Normal  0          false  false  false    EN-US  X-NONE  TH                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   [table=100%] [tr][td]  

  Copy  จิตอิสระ ตอนที่ 25 บทประพันธ์ fallenversa หรือ
  จิตอิสระ  ตอนที่ 25 บทที่ 4 ซึมซับ โดย อิสระ หรือ
  


จิตอิสระ ตอนที่ 25
  
  ด้วยความชำนาญในการยิงปืนสั้นของกิตติที่ผ่านการฝึกฝนและประสบการณ์อัน  โชกโชน ไม่มีปัญหาหรืออุปสรรคใดๆที่จะขัดขวางความแม่นยำดุจจับวางของเขาในวินาที นั้น  ลูกกระสุนระเบิดออกจากลำกล้องโลหะพุ่งเข้าสู่ช่วงแขนของวิชิตอย่างแม่นยำ เจาะเข้าฝังกับกล้ามเนื้อแขนช่วงบนของวิชิตจนทำให้มือที่สะบัดออกไปหมายจะทำ  ร้ายอลิสสิตานั้นเบี่ยงเบนวิถีออกไปด้านข้างๆแทน ทำให้เจ้านิ้วที่ยืดออกไปเหล่านั้นพุ่งออกไปเจาะทะลุผนังภัตตาคารจนกลายเป็น  รูโหว่แทน

วินาทีนั้นจากผู้คนที่มากมายซึ่งกำลังมึนงงกับเหตุการณ์ถึงกับแตกตื่นวิ่ง  หนีหาทางออกกันอย่างวุ่นวาย พริบตาเดียวคนเหล่านั้นก็หายไปจากตัวห้องอาหารราวกับเม็ดทรายไหลออกจากภาชนะ  อย่างไรอย่างนั้น    "  เหี้ยอะไรของมึงวะ กูอุตส่าห์ปล่อยมึงไปแล้ว ยังจะอยากตายอีกใช่มะ"  วิชิตเปิดฉากหันมาหาตำรวจที่ยิงแขนตนเองอย่างโมโหขณะเอามืออีกข้างมากุมรอย  แผลที่เกิดจากกระสุนที่แขนขวาตน ก่อน ที่จะสั่งให้นิ้วมือของตนเองหดกลับเข้ามา ยังไม่วายจะลากเอาโต๊ะหินอ่อนมาด้วย  กิตติที่กำลังจะลุกขึ้นมายืนพอดีก็ต้องปลิวออกไปอย่างแรงเพราะถูกโต๊ะกลมๆ กระแทกเข้าอย่างจัง  จนไปติดผนังภัตตาคารอีกด้านก่อนจะร่วงลงไปกับพื้นด้วยร่างกายที่ไร้สติ สัมปชัญญะ

  ...  ความรู้สึกข้าบอกว่านั่นเคยเป็นส่วนหนึ่งของตัวข้ามาก่อน... เจนนูบอกหลังจากพินิจพิเคราะห์เจ้าสิ่งที่เป็นเส้นยาวราวกับแส้ของวิชิตที่  ยืดออกมาจากส่วนที่เป็นมือขวาของเขา

  ...  แปลว่าอะไร??? นายเป็นคนแบ่งให้กับเขาหรอ?....อลิสถามกลับในใจ

  ...  เปล่าเลย ข้าก็ยังไม่เข้าใจเช่นกัน    แต่ถึงอย่างไร ข้าจะปกป้องเจ้าเอง อย่าห่วง...

