ตอนที่ 14 เด็ดดอกไม้เหล็ก
.
.
.
"อ๊ายยยยยยยยยย!! ทำไมถึงเป็นอย่างนี้!! อ๊ายยยยยยยย!!!"
ผมรู้สึกได้ว่าเกรซส่งหวีดร้องแสบแก้วหูกว่าทุกครั้ง
.
.
"คุณหนูเกรซ ทานข้าวหน่อยเถอะค่ะ สักนิดก็ยังดีนะคะ" หัวหน้าแม่บ้านอายุรุ่นยายบรรจงป้อนข้าวเข้าปากเกรซซึ่งถูกมัดตรึงติดกับเก้าอี้
"กูไม่กิน! อีพวกเหี้ย! พวกมึงเป็นอะไรกันหมด!? ถ้าพ่อกลับมาเมื่อไหร่กูจะให้เฉดหัวมึงออกไปทั้งบ้านคอยดู!!" เกรซบ้วนข้าวทิ้ง ตาขวางมองคนสวน สาวใช้ และแม่บ้านที่รายล้อมรอบตัว
"คุณพ่อเธอไม่อยู่น่ะดีแล้ว . . . เพราะต่อให้เขาอยู่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ซ้ำยังจะกลายเป็นหมากของผมไปอีกตัว" ผมวางช้อนส้อมลงเบา ๆ พลางหยิบกระดาษซับคราบไขมันบริเวณริมฝีปาก อาหารมื้อนี้ช่างล้ำเลิศ ต้องยอมรับว่าคนครัวบ้านในบ้านเกรซนั้นปรุงอาหารได้อย่างพิถีพิถัน ใส่ใจแม้กระทั่งการจัดแต่งจาน แต่ถึงอย่างไรก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ปัจจัยที่เสริมให้มื้อนี้พิเศษกว่ามื้ออื่น ๆ อีกประการหนึ่งนั้น ก็เพราะมีอาหารตาชั้นเยี่ยมจัดแสดงอยู่กลางโต๊ะ หากเปรียบกับภัตตาคารหรูก็คงเหมือนมีน้ำแข็งสลักรูปหงส์ประดับประดา
.
.
.
แต่คนหยาบช้าอย่างผมไม่มีปัญญาเสกสรรประติมากรรมอ่อนช้อยเช่นนั้นหรอกนะ
.
.
"โอย แยงหีคุณแม่แรง ๆ เลยซิจ๊ะ!" ดารินทร์หมอบโก่งโค้งให้เด็กวัยรุ่นกระแทกจากด้านหลังด้วยท่าสุนัขอยู่บนโต๊ะอาหารยาว คู่รักคู่รสทั้งสองหันหลังให้เกรซ ด้วยมุมมองนี้ พวงประโปกเด็กหนุ่มจึงแกว่งไกวอยู่ตรงหน้าเกรซ ขณะที่ท่อนลำผลุบเข้าผลุบออกด้วยจังหวะหนักแน่นดังป๊าบ ๆ ๆ จนเชิงเทียนและแจกันดอกไม้บนโต๊ะล้มระเนระนาด
"แม่คะ พอเถอะ หนูจะทนไม่ไหวแล้ว ฮืออออออออ!!" ผมไม่รู้ว่าวันนี้เกรซร้องไห้ไปกี่รอบแล้ว หากรวมน้ำตาที่เธอเสียไปทั้งหมดคงกักเก็บได้เป็นขวดเลยกระมัง
"คุณเต๋อจะรับน้ำชาหลังอาหารหน่อยไหมคะ วันนี้เป็นชาลาเวนเดอร์ค่ะ" คุณยายหัวหน้าแม่บ้านยื่นกาเซรามิคลวดลายวิจิตรหรูหราชวนดื่ม เธอคอยยืนอยู่ข้างมุมห้องอาหารในอิริยาบถพร้อมปรนนิบัติด้วยไมตรีจิตรแม้ผมจะเป็นคนแปลกหน้าที่บุกเข้าบ้านโดยพลการ และถึงแม้จะมีคนสมสู่กันให้ดูเยี่ยงสัตว์ต่อหน้าเธอก็ตาม นี่ถ้าคุณยายไม่ตกอยู่ในมนต์สะกดของผมล่ะก็คงจะหัวใจวายไปแล้ว
"ขอบคุณครับ ได้ชาซักถ้วยล้างปากก็ดี" ผมยิ้มรับ คุณยายแม่บ้านบรรจงรินชาลงถ้วย กลิ่นไอร้อนหอมหอมฟุ้งจากดอกลาเวนเดอร์ช่วยกลบกลิ่นสาบเหงื่อของดารินทร์และคู่ขาวัยรุ่นให้บรรเทาลง เด็กที่ผมสะกดจิตมาคราวนี้เป็นเด็กขายข้างถนนซึ่งคาดว่าคงไม่ค่อยได้อาบน้ำบ่อยเท่าไหร่ กลิ่นตัวค่อนข้างแรงทีเดียว
"ป้าครับ ผมอยากลองนอนตะแคงเย็ดบ้าง" เด็กหนุ่มวัยรุ่นร้อง
"ตามใจเธอเลยสิจ๊ะ" ดารินทร์พลิกตัวกลับอำนวยความสะดวกให้เด็กหนุ่ม
"คุณแม่ขอหันหีไปทางลูกสาวนะคะ เย็ดกันแบบถ่าง ๆ เอาให้ลูกสาวคุณแม่เห็นตอนเราเย็ดกันชัด ๆ แม่อยากให้เขาได้ดูไว้เป็นตัวอย่าง จะได้เจริญรอยตามเป็นกะหรี่ร่านควยไม่แพ้กัน"
"คุณดารินทร์พูดได้ดีทีเดียวครับ" ผมปรบมือเบา ๆ และมองดูคนทั้งสองดำเนินกิจกามต่ออย่างเพลิดเพลิน
เกรซทำใจไม่ได้เมื่อเห็นแคมที่แม่บังเกิดเกล้าเบ่งคลอดเธอออกมานั้น ถูกกระหน่ำเย็ดด้วยควยของเด็กขายข้างถนนกลิ่นตัวสาบสาง แต่อย่างไรก็ตาม บัดนี้เธอเข้าใจถ่องแท้แล้วว่าป่วยการที่จะต่อรองกับคนที่ถูกผมสะกดจิต จึงหันมาสื่อสารกับผมโดยตรง
"ไอ้เต๋อ! มึงคิดเหรอว่าทำแบบนี้แล้วกูจะยอมขอโทษมึง!" เกรซตวาดข้ามหัวดารินทร์มาทางผมซึ่งนั่งตรงหัวโต๊ะอีกด้านหนึ่ง
"ผมไม่จำเป็นต้องเรียกร้องให้ใครขอโทษ เพราะผมสามารถทำได้มากกว่าเรียกร้องคำขอโทษ...อย่างที่เธอเห็น" ผมยกถ้วยชาขึ้นจิบเบา ๆ
"ไม่แปลกเลยที่คนระยำอย่างมึงจะทำแต่เรื่องอับปรีย์อย่างนี้! ที่มึงกำพร้าพ่อก็เพราะมึงไม่ใช่ลูกคน แม่มึงเงี่ยนแล้วไปแหกหีติดเป้งให้หมาข้างถนนเย็ด ถึงได้คลอดออกมาเป็นลูกคนลูกหมาอย่างมึง!! ลูกคนอื่นแม่เค้าเลี้ยงกันด้วยน้ำนม แต่แม่มึงเลี้ยงด้วยน้ำหีมันเอง อีดอกทิพย์แม่งเบ่งน้ำหีกรอกปากมึงทุกวัน มึงถึงได้โตมาจัญไร คิดแต่เรื่องต่ำ ๆ!!"
"พูดจบหรือยัง. . ." ผมลดถ้วยชาลง ตอบกลับเกรซด้วยแววตาไร้ความรู้สึก
"แทงใจดำล่ะสิ กูไม่ยอมถูกลูกอีดอกทองอย่างมึงเล่นกูฝ่ายเดียวหรอก" เกรซกัดริมฝีปากบ่งบอกถึงความคับแค้นและสัญชาตญาณไม่ยอมคน
"จำได้ไหมว่าเมื่อกี้เธอพูดอะไรเอาไว้บ้าง" ผมตักน้ำตาลลงถ้วยเพิ่มอีกช้อนชา รสหวานจะช่วยให้อารมณ์สงบเย็น
"กูจำได้สิ จะให้ด่าแม่มึงอีกรอบไหมล่ะ รับรองเหมือนเดิม"
"เปล่าหรอก. . . ผมเพียงจะบอกว่า จำได้ครบก็ดีแล้ว"
.
.
"เพราะผมไม่รับ แต่จะส่งถ้อยคำพวกนั้นไปให้แม่เธอรับแทน"
ผมดีดนิ้วเรียกคนสวน เจ้าตัวโค้งคำนับอย่างแข็งขัน
"ถ้าจำไม่ผิด ผมเห็นไซบีเรียนขนเงาตัวหนึ่งก่อนเข้าบ้าน ตัวผู้หรือตัวเมียน่ะ" ผมถามพลางแกว่งช้อนคนน้ำตาลให้ละลาย
"ตัวผู้ครับ ชื่อเจ้าอเล็กซ์ซานเดอร์ หมาตัวโปรดของคุณนาย" คนสวนตอบ
"รูปก็งามนามก็เพราะ ชักอยากทำความรู้จักแล้วสิ ช่วยพาเจ้าอเล็กซานเดอร์มาที่นี่ทีสิครับ"
คนสวนวาดมือโค้งน้อมตอบรับคำสั่งและออกจากห้องไปทันที
ใบหน้าของเกรซซีดเผือดลงทันที
"มึงคิดจะทำอะไร. . ." เกรซถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
ผมไม่ตอบ แต่ยกถ้วยชาขึ้นจิบอีกครั้ง อืมม์แฮะ. . .คราวนี้ค่อยหวานนุ่มละมุนลิ้นขึ้นมาหน่อย
"ลูกเกรซคะ ดูคุณแม่ไว้ดี ๆ นะคะ อีกหน่อยลูกก็ต้องแหกหีแหกแตดให้ผู้ชายเย็ดแบบคุณแม่" ดารินทร์กางขาโชว์การสอดใส่แบบถึงพริกถึงขิง เด็กหนุ่มยังคงซอยไม่บันยะบันยั้ง
"ป้าครับ เปลี่ยนทำเลไปเอากันตรงเตาผิงดีไหมครับ" เด็กหนุ่มชวนเปลี่ยนท่า ดารินทร์พยักหน้าเห็นดีเห็นงาม ทั้งสองโดดลงจากโต๊ะจูงกันไปที่เตาผิงกลางห้อง
"พวกเธออย่าเกะกะสิจ๊ะ คนเค้าจะเย็ดกันไม่เห็นเหรอ" ดารินทร์ปัดมือไล่สาวใช้และแม่บ้านให้ไปยืนอยู่อีกมุมหนึ่งในห้อง สองชายหญิงร่านสวาทจัดแจงสมสู่กันทันทีที่หน้าเตาผิง เหนือเตาขึ้นไปเป็นรูปเธอและสามีในชุดข้าราชการเต็มยศพร้อมเครื่องราชอิสรยาภรณ์ชั้นสูง
"แม่ไม่เห็นแก่พ่อเลยเหรอ พอเถอะแม่. . ." เกรซสะอื้นวิงวอน แม้รู้ดีว่าพูดไปก็ไร้ค่า
"แม่เห็นแก่ควยเท่านั้นจ้ะ อาห์ ๆ ๆ แรง ๆ ลึก ๆ" ดารินทร์ยังอุตส่าห์ตอบกลับทั้งที่ถูกกระแทกเต็มเหนี่ยวจนยากที่จะพูดให้เป็นภาษา
"เจ้าอเล็กซ์ซานเดอร์มาแล้วครับ" คนสวนจูงสุนัขพันธุ์ไซบีเรียนขนเงาเข้ามาในห้องอาหาร
"หยุดนะไอ้เต๋อ!" เกรซร้องลั่นขึ้นมาทั้งที่ผมยังไม่ทันจะทำอะไร
"ผมคิดจะหยุดตั้งแต่อยู่ที่โรงแรมแล้วล่ะ แต่เห็นเธออยากจะเล่นต่อ และผมก็พอจะเป็นเพื่อนเล่นให้ได้ก็เลยสนองให้ มันไม่ลำบากอะไรเลยนะ แค่สั่งคนผ่านความคิด ถ้าเกรซเป็นผมจะรู้ว่ามันง่ายขนาดไหน ให้พระสงฆ์องค์เจ้าลุกขึ้นมาฆ่าคนก็ยังทำได้"
"กูขอโทษ! พอใจรึยังไอ้เหี้ย! หยุดได้แล้ว!"
