ด้วยรัก...หักใจโหด 44

"ภาพนี้ให้ความรู้สึกยังไงน่ะหรือ" ชายหนุ่มมองภาพอย่างครุ่นคิด "มันดูเงียบสงบ...เงียบสงบเกินไป...แต่...ภาพก่อนๆของคุณ...ก็ดูเงียบสงบเหมือนกัน..." ชายหนุ่มกล่าวช้าๆ "แต่ภาพก่อนๆนั้นมันให้ความรู้สึกที่สงบแบบรื่นรมย์ มันชวนให้คนรู้สึกถึงความสุขถ้าได้อยู่ท่ามกลางธรรมชาติ ไม่เหมือนภาพนี้"
"ภาพนี้ก็เป็นภาพทิวทัศน์เหมือนกัน มันไม่ได้ให้ความรู้สึกน่าพักผ่อนแบบสบายๆหรือคะ" จีรนันท์ถาม
"ไม่หรอก" ชายหนุ่มเอ่ย "มันสงบก็จริง แต่มันให้ความรู้สึกที่เงียบเหงามากกว่า มันขาดอะไรบางอย่างไป"
"มันขาดอะไรคะ"
"มันขาดอะไรหรือ มันขาดความมีชีวิตชีวาไง มันดูเหงาเพราะมันขาดความมีชีวิตชีวาไป ผมรู้แล้วมันขาดอะไรไป มันขาดนกไง คุณเคยบอกว่านกเป็นสัญลักษณ์ของการเคลื่อนไหว ความมีชีวิตชีวา คุณวาดนกไว้ในภาพวาดของคุณทุกภาพ แต่ภาพนี้ไม่มีเลยแม้สักตัวเดียว" ชายหนุ่มพูดเสียงดัง "นกสองตัวของเราล่ะ นกสองตัวของเราไปไหน"

จีรนันท์ฝืนยิ้มให้เขา

"เพราะฉันไม่รู้จะใส่มันไปตรงไหน" หญิงสาวพูด
"ไม่น่าเป็นอย่างนั้น" ชายหนุ่มพูด "คุณใส่ตรงนี้ก็ได้ ตรงนี้ก็ได้ หรือใส่มันบินอยู่ไกลๆก็ได้ แต่คุณไม่คิดจะใส่เอง จริงซิ คุณบอกว่าภาพวาดสะท้อนอารมณ์ของคนวาด ผมเข้าใจแล้ว" นิวัฒน์หนุ่มหันไปมองจีรนันท์ "คุณรู้สึกเหงา ตอนคุณวาดภาพนี้คุณรู้สึกเหงา คุณถึงหาตำแหน่งที่จะใส่นกไปไม่ได้ เพราะคุณรู้สึกว่า ไม่ว่าจะใส่ไปตรงไหนมันก็จะขัดกับอารมณ์ของภาพไปหมด"

จีรนันท์มองหน้าเขาเหมือนคาดไม่ถึงกับคำวิจารณ์ของเขา

"คุณยังเห็นอะไรอีกมั้ย" จีรนันท์ถาม
"ผมพูดถูกหรือเปล่า" นิวัฒน์ถามกลับ
"ฉันอยากฟังคุณพูดให้หมดก่อน" จีรนันท์พูดเสียงนุ่มนวล "คุณเห็นอะไรในภาพอีก"