  ...  อ่า... อลิสสิตารู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อย  แต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าเจนนูจะปกป้องเธอได้มากแค่ไหน



  "      อย่ามาเสียเวลากันดีกว่า กูพูดแบบตรงๆนะ  มึงต้องมาเป็นเมียกูอีอลิส กูจะได้มีตังใช้จบๆไป" วิชิตตะคอกพร้อมเดินเข้ามาหา  มือขวาของเขาที่กลับมาเป็นปกตินั้นพุ่งเข้าไปหาอลิสสิตาที่อย่เบื้องหน้าและ ขยายออกเป็นเส้นกลมเรียว  5 เส้นหมายจะคว้าร่างของเธอไว้ เจนนูซึ่งเตรียมตัวพร้อมอยู่แล้วก็เกร็งร่างของตนและยืดอวัยวะออกให้เป็น  เส้นเล็กๆมากมายทั่วร่างราวกับหนามเม่น ขณะที่อลิสสิตาตกใจก้มลงต่ำหันหลังหนี

  นั่นมีผลให้เจ้าเส้นที่ยืดออกไปเหล่านั้นโดนหนามเสียบทะลุในขณะที่มันพยายาม  จะจับตัวของอลิสสิตาไว้ วิชิตร้องอุทานเสียงหลงในขณะที่ยังกัดฟันทนจับร่างของอลิสสิตาไว้  แล้วยกร่างของเธอขึ้นก่อนขว้างออกไปไกลตัว

  "  อีเหี้ย มึงทำกูเจ็บเรอะ!!!" วิชิตสบถด้วยใบหน้าแดงกล่ำยืดมือกลับอย่างรวดเร็ว  ก้มลงมามองมือของตนที่เป็นรูเล็กๆมากมาย วิชิตกำหนดสติของตนแล้วบังคับให้มันหายเป็นปกติ  พักเดียวมือของเขาก็กลับมาเป็นดังเดิม แต่กลับทำให้วิชิตรู้สึกกระหายมากขึ้น เขาวิ่งเข้าหาอลิสสิตาที่กำลังลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับหมัดแน่น

  ...  เจ้านั้นเข้ามาอีกครั้ง แม่หญิงระวัง... เจนนูรีบร้องเตือนขณะที่ร่างของตนหดกลับมาเป็นปกติอีกครั้งแล้วกำลังขยายตัว  เพื่อป้องกัน อลิสหันมามองวิชิตที่กำลังพุ่งเข้ามาหาแล้วกะจังหวะ สมัยเธอยังเรียนอยู่  เธอเคยเรียนวิชาป้องกันตัวมาบ้าง และด้วยส่วนตัวเธอชอบผจญภัยอยู่แล้ว เมื่อถึงจุดที่พอเหมาะพอดีเธอก็รีบถีบตัวเองโดดหลบออกไปด้านข้างจนเกือบโดน  มือของวิชิตที่พุ่งขยายออกมาหมายจะทำร้ายอย่างฉิวเฉียด พริบตานั้นเจนนูซึ่งอ่านความคิดเธอออกก็ยืดร่างของเขาออกเป็นก้อนกลมเข้าอัด  กระแทกร่างวิชิตที่ไม่ทันตั้งตัวได้ทันจนปลิวออกไป

อลิสสิตาม้วนตัวลงกับพื้นเพื่อป้องกันการบาดเจ็บจากแรงกระแทกแล้วกลับมาลุก  ขึ้นอย่างว่องไว หันไปมองร่างของวิชิตที่ลงไปนอนข้างเสาหินอย่างระมัดระวัง    ...  แม่หญิง หนีไปก่อนเถอะ... เจนนูร้องออกความเห็น  อลิสสิตาก็ไม่คิดแย้ง เพราะนี่คือโอกาสอันแสนสั้นที่จะหนีให้พ้นพอที่จะไปตั้งหลักได้  อลิสสิตาหันหลังออกวิ่ง เธอก็ไปยังประตูทางออก กระโดดข้ามโต๊ะเก้าอี้และเฟอร์นิเจอร์ต่างๆที่วางล้มระเนระนาด