"มันสายเกินไปแล้ว คำ ๆ นั้นเธอควรจะพูดตั้งแต่ตอนที่ผมให้โอกาส ที่จริงควรจะพูดตั้งแต่ก่อนที่ผมจะมีอำนาจโทรจิตด้วยซ้ำ ไม่ใช่พูดเพราะกลัวในอำนาจของผมหรือพูดอย่างขอไปที" ผมยกถ้วยชาขึ้นดื่มจนหมดถ้วยและวางกระทบจานดังแกรก เกมใหม่กำลังจะเริ่มขึ้น
"ป้าครับ ผมไม่ไหวแล้ว"
"คุณแม่ก็ไม่ไหวแล้วค่ะลูก อร๊างงงงงงงง"
ผมใช้โทรจิตสั่งให้สาวใช้หยิบถ้วยชาที่ผมดื่มจนหมดแล้วไปรองรับสารคัดหลั่งจากคนทั้งสอง ดารินทร์ถึงจุดสุดยอดแล้ว น้ำหงี่ใสแจ๋วของเพศหญิงนั้นมากกว่าน้ำกามของผู้ชายหลายเท่านัก เหมือนปัสสาวะราดก็ว่าได้ มันพุ่งพรวด ๆ ออกมาจากช่องคลอดของเธอล้นหลามราวกับน้ำป่าไหลหลาก เจือปนด้วยน้ำถามขาวขุ่นของเด็กหนุ่ม สาวใช้เก็บผลผลิตที่ได้จากการสังวาสครั้งนี้ได้ถึงครึ่งค่อนถ้วยทีเดียว
"อูยยย รูแฉะหมดแล้ว ลูกเกรซเอากระดาษมาซับน้ำหีให้คุณแม่หน่อยสิคะ" ดารินทร์แหกขาชี้ให้เห็นของเหลวที่ไหลย้อยออกจากรูสวาทไหลเลื้อยผ่านเรียวขาซึ่งมีทั้งของเธอเองและฝ่ายชายผสมกัน
"พี่เขาถูกมัดอยู่ครับ ป้าไม่ต้องห่วงเดี๋ยวผมทำความสะอาดให้เอง" คู่ขาหนุ่มจับดารินทร์ยกขาขึ้นเลีย ดูด ซดของเหลวจากหีอย่างอร่อยปาก ยิ่งทำให้เกรซขยะแขยงเข้าไปอีก
"เอาละ มาว่าเรื่องของเรากันต่อ" เมื่อผมเอ่ยขึ้นสาวใช้ก็รู้งาน เธอนำถ้วยชาดังกล่าวกลับมาวางคืนจานรองตรงหน้าผมอย่างเรียบร้อย
"เกรซบอกว่า แม่ผมสมสู่กับหมา. . . อีกอย่างหนึ่งคือเลี้ยงผมมาด้วยไอ้น้ำแบบเดียวกับที่แม่เธอปล่อยออกมาเมื่อกี้สินะ เกรซพูดแบบนั้นใช่ไหมเพราะเธอบอกว่าจำได้"
เกรซไม่ตอบเพราะไม่รู้จะพูดเพื่อกอบกู้สถานการณ์ให้ดีขึ้นมาได้อย่างไร
"แต่เอาเถอะ ไหน ๆ ก็ขอโทษผมแล้ว จะลดความผิดให้ครึ่งหนึ่ง" ผมพูดต่อ
"เลือกเอาว่าจะดูแม่เธอระเริงกามกับเจ้าอเล็กซานเดอร์ หรือเธอจะดื่มเครื่องดื่มในถ้วยนี้จนหมด"
ภาพทุกอย่างเลือนรางและวูบลง เกรซหน้ามืด เธอนึกไม่ถึงว่าการสำรอกคำผรุสวาทลามปามแม่เต๋อนั้นจะย้อนกลับมาเล่นงานเธอในรูปแบบที่คาดไม่ถึง เกรซอาจสร้างความเจ็บใจได้แค่ใช้คำพูดเลว ๆ เท่านั้น แต่เต๋อสามารถกระทำได้ในระดับเนรมิตให้สิ่งเลวร้ายนั้นเป็นจริงขึ้นมาได้
"แล้วกัน อย่าเพิ่งเป็นลมสิ" ผมดีดนิ้วออกคำสั่งหุ่นเชิดอีกครั้ง
.
.
.
คุณยายแม่บ้านรินน้ำชาร้อน ๆ ลงกลางกระหม่อมเกรซ
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!" ความแสบร้อนทำให้เธอโงหัวได้สติขึ้นมาทันใด
"ยังจำได้ใช่ไหมว่าผมให้ตัวเลือกอะไรไว้บ้าง นี่เป็นการบังคับเลือกและมีเมตตากับเธอที่สุดแล้วนะ ไม่งั้นผมคงให้ทำทั้งสองอย่าง" ผมเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์ คงต้องให้เวลาเกรซฟื้นคืนสติและคิดพิจารณาเลือกตัวเลือกตัวใดตัวหนึ่ง
"ไม่มีทางอื่นแล้วใช่ไหม เงิน? ตบตีฉัน? ข่มขืนฉัน? " เกรซพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ผมไม่สนใจข้อแลกเปลี่ยน ๆ ใดนอกจากกฎที่ผมบัญญัติขึ้นเอง" ผมปรายตามองเจ้าอเล็กซ์ซานเดอร์ที่ถูกคนสวนล่ามไว้อีกฝั่งหนึ่งของห้อง มันกระดิกหางแลบลิ้นแฮ่ก ๆ ไม่รู้เรื่องตามประสาสุนัข
ส่วนเกรซหันไปทางถ้วยชา ดูเหมือนเป็นทางเลือกที่รุนแรงน้อยกว่าแม้ว่าตัวเธอจะต้องเป็นฝ่ายรับกรรมก็ตามที
"เลือกได้แล้วสินะ" ผมอ่านใจเธอได้
เกรซพยักหน้าหงึกอย่างสิ้นหวัง
สาวใช้จัดแจงถือถ้วยชาให้ เธอต้องทำหน้าที่ยกถ้วยให้เกรซซดเพราะเกรซถูกมัดติดกับเก้าอี้
"เติมครีม เติมน้ำตาลไหมคะ" สาวใช้ถามยืนยันความแน่นอนก่อนเสิร์ฟ
"เติมให้แม่มึงสิอีเหี้ย!" สันดานแบบนี้แก้อย่างไรก็คงไม่หายจริง ๆ ด้วย เมื่อทำกับผมไม่ได้จึงหันไปลงกับสาวใช้แทน แต่ก็เอาเถอะ นี่เป็นเรื่องระหว่างผมกับเธอเท่านั้น
"ตกลงไม่เติมอะไรนะคะ" สาวใช้จับเกรซเกยคางขึ้นแล้วส่งขอบถ้วยถึงริมฝีปาก ค่อย ๆ เอียงถ้วยลงเพื่อรินเครื่องดื่ม
"เตือนไว้เลยว่าห้ามบ้วนหรือทำหกแม้แต่หยดเดียว อย่าลืมว่าถ้าเธอไม่ทำตามเกม ผมก็ยังเหลืออีกตัวเลือกหนึ่ง" ผมกำชับให้ไม่ลืมกฎกติกา
ของเหลวค่อย ๆ หลั่งไหลสู่ช่องปาก เกรซรับรู้ถึงกลิ่นรสเหม็นคาวของน้ำสังวาสจากดารินทร์ผสมน้ำกามเด็กขายจรจัด เธอหลับตาขมวดหน้าด้วยความรังเกียจ กระนั้นก็ต้องฝืนกลืนลงคอจนหมดถ้วย แววตาผมจับจ้องป้องกันไม่ให้เล่นตุกติกชนิดวินาทีต่อวินาที
"อ๊อกกกกกกกกกกกก" เธอถึงกับอาเจียนออกมา แต่ยังไงก็ถือว่ากลืนลงคอไปแล้ว ผมรอให้เธอสำรอกออกมาจนหมด จากนั้นจึงสั่งให้สาวใช้ปลดปล่อยเธอให้เป็นอิสระ หนี้ของเกรซได้รับการสะสางแล้ว
"ผมหวังว่าเกรซคงได้บทเรียนอะไรกลับไปคิดบ้างนะ" ผมลุกขึ้นบิดตัวยืดเส้นยืดสายหลังจากนั่งวาดมางสงบเล่นสงครามประสาทกับเธอมานาน
ระหว่างที่ผมปล่อยตัวตามสบายนั้น เกรซใช้จังหวะดังกล่าวคว้าเชิงเทียนเหล็กจับมั่น
"มึงมันไม่ใช่คน!!!" เธอปรี่เข้าใส่ผม
แต่ผมรับมืออย่างง่ายดาย กับคนสภาพจิตใจบอบช้ำขนาดนี้ แค่จ้องตาก็ทำให้หมดสติได้แล้ว
"อย่าทำให้ผมตลกดีกว่าน่าเกรซ. . . " ผมกล่าวกับร่างของเธอที่นอนแน่นิ่ง. . .
.
.
.
.
"พูดยังกับว่า. . . เมื่อก่อนพวกเธอเคยเห็นผมเป็นคนอย่างนั้นแหละ"
"พี่มีนครับ. . .กลับ. . . กันเถอะ ผมไม่ชอบอยู่ในห้างเลย" ณัฐเขย่าสะกิดมีนซึ่งกำลังยืนอ่านนิตยสารผู้หญิงในร้านหนังสือ รอยยิ้มบ่งบอกว่าเธอกำลังเพลินกับเนื้อหาข้างในจนลืมเวลา กระทั่งณัฐมาขัดจังหวะ
"เมื่อไหร่เธอจะเลิกทำตัวประหลาดแบบนี้ซะที อีกหน่อยเรียนจบแล้วจะทำงานกับใครได้" มีนตำหนิอย่างไม่สบอารมณ์ ณัฐผิดหวังเมื่อสังเกตเห็นนิ้วของเธอคั่นหน้าที่อ่านค้างไว้ แสดงว่าเธอคงยังไม่ยอมกลับง่าย ๆ แน่นอน
"พี่กำลังอ่านคอลัมน์สัมภาษณ์คุณดารินทร์อยู่เพลิน ๆ รอพี่อ่านอีกเดี๋ยวเดียว ใกล้จะจบแล้ว"
"ดารินทร์ ที่เป็นนักการเมืองหรือเปล่าครับ" ภาพใบปลิวหาเสียงที่อาซิ้มใจดีเคยให้อ่านอนาคตผุดขึ้นในหัวณัฐทันทีเมื่อได้ยินชื่อนี้
"ใช่? ถามทำไม ชอบเขาเหมือนกันเหรอ ผู้หญิงอะไรทั้งสวยทั้งเก่ง ใจดีอีกต่างหาก" มีนผละสายตาจากหนังสือส่งยิ้มให้ณัฐ
"แม่พี่ช่วยเหลือสัตว์ ส่วนพี่ตั้งใจว่าอยากทำงานช่วยเหลือคนเหมือนคุณดารินทร์" แววตาของเธอเปล่งประกายฉายความมุ่งมั่นแรงกล้า น่ากลัวไปอีกแบบเมื่อเทียบกับแววตาแฝงอุดมการณ์สุดโต่งของธนิก เล่นเอาณัฐวางตัวไม่ถูก ได้แต่ยิ้มแหย ๆ
"อย่าโกรธนะครับถ้าจะบอกว่า. . .ผู้หญิงคนนี้สร้างภาพครับ และจะไปไม่รอดในวงการนี้หรอกครับ อีกไม่นานนี้แหละ ผมกลัวว่าพี่มีนศรัทธาเธอมากแล้วจะเสียใจ" ณัฐหลบตาพูด
"ว่าไงนะ. . ." เปลวเฉิดฉายในแววตามีนดับสนิททันทีเมื่อได้ยิน
"จริง ๆ นะครับ ณัฐไม่โกหกหรอก"
"ณัฐ. . .เธอเคยพูดอะไรดี ๆ ที่คนอื่นฟังแล้วสบายใจบ้างไหม พี่ไม่ชอบนิสัยนี้เลยถึงมันจะมาจากความสามารถของเธอก็ตาม อะไรที่พูดแล้วคนฟังเป็นทุกข์น่ะหัดเก็บเอาไว้บ้าง เลิกทักแต่เรื่องอัปมงคลเอาความหดหู่ยัดเยียดให้คนรอบข้างเสียทีเถอะ ทุกวันนี้คนเขามองเธอเหมือนจิ้งจก นกแสก แมวดำ ไปแล้ว ไม่เข้าท่าเลยนะ" มีนเท้าสะเอวสั่นสอนจริงจัง อีกฝ่ายก้มหน้าสลด
"ตะ.. .แต่มันเป็นเรื่องจริง ผม. . .ก็แค่ทักขึ้นมา เผื่อว่าพี่อยากจะหยุดยั้ง. . .พี่เต๋อ" ณัฐพูด
"เดี๋ยวสิ. . . เต๋อเหรอ? เต๋อไปเกี่ยวข้องยังไงกับคุณดา" มีนเปลี่ยนท่าทีเมื่อได้ยินคำสำคัญ "เต๋อ"
"อย่าฟังเรื่องอัปมงคลเลยครับ นึกซะว่าก็แค่. . .จิ้งจกทัก" ณัฐคว้ากระเป๋าขึ้น
"ผมกลับก่อนนะครับ พี่อ่านหนังสือไปตามสบายเถอะครับ" เด็กหนุ่มหันหลังให้เธอแล้ววิ่งก้มหน้าออกจากร้านไป
"เดี๋ยว! ณัฐ! ณัฐ!" มีนร้องเรียก แต่ก็เปล่าประโยชน์ใด ๆ เธอเป็นคนทำให้ณัฐน้อยใจและคงไม่มีทางที่ณัฐจะยอมเปิดเผยข้อมูลที่เธอต้องการแน่นอน
.
