ไอ้เณร ทหารเกณฑ์ผลัด1 ep.4

[suckzeed]

"ทบ.1......" เสียงห้าวๆของสัสดีก็ประกาศออกมาหลังจากคลี่ฉลากขึ้นอ่าน ยังผลให้สมศักดิ์ถึงกับหน้าถอดสี เข่าแทบอ่อน
ด้วยความงุนงงสงสัย บรรดาญาติๆ และลูกน้องบริวารต่างก็ตกใจเช่นเดียวกัน เฉกเช่นเดียวกับเมียสาววัยละอ่อนที่ปิดหน้า
ร้องไห้โฮ ด้วยความอาดูร ทั้งสองเพิ่งแต่งงานกันได้ไม่ถึงเดือน ยังอยู่ในระยะข้าวใหม่ปลามัน แต่ทำไมสามีของหล่อนถึง
ต้องไปเป็นทหารเกณฑ์ ทั้งๆที่พ่อกำนันเคยลั่นปากว่าจะช่วย

"อ้าว..พ่อกำนัน...ทำไมช่วยไอ้หนูไม่ได้ล่ะ..."

คุณนายทับทิม ซึ่งปรกติไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของทางโลก หลังจากเข้าวัดเข้าวาฟังเทศน์ฟังธรรม ร้องถามขึ้นอย่างผิด
หวัง ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้กำนันสินสามีของหล่อนเคยลั่นปากไว้แล้ว ว่าจะวิ่งเต้นกับสัสดี ไม่ยอมให้บุตรชายคนเดียวของเธอ
ต้องเข้าเป็นทหารเกณฑ์  แตบัดนี้เหตุการณ์มันกลับตาลปัตไปเสียสิ้น กำนันสินได้แต่อมยิ้ม ในตามีแววหลุกหลิกที่ไม่มี
ใครเข้าใจว่าแกคิดอะไรอยู่กันแน่ นอกจากตัวของแกเพียงคนเดียว
 
"นี่พ่อกำนัน ชั้นถามจริงๆเถอะว่าพ่อมีแผนการณ์อะไรกันแน่..ถึงปล่ยไอ้หนูไปเป็นทหารเกณฑ์..."

แม่ทับทิมเรียบเคียงถามผู้เป็นสามีเบาๆ หลังจากที่บรรดาญาติและบริวารต่างเข้าไปห้อมล้อมไอ้สมที่นั่งหน้าสลดอยู่ในคูหา

"ถ้าแม่ทับทิมอยากรู้ ชั้นบอกตรงๆก็ได้...แม่ดูไอ้หมามันให้ดีๆนะ..แม่ว่าชีวิตของมันมีแบบแผน มีระเบียบวินัยอะไรบ้างตั้งแต่
เรียนจบมา..วันๆก็เอาแต่เที่ยวเตร่ หาเรื่องเข้าบ้านไม่เว้นแต่ละวัน อย่างล่าสุดนี่ ดีนะที่พ่อรู้จักกับแม่แพรเขา ถ้าไม่เช่นนั้นมี
หวังไอ้หนูของแม่เข้าไปอยู่ในตะรางแล้วจริงมั๊ยล่ะ...มีทางเดียวที่จะทำให้ชีวิตมันมีแบบแผน มีวินัยได้ ก็ต้องให้กองทัพช่วย
เหลือ อบรมบ่มนิสัยของมัน พ่อคิดถูกแล้วละที่ให้มันไปเป็นทหารเกณฑ์... " กำนันสินร่ายยาวถึงความในใจ ด้วยท่าทางยิ้มๆ
มีความสุข

"พ่อกำนันก็พูดถูกนะจ๊ะ..ตามเหตุผลที่ว่ามาชั้นก็เห็นด้วย..แต่ว่ายังข้องใจอยู่ดีว่าถ้าเช่นนั้นทำไมพ่อกำนันถึงได้บอกกับใครๆ
ล่ะว่าจะวิ่งเต้นช่วยเหลือไอ้หนูมัน...จนชั้นยังหลงเข้าใจผิดไปด้วยเลยว่าพ่อกำนันมีแผนอะไรอยู่ในใจถึงได้ทำเช่นนี้..." แม่
ทับทิมซักถามเบาๆ เพราะยังมีปมที่ไม่เข้าใจอยู่ดี

