จอมแพทย์นิรนาม ภาคสอง (ตอนที่ 7 ศัตรูกับสตรี)
หลังจากเดินกำลังภายในเสร็จสิ้น ไพลินได้ถอนหายใจอยากเหนื่อยอ่อนลืมตามองมาที่บ่อเมี้ยซึ่งพบ

ว่าชายหนุ่มได้มองตนอยู่แล้วจึงหลับตาพริ้มก้มหน้าซบลงตรงไหล่ด้วยความเอียงอาย "ไพลิน ไพลิน

บอกกอกอมาก่อน ทำไมเจ้าถึงใส่เสื้อผ้าสลับกับพลอย ทำให้เอ่อ...." นางเอามือเรียวงามมาปิดปาก

บ่อเมี้ยเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มพร้อมพูดขึ้นว่า "สิ่งที่ท่านทำกับพลอยล้วนมีผลกับข้าพเจ้าเมื่อคืน

ข้าพเจ้ามีความรู้สึกจึงแอบดูพวกท่าน....)หน้าของนางแดงเรื่อๆ งดงามยิ่งหนัก บ่อเมี้ยอดไม่ได้ต้อง

ไปจูบปากนางอีกครั้งนางได้แต่ร้องอืม "ข้า..ข้าพเจ้าไม่เล่า.....แล้ว"จะให้นางเล่าได้อย่างไรบ่อเมี้ย

เริ่มซุกไซ้ไปที่แก้มนวลปรางลงมาที่คอ นางได้แต่สยิวกายกอดรัดบ่อเมี้ยด้วยความแนบแน่น เสื้อ

นางหลุดรุ่ยอย่างช่วยตัวเองไม่ได้มือปีศาจได้ลุกล้ำเข้าขยำขยี้บีบที่ปทุมถันของนาง นางได้แต่ร้อง

ครางฮือ แล้วนางต้องลืมตาโพลง ปากร้องอา ส่ายหน้าอย่างสุดชีวิต เพราะสิ่งที่อยู่ภายในกายนางเริ่ม

แข็งจากเดิมจนนางรู้สึกได้ แต่นางพึ่งผ่านสมรภูมิ ครั้งแรกของชีวิตย่อมเจ็บและขัดๆอยู่บ้างแต่ช้า

ไปแล้วมันเริ่มถอนตัวจนนางเผลอกระดกก้นตามแล้วกระแทกเข้ามาดีที่ในถ้ำยังมีน้ำหลงเหลือหล่อ

เลี้ยงแต่ถึงกระนั้นนางก็ผวากอดคอบ่อเมี้ยแน่น ปากร้องซีด อา ก้นของบ่อเมี้ยกระแทกดังพับ พับ

พับ พับ พับ พับ นางได้แต่ครวญครางแบบช่วยตัวเองไม่ได้ทั้ง ซีด อา ร้องเรียกบ่อเมี้ย เมี้ย กอกอ

วุ่นวายไปหมด ขาที่กอดเกี่ยวรัดที่เอวของบ่อเมี้ยรัดแนบแน่น สุดท้ายนางได้แต่ร้องกรี๊ด ร่างกระตุก

กอดบ่อเมี้ยแนบแน่น บ่อเมี้ยก็เช่นกันเร่งสุดท้ายก็กอดรัดไพลินประสานร่างเป็นหนึ่งเดียวน้ำพุ่งเข้า

สู่รังดอกไม้จนไพลินสะดุ้ง หลังเสร็จสงครามบ่อเมี้ยอุ้มไพลินขึ้นบนหน้าผาพร้อมทำความสะอาด

เช็ดเลือดและน้ำที่หลังมานอกถ้ำซึ่งบัดนี้กลวงโบ๋บวมแดงนางเผลอทำหน้าเหยเกเวลาโดนมือของ

บ่อเมี้ย "กอกอเบาๆมันแสบ อูย ...ซีด..." "ท่านเป็นยังไงบ้าง" "กอกอท่านตัวเลวร้ายรังแก

ข้าพเจ้า"นางค้อนหน้าง้ำแต่มีรอยยิ้ม "ก็ท่านน่ารักขนาดนี้เป็นใครจะอดใจไหว" "ข้าพเจ้าน่ารักจริง

เหรอ แล้วเปรียบเทียบกับพลอยล่ะ"นี่แหละผู้หญิงต้องเปรียบเทียบอยู่ตลอดเวลา บ่อเมี้ยได้แต่

หัวเราะ หึ หึ นางคิดว่าบ่อเมี้ยหัวเราะเยาะนางจึงทุบไปที่อกบ่อเมี้ยสองสามทีแล้วหันหน้าหนีไม่

พูดจา บ่อเมี้ยได้แต่ประคองกอดพร้อมบอก "คนดีอย่างอนนะ ที่กอกอหัวเราะนะไพลินลืมแล้วมั้ง

ว่าตัวเองเป็นแฝดนะแล้วจะเปรียบเทียบทำไม ก็น่ารักเท่าๆกันนะซี"นางนึกขึ้นได้ก็หัวเราะคิก คิก

