ทดลองเขียน comment เพื่อจะได้ปรับให้ดีขึ้นได้นะครับ

## Chapter 1: รอยร้าวบนความสมบูรณ์แบบ

โลกของฉันคือความสมบูรณ์แบบ

ทุกตารางนิ้วบนโต๊ะทำงานไม้สักสีเข้มหน้าห้องท่านประธาน ถูกจัดวางอย่างมีระเบียบราวกับใช้ไม้บรรทัดวัด แฟ้มเอกสารเรียงตามเฉดสี ปากกา Lamy สีดำสนิทวางขนานกับขอบของ Macbook หน้าจอสะอาดไร้รอยนิ้วมือ นี่คืออาณาจักรเล็กๆ ที่ฉันควบคุมได้อย่างเบ็ดเสร็จเด็ดขาด

ฉันในวัย 28 สวมชุดเดรสสูทสีเบจเข้ารูปที่สั่งตัดพิเศษ ผมสีดำขลับถูกรวบขึ้นเป็นมวยต่ำอย่างประณีต ไม่มีปอยผมแม้แต่เส้นเดียวที่หลุดรอดออกมาสร้างความรำคาญใจ ทุกองค์ประกอบบนร่างกายคือภาพสะท้อนของคำว่า 'มืออาชีพ' เลขานุการส่วนตัวของ 'พี่ภัทร' CEO หนุ่มใหญ่แห่งอาณาจักรอสังหาริมทรัพย์ที่กำลังเติบโตอย่างก้าวกระโดด

เสียงโทรศัพท์ภายในดังขึ้น ทำลายความเงียบสงบในบ่ายวันศุกร์ ฉันกดรับสายด้วยปลายนิ้วที่เคลือบเล็บสีนู้ดอย่างหมดจด

"ค่ะท่านประธาน" เสียงที่ฉันเปล่งออกไปสุภาพและเป็นทางการอย่างเคยชิน

"คุณริน กาแฟให้ผมด้วยนะ เหมือนเดิม" น้ำเสียงทุ้มต่ำและทรงอำนาจของพี่ภัทรกรอกเข้ามาในสาย

"ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ"

ฉันวางสาย ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง จัดชายกระโปรงให้เข้าที่ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ กลิ่นอายของความสำเร็จและความมั่นใจที่ฉันหลงใหล ทุกย่างก้าวที่ส้นสูงกระทบกับพื้นหินอ่อนขัดมันของออฟฟิศคือเสียงยืนยันถึงตำแหน่งและคุณค่าที่ฉันสร้างมันขึ้นมากับมือ

มุมกาแฟส่งกลิ่นหอมกรุ่นของเมล็ดกาแฟคั่วบดจากเอธิโอเปียที่พี่ภัทรโปรดปราน ฉันชงมันอย่างคล่องแคล่วและแม่นยำ อุณหภูมิของน้ำ ปริมาณของกาแฟ ทุกอย่างถูกคำนวณไว้ในหัวจนกลายเป็นสัญชาตญาณ

แต่แล้ว...ขณะที่ฉันกลับมานั่งลงที่บัลลังก์ของตัวเอง โลกอันสมบูรณ์แบบก็เริ่มปรากฏรอยร้าว

มือถือส่วนตัวของฉันที่วางคว่ำหน้าอยู่บนโต๊ะ สั่นครืดเบาๆ พร้อมกับเสียงแจ้งเตือนที่ไม่คุ้นหู เสียงแหลมสั้นๆ ที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน

ขมวดคิ้วนิดๆ...ใครกัน?

ฉันหยิบมันขึ้นมา พลิกดูหน้าจอที่สว่างวาบ แอพพลิเคชั่นแชทสีม่วงเข้มปรากฏขึ้น พร้อมกับชื่อแจ้งเตือน... 'Whisper'

หัวใจกระตุกวูบ...แอปฯ นี้...

และข้อความแรกจากผู้ใช้ที่ชื่อว่า 'USER789' ก็แทงทะลุเข้ามาในม่านตา

**[WHISPER] USER789:**
Candy_lips?

ลมหายใจของฉันสะดุดกึก โลกทั้งใบหยุดหมุนไปชั่วขณะ อุณหภูมิในห้องราวกับลดฮวบลงฉับพลันจนรู้สึกเย็นเยียบไปถึงกระดูกสันหลัง ชื่อนั้น...ชื่อที่ฉันฝังมันทิ้งไว้ในหลุมลึกที่สุดของอดีตเมื่อหลายปีก่อน

'Candy_lips'

ตัวตนที่ฉันเคยเป็นในห้องนอนแคบๆ สมัยมหาวิทยาลัย เด็กสาวที่สิ้นไร้หนทางจนต้องทำทุกอย่างเพื่อเงิน...แม้กระทั่งการเปิดกล้อง โชว์เรือนร่างแลกกับเศษเงินดิจิทัล

นิ้วที่กำลังจะเลื่อนไปกดบล็อกผู้ใช้คนนี้ชะงักค้างกลางอากาศ เมื่อข้อความที่สองปรากฏขึ้นมา มันไม่ใช่ตัวอักษร...แต่มันคือรูปภาพ

ภาพถ่ายที่พร่ามัวเล็กน้อย แต่ชัดเจนเกินกว่าจะปฏิเสธได้...ภาพของฉันในวัยยี่สิบต้นๆ ผมยาวสยายไม่ได้เกล้ามวยอย่างทุกวันนี้ สวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งเก่าๆ กับกางเกงชั้นในลูกไม้สีแดงสด กำลังยืนบิดตัวโพสท่าอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องนอน...ห้องนอนที่หอพักเก่าๆ นั่น

ภาพนี้...มันเป็นภาพส่วนตัวที่ฉันถ่ายเล่นๆ ไม่เคยถูกเผยแพร่ในคลิปไหน...ไม่เคยส่งให้ใคร

บ้าไปแล้ว...