 ชายหนุ่มถอนหายใจ พูดต่อ

"คุณไม่ตอบแต่ผมรู้ว่าผมพูดถูก แต่ผมว่า ถึงคุณใส่นกไปภาพมันก็ยังดูเหงาอยู่นะ นกไม่น่าขัดกับอารมณ์เหงาๆของภาพไปสักเท่าไรหรอก แต่ทำไมคุณไม่รู้สึกแบบที่ผมรู้สึก หรือผมพูดผิดไป" เขาหันไปมองหน้าจีรนันท์เพื่อจะจับความรู้สึกของเธอ แต่จีรนันท์มีสีหน้าเรียบเฉยจนเขาอ่านอะไรไม่ออก ชายหนุ่มนึกแปลกใจ ดูเธอสนใจกับความเห็นของเขามากผิดปกติ แต่เขาก็ตอบตัวเองว่าบางทีอาจจะเป็นธรรมชาติของพวกศิลปินที่ชอบฟังคำวิจารณ์ของคนดูว่าชอบหรือไม่ชอบผลงานของตนอย่างไร นิวัฒน์พยายามจะหาคำวิจารณ์ที่ถูกต้องที่สุดในขณะเดียวกันก็พยายามอ่านใจเธอตามไปด้วย "จริงๆนะ ถึงคุณใส่นกไปภาพนี้ก็ยังดูเหงาอยู่... มันดูเหงาเพราะโทนสีหม่นๆของมันให้ความรู้สึกซึมเซาอยู่แล้ว" ชายหนุ่มพูดแล้วตาของเขาก็ลุกวาว "ผมเห็นอะไรอีกอย่างแล้ว ผมรู้แล้วว่าทำไมคุณไม่ใส่นกลงไป"

จีรนันท์หัวใจเต้นแรง ...เขาเห็นจริงๆหรือ ..ถ้าเขาเห็นจริงๆก็แสดงว่าภาพของเธอทำให้เขาเข้าถึงเธอมากกว่าที่เธอคิดมากมาย

"คุณเห็นอะไรคะ" จีรนันท์ถาม
"ที่คุณไม่ได้ใส่นกเข้าไป ไม่ใช่เพราะกลัวว่าภาพนี้จะสูญเสียบรรยากาศของความเหงาไปหรอก แต่ที่คุณไม่ใส่เพราะ...จริงๆภาพนี้ไม่ได้เขียนด้วยอารมณ์เหงาเพียงอย่างเดียว แต่คุณเขียนด้วยอารมณ์เศร้าด้วย" ชายหนุ่มพูดเสียงดัง "ภาพนี้มีความเศร้าติดอยู่มากๆเลย ติดอยู่เต็มไปหมด ทำไมผมมองไม่เห็นในตอนแรกนะ เพราะอย่างนี้ใช่มั้ย คุณถึงหาที่ใส่นกลงไปไม่ได้" ชายหนุ่มพูด "จี๊ด คุณเศร้าเพราะอะไร? คุณรู้ว่าผมจะกลับมาหาคุณวันนี้ คุณน่าจะดีใจมากกว่า คุณน่าจะวาดภาพสวยๆที่มีนกสองตัวของเรา ทำไมคุณวาดภาพที่คุณหาที่ใส่นกไม่ลงแบบนี้"

จีรนันท์ขนลุกซู่

"คุณเข้าใจผิดแล้ว" หญิงสาวตอบ "คุณเขียนภาพวิวให้ดูเหงาได้ แต่คุณเขียนภาพวิวให้ดูเศร้าไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าคุณจะเขียนภาพที่ให้ความรู้สึกเศร้า คุณต้องเขียนภาพคน หรือสัตว์ มันจะสะท้อนความเศร้าได้จาก แววตา สีหน้า หรือท่าทาง ไม่มีใครเขียนภาพวิวให้ดูเศร้าได้หรอก"
"ทำไมจะไม่มี มันวางอยู่ตรงหน้าของผมอยู่นี่ไง" ชายหนุ่มพูด "ภาพวาดสะท้อนอารมณ์คนวาด....จี๊ด คุณเหงา...ผมรู้...เพื่อนคุณกลับไปหมดคุณเลยเหงา...แต่คุณเศร้าเพราะอะไร คุณบอกผมได้มั้ยคุณเศร้าเพราะอะไร"

จีรนันท์มองหน้านิวัฒน์

"คุณก้าวหน้าขึ้นมาก ฉันจะสอนบทเรียนต่อไปให้คุณ ภาพวาดสีน้ำไม่ได้แสดงอารมณ์คนวาดเท่านั้น มันยังแสดงอารมณ์คนดูด้วย ที่ภาพดูเศร้า บางทีมันไม่ได้เกิดจากอารมณ์ของฉันหรอกค่ะ แต่มันเกิดจากอารมณ์ของคุณเอง บางทีอาจมีความเศร้าซ่อนอยู่ในจิตสำนึกลึกๆของคุณ ความเศร้าอาจเกิดจากปัญหาที่คุณคลี่คลายไม่ได้"

