ครัวกระดังงามาแล้วครับ ใครยังไม่ได้อ่านตอนเก่า ๆ ตามลิ้งค์ไปได้เล้ย

ตอนที่ 1
ตอนที่ 2
ตอนที่ 3
ตอนที่ 4
ตอนที่ 5
ตอนที่ 6
ตอนที่ 7
ตอนที่ 8
ตอนที่ 9
ตอนที่ 10
ตอนที่ 11
ตอนที่ 12
ตอนที่ 13
ตอนที่ 14
ตอนที่ 15
ตอนที่ 16
ตอนที่ 17
ตอนที่ 18
ตอนที่ 19
ตอนที่ 20


นอกจากนี้ครัวกระงาฯ มีให้ติดตามในแพลตฟอร์มต่าง ๆ ดังนี้ เข้าไปตามอ่านได้ทุกตอนแบบไม่ซ่อนเนื้อหา(ยกเว้นตอนพิเศษ)

Readawrite >>

ธัญวลัย >>

Fictionlog >>

(ถ้าไปเจอที่อื่นนอกเหนือจากนี้แสดงว่าโดนก๊อปไปนะครับ)

อนาคตจะมีการเพิ่มตอนพิเศษที่ต้องหยอดเหรียญอ่านผ่านแพลตฟอร์ม
ตัวอย่างเช่นแบบนี้
นักอ่านท่านใดอยากสนับสนุน สามารถเข้าไปกดติดตามกดไลก์และให้อาหารนักเขียนได้ตามใจชอบเลยนะครับ


อ้อแล้วก็ตอนนี้ ใน Pinto E-book มีวัคซีนแมนลดราคาอยู่ ถึงสิ้นเดือนนี้นะครับ ใครสนใจไปกดสั่งซื้อตามลิงค์ด้านล่างเลย

...เอาล่ะดูโฆษณาเสร็จก็เข้าเรื่องกันเล้ยย...
บทประพันธ์โดย ชูชัน ช่ำชองชัก
(ห้ามคัดลอกไปเผยแพร่ที่อื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตครับ)
...

          รถกระบะโดยสารสองแถวคันเก่า เร่งตะบึงไปตามเส้นทางขึ้นเขาลงห้วยที่คดเคี้ยวด้วยความชำนาญ ชายหนุ่มวัยประมาณยี่สิบกลาง ๆ ผู้เป็นคนขับชำเลืองกระจกมองหลังเป็นระยะ เพื่อสังเกตท่าทีของผู้โดยสารร่างใหญ่ อ้วนล่ำ ที่อ้างตัวเองว่าเป็นช่างภาพสารคดี แต่ไม่ยักจะเห็นหยิบกล้องออกมาถ่ายภาพอะไร เอาแต่นั่งกดโทรศัพท์มือถืออยู่ที่ท้ายกระบะมาตลอดทาง

          ฝ่ายองอาจก็เปิดโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูซ้ำแล้วซ้ำเล่าตลอดทางตั้งแต่ออกจากบ้าน โดยปกติแล้วเขาไม่ใช่คนที่เล่นโซเชียลหรือติดโทรศัพท์เลย แต่ในยามที่ต้องจากบ้านมาไกลเช่นนี้ มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ช่วยให้เขารู้สึกเชื่อมโยงและใกล้ชิดกับครอบครัวอยู่ นิ้วหนา ๆ ไถหน้าจอ เลื่อนดูรูปถ่ายและข้อความให้กำลังใจจากลูก ๆ ...เขาบอกกับพวกเด็ก ๆ ว่าพ่อจะไม่อยู่บ้านสามสี่วัน ต้องไปช่วยงานอามั่น เป็นกองหนุนที่ชายแดน ...แม้จะฟังดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่นักที่อดีตทหารวัยห้าสิบกว่าปีจะถูกเรียกกลับเข้าร่วมปฏิบัติการ แต่ลูกทั้งสองคนก็เข้าใจ และส่งกำลังใจให้พ่อตลอดทาง ผ่านแชตกลุ่มของครอบครัว...


          'พ่อไม่ต้องห่วง อ๋องจะดูแลแม่กับพี่อายเอง...ขากลับอย่าลืมของฝากละกัน' เจ้าลูกชายวัยซนพิมพ์ข้อความ พร้อมส่งสติ๊กเกอร์เบ่งกล้ามให้พ่อ


          'พ่อไปทำงานนะอ๋อง ไม่ได้ไปเที่ยว...จะมาขอของฝากอะไรล่ะ' กาสะลองเข้ามาขัดคอน้อง


          'คิก ๆ ...ก่อนจะมาดูแลแม่กับพี่สาวน่ะ...รู้จักดูแลตัวก่อนเถอะเจ้าเด็กดื้อเอ๊ย' กระดังงาส่งสติ๊กเกอร์หัวเราะคิกคัก


          'พ่อใกล้ถึงที่หมายแล้ว เสร็จธุระจะรีบติดต่อไปนะ ...รักอ๋อง รักอาย รักแม่นะจ๊ะ' ชายร่างใหญ่กดส่งข้อความเสียง ก่อนจะปิดโทรศัพท์มือถือเพื่อเซฟแบตเตอรี่



