[align=center]
          โอ้เอ้(เอ้)  


       ปอ                                      [/size][/align]


--------------------------------------------------------------
ผมมาคิดดูแล้วเรื่องการเขียนนิยายมุมมองบุคคลที่ 1 กับมุมมองบุคคลที่ 3


ตามที่คุณ xonly-809 เสนอ ทำให้ผมมาคิดทบทวนใหม่ และสรุปเป็นตามที่คุณ xonly-809 โพสไว้ ว่าตัวละครเยอะน่าจะใช้มุมมองบุคคลที่ 3เมื่อผมมาทบทวนไล่อ่านดู ก็เห็นพ้องด้วย เพราะการเขียน สับตัวละครไปมาอาจทำให้ไม่เห็นอุปนิสัยใจคอของตัวละครได้อย่างชัดเจน เพราะกลายเป็นบุคคลที่ 1กันไปหมด และภาพรวมของนิยาย จะมองยาก และขาดความต่อเนื่อง ต้องเล่าย้อนไปย้อนมา


            ดังนั้นผมจะขอเปลี่ยนเป็นมุมมองบุคคลที่3 ตามที่ได้รับคำนำเสนอ จากคุณ xonly-809 ครับ





--------------------------------------------------------------


            หลังจากที่ ยุทธกลับไปแล้ว ปอก็ขึ้นห้องไปเก็บกวาด จัดห้องให้เรียบร้อยเหมือนเดิม คราบเลือดพรหมจรรย์ที่เปื้อนที่นอนแดงเป็นด่างดวง มันเหมือนเป็นหลักฐานบ่งบอกว่าเมื่อคืนยุทธทำอะไรกับเธอไว้บ้างเธอมองมันด้วยแววตาเป็นสุข และไม่ได้เสียใจเลยแม้แต่น้อยที่ถูกพรากพรหจรรย์เพราะยุทธคือคนที่ปอแอบชอบมาตั้งแต่วันปฐมนิเทศมันทำให้เหตุการณ์เมื่อวานจนถึงเมื่อคืนนี้เธอเหมือนกับฝันไปแต่สิ่งที่ยืนยันว่าเธอไม่ได้ฝันคือร่องรอยบนผ้าปูที่นอนผืนนี้


            ปอ จึงดึงถลกผ้าปูที่นอนออกมาเธอไม่ได้เอาไปซักหรือใส่ตะกร้า แต่เธอกลับผับมันเก็บไว้และซ่อนเอาไว้อย่างมิดชิดเหมือนอยากจะเก็บเอาไว้เป็นของที่ระลึก แล้วจากนั้นค่อยเอาผ้าปูที่นอนผืนใหม่มาปูแทน


            ผ่านไปไม่นาน เอ้ที่กลับไปบ้านก็กลับมาคอนโด เธอเห็นปอนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เหมือนใจลอยขนาดเธอเปิดห้องเข้ามาเธอก็เหมือนไม่รู้สึกตัว


            "อะไรกัน จ๊ะ ยัยปอ นั่งฝันหวานอะไร"


          เอ้ พูดทักเสียงดัง จนปอสะดุ้ง และเมื่อเห็นเพื่อนกลับมา จึงได้สติตอบว่า เปล่า เบาๆ แต่หน้าปอกลับมีรอยยิ้มตลอดเวลาเหมือนมีเรื่องมีความสุขอยู่ในใจ จนเอ้อดสงสัยไม่ได้


            "ยังจะว่า ไม่มีอะไร นั่งยิ้มคนเดียวเป็นคนบ้าเลย ไหนมีอะไร เล่าให้ฉันฟังมั่งซิ"


          ถึงตอนนี้ ปอ ก็อดไม่ได้ที่จะระบายความสุขให้เพื่อนรับรู้ด้วยก็หน้าแดง ค่อยๆ พูดว่า


            "ยุทธ... มาทำงานกลุ่มที่นี่เมื่อวาน"


          "แล้ว..?" เอ้ ถามอย่างนึกสงสัย


          "แล้ว.. เขาก็..เขาก็.. เราก็..มีอะไรกัน"


          ปอตอบอ้อมแอ่มไม่เต็มเสียงนักเหมือนกระดากอายปากที่จะบอก แต่ก็อยากจะเล่า


            เอ้ ถึงกลับเบิกตาโต ร้อง เฮ้ยแก


            "แกได้กับยุทธแล้วเหรอ มันเป็นไปได้ยังไง ไหนแกลองเล่ามาซิ"


          ปอก็เล่าให้ฟังทุกช๊อตทุกเม็ด เอ้ พอฟังรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง จนร้อนใจแทนเพื่อนบอกว่า


            "นี่มันปล้ำแกชัดๆ คิดดู มันไม่เคยจีบแกเลยนะปอ แล้วมันจะรักแกหรอจะรับผิดชอบแกมั๊ยเนี่ยะ แกก็ดันไปยอมมันง่ายๆ แกคิดอะไรอยู่ สมองแกคงไหลไปลงนมหมดแล้วมั่ง"


          เอ้ว่ามาเป็นชุด จนปอเริ่มกังวลหน้าถอดสี และคิดได้ตามที่เอ้บอกก็เริ่มกลัวเหมือนอยากจะร้องไห้ บอกเอ้ว่า


            "ถ้ายุทธมันไม่รักฉัน แล้วทิ้งฉัน ฉันจะทำยังไงดีละแก"


          เอ้ ต้องถอนหายใจกอดปลอบเพื่อน บอกว่า


            "เออ.ๆ ฉันขอโทษ ฉันไม่น่าพูดให้แกคิดมาก แต่ถ้ายุทธมันไม่รับผิดชอบฉันจะอาละวาดมันให้ดู ตอนนี้แกไม่ต้องคิดมากนะ มันอาจไม่เป็นอย่างที่ฉันคิดก็ได้"