"ฮ่าๆๆๆๆ...แม่นี่น๊า...ทำเหมือนไม่รู้จักนิสัยของไอ้หนูมันเลย...ขืนชั้นบอกไปแต่แรกว่าจะไม่ช่วยเหลือเรื่องการจับใบดำใบแดง
มันก็คงเอะอะโวยวาย ตีโพยตีพายเท่านั้นเอง..อย่าว่าแต่ไอ้หนูมันเลย ลำพังแม่ทับทิมกับหนูหวานก็คงไม่พอใจเช่นกัน..ใช่
มั๊ยล่ะ..."

กำนันสินหัวเราะร่า พร้อมอธิบายเพิ่มเติมให้ฟัง จนแม่ทับทิมนิ่งอึ้ง มองหน้าสามีของตนอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า เขาจะมีความ
คิดมองการณ์ไกลได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่แต่ละวันก็เห็นหมกมุ่นอยุ่กับบรรดาสาวๆ ไม่ได้เรื่องได้ราวอะไรเสียอย่างเลย

"เป็นไงล่ะ..อึ้งเลยสิแม่ทับทิม..ถ้าชั้นไม่แน่จริงคงไม่ได้เป็นกำนันหรอกแม่ ฮ่าๆๆๆๆๆ..."

ท่ามกลางความเสียใจ และใจหายของบรรดาญาติและบริวารที่ห้อมล้อมหน้าล้อมหลังของไอ้สมนั้น เสียงหัวเราะของกำนันสิน
ผู้เป็นพ่อดังแทรกขึ้น จนทุกคนต่างหันมามอง ขมวดคิ้วด้วยความคลางแคลงสงสัย ว่าทำไมกำนันสินถึงได้อารมณ์เบิกบาน
เมื่อรู้ว่าบุตรชายคนเดียวต้องไปเป็นทหารเกณฑ์ผลัด1 แต่คงมีแม่ทับทิมคนเดียวที่ล่วงรู้ เมื่อเธอทอดสายตามองสามีด้วย
ความรุ้สึกที่ชื่นชม หลังจากที่สายตาแบบนี้ห่างหายไปเสียนาน

"พวกทหารที่จับฉลากได้ผลัดที่หนึ่ง...ขอให้มารายงานตัวพร้อมกันในวันที่1พฤษภาคม 2510 ที่คูหาแห่งนี้ในเวลา9โมงเช้า
ด้วยนะครับ..นับจากนี้ก็แยกย้ายกันกลับบ้านก่อน..ขอให้ทหารทุกคนโชคดีครับ..." เสียงห้าวๆของสัสดีพูดผ่านไมโครโฟน
ดังก้องให้เหล่าชายฉกรรจ์ทุกคนรับทราบ จากนั้นก็ป็นอันเสร็จพิธีคัดเลือกทหารประจำปีของหมู่บ้านกระทงลอย

ไอ้สมกับน้ำหวานเดินกลับเข้ามาหาพ่อกำนันและแม่ทับทิมที่นั่งรออยู่ในเต้นรวมญาติ ด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อยผิดหวังเสียใจ
มันทั้งสองเพิ่งแต่งงานกันได้แค่เดือนเดียว ยังอยุ่ในระยะข้าวใหม่ปลามัน แต่ก็จะต้องแยกกันเสียแล้วในเวลาอันรวดเร็ว จึง
รู้สึกเศร้าเสียใจจนแสดงออกมาทางสีหน้า

"ทำไมพ่อไม่ช่วยผมครับ..." ไอ้สมยังข้องใจไม่หาย ตวัดเสียงร้องถามกำนันสินผู้เป็นพ่อด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

"พ่อก็พยายามแล้ว..แต่ปีนี้ทางการเขาคงต้องการทหารเยอะมั้ง..แค่ปีกว่าๆเอง เอ็งไปทำหน้าที่ของลูกผุ้ชายไทยเถอะวะ..
ไอ้หมา..."