          ...นี่ก็ใกล้ค่ำแล้ว ป่านนี้ที่บ้านคงตั้งโต๊ะทานอาหารมื้อเย็นกันแล้ว องอาจหันมองบรรยากาศนอกรถที่ปกคลุมด้วยป่าทึบตลอดสองข้างทาง เขาใช้เวลาเป็นสิบชั่วโมงเพื่อโบกรถหลายต่อ เดินทางมาจนถึง 'ปางกะเสียว' หมู่บ้านตีนดอยก่อนจะขึ้นสู่ดอยหัวสิงห์ คืนพรุ่งนี้จะเป็นเวลาที่เขาจะกลับไปเยือนถิ่นเก่าอีกครั้ง


          "ลุงมีที่พักหรือยังครับ...นอนที่บ้านผมก็ได้นะ...เตียงใหญ่ ห้องน้ำสะอาด มีไวฟาย 5G ...ทีวี 60 นิ้ว ดูเน็ตฟลิกซ์ เอชบีโอ โมโนแม็กซ์ ได้หมด...คืนละพันสอง รวมค่ารถขากลับไปส่งถึงในตัวเมืองด้วยครับ" เจ้าหนุ่มคนขับรถยื่นข้อเสนอ เมื่อเห็นตาลุงหุ่นหมีแบกกล่องสัมภาระ และกระเป๋าเดินทางยืนเก้ ๆ กัง ๆ ลังเลอยู่ว่าจะไปทางไหนต่อ


          "หา...ที่นี่มีไฟฟ้า มีอินเทอร์เน็ตแล้วเหรอ..." องอาจยังคงยืนอึ้ง เขาไม่ได้มาเยือนหลายสิบปี คิดไม่ถึงว่าหมู่บ้านตีนดอยกลางป่ากลางเขาที่เคยมีแค่ 7-8 หลังคาเรือน จะเจริญจนกลายเป็นชุมชนใหญ่ และมีสิ่งอำนวยครบครันขนาดนี้ มีแม้กระทั่งร้านสะดวกซื้อหลายสำนัก


          "โอ๊ย...มีนานแล้วลุง...ต้องขอบคุณพ่อปู่สีหราชท่านล่ะ...ท่านดูแลพวกเราเหมือนลูกเหมือนหลานเลย...แถมยังสร้างโรงเรียน สถานีอนามัย สำนักสงฆ์ แหล่งท่องเที่ยว...สร้างงานสร้างอาชีพจนปางกะเสียวเจริญแบบที่ลุงเห็นนี่แหละ...ว่าแต่ลุงเคยมาที่นี่เหรอครับ"


          "...เอ่อ...ก็เคยมานานแล้วล่ะ...น่าจะสามสิบปีแล้วมั้ง"


          "โห...ผมยังไม่เกิดเลยนะนั่น...งั้นก็ไม่แปลกหรอกที่ลุงจะตกใจเรื่องความเจริญ...ว่าแต่จะไปพักที่บ้านผมมั้ยครับ...อยู่ในซอยข้างหน้านี่แหละ...มา...เดี๋ยวผมช่วยหิ้วกระเป๋า..." เจ้าหนุ่มทำท่าจะเดินมาช่วยหิ้วกระเป๋าอุปกรณ์การสู้รบ แต่องอาจยกมือห้ามไว้


          "เอ่อ...เอ็งเดินนำไปเลยละกัน เดี๋ยวลุงยกกระเป๋าเอง...อุปกรณ์ถ่ายภาพมันบอบบางน่ะ..."


          "อ๋อ...ไหวนะลุง งั้นตามมาเลยครับ" เจ้าหนุ่มชาวดอยเดินนำทางองอาจเข้าไปในซอยแคบ ๆ ประมาณยี่สิบเมตรก็ถึงบ้านพักโฮมสเตย์ของมัน องอาจสำรวจดูบ้านเรือน วิถีชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คนที่แตกต่างจากเมื่อสามสิบปีก่อนก็รู้สึกทึ่ง ใจหนึ่งก็นึกชื่นชมสีหราช ที่สามารถพัฒนาและสร้างความเป็นอยู่ที่ดีให้กับชาวบ้านในชุมชนได้ขนาดนี้

...

          'นังหนู ทำไม่เอ็งไม่บอกลุงวะ ว่าปางกะเสียวมันเจริญขนาดนี้แล้ว' องอาจส่งข้อความถึงการเวก หลังจากเก็บของเข้าที่พัก อาบน้ำอุ่นอย่างสบายตัว และมานอนผึ่งพุงบนเตียง


          'อ้าว หนูก็นึกว่าลุงรู้แล้ว ขอโทษค่ะ' ยัยนกน้อยตอบกลับอย่างรวดเร็ว พร้อมกับสติ๊กเกอร์ขำกลิ้ง


          'กูก็อุตส่าห์ประหยัดแบตโทรศัพท์...ว่าแต่สถานการณ์ทางนั้นเป็นยังไงบ้างล่ะ มีอะไรผิดปกติมั้ย'


