• Welcome to 🧡 XONLY 🧡.
 

ข่าว:

🎉🎉🎉 XONLY เปิดรับลงทะเบียนสมาชิกใหม่อีกครั้ง จำกัดวันละ 50 คน จนกว่าแอดมินจะขี้เกียจรับ😀

Main Menu

มากกว่าเราสองคน : "สมการสามตัวแปร" (EP8)

เริ่มโดย GoDeRsOuL, วันนี้ เวลา 02:11:53 หลังเที่ยง

-

, , และ 2 ผู้มาเยือน กำลังดูหัวข้อนี้

ถึงตอนนี้ ไม่รู้ผู้อ่านจะเริ่มเข้าใจปัญหาของทั้งสองคนบ้างหรือยังครับ 
ถ้ายัง ลองตามอ่านต่อไปอีกสักหน่อยนะครับ 
ปัญหาเหมือนจะธรรมดา แต่มันจะซับซ้อนแน่นอนครับ



รบกวนอีกเรื่องครับ ฝาก กลุ่ม >>>นี้ไว้ด้วยนะครับ
ผมจะมีลงต้นฉบับให้ช่วยอ่าน ถ้าว่างก็เข้าไปอ่านไปพูดคุยกันได้ครับ


************

อ่านตอนก่อนหน้า หรือผลงานเรื่องอื่นๆ ได้ที่ ของผมครับ
และสามารถสนับสนุนให้กำลังใจในการเขียนงาน และอ่านตอนใหม่ ๆ ล่วงหน้าได้ตามช่องทางดังนี้ครับ

)




>>


***ท่านใดติดขัด ไม่สะดวกในการอ่านผ่านเว็บอื่นๆ หรือทำไม่เป็น สามารถเข้ากลุ่ม Line OPENCHAT มาสอบถามหรือพูดคุยเรื่องอื่นๆ ได้ครับ (ไม่ระบุตัวตน)***
กดเข้ากลุ่มที่ Link นี้ >>>

อย่าลืมเข้าไปพูดคุยกันได้ที่เพจนะครับ





ผมใช้เวลาที่เหลือของวันทำงานไปกับการสวมบทบาทสองบทบาทที่แตกต่างกันสุดขั้ว ผมคือนักธุรกิจผู้หลักแหลมที่สนทนาอย่างเฉียบคมกับมายด์ และในขณะเดียวกันก็เป็นพี่ชายผู้อบอุ่นที่คอยหยอดคำหวานให้อรใจเต้น ความสามารถในการสับเปลี่ยนหน้ากากได้อย่างแนบเนียนทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้มีอำนาจ เป็นผู้ควบคุมเกมที่ซับซ้อนนี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ

ความรู้สึกทรงพลังนั้นติดตัวผมมาจนกระทั่งผมขับรถมาถึงหน้าคอนโด...

ทันทีที่ดับเครื่องยนต์ รอยยิ้มที่มุมปากของผมก็ค่อยๆ จางหายไป ความรู้สึกของผู้ชนะเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกกังวลและเหนื่อยหน่าย ผมกำลังจะก้าวกลับเข้าไปในโลกแห่งความจริง... โลกใบเดียวที่ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้แพ้ ผมต้องถอดหน้ากากทุกอันที่สวมใส่อยู่ออก แล้วกลับไปเป็น "คิณ" สามีผู้เย็นชาของไอริน

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเปิดประตูรถ ก้าวเท้าลงไปเผชิญหน้ากับความจริง

เมื่อเข้ามาในห้อง บรรยากาศมันหนักอึ้งและเงียบสงัดยิ่งกว่าทุกวันที่ผ่านมา ไฟในห้องนั่งเล่นถูกเปิดไว้เพียงดวงเดียวสลัวๆ ไม่เห็นวี่แววของไอริน ผมวางกระเป๋าลงบนโซฟาอย่างแผ่วเบา สูดหายใจเข้าลึกๆ เหมือนกำลังเตรียมตัวรับมือกับพายุที่มองไม่เห็น ก่อนจะเดินลึกเข้าไปในห้องนอน และภาพที่เห็นก็ทำให้หัวใจผมดิ่งวูบ