----------------------


          ในวันนี้เดียวกันนี้ หมอสุจิตรา หรือหมอสุ หมอจิตเวชที่รักษายุทธได้พูดคุยกับเพื่อนชายคนสนิทคนหนึ่งบนโต๊ะอาหารของร้านอาหารแห่งหนึ่ง ที่เขาโทรนัดมาทานข้าวเที่ยงด้วยกันหมอสุติดใจหลายอย่างกับคนไข้ชื่อยุทธ จนเก็บเอามาคิดตลอดแม้กระทั้งเวลาทานอาหารในตอนนี้


            "คุณกำลังคิดอะไรอยู่หรือ"


          เพื่อนชายของหมอสุ ถามขึ้นเมื่อเห็นเธอเหม่อคิดล่องลอยแม้กระทั้งช้อนยังนิ่งไม่ขยับจะตักอาหารเข้าปาก หมอสุแม้กำลังคิดแต่ก็ไม่ได้ใจลอยเธอหันมาถามเพื่อนคนนร้อย่างกับอยากจะขอความคิดเห็น


            "เจษ เจษว่า เป็นไปได้มั๊ย ที่มนุษย์จะรับรู้กลิ่น ที่บ่งบอกความใคร่ ในตัวคนอื่นแล้วกระตุ้นอารมณ์ทางเพศตัวเองจนควบคุมไม่ได้"


             เจษ หรือเจษฎานักเคมีและชีวะวิทยาเป็นนักวิทยาศาสตร์ ที่ทำงานให้กับสถาบันวิจัยของบริษัทเอกชนรายหนึ่งและเป็นเพื่อนที่แอบรักหมอสุมานานปี ในตอนนั้นต้องมีสีหน้าฉงน ในเรื่องที่หมอสุถาม ก่อนจะหัวเราะเบาๆ ตอบว่า


            "สุ หมายถึง ฟีโรโมน นะเหรอ"


          "ก็อาจจะใช่..ใช่มันน่าจะเป็น ฟีโรโมน"


          "ถ้าเป็นฟีโรโมน ไอ้อาการแบบนั้น มันจะเกิดกับสัตว์จำพวกที่ใช้ฟีโรโมนในการหาคู่เพื่อสืบพันธ์นะมันจะไม่เกิดกับมนุษย์หรอก"


          "ทำไมละ"สุจิตราเอียงคอ ถาม


          "ก็มนุษย์มี ประสาทการรับรู้ถึงฟีโรโมนที่อ่อนมากและการผลิตกลิ่นฟีโรโมนในตัวมนุษย์ก็น้อยมาก สาเหตุเพราะมนุษย์มีสมองที่สามารถคิดวิเคราะห์และแยกแยะได้ดังนั้นจึงพัฒนาด้านมันสมองมากำหนดพฤติกรรมในการเลือกคู่แทนการใช้ฟีโรโมนแบบของสัตว์ยังไงหละ"


          "อ่าว.. แล้วถ้ามีมนุษย์คนหนึ่งเกิดมีประสาทสัมผัสต่อฟีโรโมนสูงมาก และสามารถผลิตกลิ่นฟีโรโมนของตัวเองออกมามากเจษว่ามันจะเป็นยังไง"


          เจษนึกขำและหัวเราะ เพราะคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้แล้วตอบว่า


            "เอาแบบคิดเล่นๆ นะ สมมุติว่าเจษเป็นแบบนั้น ตอนนี้เจษก็รู้ว่าผู้หญิงคนไหน อยากจะมีอะไรกับเจษโดยการตามกลิ่นฟีโรโมนที่สัมผัสได้ แต่มันง่ายไป เจษจะไม่มองพวกนั้นเจษจะมองหาสาวสวยๆ ถึงแม้เธอไม่สนใจอยากมีอะไรกับเจษ แต่เจษจะปล่อยฟีโรโมนออกมา"


          เจษพูดพร้อมกับจ้องตาหมอสุ เหมือนเขากำลังจะทำจริงๆแล้วก็พูดต่อไปด้วยน้ำเสียง ชวนให้อินไปด้วยว่า


           "คนที่ได้กลิ่นก็จะรู้สึกอยากมีอะไรกับเจษแน่นอนเธอคนนั้นจะไม่แสดงอะไรออกมาทันที เพราะสมองยังสั่งการยับยั้งสัญชาตญาณความต้องการของเธออยู่เธอยังแยกแยะผิดชอบชั่วดีได้ เธอยังสะกดกั้นความต้องการของตัวเองได้แต่สักพักหนึ่งเมื่อเธอสูดฟีโรโมนมากขึ้น สมองส่วนที่แยกแยะการตัดสินใจจะเริ่มอ่อนประสิทธิภาพลงชั่วคราวแล้วฟีโรโมนก็จะเข้ามามีบทบาทในการควบคุมพฤติกรรมแทนสมอง ทำให้เธอทำตามสัญชาติญาณความต้องการทางเพศเพียงอย่างเดียวโดยไม่สามารถคิดวิเคราะห์แยกแยะถูกผิดอะไรได้ เหมือนคนหน้ามืดขาดสติหิวโหยต่อความต้องการ แล้วจะทำอะไรก็ได้เพื่อตอบสนองต่อความต้องการนั้น...........เป็นอันจบ สุ เสร็จ ผม"


          เจษ ตบท้ายด้วยมุกตลกแกมหยอก เมื่อเห็น หมอสาวตั้งหน้าตั้งตาฟังประโยคสุดท้ายทำเอาหมอสุสะดุ้งหน้าแดง ก่อนจะด่าเพื่อนว่า บ้า ทำเอาเจษหัวเราะงอหงาย


          ขณะเจษกำลังฟัวเราะที่แหย่เพื่อนสาวได้นั้น หมอสุกลับกำลังคิดว่าคนไข้ชื่อยุทธ มีส่วนเข้าเค้ากับฟีโรโมนมากจริงๆ หรือเขาไม่ได้ประสาทหลอนไปเอง


          --------------------


          ยุทธเมื่อกลับมาถึงหอพัก ก็นอนไปถึงเย็น เพราะไม่ได้นอนมาทั้งคืนแถมถูกยัยแว่นใช้ปากรีดพิษจนหมดน้ำ ส่วนต้นกับวุฒิก็พากันหมกอยู่แต่ในห้องถ้าไม่เล่นเกมส์ ก็รอดูพี่แพรวเจ้าของหอเล่นเสียวกับดุ้นปลอม