          'ไม่นะ ที่นี่สงบสุขกว่าตอนลุงอยู่เยอะเลย ...เห็นพวกเด็ก ๆ บอกว่าวันนี้จะไปนอนกับพี่เอื้อง...คงไม่อยากให้แม่นอนเหงาอยู่คนเดียวแหละ' พอได้อ่านข้อความนี้อดีตมือสังหารก็น้ำตาซึมนิด ๆ เพราะคิดถึงลูกกับเมีย ตั้งแต่เริ่มต้นสร้างครอบครัวกัน ไม่เคยมีวันไหนที่เขาปล่อยให้กระดังงาต้องนอนลำพังเช่นนี้มาก่อน


          'แล้วทางนั้นเป็นไงบ้างล่ะ ปางกะเสียวก็เรียกว่าเป็นด่านแรกของอาณาจักรสีหราชแล้วนะ...ถึงพวกชาวบ้านส่วนใหญ่จะเป็นมิตร แต่ก็มีสายข่าวปะปนอยู่ไม่น้อยเลยล่ะ...ระวังตัวด้วยล่ะลุง' การเวกแจ้งเตือนมาอีกหนึ่งบรรทัด


          'เออ คืนนี้ลุงก็คงนอนพักก่อนว่ะ...นั่งรถทั้งวัน เมื่อยฉิบหาย...เอ็งมีเรื่องอะไรก็ทักมาละกัน'


          'ก็บอกแล้วว่าไม่มีอะไร...ทางนี้ก็จะนอนแล้วเหมือนกัน...ฝันดีลุง' ยัยนกน้องหัวชมพูปิดบทสนทนาด้วยสติ๊กเกอร์หมีอ้วนนอนกรน ล้อเลียนองอาจ


          อดีตมือสังหารเสียบปลั๊กชาร์จแบตโทรศัพท์ และวางมันไว้บนโต๊ะข้างเตียง นอนเกาพุงตัวเองพลางคิดฟุ้งซ่านไปถึงกระดังงาเมียรักที่เคยนอนกอดก่ายกันทุกคืน ...รอพี่ก่อนนะเอื้อง พี่จะต้องรอดกลับไปนอนกอดเอื้องให้ได้ - เขาคิดในใจก่อนจะผล็อยหลับไปทั้งที่ยังนุ่งเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียว

...

          หลังเที่ยงคืน บรรยากาศในหมู่บ้านปางกะเสียวตกอยู่ในความเงียบสงัดราวกับทุกชีวิตถูกสะกดให้อยู่ในห้วงนิทรา แม้แต่หมาแมวยังนอนสลบเกลื่อนถนน มีเพียงเงาร่างของคนผู้หนึ่งในชุดเสื้อโค้ตตัวใหญ่ที่คลุมลงมาเลยเข่า เดินย่างกรายไปยังที่พักของมหิงสาอย่างใจเย็น

          แม้จะเผลอหลับใหลไปคาผ้าเช็ดตัว แต่สัญชาตญาณของอดีตมือสังหารก็ยังคงเฉียบคม เขารู้สึกตัวทันทีเมื่อได้ยินเสียงสะเดาะกุญแจ เงาของผู้บุกรุกปรากฏขึ้นเมื่อประตูห้องเปิดออก จับแรงสั่นสะเทือนจากจังหวะการเดินแล้วพบว่ามันมาแค่คนเดียว มหิงสายังใจเย็น แกล้งหลับต่อเพื่อล่อให้มันเข้ามาประชิดตัว ...ชั่วอึดใจเมื่อมันเข้ามาในระยะจู่โจมเขาก็ขยับลุก...ไม่ขึ้น! ...ขยับตัวไม่ได้! จู่ ๆ ชายผู้แข็งแกร่งจนได้รับสมญานามว่าควายป่าก็ไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะผงกหัว...


          "คิก ๆ ...ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ...พี่อ้วน" ผู้บุกรุกยามวิกาลก้าวเข้ามายืนข้างเตียง แสงไฟสลัวจากภายนอกส่องผ่านหน้าต่างตรงหัวเตียงเข้ามา เผยให้เห็นใบหน้าผุดผ่องและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์


          "มัศยา..." มหิงสาถอนหายใจแบบปลงตก เขาประมาทเกินไปจริง ๆ ยังไม่ทันข้ามคืนก็ต้องมาเสียท่าให้กับยอดมือสังหารหญิงผู้เชี่ยวชาญการวางยาพิษเข้าเสียแล้ว การที่เขาสิ้นเรี่ยวแรงโดยไม่ทราบสาเหตุก็คงเป็นเพราะฤทธิ์ยาสลบ 'กำยานอัมพาต' ฝีมือของเธอผู้นี้แน่นอน


          "แหม...หยาดีใจจังเลยที่พี่ยังจำเมียเก่าคนนี้ได้..." นายหญิงผู้บงการเหล่ามือสังหารแดนใต้ค่อย ๆ หย่อนบั้นท้ายอวบอัดนั่งลงบนเตียง แววตาคม ๆ ของเธอก็ยังจิกจ้องมาที่องอาจแบบไม่ละสายตา