.
.
"น้องคะ รบกวนช่วยพี่นิดนึงสิ" หญิงสาวคนหนึ่งทักณัฐระหว่างที่เขากำลังเดินจ้ำอ้าวหาทางออกจากห้าง
"พี่จะซื้อเสื้อให้แฟนน่ะ ตัดสินใจไม่ถูกเลย น้องว่าเชิ้ตตัวสีฟ้ากับสีชมพูตัวไหนดูดีกว่ากัน" ณัฐผ่านมาได้จังหวะพอดีจึงถูกเรียกเข้าร้านเสื้อ เหตุผลที่เธอเลือกณัฐ เพราะเธอคิดว่าเกย์แสดงออกนิด ๆ น่าจะมีหัวทางแฟชั่น ซึ่งเธอคิดผิด นอกจากณัฐไม่มีความรู้เรื่องการแต่งกายที่เธอต้องการแล้ว ยังจะได้ของแถมที่ไม่พึงปรารถนาอีกด้วย
ณัฐมองหน้าเธอแทนที่จะมองเสื้อ หญิงสาวฉงนในท่าทีและแววตาแปลก ๆ
"ตัวไหนก็เหมือนกันครับ" ณัฐตอบ
"เห็นไหมคะคุณน้อง เจ๊บอกแล้วว่าเก๋ทั้งคู่ เอาไปสองตัวเลยสิคะ เดี๋ยวเจ๊คิดราคาพิเศษ" เจ๊คนขายเชียร์ออกหน้าออกตา
"ซื้อตัวไหนให้ก็เหมือนกัน. . .อีกสามวันก็เลิกกันแล้ว" ณัฐเดินออกจากร้านไป ทิ้งให้หญิงสาวและเจ๊เจ้าของร้านยืนเหวออ้าปากค้าง
.
.
.
.
.
ณ ศาลาประชาคมของอำเภอหนึ่งในจังหวัดชนบท ชาวบ้านตาสีตาสามากมายเกือบสองร้อยคนต่างตั้งใจนั่งฟังวาทะของนักการเมืองหญิงในดวงใจ "ดารินทร์ หทัยเปี่ยมสุข" ซึ่งกล่าวปราศรัยหาเสียงที่นี่พร้อมเปิดให้ชาวบ้านได้ร้องเรียนปัญหาเพื่อนำไปใช้เป็นแนวทางวิเคราะห์นโยบายพัฒนาชุมชน
น่าเศร้าที่อีกไม่นานผมคงต้องทำลายความฝันของชาวบ้านตาดำ ๆ จนย่อยยับไม่มีชิ้นดี เวทีนี้ถูกผมแทรกแซงทุกกระบวนการแล้ว ตั้งแต่ฝ่ายสตาฟในงาน ฝ่ายโสตทัศนูปกรณ์ สื่อมวลชน หรือแม้กระทั่งตัวดารินทร์เอง จุดมุ่งหมายคือทำลายอนาคตหน้าที่การงานของเธอ เช่นเดียวกับที่เธอเคยใช้อำนาจกดดันให้แม่ผมต้องออกไปขายของที่อื่น เรื่องนี้ถือว่าต้องแยกกันกับหนี้แค้นของเกรซ
ผมปล่อยให้ดารินทร์พูดไปตามปกติเพื่อรอให้มีคนเข้ามาฟังมาก ๆ จะได้ช่วยกันเป็นสักขีพยานสิ่งที่เธอจะแสดงโชว์ออกมาอีกไม่นานนี้
"ในสายตาดิฉัน ลูกของพ่อแม่พี่น้องก็เหมือนลูกดิฉัน เพราะเราต้องฝากอนาคตกับพวกเขา สิ่งแรกที่ดิฉันคิดว่าพวกเราควรจะทำคือสร้างชุมชนให้เข้มแข็ง ชาวบ้านต้องมีอาชีพเสริม มีรายได้มั่นคงเลี้ยงปากท้อง ที่สำคัญลูกหลานพวกเราต้องได้รับโอกาสทางการศึกษา. . ." ดารินทร์ในชุดเสื้อคลุมประจำพรรคการเมืองและกางเกงเข้ารูปดูทะมัดทะแมงน่าเชื่อถือเมื่อกล่าววาทศิลป์โน้มน้าวให้ชาวบ้านคล้อยตาม
"ขอโทษนะที่พาเธอมาด้วย ผมยังปล่อยเธอไปไม่ได้ขณะยังมีบัญชีคาราคาซังกับคุณแม่เธออยู่" ผมหันไปกระซิบเกรซซึ่งถูกควบคุมร่างกายไม่ให้ขยับเขยื้อนได้ เธอทำได้แต่นั่งรอดูเหตุการณ์ต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับแม่ของเธอ โดยผมเลือกที่นั่งหลังสุดเพื่อให้สังเกตการณ์ได้ทั่วถึง
"ขอยืมโทรศัพท์ดูเล่นหน่อยนะ" แววตาของเกรซแสดงความวิตกเมื่อเห็นผมล้วงควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของเธอ
"รู้น่ะว่าเสียมารยาท แต่ผมเก็บมารยาทไว้ใช้กับคนดี ๆ เท่านั้น" และแล้วผมก็หยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมากดเล่นฆ่าเวลาโดยการค้นหาเบอร์โทรลูกหนี้คนอื่น ๆ ที่ยังไม่มีข้อมูลในตอนนี้ เผื่อจะโชคดีเจอใครสักคน
ไม่เสียแรงเปล่า เจอจริง ๆ ด้วย เป็นคนที่คาดไม่ถึงเลยทีเดียวเชียว
.
.
.
ความตื่นเต้น ความคึกคะนอง ความลุ้นระทึก อารมณ์ต่าง ๆ วิ่งวนไปมาภายในความคิดผมจนเนื้อตัวสั่นเทิ้ม ผมจะได้เบาะแสลูกหนี้อีกคนแล้วหรือนี่ ว่าแล้วก็โทรไปหาซะหน่อย
แต่ละครั้งที่เสียงรอสายดังขึ้น แม้มันจะห่างเพียงวินาที แต่สำหรับผมแล้วมันนานจนแทบขาดใจ หัวใจผมพองเต้นไม่เป็นจังหวะ เหมือนลุ้นฟังผลสอบหรือรอฟังผลตรวจเลือดอย่างไรอย่างนั้น
.
.
.
"ฮัลโหล ว่าไงเกรซ" ปลายสายรับ
ทันทีเมื่อได้ยินผมก็จำได้แม่นยำว่าเจ้าของเสียงเป็นใคร ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานเพียงใด
"ฮัลโหล ๆ เกรซมีไรว่ามา" ปลายสายย้ำอีกรอบ
แต่ผมนึกคำพูดอะไรไม่ออกจริง ๆ ในช่วงเวลากะทันหันเช่นนี้ ดีใจจริง ๆ ในที่สุดผมก็ตามหานายเจอจนได้
"ถ้าไม่พูดจะวางสายนะ. . เฮ่ย ได้ยินเปล่า?"
.
.
.
.
"คนทรยศ"
.
.
.
"เกรซพูดอะไรวะ ไม่รู้เรื่องเลย ต่อสายผิดรึเปล่า. . . เฮ้ย!. ." ผมกดตัดสายทิ้ง แล้วเมมเบอร์โทรศัพท์ไว้
ตั้งแต่เขารับตำแหน่งจตุรเทพเฮงซวยนั่นก็เปลี่ยนไป ทุกวันนี้ผมรู้จักเขาในฐานะโพดำ เขาคนเดิมในความทรงจำของผมได้ตายไปนานแล้ว. . .
.
.
.
ไม้. . .นายได้รับเกียรติเป็นจตุรเทพคนแรกที่ผมจะขยี้ให้แหลกยับเยิน
"ดิฉันขอแรงอาสาสมัครน้อง ๆ ผู้ชายสักสองสามคน ขึ้นมาช่วยงานบนเวทีหน่อยนะคะ" ด้วยพลังศรัทธาจากคนในชุมชน เมื่อดารินทร์เอ่ยขึ้น ก็มีเด็กหนุ่มอายุราวสิบเจ็ดสิบแปดขันอาสาขึ้นไปช่วยอย่างไม่รอช้าถึงห้าคน
"รบกวนช่วยยืนเรียงแถวหน้ากระดานนะคะ" เด็กหนุ่มจัดระเบียบกลุ่มตามที่ดารินทร์บอก ความที่เป็นหนุ่มบ้านนอกซื่อ ๆ ทำให้พวกเขาไม่คิดเอะใจหรือตั้งคำถามใด ๆ จนกระทั่ง. . .
พวกเขารู้สึกว่าขยับตัวไม่ได้ รวมถึงผู้ฟังทุกคนที่นั่งอยู่ในศาลาประชาคม ผมบังคับประสาททำให้ทุกคนแน่นิ่ง อนุญาตให้เพียงกรอกตารับรู้สภาพการณ์รอบตัว หลายคนเหงื่อผุดประหนึ่งเข้าใจว่าเป็นอัมพาตพร้อมกัน
"ร้อนจัง ขออนุญาตถอดเสื้อนะคะ" ดารินทร์รูดซิปเสื้อคลุมโยนออกพร้อมกางเกงใน ข้างในเธอใส่ชุดชั้นในลูกไม้สีแดงร้อนแรงพร้อมถุงน่องเข้าชุดกันเหมือนหลุดมาจากมิวสิควิดีโอเพลงมูแรงรูจโดยไม่แคร์สายตาใครทั้งสิ้น เธอสั่งให้ฝ่ายโสตฯ เปิดพาวเวอร์พอยต์ฉายโครงการของเธอ
แค่เพียงสไลด์หน้าแรก คนเฒ่าคนแก่ก็ถึงกับลมจับ มันคือรูปที่ตัดมาจากหนังโป๊ญี่ปุ่นแนวหญิงวัยกลางคนเสพสมกับเด็กหนุ่ม
"โครงการของดิฉันส่งเสริมให้พวกเราดูแลตัวเองกันได้ในชุมชน ไม่ต้องรอความช่วยเหลือจากรัฐ อันดับแรกคือโครงการหีเพื่อนบ้านเอื้ออาทร เราจะผลัดกันสวิงกิ้งโดยเกณฑ์หนุ่มสาวแรกรุ่นมานอนอ้าหีถอกกระดอเย็ดแลกเปลี่ยนหมุนเวียนกันในหมู่บ้าน คนแก่ควยเหี่ยวนมยาน พ่อแม่ที่อยากเงี่ยนกับคู่ขาหน้าใหม่ก็ร่วมแจมได้ พวกผู้ชายจะได้ไม่เสียเงินไปตีกะหรี่ในซ่อง เย็ดกันแค่คนภายในหมู่บ้าน เป็นการส่งเสริมสถาบันครอบครัวและชุมชนให้มีความเข้มแข็ง"
.
.
.
ในฐานะที่ผมเป็นคนเดียวที่ขยับตัวได้ ณ ที่นี้ อยากบอกว่ามันยากเหลือเกินที่จะอดกลั้นไม่ให้ตัวเองระเบิดหัวเราะออกมา
.
.
.
