ไม่มี ไม่หนี ไม่จ่ายค่ะ 3 (โดยพี่ reactionค่ะ)

ดิฉันเดินตามอีราตรีออกมาด้วยท่าทางทุกลักทุเล ผิดกับปกติที่ดิฉันจะต้องเดินด้วยท่าทางกระฉับกระเฉงแคล่วคล่อง ทั้งนี้ก็เพราะทั้งเนื้อทั้งตัวของดิฉันมีเพียงสร้อย นาฬิกาและรองเท้าส้นสูงแค่นั้นเอง เรียกว่าล่อนจ้อนไปทั้งตัวไร้เสื้อผ้าติดกายใดๆ อ้อ ยังมีบัตรพนักงานที่ห้อยคออีกอันนึง ดิฉันเอามือ แขนบังจิ๋มกับนมไว้ เดินไปก็หันซ้ายหันขวากลัวว่าจะมีคนเห็น
พอเดินไปถึงโถงหน้าลิฟท์ อีราตรีก็บอกว่า
"ไปนั่งคอยตรงนั้นก่อน"
ดิฉันสะดุ้ง
"ไม่ทำบัตรก่อนหรือคะ"
"ฉันมีธุระต้องคุย"
"ไปทำบัตรก่อนไม่ได้หรือคะ" ดิฉันอ้อนวอน
"ไปนั่งคอยเถอะน่า"
อีราตรีตัดบทแล้วเดินไปคุยกับพนักงานสาวสวยที่เคาน์เตอร์  พนักงานคนนั้นมองมาที่ดิฉันยิ้มๆ ดิฉันอาย ต้องรีบเดินไปนั่งที่โซฟาใกล้ลิฟท์ โชคดีเหลือเกินค่ะที่ ผู้ชายสองสามคนที่นั่งอยู่ตอนที่ดิฉันเดินขึ้นมาหายไปหมดแล้ว

ดิฉันเลือกนั่งโซหาตัวที่หันหลังให้กับทางลิฟท์จะได้มีคนเห็นน้อยๆหน่อย  บนโต๊ะมีนิตยสารวางไว้ 4-5 เล่ม ดิฉันก็เอาเล่มนึงมาวางปิดจิ๋มไว้ แล้วเอามาอ่านเล่มนึงเพื่อบังนม ค่อยโล่งใจไปนิด อย่างน้อยถ้ามีคนเดินผ่านไปมาก็ไม่เห็นของรักของหวงของดิฉัน ดิฉันนั่งคอยใจเต้นตูมตามด้วยความกระวนกระวาย หันไปมองก็เห็นอีราตรีมันคุยกับพนักงานอย่างเพลิดเพลิน คุยไปหัวเราะไป บางทีก็หันมาทางดิฉันแล้วก็หัวเราะ ดิฉันก็ยิ่งโกรธเพราะรู้ว่ามันต้องพูดเยาะเย้ยดิฉันกันสนุกสนานแน่ๆ

แล้วสิ่งที่ดิฉันกลัวที่สุดก็เกิดขึ้นจนได้ค่ะ มีผู้ชายคนนึงเดินมานั่งลงตรงโซฟาตรงข้ามดิฉัน เขาเป็นคนที่มนุษย์สัมพันธ์ดีมากค่ะ เพราะพอนั่งแล้วก็ส่งยิ้มให้ดิฉันเลย ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีมากค่ะ แต่ดิฉันไม่กล้าจ้องเขามากเพราะอายในสภาพของตัวเอง ดิฉันไม่กล้าสบตาเขา รีบยกหนังสือขึ้นมาบังหน้าไม่ให้เขาเห็นหน้าชัดๆ แขนก็คอยบังนมไว้ รู้สึกร้อนผ่าววูบวาบไปหมด ไม่ได้ร้อนแค่หน้าหรอกนะคะ ร้อนไปทั้งตัวเลยค่ะ ตอนนี้หน้าของดิฉันคงแดงมาก แม้แต่เนื้อตัวก็เป็นสีแดงเพราะรู้สึกอายสุดชีวิตจริงๆ สาบานได้ว่าเกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ไม่เคยมานั่งแก้ผ้าอ่านหนังสือในที่สาธารณะแบบนี้เลยค่ะ

