(ความเดิมตอนที่แล้ว)

แก้วตาผงะหน้าหนีสัมผัสราวไฟช็อตนั่นและถอยห่างออกจากเตียง "คุณพ่อรอซักเดี๋ยวนะค่ะแก้วไปเตรียมน้ำอุ่นก่อน"

..........................................

"จะกลับมาทำใช่ไหม"

"แก้วไม่ใช่คนโกหก พูดคำไหนคำนั้นค่ะ"

เธอยืนยันด้วยท่าทางจริงจังก่อนจะฉวยถาดยาและแก้วน้ำเดินออกจากห้องไป

"ดี" สารสินกระตุกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ขณะมองแผ่นหลังบอบบางของลูกสะใภ้ไปจนลับตา จากนั้นก็ผ่อนศีรษะลงบนหมอนเพื่อรอคอย

แก้วตากลับเข้าห้องนอนอีกครั้ง เธออุ้มกาละมังบรรจุน้ำอุ่นขนาดกระทัดรัด ไปวางบนโต๊ะข้างเตียงจุดเดียวกับที่วางถาดยาเมื่อครู่

"คุณพ่อค่ะ" แตะแขนคนนอนหลับตาเป็นการให้สัญญาณ"

"อะ...อืม" สารสินปรือตาขึ้นมองอีกฝ่าย นึกว่าจะไม่มาเสียแล้ว"

แก้วตาหายไปนานพอสมควรจนเขาจวนจะหลับสนิท

"มัวแต่ต้มน้ำนะค่ะ" บ้านหลังนี้ไม่ได้ติดตั้งเครื่องทำน้ำอุ่น เธอจึงต้องเสียเวลาไปกับกาต้มน้ำ

"ให้ฉันช่วยอะไรหรือปล่าว"

แยกสาบเสื้อออกเผยให้เห็นกล้ามเนื้อสีแทนช่วงอก การเป็นเจ้าของสวนดอกไม้ทำให้เขาต้องทำงานกลางแจ้งและยกหามอยู่ตลอด ร่างกายคล้ายได้ออกกำลังจึงยังแข็งแรงและสมบูรณ์ทุกสัดส่วน

"คุณพ่อนอนเฉยๆ ดีแล้วค่ะ"

หญิงสาวหลุบตานึกภาพอกเปลือยแน่นตึงสมชายชาตรีที่ชวนให้ใจสั่น เธอแต่งงานนอนร่วมห้องกับธนพลมาหลายเดือน แต่ไม่เคยเห็นผิวเนื้อใต้ร่มผ้าของเขาเลยซักครั้ง

"เอางั้นเรอะ"

"ค่ะ" พยักหน้าเร็วๆ ขณะเดียวกันก็ลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ

"ถ้าอย่างนั้นฉันนอนหลับตาแล้วกัน แก้วอยากทำอะไรก็ทำไปเลยนะไม่ต้องบอก หาววว"

หนุ่มใหญ่เปิดปากหาวและหลับตาลง

แก้วตาบิดผ้าขนหนูเนื้อนิ่ม อุณหภูมิกำลังดีลากไล้ไปตรงซอกคอแกร่ง ตลอดจนช่วงแขนที่โผล่พ้นชายเสื้อและหยุดมือ ถ้าจากตรงนี้ไปก็เป็นช่วงขาที่แข็งแรง ดวงตาหวานซึ้งกวาดมองเรือนกายกำยำที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้ชุดคลุมอาบน้ำซึ่งไม่รัดกุมนัก ด้วยความรู้สึกหลากหลายและยากจะบรรยาย ดูเหมือนสารสินจะหลับไปแล้ว เพราะช่วงท้องของเขาขยับขึ้นลงสม่ำเสมอ

เธอสังเกตเห็นปมผ้าแยกออกจากกันจนน่าหวาดเสียว หากเขาขยับเพียงนิดเดียวอาจเผยสิ่งนูนพองที่ซุกซ่อนไว้แทบไม่มิด ขณะหญิงสาวกำลังครุ่นคิดว่าตนควรยื่นมือไปผูกผ้าให้หรือควรปล่อยไว้ สาบเสื้อคลุมอาบน้ำด้านหนึ่ง ก็ไหลลงจากเรือนกายกำยำ เปิดเผยอวัยวะสีเข้มคล้ำ ผิวขรุขระขนาดเท่าแขนของเธอ จนอดยกขึ้นมาเปรียยเทียบไม่ได้