"โครงการถัดมา ควยหีปลอดเชื้อ เราจะส่งเสริมให้มีการนำพืชผักสวนครัว ผลไม้ วัตถุดิบในครัวเรือนต่าง ๆ เอามาเสริมสร้างความเสียวซ่านให้แก่กระดอ รูหี และรูดากของพวกท่าน อาทิ ผู้ชายเจาะแตงโมกระเด้า ใช้ปลาหมึกรูดควยน้ำแตก ผู้หญิงก็ใช้ปลาไหล แตกกวา มะระ ยัดหีเข้าไปลึก ๆ แต่ถ้าใครชอบแนวฟิสต์ติ้งสอดเข้าไปทั้งมือ ดิฉันแนะนำให้ใช้มะละกอ รับรองหีแหกสมใจอยาก ถ้าเป็นตุ๊ดก็ดากขยายสบายรูกันถ้วนหน้า ปลอดภัยไร้โรค เป็นความสุขทางเพศแบบทางเลือกอย่างหนึ่งที่ควรให้การสนับสนุน"
เธอพูดจริงจังเป็นการเป็นงานตามวิสัยนักการเมือง แต่เนื้อหาวาทะกลับตรงกันข้ามอย่างหน้ามือเป็นหลังเท้า ดารินทร์กดสไลด์ให้เห็นภาพอนาจารประกอบโครงการสัปดนของเธอต่าง ๆ โดยเฉพาะคำจำพวกว่า "หี" "ควย" "เย็ด" เธอเลือกใช้ฟ้อนท์สีแดงและทำตัวหนาเน้นข้อความ น่าสงสารชาวบ้านที่ต้องมารับรู้ความวิปลาสของผู้หญิงคนนี้โดยไม่มีโอกาสแม้แต่จะโต้แย้งหรือแสดงความคิดเห็น
"และโครงการสุดท้าย น้ำว่าวโอท็อป เป็นโครงการสนับสนุนให้ชุมชนมีรายได้เสริมโดยเฉพาะคุณพ่อบ้านเด็กหนุ่มวัยรุ่นทั้งหลาย วันนี้ดิฉันมีตัวอย่างมาสาธิตค่ะ"
ดารินทร์หยิบเจลหล่อลื่นขึ้นมาหนึ่งขวด เธอเดินกรีดกรายไล่ถลกกางเกงเด็กหนุ่มทั้งห้าทีละคนต่อหน้าธารกำนัล ทุกครั้งที่ถลกกางเกงเด็กหนุ่มลงเธอจะส่งเสียงอุทานประกอบ เช่น "อุ๊บส์!" "ว้าว!" "โอ้วว!" เพื่อสร้างอารมณ์ร่วมสนุกให้แก่ชาวบ้านผู้ฟังประหนึ่งนักมายากลผู้ชอบสร้างเซอร์ไพร์ส แต่ไร้การตอบสนองใด ๆ นอกจากคมสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจเหลือแสนพุ่งขึ้นมาจากล่างเวที
ผมส่งกระแสจิตครอบงำเด็กหนุ่มบนเวทีให้ลืมความอายเพื่อให้ดารินทร์สาธิตโครงการได้อย่างราบรื่น
ดารินทร์เทเจลหล่อลื่นใส่อุ้งมืดและชักว่าวสลับอมดูดควยเด็กหนุ่มแต่ละคน ชาวบ้านได้แต่นั่งมองเธอทำตามใจอยากอย่างไร้หนทางขัดขืน ผ่านไปไม่กี่นาที เด็กหนุ่มเริ่มถึงจุดสุดยอด หลั่งน้ำกามออกมาทีละคนจนครบ ดารินทร์ใช้ชามรองรับทุกหยาดหยดราวกับน้ำอมฤตทรงคุณค่า
"น้ำกามที่ได้จากการคั้นสด ๆ คือน้ำตาลฟรุกโตสชั้นดี อุดมไปด้วยวิตามิน" เธอรินน้ำกามจากชามถ่ายใส่แก้วไวน์ก้านยาวแล้วยกขึ้นจิบอย่างสุนทรีย์ แม้หลายคนอยากเบือนหน้าหนีแต่ก็ทำไม่ได้เพราะผมบังคับให้ทุกคนต้องมีมารยาทฟังจนกว่าเธอจะจบการนำเสนอ
"เราจะบรรจุน้ำว่าวใส่ขวดขาย ผู้บริโภคสามารถนำไปรับประทานก็ได้ พอกหน้าเสริมความงามก็ได้ เหมือนน้ำผึ้งดี ๆ นี่เอง แต่น้ำผึ้งก็มีการแบ่งเกรด เด็กเอ๊าะ ๆ หมอยยังไม่ขึ้นจะรีดน้ำยากและหวานหอม รสชาติไม่คาว น้ำว่าวเกรดนี้เรียกราคาขายงาม ๆ ได้แน่นอน ส่วนเด็กวัยเห่อหมอยก็อีกเกรด เด็กวัยหัดเย็ดก็อีกเกรด เด็กวัยมหาลัย หนุ่มวัยทำงานก็ต้องแยกกันเพื่อสะดวกต่อการตั้งราคา แล้วต้องมีโปรโมชั่นดึงดูดคนซื้อ เราจะใส่เส้นหมอยลงไปในน้ำว่าวบางขวด ใครเอาไปดื่มแล้วเจอเส้นหมอยติดปากถือว่าโชคดี เอาหมอยเส้นนั้นมาขึ้นรางวัลได้. . ." ขณะที่ดารินทร์จ้ออยู่นั้น เธอสังเกตเห็นผู้ใหญ่บ้านมองขึ้นมาด้วยแววตาเดือดดาล
"ผู้ใหญ่ฯมีคำถามอะไรรึเปล่าคะ. . ." เธอถาม
"หรือว่าอยากชิมบ้าง?" ดารินทร์เดินไขว้ขาทิ้งส้นเท้าลงจากเวทีราวนางแบบมืออาชีพ ตรงดิ่งหาผู้ใหญ่บ้านซึ่งนั่งแถวหน้าสุด
เธอบรรจงป้อนน้ำกามใส่ปากผู้ใหญ่บ้าน เหยื่อแน่นิ่งไร้หนทางต้าน ทันทีที่ได้รับรสสัมผัสน้ำอสุจิ น้ำตาก็ไหลเอ่อออกมาทดแทนของเหลวที่เข้าปาก
"ใครอยากชิมอีกบอกได้นะคะ" เธอกวาดตามองหาผู้สนใจ อันที่จริงควรจะเรียกว่าหาเหยื่อมากกว่า ผู้คนพากันกลอกตาหนีกันให้ว่อนด้วยกลัวจะถูกหมายหัวรายต่อไป
"อุ๊ย คุณยายสนใจเอาไปพอกหน้าไหมคะ จะได้เปล่งปลั่งมีน้ำนวลคืนความสาว" เธอทักคุณยายท่านหนึ่งที่โชคร้ายนั่งอยู่ในจุดสะดุดตาเธอเข้าพอดี ดารินทร์เดินเข้าไปหาเธอและเทน้ำกามจากแก้วใส่มือ ละเลงบนใบหน้าคุณยายเหมือนมาส์คหน้า กลิ่นเหม็นคาวคละคลุ้งไปทั่วบริเวณจนหลายคนถึงกับสำลัก
.
.
.
หลังเสร็จสิ้นการสาธิต เธอกลับขึ้นไปบนเวทีอีกครั้ง พร้อมโพสท่าชี้นิ้วขึ้นฟ้ากล่าวปิดงานปราศรัย
.
.
.
"อย่าลืมนะคะพ่อแม่พี่น้อง เลือกเบอร์แปดแตดบาน ดารินทร์ หทัยเปี่ยมสุข ยินดีรับใช้เยี่ยงกะหรี่ค่ะ"
.
.
.
.
นาทีนี้มาถึงแล้ว
สิ่งที่ผมรอคอยทั้งหมด หาใช่การแสดงโชว์ของดารินทร์
แต่เป็นผลตอบรับหลังการแสดงต่างหาก
.
.
.
.
ผมดีดนิ้วปล่อยให้ผู้คนหลุดจากการพันธการควบคุมประสาทสัมผัส รวมทั้งดารินทร์ และเกรซที่นั่งอยู่ข้างตัวผม
"ไอ้เหี้ยเต๋อ! มึงทำอะไรลงไป!" เกรซลุกขึ้นง้างมือเตรียมเอาเรื่อง
"อย่าสนใจผมเลย เป็นห่วงคุณแม่เธอดีกว่านะ" ผมพายมือไปทางเวทีให้เกรซเห็นลำดับความสำคัญก่อนหลังของสิ่งที่ควรจัดการแก้ไข
ผู้คนกรูกันขึ้นไปบนเวทีเพื่อลากตัวดารินทร์ บ้างก็ขว้างปาสิ่งของด้วยความโกรธแค้น สื่อมวลชนฉวยโอกาสบันทึกภาพข่าวเด็ดนี้ไว้ มันต้องดึงดูดความสนใจ ขายได้แน่นอน
"อีนี่มันบ้าไปแล้ว! อีโรคจิต!"
"อีวิปริต! อีเดนนรก!"
"ฆ่ามันให้ตาย!!"
.
.
.
"แม่!!" เกรซผละมือจากผมขึ้นไปบนเวที คนคุ้มกันและสตาฟเข้ามาล้อมตัวดารินทร์ไว้ เกิดเหตุปะทะตะลุมบอนกันระหว่างทีมงานหาเสียงและชาวบ้านซึ่งเข้าใจว่าเหตุการณ์อุบาทว์เลวชาติทั้งหมดนั้น ทีมงานมีส่วนสมคบคิด เสียงด่าทอสาบแช่งดังระงม ผู้คนอีกส่วนก่อจลาจลขว้างปาสิ่งของลอยไปมาเหมือนเกิดพายุพัด ขวดแก้วขนาดเหมาะมือลอยกระแทกโดนศีรษะดารินทร์จนหัวแตกเลือดไหล เธอทรุดตัวลงทันที ทีมงานและเกรซผู้เป็นลูกสาวเสี่ยงตายเข้าล้อมปกปิดไม่ให้ทุกคนเข้าถึงตัวดารินทร์ได้แม้จะถูกลูกหลงไปด้วยก็ตาม
"ฉันทำอะไรผิด!!??" ดารินทร์ปิดหูปิดตาร้องไห้จ้า ความสับสนและอาการตกใจเข้าประเดประดังจนตั้งตัวไม่ได้ เธอไม่รู้ตัวเลยว่าทำอะไรลงไปบ้าง และอยู่ในสภาพกึ่งเปลือยเช่นนี้ได้อย่างไร
.
.
.
"ฉันทำอะไรผิด ฉันอะไรผิด" เสียงความคิดของดารินทร์ดังแว่วเข้าหัวผม ก่อนที่เธอจะถูกทีมงานต้อนพาตัวหลบเข้าหลังเวที
.
.
.
"ฉันทำอะไรผิดงั้นรึ?"
.
.
.
"นั่นเป็นคำถามที่ผมกับแม่ก็เคยสงสัยเหมือนคุณ"
.
.
.
.
.
เช้าวันต่อมาผมตื่นขึ้นอย่างแจ่มใส การไล่ล่าลูกหนี้นับว่าคืบหน้าไปอีกก้าวหนึ่ง แม้ว่าพวกธนิกได้เข้ามาสอดให้เสียเวลาไปบ้างก็ตามที
ผมลงไปตระเตรียมอาหารเช้าอย่างง่ายได้แก่ ไข่ดาว แซนด์วิชแฮมชีส น้ำส้มคั้น เชื่อได้เลยว่าวันนี้ผมจะเจริญอาหารเป็นพิเศษหลังจากทวงหนี้สำเร็จอีกรายอย่างงดงาม เปิดทีวีรับชมผลงานพลางทานอาหารเช้าไปด้วยคงเป็นความคิดที่วิเศษ
แต่ขณะที่ผมกำลังจะกดรีโมตก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจนต้องวางมือลง
"ปึง ๆ ๆ ๆ ๆ !"
ระดับจังหวะและน้ำหนักที่ทิ้งลงบานประตูแสดงถึงความเกรี้ยวกราดของผู้มาเยือน ใครหนอช่างบังอาจ สั่งให้แก้ผ้าวิ่งรอบหมู่บ้านซักรอบท่าจะดี
.
.
". . . . . ."
.
.
.
บ้าชะมัด ผมอ่านใจคนไม่ได้อีกแล้ว จึงต้องหลับตาพึ่งตาทิพย์ใช้สังเกตการณ์จากด้านนอก
"ม. . . ไม่จริง"
มีน ผู้มีพลังพิเศษที่พบกันคราวก่อน! เธอรู้จักบ้านผมได้ยังไง แล้วเธอมาที่นี่เพื่ออะไร!?
"อธิบายมาซิว่าข่าวนี้มันยังไงกัน! ฝีมือเธอใช่ไหม!" ในมือมีนกำม้วนหนังสือพิมพ์แน่นจนยับ ผมเดาได้เลยว่าข่าวดารินทร์แน่นอน
"ทำไมอาละวาดมั่วซั่วแบบนี้! บ้าระห่ำอะไรขึ้นมา! เปิดประตูมาคุยกันซิ!" เธอยังคงร้องเรียกให้ผมเปิดประตู ผมค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างระมัดระวังไม่ให้เกิดเสียงดัง
"ฉันรู้ว่าเธออยู่ในบ้าน ออกมาคุยให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้!" มีนยืนกรานหนักแน่น
.
.
.
ผมใช้ตาทิพย์สังเกตการณ์รอจนพายุเคาะประตูสงบลง เธอคงล้มเลิกความพยายามแล้ว
ทว่าผิดคาด มีนล้วงกระเป๋าหยิบกระดาษแผ่นเล็กขึ้นมาเขียนข้อความบางอย่างหยุกหยิก ๆ
เธอสอดกระดาษแผ่นนั้นลอดผ่านช่อง

ตอนที่ 14 เด็ดดอกไม้เหล็ก
.