แต่ถ้าคิดอีกแง่นึงดิฉันก็ยัง โชคดีอยู่หน่อยที่มีหนังสือบังจิ๋มไว้ เพราะฉะนั้นถ้าจะว่าโป๊ก็เป็นแค่เรทR ยังไม่ถึงX แล้วก็เป็นการเปลือยแบบมีศิลปะไม่อนาจาร เพราะดิฉันปิดหมด มือที่ถือหนังสือก็บังนมไว้ถึงจะบังไม่มิดเพราะของดิฉันค่อนข้างล้นหลาม แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรบัง ดิฉันนั่งใจเต้นแรง ผู้ชายหน้าตาดีที่นั่งอยู่ตรงหน้าต้องมองดิฉันอยู่แน่ๆ ดิฉันหันไปมองอีราตรี ก็เห็นมันกับพนักงานสวยคนนั้นก็ยังคุยกันไม่เลิก แถมยังหันมามองดิฉันแล้วหัวเราะคิกคักกันอีก

ดิฉันอยากจะลุกไปบอกให้มันเลิกคุยกันเสียที แต่คิดดูแล้วมันคงไม่ฟังดิหรอกค่ะ แล้วทันใดนั้น ก็มีเสียงลิฟท์ดังขึ้นพร้อมกับประตูลิฟท์เปิดออก ดิฉันหันไปมองก็ใจหายวาบ คนเดินออกมากันเต็มเลยค่ะ  ทั้งผู้ชายผู้หญิง พอออกมาแล้วก็ไม่ไปไหนเดินมาที่โซฟากันหมด  คราวนี้ดิฉันยิ่งอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี ได้แต่นั่งนิ่งไม่กล้าแม้แต่จะหันซ้ายหันขวา

ยังค่ะ ความซวยยังไม่หมด ขณะที่ดิฉันกำลังนั่งแก้ผ้าด้วยใจเต้นตูมตามอย่างไม่รู้จะทำยังไงอยู่นั้น อยู่ๆผู้หญิงที่นั่งอยู่ที่โซฟาด้านข้างดิฉันก็บอกว่า
"ขออ่านหนังสือเล่มนั้นหน่อยนะคะ"

ดิฉันชำมอง เห็นเธอ เห็นเธอชี้นิ้วมาที่หนังสือที่ดิฉันวางบังจิ๋มอยู่ ดิฉันใจหายวาบ ยังไม่ทันห้ามเธอก็ดึงหนังสือไปเลย แล้วเพื่อนๆเธอก็หัวเราะคิกกัน

ดิฉันรีบยกขาขึ้นไขว่ห้างทันที บ้าจังเลยค่ะ อย่างนี้มันแกล้งกันชัดๆ ดิฉันมองไปที่โต๊ะจะหาหนังสือเล่มอื่นขึ้นมาบัง แต่แค่ดิฉันชายตามองเท่านั้น ทุกนก็หยิบหนังสือขึ้นไปอ่านหมด  ดิฉันเลยหมดทางเลี่ยง ต้องทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ นั่งเอาหนังสือบัง ขาที่ไขว่ห้างก็หนีบสุดชีวิต ไม่ยอมให้ใครได้เห็นของรักของหวงของดิฉันได้หรอกค่ะ (ยกเว้นบางคนอาจจะได้เห็นนิดนึงตอนที่นังเด็กทะลึ่งนั่นมาดึงหนังสือไปจากตักดิฉัน)