แต่กำนันสินกลับไม่ยอมบอกความคิดของตนเองให้ลูกชายรุ้ แม่ทับทิมก็เลยจำต้องนิ่งเงียบ มีเพียงน้ำหวานเท่านั้นที่ยืนแอบ
อิงร่างสูงใหญ่ของสามี ด้วยตาแดงๆเพราะผ่านการร้องไห้มา ในหัวเล็กๆของเธอก็ไม่เข้าใจพ่อสามีเช่นกัน

"เอาว่ะ..กลับบ้านของเรากันเถอะ...ไปๆๆแม่ทับทิม..."

กำนันสินตัดบทไม่อยากอธิบายให้มากความ รีบชักชวนญาติและบริวารทั้งหลายยกขบวนกลับไปยังบ้านเรือนไทยที่จัดเตรียม
งานเลี้ยงไว้ล่วงหน้าแล้ว แต่แทนที่จะเป็นงานเลี้ยงฉลองต้อนรับให้กับไอ้สมที่ไม่ต้องเป็นทหาร กลับกลายเป็นงานเลี้ยง
อำลามันไปเสียฉิบ

งานเลี้ยงที่กำนันสินจัดขึ้น  เต็มไปด้วยเหล้ายาปลาปิ้ง ทั้งเหล้าขาวและเหล้าสีมีให้ดื่มกินไม่อั้น ของคาวของหวานและ
อาหารหลากหลายชนิด ที่บรรดาลูกบ้านต่างมาช่วยกันออกร้าน อีกทั้งยังมีการแสดงการละเล่นหลากหลาย แต่ไอ้สมและ
เมียกลับไม่รู้สึกสนุกสนานเหมือนบรรดาบริวารลูกน้องของมันที่ต่างกินต่างดื่มกันเมากลิ้งหัวราน้ำ แม้พวกมันจะรุ้สึกใจหาย
อยู่บ้าง ที่ลูกพี่ต้องไปรับราชการทหาร ขาดผู้นำหัวโจกไปเกือบสองปี ต้องรอจนไอ้สมปลดประจำการเสียก่อนก็ตามจึงจะ
ได้กลับมาเป็นหัวหน้าผู้นำหัวโจกของพวกมันอีกครั้ง

ไอ้สมนั่งอยู่ท่ามกลางวงล้อของเพื่อนๆและเหล่าสมุนบริวาร สีหน้ามันดูผิดหวังคับข้องใจ เสียใจและน้อยใจที่ทำไมพ่อ
กำนันถึงไม่สามารถช่วยเหลือไม่ให้มันต้องไปเป็นทหารเกณฑ์ได้ จึงดื่มอย่างหนัก แก้วแล้วแก้วเล่าสาดหายผ่านเข้าคอ
อย่างไม่กลัวเมา ทั้งๆที่ปรกติแล้วไอ้สมก็หาใช่นักเลงสุราแม้แต่นิด มันเพียงแค่ดื่มเป็นกินเป็นพอให้กรึมๆก็จะเลิกลา แต่
ครั้งนี้คืนนี้มันกลับดื่มอย่างกระหาย เหมือนอูฐในทะเลทรายที่กระหายน้ำจืด พอพบก็ดื่มกินตุนลงท้องไม่ยอมเลิกลา ใน
ไม่ช้าไอ้สมก็เริ่มเมามายเอะอะเสียงดัง โดยไม่มีผู้ใดกล้าทัดทาน แม้แต่น้ำหวานเมียรักก็เลี่ยงที่จะเดินออกจากวงสุราหนี
ไปนั่งอยู่หน้าเวทีดนตรีสำราญสุข ที่กำลังปล่อยนักร้องสาวๆหุ้มน้อยห่มน้อยออกมาวาดลวดลายในจังหวะจ๊ำบ๊ะ

[post]"จะไปไหนจ๊ะพี่สม..." น้ำหวานร้องถาม เมื่อไอ้สมเดินตรงโซเซเข้ามาหา แล้วฉุดข้อมือเธอให้ลุกขึ้นยืน ทั้งๆที่เธอกำลัง
นั่งดูดนตรีกับเพื่อนๆอยู่

"ไปนอนเยดดด..กันเถอะะอีหวาน..กูไม่รู้สึกซาหนุกเลย..."