          "...ฉันแพ้แล้ว...จะฆ่าก็ลงมือเลย..." องอาจเป็นฝ่ายเบือนหน้าหลบสายตา ปมในอดีตทำให้เขาไม่กล้าสบตาเธอ


          "ฮ่า ๆ ...อะไรกันตาอ้วน...นี่เห็นฉันเป็นเจ้าโคขุนซื่อบื้อนั่นเหรอไง...คืนนี้ฉันก็แค่แวะมาทักทาย...ยังไม่ต้องรีบอยากตายไปหรอก" สาวใหญ่ทรงเสน่ห์พูดพลางตบหน้าอกหย่อนคล้อยขององอาจ และกรีดปลายนิ้ววนเวียนรอบหัวนมจนเป็นรอยจ้ำแดง ดวงตาคม ๆ คล้ายจะมีน้ำตาเอ่อซึมขึ้นมานิด ๆ


          "...แน่ใจเหรอว่าจะปล่อยโอกาสทองแบบนี้ให้หลุดมือไปน่ะ...ถ้าปล่อยฉันรอดไป...คืนพรุ่งนี้ฉันอาจจะเป็นฝ่ายฆ่าเธอนะ..." องอาจหันมามองหน้าเธออีกครั้ง มัศยายิ้มให้เขา คราวนี้เป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากใจ ไม่มีลับลมคมในให้เคลือบแคลงสงสัย เป็นรอยยิ้มที่ฉุดให้องอาจย้อนเวลากลับไปนึกถึงความสัมพันธ์ในอดีต


          "...แน่นอนว่านี่เป็นโอกาสทอง...และหยาจะไม่ปล่อยให้พี่หลุดมือไปอีก..." นิ้วมือเรียวยาวลูบไล้จากหน้าอกอวบ ๆ ผ่านพุงกลม ๆ ลงไปกระตุกปมผ้าขนหนูออก ก่อนจะโน้มตัวลงไปหยอกล้อกับท่อนเอ็นขนาดเก้านิ้วของมหิงสาอย่างเพลิดเพลิน...

 

          ...หากจะย้อนดูความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ก็ต้องย้อนกลับไปเมื่อ 35 ปีก่อน มหิงสาในวัย 17 ปี ก้าวขึ้นเป็นมือสังหารระดับสูงของซุ้มสีหราช และมีชื่อเสียงเลื่องลือในระดับประเทศแล้ว ตอนนั้นมีใบสั่งให้เขาเดินทางล่องใต้เพื่อไปจัดการนักการเมืองผู้มีอิทธิพลรายหนึ่ง ภารกิจนั้นสำเร็จลุล่วง แต่ตัวมหิงสาเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาได้รับการรักษาดูแลให้ที่พักพิงโดย 'ฉลาม' สหายของสีหราชที่ปกครองซุ้มมือปืนภาคใต้ นั่นทำให้เขาได้พบกับมัศยา เด็กสาวตาคมวัย 15 ปี หลานสาวของฉลาม เธอตกหลุมรักเขาในทันที และเอาใจใส่ดูแลอย่างใกล้ชิดเป็นเวลาเกือบครึ่งปีจนมหิงสาหายดี ในตอนนั้นเด็กหนุ่มเองก็รักใคร่ชอบพอกับเธอเช่นกัน ทั้งคู่เป็นรักแรก และเป็นเซ็กซ์ครั้งแรกของกันและกัน
         
          ความรักของเด็กหนุ่มเด็กสาวดูเหมือนจะราบรื่นไปด้วยดี กำลังจะมีการหมั้นหมายเกิดขึ้น แต่สุดท้ายมหิงสาก็ถูกแลกตัวไปอยู่กับหน่วยงานรักษาความมั่นคงฯ ทำงานรับใช้รัฐบาล และกลายเป็นศัตรูกับซุ้มมือสังหารนอกระบบ นั่นทำให้เส้นทางชีวิตของทั้งคู่ขาดสะบั้นออกจากกัน ...แม้เธอจะเฝ้ารอวันที่เขาย้อนกลับมา แต่มหิงสาไม่เคยหวนคืน...
 


          "อ่าห์...พอเถอะหยา...อย่าทำแบบนี้เลย...เรื่องระหว่างเรามันจบไปนานแล้วนะ..." องอาจที่ยังไม่อาจเคลื่อนไหวปกป้องตัวเองได้ ทำได้เพียงเอ่ยปากห้ามมือสังหารหญิงที่กำลังหยอกล้อ และลิ้มรสท่อนเอ็นเก้านิ้วของเขา

          ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงฉ่ำของมัศยาจูบปลายลึงค์ที่มันวาวของมหิงสาด้วยความคิดถึง นี่คือท่อนเอ็นอันแรกที่ทำให้เธอได้รับรู้ความหฤหรรษ์ของการร่วมรัก มันคือความประทับใจที่ฝังลึกมาเนิ่นนาน แม้จะผ่านมาหลายสิบปี และหลายสิบดุ้นแต่เธอก็ไม่เคยลืมมัน เพียงแค่ได้ดมกลิ่นและเลียลิ้มรสชาติของมัน ก็ทำให้ร่องสวาทของเธอกระตุกหนึบหนับ หลั่งน้ำหล่อลื่นเตรียมพร้อมรับการปะทะแล้ว