.
.
"อ๊ายยยยยยยยยย!! ทำไมถึงเป็นอย่างนี้!! อ๊ายยยยยยยย!!!"
ผมรู้สึกได้ว่าเกรซส่งหวีดร้องแสบแก้วหูกว่าทุกครั้ง
.
.
"คุณหนูเกรซ ทานข้าวหน่อยเถอะค่ะ สักนิดก็ยังดีนะคะ" หัวหน้าแม่บ้านอายุรุ่นยายบรรจงป้อนข้าวเข้าปากเกรซซึ่งถูกมัดตรึงติดกับเก้าอี้
"กูไม่กิน! อีพวกเหี้ย! พวกมึงเป็นอะไรกันหมด!? ถ้าพ่อกลับมาเมื่อไหร่กูจะให้เฉดหัวมึงออกไปทั้งบ้านคอยดู!!" เกรซบ้วนข้าวทิ้ง ตาขวางมองคนสวน สาวใช้ และแม่บ้านที่รายล้อมรอบตัว
"คุณพ่อเธอไม่อยู่น่ะดีแล้ว . . . เพราะต่อให้เขาอยู่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ซ้ำยังจะกลายเป็นหมากของผมไปอีกตัว" ผมวางช้อนส้อมลงเบา ๆ พลางหยิบกระดาษซับคราบไขมันบริเวณริมฝีปาก อาหารมื้อนี้ช่างล้ำเลิศ ต้องยอมรับว่าคนครัวบ้านในบ้านเกรซนั้นปรุงอาหารได้อย่างพิถีพิถัน ใส่ใจแม้กระทั่งการจัดแต่งจาน แต่ถึงอย่างไรก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ปัจจัยที่เสริมให้มื้อนี้พิเศษกว่ามื้ออื่น ๆ อีกประการหนึ่งนั้น ก็เพราะมีอาหารตาชั้นเยี่ยมจัดแสดงอยู่กลางโต๊ะ หากเปรียบกับภัตตาคารหรูก็คงเหมือนมีน้ำแข็งสลักรูปหงส์ประดับประดา
.
.
.
แต่คนหยาบช้าอย่างผมไม่มีปัญญาเสกสรรประติมากรรมอ่อนช้อยเช่นนั้นหรอกนะ
.
.
"โอย แยงหีคุณแม่แรง ๆ เลยซิจ๊ะ!" ดารินทร์หมอบโก่งโค้งให้เด็กวัยรุ่นกระแทกจากด้านหลังด้วยท่าสุนัขอยู่บนโต๊ะอาหารยาว คู่รักคู่รสทั้งสองหันหลังให้เกรซ ด้วยมุมมองนี้ พวงประโปกเด็กหนุ่มจึงแกว่งไกวอยู่ตรงหน้าเกรซ ขณะที่ท่อนลำผลุบเข้าผลุบออกด้วยจังหวะหนักแน่นดังป๊าบ ๆ ๆ จนเชิงเทียนและแจกันดอกไม้บนโต๊ะล้มระเนระนาด
"แม่คะ พอเถอะ หนูจะทนไม่ไหวแล้ว ฮืออออออออ!!" ผมไม่รู้ว่าวันนี้เกรซร้องไห้ไปกี่รอบแล้ว หากรวมน้ำตาที่เธอเสียไปทั้งหมดคงกักเก็บได้เป็นขวดเลยกระมัง
"คุณเต๋อจะรับน้ำชาหลังอาหารหน่อยไหมคะ วันนี้เป็นชาลาเวนเดอร์ค่ะ" คุณยายหัวหน้าแม่บ้านยื่นกาเซรามิคลวดลายวิจิตรหรูหราชวนดื่ม เธอคอยยืนอยู่ข้างมุมห้องอาหารในอิริยาบถพร้อมปรนนิบัติด้วยไมตรีจิตรแม้ผมจะเป็นคนแปลกหน้าที่บุกเข้าบ้านโดยพลการ และถึงแม้จะมีคนสมสู่กันให้ดูเยี่ยงสัตว์ต่อหน้าเธอก็ตาม นี่ถ้าคุณยายไม่ตกอยู่ในมนต์สะกดของผมล่ะก็คงจะหัวใจวายไปแล้ว
"ขอบคุณครับ ได้ชาซักถ้วยล้างปากก็ดี" ผมยิ้มรับ คุณยายแม่บ้านบรรจงรินชาลงถ้วย กลิ่นไอร้อนหอมหอมฟุ้งจากดอกลาเวนเดอร์ช่วยกลบกลิ่นสาบเหงื่อของดารินทร์และคู่ขาวัยรุ่นให้บรรเทาลง เด็กที่ผมสะกดจิตมาคราวนี้เป็นเด็กขายข้างถนนซึ่งคาดว่าคงไม่ค่อยได้อาบน้ำบ่อยเท่าไหร่ กลิ่นตัวค่อนข้างแรงทีเดียว
"ป้าครับ ผมอยากลองนอนตะแคงเย็ดบ้าง" เด็กหนุ่มวัยรุ่นร้อง
"ตามใจเธอเลยสิจ๊ะ" ดารินทร์พลิกตัวกลับอำนวยความสะดวกให้เด็กหนุ่ม
"คุณแม่ขอหันหีไปทางลูกสาวนะคะ เย็ดกันแบบถ่าง ๆ เอาให้ลูกสาวคุณแม่เห็นตอนเราเย็ดกันชัด ๆ แม่อยากให้เขาได้ดูไว้เป็นตัวอย่าง จะได้เจริญรอยตามเป็นกะหรี่ร่านควยไม่แพ้กัน"
"คุณดารินทร์พูดได้ดีทีเดียวครับ" ผมปรบมือเบา ๆ และมองดูคนทั้งสองดำเนินกิจกามต่ออย่างเพลิดเพลิน
เกรซทำใจไม่ได้เมื่อเห็นแคมที่แม่บังเกิดเกล้าเบ่งคลอดเธอออกมานั้น ถูกกระหน่ำเย็ดด้วยควยของเด็กขายข้างถนนกลิ่นตัวสาบสาง แต่อย่างไรก็ตาม บัดนี้เธอเข้าใจถ่องแท้แล้วว่าป่วยการที่จะต่อรองกับคนที่ถูกผมสะกดจิต จึงหันมาสื่อสารกับผมโดยตรง
"ไอ้เต๋อ! มึงคิดเหรอว่าทำแบบนี้แล้วกูจะยอมขอโทษมึง!" เกรซตวาดข้ามหัวดารินทร์มาทางผมซึ่งนั่งตรงหัวโต๊ะอีกด้านหนึ่ง
"ผมไม่จำเป็นต้องเรียกร้องให้ใครขอโทษ เพราะผมสามารถทำได้มากกว่าเรียกร้องคำขอโทษ...อย่างที่เธอเห็น" ผมยกถ้วยชาขึ้นจิบเบา ๆ
"ไม่แปลกเลยที่คนระยำอย่างมึงจะทำแต่เรื่องอับปรีย์อย่างนี้! ที่มึงกำพร้าพ่อก็เพราะมึงไม่ใช่ลูกคน แม่มึงเงี่ยนแล้วไปแหกหีติดเป้งให้หมาข้างถนนเย็ด ถึงได้คลอดออกมาเป็นลูกคนลูกหมาอย่างมึง!! ลูกคนอื่นแม่เค้าเลี้ยงกันด้วยน้ำนม แต่แม่มึงเลี้ยงด้วยน้ำหีมันเอง อีดอกทิพย์แม่งเบ่งน้ำหีกรอกปากมึงทุกวัน มึงถึงได้โตมาจัญไร คิดแต่เรื่องต่ำ ๆ!!"
"พูดจบหรือยัง. . ." ผมลดถ้วยชาลง ตอบกลับเกรซด้วยแววตาไร้ความรู้สึก
"แทงใจดำล่ะสิ กูไม่ยอมถูกลูกอีดอกทองอย่างมึงเล่นกูฝ่ายเดียวหรอก" เกรซกัดริมฝีปากบ่งบอกถึงความคับแค้นและสัญชาตญาณไม่ยอมคน
"จำได้ไหมว่าเมื่อกี้เธอพูดอะไรเอาไว้บ้าง" ผมตักน้ำตาลลงถ้วยเพิ่มอีกช้อนชา รสหวานจะช่วยให้อารมณ์สงบเย็น
"กูจำได้สิ จะให้ด่าแม่มึงอีกรอบไหมล่ะ รับรองเหมือนเดิม"
"เปล่าหรอก. . . ผมเพียงจะบอกว่า จำได้ครบก็ดีแล้ว"
.
.
"เพราะผมไม่รับ แต่จะส่งถ้อยคำพวกนั้นไปให้แม่เธอรับแทน"
ผมดีดนิ้วเรียกคนสวน เจ้าตัวโค้งคำนับอย่างแข็งขัน
"ถ้าจำไม่ผิด ผมเห็นไซบีเรียนขนเงาตัวหนึ่งก่อนเข้าบ้าน ตัวผู้หรือตัวเมียน่ะ" ผมถามพลางแกว่งช้อนคนน้ำตาลให้ละลาย
"ตัวผู้ครับ ชื่อเจ้าอเล็กซ์ซานเดอร์ หมาตัวโปรดของคุณนาย" คนสวนตอบ
"รูปก็งามนามก็เพราะ ชักอยากทำความรู้จักแล้วสิ ช่วยพาเจ้าอเล็กซานเดอร์มาที่นี่ทีสิครับ"
คนสวนวาดมือโค้งน้อมตอบรับคำสั่งและออกจากห้องไปทันที
ใบหน้าของเกรซซีดเผือดลงทันที
"มึงคิดจะทำอะไร. . ." เกรซถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
ผมไม่ตอบ แต่ยกถ้วยชาขึ้นจิบอีกครั้ง อืมม์แฮะ. . .คราวนี้ค่อยหวานนุ่มละมุนลิ้นขึ้นมาหน่อย
"ลูกเกรซคะ ดูคุณแม่ไว้ดี ๆ นะคะ อีกหน่อยลูกก็ต้องแหกหีแหกแตดให้ผู้ชายเย็ดแบบคุณแม่" ดารินทร์กางขาโชว์การสอดใส่แบบถึงพริกถึงขิง เด็กหนุ่มยังคงซอยไม่บันยะบันยั้ง
"ป้าครับ เปลี่ยนทำเลไปเอากันตรงเตาผิงดีไหมครับ" เด็กหนุ่มชวนเปลี่ยนท่า ดารินทร์พยักหน้าเห็นดีเห็นงาม ทั้งสองโดดลงจากโต๊ะจูงกันไปที่เตาผิงกลางห้อง
"พวกเธออย่าเกะกะสิจ๊ะ คนเค้าจะเย็ดกันไม่เห็นเหรอ" ดารินทร์ปัดมือไล่สาวใช้และแม่บ้านให้ไปยืนอยู่อีกมุมหนึ่งในห้อง สองชายหญิงร่านสวาทจัดแจงสมสู่กันทันทีที่หน้าเตาผิง เหนือเตาขึ้นไปเป็นรูปเธอและสามีในชุดข้าราชการเต็มยศพร้อมเครื่องราชอิสรยาภรณ์ชั้นสูง
"แม่ไม่เห็นแก่พ่อเลยเหรอ พอเถอะแม่. . ." เกรซสะอื้นวิงวอน แม้รู้ดีว่าพูดไปก็ไร้ค่า
"แม่เห็นแก่ควยเท่านั้นจ้ะ อาห์ ๆ ๆ แรง ๆ ลึก ๆ" ดารินทร์ยังอุตส่าห์ตอบกลับทั้งที่ถูกกระแทกเต็มเหนี่ยวจนยากที่จะพูดให้เป็นภาษา
"เจ้าอเล็กซ์ซานเดอร์มาแล้วครับ" คนสวนจูงสุนัขพันธุ์ไซบีเรียนขนเงาเข้ามาในห้องอาหาร
"หยุดนะไอ้เต๋อ!" เกรซร้องลั่นขึ้นมาทั้งที่ผมยังไม่ทันจะทำอะไร
"ผมคิดจะหยุดตั้งแต่อยู่ที่โรงแรมแล้วล่ะ แต่เห็นเธออยากจะเล่นต่อ และผมก็พอจะเป็นเพื่อนเล่นให้ได้ก็เลยสนองให้ มันไม่ลำบากอะไรเลยนะ แค่สั่งคนผ่านความคิด ถ้าเกรซเป็นผมจะรู้ว่ามันง่ายขนาดไหน ให้พระสงฆ์องค์เจ้าลุกขึ้นมาฆ่าคนก็ยังทำได้"
"กูขอโทษ! พอใจรึยังไอ้เหี้ย! หยุดได้แล้ว!"