ไอ้สมตอบเมียรักด้วยเสียงยานคางดังๆ ด้วยความเมา แล้วฉุดกระชากแขนดึงน้ำหวานจนเธอรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความ
อับอาย เสียงเพื่อนสาวๆ ร้องแซวโห่ฮ่าขำๆที่จู่ๆก็ได้ยินไอ้สมประกาศเสียงดังฟังชัด ว่าจะพาเมียไปเย็ด ไอ้สมดึงตัวน้ำหวาน
ผ่านหน้าเวที เดินโซเซผ่านวงเหล้าที่ลูกน้องบริวารนั่งดื่มอยู่ มันก็ทรุดตัวลงนั่งพร้อมดึงแขนน้ำหวานให้นั่งซ้อนตัก

"อ้ายแหยม..อาวเหล้ามาอีก..."

มือซ้ายกอดรัดร่างเมียไว้แนบแน่น ส่วนมือขวาก็ยื่นไปรับเหล้าที่ไอ้แหยมลูกน้องคนสนิทรีบรินให้ลูกพี่ มันยกดื่มพรวดเดียว
หายเข้าปาก แล้วก้มหน้าลงมาจูบไซ้แก้มแดงปลั่งของเมียต่อหน้าลูกน้อง ที่ต่างตลึงคาดไม่ถึงว่าลูกพี่จะทำเช่นนี้ หวานร้อง
วี๊ดว๊าย..ปัดป้องด้วยความอับอายขายหน้า แต่แรงหญิงหรือจะสุ้แรงชาย เพียงครู่เดียวไอ้สมก็ปล้ำกอดปล้ำจูบเธอต่อหน้า
ธารกำนัล ที่ต่างจ้องมองนิ่งเงียบ ไม่มีใครห้ามปรามหรือช่วยเหลือ

"พี่สม..จะบ้าหรอ..ว๊าย..ยะ..โอ๊ย..หวานเจ็บนะ...อืยยยยย..พี่สม...พี่ๆ..ช่วยหวานด้วยจ๊ะ....."

หวานร้องเสียงดัง ทั้งดิ้นหนี ทั้งทุบตี ทั้งร้องปราม เมื่อโดนไอ้สมผัวรักจุ่โจมกอดรัด จูบไซ้ไปทั่วหน้า แถมมือไม้ยังยุ่มย่าม
บีบล้วงไปทุกส่วนที่ควรสงวน มิให้ชายคนอื่นเห็น จนเสื้อแสงและผ้าซิ่นถลกเลิก จึงร้องขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆของ
ผัวที่ต่างจ้องมองกันอย่างตลึงงัน แต่กลับไม่มีใครสักคนที่กล้าพอจะเข้ามาขวาง

ไอ้สมคว้ามือเคล้นบีบเต้าเต่งของเมียด้วยแรงเมา จนหวานร้องเสียงดังออกมาด้วยความเจ็บ พยายามปัดมือของผัวออก
แต่ก็ผวาเมื่อมือข้างเดียวกันนั้นจับผ้าซิ่นของเธอถลกเลิกขึ้นมาจนถึงขาอ่อน แล้วล้วงเข้าไปในร่มผ้า จนหวานต้องยึดจับ
ชายผ้าซิ่นไว้แน่น ก็โดนจูบไซ้ซ้ำที่ร่องอก ปากเหม็นเหล้าคลุ้งไล่งับควานหา พอเจอเต้าเต่งก็อ้างับคาบไว้แล้วเม้มดูด

"พี่สม..พาแม่หวานขึ้นไปนอนบนเรือนเถอะ...จ๊ะ."