ชายหนุ่มชะงักแล้วเขาก็หัวเราะเบาๆ

"น่าสนใจ... แต่ผมจะเศร้าเรื่องอะไร ผมมีความสุขจะตายที่ได้อยู่ใกล้คุณ"
"บางทีคุณอาจจะเศร้าเพราะคุณรู้สึกเสียใจที่ได้ทำอะไรที่ผิดพลาดไป" จีรนันท์ตอบช้าๆ "มันเป็นความผิดพลาดที่ร้ายแรงมาก แล้วคุณก็หาทางออกไม่เจอ เมื่อคุณแก้ไขมันไม่ได้ คุณจึงเลือกที่จะเก็บมันไว้ลึกๆ คุณลืมมันไปในบางเวลา แต่มันไม่ได้หายไปไหนเลย มันยังอยู่กับคุณจนถึงตอนนี้" จีรนันท์จ้องดวงตาของเขา "ฉันพูดถูกมั้ยคะ"
"ภาพวาดภาพนี้ของคุณมันบอกอะไรมาเยอะแยะแบบนั้นเชียวหรือ" ชายหนุ่มถามกลับ
"ค่ะ" จีรนันท์ตอบสั้นๆ

นิวัฒน์ยิ้ม

"ผมไม่เชื่อหรอกว่าภาพวาดของคุณจะทำได้ถึงขนาดนั้น แต่คำวิจารณ์ของคุณทำให้ผมได้คิด" ชายหนุ่มมีสีหน้าเคร่งขรึม เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า "จี๊ด ถ้าผมทำอะไรที่ผิดพลาดไปจริง แบบที่ทำร้ายจิตใจคุณมากๆ แล้วผมก็ได้สำนึกผิดแล้ว ...คุณจะอภัยให้ผมได้มั้ย" ชายหนุ่มมีสีหน้าวิงวอน

จีรนันท์ไม่เคยหยุดจ้องดวงตาเขา

"ถ้าคุณบอกกับฉันตอนนี้ ...ถ้าคุณสารภาพกับฉันตอนนี้ ไม่ว่าคุณทำผิดร้ายแรงแค่ไหน ฉันจะอภัยให้คุณ" จีรนันท์พูด "บอกฉันซิคะ บอกฉันว่าคุณทำอะไรผิดพลาดมา"

นิวัฒน์มองดวงตากลมสวยของจีรนันท์ที่จ้องเขาแบบไม่กระพริบทำให้เขาไม่สบายใจ

...ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้เขารู้สึกระสับกระส่ายไม่สบายใจได้แบบนี้มาก่อน

ชายหนุ่มครุ่นคิดในใจ "ถ้าผมบอกว่าผมจับตัวเพื่อนทั้งสามของคุณมาร่วมกันเย็ดกับลูกน้อง คุณจะอภัยให้ผมจริงหรือ เอาละ ถ้าคุณเป็นแม่พระแบบสุดๆคุณอาจจะยอมให้อภัยในฐานะที่ผมสารภาพบาปและสำนึกผิด แต่ไม่มีทางที่คุณจะคบกับผมต่อไปแน่ ไม่ละ..ผมไม่มีวันบอกคุณเด็ดขาด"

นิวัฒน์ฝืนยิ้มให้จีรนันท์

"ผมไม่ได้ทำอะไรผิดต่อคุณหรอก ผมแค่ถามเผื่อไว้ในอนาคตน่ะ คุณบอกผมได้มั้ยว่า ถ้าในอนาคตผมทำอะไรที่ทำร้ายจิตใจคุณ คุณจะยอมอภัยให้ผมมั้ย"