"มันสายเกินไปแล้ว คำ ๆ นั้นเธอควรจะพูดตั้งแต่ตอนที่ผมให้โอกาส ที่จริงควรจะพูดตั้งแต่ก่อนที่ผมจะมีอำนาจโทรจิตด้วยซ้ำ ไม่ใช่พูดเพราะกลัวในอำนาจของผมหรือพูดอย่างขอไปที" ผมยกถ้วยชาขึ้นดื่มจนหมดถ้วยและวางกระทบจานดังแกรก เกมใหม่กำลังจะเริ่มขึ้น
"ป้าครับ ผมไม่ไหวแล้ว"
"คุณแม่ก็ไม่ไหวแล้วค่ะลูก อร๊างงงงงงงง"
ผมใช้โทรจิตสั่งให้สาวใช้หยิบถ้วยชาที่ผมดื่มจนหมดแล้วไปรองรับสารคัดหลั่งจากคนทั้งสอง ดารินทร์ถึงจุดสุดยอดแล้ว น้ำหงี่ใสแจ๋วของเพศหญิงนั้นมากกว่าน้ำกามของผู้ชายหลายเท่านัก เหมือนปัสสาวะราดก็ว่าได้ มันพุ่งพรวด ๆ ออกมาจากช่องคลอดของเธอล้นหลามราวกับน้ำป่าไหลหลาก เจือปนด้วยน้ำถามขาวขุ่นของเด็กหนุ่ม สาวใช้เก็บผลผลิตที่ได้จากการสังวาสครั้งนี้ได้ถึงครึ่งค่อนถ้วยทีเดียว
"อูยยย รูแฉะหมดแล้ว ลูกเกรซเอากระดาษมาซับน้ำหีให้คุณแม่หน่อยสิคะ" ดารินทร์แหกขาชี้ให้เห็นของเหลวที่ไหลย้อยออกจากรูสวาทไหลเลื้อยผ่านเรียวขาซึ่งมีทั้งของเธอเองและฝ่ายชายผสมกัน
"พี่เขาถูกมัดอยู่ครับ ป้าไม่ต้องห่วงเดี๋ยวผมทำความสะอาดให้เอง" คู่ขาหนุ่มจับดารินทร์ยกขาขึ้นเลีย ดูด ซดของเหลวจากหีอย่างอร่อยปาก ยิ่งทำให้เกรซขยะแขยงเข้าไปอีก
"เอาละ มาว่าเรื่องของเรากันต่อ" เมื่อผมเอ่ยขึ้นสาวใช้ก็รู้งาน เธอนำถ้วยชาดังกล่าวกลับมาวางคืนจานรองตรงหน้าผมอย่างเรียบร้อย
"เกรซบอกว่า แม่ผมสมสู่กับหมา. . . อีกอย่างหนึ่งคือเลี้ยงผมมาด้วยไอ้น้ำแบบเดียวกับที่แม่เธอปล่อยออกมาเมื่อกี้สินะ เกรซพูดแบบนั้นใช่ไหมเพราะเธอบอกว่าจำได้"
เกรซไม่ตอบเพราะไม่รู้จะพูดเพื่อกอบกู้สถานการณ์ให้ดีขึ้นมาได้อย่างไร
"แต่เอาเถอะ ไหน ๆ ก็ขอโทษผมแล้ว จะลดความผิดให้ครึ่งหนึ่ง" ผมพูดต่อ
"เลือกเอาว่าจะดูแม่เธอระเริงกามกับเจ้าอเล็กซานเดอร์ หรือเธอจะดื่มเครื่องดื่มในถ้วยนี้จนหมด"
ภาพทุกอย่างเลือนรางและวูบลง เกรซหน้ามืด เธอนึกไม่ถึงว่าการสำรอกคำผรุสวาทลามปามแม่เต๋อนั้นจะย้อนกลับมาเล่นงานเธอในรูปแบบที่คาดไม่ถึง เกรซอาจสร้างความเจ็บใจได้แค่ใช้คำพูดเลว ๆ เท่านั้น แต่เต๋อสามารถกระทำได้ในระดับเนรมิตให้สิ่งเลวร้ายนั้นเป็นจริงขึ้นมาได้
"แล้วกัน อย่าเพิ่งเป็นลมสิ" ผมดีดนิ้วออกคำสั่งหุ่นเชิดอีกครั้ง
.
.
.
คุณยายแม่บ้านรินน้ำชาร้อน ๆ ลงกลางกระหม่อมเกรซ
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!" ความแสบร้อนทำให้เธอโงหัวได้สติขึ้นมาทันใด
"ยังจำได้ใช่ไหมว่าผมให้ตัวเลือกอะไรไว้บ้าง นี่เป็นการบังคับเลือกและมีเมตตากับเธอที่สุดแล้วนะ ไม่งั้นผมคงให้ทำทั้งสองอย่าง" ผมเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์ คงต้องให้เวลาเกรซฟื้นคืนสติและคิดพิจารณาเลือกตัวเลือกตัวใดตัวหนึ่ง
"ไม่มีทางอื่นแล้วใช่ไหม เงิน? ตบตีฉัน? ข่มขืนฉัน? " เกรซพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ผมไม่สนใจข้อแลกเปลี่ยน ๆ ใดนอกจากกฎที่ผมบัญญัติขึ้นเอง" ผมปรายตามองเจ้าอเล็กซ์ซานเดอร์ที่ถูกคนสวนล่ามไว้อีกฝั่งหนึ่งของห้อง มันกระดิกหางแลบลิ้นแฮ่ก ๆ ไม่รู้เรื่องตามประสาสุนัข
ส่วนเกรซหันไปทางถ้วยชา ดูเหมือนเป็นทางเลือกที่รุนแรงน้อยกว่าแม้ว่าตัวเธอจะต้องเป็นฝ่ายรับกรรมก็ตามที
"เลือกได้แล้วสินะ" ผมอ่านใจเธอได้
เกรซพยักหน้าหงึกอย่างสิ้นหวัง
สาวใช้จัดแจงถือถ้วยชาให้ เธอต้องทำหน้าที่ยกถ้วยให้เกรซซดเพราะเกรซถูกมัดติดกับเก้าอี้
"เติมครีม เติมน้ำตาลไหมคะ" สาวใช้ถามยืนยันความแน่นอนก่อนเสิร์ฟ
"เติมให้แม่มึงสิอีเหี้ย!" สันดานแบบนี้แก้อย่างไรก็คงไม่หายจริง ๆ ด้วย เมื่อทำกับผมไม่ได้จึงหันไปลงกับสาวใช้แทน แต่ก็เอาเถอะ นี่เป็นเรื่องระหว่างผมกับเธอเท่านั้น
"ตกลงไม่เติมอะไรนะคะ" สาวใช้จับเกรซเกยคางขึ้นแล้วส่งขอบถ้วยถึงริมฝีปาก ค่อย ๆ เอียงถ้วยลงเพื่อรินเครื่องดื่ม
"เตือนไว้เลยว่าห้ามบ้วนหรือทำหกแม้แต่หยดเดียว อย่าลืมว่าถ้าเธอไม่ทำตามเกม ผมก็ยังเหลืออีกตัวเลือกหนึ่ง" ผมกำชับให้ไม่ลืมกฎกติกา
ของเหลวค่อย ๆ หลั่งไหลสู่ช่องปาก เกรซรับรู้ถึงกลิ่นรสเหม็นคาวของน้ำสังวาสจากดารินทร์ผสมน้ำกามเด็กขายจรจัด เธอหลับตาขมวดหน้าด้วยความรังเกียจ กระนั้นก็ต้องฝืนกลืนลงคอจนหมดถ้วย แววตาผมจับจ้องป้องกันไม่ให้เล่นตุกติกชนิดวินาทีต่อวินาที
"อ๊อกกกกกกกกกกกก" เธอถึงกับอาเจียนออกมา แต่ยังไงก็ถือว่ากลืนลงคอไปแล้ว ผมรอให้เธอสำรอกออกมาจนหมด จากนั้นจึงสั่งให้สาวใช้ปลดปล่อยเธอให้เป็นอิสระ หนี้ของเกรซได้รับการสะสางแล้ว
"ผมหวังว่าเกรซคงได้บทเรียนอะไรกลับไปคิดบ้างนะ" ผมลุกขึ้นบิดตัวยืดเส้นยืดสายหลังจากนั่งวาดมางสงบเล่นสงครามประสาทกับเธอมานาน
ระหว่างที่ผมปล่อยตัวตามสบายนั้น เกรซใช้จังหวะดังกล่าวคว้าเชิงเทียนเหล็กจับมั่น
"มึงมันไม่ใช่คน!!!" เธอปรี่เข้าใส่ผม
แต่ผมรับมืออย่างง่ายดาย กับคนสภาพจิตใจบอบช้ำขนาดนี้ แค่จ้องตาก็ทำให้หมดสติได้แล้ว
"อย่าทำให้ผมตลกดีกว่าน่าเกรซ. . . " ผมกล่าวกับร่างของเธอที่นอนแน่นิ่ง. . .
.
.
.
.
"พูดยังกับว่า. . . เมื่อก่อนพวกเธอเคยเห็นผมเป็นคนอย่างนั้นแหละ"
"พี่มีนครับ. . .กลับ. . . กันเถอะ ผมไม่ชอบอยู่ในห้างเลย" ณัฐเขย่าสะกิดมีนซึ่งกำลังยืนอ่านนิตยสารผู้หญิงในร้านหนังสือ รอยยิ้มบ่งบอกว่าเธอกำลังเพลินกับเนื้อหาข้างในจนลืมเวลา กระทั่งณัฐมาขัดจังหวะ
"เมื่อไหร่เธอจะเลิกทำตัวประหลาดแบบนี้ซะที อีกหน่อยเรียนจบแล้วจะทำงานกับใครได้" มีนตำหนิอย่างไม่สบอารมณ์ ณัฐผิดหวังเมื่อสังเกตเห็นนิ้วของเธอคั่นหน้าที่อ่านค้างไว้ แสดงว่าเธอคงยังไม่ยอมกลับง่าย ๆ แน่นอน
"พี่กำลังอ่านคอลัมน์สัมภาษณ์คุณดารินทร์อยู่เพลิน ๆ รอพี่อ่านอีกเดี๋ยวเดียว ใกล้จะจบแล้ว"
"ดารินทร์ ที่เป็นนักการเมืองหรือเปล่าครับ" ภาพใบปลิวหาเสียงที่อาซิ้มใจดีเคยให้อ่านอนาคตผุดขึ้นในหัวณัฐทันทีเมื่อได้ยินชื่อนี้
"ใช่? ถามทำไม ชอบเขาเหมือนกันเหรอ ผู้หญิงอะไรทั้งสวยทั้งเก่ง ใจดีอีกต่างหาก" มีนผละสายตาจากหนังสือส่งยิ้มให้ณัฐ
"แม่พี่ช่วยเหลือสัตว์ ส่วนพี่ตั้งใจว่าอยากทำงานช่วยเหลือคนเหมือนคุณดารินทร์" แววตาของเธอเปล่งประกายฉายความมุ่งมั่นแรงกล้า น่ากลัวไปอีกแบบเมื่อเทียบกับแววตาแฝงอุดมการณ์สุดโต่งของธนิก เล่นเอาณัฐวางตัวไม่ถูก ได้แต่ยิ้มแหย ๆ
"อย่าโกรธนะครับถ้าจะบอกว่า. . .ผู้หญิงคนนี้สร้างภาพครับ และจะไปไม่รอดในวงการนี้หรอกครับ อีกไม่นานนี้แหละ ผมกลัวว่าพี่มีนศรัทธาเธอมากแล้วจะเสียใจ" ณัฐหลบตาพูด
"ว่าไงนะ. . ." เปลวเฉิดฉายในแววตามีนดับสนิททันทีเมื่อได้ยิน
"จริง ๆ นะครับ ณัฐไม่โกหกหรอก"
"ณัฐ. . .เธอเคยพูดอะไรดี ๆ ที่คนอื่นฟังแล้วสบายใจบ้างไหม พี่ไม่ชอบนิสัยนี้เลยถึงมันจะมาจากความสามารถของเธอก็ตาม อะไรที่พูดแล้วคนฟังเป็นทุกข์น่ะหัดเก็บเอาไว้บ้าง เลิกทักแต่เรื่องอัปมงคลเอาความหดหู่ยัดเยียดให้คนรอบข้างเสียทีเถอะ ทุกวันนี้คนเขามองเธอเหมือนจิ้งจก นกแสก แมวดำ ไปแล้ว ไม่เข้าท่าเลยนะ" มีนเท้าสะเอวสั่นสอนจริงจัง อีกฝ่ายก้มหน้าสลด
"ตะ.. .แต่มันเป็นเรื่องจริง ผม. . .ก็แค่ทักขึ้นมา เผื่อว่าพี่อยากจะหยุดยั้ง. . .พี่เต๋อ" ณัฐพูด
"เดี๋ยวสิ. . . เต๋อเหรอ? เต๋อไปเกี่ยวข้องยังไงกับคุณดา" มีนเปลี่ยนท่าทีเมื่อได้ยินคำสำคัญ "เต๋อ"
"อย่าฟังเรื่องอัปมงคลเลยครับ นึกซะว่าก็แค่. . .จิ้งจกทัก" ณัฐคว้ากระเป๋าขึ้น
"ผมกลับก่อนนะครับ พี่อ่านหนังสือไปตามสบายเถอะครับ" เด็กหนุ่มหันหลังให้เธอแล้ววิ่งก้มหน้าออกจากร้านไป
"เดี๋ยว! ณัฐ! ณัฐ!" มีนร้องเรียก แต่ก็เปล่าประโยชน์ใด ๆ เธอเป็นคนทำให้ณัฐน้อยใจและคงไม่มีทางที่ณัฐจะยอมเปิดเผยข้อมูลที่เธอต้องการแน่นอน
.