แม้ไอ้แหยมจะอยากดูหนังสดที่แสดงโดยลูกพี่กับเมียสาว แต่ครั้นมาแสดงกันต่อหน้าโจ๋งครึ่มเช่นนี้ก็ดูจะเกินไป มันจึงร้อง
เตือนเบาๆด้วยความหวังดี

"อย่าเสือกอ้ายแหยมมม...."

เสียงไอ้สมตวาดดังๆ หันหน้าแดงๆตาฉ่ำๆ ทำหน้าดุใส่ จนไอ้แหยมคอหด หันรีหันขวางไปทางเพื่อนๆ ที่ต่างคนต่างนั่งอึ้ง
ไม่มีใครกล้าเข้าไปขวาง

"พี่แหยมมึงไปตามพ่อกำนันมาสิ...พี่สมเมาหนักแล้ว..."

ไอ้เจี๊ยบเอียงหน้ามากระซิบบอกเบาๆ แล้วถอยห่างออกไปยืนให้พ้นทางตีนของลูกพี่ ไอ้แหยมจึงได้สติรีบลุกขึ้นจ้ำอ้าวไปยัง
เรือนใหญ่ ร้องตะโกนเรียกพ่อกำนันให้มาช่วย

"พ่อๆๆ..กำนันครับ..พี่สมเมาหนักแล้วครับ..ปล้ำแม่หวานกลางวงเหล้า..."

ไอ้แหยมวิ่งกระหืดกระหอบมารายงานต่อหน้ากำนันสิน ที่กำลังต้อนรับแขกเหรื่ออยู่บนเรือน จนกำนันสินต้องรีบเดินเร็วๆตาม
ลงมา มองเห็นวงเหล้าที่ลูกชายและบรรดาลูกน้องนั่งล้อมวงอยู่แตกเป็นวงกว้าง ตั้งแต่ไกลตา กลางวงนั้นไอ้สมกำลังขึ้น
คล่อมทับร่างลุกสะใภ้สาวแล้วจูบฟัด โดยที่น้ำหวานพยามต่อสู้ปัดขัดขวาง ปากก็ร้องให้คนช่วยๆ แต่บรรดาลูกน้องของไอ้สม
ต่างก็นิ่งอึ้งๆม่มีใครกล้าเข้าไปช่วยเข้าไปขวาง

จนกระทั่งกำนันสินเดินมาถึง บรรดาลูกน้องของไอ้สมจึงค่อยกล้า รีบกรู่กันเข้าไปยึดแขนยึดขาของไอ้สมไว้ แม้จะโดนแตะ
โดนถีบด้วยฤทธิ์เมาชุลมุนกันไปมา แต่ในไม่ช้าก็ยึดจับร่างของลูกพี่ไว้ได้มั่นจนแม่หวานรีบวิ่งเข้ามาซุกแอบเบื้องหลังพ่อ
กำนันสินไว้เป็นเกาะกำบังตัว

"นี่มันเรื่องอะไรกันวะ..." กำนันสินถามขึ้นลอยๆ แต่ก็ไม่มีใครกล้าตอบ

"ช้านเล่นกับเมียของช้าน..มันเกี่ยวอารายกับพ่อกำนาลรึ..พ่อมายุ่งอารายด้วย..."

ไอ้สมตอบพาลๆด้วยความเมา แขนขาโดนลูกน้องจับไว้มั่น ยืนประจันหน้ากล่าวกับผู้เป็นพ่ออย่างไม่เกรงกลัว กำนันสินมอง
สภาพของลูกชายแล้วก็ส่ายหัว เพราะฤทธิ์เหล้าแท้ๆที่ทำให้มันเปลี่ยนไปเมาจนขาดสติ จึงไม่โต้ตอบ ร้องสั่งให้ไอ้บรรดา
ลูกน้องบริวารของลูกชายช่วยกันลากไอ้สมไปที่ลานอาบน้ำข้างบ้าน

"เอ้าพวกมึง..ช่วยกันลาดน้ำจะได้ทำให้ลูกพี่มึงสร่างเมา แล้วพามันกลับขึ้นเรือน..."