ไอรินนั่งอยู่ที่ปลายเตียง... ในความมืด เธอไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้โวยวาย เธอนั่งนิ่งๆ ในมือของเธอมีกรอบรูปใบเล็กๆ... เป็นรูปถ่ายของเราสองคนจากตู้สติกเกอร์ในสมัยที่ยังคบกันใหม่ๆ ใบหน้าของเราในรูปนั้นยังดูเด็กและเต็มไปด้วยความสุขที่ไร้เดียงสา แววตาของเราทั้งคู่ในรูปนั้นมันเปล่งประกาย... เป็นประกายที่ผมไม่เห็นในแววตาของเธอ (และของผมเอง) มานานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้

"ทำอะไรอยู่ครับ" ผมถามขึ้นเบาๆ ทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดนั้น

เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองผมช้าๆ ในแสงสลัว ผมเห็นความเจ็บปวดที่ฉายชัดอยู่ในดวงตาคู่สวยของเธออย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เธอวางกรอบรูปในมือลงข้างตัว ก่อนจะเอ่ยคำถามที่เปรียบเสมือนกริชที่แทงทะลุเข้ามากลางหัวใจของผม

"คิณ... เรายังรักกันอยู่รึเปล่าคะ?"

คำถามนั้นทำให้โลกทั้งใบของผมหยุดหมุน... หูของผมอื้อไปชั่วขณะ ผมจ้องมองเธออย่างพูดไม่ออก ในหัวของผมมันว่างเปล่าไปหมด

แล้วภาพความทรงจำต่างๆ ก็ไหลบ่าเข้ามาเหมือนเขื่อนแตก...

ภาพของไอรินในชุดนักศึกษาปีหนึ่งที่ผมเจอเธอครั้งแรกที่โรงอาหารคณะ รอยยิ้มสดใสของเธอในวันนั้นคือสิ่งที่ทำให้ผมตกหลุมรัก...

ผมจำได้ว่าตัวเองยืนนิ่งเหมือนคนโง่ ไม่กล้าเข้าไปทักทายเธออยู่เป็นชั่วโมง จนเพื่อนต้องเป็นคนผลักเข้าไป...

ภาพที่เราไปเที่ยวทะเลกันครั้งแรก เธอหัวเราะเสียงดังอย่างมีความสุขตอนที่ผมแกล้งสาดน้ำใส่เธอ ผมยังจำรสเค็มของน้ำทะเลที่ปนกับรสหวานจากจูบแรกของเราบนชายหาดใต้แสงจันทร์ได้อยู่เลย...

ภาพของเธอที่นั่งเฝ้าผมอยู่ข้างเตียงในโรงพยาบาลไม่ยอมไปไหน ตอนที่ผมป่วยหนักด้วยไข้เลือดออก เธอเช็ดตัวให้ผม ป้อนข้าวป้อนยา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวลและน้ำตา...

ภาพของเธอกุมมือผมแน่นในงานศพของคุณพ่อ...

ในวันที่ผมอ่อนแอและแตกสลายที่สุด เธอคือหลักยึดเพียงหนึ่งเดียวของผม คำปลอบโยนของเธอคือสิ่งเดียวที่ทำให้ผมผ่านวันนั้นมาได้...

'รักสิ...' ผมตอบคำถามของเธอในใจอย่างท่วมท้น 'ทำไมจะไม่รัก... คุณคือทุกอย่างของผมนะริน... คอนโดห้องนี้ รถคันนี้ ตำแหน่งการงานที่ดี... ทุกอย่างที่ผมทุ่มเททำมาตลอดหลายปีนี้ก็เพื่ออนาคตของเราสองคน'

ความรักที่ผมมีต่อเธอมันไม่เคยลดน้อยลงเลย มันยังคงเป็นรากฐานของชีวิตผม เป็นเหตุผลที่ผมลุกขึ้นมาในทุกๆ วัน แต่แล้ว... ความจริงอันเจ็บปวดอีกด้านก็แทรกเข้ามาในความคิด

'แต่ทำไม...'