  "  จะไปไหนวะแก"  เสียงร้องดังออกมาจากด้านหลัง  อลิสสิตาหันกลับไปมองเห็นเส้นปลายแหลมมากมายยืดออกมาจากมือของวิชิตที่ นอนอยู่ตรงนั้น  อลิสสิตาเบี่ยงตัวหลบเฉียงไปด้านขวาแล้วม้วนตัวอีกครั้ง เจ้าเส้นเหล่านั้นเลยออกไปหน่อยก็หยุดแล้วเตรียมวกกลับมา  การหันกลับไปเพื่อจัดการเส้นเหล่านั้นอาจจะทำให้เสียเวลาและทำให้การหลบหนี นั้นไม่เป็นผลก็ได้  เธอจึงหันออกตัววิ่งไปทางหน้าต่างของห้องอาหารแทน

  ...  เจนนู ทำอะไรซักอย่าง...  อลิสร้องขณะเร่งฝีเท้าสุดขีดไปยังหน้าต่างบานใหญ่เบื้องหน้า

  ...  ใช้เข่า!!!... เจนนูร้องพร้อมกับยืดร่างของเขาส่วนล่างให้ไปคลุมเข่าขวาและบีบอัดให้มัน  แข็งราวกับหิน แล้วยืดส่วนที่เหลือของเขาออกมาเป็นแผ่นบางๆคุลมร่างอลิสสิตาให้ยาวที่สุด  เท่าที่จะทำได้

เพล้ง!!!!!    อลิสสิตาพุ่งออกไปสุดแรงด้วยเข่าขวาที่ทำลายกระจกหนาๆจนแตก และร่วงลงไปด้านล่างที่มีพุ่มไม้หนาๆรองรับก่อนจะถูกเจ้าเส้นแหลมๆนั้นถึง  ตัวเพียงนิดเดียว ร่างของอลิสสิตากลิ้งทะลุพุ่มไม้ออกมาสู่แผ่นหญ้าสีเขียวชอุ่มที่ลาดลงไป  ด้านล่างขณะที่ร่างของเจนนูเป็นตัวรับการกระแทกที่รุนแรงนั้นไว้ เมื่อแรงเหวี่ยงนั้นหมดลง  อลิสสิตาก็พยายามดันตัวขึ้นแล้วหันไปมองอาคารภัตตาหารที่ตนเพิ่งหนีออกมา เห็นวิชิตกำลังยืนมองหาเธอไปทั่วอย่างโมโห  อลิสสิตาค่อยๆเคลื่อนตนเองอย่างช้าๆเข้าไปยังร่มไม้ใกล้ตัวที่สุดเพื่อให้ บดบังสายตาของวิชิต  ก่อนถอนหายใจเบาๆ    "  เฮ้อ!" อลิสสิตาเอนหลังตนเองไปพิงกับต้นไม้ที่เธอใช้เงาบดบังตัว

  ...  เจนนู เมื่อกี้นายบอกว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายนายหรอ...

  ...  อลิสสิตาถามไป แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับจาดชุดสีดำนั่น  ราวกับเป็นแค่เสื้อธรรมดา    ...  เจนนู...

  ...  ...  เจนนู นายไปไหนน่ะ!!!...

    
  
  จบตอนที 25 อ่านต่อ ตอนที่ 26 นะครับผม
  
  
  
  จิตอิสระ โดย อิสระ
  
  (ไปดูลินคอล์นมาครับ 3 รอบ  ไม่ใช่เพราะชอบขนาดนั้น แต่เพราะไปกับกิ๊ก 3 คน เซ็งนิดๆ 555+  แต่ส่วนตัวผมว่าสนุกมากนะครับเรื่องนี้ ขวานมันเท่มาก ท่านใดต้องการเรื่องเก่าๆสามารถติดตามได้ทีfallenversaในบล๊อกเกอร์นะครับ )
  [/td] [/tr][/table]*ก๊อป ไปอ่านได้ แต่ ห้าม! นำไปเผยแพร่นะคะ เพราะ คุณflame619 หรือ อีกนามคุณ fallenversaฝากให้นำมาลงแบ่งปันกันอ่านเท่านั้นจ๊ะ*