กำนันสินร้องสั่งเสียงเฉียบขาด แล้วหันมาทางด้านหลังมองร่างของลูกสะใภ้สาวที่เดินแอบซุกอิงซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังกว้าง
ใหญ่ด้วยความอับอาย เพราะเสื้อแสงที่เธอสวมใส่นั้น มีร่องรอยขาดวิ่นอยู่หลายแห่ง โดยเฉพาะกระดุมเสื้อมันขาดหายไป
จนหมด จนหวานต้องรวบชายเสื้อปิดเต้าเต่งตึงในบราไว้มั่นด้วยความอายและตกใจระคลกัน

"ตามพ่อขึ้นเรือนเถอะเจ้าหวาน..ปล่อยให้ไอ้พวกนี้อาบน้ำลาดตัวให้ผัวหล่อน จนกว่ามันจะสร่างเมา..." พ่อกำนันพูดเรียบๆ
เสียงกังวาล แต่เบือนสายตาไปมองทางอื่น ไม่ได้มองหน้าลูกสะใภ้ที่อับอายหน้าแดงยืนบิดตัวอยู่ตรงหน้า

น้ำหวานเดิตตามหลังพ่อกำนันจนขึ้นไปบนเรือน ก็รีบวิ่งเข้าไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่แล้วออกมานั่งรอไอ้สมผัวรักต่อหน้า
ผู้ใหญ่ทั้งสองท่าน ที่พูดคุยสนทนากับเหล่าแขกเหรื่อที่มาร่วมงาน โดยไม่ใส่ใจในตัวลูกสะใภ้แม้แต่น้อย จนเวลาผ่านไป
ถึงดึก ลูกสมุนบริวารของสามี จึงค่อยแบกพยุ่งร่างเปียกมะลอกมะแลกของไอ้สมขึ้นมาบนเรือน

"พวกมึงปล่อยกูลงได้แล้ว...กูหายมาวแล้วโว๊ย..."

เสียงไอ้สมยังดังโหวกเหวก แต่ท่าทางคงเพิ่งเริ่มสร่าง มันถูกลูกสมุนวางลงกับพื้นก็คลานเข้าไปหาแม่ทับทิม กับพ่อกำนัน
แล้วก้มลงกราบ โดยมีหยาดน้ำหยดลงพื้นจนเนืองนอง

"ลูกขอโทษครับพ่อครับแม่...ผมเมาไม่ได้สติ..ถ้าล่วงเกินอะไรไปขอพ่อแม่ให้อภัยผมด้วยครับ..." ไอ้สมคลานเข้าไปกราบ
อย่างสำนึกผิด สารภาพเสียงอ่อยๆ แต่ก็ยังไม่กล้าสู้สายตาของพ่อกำนันและแม่ทับทิม ที่มองมาอย่างตำหนิ

"โน่น...ไปขอโทษเมียแกเถอะ...เมาจนไร้สติ ทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างมั๊ยนี่..."

แม่ทับทิมตำหนิเสียงเบาๆ แล้วไล่ไอ้สมให้ไปขอโทษเมียที่นั่งแอบอยู่ด้านหลัง สีหน้าของหวานยังซีดขาวเพราะทั้งกลัวและ
ตกใจ ผสมกับความอับอายที่โดนผัวรักปลุกปล้ำต่อหน้าบริวาร[/post]

[johnywalker]

ได้อารมณ์เหมือนอ่ายนิยายเรื่องนึงเลยครับ

[mamy]

เกือบเล่นหนังสดโชว์ ก่อนเข้าค่ายซะละ 5555

ขอบคุณมากครับ ท่าน

[Sean Jackmond]

อ่านไป อ่านไป เริ่มจำชื่อคนไม่ได้แล้ว เอามันส์อย่างเดียวเลย

[aeadza]

เมาหนักไปหน่อย บวกกับเครียด

[manunited68]

เมาทีไร ได้เรื่องทุกที