บ่อเมี้ยจึงชวนนางกลับที่พัก แต่นางบอกนางยืนไม่ไหว บ่อเมี้ยเลยสอนการกำหนดลมปราณที่อยู่

ภายในให้เป็นตัวช่วยบรรเทา ทำให้กล้ามเนื้อคลาย นางทดลองทำก็สามารถลุกขึ้นได้พอเดินนาง

หน้านิ่วคิ้วขมวดเดินขัด นางบอกเหมือนมีของบ่อเมี้ยอยู่ข้างในเลย บ่อเมี้ยได้แต่หัวเราะ เมื่อเดินซัก

พักบ่อเมี้ยสอนวิธีการเดินลมปราณกับวิชาตัวเบาการกำหนดจุดอย่างไรการเกร็งกำลังอย่างไรทำให้

ไพลินได้ประโยชน์มากมาย อีกทั้งบ่อเมี้ยยังสอนท่าเดินเท้าเพื่อหลบหลีกศัตรู ซึ่งบ่อเมี้ยเดินให้ดูนับ

ว่าง่ายมากโดยไพลินไม่รู้ว่าบ่อเมี้ยเป็นหนึ่งในอัจฉริยะที่ย่นย่อรูปแบบที่เทอะทะมาประยุกต์เป็น

ของตน พร้อมสอนท่ารับการโจมตีเพื่อป้องกันตัวสี่ท่า เพียงสี่ท่า ถ้าประยุกต์ใช้ยังสามารถแตก

แขนงออกเป็นสิบๆ เพียงแค่นี้ถ้ามีใครทำร้ายไพลินก็สามารถป้องกันตัวเองได้ ไพลินได้ถามว่า

พลอยได้เรียนรู้นี่หรือไม่บ่อเมี้ยบอกว่าได้แต่สอนการกำหนดลมปราณ การเดินด้วยวิชาตัวเบาส่วน

การป้องกันตัวคงต้องให้ไพลินถ่ายทอดเอง "แล้วเจ้เจ้ ล่ะลินสอนเจ้เจ้ได้ไหมอ่ะ" "ได้ซีแต่กอกอว่า

เจ้เจ้รู้อยู่แล้วล่ะเพียงแต่เจ้เจ้ไม่สามารถทำได้เพราะกำลังภายในของเจ้เจ้ไม่พอ" "แล้วทำไมไม่ถ่าย

ทอดเหมือนพลอยกับลิน ล่ะ"นางมองหน้าด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ปากนางมีรอยยิ้มน้อยๆ บ่อเมี้ยได้แต่

ยิ้มก้มหน้าไม่พูดจา "กอที่รัก พลอยกะลินไม่มีวันหึงหวงเจ้หรอก แต่ถ้าเป็นคนอื่นไม่แน่"บ่อเมี้ยได้

แต่ยิ้มแห้งๆแล้วนางจะรู้ไหมน่ะว่าเรามีเมียแล้วถึงหกนาง ถ้ารู้จะทำหน้ายังไงนะ สี่ดอกไม้สองนก

คงไม่แคล้วฆ่าเราแน่ถ้าเรารู้ว่ามีอีกสองสามทรัพย์นี่เข้าช่างมันปล่อยให้เหตุข้างหน้าเป็นตัวตัดสินใจ

เถอะ บ่อเมี้ยได้แต่ชวนนางกลับ นางมีกำลังวังชาพอที่จะเดินได้แล้วแต่พาลไม่ยอมเดินบ่อเมี้ยได้แต่

ส่ายหน้าให้นางขี่หลังใช้วิชาตัวเบาสุดยอดเดินทางทันที

เมื่อใกล้ที่พักประสาทสัมผัสอันสุดยอดของบ่อเมี้ยรับรู้ถึงสัญญาณอันตรายจึงหยุดวางไพลินลงนาง

ได้แต่ทำหน้างง จะเอ่ยปากถามบ่อเมี้ยได้แต่ทำสัญญาณให้เงียบไว้แล้วค่อยหมอบย่องดู ภาพที่เห็นมี

ชายฉกรรน์กลุ่มหนึ่งล้อมรอบที่พักของพวกตนไว้ดีที่บ่อเมี้ยวางค่ายกลไว้ก่อนส่วนสองสาวดู

เหมือนอยู่ตรงกลางพลอยโอบกอดมุกหงส์ไว้มุกหงส์เองดูเหมือนนางคุมสติได้ดีหาได้วิตกไม่

สายตาดูเชื่อมั่นมองเหล่าชายคลุมหน้าด้วยสีหน้าที่ปราศจากความกลัวบ่อเมี้ยเห็นจึงพยักหน้าด้วย

ความพึงพอใจ "ลินรอกอกออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวกอกอจะไปช่วยพวกเจ้เจ้ก่อน" "ไม่เอาลินจะไปด้วย