            แพรวค่อนข้างจะเซ็กส์จัดเอามากๆ ทั้งที่ภายนอกเธอดูอ่อนหวานและเป็นแม่บ้านที่อ่อนโยนแต่เธอกลับเปิดหนังเอ็กซ์เล่นดุ้นปลอมทุกๆวันในตอนบ่าย จะเว้นก็ช่วงที่เธอมีประจำเดือนเท่านั้นในช่วงเวลาแบบนี้ เธอจะไม่มีอะไรทำ ทำให้เธอฟุ้งซ่านจากความเปล่าเปลี่ยวที่ห่างร้างสามีมานานต้องหาของแก้เหงาไว้คลายความฟุ่งซ่านลงไป แต่เธอกลับไม่รู้เลยว่าทุกบทบาทลีลาของเธอกับการเล่นดุ้น ได้ถูก 2หนุ่มในหอของเธอ บันทึกภาพเอาไว้เรียบร้อยแล้ว


            รุ่งเช้าทุกคนตื่นมาทานอาหารเช้าร่วมกันเป็นปกติและเตรียมจะไปเรียน พี่แพรวยังคงเอ็นดูเด็กๆของเธอเหมือนเช่นเคย แต่สายตาของวุฒิที่มองพี่แพรวนั้นแฝงไปด้วยตัณหาที่แอบซุ่มไว้เงียบๆขณะเดียวกัน ยุทธเองก็ได้กลิ่นจากตัวพี่แพรวเหมือนเช่นเคยแต่อยู่ในภาวะที่เขาพอจะคุมสติได้เหมือนทุกครั้ง เนื่องจากยังมีอากาศถ่ายเทพัดกลิ่นกระจายออกไปยุทธรู้อยู่ตลอดเวลาว่าพี่แพรวสนใจเขา และไม่ยากถ้ายุทธจะเอาแต่ยุทธเข็ดขยาดกับการมีเพศสัมพันธ์กับใครไปทั่วเพราะมันจะคอยสร้างปัญหาที่ปวดหัวตามมาที่หลังตอนนี้เขาพลาดกับยัยแว่นไปคนหนึ่งแล้ว และไม่อยากจะพลาดซ้ำสองดังนั้นจึงระวังตัวมากกว่าเคย


            แม้การพูดคุยกับพี่แพรวยุทธยังทำได้สนิทไม่มีสิ่งผิดปกติ แต่ที่สังเกตได้คือยุทธจะไม่เข้าใกล้พี่แพรวเกินความจำเป็นเหมือนแต่ก่อนเพื่อกันพลาด


            ทั้ง 3 คนหลังจากกินอาหารเช้า ก็ไปเรียนพร้อมกันและที่หน้าทางเข้ามหาลัย ก็เจอ เอ้ กับปอ ยืนดักรออยู่ยุทธรู้ได้ในทีว่าความน่าปวดหัวกำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า ต้นและวุฒิ ดูจะดีใจที่เจอเอ้ ก็รีบแย่งกันเสนอหน้าเข้าไปทักเอ้กันจ้าระหวั่น เอ้ก็ชวนต้นและวุฒิให้เดินเข้าไปพร้อมกันโดยทิ้งให้ปออยู่กับผมและเดินตามหลัง


            "ต้องมาดักรอเลยเหรอ"


          ยุทธพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ


            "ก็อยากจะเดินเข้า มหาลับพร้อมกันนี่" ป้อตอบเสียงอ้อมแอ้ม และรู้สึกกลัวยุทธโกรธ เพราะดูเขาไม่ค่อยพอใจ


            "เพื่ออะไร?"


          ยุทธถามเหมือนบ่นที่ไม่ต้องการคำตอบ ทำให้ปอตอบไม่ได้ เธอรู้สึกใจไม่ได้ดีเกี่ยวกับสิ่งที่เอ้ คาดการณ์ และกลัวว่ามันจะเป็นจริง เพราะดูยุทธตอนนี้ไม่เหมือนยุทธในคืนนั้นดูท่าทางเขาไม่อยากจะสานสัมพันธ์ต่อ น้ำตาของปอเริ่มจะทะลักขึ้น จนสะอื้น และคิดในใจว่าเธอคงถูกฟันแล้วทิ้งแน่ๆ


            ยุทธพอเห็นว่า ปอกำลังร้องไห้ และคนอื่นกำลังเริ่มหันมาสนใจทำให้ยุทธต้องพาปอ ออกจากตรงนั้น พาไปข้างกำแพงไกลคนออกไป เพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจ


            "เธอจะร้องไห้ทำไม ไม่เห็นเหรอคนเยอะแยะ"


            ยุทธโวยวายใส่แต่พยายามบังคับเสียงไม่ให้ดังนักปอเลยปล่อยน้ำตาไหลเพราะสุดกลั้น ร้องไห้ ว่า


            "ก็เธอจะทิ้งฉันนี่"


          "ถึงฉันไม่เลิกกับเธอตอนนี้ อนาคตฉันก็ต้องเลิกกับเธออยู่ดี"


          "ทำไม ฉันไม่ดีตรงไหนหรอ?" ปอเถียง พยายามหาสาเหตุทั้งน้ำตา


            "มันไม่ใช่เธอไม่ดีหรอ แต่ฉันต่างหากที่ไม่ดี เธอทนได้เหรอถ้าคบกับฉัน แล้วฉันต้องมีผู้หญิงอื่นไปเรื่อยๆแล้วเธอก็ต้องมานั่งปวดหัวกับเรื่องที่ฉันไปมีอะไรกับคนอื่นตลอด"


          ปอดูจะงง และไม่เข้าใจกับการแก้ตัวของยุทธ เธอตบหน้ายุทธจนหันแล้วตะโกนใส่


            "เธอแก้ตัวได้ทุเรศมาก บอกมาตามตรงเลยว่าฉันไม่สวยแล้วคืนนั้นเธอทำทำไม"