          "...พี่อ้วนลืมหยาได้ลงคอจริงหรือ...หยาเฝ้าคิดถึงพี่มาตลอดสามสิบกว่าปีเลยนะคะ...หยาคิดถึงควยของพี่...คิดถึงครั้งแรกที่เราเย็ดกัน...คำสัญญาระหว่างเรา...มันไม่มีความหมายกับพี่เลยหรือ..." เธอเงยหน้ามาสบตาเขา และเอ่ยคำตัดพ้อ


          "...อูยยส์...พี่ไม่เคยลืมหรอกหยา...ว่าเราเคยรักกันแค่ไหน...แต่มันเป็นอดีตไปแล้ว...ตอนนี้พี่รักแค่เอื้องคนเดียวเท่านั้น...ถ้าโกรธแค้นก็ฆ่าพี่เถอะหยา...ได้ตายด้วยมือน้องพี่ก็ยินดี" มหิงสาสบตาเธอ และสารภาพความผิดที่ติดค้างอยู่ในใจมาเนิ่นนาน


          "ชิ...คำก็อยากตาย สองคำก็อยากตาย...ฉันไม่ปล่อยให้พี่ตายไปง่าย ๆ หรอกนะ ...ก่อนจะตายพี่ต้องเย็ดหีหยาเป็นหีสุดท้ายซะก่อน..." มัศยาลุกขึ้นยืนก่อนจะถอดเสื้อคลุมตัวใหญ่ออก เผยให้เห็นเรือนร่างอวบอัด และทรวดทรงเย้ายวนใจที่ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากระดังงาเลย มหิงสาจ้องมองหน้าอกกลมกลึง ไล่ลงไปถึงเนินสวาทโหนกนูนที่เติบโตเต็มวัยพร้อมทั้งร่องรอยแห่งประสบการณ์ที่ผ่านมาอย่างโชกโชน พลันก็เห็นภาพของเด็กสาววัยแรกแย้มซ้อนทับขึ้นมาในความคิด


          "...คืนนี้ฉันมาเพียงคนเดียว ไม่มีลูกน้อง ไม่มีอาวุธ ...มาในฐานะของผู้หญิงที่คิดถึงคนรักเก่า...พี่ยังคิดจะปฏิเสธให้ฉันเจ็บช้ำใจอีกหรือ" เธอหมุนตัวช้า ๆ อวดเรือนร่างเปลือยเปล่าให้เขาดู


          ...ตลอดหลายปีที่ผ่านมา องอาจเองก็เคยมีห้วงเวลาที่หวนคิดถึงความรักครั้งแรกอยู่เช่นกัน และโดยที่ไม่คาดคิด ตอนนี้เธอก็กลับมาปรากฏตัวต่อหน้าเขาเพียงลำพังไร้ผู้ติดตาม และอาวุธใด ๆ แววตาเฉียบคมนั้นก็ปราศจากจิตสังหาร หากแต่เต็มไปด้วยเพลิงพิศวาส เมื่อเธอแสดงเจตนารมณ์ชัดเจนเช่นนี้ เขาเองก็คงไม่จำเป็นต้องปิดบังความรู้สึกอะไรอีกแล้ว


          "...พี่เข้าใจแล้วหยา...นี่คงเป็นโอกาสสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้แล้วสินะ...ผ่านคืนนี้ก็คงต้องกลับไปเข่นฆ่ากันอีก...พี่เองก็อยากกอดน้องอีกสักครั้ง...น่าเสียดายที่พี่ขยับไม่ได้...เชิญหยาระบายอารมณ์ตามใจชอบเถอะ" อดีตมือสังหารยิ้มให้อดีตคนรัก ทำให้เธอหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี


          "คิก ๆ ...แล้วใครบอกว่าหยาจะปล่อยให้พี่นอนนิ่งเป็นท่อนซุงแบบนี้ล่ะตาอ้วน...ในเมื่อมันเป็นครั้งสุดท้ายของเรา...ก็ต้องจัดให้หนำใจไปจนถึงโลกหน้ากันเลยสิคะ...ยาถอนพิษน่ะอยู่ตรงนี้แล้ว..." มัศยายกขาข้างหนึ่งขึ้นเหยียบขอบเตียง ก่อนจะใช้มือแหวกกลีบแคมฉ่ำเยิ้มของตัวเองที่เอายาถอนพิษทาเคลือบไว้


          "...หึ...นี่มันลูกไม้หลอกล่อให้พี่กินยาขม เหมือนตอนที่พักรักษาตัวกับลุงฉลามนี่นา..." องอาจยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงอดีต ตอนนั้นสาวน้อยมัศยาเอายาป้ายหัวนมตัวเองเพื่อล่อให้มหิงสายอมกินยาขม