ถ้ามีใครมาทำร้ายลินจะทำอย่างไง นะลินไปด้วยนะ กอกอลินไม่เป็นตัวถ่วงหรอก"บ่อเมี้ยมองดูนาง

ที่ตอนนี้ทำสายตาเว้าวอนบ่อเมี้ยได้แต่ถอนหายใจแต่ก็เป็นเหตุผลที่รับฟังได้จึงกุมมือนางพลางลัด

เลาะหาเส้นทางที่จะเข้าใกล้ที่พักมากที่สุดจากนั้นก็ใช่วิชาตัวเบาสูงสุดเดินซ้ายขวาหน้าหลังตามค่าย

กลสัณฐานสี่ทิศย้อนกลับตามด้วยค่ายกลจตุรัสย้อนศร จึงเข้าไปในค่ายกลนั้นได้ เมื่อบ่อเมี้ยและไพ

ลินเข้าไปค่ายกลได้มุกหงส์และพลอยต่างตกใจจนสะดุ้งพอเห็นว่าเป็นใครพวกนางต่างวิ่งมาหา

พลอยกอดไพลินร้องห่มร้องไห้ มุกหงส์เองก็เผลอกอดบ่อเมี้ย รำพึงรำพันว่ากอกอไปนานนัก บ่อ

เมี้ยได้แต่รับกอดมืดลูบหัว ปากพร่ำบอกว่าไม่เป็นไรแล้ว ซักพักนางก็หันไปดูปรากฎว่าทั้งพลอย

และไพลินต่างมองนางอยู่พร้อมรอยยิ้ม นางหน้าแดงพลักอกจากบ่อเมี้ยก้มหน้าค้อนบ่อเมี้ย บ่อเมี้ย

ได้แต่ยิ้ม "เกิดอะไรขึ้นพวกมันเป็นใครกัน"บ่อเมี้ยรีบเปลี่ยนเรื่องคุยสอบถามถึงวิกฤตการณ์ที่

กำลังเกิดขึ้นอยู่ "ก็พวกที่ไล่ตามมาตั้งแต่บนเขานั้นแหละ ไม่รู้ว่าพวกมันรู้ได้ไงว่าพวกเราอยู่นี่ตื่น

ขึ้นมาพวกมันก็รุมล้อมเต็มไปหมดดีที่ศิษย์พี่วางค่ายกลไว้ไม่เช่นนั้นพวกเรา........มุกหงส์หลังจาก

คุมสติได้จึงได้กล่าวออกไป บ่อเมี้ยมองไปรอบๆพบชายฉกรรย์จำนวนมากล้อมรอบและมีไม่น้อย

ที่พยายามฝ่าค่ายกลเข้ามาซึ่งหลงวนเวียนอยู่ในค่ายกลนั้น ค่ายกลนี้สามารถมองเห็นกันและกันใน

ระยะไกลแต่ถ้าเข้ามาจะเป็นภาพอีกมิติหนึ่ง บ่อเมี้ยสายตาคมกล้ากว่าคนธรรมดาจึงมองเห็นชายที่

เคยปะมือที่ดูจะเป็นหัวหน้าอยู่ในกลุ่มข้างนอกที่คอยสั่งการอยู่ แต่ที่พิเศษและสะดุดตาคือข้างหลัง

ของชายคลุมหน้านั้นมีสตรีผู้หนึ่งปิดหน้าปิดผมแต่งชุดดำเผยเพียงดวงตารูปร่างลักษณะของนาง

ทำไมคุ้นตาเหลือเกินวิธีการจับดาบซามูไรแบบนั้นดูแล้วคล้าย .....ซากุระ.....หนึ่งในดอกไม้ที่บ่อ

เมี้ยถวิลหาทุกวี่วันแต่มันเป็นไปไม่ได้แต่ทำไมช่างคล้ายเหลือเกิน....

"กอกอ เราจะทำยังดี กอกอ" เสียงเรียกของพลอยทำให้บ่อเมี้ยเรียกภวังค์กลับมาเข้าสู่เหตุการณ์

เฉพาะหน้า "ตอนนี้เรายังปลอดภัยอยู่อาศัยช่วงเวลานี้ ลิน ถ่ายทอดท่าร่างหลบหลีบกับท่าป้องกัน

ตัวทั้งสี่ท่าให้แก่พลอยก่อน มุกหงส์ลองดูก็ได้น่ะเพื่อมีอะไรจะได้ช่วยกอกอปรับปรุง" มุกหงส์มอง

ค้อนพูดเบาๆแต่บ่อเมี้ยได้ยินว่า "แม้แต่ไพลินยังได้รับการถ่ายพลังตาบ้าลำเอียง" บ่อเมี้ยจึงยิ้ม นาง

เห็นก้มหน้าหลบตาหันไปมองไพลินที่กำลังถ่ายทอดอยากใจจดใจจ่อ บางครั้งก็ทำตาม ถึงแม้นางจะ

ไม่มีพลังวัตรแต่กระบวนท่าเท้าที่หลบหลีกกับมีประโยชน์ในการป้องกันตัวมากเพียงดูรอบเดียวมุก