จีรนันท์รู้สึกผิดหวัง เธอฝืนยิ้มให้เขาด้วยความรู้สึกขมขื่น

"ถ้ามันเป็นเรื่องของอนาคต ฉันบอกคุณไม่ได้หรอกค่ะ  ฉันจะไม่รับปากกับสิ่งที่ฉันไม่แน่ใจว่าจะทำได้" จีรนันท์พูด "คุณลองคิดในทางกลับกันดูก็ได้ ถ้าในอนาคตฉันทำอะไรที่ทำร้ายจิตใจคุณอย่างรุนแรง คุณจะอภัยให้ฉันได้มั้ย"
"ได้ซิ" นิวัฒน์ตอบอย่างไม่ลังเล "ผมรักคุณจี๊ด ไม่มีอะไรที่ผมจะให้อภัยคุณไม่ได้ ไม่ว่าคุณจะทำยังไงกับผม ผมจะอภัยให้คุณได้ทุกอย่าง"
"จริงหรือคะ"
"ด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย"
"โอ.." จีรนันท์ร้อง สวมกอดแล้วซบกับไหล่ของเขา น้ำตาของเธอไหลรินออกมาโดยที่นิวัฒน์ไม่เห็น "คุณจะอยู่กับฉันทั้งวันได้มั้ยคะ คุณนิวัฒน์ อยู่กับฉันทั้งวัน...ทั้งวันนี้..และคืนนี้"
"วันนี้หรือ..ผม..ผมมีธุระ"
"มันสำคัญกว่าฉันหรือคะ" หญิงสาวถอนตัวออกแล้วมองหน้าเขา "ฉันมาพักร้อนแค่สองอาทิตย์ อีกไม่กี่วันฉันก็ต้องกลับแล้ว อยู่กับฉันเถอะนะคะ" จีรนันท์วิงวอน
"ตกลง" นิวัฒน์ใจอ่อนในที่สุด
"ดีจังเลย" จีรนันท์สวมกอดเขาอีกครั้ง "คุณต้องพาฉันเที่ยวทั้งวันเลยนะ ฉันอยากจะใช้เวลากับคุณให้มากที่สุด"
"รับรองว่าคุณจะสนุกไปทั้งวันเลย คุณไม่รู้หรอกว่าผมรู้จักที่สวยๆมากมายแค่ไหน" ชายหนุ่มลูบไล้เรือนผมที่นุ่มสวยของคนที่เขารักที่สุดเบาๆ หัวใจของเขาก็เต็มตื่นไปด้วยความสุขเช่นกัน....

 ด้วยรัก...หักใจโหด 44

"ภาพนี้ให้ความรู้สึกยังไงน่ะหรือ" ชายหนุ่มมองภาพอย่างครุ่นคิด "มันดูเงียบสงบ...เงียบสงบเกินไป...แต่...ภาพก่อนๆของคุณ...ก็ดูเงียบสงบเหมือนกัน..." ชายหนุ่มกล่าวช้าๆ "แต่ภาพก่อนๆนั้นมันให้ความรู้สึกที่สงบแบบรื่นรมย์ มันชวนให้คนรู้สึกถึงความสุขถ้าได้อยู่ท่ามกลางธรรมชาติ ไม่เหมือนภาพนี้"
"ภาพนี้ก็เป็นภาพทิวทัศน์เหมือนกัน มันไม่ได้ให้ความรู้สึกน่าพักผ่อนแบบสบายๆหรือคะ" จีรนันท์ถาม
"ไม่หรอก" ชายหนุ่มเอ่ย "มันสงบก็จริง แต่มันให้ความรู้สึกที่เงียบเหงามากกว่า มันขาดอะไรบางอย่างไป"
"มันขาดอะไรคะ"
"มันขาดอะไรหรือ มันขาดความมีชีวิตชีวาไง มันดูเหงาเพราะมันขาดความมีชีวิตชีวาไป ผมรู้แล้วมันขาดอะไรไป มันขาดนกไง คุณเคยบอกว่านกเป็นสัญลักษณ์ของการเคลื่อนไหว ความมีชีวิตชีวา คุณวาดนกไว้ในภาพวาดของคุณทุกภาพ แต่ภาพนี้ไม่มีเลยแม้สักตัวเดียว" ชายหนุ่มพูดเสียงดัง "นกสองตัวของเราล่ะ นกสองตัวของเราไปไหน"