          "แล้วยังอยากกินมั้ยล่ะ...แต่หม้อยานี้มันเก่าแล้ว น่าจะขมกว่าเดิมเยอะเลยนะ" มัศยาพูดพลางก้าวขึ้นเตียงไปยืนแหกขาคร่อมร่างอวบอ้วนของชายผู้เป็นรักแรก เมื่อมองเสยขึ้นไปในมุมนี้องอาจก็ต้องกลืนน้ำลายเอื๊อก เพราะหญิงวัยห้าสิบคนนี้ยังคงสวยอวบอัดน่าฟัดไปทุกส่วน โดยเฉพาะร่องสวาทที่แหกอ้า มันช่างน่าซุกไซ้ซะเหลือเกิน


          "นั่งลงสิหยา...พี่จะเลียให้เกลี้ยงหม้อเลย..."


          เมื่อต่างฝ่ายต่างก็มีความต้องการตรงกันก็ไม่จำเป็นต้องพูดจาฉอเลาะหรือออกลีลายั่วยวนให้เยิ่นเย้อ มัศยานั้นตั้งตารอจะได้พบเจอชายผู้ที่ครอบครองหัวใจเธอมานานเกินพอแล้ว เธอย่อตัวลงคุกเข่าเหนือศีรษะขององอาจ แอ่นเนินสวาทโหนกนูนที่ปกคลุมด้วยพงหญ้ารกครึ้มจ่อเข้าไปจนชิดปลายจมูกเขา ปลายลิ้นหนา ๆ ลื่น ๆ ของเจ้าควายป่าก็แลบออกมา และตวัดเลียซอกแคมด้วยความชำนาญ หอยของมัศยาในวัยห้าสิบมันไม่ได้สดใหม่เต่งตึงเหมือนตอนวัยสิบห้าปีที่เขาเคยเล่นลิ้นด้วย แต่เต็มไปด้วยรสชาติแบบผู้ใหญ่ กลีบแคมเธอยับยู่และบานฉ่ำเพราะผ่านการกระทำชำเราจากท่อนเอ็นมากมายมานับครั้งไม่ถ้วน ติ่งเสียวก็ผ่านการดูดเลียมาจนสีเริ่มคล้ำ แต่สำหรับองอาจ นี่คือหนึ่งในหอยที่เขาใฝ่ฝันว่าจะได้ลิ้มรสมันอีกครั้ง และมันก็ยังคงอร่อยสมใจเขาจริง ๆ


          "ซี้สส...พี่อ้วนขา...หยาคิดถึงพี่ที่สุดเลย...หีหยาอร่อยมั้ย...เลียให้สะอาดเลยนะคะ...อูยยส์..." ยอดหญิงมือสังหาร เจ้าของตำแหน่งเบญจภาคีผู้ดูแลภาคใต้ กดสะโพกบดบี้ร่องสวาทอวบอูมลงกับปากของมหิงสา ครวญครางอย่างเสียวซ่านเมื่อถูกริมฝีปากหนา ๆ ประกบดูดซอกแคมเสียงดังจ๊วบ ๆ หยาดน้ำหล่อลื่นถูกกลั่นออกมาจากอารมณ์แห่งความกระสัน ทะลักออกมาเปรอะไปตามหนวดเคราของมหิงสาที่ตั้งหน้าตั้งตาดูดเลียอย่างมูมมามราวกับกำลังสวาปามอาหารจานโปรด


          "ยาหม้อนี้อร่อยที่สุดเลยหยา...เรี่ยวแรงพี่เริ่มกลับมาแล้ว...อืมม...น้ำหีน้องยังหวานหอมชื่นใจพี่ไม่เปลี่ยนไปเลย..." หลังจากดูดเลียร่องสวาทอาบยาล้างพิษอย่างเอร็ดอร่อยเกือบสิบนาที พละกำลังขององอาจก็เริ่มฟื้นกลับมา มือหนา ๆ เอื้อมมาตะปบแก้มก้นนวลเนียน บีบคลึงอย่างสะใจ ฝ่ายมัศยาก็เอนตัวเอื้อมมือไปกำรูดท่อนเอ็นอวบอ้วนระบายความเสียว


          "อูยยส์...ถ้าเริ่มมีแรงแล้วก็เย็ดกันเลยมั้ยคะ...หยาเงี่ยนจะแย่แล้ว...อยากโดนควยผัวตอกหีจังเลย..." สาวใหญ่ร่านสวาททำเสียงออดอ้อน ขมิบร่องแคมตอดปลายลิ้นองอาจรัว ๆ


          "อ่าห์...ได้สิหยา...พี่ก็อยากเย็ดหีน้องเหมือนกัน...คิดถึงเมียคนแรกเหลือเกิน..."