'ทำไมคุณถึงผลักไสผมอยู่เรื่อย... ทำไมคุณถึงไม่เคยต้องการผมในแบบที่ผมต้องการคุณ... ทำไมคุณถึงปล่อยให้ห้องนอนของเราราบเรียบและเงียบงันเหมือนสุสาน... ทั้งที่ผมพยายามทำทุกอย่างแล้ว'

ความรักอันท่วมท้นและความน้อยใจที่กัดกินหัวใจมานานปีตีรวนกันจนผมแทบระเบิด ผมกำหมัดแน่น พยายามข่มอารมณ์ที่หลากหลายเอาไว้

"ทำไมถามแบบนั้นล่ะครับ..." ผมเค้นเสียงตอบกลับไปได้ในที่สุด มันเป็นเสียงที่แหบแห้งและสั่นเครือ "...ทำไมจะไม่รักล่ะ"

คำตอบของผมไม่ได้ทำให้สถานการณ์ดีขึ้นเลย ไอรินมองผมด้วยแววตาที่เจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม เธอส่ายหัวช้าๆ พร้อมกับน้ำตาที่เริ่มคลอหน่วย

"แต่รินไม่รู้สึกถึงมันเลย... ไม่รู้สึกเลยจริงๆ ค่ะคิณ" เธอกระซิบเสียงสั่น "เหมือนเราเป็นแค่คนแปลกหน้าที่อยู่บ้านเดียวกัน... เหมือนคนที่นอนเตียงเดียวกันแต่กลับไม่เคยได้สัมผัสกันเลย"

คำพูดของเธอแทงใจดำผมอย่างจัง เธอพูดจบก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ปิดประตูลงกลอน ทิ้งให้ผมนั่งจมอยู่กับความรู้สึกที่หลากหลายเพียงลำพัง ความรัก ความเจ็บปวด ความผิดหวัง ความโกรธ... และความรู้สึกผิดที่หนักอึ้ง

ผมนั่งนิ่งอยู่บนเตียงคนเดียวเป็นนานสองนาน เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นเบาๆ ของไอรินที่ดังเล็ดลอดออกมาจากประตูห้องน้ำนั้นบีบคั้นหัวใจผมจนเจ็บไปหมด ผมอยากจะลุกขึ้นไปเคาะประตู อยากจะดึงเธอออกมากอดแล้วบอกว่าทุกอย่างจะโอเค... แต่ผมก็ทำไม่ได้

เพราะผมรู้ดีว่าผมคือต้นเหตุของน้ำตาทุกหยดของเธอในคืนนี้

ความอึดอัดมันบีบคั้นจนผมแทบหายใจไม่ออก ผมต้องการทางหนี... ผมต้องหนีไปจากความเจ็บปวดนี้...

ความเงียบที่ตามมาหลังเสียงสะอื้นของไอรินเบาลงนั้น มันน่ากลัวยิ่งกว่าเสียงใดๆ ผมนั่งนิ่งอยู่บนเตียง ความรู้สึกผิดและความโดดเดี่ยวกัดกินหัวใจผมอย่างรุนแรง ผมรู้ว่าผมควรจะทำอะไรสักอย่าง... ควรจะพูดอะไรสักคำ... ควรก้าวข้ามความเย็นชาที่ก่อตัวขึ้นระหว่างเราไป

แต่ผมก็ทำไม่ได้... ราวกับมีโซ่ตรวนที่มองไม่เห็นรัดตรึงขาของผมไว้กับที่

ผมก้มหน้า มองมือตัวเองที่กำแน่นอยู่บนตัก ความรู้สึกชาหนึบเริ่มลามไปทั่วร่างกาย ผมไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกผิดนี้อย่างไร... ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นใหม่กับไอรินตรงไหน