หงส์ก็สามารถเดินตามได้โดยไม่ผิดเพี้ยน ซึ่งบ่อเมี้ยเห็นว่ามุกหงส์นี่เหมาะสมที่จะฝึกยุทธ์จริงๆ แต่

พลอยไม่ใช่ กว่าจะเดินตามไพลินได้ไพลินต้องเดินซ้ำไปซ้ำมากว่าสิบรอบ ในขณะที่ทั้งสามง้วน

อยู่กับกระบวนท่าฝึกวิชา ลมก็เปลี่ยนเส้นทาง บ่อเมี้ยหน้าตื่น และเป็นสิ่งที่บ่อเมี้ยคิดพวกชายคลุม

หน้าต่างหากองฟืนสุมรอบค่ายที่พักพร้อมเตรียมจุดไฟหมายครอกทั้งหมดไม่มีความคิดที่จะจับเป็น

แม้แต่น้อย บ่อเมี้ยจึงผลักไพลินและพลอยบอกให้เลิกฝึก ทั้งสามสาวลืมตามองรอบค่ายทั้งหมดก็

ทราบถึงความตระหนกของบ่อเมี้ย จึงบอกให้ออกจากค่ายกลทั้งสี่ก็ออกตามมากันติดๆบ่อเมี้ยจึง

กระซิบกับไพลินว่าให้อยู่กับพลอยถ้ามีการหลงกันให้ไปที่ใต้หน้าผาที่มีชะง่อนที่เขากับไพลินไป

ติดที่นั้นนางหน้าแดงนึกถึงเรื่องเมื่อเช้าแต่ก็พยักหน้าเข้าใจเพราะสถานที่นั้นมีเว้าแอ่งพอหลบได้ถ้า

มองจากหน้าผาจะไม่มีวันเห็นเด็ดขาด เมื่อออกจากค่ายกล เสียงไฟเพี่ยะพะกำลังลามเลียใกล้คนทั้ง

สี่บ่อเมี้ยจึงให้สัญญาณแก่ไพลิน ไพลินพาพลอยใช้วิชาตัวเบาที่ถูกถ่ายทอดพุ่งตรงจากไป มุกหงส์

ได้แต่ตกใจมือของนางก็ถูกบ่อเมี้ยวิ่งไปอีกทางหนึ่ง "เราต้องล่อให้พวกมันไปอีกทางหนึ่งเพื่อให้

พลอยกับไพลินไปอยู่ที่ปลอดภัยแล้วเราค่อยไปสมทบกับพวกนางที่นั้น" นางจึงพยักหน้าเข้าใจแต่

อดใจหายไม่ได้ที่ตลอดมาพวกนางเดินทางมาด้วยกันตลอดแต่ได้รับการยืนยันหนักแน่นและดูจาก

วิธีถ่ายทอดของชายหนุ่มเป็นที่แน่ใจได้ว่าเป็นสุดยอดฝีมือแน่นอน จึงได้แต่ฝากชีวิตไว้ให้แก่เขาดู

แลเท่านั้น มือที่ปล่อยให้บ่อเมี้ยจับก็เริ่มกำแน่นตอบบ่อเมี้ยหันมายิ้มให้คราวนี้นางไม่หลบแต่ยิ้ม

ตอบเป็นการสื่อความหมายความไว้วางใจให้แก่กันและกัน นางและบ่อเมี้ยวิ่งลัดเราะแยกไปทางป่า

เขาไปอีกทางเสียงคนใช้วิชาตัวเบาจำนวนมากที่กำลังไล่ตามหลังมา บ่อเมี้ยดึงตัวนางจนตัวลอยขึ้นมา

มือของบ่อเมี้ยซ้อนไปที่ขามืออีกข้างโอบอุ้มที่ไหล่และใช้ตัวเบาที่ทำให้ข้างหลังพอมองเห็น นางได้

แต่ตะลึงมองพอตั้งสติได้ก็ค้อนให้บ่อเมี้ยอีกครั้งบ่อเมี้ยก็หัวเราะเบา "โปรดอภัยศิษย์น้องถ้าปล่อย

ให้ศิษย์น้องคงเหนื่อยและถูกตามทันแน่ศิษย์พี่จึงต้องขอระเมิดโอบอุ้ม เรือนร่างที่น่าทนุถนอมนี่

โปรดอภัยให้ศิษย์พี่ด้วย" "บ้า"แต่หามีแววโกรธไม่ชม้อยตาปากยังยิ้มอีกต่างหาก ข้างหลังก็มีเหล่า

ชายคลุมหน้าต่างวิ่งไล่ตามด้วยวิชาตัวเบาอย่างไม่ลดละถ้าบ่อเมี้ยไม่มีจุดประสงค์อย่างอื่นแล้วละก็