จีรนันท์ฝืนยิ้มให้เขา

"เพราะฉันไม่รู้จะใส่มันไปตรงไหน" หญิงสาวพูด
"ไม่น่าเป็นอย่างนั้น" ชายหนุ่มพูด "คุณใส่ตรงนี้ก็ได้ ตรงนี้ก็ได้ หรือใส่มันบินอยู่ไกลๆก็ได้ แต่คุณไม่คิดจะใส่เอง จริงซิ คุณบอกว่าภาพวาดสะท้อนอารมณ์ของคนวาด ผมเข้าใจแล้ว" นิวัฒน์หนุ่มหันไปมองจีรนันท์ "คุณรู้สึกเหงา ตอนคุณวาดภาพนี้คุณรู้สึกเหงา คุณถึงหาตำแหน่งที่จะใส่นกไปไม่ได้ เพราะคุณรู้สึกว่า ไม่ว่าจะใส่ไปตรงไหนมันก็จะขัดกับอารมณ์ของภาพไปหมด"

จีรนันท์มองหน้าเขาเหมือนคาดไม่ถึงกับคำวิจารณ์ของเขา

"คุณยังเห็นอะไรอีกมั้ย" จีรนันท์ถาม
"ผมพูดถูกหรือเปล่า" นิวัฒน์ถามกลับ
"ฉันอยากฟังคุณพูดให้หมดก่อน" จีรนันท์พูดเสียงนุ่มนวล "คุณเห็นอะไรในภาพอีก"

 ชายหนุ่มถอนหายใจ พูดต่อ

"คุณไม่ตอบแต่ผมรู้ว่าผมพูดถูก แต่ผมว่า ถึงคุณใส่นกไปภาพมันก็ยังดูเหงาอยู่นะ นกไม่น่าขัดกับอารมณ์เหงาๆของภาพไปสักเท่าไรหรอก แต่ทำไมคุณไม่รู้สึกแบบที่ผมรู้สึก หรือผมพูดผิดไป" เขาหันไปมองหน้าจีรนันท์เพื่อจะจับความรู้สึกของเธอ แต่จีรนันท์มีสีหน้าเรียบเฉยจนเขาอ่านอะไรไม่ออก ชายหนุ่มนึกแปลกใจ ดูเธอสนใจกับความเห็นของเขามากผิดปกติ แต่เขาก็ตอบตัวเองว่าบางทีอาจจะเป็นธรรมชาติของพวกศิลปินที่ชอบฟังคำวิจารณ์ของคนดูว่าชอบหรือไม่ชอบผลงานของตนอย่างไร นิวัฒน์พยายามจะหาคำวิจารณ์ที่ถูกต้องที่สุดในขณะเดียวกันก็พยายามอ่านใจเธอตามไปด้วย "จริงๆนะ ถึงคุณใส่นกไปภาพนี้ก็ยังดูเหงาอยู่... มันดูเหงาเพราะโทนสีหม่นๆของมันให้ความรู้สึกซึมเซาอยู่แล้ว" ชายหนุ่มพูดแล้วตาของเขาก็ลุกวาว "ผมเห็นอะไรอีกอย่างแล้ว ผมรู้แล้วว่าทำไมคุณไม่ใส่นกลงไป"

จีรนันท์หัวใจเต้นแรง ...เขาเห็นจริงๆหรือ ..ถ้าเขาเห็นจริงๆก็แสดงว่าภาพของเธอทำให้เขาเข้าถึงเธอมากกว่าที่เธอคิดมากมาย

"คุณเห็นอะไรคะ" จีรนันท์ถาม
"ที่คุณไม่ได้ใส่นกเข้าไป ไม่ใช่เพราะกลัวว่าภาพนี้จะสูญเสียบรรยากาศของความเหงาไปหรอก แต่ที่คุณไม่ใส่เพราะ...จริงๆภาพนี้ไม่ได้เขียนด้วยอารมณ์เหงาเพียงอย่างเดียว แต่คุณเขียนด้วยอารมณ์เศร้าด้วย" ชายหนุ่มพูดเสียงดัง "ภาพนี้มีความเศร้าติดอยู่มากๆเลย ติดอยู่เต็มไปหมด ทำไมผมมองไม่เห็นในตอนแรกนะ เพราะอย่างนี้ใช่มั้ย คุณถึงหาที่ใส่นกลงไปไม่ได้" ชายหนุ่มพูด "จี๊ด คุณเศร้าเพราะอะไร? คุณรู้ว่าผมจะกลับมาหาคุณวันนี้ คุณน่าจะดีใจมากกว่า คุณน่าจะวาดภาพสวยๆที่มีนกสองตัวของเรา ทำไมคุณวาดภาพที่คุณหาที่ใส่นกไม่ลงแบบนี้"