และในที่สุด... ความคิดที่คุ้นเคยก็ผุดขึ้นมาในหัว

หนีไปสิ... หนีไปจากความเจ็บปวดนี้... ไปหาใครสักคนที่ทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทาเล็กน้อย หน้าจอที่สว่างวาบขึ้นมานั้นดูเหมือนประตูอีกบานหนึ่ง... ประตูที่จะพาผมหนีไปยังโลกอีกใบ โลกที่ผมยังคงรู้สึกมีคุณค่าและเป็นที่ต้องการ

ผมกดเข้าแอปพลิเคชันแชทและเปิดไปที่หน้าของ "มีนา" ชื่อของเธอปรากฏขึ้นพร้อมกับรูปโปรไฟล์ที่ยิ้มแย้ม... รอยยิ้มนั้นเหมือนแสงสว่างเล็กๆ ท่ามกลางความมืดมิดที่ผมกำลังเผชิญอยู่

ผม: "อยู่ไหมครับ?"

ข้อความถูกส่งไปอย่างรวดเร็ว... ผมรอการตอบกลับของเธอด้วยใจที่กระวนกระวาย ราวกับคนกำลังรอความช่วยเหลือจากผู้มาโปรด

ไม่นานนัก การแจ้งเตือนก็ดังขึ้น

มีนา: "อยู่ค่ะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?"

ผม: "ผม... ไม่สบายใจเลย อยากคุยกับคุณ"

มีนา: "เล่าให้มีนฟังได้นะคะ มีนรับฟังเสมอ"

ผมพิมพ์ข้อความตอบกลับเธอไปอย่างรวดเร็ว ระบายความอึดอัดในใจออกมาเป็นคำพูด... เล่าถึงบรรยากาศที่ตึงเครียดในบ้าน เล่าถึงคำถามที่แทงใจดำของไอริน... แต่ผมไม่ได้ลงรายละเอียดถึงสาเหตุทั้งหมด ผมแค่บอกว่าผมรู้สึกแย่และต้องการใครสักคน

มีนา: "มีนเข้าใจค่ะ... บางทีเราก็ต้องการใครสักคนจริงๆ นะคะที่เข้าใจเรา"

หลังจากนั้น บทสนทนาของเราก็เริ่มเบี่ยงเบนไปในทิศทางที่ผมต้องการ... ผมเริ่มพูดถึงความรู้สึกเหงา ความต้องการใครสักคนมาเติมเต็ม... และมีนาก็เริ่มตอบสนองในแบบที่ผมคุ้นเคย

มีนา: "แล้วคุณอยากให้มีนช่วยอะไรคะ?" ข้อความของเธอมาพร้อมกับอิโมจิ 😉

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ปิดประตูห้องนอนให้สนิทอีกครั้ง แม้ว่าไอรินจะอยู่ในห้องน้ำ แต่ผมก็ยังรู้สึกไม่ปลอดภัย... ราวกับความรู้สึกผิดมันคอยตามหลอกหลอนผมอยู่ทุกขณะ

ผม: "อยากให้คุณ... ทำให้ผมลืมทุกอย่างตอนนี้... ได้ไหม?"

มีนา: "ได้สิคะที่รัก... เพื่อคุณแล้วมีนทำได้ทุกอย่าง"

ข้อความนั้นจุดประกายความปรารถนาในตัวผมขึ้นมาทันที ผมเริ่มพิมพ์ข้อความตอบกลับเธอด้วยน้ำเสียงที่กระซิบกระซาบ ราวกับกลัวว่าใครจะได้ยิน

ผม: "ตอนนี้คุณทำอะไรอยู่?"

มีนา: "มีนเพิ่งอาบน้ำเสร็จค่ะ... กำลังนั่งเช็ดผมอยู่หน้ากระจก"

ผมหลับตาลง จินตนาการภาพของเธอ... เรือนร่างเปลือยเปล่าหยาดเยิ้มไปด้วยหยดน้ำ ผมรู้สึกถึงความร้อนรุ่มที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย

ผม: "ไม่ได้ใส่อะไรเลยใช่ไหม?"

