้องชายก้อย แถมยังไปอยู่กับผู้หญิงอื่นปล่อยให้ก้อยรอ ก้อยเสียใจมากที่เคยรักคนอย่างพี่ หวังว่าครั้งนี้พี่จะยอมรับโทษไม่เอาคนใหญ่โตมาช่วยอีก ไม่อย่างนั้นก้อยเองจะเป็นคนทวงความเป็นธรรมให้น้องก้อย" ก้อย

ตำรวจรีบพาผมออกห่างจาก้อยที่กำลังควบคุมอารมณ์ไม่อยู่เธอพยายามทำร้ายผมเหมือนอยากให้ผมตาย ก่อนที่ตำรวจจะพาผมไปผมเลยพูดกับเธอประโยคนึง

"ก้อยไม่ต้องกลัวครั้งนี้พี่จะยอมรับความผิดที่ทำ" 

ก้อยได้ยินแล้วถึงกับทรุดตัวลงนั่งกับพื้นร้องไห้ไม่หยุด ผมโดนพาตัวไปที่โรงพักอีกครั้ง ครั้งนี้ผมโดนจับเข้าคุกทันที ก้อยตามมาดูว่าผมจะใช้เส้นอีกหรือไม่ เดย์ก็มากับก้อยด้วย นายตำรวจที่จับผมบอกกับก้อยว่าได้หลักฐานแล้วเหลือแค่รอเอาผมไปฝากขังรอขึ้นศาล เดย์ยิ้มเยาะผมอย่างสะใจ ทันทีที่ก้อยรู้ว่าผมหนีไม่ได้แน่ๆ เธอก็กลับไปทันที

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้อยู่ในคุก ผมได้แต่คิดหัวเราะตัวเอง นี่ผมกำลังทำบ้าอะไรอยู่ในนี้นะ ไม่นานแนนก็มาหาผม

"พี่บี พี่บี พี่บีไม่ได้ทำใช่ไหม" แนนร้องไห้จนน้ำตาเลอะไปทั้งหน้า
"แนนมาที่นี่ทำไม"
"ทำไมพี่บีพูดแบบนี้หละ แนนเป็นห่วงพี่นะ" แนน
"พี่รู้ว่าแนนห่วงพี่ แต่แนนไม่ควรมาที่นี่นะ ที่นี่มันโรงพัก พี่อายคนอื่นนะที่มีเด็กสาวมาร้องไห้อยู่หน้ากรงขังแบบนี้"
"พี่บี พี่บีแกล้งพูดให้แนนโกรธแล้วตัดใจจากพี่ใช่ไหม แนนทำไม่ได้หรอก แนนจะช่วยพี่นะ" แนน
"แนนจะช่วยอะไรพี่ได้ พี่ว่าแนนกลับไปตั้งใจเรียนแล้วหาคนดีๆ คบดีกว่านะ อย่ามารอพี่เลย"
"ไม่แนนจะรอ แนนว่ายังไงแนนก็จะรอพี่  เจนรู้ก็คงจะรอพี่เหมือนกัน" แนน
"อย่าบอกเจนเรื่องนี้นะ"
"ทำไมหละพี่บี" แนน
"เจนรู้ก็คงจะรีบมา แล้วเจนก็คงเรียนไม่จบ แนนอยากให้เจนเสียอนาคตหรอ"
"ไม่ค่ะ แนนไม่บอกเจนก็ได้แต่แนนอยากอยู่ที่นี่ดูแลพี่บี" แนน
"แนน พี่ขออะไรซักอย่างได้ไหม"
"ขออะไรค่ะ" แนน
"แนนสัญญาได้ไหมว่าจะทำให้พี่"
"ค่ะแนนสัญญา" แนน
"แนนสัญญาแล้วนะ แนนต้องทำตามนะ"
"ค่ะ" แนน
"แนนกลับบ้านไปซะ แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก พี่มีเงินเก็บอยู่บ้าง ที่บ้านแนนคงพอเอาเป็นค่าใช้จ่ายได้"
"ไม่เอาแนนจะอยู่" แนน
"แนน แนนไม่ฟังพี่ใช่ไหม งั้นพี่จะไม่พูดกับแนนแล้วนะ ถ้าแนนยังไม่กลับไปพี่จะไม่คุยกับแนนอีก"
"พี่บี" แนนร้องไห้ฟูมฟายหนักขึ้น
"กลับไปซะ ก่อนที่พี่จะไม่ยอมเจอหน้าแนนอีก"
"พี่บี" แนน