ใบหน้าฉันซีดเผือดจนรู้สึกตึงไปหมด เลือดทั้งร่างเหมือนจะแข็งตัว ฉันรีบคว่ำหน้าจอมือถือลงบนโต๊ะราวกับมันเป็นเหล็กร้อนๆ ที่จู่ๆ ก็มีคนโยนใส่มือ เสียงหัวใจเต้นโครมครามอยู่ในอกจนเจ็บ มันดัง...ดังจนกลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน

รูปนี้มัน...มาจากไหน...ใครคือ USER789?

ต้องตั้งสติ... ฉันบอกตัวเอง สูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามรวบรวมเศษเสี้ยวของความเยือกเย็นที่แตกสลายให้กลับคืนมา เงยหน้าขึ้นช้าๆ สอดส่ายสายตาไปทั่วพื้นที่ออฟฟิศที่เปิดโล่ง ทุกคนยังคงก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเอง ไม่มีอะไรผิดปกติ ไม่มีใครมองมาที่ฉัน...

จังหวะนั้นเอง ประตูไม้สักบานใหญ่ของห้องทำงาน CEO ก็เปิดออก พี่ภัทรก้าวออกมาในชุดสูทสั่งตัดจากอิตาลี ร่างสูงใหญ่และท่วงท่าที่สง่างามเต็มไปด้วยอำนาจนั้นสะกดทุกสายตาได้เสมอ

และสายตาของเขาก็มองตรงมาที่ฉัน...

ดวงตาคมกริบคู่นั้นเรียบนิ่ง ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ เหมือนทุกครั้ง แต่ในเสี้ยววินาทีที่สบตากัน...ฉันกลับรู้สึกเหมือนถูกกระแสไฟฟ้าช็อตไปทั้งร่าง ความรู้สึกเย็นวาบแล่นปราดไปทั่วแผ่นหลังราวกับมีมือที่มองไม่เห็นกำลังลูบไล้เปลื้องเสื้อผ้าของฉันออกทีละชิ้น มันเป็นแค่แวบเดียว...ก่อนที่เขาจะเดินผ่านโต๊ะฉันไปทางห้องประชุมโดยไม่พูดอะไรสักคำ

หรือว่า...จะเป็นเขา?

ไม่...เป็นไปไม่ได้...

ความคิดบ้าๆ แล่นเข้ามาในหัว พี่ภัทรเนี่ยนะ? ท่านประธานผู้สูงส่งและสมบูรณ์แบบคนนั้นน่ะเหรอ? ไม่มีทาง...

ฉันก้มหน้าลงอีกครั้ง พยายามปัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัว แต่แล้ว...มือถือก็สั่นครืดขึ้นมาเป็นครั้งที่สาม

ฉันสะดุ้งสุดตัว หัวใจแทบจะหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ลังเลอยู่เพียงชั่วลมหายใจก่อนจะตัดสินใจหยิบมันขึ้นมาดูอีกครั้ง...อย่างน้อยก็เพื่อจะรู้ว่ามันต้องการอะไร

ข้อความที่สามปรากฏขึ้นบนหน้าจอ...

**[WHISPER] USER789:**
พรุ่งนี้ ผมอยากเห็นคุณทาลิปสติกสีแดงเบอร์กันดี

ไม่ใช่คำขู่ ไม่ใช่การเรียกร้องเงินทอง...แต่มันคือคำสั่ง

สีแดงเบอร์กันดี...สีโปรดของ 'Candy_lips' สีที่ฉันเคยใช้มันทาปากยั่วยวนคนแปลกหน้าผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์

ความกลัวที่เคยเป็นเพียงไอหมอกในใจ ตอนนี้มันควบแน่นกลายเป็นหยดน้ำเกาะกินไปทั่วทั้งสี่ห้องหัวใจ อากาศรอบตัวหนืดหนักจนหายใจแทบไม่ออก นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ นี่ไม่ใช่การสุ่ม...มันจงใจ...มันรู้ทุกอย่าง

ฉันกำมือถือในมือแน่นจนข้อนิ้วขาวโพลน ดวงตาที่เคยสงบนิ่งกลับแข็งกร้าวขึ้นด้วยความตื่นตระหนกที่ถูกบีบอัดจนกลายเป็นความโกรธ

เกมได้เริ่มขึ้นแล้ว...และฉันก็เพิ่งรู้ตัวว่าได้เดินลงมาในสนาม...ในฐานะผู้เล่นที่ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะกำหนดกติกาของมันเลย

เนื้อเรื่องดี มีความน่าติดตามครับ มีผู้ต้องสงสัยว่าจะเป็น USER789:ได้หลายคน เพราะทำงาน Office

เนื้อเรื่องน่าติดตามครับ

เปิดหัวมาน่าสนใจ

เนื้อเรื่องน่าสนใจมีความลึกลับ