นานเกือบชั่วชีวิตที่ดิฉันต้องนั่งแก้ผ้าอยู่ตรงนั้น กว่าที่อีราตรีมันจะสั่งเสียเรื่องราวในชีวิตกับพนักงานต้อนรับคนนั้นจนเสร็จ อีราตรีมันมาเรียกดิฉันให้เดินตามไปที่หน้าลิฟท์ ไม่ต้องจินตนาการก็รู้ค่ะว่าคนที่นั่งที่โซฟาพวกนั้นคงมองบั้นท้ายดิฉันอย่างเพลิดเพลินเจริญตา

ดิฉันยืนแก้ผ้าอยู่ตรงหน้าลิฟท์ขณะที่อีราตรีก็ยืนอมยิ้มอยู่ตรงหน้า สักพักลิฟท์ก็เปิดออก มีผู้ชายคนนึงกับผู้หญิงสองคนอยู่ข้างในอยู่แล้ว ทั้งสามมองดิฉันเป็นตาเดียวขณะที่ดิฉันเดินแก้ผ้าเอามือปิดนมปิดจิ๋มตามอีราตรีเข้าไปข้างใน

"มาสมัครงานหรือคะ"  พนักงานสาวคนนึงถาม
"ค่ะ" ดิฉันพยักหน้าอ้อมแอ้มตอบด้วยความอาย
"หุ่นดีจังเลยค่ะ" เธอชม
ดิฉันอาย ไม่กล้าตอบ ไม่กล้าสบตา เงยหน้าขึ้นไปมองดูไฟตัวเลขในลิฟท์ แต่แอบชำเลืองทางหางตาเห็นทั้งสามคนกวาดตามองดิฉันขึ้นๆลง โดยเฉพาะผู้ชายคนนั้นจ้องเป๋งตรงมือของดิฉันที่บังจิ๋มไว้ ท่าทางเคร่งเครียดเหมือนกับจะใช้พลังจิตเพ่งมองให้ทะลุมือดิฉันไปยังไงยังงั้นเลยค่ะ

เรายืนกันเงียบๆเพียงชั่วอึดใจเดียว แต่สำหรับดิฉันเหมือนกับนานเป็นชั่วโมงเลยค่ะ

แล้วอยู่ๆ ผู้ชายคนนั้นคงอดไม่ไหวพูดขึ้นว่า
"ช่วยเอามือออกได้มั้ยครับ อยากดูจิ๋ม"

อีราตรีกับผู้หญิงสองคนนั้นหัวเราะคิกทันที
"ดีค่ะ ไปขอแม่แกดูซิคะ"

เอ้อ อันนี้ ดิฉันตอบในใจนะคะ ไม่กล้าพูดจริงๆหรอกค่ะ เพราะดิฉันเป็นคนใหม่ไม่รู้ใครเป็นใคร ยังไม่อยากสร้างศัตรูโดยไม่จำเป็น แต่ก็อดไม่ได้ต้องหันไปจ้องตาเขาให้รู้ว่าดิฉันไม่พอใจ แต่เขาไม่กลัว แถมยังทำเป็นยิ้มทะเล้นให้ดิฉันอีก

อีราตรีสะกิดบอกดิฉัน
 "เอามือออกให้เขาดูจิ๋มหน่อยสิ"  อีราตรีพูด
"ถ้ามีน้ำใจ คุณก็เปิดให้เขาดูจิ๋มคุณเองสิ" ดิฉันย้อนด้วยความโมโห

คราวนี้คนในลิฟท์หัวเราะออกมาดังๆเลย

อีราตรีไม่ยักโกรธ มันเราะชอบใจบอกกับผู้ชายทะลึ่งนั้นว่า
"อย่าไปรบเร้าเธอเลยค่ะ เธอขี้อาย"

ดิฉันไม่อยากต่อล้อต่อเถียงเพราะไม่มีประโยชน์ ได้แต่ยืนทำหน้าบึ้งตึง บอกให้รู้ว่าไม่ได้รู้สึกขำไปกับมุกฝืดๆของอีราตรีสักนิด

อึดใจต่อมา เสียงลิฟท์ก็ดัง ตึ๊ง พร้อมกับประตูเปิดออก
อีราตรีบอกว่า ถึงแล้ว แล้วก็ดึงดิฉันให้เดินตามออกไป