ต่อให้อุ้มคนหนักกว่านี้ก็สามารถหายลับไปกับตาแน่ไม่ปล่อยให้ไล่ตามแบบนี้หรอก

จอมแพทย์นิรนาม ภาคสอง (ตอนที่ 7 ศัตรูกับสตรี)
หลังจากเดินกำลังภายในเสร็จสิ้น ไพลินได้ถอนหายใจอยากเหนื่อยอ่อนลืมตามองมาที่บ่อเมี้ยซึ่งพบ

ว่าชายหนุ่มได้มองตนอยู่แล้วจึงหลับตาพริ้มก้มหน้าซบลงตรงไหล่ด้วยความเอียงอาย "ไพลิน ไพลิน

บอกกอกอมาก่อน ทำไมเจ้าถึงใส่เสื้อผ้าสลับกับพลอย ทำให้เอ่อ...." นางเอามือเรียวงามมาปิดปาก

บ่อเมี้ยเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มพร้อมพูดขึ้นว่า "สิ่งที่ท่านทำกับพลอยล้วนมีผลกับข้าพเจ้าเมื่อคืน

ข้าพเจ้ามีความรู้สึกจึงแอบดูพวกท่าน....)หน้าของนางแดงเรื่อๆ งดงามยิ่งหนัก บ่อเมี้ยอดไม่ได้ต้อง

ไปจูบปากนางอีกครั้งนางได้แต่ร้องอืม "ข้า..ข้าพเจ้าไม่เล่า.....แล้ว"จะให้นางเล่าได้อย่างไรบ่อเมี้ย

เริ่มซุกไซ้ไปที่แก้มนวลปรางลงมาที่คอ นางได้แต่สยิวกายกอดรัดบ่อเมี้ยด้วยความแนบแน่น เสื้อ

นางหลุดรุ่ยอย่างช่วยตัวเองไม่ได้มือปีศาจได้ลุกล้ำเข้าขยำขยี้บีบที่ปทุมถันของนาง นางได้แต่ร้อง

ครางฮือ แล้วนางต้องลืมตาโพลง ปากร้องอา ส่ายหน้าอย่างสุดชีวิต เพราะสิ่งที่อยู่ภายในกายนางเริ่ม

แข็งจากเดิมจนนางรู้สึกได้ แต่นางพึ่งผ่านสมรภูมิ ครั้งแรกของชีวิตย่อมเจ็บและขัดๆอยู่บ้างแต่ช้า

ไปแล้วมันเริ่มถอนตัวจนนางเผลอกระดกก้นตามแล้วกระแทกเข้ามาดีที่ในถ้ำยังมีน้ำหลงเหลือหล่อ

เลี้ยงแต่ถึงกระนั้นนางก็ผวากอดคอบ่อเมี้ยแน่น ปากร้องซีด อา ก้นของบ่อเมี้ยกระแทกดังพับ พับ

พับ พับ พับ พับ นางได้แต่ครวญครางแบบช่วยตัวเองไม่ได้ทั้ง ซีด อา ร้องเรียกบ่อเมี้ย เมี้ย กอกอ

วุ่นวายไปหมด ขาที่กอดเกี่ยวรัดที่เอวของบ่อเมี้ยรัดแนบแน่น สุดท้ายนางได้แต่ร้องกรี๊ด ร่างกระตุก

กอดบ่อเมี้ยแนบแน่น บ่อเมี้ยก็เช่นกันเร่งสุดท้ายก็กอดรัดไพลินประสานร่างเป็นหนึ่งเดียวน้ำพุ่งเข้า

สู่รังดอกไม้จนไพลินสะดุ้ง หลังเสร็จสงครามบ่อเมี้ยอุ้มไพลินขึ้นบนหน้าผาพร้อมทำความสะอาด

เช็ดเลือดและน้ำที่หลังมานอกถ้ำซึ่งบัดนี้กลวงโบ๋บวมแดงนางเผลอทำหน้าเหยเกเวลาโดนมือของ

บ่อเมี้ย "กอกอเบาๆมันแสบ อูย ...ซีด..." "ท่านเป็นยังไงบ้าง" "กอกอท่านตัวเลวร้ายรังแก

ข้าพเจ้า"นางค้อนหน้าง้ำแต่มีรอยยิ้ม "ก็ท่านน่ารักขนาดนี้เป็นใครจะอดใจไหว" "ข้าพเจ้าน่ารักจริง

เหรอ แล้วเปรียบเทียบกับพลอยล่ะ"นี่แหละผู้หญิงต้องเปรียบเทียบอยู่ตลอดเวลา บ่อเมี้ยได้แต่

หัวเราะ หึ หึ นางคิดว่าบ่อเมี้ยหัวเราะเยาะนางจึงทุบไปที่อกบ่อเมี้ยสองสามทีแล้วหันหน้าหนีไม่

พูดจา บ่อเมี้ยได้แต่ประคองกอดพร้อมบอก "คนดีอย่างอนนะ ที่กอกอหัวเราะนะไพลินลืมแล้วมั้ง

ว่าตัวเองเป็นแฝดนะแล้วจะเปรียบเทียบทำไม ก็น่ารักเท่าๆกันนะซี"นางนึกขึ้นได้ก็หัวเราะคิก คิก

