สวัสดีครับ ผมป้อง ผมเป็นโปรแกรมเมอร์ในโรงพยาบาลรัฐ ที่นี่ชีวิตของผมเต็มไปด้วยการทำงานและความพยายามในการหาความมั่นคง แต่สิ่งที่ทำให้ชีวิตของผมซับซ้อนกว่าที่คิดก็คือความสัมพันธ์ที่ผมมีอยู่

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมรู้สึกเหมือนโดนคำสาปให้มีความสัมพันธ์กับผู้หญิงที่มีแฟนหรือสามีแล้วเสมอ ไม่ว่าจะเป็นแฟนของเพื่อนร่วมงาน แฟนรุ่นพี่หรือรุ่นน้อง ทุกครั้งที่ผมเริ่มมีความรู้สึกพิเศษกับใครสักคน มักจะพบว่าผู้หญิงคนนั้นมีคนรักอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าจะรู้สึกผิดแต่ในใจลึก ๆ ผมกลับชอบมัน

แต่มันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองยังไม่เคยเจอรักแท้ และสิ่งนี้ก็เป็นสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกแยกและสับสนในชีวิตส่วนตัวของผมเอง

ในตอนนี้ ผมตัดสินใจที่จะเล่าเรื่องราวของผู้หญิงเหล่านั้นให้คุณได้ฟัง เพื่อที่คุณจะได้เห็นว่าชีวิตของพวกเธอและผมมีความซับซ้อนและเต็มไปด้วยความท้าทายยังไง  ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจว่าทำไมความสัมพันธ์ของผมถึงมักจะเป็นแบบนี้ และมันส่งผลต่อชีวิตของผมอย่างไร

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

เรื่องของป้อง (มิ้ว)

กลิ่นหอมของเนื้อย่างลอยมาจากครัวเล็ก ๆ ในร้านสเต็กข้างทาง เสียงสับมีดและเสียงจานกระทบกันดังก้องอยู่ในบรรยากาศ โต๊ะไม้เก่า ๆ วางเรียงกันใต้แสงไฟสลัว เราสามคนนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของร้านหลังเลิกฝึกงาน

เอก นั่งตรงข้ามกับผมและ อ๊อฟ เขาดูเรียบร้อยเป็นพิเศษในชุดนักศึกษาที่รีดมาอย่างดี แววตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเหมือนมีเรื่องสำคัญจะบอก

"วันนี้กูจะเปิดตัวแฟน" เอกพูดขึ้นทันทีที่เรานั่งลง

ผมกับอ๊อฟหันไปมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมาแทบพร้อมกัน

"แฟน?" อ๊อฟถามพลางยิ้มกว้าง "ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ทำไมพวกกูไม่รู้เรื่องเลย?"

"กูจีบเธออยู่พักนึงแล้ว" เอกตอบพลางยกแก้วน้ำขึ้นจิบ "และวันนี้กูจะพาเธอมารู้จักกับพวกมึง"

"แฟนคนนี้เด็ดขนาดนั้นเลย?" ผมแซว

เอกยิ้มกว้าง "บอกเลยว่ามึงต้องชอบเธอ...เธอทั้งสวย ฉลาด แล้วก็ใจดี"

ผมหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหันไปคุยกับอ๊อฟ "กูว่าไม่เกินอาทิตย์ก็เลิกกัน"

อ๊อฟหัวเราะลั่น "จริง มึงเปลี่ยนแฟนบ่อยจะตาย เอก"

"คราวนี้ไม่เหมือนเดิม" เอกพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "คราวนี้กูจริงจัง"

ผมกับอ๊อฟมองหน้าเขาด้วยความแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

ไม่ถึงสิบนาทีหลังจากนั้น ประตูร้านก็เปิดออก เธอเดินเข้ามา

มิ้ว สวมชุดกระโปรงเรียบ ๆ แต่ดูดี ผมยาวตรงของเธอปล่อยลงมาปิดบ่า ใบหน้าของเธอดูอ่อนหวานแต่แฝงไปด้วยความมั่นใจ

เธอมองหาเอกก่อนจะยิ้มบาง ๆ เมื่อเห็นเขา เธอเดินเข้ามานั่งข้างเอก

"นี่แหละ มิ้ว" เอกแนะนำเธอด้วยรอยยิ้มกว้าง "แฟนกู"

ผมจ้องมองเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มตามมารยาท "สวัสดีครับ ผมป้อง"

อ๊อฟเองก็ยิ้มให้เธอ "ยินดีที่ได้รู้จักครับ มิ้ว"

เธอยิ้มตอบ รอยยิ้มนั้นดูจริงใจและมีเสน่ห์จนผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประทับใจ

"สวัสดีค่ะ...เอกเล่าเรื่องพวกคุณให้ฉันฟังเยอะเลย" เธอพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

"เล่าอะไรบ้างล่ะ?" อ๊อฟถามขำ ๆ

"ก็..." มิ้วหัวเราะเบา ๆ "บอกว่าพวกคุณเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา แล้วก็เป็นคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด"

ผมกับอ๊อฟมองหน้าเอก ก่อนจะหัวเราะพร้อมกัน "มึงพูดจริงเหรอวะ?"