          สองสุดยอดมือสังหารปล่อยตัวปล่อยใจให้ล่องลอยกลับไปสู่อดีตที่เคยหวานชื่น วางเรื่องราวความบาดหมางต่าง ๆ ทิ้งไปก่อน ในห้องพักห้องเล็กนี้มีเพียงชายหญิงสองคนที่ร่วมรักกันอย่างเร่าร้อน

          มัศยานอนแผ่แหกขาอ้าซ่าให้ร่างอวบใหญ่ขององอาจทาบทับ และตะบันท่อนเอ็นเก้านิ้วที่เธอถวิลหาเข้าใส่ร่องสวาทอย่างหนักหน่วง มือหนา ๆ ของฝ่ายชายก็บีบคลึงสองเต้า ใช้นิ้วบี้หัวนมเล่นอย่างเพลิดเพลิน


          "ซี้สส...ควยพี่อ้วนนี่แหละถูกใจหยาที่สุด...เย็ดเมียแรง ๆ เลยค่ะผัวขา ...อูยยส์...เสียวสะใจเหลือเกินพี่จ๋า...อ่าห์ ๆ ๆ ตอกเข้ามา ๆ ลึก ๆ ซี้สส..." สาวใหญ่ร่านสวาทกอดคอองอาจโน้มลงไปจูบด้วยความสิเน่หา นี่คือจูบที่เธอเฝ้ารอมาสามสิบกว่าปี ปลายลิ้นทั้งคู่เกี่ยวตวัดลิ้มรสกันอย่างดูดดื่ม


          "หีหยาก็ยังเย็ดอร่อยเหมือนเดิมเลยเมียจ๋า...อูยยส์...ยังแน่นหนึบตอดควยพี่เหมือนตอนเป็นสาวเลย...ซี้สส..." องอาจถอนปากออกมาจูบแก้มนวล และกระซิบข้างหูอดีตสาวคนรักด้วยความเสียวกระสัน เอวหนา ๆ ก็ไม่หยุดที่จะกระเด้าท่อนเอ็นเข้าใส่ร่องสวาทที่ขมิบตอดอย่างต่อเนื่อง เสียงเนื้อกระทบกัน และเสียงครวญครางดังระงมลั่นห้องพัก


          "ชอบก็เย็ดให้สะใจไปเลยผัวขา...ซี้สส...คืนนี้ขอให้หยาได้เป็นเมียพี่อีกสักครั้ง...อยากเย็ดเมียท่าไหนก็เอาตามที่ผัวต้องการเลย...ปล่อยน้ำแตกใส่หีเมียให้เต็มที่เลยค่ะ...โอยยส์...อร่อยรูหีดีแท้..." หญิงงามวัยห้าสิบครวญครางพลางลูบไล้แผ่นหลังอวบหนาของคู่สวาทอย่างรัญจวนใจ


          "อูยยส์...งั้นมาลองท่านี้กันเมียจ๋า...พี่จำได้ว่าโดนท่านี้ทีไรน้องครางลั่นเกาะทุกที..." องอาจถอนท่อนเอ็นออก จับพลิกร่างสาวใหญ่คู่สวาทให้คลานสี่ขา มัศยาก็พลิกแพลงให้อย่างรู้ใจ ไม่ทันไรเขาก็เข้าประกบบั้นท้ายและตอกแท่งทวนเข้ามาจนมิดลำ


          "ซี้สส...ก็ท่านี้ควยผัวมันกระแทกหีเมียได้สะใจเหลือเกินนี่คะ...โอยยส์...นี่แหละ...แบบนี้เลยที่หยาต้องการ...แทงเข้ามา...ตอกเข้ามาลึก ๆ ...ซี้สส...น้ำหีจะแตกแล้ว..." มือสังหารหญิงมากประสบการณ์ ซบหน้าลงจิกทึ้งหมอนด้วยความเสียวกระสันแบบสุดกลั้น ไม่มีใครทำให้เธอมีความสุขได้เท่ากับองอาจอีกแล้ว ทุกอย่างมันถูกเติมเต็มเป็นความประทับใจตั้งแต่ครั้งแรก และใจเธอก็เฝ้ารอเพียงแค่เขาเท่านั้น ตอนนี้ทั้งคู่ไม่ใช่เด็กหนุ่มเด็กสาวที่เพิ่งริลองเรื่องเซ็กซ์กันแล้ว หากแต่เป็นคู่สวาทวัยดึกที่ต่างก็โชกโชนประสบกาม แถมตาอ้วนในวัยห้าสิบสองก็ยังรอบจัด ลีลาตะบันเอวยังดุดันไม่แพ้วัยหนุ่ม เจอแบบนี้ก็ทั้งสุขทั้งเสียวสมใจแม่มัศยาเธอล่ะ


          "โอยยส์...พี่ก็จะแตกแล้วเมียจ๋า...ได้กลับมาเย็ดกับหยาแบบนี้...เหมือนฝันไปเลย..." องอาจมองบั้นท้ายกลมกลึงกระเพื่อมเป็นคลื่นยามที่เขาจับเธอเด้าท่าหมา เห็นแล้วก็อดไม่ไหวที่จะใช้มือฟาดด้วยความมันเขี้ยว


          "อูยยส์...หยาก็เหมือนกัน...ใกล้จะแตกแล้ว...อ่าห์ ๆ ...แตกใส่หีเมียเลยผัวขา...แตกมาให้เต็มรูหีเลย...อู๊ยยส์ ๆ ๆ ...เสียวหี...น้ำแตกแล้ว แตกแล้วผัวขา อ๊าห์ ๆ ๆ"


          "ซี้สส...พี่ก็แตกแล้วหยา...อู๊ยส์...เสียวควยฉิบหาย..."