ผมเดินหนีเข้าไปด้านในแล้วไม่ยอมคุยกับแนนอีก แนนร้องไห้เรียกผมอยู่นานกว่าเธอจะยอมกลับไป จากนั้นเดย์ที่ยังรอดูลาดราวอยู่ก็เข้ามาเรียกผม

"ไง ครั้งนี้มึงไม่มีเส้นมาประกันตัวอีกหรอวะ" เดย์
"มึงมีอะไรกับกู"
"ไม่มีอะไรก็ก็แค่จะบอกว่าอีก้อยนี่มันสุดยอดจริงๆ ถึงกว่ามึงถึงได้รักนักรักหนา" เดย์
"มึง" ผมตะโกนด้วยความโมโห
"อ้อ อีกเด็กเมื่อกี่ก็ใช่ได้นี่หว่า สงสัยกูต้องขอลองซักหน่อย" เดย์
"มึงอย่ายุ่งกับแนนนะไม่งั้นกูจะ"
"มึงจะทำไม มึงยังเอาตัวไม่รอด กูจะบอกอะไรให้นะพรรคพวกกูอยากเย็ดอีกก้อยมาก กูคิดว่าหลังงานนี้เสร็จก็จะพาอีก้อยไปให้พวกมันรุม อีก้อยคงสมใจได้ผัวทีเดียวเป็นสิบคน" เดย์
"มึง ถ้ามึงทำกูฆ่ามึงแน่"
"เห้ย มึงควรจะขอร้องกูมากกว่าขู่กูนะ ถ้ามึงขอร้องดีๆ กูอาจจะเก็บอีกก้อยไว้เป็นคู่ขากูคนเดียวก็ได้ แต่ถ้ามึงยังปากดี รับรองอีก้อยบานไม่หุบแน่ๆ หรือไม่อาจจะมีลูกที่ไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อ" เดย์หัวเราะอย่างสะใจ
ผมจำใจต้องขอร้องไอ้สัตว์เดรฉานตัวนี้
"ผมขอร้อง ปล่อยก้อยไป แล้วคุณอยากได้เงินเพิ่ม ผมจะให้คนเอาให้"
"เออต้องแบบนี้ซิวะ แต่มันยังไม่ดีพอหวะ คุกเข่าด้วย" เดย์
ผมจำต้องคุกเข่าตามที่มันบอก
"ผมขอร้องปล่อยก้อยไป อย่ายุ่งกับเธออีก แล้วผมจะหาเงินให้คุณ"
"เออสะใจหวะ นี่หรือว่าคนที่ทำให้นายกูเสียเงินเป็นร้อยล้าน ไม่เห็นจะเท่าไหร่เลยหวะ เห้ยกูจะบอกอะไรให้นะ" เดย์ยืนหน้าเข้ามาใกล้หน้าผม
"เงินหนะกูได้เป็นล้านแล้ว แต่เมียมึงนี่ซิ แม่งยังไม่ยอมให้กูเย็ดสดเลย สะดีดสะดิ้งดีนัก กูจะให้พวกกูปล่อยน้ำใส่แม่งให้ล้นเลยคอยดู" เดย์
"มึง" ผมเอามือออกไปนอกลูกกรงพยายามจะคว้าคอไอ้เดย์แต่มันลุกหนีไปทัน
"เอาหละกูต้องไปรับเงินแล้ว วันนี้คงยังไม่ได้พาเมียมึงไปขึ้นสวรรค์ แต่พรุ่งนี้กูรับรองกูจะจัดพวกคนงานมาเรียงคิวเมียมึงจนอิ่มเอมแน่ๆ" เดย์หัวเราะอย่างสะใจก่อนจะเดินออกไป

บีโดนล้างแค้นอย่างหนัก