เสียงผู้ชายคนนั้นดังไล่หลังมาว่า
"แล้วเจอกันตอนทำงานวันแรกนะครับ"

"สงสัยคุณจะลูกค้าตรึมแน่" อีราตรีบอก

ดิฉันหน้าแดงใจระทึก  ขณะนั้นก็มีผู้ชายเดินสวนมาสองคน หนึ่งท้วมหนึ่งผอม ทั้งคู่มองร่างเปลือยของดิฉันตาเป็นประกาย แล้วคนอ้วนก็หันไปพูดกับอีราตรีว่า
"ลูกค้าเบี้ยวหนี้หรือครับ คุณราตรี"
"ใช่ จะพาไปทำบัตรพนักงาน"
อีราตรีตอบ แต่ไม่ได้หยุดคุย เราเดินผ่านไปขณะที่ทั้งสองคนหยุดชะงัก
เสียงไอ้คนท้วมบอกว่า
"สวยว่ะ ตูดอวบดี เฮ้ย ไปดูพนักงานใหม่ทำบัตรกันดีกว่า"
"มึงไปก่อนเลย เดี๋ยวกูจะไปเรียกคนในชั้นมาดูด้วยว่ะ" เสียงไอ้คนผอมพูดอย่างร่าเริง
"เออ ดี น้องใหม่สวยขนาดนี้ ถ้าไม่ตามมา เดี๋ยวไอ้พวกนั้นมันด่าไปทั้งเดือน" ไอ้คนท้วมเสริมอย่างครึกครื้น "เดี๋ยวเดือนหน้าหีบานก็ไม่น่าดูแล้ว"
"คุณราตรีอย่าเพิ่งให้น้องเค้าทำบัตรนะครับ รอผมตามเพื่อนลงมาก่อน" ไอ้คนผอมตะโกนก่อนจะรีบวิ่งไป

 ไม่มี ไม่หนี ไม่จ่ายค่ะ 3 (โดยพี่ reactionค่ะ)

ดิฉันเดินตามอีราตรีออกมาด้วยท่าทางทุกลักทุเล ผิดกับปกติที่ดิฉันจะต้องเดินด้วยท่าทางกระฉับกระเฉงแคล่วคล่อง ทั้งนี้ก็เพราะทั้งเนื้อทั้งตัวของดิฉันมีเพียงสร้อย นาฬิกาและรองเท้าส้นสูงแค่นั้นเอง เรียกว่าล่อนจ้อนไปทั้งตัวไร้เสื้อผ้าติดกายใดๆ อ้อ ยังมีบัตรพนักงานที่ห้อยคออีกอันนึง ดิฉันเอามือ แขนบังจิ๋มกับนมไว้ เดินไปก็หันซ้ายหันขวากลัวว่าจะมีคนเห็น
พอเดินไปถึงโถงหน้าลิฟท์ อีราตรีก็บอกว่า
"ไปนั่งคอยตรงนั้นก่อน"
ดิฉันสะดุ้ง
"ไม่ทำบัตรก่อนหรือคะ"
"ฉันมีธุระต้องคุย"
"ไปทำบัตรก่อนไม่ได้หรือคะ" ดิฉันอ้อนวอน
"ไปนั่งคอยเถอะน่า"
อีราตรีตัดบทแล้วเดินไปคุยกับพนักงานสาวสวยที่เคาน์เตอร์  พนักงานคนนั้นมองมาที่ดิฉันยิ้มๆ ดิฉันอาย ต้องรีบเดินไปนั่งที่โซฟาใกล้ลิฟท์ โชคดีเหลือเกินค่ะที่ ผู้ชายสองสามคนที่นั่งอยู่ตอนที่ดิฉันเดินขึ้นมาหายไปหมดแล้ว