          องอาจตอกท่อนเอ็นเข้าไปมิดลำ ส่งน้ำกามชุดใหญ่กระฉูดเข้าไปในโพรงสวาทคนรักเก่าด้วยความคิดถึง ก่อนจะฟุบตัวลงไปนอนทาบทับและหันมาจูบปากกันอย่างดูดดื่ม...
 



          "อ่าห์...ถ้าจบศึกครั้งนี้แล้วเรารอดไปได้ทั้งคู่...หยาไปอยู่กับพี่ได้มั้ย...ไปเป็นเมียพี่อีกคน...เดี๋ยวพี่คุยกับเอื้องเอง" อดีตมือสังหารเอ่ยโน้มน้าวสาวใหญ่คู่สวาทที่นอนตะแคงซบไหล่อยู่


          "...ถ้ามันง่ายแบบนั้น...หยาก็คงทิ้งทุกอย่างแล้วหนีตามพี่ไปนานแล้วตาอ้วน..." เธอเงยหน้ามาสบตาเขาด้วยแววตาหม่นเศร้า


          "...ทำไมนะ...ทั้ง ๆ ที่เรามีความสุขกันขนาดนี้...พี่ไม่อยากให้มันจบลงแบบนี้เลยนะหยา...พี่ไม่อยากจะกลับมาเข่นฆ่าเอาชีวิตใครอีกแล้ว..." น้ำเสียงขององอาจก็หม่นลงเช่นกัน


          "มันคงเป็นชะตากรรมที่คนแบบพวกเราหลีกเลี่ยงไม่ได้ล่ะมั้ง ...พรากชีวิตคนอื่นได้ ก็ย่อมถูกคนอื่นพรากชีวิตได้เช่นกัน...ตอนนี้หยาไม่มีเรื่องอะไรติดค้างคาใจแล้ว...พี่อ้วนจะฆ่าหยาตอนนี้เลยก็ได้นะคะ" มัศยาโอบกอดร่างอวบอ้วนและซุกหน้านิ่งแนบอยู่กับแผงอก


          "...เรื่องของพรุ่งนี้ ปล่อยให้ตัวเราในวันพรุ่งนี้เป็นคนตัดสินใจเถอะหยา...เรามาทำให้คืนนี้เป็นคืนที่น่าจดจำไปจนวันตายดีกว่านะ..." องอาจลูบหัวเธอด้วยความรักใคร่


          "...คิก ๆ ...หรือว่าเราจะเย็ดกันจนตายไปเลยในคืนนี้ดีมั้ยนะ..."


          "ฮ่า ๆ ...ถ้างั้นก็มาลองดูสิว่าใครจะตายก่อนกัน..."


 
          คู่สวาทรุ่นใหญ่เข้าโรมรันพันตูกันอีกครั้ง ต่างฝ่ายต่างผลัดกันรุกรับ โต้ตอบมอบความเสียวกระสันให้กัน และนอนกกกอดพลอดรักจนเกือบฟ้าสาง มัศยาจึงค่อยลุกขึ้นแต่งตัวออกจากห้องพักไป ทิ้งยาบำรุงกำลังสูตรพิเศษไว้ให้องอาจที่นอนหลับใหลอย่างสุขสม
 

...

อย่างน้อยๆมหิงสา หรือ มัศยา ไม่ว่าใครจะตาย ก็ได้เสียวจนน้ำแตกก่อนตายแล้วล่ะ ตามตาหลับแล้ว แต่สถานที่ไม่น่าชื่อ ปางกะเสียว สำหรับคืนนี้ต้องชื่อ ปางสุดเสียว ต่างหาก

ชอบๆๆ

มหิงสากับมัสยา​ ต่างกันแต่หลอมรวมกัน​ได้​ เสียดายไม่ได้คู่กัน​ ไม่งั้นได้มีนักฆ่า​พันธ์​ปลามีเขา​  อ่านแล้วเศร้า​ เหมือน​หนังกำลังภายใน​ รักกันแต่ต้องฆ่าฟันกัน​ เพราะ​สาเหตุแห่งศักดิ์​ศรี​ของคนอื่น

คิดถึงเรื่ิองหนัง 300ภาค2 เลยพระเอกจัดกับแม่ทัพหญิง จนเรือสะเทือน  พออีกวันก็มาฆ่ากัน

คงได้หกลับมาอยู่กับลุงอ้วนหลังจบศึกนี้

ชอบๆ

ได้เวลาล่า

เสียวสั่งลาก่อนต้องทำตามหน้าที่ต่อไป

เป็นการจากลาที่หมดเรื่องค้างคาใจจริง ๆ ถึงตายก็ตาหล้ับ

   คู่รักเก่า มาย้อนอดีตกีฬามันๆ กันแบบเอาเป็นเอาตาย เอาไม่บันยะบันยังเลยนะ