          ปอพูดเสร็จเธอก็วิ่งร้องไห้ออกไป


            เหตุการณ์ทั้งหมดตกอยู่ในสายตาของคนอีก3 คน คือ ต้น วุฒิ และเอ้ ที่ยืนดูอยู่ในระยะใกล้พอที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ทันทีที่ปอวิ่งออกไปเอ้ ก็เดินย่างเข้ามา เธอยิ้มอย่างเหี้ยมโหด แล้วตบซ้ำอีก 1แรงตบครั้งนี้หนักกว่าของปอมากโข เพราะปอยังคงยั้งมือ แต่เอ้ไม่ผู้ชายตัวใหญ่ๆอย่างยุทธและเป็นนักมวย ยังถึงกับเซ


          "ไอ้ยุทธตายแน่" ต้นเปรยเบาๆ


            "กูว่ามันสมควร"วุฒิบอก


            วันนั้น ปอไม่ได้เข้าเรียนและเอ้ไม่มองหน้ายุทธทั้งวัน ทั้งที่เรียนคณะเดียวกัน และที่นั่งใกล้กัน ยุทธดูจะทำใจและคิดว่ามันดีที่สุดแล้ว เพราะเขาไม่ได้รักเธอ อยู่ไปก็ไม่มีความสุขส่วนเธอต่อให้รักเขา เธอก็จะไม่มีความสุข เพราะต้องมาคอยหึงห่วง หรือปวดหัวกับเรื่องผู้หญิงที่มันจะเกิดขึ้นตามาเรื่อยๆ จนเสียสุขภาพจิตหากรับไม่ได้


            ยุทธรู้สึกตัวเองเหมือนถูกสาปทำให้เขาจะไม่มีวันมีความสุขกับการใช้ชีวิตกับผู้หญิงที่ยุทธรัก หรือคนที่รักยุทธ ได้อย่างปกติสุขได้นานเหมือนคนอื่นๆเพราะมันจะมีเรื่องตามมาเรื่อยๆ จาก คนที่ 1 ไป 2 และไป 3 4 จนยุ่งทะเลาะกันอิรุงตุงนังปัญหาทางแก้เดียวตอนนี้ก็คือ ห่างๆ ผู้หญิงไว้จนกว่าจะหาทางรักษาอาการแบบนี้ให้หายไป


          หลังเลิกเรียนและได้เวลากลับบ้าน เอ้ กลับคอนโดของตัวเองและพบว่าปอยังนอนสะอื้นน้ำตาซึมอยู่ เธอต้องปลอบว่า


            "ปอช่างมันเถอะ กับไอ้คนสารเลวพันธ์นั้นหนะ ก็ถือว่าโชคดีนะที่มันแสดงธาตุแท้ออกมาก่อน ถ้าคบไปนานๆ มีความผูกพันจะยิ่งเสียใจกว่านี้"


          "ก็ฉันตัดใจไม่ได้นี่ ทำไมเขาทำกับฉันอย่างนี้นะวันนี้เขาดูไม่เหมือนคนที่อยู่กับฉันในคืนนั้นเลย"


          "ผู้ชายก็อย่างนี้แหละเวลาอยากได้ก็อย่างหนึ่ง  เวลาไม่อยากได้ก็อีกอย่างหนึ่ง แกอย่าไปแคร์เลยนะ"


          "เพราะฉันไม่สวยใช่มั๊ย เขาถึงไม่ชอบ"


          "ไม่น่า แกอย่าคิดไปเรื่อยเปื่อยสิ"


          เอ้พยายามพูดไม่ให้เพื่อนคิดไปทางที่ร้ายกว่านี้ทั้งที่ในใจก็เผลอคิดว่า อาจมีส่วน แต่ปอยังปักใจว่าใช่แน่ๆ เธอบอกว่า


            "แกอย่ามาโกหกฉันเลย ฉันรู้ดีแต่ฉันจะพยายามสวยให้ดูให้เขาหันกลับมามองฉันให้ได้"


          เอ้ รู้สึกผิดคาด แต่มีแรงฮึดอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยก็ดีกว่าทำตัวซังกะตายเพราะอกหัก เลยเสริมว่า


            "ใช่แล้วปอ มันต้องอย่างนี้สิ ทำให้ยุทธมันรู้เลย ว่าแกก็มีดี ทำให้มันมาคุกเข่าอ้อวอนแกนมแกใหญ่นะเว้ย ใหญ่กว่าฉันอีก แกเชื่อสิแกทำได้"


          ปอรู้สึกมีแรงฮึดขึ้นมา ลุกขึ้นมายิ้มกับเพื่อน เมื่อมองหน้ากันและเอ้ได้มองหน้าปอใกล้ๆรู้สึกว่าผิดตาไป จนต้องทัก


            "นี่สิวแกลดลงหรือป่าว รอยสิวจุดดำๆ ที่ฉันเคยเห็นก่อนกลับบ้าน มันก็ดูจางลงไปมากนะแกไปรักษามาตอนไหน"


          ปอดูจะฉงนสนใจ รีบลุกไปส่องกระจกดู เธอพบว่า สิวเธอลดลงไปเยอะจริงๆทั้งที่  2 วันก่อนยังเต็มพรึบ รอยจุดสิวดำๆ ก็จางหายไปเยอะเธอเองไม่รู้ว่าเกิดขึ้นได้ยังไง เพราะเธอยังไม่ได้ไปรักษาเลย ปอแอบดีใจจนยิ้มและคิดว่าถ้าสิวหายเธอก็มีโอกาสที่จะสวยเหมือนคนอื่นได้


            'ยุทธเธอจะต้องรับผิดชอบที่ทำกับฉัน' ปอแอบบอกตัวเองในใจ      



ติดตามผลงานได้ที่นี้ ไล่ตามที่ลงจากล่างขึ้นบนนะ...


Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 3
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 2
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 1
ลูกพี่ลูกน้อง 2
Reply 1994 ย้อนเล่าประสบการณ์ sex 8 บทส่งท้าย
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex7
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex6
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex5
ลูกพี่ลูกน้อง 1
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex4
ลูกกระหรี่
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex3
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex2
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex1
สวัสดีครับคุณครู แอม ฟราย แต็งค์กิ้ว ฟักยู
[/size]

[align=center]
          โอ้เอ้(เอ้)  


       ปอ                                      [/size][/align]


--------------------------------------------------------------
ผมมาคิดดูแล้วเรื่องการเขียนนิยายมุมมองบุคคลที่ 1 กับมุมมองบุคคลที่ 3


ตามที่คุณ xonly-809 เสนอ ทำให้ผมมาคิดทบทวนใหม่ และสรุปเป็นตามที่คุณ xonly-809 โพสไว้ ว่าตัวละครเยอะน่าจะใช้มุมมองบุคคลที่ 3เมื่อผมมาทบทวนไล่อ่านดู ก็เห็นพ้องด้วย เพราะการเขียน สับตัวละครไปมาอาจทำให้ไม่เห็นอุปนิสัยใจคอของตัวละครได้อย่างชัดเจน เพราะกลายเป็นบุคคลที่ 1กันไปหมด และภาพรวมของนิยาย จะมองยาก และขาดความต่อเนื่อง ต้องเล่าย้อนไปย้อนมา


            ดังนั้นผมจะขอเปลี่ยนเป็นมุมมองบุคคลที่3 ตามที่ได้รับคำนำเสนอ จากคุณ xonly-809 ครับ





--------------------------------------------------------------


            หลังจากที่ ยุทธกลับไปแล้ว ปอก็ขึ้นห้องไปเก็บกวาด จัดห้องให้เรียบร้อยเหมือนเดิม คราบเลือดพรหมจรรย์ที่เปื้อนที่นอนแดงเป็นด่างดวง มันเหมือนเป็นหลักฐานบ่งบอกว่าเมื่อคืนยุทธทำอะไรกับเธอไว้บ้างเธอมองมันด้วยแววตาเป็นสุข และไม่ได้เสียใจเลยแม้แต่น้อยที่ถูกพรากพรหจรรย์เพราะยุทธคือคนที่ปอแอบชอบมาตั้งแต่วันปฐมนิเทศมันทำให้เหตุการณ์เมื่อวานจนถึงเมื่อคืนนี้เธอเหมือนกับฝันไปแต่สิ่งที่ยืนยันว่าเธอไม่ได้ฝันคือร่องรอยบนผ้าปูที่นอนผืนนี้


            ปอ จึงดึงถลกผ้าปูที่นอนออกมาเธอไม่ได้เอาไปซักหรือใส่ตะกร้า แต่เธอกลับผับมันเก็บไว้และซ่อนเอาไว้อย่างมิดชิดเหมือนอยากจะเก็บเอาไว้เป็นของที่ระลึก แล้วจากนั้นค่อยเอาผ้าปูที่นอนผืนใหม่มาปูแทน


            ผ่านไปไม่นาน เอ้ที่กลับไปบ้านก็กลับมาคอนโด เธอเห็นปอนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เหมือนใจลอยขนาดเธอเปิดห้องเข้ามาเธอก็เหมือนไม่รู้สึกตัว


            "อะไรกัน จ๊ะ ยัยปอ นั่งฝันหวานอะไร"


          เอ้ พูดทักเสียงดัง จนปอสะดุ้ง และเมื่อเห็นเพื่อนกลับมา จึงได้สติตอบว่า เปล่า เบาๆ แต่หน้าปอกลับมีรอยยิ้มตลอดเวลาเหมือนมีเรื่องมีความสุขอยู่ในใจ จนเอ้อดสงสัยไม่ได้


            "ยังจะว่า ไม่มีอะไร นั่งยิ้มคนเดียวเป็นคนบ้าเลย ไหนมีอะไร เล่าให้ฉันฟังมั่งซิ"


          ถึงตอนนี้ ปอ ก็อดไม่ได้ที่จะระบายความสุขให้เพื่อนรับรู้ด้วยก็หน้าแดง ค่อยๆ พูดว่า


            "ยุทธ... มาทำงานกลุ่มที่นี่เมื่อวาน"


          "แล้ว..?" เอ้ ถามอย่างนึกสงสัย


          "แล้ว.. เขาก็..เขาก็.. เราก็..มีอะไรกัน"


          ปอตอบอ้อมแอ่มไม่เต็มเสียงนักเหมือนกระดากอายปากที่จะบอก แต่ก็อยากจะเล่า


            เอ้ ถึงกลับเบิกตาโต ร้อง เฮ้ยแก


            "แกได้กับยุทธแล้วเหรอ มันเป็นไปได้ยังไง ไหนแกลองเล่ามาซิ"


          ปอก็เล่าให้ฟังทุกช๊อตทุกเม็ด เอ้ พอฟังรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง จนร้อนใจแทนเพื่อนบอกว่า


            "นี่มันปล้ำแกชัดๆ คิดดู มันไม่เคยจีบแกเลยนะปอ แล้วมันจะรักแกหรอจะรับผิดชอบแกมั๊ยเนี่ยะ แกก็ดันไปยอมมันง่ายๆ แกคิดอะไรอยู่ สมองแกคงไหลไปลงนมหมดแล้วมั่ง"


          เอ้ว่ามาเป็นชุด จนปอเริ่มกังวลหน้าถอดสี และคิดได้ตามที่เอ้บอกก็เริ่มกลัวเหมือนอยากจะร้องไห้ บอกเอ้ว่า


            "ถ้ายุทธมันไม่รักฉัน แล้วทิ้งฉัน ฉันจะทำยังไงดีละแก"


          เอ้ ต้องถอนหายใจกอดปลอบเพื่อน บอกว่า


            "เออ.ๆ ฉันขอโทษ ฉันไม่น่าพูดให้แกคิดมาก แต่ถ้ายุทธมันไม่รับผิดชอบฉันจะอาละวาดมันให้ดู ตอนนี้แกไม่ต้องคิดมากนะ มันอาจไม่เป็นอย่างที่ฉันคิดก็ได้"