ดิฉันเลือกนั่งโซหาตัวที่หันหลังให้กับทางลิฟท์จะได้มีคนเห็นน้อยๆหน่อย  บนโต๊ะมีนิตยสารวางไว้ 4-5 เล่ม ดิฉันก็เอาเล่มนึงมาวางปิดจิ๋มไว้ แล้วเอามาอ่านเล่มนึงเพื่อบังนม ค่อยโล่งใจไปนิด อย่างน้อยถ้ามีคนเดินผ่านไปมาก็ไม่เห็นของรักของหวงของดิฉัน ดิฉันนั่งคอยใจเต้นตูมตามด้วยความกระวนกระวาย หันไปมองก็เห็นอีราตรีมันคุยกับพนักงานอย่างเพลิดเพลิน คุยไปหัวเราะไป บางทีก็หันมาทางดิฉันแล้วก็หัวเราะ ดิฉันก็ยิ่งโกรธเพราะรู้ว่ามันต้องพูดเยาะเย้ยดิฉันกันสนุกสนานแน่ๆ

แล้วสิ่งที่ดิฉันกลัวที่สุดก็เกิดขึ้นจนได้ค่ะ มีผู้ชายคนนึงเดินมานั่งลงตรงโซฟาตรงข้ามดิฉัน เขาเป็นคนที่มนุษย์สัมพันธ์ดีมากค่ะ เพราะพอนั่งแล้วก็ส่งยิ้มให้ดิฉันเลย ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีมากค่ะ แต่ดิฉันไม่กล้าจ้องเขามากเพราะอายในสภาพของตัวเอง ดิฉันไม่กล้าสบตาเขา รีบยกหนังสือขึ้นมาบังหน้าไม่ให้เขาเห็นหน้าชัดๆ แขนก็คอยบังนมไว้ รู้สึกร้อนผ่าววูบวาบไปหมด ไม่ได้ร้อนแค่หน้าหรอกนะคะ ร้อนไปทั้งตัวเลยค่ะ ตอนนี้หน้าของดิฉันคงแดงมาก แม้แต่เนื้อตัวก็เป็นสีแดงเพราะรู้สึกอายสุดชีวิตจริงๆ สาบานได้ว่าเกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ไม่เคยมานั่งแก้ผ้าอ่านหนังสือในที่สาธารณะแบบนี้เลยค่ะ

แต่ถ้าคิดอีกแง่นึงดิฉันก็ยัง โชคดีอยู่หน่อยที่มีหนังสือบังจิ๋มไว้ เพราะฉะนั้นถ้าจะว่าโป๊ก็เป็นแค่เรทR ยังไม่ถึงX แล้วก็เป็นการเปลือยแบบมีศิลปะไม่อนาจาร เพราะดิฉันปิดหมด มือที่ถือหนังสือก็บังนมไว้ถึงจะบังไม่มิดเพราะของดิฉันค่อนข้างล้นหลาม แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรบัง ดิฉันนั่งใจเต้นแรง ผู้ชายหน้าตาดีที่นั่งอยู่ตรงหน้าต้องมองดิฉันอยู่แน่ๆ ดิฉันหันไปมองอีราตรี ก็เห็นมันกับพนักงานสวยคนนั้นก็ยังคุยกันไม่เลิก แถมยังหันมามองดิฉันแล้วหัวเราะคิกคักกันอีก

ดิฉันอยากจะลุกไปบอกให้มันเลิกคุยกันเสียที แต่คิดดูแล้วมันคงไม่ฟังดิหรอกค่ะ แล้วทันใดนั้น ก็มีเสียงลิฟท์ดังขึ้นพร้อมกับประตูลิฟท์เปิดออก ดิฉันหันไปมองก็ใจหายวาบ คนเดินออกมากันเต็มเลยค่ะ  ทั้งผู้ชายผู้หญิง พอออกมาแล้วก็ไม่ไปไหนเดินมาที่โซฟากันหมด  คราวนี้ดิฉันยิ่งอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี ได้แต่นั่งนิ่งไม่กล้าแม้แต่จะหันซ้ายหันขวา