คนไม่เคยเห็นแก่นกายในระยะไกล้ จ้องมองความยาวใหญ่สลับกับเรียวแขนเสลาตัวเองอย่างเผลอไผล แก้วตามีรูปร่างเล็กบางอย่างสาวไทย เธอสูงหนึ่งร้อยห้าสิบเซนติเมตร และหนักเพียงสี่สิบห้ากิโลกรัม สารสินมีความสูงมากกว่าลูกชาย และสูงกว่าเธอเป็นฟุต และคงมีน้ำหนักมากกว่าคูณสองเท่า คนตัวเล็กมีเหตุผลให้กับความยาวใหญ่นั้นแล้ว

พิจารณาผิวด้านนอกที่ดูนูนเป่ง ที่บางแห่งปูดขึ้นคล้ายเส้นเอ็น ลามไปจนถึงลูกกลมๆ มีผิวหนังย่นห่อหุ้ม มองแล้วเกิดความสงสัย หากว่าลองเอานิ้วแตะดูจะแข็งหรือนุ่มนิ่ม

"อะ...แอ่ม" เสียงกระแอมจากเจ้าของอวัยวะน่าสงสัยทำให้หญิงสาวหลุดจากภวังค์ มาพบกับความอับอายเมื่อมือนุ่มนิ่มของเธอ ไปแตะลูกกลมๆ นั้นตอนไหน!! คิดจะชักมือหนีแต่ถูกมือสากระคายของเขาตะครุบไว้

"ปล่อยนะค่ะ" เธอยื้อยุดในขณะที่อุ้งมือของพ่อสามีบีบบังคับหญิงสาวเลื่อนไปกำรอบความเป็นชายชาตรี

"ฮื่ม! ฮืม... อย่าขยับแรงเดี๋ยวหัก"

สารสินบอกเสียงพร่าและบังคับอุ้งมือน้อยลากไล้ไปตามความยาวที่เริ่มขยายตัวขึ้นเรื่อยๆ

"อุ้ย" คุณพ่ออย่าทำแบบนี้ค่ะ...แบบนี้มันไม่ดี"

เธอส่ายหน้าแต่ไม่อาจหยุดมือของตัวเองได้

"กำลังดีเลยต่างหาก ซี้ด...อ๊าา" สะโพกสอบ ดีดเด้งตามการรูดไถลของอุ้งมือน้อย อันเกิดจากการชักนำของเขาเอง

"คุณพ่อ! เป็นอะไรค่ะ" เห็นเขาทำหน้าคล้ายเจ็บปวดเป็นหนักหนา แก้วตายิ่งตระหนก

"โอย...ปวด" เขาทำหน้าเบ้

"ปวดอะไร! ตรงไหนค่ะ! เดี๋ยวแก้วจะไปหาหมอ" ดิ้นเร่าๆ จะเอามือออก

"ปวดตรงนี้" กระตุกมือน้อยให้อยู่นิ่ง และสาวสะโพกขึ้นลง

"เอ่อ..." ก้มหน้าหนีสายตาร้อนแรง

"แก้วไม่ต้องทำอะไรแค่กำเอาไว้ก็พอ" กระซิบเสียงพร่าชิดริมหูขาวสะอาด และพ่มลมร้อนริมรดผิวเนื้ออ่อนให้ซ่านสยิวไปพร้อมกัน

"จะดีเหรอค่ะ" แม้ไม่แน่ใจแต่ก็ไม่ชักมือหนี เธอกลัวเขาเจ็บไปมากกว่านี้ ดูสิใบหน้าคร้านคมดูบิดเบ้ อย่างไรพิกล

.....................................................

 สั้นไปหน่อยกำลังลุ้นๆ อ้าว จบต้อน ทิ้งไว้กลางทาง

ตอนนี้สั้นจัง

พ่อผัวตัวดีแกล้งลูกสะใภ้

วิธีการให้ลูกสะไภ้ยอมนี่แนบเนียนจริงๆ

เริ่มแผนอย่างเนียน

อารมกะลังมาเรยฮะ ตอนสั้นไปนิด แต่ชอบเนื้อเรื่องมวกกกก ได้ฟีลสุดๆค้าป