----------------------


          ในวันนี้เดียวกันนี้ หมอสุจิตรา หรือหมอสุ หมอจิตเวชที่รักษายุทธได้พูดคุยกับเพื่อนชายคนสนิทคนหนึ่งบนโต๊ะอาหารของร้านอาหารแห่งหนึ่ง ที่เขาโทรนัดมาทานข้าวเที่ยงด้วยกันหมอสุติดใจหลายอย่างกับคนไข้ชื่อยุทธ จนเก็บเอามาคิดตลอดแม้กระทั้งเวลาทานอาหารในตอนนี้


            "คุณกำลังคิดอะไรอยู่หรือ"


          เพื่อนชายของหมอสุ ถามขึ้นเมื่อเห็นเธอเหม่อคิดล่องลอยแม้กระทั้งช้อนยังนิ่งไม่ขยับจะตักอาหารเข้าปาก หมอสุแม้กำลังคิดแต่ก็ไม่ได้ใจลอยเธอหันมาถามเพื่อนคนนร้อย่างกับอยากจะขอความคิดเห็น


            "เจษ เจษว่า เป็นไปได้มั๊ย ที่มนุษย์จะรับรู้กลิ่น ที่บ่งบอกความใคร่ ในตัวคนอื่นแล้วกระตุ้นอารมณ์ทางเพศตัวเองจนควบคุมไม่ได้"


             เจษ หรือเจษฎานักเคมีและชีวะวิทยาเป็นนักวิทยาศาสตร์ ที่ทำงานให้กับสถาบันวิจัยของบริษัทเอกชนรายหนึ่งและเป็นเพื่อนที่แอบรักหมอสุมานานปี ในตอนนั้นต้องมีสีหน้าฉงน ในเรื่องที่หมอสุถาม ก่อนจะหัวเราะเบาๆ ตอบว่า


            "สุ หมายถึง ฟีโรโมน นะเหรอ"


          "ก็อาจจะใช่..ใช่มันน่าจะเป็น ฟีโรโมน"


          "ถ้าเป็นฟีโรโมน ไอ้อาการแบบนั้น มันจะเกิดกับสัตว์จำพวกที่ใช้ฟีโรโมนในการหาคู่เพื่อสืบพันธ์นะมันจะไม่เกิดกับมนุษย์หรอก"


          "ทำไมละ"สุจิตราเอียงคอ ถาม


          "ก็มนุษย์มี ประสาทการรับรู้ถึงฟีโรโมนที่อ่อนมากและการผลิตกลิ่นฟีโรโมนในตัวมนุษย์ก็น้อยมาก สาเหตุเพราะมนุษย์มีสมองที่สามารถคิดวิเคราะห์และแยกแยะได้ดังนั้นจึงพัฒนาด้านมันสมองมากำหนดพฤติกรรมในการเลือกคู่แทนการใช้ฟีโรโมนแบบของสัตว์ยังไงหละ"


          "อ่าว.. แล้วถ้ามีมนุษย์คนหนึ่งเกิดมีประสาทสัมผัสต่อฟีโรโมนสูงมาก และสามารถผลิตกลิ่นฟีโรโมนของตัวเองออกมามากเจษว่ามันจะเป็นยังไง"


          เจษนึกขำและหัวเราะ เพราะคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้แล้วตอบว่า


            "เอาแบบคิดเล่นๆ นะ สมมุติว่าเจษเป็นแบบนั้น ตอนนี้เจษก็รู้ว่าผู้หญิงคนไหน อยากจะมีอะไรกับเจษโดยการตามกลิ่นฟีโรโมนที่สัมผัสได้ แต่มันง่ายไป เจษจะไม่มองพวกนั้นเจษจะมองหาสาวสวยๆ ถึงแม้เธอไม่สนใจอยากมีอะไรกับเจษ แต่เจษจะปล่อยฟีโรโมนออกมา"


          เจษพูดพร้อมกับจ้องตาหมอสุ เหมือนเขากำลังจะทำจริงๆแล้วก็พูดต่อไปด้วยน้ำเสียง ชวนให้อินไปด้วยว่า


           "คนที่ได้กลิ่นก็จะรู้สึกอยากมีอะไรกับเจษแน่นอนเธอคนนั้นจะไม่แสดงอะไรออกมาทันที เพราะสมองยังสั่งการยับยั้งสัญชาตญาณความต้องการของเธออยู่เธอยังแยกแยะผิดชอบชั่วดีได้ เธอยังสะกดกั้นความต้องการของตัวเองได้แต่สักพักหนึ่งเมื่อเธอสูดฟีโรโมนมากขึ้น สมองส่วนที่แยกแยะการตัดสินใจจะเริ่มอ่อนประสิทธิภาพลงชั่วคราวแล้วฟีโรโมนก็จะเข้ามามีบทบาทในการควบคุมพฤติกรรมแทนสมอง ทำให้เธอทำตามสัญชาติญาณความต้องการทางเพศเพียงอย่างเดียวโดยไม่สามารถคิดวิเคราะห์แยกแยะถูกผิดอะไรได้ เหมือนคนหน้ามืดขาดสติหิวโหยต่อความต้องการ แล้วจะทำอะไรก็ได้เพื่อตอบสนองต่อความต้องการนั้น...........เป็นอันจบ สุ เสร็จ ผม"


          เจษ ตบท้ายด้วยมุกตลกแกมหยอก เมื่อเห็น หมอสาวตั้งหน้าตั้งตาฟังประโยคสุดท้ายทำเอาหมอสุสะดุ้งหน้าแดง ก่อนจะด่าเพื่อนว่า บ้า ทำเอาเจษหัวเราะงอหงาย


          ขณะเจษกำลังฟัวเราะที่แหย่เพื่อนสาวได้นั้น หมอสุกลับกำลังคิดว่าคนไข้ชื่อยุทธ มีส่วนเข้าเค้ากับฟีโรโมนมากจริงๆ หรือเขาไม่ได้ประสาทหลอนไปเอง


          --------------------


          ยุทธเมื่อกลับมาถึงหอพัก ก็นอนไปถึงเย็น เพราะไม่ได้นอนมาทั้งคืนแถมถูกยัยแว่นใช้ปากรีดพิษจนหมดน้ำ ส่วนต้นกับวุฒิก็พากันหมกอยู่แต่ในห้องถ้าไม่เล่นเกมส์ ก็รอดูพี่แพรวเจ้าของหอเล่นเสียวกับดุ้นปลอม