   Normal  0          false  false  false    EN-US  X-NONE  TH                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   [table=100%] [tr][td]  

  Copy  จิตอิสระ ตอนที่ 25 บทประพันธ์ fallenversa หรือ
  จิตอิสระ  ตอนที่ 25 บทที่ 4 ซึมซับ โดย อิสระ หรือ
  


จิตอิสระ ตอนที่ 25
  
  ด้วยความชำนาญในการยิงปืนสั้นของกิตติที่ผ่านการฝึกฝนและประสบการณ์อัน  โชกโชน ไม่มีปัญหาหรืออุปสรรคใดๆที่จะขัดขวางความแม่นยำดุจจับวางของเขาในวินาที นั้น  ลูกกระสุนระเบิดออกจากลำกล้องโลหะพุ่งเข้าสู่ช่วงแขนของวิชิตอย่างแม่นยำ เจาะเข้าฝังกับกล้ามเนื้อแขนช่วงบนของวิชิตจนทำให้มือที่สะบัดออกไปหมายจะทำ  ร้ายอลิสสิตานั้นเบี่ยงเบนวิถีออกไปด้านข้างๆแทน ทำให้เจ้านิ้วที่ยืดออกไปเหล่านั้นพุ่งออกไปเจาะทะลุผนังภัตตาคารจนกลายเป็น  รูโหว่แทน

วินาทีนั้นจากผู้คนที่มากมายซึ่งกำลังมึนงงกับเหตุการณ์ถึงกับแตกตื่นวิ่ง  หนีหาทางออกกันอย่างวุ่นวาย พริบตาเดียวคนเหล่านั้นก็หายไปจากตัวห้องอาหารราวกับเม็ดทรายไหลออกจากภาชนะ  อย่างไรอย่างนั้น    "  เหี้ยอะไรของมึงวะ กูอุตส่าห์ปล่อยมึงไปแล้ว ยังจะอยากตายอีกใช่มะ"  วิชิตเปิดฉากหันมาหาตำรวจที่ยิงแขนตนเองอย่างโมโหขณะเอามืออีกข้างมากุมรอย  แผลที่เกิดจากกระสุนที่แขนขวาตน ก่อน ที่จะสั่งให้นิ้วมือของตนเองหดกลับเข้ามา ยังไม่วายจะลากเอาโต๊ะหินอ่อนมาด้วย  กิตติที่กำลังจะลุกขึ้นมายืนพอดีก็ต้องปลิวออกไปอย่างแรงเพราะถูกโต๊ะกลมๆ กระแทกเข้าอย่างจัง  จนไปติดผนังภัตตาคารอีกด้านก่อนจะร่วงลงไปกับพื้นด้วยร่างกายที่ไร้สติ สัมปชัญญะ

  ...  ความรู้สึกข้าบอกว่านั่นเคยเป็นส่วนหนึ่งของตัวข้ามาก่อน... เจนนูบอกหลังจากพินิจพิเคราะห์เจ้าสิ่งที่เป็นเส้นยาวราวกับแส้ของวิชิตที่  ยืดออกมาจากส่วนที่เป็นมือขวาของเขา

  ...  แปลว่าอะไร??? นายเป็นคนแบ่งให้กับเขาหรอ?....อลิสถามกลับในใจ

  ...  เปล่าเลย ข้าก็ยังไม่เข้าใจเช่นกัน    แต่ถึงอย่างไร ข้าจะปกป้องเจ้าเอง อย่าห่วง...