.
.
"น้องคะ รบกวนช่วยพี่นิดนึงสิ" หญิงสาวคนหนึ่งทักณัฐระหว่างที่เขากำลังเดินจ้ำอ้าวหาทางออกจากห้าง
"พี่จะซื้อเสื้อให้แฟนน่ะ ตัดสินใจไม่ถูกเลย น้องว่าเชิ้ตตัวสีฟ้ากับสีชมพูตัวไหนดูดีกว่ากัน" ณัฐผ่านมาได้จังหวะพอดีจึงถูกเรียกเข้าร้านเสื้อ เหตุผลที่เธอเลือกณัฐ เพราะเธอคิดว่าเกย์แสดงออกนิด ๆ น่าจะมีหัวทางแฟชั่น ซึ่งเธอคิดผิด นอกจากณัฐไม่มีความรู้เรื่องการแต่งกายที่เธอต้องการแล้ว ยังจะได้ของแถมที่ไม่พึงปรารถนาอีกด้วย
ณัฐมองหน้าเธอแทนที่จะมองเสื้อ หญิงสาวฉงนในท่าทีและแววตาแปลก ๆ
"ตัวไหนก็เหมือนกันครับ" ณัฐตอบ
"เห็นไหมคะคุณน้อง เจ๊บอกแล้วว่าเก๋ทั้งคู่ เอาไปสองตัวเลยสิคะ เดี๋ยวเจ๊คิดราคาพิเศษ" เจ๊คนขายเชียร์ออกหน้าออกตา
"ซื้อตัวไหนให้ก็เหมือนกัน. . .อีกสามวันก็เลิกกันแล้ว" ณัฐเดินออกจากร้านไป ทิ้งให้หญิงสาวและเจ๊เจ้าของร้านยืนเหวออ้าปากค้าง
.
.
.
.
.
ณ ศาลาประชาคมของอำเภอหนึ่งในจังหวัดชนบท ชาวบ้านตาสีตาสามากมายเกือบสองร้อยคนต่างตั้งใจนั่งฟังวาทะของนักการเมืองหญิงในดวงใจ "ดารินทร์ หทัยเปี่ยมสุข" ซึ่งกล่าวปราศรัยหาเสียงที่นี่พร้อมเปิดให้ชาวบ้านได้ร้องเรียนปัญหาเพื่อนำไปใช้เป็นแนวทางวิเคราะห์นโยบายพัฒนาชุมชน
น่าเศร้าที่อีกไม่นานผมคงต้องทำลายความฝันของชาวบ้านตาดำ ๆ จนย่อยยับไม่มีชิ้นดี เวทีนี้ถูกผมแทรกแซงทุกกระบวนการแล้ว ตั้งแต่ฝ่ายสตาฟในงาน ฝ่ายโสตทัศนูปกรณ์ สื่อมวลชน หรือแม้กระทั่งตัวดารินทร์เอง จุดมุ่งหมายคือทำลายอนาคตหน้าที่การงานของเธอ เช่นเดียวกับที่เธอเคยใช้อำนาจกดดันให้แม่ผมต้องออกไปขายของที่อื่น เรื่องนี้ถือว่าต้องแยกกันกับหนี้แค้นของเกรซ
ผมปล่อยให้ดารินทร์พูดไปตามปกติเพื่อรอให้มีคนเข้ามาฟังมาก ๆ จะได้ช่วยกันเป็นสักขีพยานสิ่งที่เธอจะแสดงโชว์ออกมาอีกไม่นานนี้
"ในสายตาดิฉัน ลูกของพ่อแม่พี่น้องก็เหมือนลูกดิฉัน เพราะเราต้องฝากอนาคตกับพวกเขา สิ่งแรกที่ดิฉันคิดว่าพวกเราควรจะทำคือสร้างชุมชนให้เข้มแข็ง ชาวบ้านต้องมีอาชีพเสริม มีรายได้มั่นคงเลี้ยงปากท้อง ที่สำคัญลูกหลานพวกเราต้องได้รับโอกาสทางการศึกษา. . ." ดารินทร์ในชุดเสื้อคลุมประจำพรรคการเมืองและกางเกงเข้ารูปดูทะมัดทะแมงน่าเชื่อถือเมื่อกล่าววาทศิลป์โน้มน้าวให้ชาวบ้านคล้อยตาม
"ขอโทษนะที่พาเธอมาด้วย ผมยังปล่อยเธอไปไม่ได้ขณะยังมีบัญชีคาราคาซังกับคุณแม่เธออยู่" ผมหันไปกระซิบเกรซซึ่งถูกควบคุมร่างกายไม่ให้ขยับเขยื้อนได้ เธอทำได้แต่นั่งรอดูเหตุการณ์ต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับแม่ของเธอ โดยผมเลือกที่นั่งหลังสุดเพื่อให้สังเกตการณ์ได้ทั่วถึง
"ขอยืมโทรศัพท์ดูเล่นหน่อยนะ" แววตาของเกรซแสดงความวิตกเมื่อเห็นผมล้วงควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของเธอ
"รู้น่ะว่าเสียมารยาท แต่ผมเก็บมารยาทไว้ใช้กับคนดี ๆ เท่านั้น" และแล้วผมก็หยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมากดเล่นฆ่าเวลาโดยการค้นหาเบอร์โทรลูกหนี้คนอื่น ๆ ที่ยังไม่มีข้อมูลในตอนนี้ เผื่อจะโชคดีเจอใครสักคน
ไม่เสียแรงเปล่า เจอจริง ๆ ด้วย เป็นคนที่คาดไม่ถึงเลยทีเดียวเชียว
.
.
.
ความตื่นเต้น ความคึกคะนอง ความลุ้นระทึก อารมณ์ต่าง ๆ วิ่งวนไปมาภายในความคิดผมจนเนื้อตัวสั่นเทิ้ม ผมจะได้เบาะแสลูกหนี้อีกคนแล้วหรือนี่ ว่าแล้วก็โทรไปหาซะหน่อย
แต่ละครั้งที่เสียงรอสายดังขึ้น แม้มันจะห่างเพียงวินาที แต่สำหรับผมแล้วมันนานจนแทบขาดใจ หัวใจผมพองเต้นไม่เป็นจังหวะ เหมือนลุ้นฟังผลสอบหรือรอฟังผลตรวจเลือดอย่างไรอย่างนั้น
.
.
.
"ฮัลโหล ว่าไงเกรซ" ปลายสายรับ
ทันทีเมื่อได้ยินผมก็จำได้แม่นยำว่าเจ้าของเสียงเป็นใคร ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานเพียงใด
"ฮัลโหล ๆ เกรซมีไรว่ามา" ปลายสายย้ำอีกรอบ
แต่ผมนึกคำพูดอะไรไม่ออกจริง ๆ ในช่วงเวลากะทันหันเช่นนี้ ดีใจจริง ๆ ในที่สุดผมก็ตามหานายเจอจนได้
"ถ้าไม่พูดจะวางสายนะ. . เฮ่ย ได้ยินเปล่า?"
.
.
.
.
"คนทรยศ"
.
.
.
"เกรซพูดอะไรวะ ไม่รู้เรื่องเลย ต่อสายผิดรึเปล่า. . . เฮ้ย!. ." ผมกดตัดสายทิ้ง แล้วเมมเบอร์โทรศัพท์ไว้
ตั้งแต่เขารับตำแหน่งจตุรเทพเฮงซวยนั่นก็เปลี่ยนไป ทุกวันนี้ผมรู้จักเขาในฐานะโพดำ เขาคนเดิมในความทรงจำของผมได้ตายไปนานแล้ว. . .
.
.
.
ไม้. . .นายได้รับเกียรติเป็นจตุรเทพคนแรกที่ผมจะขยี้ให้แหลกยับเยิน
"ดิฉันขอแรงอาสาสมัครน้อง ๆ ผู้ชายสักสองสามคน ขึ้นมาช่วยงานบนเวทีหน่อยนะคะ" ด้วยพลังศรัทธาจากคนในชุมชน เมื่อดารินทร์เอ่ยขึ้น ก็มีเด็กหนุ่มอายุราวสิบเจ็ดสิบแปดขันอาสาขึ้นไปช่วยอย่างไม่รอช้าถึงห้าคน
"รบกวนช่วยยืนเรียงแถวหน้ากระดานนะคะ" เด็กหนุ่มจัดระเบียบกลุ่มตามที่ดารินทร์บอก ความที่เป็นหนุ่มบ้านนอกซื่อ ๆ ทำให้พวกเขาไม่คิดเอะใจหรือตั้งคำถามใด ๆ จนกระทั่ง. . .
พวกเขารู้สึกว่าขยับตัวไม่ได้ รวมถึงผู้ฟังทุกคนที่นั่งอยู่ในศาลาประชาคม ผมบังคับประสาททำให้ทุกคนแน่นิ่ง อนุญาตให้เพียงกรอกตารับรู้สภาพการณ์รอบตัว หลายคนเหงื่อผุดประหนึ่งเข้าใจว่าเป็นอัมพาตพร้อมกัน
"ร้อนจัง ขออนุญาตถอดเสื้อนะคะ" ดารินทร์รูดซิปเสื้อคลุมโยนออกพร้อมกางเกงใน ข้างในเธอใส่ชุดชั้นในลูกไม้สีแดงร้อนแรงพร้อมถุงน่องเข้าชุดกันเหมือนหลุดมาจากมิวสิควิดีโอเพลงมูแรงรูจโดยไม่แคร์สายตาใครทั้งสิ้น เธอสั่งให้ฝ่ายโสตฯ เปิดพาวเวอร์พอยต์ฉายโครงการของเธอ
แค่เพียงสไลด์หน้าแรก คนเฒ่าคนแก่ก็ถึงกับลมจับ มันคือรูปที่ตัดมาจากหนังโป๊ญี่ปุ่นแนวหญิงวัยกลางคนเสพสมกับเด็กหนุ่ม
"โครงการของดิฉันส่งเสริมให้พวกเราดูแลตัวเองกันได้ในชุมชน ไม่ต้องรอความช่วยเหลือจากรัฐ อันดับแรกคือโครงการหีเพื่อนบ้านเอื้ออาทร เราจะผลัดกันสวิงกิ้งโดยเกณฑ์หนุ่มสาวแรกรุ่นมานอนอ้าหีถอกกระดอเย็ดแลกเปลี่ยนหมุนเวียนกันในหมู่บ้าน คนแก่ควยเหี่ยวนมยาน พ่อแม่ที่อยากเงี่ยนกับคู่ขาหน้าใหม่ก็ร่วมแจมได้ พวกผู้ชายจะได้ไม่เสียเงินไปตีกะหรี่ในซ่อง เย็ดกันแค่คนภายในหมู่บ้าน เป็นการส่งเสริมสถาบันครอบครัวและชุมชนให้มีความเข้มแข็ง"
.
.
.
ในฐานะที่ผมเป็นคนเดียวที่ขยับตัวได้ ณ ที่นี้ อยากบอกว่ามันยากเหลือเกินที่จะอดกลั้นไม่ให้ตัวเองระเบิดหัวเราะออกมา
.
.
.