            แพรวค่อนข้างจะเซ็กส์จัดเอามากๆ ทั้งที่ภายนอกเธอดูอ่อนหวานและเป็นแม่บ้านที่อ่อนโยนแต่เธอกลับเปิดหนังเอ็กซ์เล่นดุ้นปลอมทุกๆวันในตอนบ่าย จะเว้นก็ช่วงที่เธอมีประจำเดือนเท่านั้นในช่วงเวลาแบบนี้ เธอจะไม่มีอะไรทำ ทำให้เธอฟุ้งซ่านจากความเปล่าเปลี่ยวที่ห่างร้างสามีมานานต้องหาของแก้เหงาไว้คลายความฟุ่งซ่านลงไป แต่เธอกลับไม่รู้เลยว่าทุกบทบาทลีลาของเธอกับการเล่นดุ้น ได้ถูก 2หนุ่มในหอของเธอ บันทึกภาพเอาไว้เรียบร้อยแล้ว


            รุ่งเช้าทุกคนตื่นมาทานอาหารเช้าร่วมกันเป็นปกติและเตรียมจะไปเรียน พี่แพรวยังคงเอ็นดูเด็กๆของเธอเหมือนเช่นเคย แต่สายตาของวุฒิที่มองพี่แพรวนั้นแฝงไปด้วยตัณหาที่แอบซุ่มไว้เงียบๆขณะเดียวกัน ยุทธเองก็ได้กลิ่นจากตัวพี่แพรวเหมือนเช่นเคยแต่อยู่ในภาวะที่เขาพอจะคุมสติได้เหมือนทุกครั้ง เนื่องจากยังมีอากาศถ่ายเทพัดกลิ่นกระจายออกไปยุทธรู้อยู่ตลอดเวลาว่าพี่แพรวสนใจเขา และไม่ยากถ้ายุทธจะเอาแต่ยุทธเข็ดขยาดกับการมีเพศสัมพันธ์กับใครไปทั่วเพราะมันจะคอยสร้างปัญหาที่ปวดหัวตามมาที่หลังตอนนี้เขาพลาดกับยัยแว่นไปคนหนึ่งแล้ว และไม่อยากจะพลาดซ้ำสองดังนั้นจึงระวังตัวมากกว่าเคย


            แม้การพูดคุยกับพี่แพรวยุทธยังทำได้สนิทไม่มีสิ่งผิดปกติ แต่ที่สังเกตได้คือยุทธจะไม่เข้าใกล้พี่แพรวเกินความจำเป็นเหมือนแต่ก่อนเพื่อกันพลาด


            ทั้ง 3 คนหลังจากกินอาหารเช้า ก็ไปเรียนพร้อมกันและที่หน้าทางเข้ามหาลัย ก็เจอ เอ้ กับปอ ยืนดักรออยู่ยุทธรู้ได้ในทีว่าความน่าปวดหัวกำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า ต้นและวุฒิ ดูจะดีใจที่เจอเอ้ ก็รีบแย่งกันเสนอหน้าเข้าไปทักเอ้กันจ้าระหวั่น เอ้ก็ชวนต้นและวุฒิให้เดินเข้าไปพร้อมกันโดยทิ้งให้ปออยู่กับผมและเดินตามหลัง


            "ต้องมาดักรอเลยเหรอ"


          ยุทธพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ


            "ก็อยากจะเดินเข้า มหาลับพร้อมกันนี่" ป้อตอบเสียงอ้อมแอ้ม และรู้สึกกลัวยุทธโกรธ เพราะดูเขาไม่ค่อยพอใจ


            "เพื่ออะไร?"


          ยุทธถามเหมือนบ่นที่ไม่ต้องการคำตอบ ทำให้ปอตอบไม่ได้ เธอรู้สึกใจไม่ได้ดีเกี่ยวกับสิ่งที่เอ้ คาดการณ์ และกลัวว่ามันจะเป็นจริง เพราะดูยุทธตอนนี้ไม่เหมือนยุทธในคืนนั้นดูท่าทางเขาไม่อยากจะสานสัมพันธ์ต่อ น้ำตาของปอเริ่มจะทะลักขึ้น จนสะอื้น และคิดในใจว่าเธอคงถูกฟันแล้วทิ้งแน่ๆ


            ยุทธพอเห็นว่า ปอกำลังร้องไห้ และคนอื่นกำลังเริ่มหันมาสนใจทำให้ยุทธต้องพาปอ ออกจากตรงนั้น พาไปข้างกำแพงไกลคนออกไป เพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจ


            "เธอจะร้องไห้ทำไม ไม่เห็นเหรอคนเยอะแยะ"


            ยุทธโวยวายใส่แต่พยายามบังคับเสียงไม่ให้ดังนักปอเลยปล่อยน้ำตาไหลเพราะสุดกลั้น ร้องไห้ ว่า


            "ก็เธอจะทิ้งฉันนี่"


          "ถึงฉันไม่เลิกกับเธอตอนนี้ อนาคตฉันก็ต้องเลิกกับเธออยู่ดี"


          "ทำไม ฉันไม่ดีตรงไหนหรอ?" ปอเถียง พยายามหาสาเหตุทั้งน้ำตา


            "มันไม่ใช่เธอไม่ดีหรอ แต่ฉันต่างหากที่ไม่ดี เธอทนได้เหรอถ้าคบกับฉัน แล้วฉันต้องมีผู้หญิงอื่นไปเรื่อยๆแล้วเธอก็ต้องมานั่งปวดหัวกับเรื่องที่ฉันไปมีอะไรกับคนอื่นตลอด"


          ปอดูจะงง และไม่เข้าใจกับการแก้ตัวของยุทธ เธอตบหน้ายุทธจนหันแล้วตะโกนใส่


            "เธอแก้ตัวได้ทุเรศมาก บอกมาตามตรงเลยว่าฉันไม่สวยแล้วคืนนั้นเธอทำทำไม"