จีรนันท์ขนลุกซู่

"คุณเข้าใจผิดแล้ว" หญิงสาวตอบ "คุณเขียนภาพวิวให้ดูเหงาได้ แต่คุณเขียนภาพวิวให้ดูเศร้าไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าคุณจะเขียนภาพที่ให้ความรู้สึกเศร้า คุณต้องเขียนภาพคน หรือสัตว์ มันจะสะท้อนความเศร้าได้จาก แววตา สีหน้า หรือท่าทาง ไม่มีใครเขียนภาพวิวให้ดูเศร้าได้หรอก"
"ทำไมจะไม่มี มันวางอยู่ตรงหน้าของผมอยู่นี่ไง" ชายหนุ่มพูด "ภาพวาดสะท้อนอารมณ์คนวาด....จี๊ด คุณเหงา...ผมรู้...เพื่อนคุณกลับไปหมดคุณเลยเหงา...แต่คุณเศร้าเพราะอะไร คุณบอกผมได้มั้ยคุณเศร้าเพราะอะไร"

จีรนันท์มองหน้านิวัฒน์

"คุณก้าวหน้าขึ้นมาก ฉันจะสอนบทเรียนต่อไปให้คุณ ภาพวาดสีน้ำไม่ได้แสดงอารมณ์คนวาดเท่านั้น มันยังแสดงอารมณ์คนดูด้วย ที่ภาพดูเศร้า บางทีมันไม่ได้เกิดจากอารมณ์ของฉันหรอกค่ะ แต่มันเกิดจากอารมณ์ของคุณเอง บางทีอาจมีความเศร้าซ่อนอยู่ในจิตสำนึกลึกๆของคุณ ความเศร้าอาจเกิดจากปัญหาที่คุณคลี่คลายไม่ได้"

ชายหนุ่มชะงักแล้วเขาก็หัวเราะเบาๆ

"น่าสนใจ... แต่ผมจะเศร้าเรื่องอะไร ผมมีความสุขจะตายที่ได้อยู่ใกล้คุณ"
"บางทีคุณอาจจะเศร้าเพราะคุณรู้สึกเสียใจที่ได้ทำอะไรที่ผิดพลาดไป" จีรนันท์ตอบช้าๆ "มันเป็นความผิดพลาดที่ร้ายแรงมาก แล้วคุณก็หาทางออกไม่เจอ เมื่อคุณแก้ไขมันไม่ได้ คุณจึงเลือกที่จะเก็บมันไว้ลึกๆ คุณลืมมันไปในบางเวลา แต่มันไม่ได้หายไปไหนเลย มันยังอยู่กับคุณจนถึงตอนนี้" จีรนันท์จ้องดวงตาของเขา "ฉันพูดถูกมั้ยคะ"
"ภาพวาดภาพนี้ของคุณมันบอกอะไรมาเยอะแยะแบบนั้นเชียวหรือ" ชายหนุ่มถามกลับ
"ค่ะ" จีรนันท์ตอบสั้นๆ

นิวัฒน์ยิ้ม

"ผมไม่เชื่อหรอกว่าภาพวาดของคุณจะทำได้ถึงขนาดนั้น แต่คำวิจารณ์ของคุณทำให้ผมได้คิด" ชายหนุ่มมีสีหน้าเคร่งขรึม เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า "จี๊ด ถ้าผมทำอะไรที่ผิดพลาดไปจริง แบบที่ทำร้ายจิตใจคุณมากๆ แล้วผมก็ได้สำนึกผิดแล้ว ...คุณจะอภัยให้ผมได้มั้ย" ชายหนุ่มมีสีหน้าวิงวอน