เอกยักไหล่ "ก็มันเรื่องจริงนี่หว่า"

ระหว่างที่เรานั่งกินสเต็กกัน บทสนทนาก็ดำเนินไปเรื่อย ๆ ผมสังเกตว่ามิ้วเป็นคนที่พูดจาสุภาพและมีความมั่นใจในตัวเอง เธอไม่ได้อายหรือเกร็งเวลาอยู่กับพวกเรา

แต่สิ่งที่ผมสังเกตได้ชัดเจนที่สุดคือ...เธอเป็นคนที่เอกหลงใหลจริง ๆ

เอกมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชมและความรัก

มิ้ว เป็นนักเรียนพยาบาลปีสาม เธออายุน้อยกว่าเราหนึ่งปี เรียนอยู่ที่วิทยาลัยพยาบาลใกล้ ๆ ที่นี่

หลังจากนั้นเธอก็กลายเป็นส่วนหนึ่งในวงโคจรของพวกเรา

เธอมักจะมาหาเอกที่หอพัก นั่งรอเขาหลังเลิกฝึกงาน หรือบางครั้งก็มากินข้าวเย็นด้วยกัน

เธอเป็นคนที่มีเสน่ห์ในแบบที่ผมไม่สามารถอธิบายได้ชัดเจน เธอไม่ได้โดดเด่นที่สุดในแง่รูปลักษณ์ แต่เธอมีบางอย่างที่ทำให้คนรอบข้างรู้สึกอยากเข้าใกล้

และยิ่งผมมองเธอมากขึ้น ผมก็ยิ่งคิดว่า...เธอน่ารักทีเดียว

ผมพยายามไม่คิดอะไรเกินเลย เพราะเธอเป็นแฟนของเพื่อนผม

แต่ลึก ๆ ในใจ ผมยอมรับกับตัวเองว่า...ถ้าไม่มีเอกอยู่ ถ้าผมได้รู้จักเธอก่อน ผมคงจะจีบเธอแน่ ๆ

เธอมีรอยยิ้มที่ทำให้คนรู้สึกสบายใจ น้ำเสียงของเธอนุ่มนวล แต่ก็มีความมั่นใจในตัวเอง เธอเป็นคนที่ดูแลคนรอบข้างได้ดี และมีเสน่ห์แบบที่ไม่ต้องพยายามเลย

บางครั้ง ผมมองดูเธอและเอกอยู่ด้วยกันแล้วก็อดรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้

เอกเป็นคนที่โชคดีมากที่ได้เธอมาเป็นแฟน และเขาดูรักเธอมากจริง ๆ

ผมเห็นสายตาของเอกที่มองเธอ สายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชมและความรัก

และผมก็รู้ดีว่า...ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะคิดอะไรเกินเลย

แต่บางครั้ง...ความคิดนั้นก็แวบเข้ามาในหัว

ถ้าผมได้เจอเธอก่อนเอกล่ะ? ถ้าเธอยังไม่มีแฟนล่ะ? ผมจะมีโอกาสจีบเธอไหม?

มันเป็นความคิดที่ผมพยายามปัดออกไปทุกครั้ง เพราะผมรู้ว่าผมไม่ควรคิดแบบนั้น

แต่ยิ่งเราสนิทกันมากขึ้น ยิ่งเวลาผ่านไป ผมก็ไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกต่อไป

มีบางครั้งที่มิ้วหันมาสบตาผม ยิ้มให้ผมอย่างเป็นธรรมชาติ และหัวใจของผมก็เต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

มันเป็นความรู้สึกที่ผมไม่เคยพูดออกไป แต่ผมรู้ดีว่ามันอยู่ในใจผมมาตลอดตั้งแต่วันแรกที่เราได้พบกัน

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของ ความรู้สึกต้องห้าม ที่ผมไม่อาจปฏิเสธได้เลย

หลังจากเรียนจบและผ่านช่วงฝึกงาน ชีวิตของพวกเราก็แยกย้ายกันไปตามเส้นทางของแต่ละคน

ผมได้งานเป็น นักวิชาการคอมพิวเตอร์ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง มันเป็นงานที่มั่นคง และผมก็พอใจกับเส้นทางอาชีพที่เลือก แม้ว่าช่วงแรกจะต้องปรับตัวกับระบบงานและความกดดัน แต่ผมก็มุ่งมั่นที่จะสร้างความมั่นคงให้ตัวเอง