บ่อเมี้ยจึงชวนนางกลับที่พัก แต่นางบอกนางยืนไม่ไหว บ่อเมี้ยเลยสอนการกำหนดลมปราณที่อยู่

ภายในให้เป็นตัวช่วยบรรเทา ทำให้กล้ามเนื้อคลาย นางทดลองทำก็สามารถลุกขึ้นได้พอเดินนาง

หน้านิ่วคิ้วขมวดเดินขัด นางบอกเหมือนมีของบ่อเมี้ยอยู่ข้างในเลย บ่อเมี้ยได้แต่หัวเราะ เมื่อเดินซัก

พักบ่อเมี้ยสอนวิธีการเดินลมปราณกับวิชาตัวเบาการกำหนดจุดอย่างไรการเกร็งกำลังอย่างไรทำให้

ไพลินได้ประโยชน์มากมาย อีกทั้งบ่อเมี้ยยังสอนท่าเดินเท้าเพื่อหลบหลีกศัตรู ซึ่งบ่อเมี้ยเดินให้ดูนับ

ว่าง่ายมากโดยไพลินไม่รู้ว่าบ่อเมี้ยเป็นหนึ่งในอัจฉริยะที่ย่นย่อรูปแบบที่เทอะทะมาประยุกต์เป็น

ของตน พร้อมสอนท่ารับการโจมตีเพื่อป้องกันตัวสี่ท่า เพียงสี่ท่า ถ้าประยุกต์ใช้ยังสามารถแตก

แขนงออกเป็นสิบๆ เพียงแค่นี้ถ้ามีใครทำร้ายไพลินก็สามารถป้องกันตัวเองได้ ไพลินได้ถามว่า

พลอยได้เรียนรู้นี่หรือไม่บ่อเมี้ยบอกว่าได้แต่สอนการกำหนดลมปราณ การเดินด้วยวิชาตัวเบาส่วน

การป้องกันตัวคงต้องให้ไพลินถ่ายทอดเอง "แล้วเจ้เจ้ ล่ะลินสอนเจ้เจ้ได้ไหมอ่ะ" "ได้ซีแต่กอกอว่า

เจ้เจ้รู้อยู่แล้วล่ะเพียงแต่เจ้เจ้ไม่สามารถทำได้เพราะกำลังภายในของเจ้เจ้ไม่พอ" "แล้วทำไมไม่ถ่าย

ทอดเหมือนพลอยกับลิน ล่ะ"นางมองหน้าด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ปากนางมีรอยยิ้มน้อยๆ บ่อเมี้ยได้แต่

ยิ้มก้มหน้าไม่พูดจา "กอที่รัก พลอยกะลินไม่มีวันหึงหวงเจ้หรอก แต่ถ้าเป็นคนอื่นไม่แน่"บ่อเมี้ยได้

แต่ยิ้มแห้งๆแล้วนางจะรู้ไหมน่ะว่าเรามีเมียแล้วถึงหกนาง ถ้ารู้จะทำหน้ายังไงนะ สี่ดอกไม้สองนก

คงไม่แคล้วฆ่าเราแน่ถ้าเรารู้ว่ามีอีกสองสามทรัพย์นี่เข้าช่างมันปล่อยให้เหตุข้างหน้าเป็นตัวตัดสินใจ

เถอะ บ่อเมี้ยได้แต่ชวนนางกลับ นางมีกำลังวังชาพอที่จะเดินได้แล้วแต่พาลไม่ยอมเดินบ่อเมี้ยได้แต่

ส่ายหน้าให้นางขี่หลังใช้วิชาตัวเบาสุดยอดเดินทางทันที

เมื่อใกล้ที่พักประสาทสัมผัสอันสุดยอดของบ่อเมี้ยรับรู้ถึงสัญญาณอันตรายจึงหยุดวางไพลินลงนาง

ได้แต่ทำหน้างง จะเอ่ยปากถามบ่อเมี้ยได้แต่ทำสัญญาณให้เงียบไว้แล้วค่อยหมอบย่องดู ภาพที่เห็นมี

ชายฉกรรน์กลุ่มหนึ่งล้อมรอบที่พักของพวกตนไว้ดีที่บ่อเมี้ยวางค่ายกลไว้ก่อนส่วนสองสาวดู

เหมือนอยู่ตรงกลางพลอยโอบกอดมุกหงส์ไว้มุกหงส์เองดูเหมือนนางคุมสติได้ดีหาได้วิตกไม่

สายตาดูเชื่อมั่นมองเหล่าชายคลุมหน้าด้วยสีหน้าที่ปราศจากความกลัวบ่อเมี้ยเห็นจึงพยักหน้าด้วย

ความพึงพอใจ "ลินรอกอกออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวกอกอจะไปช่วยพวกเจ้เจ้ก่อน" "ไม่เอาลินจะไปด้วย