ยังค่ะ ความซวยยังไม่หมด ขณะที่ดิฉันกำลังนั่งแก้ผ้าด้วยใจเต้นตูมตามอย่างไม่รู้จะทำยังไงอยู่นั้น อยู่ๆผู้หญิงที่นั่งอยู่ที่โซฟาด้านข้างดิฉันก็บอกว่า
"ขออ่านหนังสือเล่มนั้นหน่อยนะคะ"

ดิฉันชำมอง เห็นเธอ เห็นเธอชี้นิ้วมาที่หนังสือที่ดิฉันวางบังจิ๋มอยู่ ดิฉันใจหายวาบ ยังไม่ทันห้ามเธอก็ดึงหนังสือไปเลย แล้วเพื่อนๆเธอก็หัวเราะคิกกัน

ดิฉันรีบยกขาขึ้นไขว่ห้างทันที บ้าจังเลยค่ะ อย่างนี้มันแกล้งกันชัดๆ ดิฉันมองไปที่โต๊ะจะหาหนังสือเล่มอื่นขึ้นมาบัง แต่แค่ดิฉันชายตามองเท่านั้น ทุกนก็หยิบหนังสือขึ้นไปอ่านหมด  ดิฉันเลยหมดทางเลี่ยง ต้องทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ นั่งเอาหนังสือบัง ขาที่ไขว่ห้างก็หนีบสุดชีวิต ไม่ยอมให้ใครได้เห็นของรักของหวงของดิฉันได้หรอกค่ะ (ยกเว้นบางคนอาจจะได้เห็นนิดนึงตอนที่นังเด็กทะลึ่งนั่นมาดึงหนังสือไปจากตักดิฉัน)

นานเกือบชั่วชีวิตที่ดิฉันต้องนั่งแก้ผ้าอยู่ตรงนั้น กว่าที่อีราตรีมันจะสั่งเสียเรื่องราวในชีวิตกับพนักงานต้อนรับคนนั้นจนเสร็จ อีราตรีมันมาเรียกดิฉันให้เดินตามไปที่หน้าลิฟท์ ไม่ต้องจินตนาการก็รู้ค่ะว่าคนที่นั่งที่โซฟาพวกนั้นคงมองบั้นท้ายดิฉันอย่างเพลิดเพลินเจริญตา

ดิฉันยืนแก้ผ้าอยู่ตรงหน้าลิฟท์ขณะที่อีราตรีก็ยืนอมยิ้มอยู่ตรงหน้า สักพักลิฟท์ก็เปิดออก มีผู้ชายคนนึงกับผู้หญิงสองคนอยู่ข้างในอยู่แล้ว ทั้งสามมองดิฉันเป็นตาเดียวขณะที่ดิฉันเดินแก้ผ้าเอามือปิดนมปิดจิ๋มตามอีราตรีเข้าไปข้างใน

"มาสมัครงานหรือคะ"  พนักงานสาวคนนึงถาม
"ค่ะ" ดิฉันพยักหน้าอ้อมแอ้มตอบด้วยความอาย
"หุ่นดีจังเลยค่ะ" เธอชม
ดิฉันอาย ไม่กล้าตอบ ไม่กล้าสบตา เงยหน้าขึ้นไปมองดูไฟตัวเลขในลิฟท์ แต่แอบชำเลืองทางหางตาเห็นทั้งสามคนกวาดตามองดิฉันขึ้นๆลง โดยเฉพาะผู้ชายคนนั้นจ้องเป๋งตรงมือของดิฉันที่บังจิ๋มไว้ ท่าทางเคร่งเครียดเหมือนกับจะใช้พลังจิตเพ่งมองให้ทะลุมือดิฉันไปยังไงยังงั้นเลยค่ะ