ส่วน เอก และ อ๊อฟ ก็ไปทำงานในสายของตัวเองในที่ต่าง ๆ เราไม่ได้เจอกันบ่อยเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็ยังคุยกันอยู่เรื่อย ๆ ผ่านกลุ่มแชท เพื่อน ๆ บางคนในกลุ่มหายไปตามกาลเวลา แต่พวกเราสามคนยังคงติดต่อกันอยู่

ช่วงเวลาที่ห่างหายกัน...มิ้วก็หายไปจากชีวิตผมด้วย

ผมรู้จากเอกว่าพวกเขายังคบกันอยู่ แต่ชีวิตของผมก็วุ่นวายเกินกว่าจะสนใจเรื่องนั้น ผมเลือกที่จะโฟกัสกับงาน และพยายามลืมเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นในอดีต

ผมพยายามบอกตัวเองว่า...มันเป็นแค่ความรู้สึกชั่ววูบ

แต่ในบางครั้ง ตอนที่ผมเลื่อนดูโซเชียลมีเดียของเพื่อน ๆ แล้วเห็นภาพของเอกกับมิ้ว ความรู้สึกบางอย่างก็ยังคงย้อนกลับมา

หนึ่งปีผ่านไป...โอกาสใหม่ก็เกิดขึ้น

โรงพยาบาลประกาศขยายตำแหน่งในแผนกเทคโนโลยีสารสนเทศ พวกเขาต้องการเพิ่มตำแหน่ง นักวิชาการคอมพิวเตอร์อีกสองอัตรา

ทันทีที่ผมเห็นประกาศนี้ ผมก็คิดถึงเอกกับอ๊อฟทันที

ผมส่งข้อความไปในกลุ่มแชท

"โรงพยาบาลที่กูทำงานอยู่ เปิดรับนักวิชาการคอมฯ สนใจไหม?"

อ๊อฟตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว "เฮ้ย จริงดิ? สนใจเลย กูเบื่อที่เก่าแล้ว"

ส่วนเอกก็ตอบมาในอีกไม่กี่นาทีถัดมา "เอาสิวะ ได้กลับมาทำงานด้วยกันอีกก็ดี"

หลังจากการสัมภาษณ์และกระบวนการรับสมัคร ทั้งเอกและอ๊อฟก็ได้งานที่นี่

มันรู้สึกเหมือนย้อนเวลากลับไปในช่วงที่เรายังเป็นนักศึกษา เรากลับมาทำงานที่เดียวกัน ใช้ชีวิตด้วยกันอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้...มันไม่เหมือนเดิม

วันที่เอกก้าวเข้ามาที่แผนกพร้อมกับอ๊อฟ ผมรู้ว่าชีวิตของเรากำลังจะเปลี่ยนไปอีกครั้ง

"หวัดดีว่ะป้อง" เอกทักผมด้วยรอยยิ้มกว้าง "ไม่คิดเลยนะว่าจะได้ทำงานที่เดียวกันอีก"

ผมยิ้มตอบ "ยินดีต้อนรับ...เดี๋ยวก็ชิน"

อ๊อฟเดินตามเข้ามา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงขำ ๆ "นี่พวกเรากลับมาเป็นแก๊งเดียวกันอีกแล้วนะเว้ย คิดถึงสมัยเรียนชะมัด"

การได้กลับมาทำงานด้วยกันมันเหมือนความทรงจำเก่า ๆ หวนกลับมา

แต่ผมก็รู้ดีว่า ความทรงจำบางอย่างไม่ควรถูกขุดขึ้นมาอีก

โดยเฉพาะความรู้สึกที่ผมมีต่อ มิ้ว

ผมไม่คิดเลยว่า...การกลับมาของเอกในครั้งนี้จะนำพา ความลับที่ผมเก็บไว้ในใจมานาน กลับมาอีกครั้ง

และผมก็ไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมันเลย

*-*-*-*-*-*-*-*-*

อ่านบทแรกของมิ้วได้ที่นี่ -->

เรื่องของ มิ้ว อ่านฟรีจนจบเรื่องได้ที่ -->

เรื่องของ ป้อง กับสาว ๆ อ่านได้ที่ -->
เรื่องของ กุ๊ก อ่านต่อจนจบได้ที่ -->
เรื่องของ ฟ้า อ่านต่อจนจบได้ที่-->

มาอ่านครั้งแรกครับ
สถานการณ์​ซับซ้อน อยากรู้ว่าจะเป็นไงต่อ

ความลับเมื่อถูกเปิดก็จะไม่ลับอีกต่อไป

เล่นกับไฟแบบนี้ สักวันไฟจะลวกตัวเอง แล้วความพินาศจะตามมา