          ปอพูดเสร็จเธอก็วิ่งร้องไห้ออกไป


            เหตุการณ์ทั้งหมดตกอยู่ในสายตาของคนอีก3 คน คือ ต้น วุฒิ และเอ้ ที่ยืนดูอยู่ในระยะใกล้พอที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ทันทีที่ปอวิ่งออกไปเอ้ ก็เดินย่างเข้ามา เธอยิ้มอย่างเหี้ยมโหด แล้วตบซ้ำอีก 1แรงตบครั้งนี้หนักกว่าของปอมากโข เพราะปอยังคงยั้งมือ แต่เอ้ไม่ผู้ชายตัวใหญ่ๆอย่างยุทธและเป็นนักมวย ยังถึงกับเซ


          "ไอ้ยุทธตายแน่" ต้นเปรยเบาๆ


            "กูว่ามันสมควร"วุฒิบอก


            วันนั้น ปอไม่ได้เข้าเรียนและเอ้ไม่มองหน้ายุทธทั้งวัน ทั้งที่เรียนคณะเดียวกัน และที่นั่งใกล้กัน ยุทธดูจะทำใจและคิดว่ามันดีที่สุดแล้ว เพราะเขาไม่ได้รักเธอ อยู่ไปก็ไม่มีความสุขส่วนเธอต่อให้รักเขา เธอก็จะไม่มีความสุข เพราะต้องมาคอยหึงห่วง หรือปวดหัวกับเรื่องผู้หญิงที่มันจะเกิดขึ้นตามาเรื่อยๆ จนเสียสุขภาพจิตหากรับไม่ได้


            ยุทธรู้สึกตัวเองเหมือนถูกสาปทำให้เขาจะไม่มีวันมีความสุขกับการใช้ชีวิตกับผู้หญิงที่ยุทธรัก หรือคนที่รักยุทธ ได้อย่างปกติสุขได้นานเหมือนคนอื่นๆเพราะมันจะมีเรื่องตามมาเรื่อยๆ จาก คนที่ 1 ไป 2 และไป 3 4 จนยุ่งทะเลาะกันอิรุงตุงนังปัญหาทางแก้เดียวตอนนี้ก็คือ ห่างๆ ผู้หญิงไว้จนกว่าจะหาทางรักษาอาการแบบนี้ให้หายไป


          หลังเลิกเรียนและได้เวลากลับบ้าน เอ้ กลับคอนโดของตัวเองและพบว่าปอยังนอนสะอื้นน้ำตาซึมอยู่ เธอต้องปลอบว่า


            "ปอช่างมันเถอะ กับไอ้คนสารเลวพันธ์นั้นหนะ ก็ถือว่าโชคดีนะที่มันแสดงธาตุแท้ออกมาก่อน ถ้าคบไปนานๆ มีความผูกพันจะยิ่งเสียใจกว่านี้"


          "ก็ฉันตัดใจไม่ได้นี่ ทำไมเขาทำกับฉันอย่างนี้นะวันนี้เขาดูไม่เหมือนคนที่อยู่กับฉันในคืนนั้นเลย"


          "ผู้ชายก็อย่างนี้แหละเวลาอยากได้ก็อย่างหนึ่ง  เวลาไม่อยากได้ก็อีกอย่างหนึ่ง แกอย่าไปแคร์เลยนะ"


          "เพราะฉันไม่สวยใช่มั๊ย เขาถึงไม่ชอบ"


          "ไม่น่า แกอย่าคิดไปเรื่อยเปื่อยสิ"


          เอ้พยายามพูดไม่ให้เพื่อนคิดไปทางที่ร้ายกว่านี้ทั้งที่ในใจก็เผลอคิดว่า อาจมีส่วน แต่ปอยังปักใจว่าใช่แน่ๆ เธอบอกว่า


            "แกอย่ามาโกหกฉันเลย ฉันรู้ดีแต่ฉันจะพยายามสวยให้ดูให้เขาหันกลับมามองฉันให้ได้"


          เอ้ รู้สึกผิดคาด แต่มีแรงฮึดอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยก็ดีกว่าทำตัวซังกะตายเพราะอกหัก เลยเสริมว่า


            "ใช่แล้วปอ มันต้องอย่างนี้สิ ทำให้ยุทธมันรู้เลย ว่าแกก็มีดี ทำให้มันมาคุกเข่าอ้อวอนแกนมแกใหญ่นะเว้ย ใหญ่กว่าฉันอีก แกเชื่อสิแกทำได้"


          ปอรู้สึกมีแรงฮึดขึ้นมา ลุกขึ้นมายิ้มกับเพื่อน เมื่อมองหน้ากันและเอ้ได้มองหน้าปอใกล้ๆรู้สึกว่าผิดตาไป จนต้องทัก


            "นี่สิวแกลดลงหรือป่าว รอยสิวจุดดำๆ ที่ฉันเคยเห็นก่อนกลับบ้าน มันก็ดูจางลงไปมากนะแกไปรักษามาตอนไหน"


          ปอดูจะฉงนสนใจ รีบลุกไปส่องกระจกดู เธอพบว่า สิวเธอลดลงไปเยอะจริงๆทั้งที่  2 วันก่อนยังเต็มพรึบ รอยจุดสิวดำๆ ก็จางหายไปเยอะเธอเองไม่รู้ว่าเกิดขึ้นได้ยังไง เพราะเธอยังไม่ได้ไปรักษาเลย ปอแอบดีใจจนยิ้มและคิดว่าถ้าสิวหายเธอก็มีโอกาสที่จะสวยเหมือนคนอื่นได้


            'ยุทธเธอจะต้องรับผิดชอบที่ทำกับฉัน' ปอแอบบอกตัวเองในใจ      



ติดตามผลงานได้ที่นี้ ไล่ตามที่ลงจากล่างขึ้นบนนะ...


Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 3
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 2
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 1
ลูกพี่ลูกน้อง 2
Reply 1994 ย้อนเล่าประสบการณ์ sex 8 บทส่งท้าย
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex7
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex6
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex5
ลูกพี่ลูกน้อง 1
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex4
ลูกกระหรี่
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex3
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex2
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex1
สวัสดีครับคุณครู แอม ฟราย แต็งค์กิ้ว ฟักยู
[/size]