ถ้ามีใครมาทำร้ายลินจะทำอย่างไง นะลินไปด้วยนะ กอกอลินไม่เป็นตัวถ่วงหรอก"บ่อเมี้ยมองดูนาง

ที่ตอนนี้ทำสายตาเว้าวอนบ่อเมี้ยได้แต่ถอนหายใจแต่ก็เป็นเหตุผลที่รับฟังได้จึงกุมมือนางพลางลัด

เลาะหาเส้นทางที่จะเข้าใกล้ที่พักมากที่สุดจากนั้นก็ใช่วิชาตัวเบาสูงสุดเดินซ้ายขวาหน้าหลังตามค่าย

กลสัณฐานสี่ทิศย้อนกลับตามด้วยค่ายกลจตุรัสย้อนศร จึงเข้าไปในค่ายกลนั้นได้ เมื่อบ่อเมี้ยและไพ

ลินเข้าไปค่ายกลได้มุกหงส์และพลอยต่างตกใจจนสะดุ้งพอเห็นว่าเป็นใครพวกนางต่างวิ่งมาหา

พลอยกอดไพลินร้องห่มร้องไห้ มุกหงส์เองก็เผลอกอดบ่อเมี้ย รำพึงรำพันว่ากอกอไปนานนัก บ่อ

เมี้ยได้แต่รับกอดมืดลูบหัว ปากพร่ำบอกว่าไม่เป็นไรแล้ว ซักพักนางก็หันไปดูปรากฎว่าทั้งพลอย

และไพลินต่างมองนางอยู่พร้อมรอยยิ้ม นางหน้าแดงพลักอกจากบ่อเมี้ยก้มหน้าค้อนบ่อเมี้ย บ่อเมี้ย

ได้แต่ยิ้ม "เกิดอะไรขึ้นพวกมันเป็นใครกัน"บ่อเมี้ยรีบเปลี่ยนเรื่องคุยสอบถามถึงวิกฤตการณ์ที่

กำลังเกิดขึ้นอยู่ "ก็พวกที่ไล่ตามมาตั้งแต่บนเขานั้นแหละ ไม่รู้ว่าพวกมันรู้ได้ไงว่าพวกเราอยู่นี่ตื่น

ขึ้นมาพวกมันก็รุมล้อมเต็มไปหมดดีที่ศิษย์พี่วางค่ายกลไว้ไม่เช่นนั้นพวกเรา........มุกหงส์หลังจาก

คุมสติได้จึงได้กล่าวออกไป บ่อเมี้ยมองไปรอบๆพบชายฉกรรย์จำนวนมากล้อมรอบและมีไม่น้อย

ที่พยายามฝ่าค่ายกลเข้ามาซึ่งหลงวนเวียนอยู่ในค่ายกลนั้น ค่ายกลนี้สามารถมองเห็นกันและกันใน

ระยะไกลแต่ถ้าเข้ามาจะเป็นภาพอีกมิติหนึ่ง บ่อเมี้ยสายตาคมกล้ากว่าคนธรรมดาจึงมองเห็นชายที่

เคยปะมือที่ดูจะเป็นหัวหน้าอยู่ในกลุ่มข้างนอกที่คอยสั่งการอยู่ แต่ที่พิเศษและสะดุดตาคือข้างหลัง

ของชายคลุมหน้านั้นมีสตรีผู้หนึ่งปิดหน้าปิดผมแต่งชุดดำเผยเพียงดวงตารูปร่างลักษณะของนาง

ทำไมคุ้นตาเหลือเกินวิธีการจับดาบซามูไรแบบนั้นดูแล้วคล้าย .....ซากุระ.....หนึ่งในดอกไม้ที่บ่อ

เมี้ยถวิลหาทุกวี่วันแต่มันเป็นไปไม่ได้แต่ทำไมช่างคล้ายเหลือเกิน....

"กอกอ เราจะทำยังดี กอกอ" เสียงเรียกของพลอยทำให้บ่อเมี้ยเรียกภวังค์กลับมาเข้าสู่เหตุการณ์

เฉพาะหน้า "ตอนนี้เรายังปลอดภัยอยู่อาศัยช่วงเวลานี้ ลิน ถ่ายทอดท่าร่างหลบหลีบกับท่าป้องกัน

ตัวทั้งสี่ท่าให้แก่พลอยก่อน มุกหงส์ลองดูก็ได้น่ะเพื่อมีอะไรจะได้ช่วยกอกอปรับปรุง" มุกหงส์มอง

ค้อนพูดเบาๆแต่บ่อเมี้ยได้ยินว่า "แม้แต่ไพลินยังได้รับการถ่ายพลังตาบ้าลำเอียง" บ่อเมี้ยจึงยิ้ม นาง

เห็นก้มหน้าหลบตาหันไปมองไพลินที่กำลังถ่ายทอดอยากใจจดใจจ่อ บางครั้งก็ทำตาม ถึงแม้นางจะ

ไม่มีพลังวัตรแต่กระบวนท่าเท้าที่หลบหลีกกับมีประโยชน์ในการป้องกันตัวมากเพียงดูรอบเดียวมุก