"โครงการถัดมา ควยหีปลอดเชื้อ เราจะส่งเสริมให้มีการนำพืชผักสวนครัว ผลไม้ วัตถุดิบในครัวเรือนต่าง ๆ เอามาเสริมสร้างความเสียวซ่านให้แก่กระดอ รูหี และรูดากของพวกท่าน อาทิ ผู้ชายเจาะแตงโมกระเด้า ใช้ปลาหมึกรูดควยน้ำแตก ผู้หญิงก็ใช้ปลาไหล แตกกวา มะระ ยัดหีเข้าไปลึก ๆ แต่ถ้าใครชอบแนวฟิสต์ติ้งสอดเข้าไปทั้งมือ ดิฉันแนะนำให้ใช้มะละกอ รับรองหีแหกสมใจอยาก ถ้าเป็นตุ๊ดก็ดากขยายสบายรูกันถ้วนหน้า ปลอดภัยไร้โรค เป็นความสุขทางเพศแบบทางเลือกอย่างหนึ่งที่ควรให้การสนับสนุน"
เธอพูดจริงจังเป็นการเป็นงานตามวิสัยนักการเมือง แต่เนื้อหาวาทะกลับตรงกันข้ามอย่างหน้ามือเป็นหลังเท้า ดารินทร์กดสไลด์ให้เห็นภาพอนาจารประกอบโครงการสัปดนของเธอต่าง ๆ โดยเฉพาะคำจำพวกว่า "หี" "ควย" "เย็ด" เธอเลือกใช้ฟ้อนท์สีแดงและทำตัวหนาเน้นข้อความ น่าสงสารชาวบ้านที่ต้องมารับรู้ความวิปลาสของผู้หญิงคนนี้โดยไม่มีโอกาสแม้แต่จะโต้แย้งหรือแสดงความคิดเห็น
"และโครงการสุดท้าย น้ำว่าวโอท็อป เป็นโครงการสนับสนุนให้ชุมชนมีรายได้เสริมโดยเฉพาะคุณพ่อบ้านเด็กหนุ่มวัยรุ่นทั้งหลาย วันนี้ดิฉันมีตัวอย่างมาสาธิตค่ะ"
ดารินทร์หยิบเจลหล่อลื่นขึ้นมาหนึ่งขวด เธอเดินกรีดกรายไล่ถลกกางเกงเด็กหนุ่มทั้งห้าทีละคนต่อหน้าธารกำนัล ทุกครั้งที่ถลกกางเกงเด็กหนุ่มลงเธอจะส่งเสียงอุทานประกอบ เช่น "อุ๊บส์!" "ว้าว!" "โอ้วว!" เพื่อสร้างอารมณ์ร่วมสนุกให้แก่ชาวบ้านผู้ฟังประหนึ่งนักมายากลผู้ชอบสร้างเซอร์ไพร์ส แต่ไร้การตอบสนองใด ๆ นอกจากคมสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจเหลือแสนพุ่งขึ้นมาจากล่างเวที
ผมส่งกระแสจิตครอบงำเด็กหนุ่มบนเวทีให้ลืมความอายเพื่อให้ดารินทร์สาธิตโครงการได้อย่างราบรื่น
ดารินทร์เทเจลหล่อลื่นใส่อุ้งมืดและชักว่าวสลับอมดูดควยเด็กหนุ่มแต่ละคน ชาวบ้านได้แต่นั่งมองเธอทำตามใจอยากอย่างไร้หนทางขัดขืน ผ่านไปไม่กี่นาที เด็กหนุ่มเริ่มถึงจุดสุดยอด หลั่งน้ำกามออกมาทีละคนจนครบ ดารินทร์ใช้ชามรองรับทุกหยาดหยดราวกับน้ำอมฤตทรงคุณค่า
"น้ำกามที่ได้จากการคั้นสด ๆ คือน้ำตาลฟรุกโตสชั้นดี อุดมไปด้วยวิตามิน" เธอรินน้ำกามจากชามถ่ายใส่แก้วไวน์ก้านยาวแล้วยกขึ้นจิบอย่างสุนทรีย์ แม้หลายคนอยากเบือนหน้าหนีแต่ก็ทำไม่ได้เพราะผมบังคับให้ทุกคนต้องมีมารยาทฟังจนกว่าเธอจะจบการนำเสนอ
"เราจะบรรจุน้ำว่าวใส่ขวดขาย ผู้บริโภคสามารถนำไปรับประทานก็ได้ พอกหน้าเสริมความงามก็ได้ เหมือนน้ำผึ้งดี ๆ นี่เอง แต่น้ำผึ้งก็มีการแบ่งเกรด เด็กเอ๊าะ ๆ หมอยยังไม่ขึ้นจะรีดน้ำยากและหวานหอม รสชาติไม่คาว น้ำว่าวเกรดนี้เรียกราคาขายงาม ๆ ได้แน่นอน ส่วนเด็กวัยเห่อหมอยก็อีกเกรด เด็กวัยหัดเย็ดก็อีกเกรด เด็กวัยมหาลัย หนุ่มวัยทำงานก็ต้องแยกกันเพื่อสะดวกต่อการตั้งราคา แล้วต้องมีโปรโมชั่นดึงดูดคนซื้อ เราจะใส่เส้นหมอยลงไปในน้ำว่าวบางขวด ใครเอาไปดื่มแล้วเจอเส้นหมอยติดปากถือว่าโชคดี เอาหมอยเส้นนั้นมาขึ้นรางวัลได้. . ." ขณะที่ดารินทร์จ้ออยู่นั้น เธอสังเกตเห็นผู้ใหญ่บ้านมองขึ้นมาด้วยแววตาเดือดดาล
"ผู้ใหญ่ฯมีคำถามอะไรรึเปล่าคะ. . ." เธอถาม
"หรือว่าอยากชิมบ้าง?" ดารินทร์เดินไขว้ขาทิ้งส้นเท้าลงจากเวทีราวนางแบบมืออาชีพ ตรงดิ่งหาผู้ใหญ่บ้านซึ่งนั่งแถวหน้าสุด
เธอบรรจงป้อนน้ำกามใส่ปากผู้ใหญ่บ้าน เหยื่อแน่นิ่งไร้หนทางต้าน ทันทีที่ได้รับรสสัมผัสน้ำอสุจิ น้ำตาก็ไหลเอ่อออกมาทดแทนของเหลวที่เข้าปาก
"ใครอยากชิมอีกบอกได้นะคะ" เธอกวาดตามองหาผู้สนใจ อันที่จริงควรจะเรียกว่าหาเหยื่อมากกว่า ผู้คนพากันกลอกตาหนีกันให้ว่อนด้วยกลัวจะถูกหมายหัวรายต่อไป
"อุ๊ย คุณยายสนใจเอาไปพอกหน้าไหมคะ จะได้เปล่งปลั่งมีน้ำนวลคืนความสาว" เธอทักคุณยายท่านหนึ่งที่โชคร้ายนั่งอยู่ในจุดสะดุดตาเธอเข้าพอดี ดารินทร์เดินเข้าไปหาเธอและเทน้ำกามจากแก้วใส่มือ ละเลงบนใบหน้าคุณยายเหมือนมาส์คหน้า กลิ่นเหม็นคาวคละคลุ้งไปทั่วบริเวณจนหลายคนถึงกับสำลัก
.
.
.
หลังเสร็จสิ้นการสาธิต เธอกลับขึ้นไปบนเวทีอีกครั้ง พร้อมโพสท่าชี้นิ้วขึ้นฟ้ากล่าวปิดงานปราศรัย
.
.
.
"อย่าลืมนะคะพ่อแม่พี่น้อง เลือกเบอร์แปดแตดบาน ดารินทร์ หทัยเปี่ยมสุข ยินดีรับใช้เยี่ยงกะหรี่ค่ะ"
.
.
.
.
นาทีนี้มาถึงแล้ว
สิ่งที่ผมรอคอยทั้งหมด หาใช่การแสดงโชว์ของดารินทร์
แต่เป็นผลตอบรับหลังการแสดงต่างหาก
.
.
.
.
ผมดีดนิ้วปล่อยให้ผู้คนหลุดจากการพันธการควบคุมประสาทสัมผัส รวมทั้งดารินทร์ และเกรซที่นั่งอยู่ข้างตัวผม
"ไอ้เหี้ยเต๋อ! มึงทำอะไรลงไป!" เกรซลุกขึ้นง้างมือเตรียมเอาเรื่อง
"อย่าสนใจผมเลย เป็นห่วงคุณแม่เธอดีกว่านะ" ผมพายมือไปทางเวทีให้เกรซเห็นลำดับความสำคัญก่อนหลังของสิ่งที่ควรจัดการแก้ไข
ผู้คนกรูกันขึ้นไปบนเวทีเพื่อลากตัวดารินทร์ บ้างก็ขว้างปาสิ่งของด้วยความโกรธแค้น สื่อมวลชนฉวยโอกาสบันทึกภาพข่าวเด็ดนี้ไว้ มันต้องดึงดูดความสนใจ ขายได้แน่นอน
"อีนี่มันบ้าไปแล้ว! อีโรคจิต!"
"อีวิปริต! อีเดนนรก!"
"ฆ่ามันให้ตาย!!"
.
.
.
"แม่!!" เกรซผละมือจากผมขึ้นไปบนเวที คนคุ้มกันและสตาฟเข้ามาล้อมตัวดารินทร์ไว้ เกิดเหตุปะทะตะลุมบอนกันระหว่างทีมงานหาเสียงและชาวบ้านซึ่งเข้าใจว่าเหตุการณ์อุบาทว์เลวชาติทั้งหมดนั้น ทีมงานมีส่วนสมคบคิด เสียงด่าทอสาบแช่งดังระงม ผู้คนอีกส่วนก่อจลาจลขว้างปาสิ่งของลอยไปมาเหมือนเกิดพายุพัด ขวดแก้วขนาดเหมาะมือลอยกระแทกโดนศีรษะดารินทร์จนหัวแตกเลือดไหล เธอทรุดตัวลงทันที ทีมงานและเกรซผู้เป็นลูกสาวเสี่ยงตายเข้าล้อมปกปิดไม่ให้ทุกคนเข้าถึงตัวดารินทร์ได้แม้จะถูกลูกหลงไปด้วยก็ตาม
"ฉันทำอะไรผิด!!??" ดารินทร์ปิดหูปิดตาร้องไห้จ้า ความสับสนและอาการตกใจเข้าประเดประดังจนตั้งตัวไม่ได้ เธอไม่รู้ตัวเลยว่าทำอะไรลงไปบ้าง และอยู่ในสภาพกึ่งเปลือยเช่นนี้ได้อย่างไร
.
.
.
"ฉันทำอะไรผิด ฉันอะไรผิด" เสียงความคิดของดารินทร์ดังแว่วเข้าหัวผม ก่อนที่เธอจะถูกทีมงานต้อนพาตัวหลบเข้าหลังเวที
.
.
.
"ฉันทำอะไรผิดงั้นรึ?"
.
.
.
"นั่นเป็นคำถามที่ผมกับแม่ก็เคยสงสัยเหมือนคุณ"
.
.
.
.
.
เช้าวันต่อมาผมตื่นขึ้นอย่างแจ่มใส การไล่ล่าลูกหนี้นับว่าคืบหน้าไปอีกก้าวหนึ่ง แม้ว่าพวกธนิกได้เข้ามาสอดให้เสียเวลาไปบ้างก็ตามที
ผมลงไปตระเตรียมอาหารเช้าอย่างง่ายได้แก่ ไข่ดาว แซนด์วิชแฮมชีส น้ำส้มคั้น เชื่อได้เลยว่าวันนี้ผมจะเจริญอาหารเป็นพิเศษหลังจากทวงหนี้สำเร็จอีกรายอย่างงดงาม เปิดทีวีรับชมผลงานพลางทานอาหารเช้าไปด้วยคงเป็นความคิดที่วิเศษ
แต่ขณะที่ผมกำลังจะกดรีโมตก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจนต้องวางมือลง
"ปึง ๆ ๆ ๆ ๆ !"
ระดับจังหวะและน้ำหนักที่ทิ้งลงบานประตูแสดงถึงความเกรี้ยวกราดของผู้มาเยือน ใครหนอช่างบังอาจ สั่งให้แก้ผ้าวิ่งรอบหมู่บ้านซักรอบท่าจะดี
.
.
". . . . . ."
.
.
.
บ้าชะมัด ผมอ่านใจคนไม่ได้อีกแล้ว จึงต้องหลับตาพึ่งตาทิพย์ใช้สังเกตการณ์จากด้านนอก
"ม. . . ไม่จริง"
มีน ผู้มีพลังพิเศษที่พบกันคราวก่อน! เธอรู้จักบ้านผมได้ยังไง แล้วเธอมาที่นี่เพื่ออะไร!?
"อธิบายมาซิว่าข่าวนี้มันยังไงกัน! ฝีมือเธอใช่ไหม!" ในมือมีนกำม้วนหนังสือพิมพ์แน่นจนยับ ผมเดาได้เลยว่าข่าวดารินทร์แน่นอน
"ทำไมอาละวาดมั่วซั่วแบบนี้! บ้าระห่ำอะไรขึ้นมา! เปิดประตูมาคุยกันซิ!" เธอยังคงร้องเรียกให้ผมเปิดประตู ผมค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างระมัดระวังไม่ให้เกิดเสียงดัง
"ฉันรู้ว่าเธออยู่ในบ้าน ออกมาคุยให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้!" มีนยืนกรานหนักแน่น
.
.
.
ผมใช้ตาทิพย์สังเกตการณ์รอจนพายุเคาะประตูสงบลง เธอคงล้มเลิกความพยายามแล้ว
ทว่าผิดคาด มีนล้วงกระเป๋าหยิบกระดาษแผ่นเล็กขึ้นมาเขียนข้อความบางอย่างหยุกหยิก ๆ
เธอสอดกระดาษแผ่นนั้นลอดผ่านช่อง