จีรนันท์ไม่เคยหยุดจ้องดวงตาเขา

"ถ้าคุณบอกกับฉันตอนนี้ ...ถ้าคุณสารภาพกับฉันตอนนี้ ไม่ว่าคุณทำผิดร้ายแรงแค่ไหน ฉันจะอภัยให้คุณ" จีรนันท์พูด "บอกฉันซิคะ บอกฉันว่าคุณทำอะไรผิดพลาดมา"

นิวัฒน์มองดวงตากลมสวยของจีรนันท์ที่จ้องเขาแบบไม่กระพริบทำให้เขาไม่สบายใจ

...ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้เขารู้สึกระสับกระส่ายไม่สบายใจได้แบบนี้มาก่อน

ชายหนุ่มครุ่นคิดในใจ "ถ้าผมบอกว่าผมจับตัวเพื่อนทั้งสามของคุณมาร่วมกันเย็ดกับลูกน้อง คุณจะอภัยให้ผมจริงหรือ เอาละ ถ้าคุณเป็นแม่พระแบบสุดๆคุณอาจจะยอมให้อภัยในฐานะที่ผมสารภาพบาปและสำนึกผิด แต่ไม่มีทางที่คุณจะคบกับผมต่อไปแน่ ไม่ละ..ผมไม่มีวันบอกคุณเด็ดขาด"

นิวัฒน์ฝืนยิ้มให้จีรนันท์

"ผมไม่ได้ทำอะไรผิดต่อคุณหรอก ผมแค่ถามเผื่อไว้ในอนาคตน่ะ คุณบอกผมได้มั้ยว่า ถ้าในอนาคตผมทำอะไรที่ทำร้ายจิตใจคุณ คุณจะยอมอภัยให้ผมมั้ย"

จีรนันท์รู้สึกผิดหวัง เธอฝืนยิ้มให้เขาด้วยความรู้สึกขมขื่น

"ถ้ามันเป็นเรื่องของอนาคต ฉันบอกคุณไม่ได้หรอกค่ะ  ฉันจะไม่รับปากกับสิ่งที่ฉันไม่แน่ใจว่าจะทำได้" จีรนันท์พูด "คุณลองคิดในทางกลับกันดูก็ได้ ถ้าในอนาคตฉันทำอะไรที่ทำร้ายจิตใจคุณอย่างรุนแรง คุณจะอภัยให้ฉันได้มั้ย"
"ได้ซิ" นิวัฒน์ตอบอย่างไม่ลังเล "ผมรักคุณจี๊ด ไม่มีอะไรที่ผมจะให้อภัยคุณไม่ได้ ไม่ว่าคุณจะทำยังไงกับผม ผมจะอภัยให้คุณได้ทุกอย่าง"
"จริงหรือคะ"
"ด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย"
"โอ.." จีรนันท์ร้อง สวมกอดแล้วซบกับไหล่ของเขา น้ำตาของเธอไหลรินออกมาโดยที่นิวัฒน์ไม่เห็น "คุณจะอยู่กับฉันทั้งวันได้มั้ยคะ คุณนิวัฒน์ อยู่กับฉันทั้งวัน...ทั้งวันนี้..และคืนนี้"
"วันนี้หรือ..ผม..ผมมีธุระ"
"มันสำคัญกว่าฉันหรือคะ" หญิงสาวถอนตัวออกแล้วมองหน้าเขา "ฉันมาพักร้อนแค่สองอาทิตย์ อีกไม่กี่วันฉันก็ต้องกลับแล้ว อยู่กับฉันเถอะนะคะ" จีรนันท์วิงวอน
"ตกลง" นิวัฒน์ใจอ่อนในที่สุด
"ดีจังเลย" จีรนันท์สวมกอดเขาอีกครั้ง "คุณต้องพาฉันเที่ยวทั้งวันเลยนะ ฉันอยากจะใช้เวลากับคุณให้มากที่สุด"
"รับรองว่าคุณจะสนุกไปทั้งวันเลย คุณไม่รู้หรอกว่าผมรู้จักที่สวยๆมากมายแค่ไหน" ชายหนุ่มลูบไล้เรือนผมที่นุ่มสวยของคนที่เขารักที่สุดเบาๆ หัวใจของเขาก็เต็มตื่นไปด้วยความสุขเช่นกัน....