เรายืนกันเงียบๆเพียงชั่วอึดใจเดียว แต่สำหรับดิฉันเหมือนกับนานเป็นชั่วโมงเลยค่ะ

แล้วอยู่ๆ ผู้ชายคนนั้นคงอดไม่ไหวพูดขึ้นว่า
"ช่วยเอามือออกได้มั้ยครับ อยากดูจิ๋ม"

อีราตรีกับผู้หญิงสองคนนั้นหัวเราะคิกทันที
"ดีค่ะ ไปขอแม่แกดูซิคะ"

เอ้อ อันนี้ ดิฉันตอบในใจนะคะ ไม่กล้าพูดจริงๆหรอกค่ะ เพราะดิฉันเป็นคนใหม่ไม่รู้ใครเป็นใคร ยังไม่อยากสร้างศัตรูโดยไม่จำเป็น แต่ก็อดไม่ได้ต้องหันไปจ้องตาเขาให้รู้ว่าดิฉันไม่พอใจ แต่เขาไม่กลัว แถมยังทำเป็นยิ้มทะเล้นให้ดิฉันอีก

อีราตรีสะกิดบอกดิฉัน
 "เอามือออกให้เขาดูจิ๋มหน่อยสิ"  อีราตรีพูด
"ถ้ามีน้ำใจ คุณก็เปิดให้เขาดูจิ๋มคุณเองสิ" ดิฉันย้อนด้วยความโมโห

คราวนี้คนในลิฟท์หัวเราะออกมาดังๆเลย

อีราตรีไม่ยักโกรธ มันเราะชอบใจบอกกับผู้ชายทะลึ่งนั้นว่า
"อย่าไปรบเร้าเธอเลยค่ะ เธอขี้อาย"

ดิฉันไม่อยากต่อล้อต่อเถียงเพราะไม่มีประโยชน์ ได้แต่ยืนทำหน้าบึ้งตึง บอกให้รู้ว่าไม่ได้รู้สึกขำไปกับมุกฝืดๆของอีราตรีสักนิด

อึดใจต่อมา เสียงลิฟท์ก็ดัง ตึ๊ง พร้อมกับประตูเปิดออก
อีราตรีบอกว่า ถึงแล้ว แล้วก็ดึงดิฉันให้เดินตามออกไป

เสียงผู้ชายคนนั้นดังไล่หลังมาว่า
"แล้วเจอกันตอนทำงานวันแรกนะครับ"

"สงสัยคุณจะลูกค้าตรึมแน่" อีราตรีบอก

ดิฉันหน้าแดงใจระทึก  ขณะนั้นก็มีผู้ชายเดินสวนมาสองคน หนึ่งท้วมหนึ่งผอม ทั้งคู่มองร่างเปลือยของดิฉันตาเป็นประกาย แล้วคนอ้วนก็หันไปพูดกับอีราตรีว่า
"ลูกค้าเบี้ยวหนี้หรือครับ คุณราตรี"
"ใช่ จะพาไปทำบัตรพนักงาน"
อีราตรีตอบ แต่ไม่ได้หยุดคุย เราเดินผ่านไปขณะที่ทั้งสองคนหยุดชะงัก
เสียงไอ้คนท้วมบอกว่า
"สวยว่ะ ตูดอวบดี เฮ้ย ไปดูพนักงานใหม่ทำบัตรกันดีกว่า"
"มึงไปก่อนเลย เดี๋ยวกูจะไปเรียกคนในชั้นมาดูด้วยว่ะ" เสียงไอ้คนผอมพูดอย่างร่าเริง
"เออ ดี น้องใหม่สวยขนาดนี้ ถ้าไม่ตามมา เดี๋ยวไอ้พวกนั้นมันด่าไปทั้งเดือน" ไอ้คนท้วมเสริมอย่างครึกครื้น "เดี๋ยวเดือนหน้าหีบานก็ไม่น่าดูแล้ว"
"คุณราตรีอย่าเพิ่งให้น้องเค้าทำบัตรนะครับ รอผมตามเพื่อนลงมาก่อน" ไอ้คนผอมตะโกนก่อนจะรีบวิ่งไป