หงส์ก็สามารถเดินตามได้โดยไม่ผิดเพี้ยน ซึ่งบ่อเมี้ยเห็นว่ามุกหงส์นี่เหมาะสมที่จะฝึกยุทธ์จริงๆ แต่

พลอยไม่ใช่ กว่าจะเดินตามไพลินได้ไพลินต้องเดินซ้ำไปซ้ำมากว่าสิบรอบ ในขณะที่ทั้งสามง้วน

อยู่กับกระบวนท่าฝึกวิชา ลมก็เปลี่ยนเส้นทาง บ่อเมี้ยหน้าตื่น และเป็นสิ่งที่บ่อเมี้ยคิดพวกชายคลุม

หน้าต่างหากองฟืนสุมรอบค่ายที่พักพร้อมเตรียมจุดไฟหมายครอกทั้งหมดไม่มีความคิดที่จะจับเป็น

แม้แต่น้อย บ่อเมี้ยจึงผลักไพลินและพลอยบอกให้เลิกฝึก ทั้งสามสาวลืมตามองรอบค่ายทั้งหมดก็

ทราบถึงความตระหนกของบ่อเมี้ย จึงบอกให้ออกจากค่ายกลทั้งสี่ก็ออกตามมากันติดๆบ่อเมี้ยจึง

กระซิบกับไพลินว่าให้อยู่กับพลอยถ้ามีการหลงกันให้ไปที่ใต้หน้าผาที่มีชะง่อนที่เขากับไพลินไป

ติดที่นั้นนางหน้าแดงนึกถึงเรื่องเมื่อเช้าแต่ก็พยักหน้าเข้าใจเพราะสถานที่นั้นมีเว้าแอ่งพอหลบได้ถ้า

มองจากหน้าผาจะไม่มีวันเห็นเด็ดขาด เมื่อออกจากค่ายกล เสียงไฟเพี่ยะพะกำลังลามเลียใกล้คนทั้ง

สี่บ่อเมี้ยจึงให้สัญญาณแก่ไพลิน ไพลินพาพลอยใช้วิชาตัวเบาที่ถูกถ่ายทอดพุ่งตรงจากไป มุกหงส์

ได้แต่ตกใจมือของนางก็ถูกบ่อเมี้ยวิ่งไปอีกทางหนึ่ง "เราต้องล่อให้พวกมันไปอีกทางหนึ่งเพื่อให้

พลอยกับไพลินไปอยู่ที่ปลอดภัยแล้วเราค่อยไปสมทบกับพวกนางที่นั้น" นางจึงพยักหน้าเข้าใจแต่

อดใจหายไม่ได้ที่ตลอดมาพวกนางเดินทางมาด้วยกันตลอดแต่ได้รับการยืนยันหนักแน่นและดูจาก

วิธีถ่ายทอดของชายหนุ่มเป็นที่แน่ใจได้ว่าเป็นสุดยอดฝีมือแน่นอน จึงได้แต่ฝากชีวิตไว้ให้แก่เขาดู

แลเท่านั้น มือที่ปล่อยให้บ่อเมี้ยจับก็เริ่มกำแน่นตอบบ่อเมี้ยหันมายิ้มให้คราวนี้นางไม่หลบแต่ยิ้ม

ตอบเป็นการสื่อความหมายความไว้วางใจให้แก่กันและกัน นางและบ่อเมี้ยวิ่งลัดเราะแยกไปทางป่า

เขาไปอีกทางเสียงคนใช้วิชาตัวเบาจำนวนมากที่กำลังไล่ตามหลังมา บ่อเมี้ยดึงตัวนางจนตัวลอยขึ้นมา

มือของบ่อเมี้ยซ้อนไปที่ขามืออีกข้างโอบอุ้มที่ไหล่และใช้ตัวเบาที่ทำให้ข้างหลังพอมองเห็น นางได้

แต่ตะลึงมองพอตั้งสติได้ก็ค้อนให้บ่อเมี้ยอีกครั้งบ่อเมี้ยก็หัวเราะเบา "โปรดอภัยศิษย์น้องถ้าปล่อย

ให้ศิษย์น้องคงเหนื่อยและถูกตามทันแน่ศิษย์พี่จึงต้องขอระเมิดโอบอุ้ม เรือนร่างที่น่าทนุถนอมนี่

โปรดอภัยให้ศิษย์พี่ด้วย" "บ้า"แต่หามีแววโกรธไม่ชม้อยตาปากยังยิ้มอีกต่างหาก ข้างหลังก็มีเหล่า

ชายคลุมหน้าต่างวิ่งไล่ตามด้วยวิชาตัวเบาอย่างไม่ลดละถ้าบ่อเมี้ยไม่มีจุดประสงค์อย่างอื่นแล้วละก็

ต่อให้อุ้มคนหนักกว่านี้ก็สามารถหายลับไปกับตาแน่ไม่ปล่อยให้ไล่ตามแบบนี้หรอก