  ...  อ่า... อลิสสิตารู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อย  แต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าเจนนูจะปกป้องเธอได้มากแค่ไหน



  "      อย่ามาเสียเวลากันดีกว่า กูพูดแบบตรงๆนะ  มึงต้องมาเป็นเมียกูอีอลิส กูจะได้มีตังใช้จบๆไป" วิชิตตะคอกพร้อมเดินเข้ามาหา  มือขวาของเขาที่กลับมาเป็นปกตินั้นพุ่งเข้าไปหาอลิสสิตาที่อย่เบื้องหน้าและ ขยายออกเป็นเส้นกลมเรียว  5 เส้นหมายจะคว้าร่างของเธอไว้ เจนนูซึ่งเตรียมตัวพร้อมอยู่แล้วก็เกร็งร่างของตนและยืดอวัยวะออกให้เป็น  เส้นเล็กๆมากมายทั่วร่างราวกับหนามเม่น ขณะที่อลิสสิตาตกใจก้มลงต่ำหันหลังหนี

  นั่นมีผลให้เจ้าเส้นที่ยืดออกไปเหล่านั้นโดนหนามเสียบทะลุในขณะที่มันพยายาม  จะจับตัวของอลิสสิตาไว้ วิชิตร้องอุทานเสียงหลงในขณะที่ยังกัดฟันทนจับร่างของอลิสสิตาไว้  แล้วยกร่างของเธอขึ้นก่อนขว้างออกไปไกลตัว

  "  อีเหี้ย มึงทำกูเจ็บเรอะ!!!" วิชิตสบถด้วยใบหน้าแดงกล่ำยืดมือกลับอย่างรวดเร็ว  ก้มลงมามองมือของตนที่เป็นรูเล็กๆมากมาย วิชิตกำหนดสติของตนแล้วบังคับให้มันหายเป็นปกติ  พักเดียวมือของเขาก็กลับมาเป็นดังเดิม แต่กลับทำให้วิชิตรู้สึกกระหายมากขึ้น เขาวิ่งเข้าหาอลิสสิตาที่กำลังลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับหมัดแน่น

  ...  เจ้านั้นเข้ามาอีกครั้ง แม่หญิงระวัง... เจนนูรีบร้องเตือนขณะที่ร่างของตนหดกลับมาเป็นปกติอีกครั้งแล้วกำลังขยายตัว  เพื่อป้องกัน อลิสหันมามองวิชิตที่กำลังพุ่งเข้ามาหาแล้วกะจังหวะ สมัยเธอยังเรียนอยู่  เธอเคยเรียนวิชาป้องกันตัวมาบ้าง และด้วยส่วนตัวเธอชอบผจญภัยอยู่แล้ว เมื่อถึงจุดที่พอเหมาะพอดีเธอก็รีบถีบตัวเองโดดหลบออกไปด้านข้างจนเกือบโดน  มือของวิชิตที่พุ่งขยายออกมาหมายจะทำร้ายอย่างฉิวเฉียด พริบตานั้นเจนนูซึ่งอ่านความคิดเธอออกก็ยืดร่างของเขาออกเป็นก้อนกลมเข้าอัด  กระแทกร่างวิชิตที่ไม่ทันตั้งตัวได้ทันจนปลิวออกไป

อลิสสิตาม้วนตัวลงกับพื้นเพื่อป้องกันการบาดเจ็บจากแรงกระแทกแล้วกลับมาลุก  ขึ้นอย่างว่องไว หันไปมองร่างของวิชิตที่ลงไปนอนข้างเสาหินอย่างระมัดระวัง    ...  แม่หญิง หนีไปก่อนเถอะ... เจนนูร้องออกความเห็น  อลิสสิตาก็ไม่คิดแย้ง เพราะนี่คือโอกาสอันแสนสั้นที่จะหนีให้พ้นพอที่จะไปตั้งหลักได้  อลิสสิตาหันหลังออกวิ่ง เธอก็ไปยังประตูทางออก กระโดดข้ามโต๊ะเก้าอี้และเฟอร์นิเจอร์ต่างๆที่วางล้มระเนระนาด

  "  จะไปไหนวะแก"  เสียงร้องดังออกมาจากด้านหลัง  อลิสสิตาหันกลับไปมองเห็นเส้นปลายแหลมมากมายยืดออกมาจากมือของวิชิตที่ นอนอยู่ตรงนั้น  อลิสสิตาเบี่ยงตัวหลบเฉียงไปด้านขวาแล้วม้วนตัวอีกครั้ง เจ้าเส้นเหล่านั้นเลยออกไปหน่อยก็หยุดแล้วเตรียมวกกลับมา  การหันกลับไปเพื่อจัดการเส้นเหล่านั้นอาจจะทำให้เสียเวลาและทำให้การหลบหนี นั้นไม่เป็นผลก็ได้  เธอจึงหันออกตัววิ่งไปทางหน้าต่างของห้องอาหารแทน

  ...  เจนนู ทำอะไรซักอย่าง...  อลิสร้องขณะเร่งฝีเท้าสุดขีดไปยังหน้าต่างบานใหญ่เบื้องหน้า

  ...  ใช้เข่า!!!... เจนนูร้องพร้อมกับยืดร่างของเขาส่วนล่างให้ไปคลุมเข่าขวาและบีบอัดให้มัน  แข็งราวกับหิน แล้วยืดส่วนที่เหลือของเขาออกมาเป็นแผ่นบางๆคุลมร่างอลิสสิตาให้ยาวที่สุด  เท่าที่จะทำได้

เพล้ง!!!!!    อลิสสิตาพุ่งออกไปสุดแรงด้วยเข่าขวาที่ทำลายกระจกหนาๆจนแตก และร่วงลงไปด้านล่างที่มีพุ่มไม้หนาๆรองรับก่อนจะถูกเจ้าเส้นแหลมๆนั้นถึง  ตัวเพียงนิดเดียว ร่างของอลิสสิตากลิ้งทะลุพุ่มไม้ออกมาสู่แผ่นหญ้าสีเขียวชอุ่มที่ลาดลงไป  ด้านล่างขณะที่ร่างของเจนนูเป็นตัวรับการกระแทกที่รุนแรงนั้นไว้ เมื่อแรงเหวี่ยงนั้นหมดลง  อลิสสิตาก็พยายามดันตัวขึ้นแล้วหันไปมองอาคารภัตตาหารที่ตนเพิ่งหนีออกมา เห็นวิชิตกำลังยืนมองหาเธอไปทั่วอย่างโมโห  อลิสสิตาค่อยๆเคลื่อนตนเองอย่างช้าๆเข้าไปยังร่มไม้ใกล้ตัวที่สุดเพื่อให้ บดบังสายตาของวิชิต  ก่อนถอนหายใจเบาๆ    "  เฮ้อ!" อลิสสิตาเอนหลังตนเองไปพิงกับต้นไม้ที่เธอใช้เงาบดบังตัว

  ...  เจนนู เมื่อกี้นายบอกว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายนายหรอ...

  ...  อลิสสิตาถามไป แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับจาดชุดสีดำนั่น  ราวกับเป็นแค่เสื้อธรรมดา    ...  เจนนู...

  ...  ...  เจนนู นายไปไหนน่ะ!!!...

    
  
  จบตอนที 25 อ่านต่อ ตอนที่ 26 นะครับผม
  
  
  
  จิตอิสระ โดย อิสระ
  
  (ไปดูลินคอล์นมาครับ 3 รอบ  ไม่ใช่เพราะชอบขนาดนั้น แต่เพราะไปกับกิ๊ก 3 คน เซ็งนิดๆ 555+  แต่ส่วนตัวผมว่าสนุกมากนะครับเรื่องนี้ ขวานมันเท่มาก ท่านใดต้องการเรื่องเก่าๆสามารถติดตามได้ทีfallenversaในบล๊อกเกอร์นะครับ )
  [/td] [/tr][/table]*ก๊อป ไปอ่านได้ แต่ ห้าม! นำไปเผยแพร่นะคะ เพราะ คุณflame619 หรือ อีกนามคุณ fallenversaฝากให้นำมาลงแบ่งปันกันอ่านเท่านั้นจ๊ะ*