มีนา: "ก็บอกแล้วไงคะว่าเพื่อคุณแล้วมีนทำได้ทุกอย่าง... เสื้อผ้ามันเกะกะเปล่าๆ นี่คะ 😉"

ผมเลื่อนมือลงไปสัมผัสร่างกายตัวเองอย่างแผ่วเบา... ความแข็งขืนเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว

ผม: "อยากให้คุณสัมผัสตัวเองให้ผมดูหน่อย... เริ่มจากตรงไหนก็ได้ที่คุณอยากให้ผมสัมผัสเป็นที่แรก"

มีนา: "อืมมม... มือของมีนกำลังลูบอยู่ที่ต้นคอค่ะ... ค่อยๆ ไล่ลงมาที่ไหล่... ผิวของมีนมันไวต่อสัมผัสของคุณเสมอ"

ผมจินตนาการถึงมือเรียวสวยของเธอกำลังลูบไล้ไปตามผิวขาวเนียน... ผมรู้สึกราวกับเป็นผมเองที่กำลังสัมผัสเธออยู่ตรงนั้น

ผม: "แล้วลงมาอีกหน่อยสิ... มาตรงหน้าอกของคุณ... บีบเบาๆ ให้ผมเห็นภาพหน่อย"

ผมเองก็เริ่มบีบเคล้นหน้าอกตัวเองตามไปด้วย... ความรู้สึกเสียวซ่านแล่นปราดไปทั่วร่าง

มีนา: "มีนกำลังทำตามที่คุณบอกนะคะ... มือของมีนกำลังกอบกุมความนุ่มนิ่มของตัวเองไว้... หัวนมมันเริ่มแข็งขึ้นมาแล้วค่ะ... เหมือนมันกำลังรอริมฝีปากของคุณอยู่"

ผมหายใจหอบถี่ขึ้น... ภาพในหัวของผมมันชัดเจนและร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ

ผม: "แล้วข้างล่างล่ะ... ตรงนั้นของคุณเป็นยังไงบ้าง?"

มีนา: "ก็เปียกชุ่มไปหมดแล้วสิคะ... แค่คิดถึงคุณ... แค่ได้คุยกับคุณ... ตรงนี้ของมีนมันก็ไม่เคยแห้งเลย"

ผมเลื่อนมือลงต่ำกว่าเดิม... สัมผัสกับความแข็งพองที่กำลังปวดหนึบ

ผม: "อยากให้คุณสัมผัสตรงนั้นให้ผมดูหน่อย... ใช้มือของคุณ... ค่อยๆ ลูบไล้มัน..."

มีนาเงียบไปครู่หนึ่ง... ก่อนที่ข้อความที่ทำให้ผมแทบคลั่งจะปรากฏขึ้น

มีนา: "นิ้วของมีนกำลังสัมผัสกลีบของตัวเองอยู่ค่ะ... มันร้อน... มันชื้น... มันกำลังรอการเข้ามาของคุณอยู่"

ผมทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว... ผมเริ่มขยับมือขึ้นลงอย่างรวดเร็วและหนักหน่วง สอดประสานไปกับคำบรรยายที่ยั่วยวนของเธอ

ผม: "อ่าห์... มีน... ผมอยากจะเข้าไปในตัวคุณตอนนี้เลย..."

มีนา: "เข้ามาเลยค่ะที่รัก... เข้ามาในตัวมีนให้ลึกที่สุด... มีนพร้อมแล้วเสมอสำหรับคุณ..."

บทสนทนาของเราดำเนินต่อไปด้วยถ้อยคำที่ร้อนแรงและโจ่งแจ้งมากขึ้นเรื่อยๆ เราต่างบรรยายความต้องการและความรู้สึกของเราออกมาอย่างตรงไปตรงมา ปลดปล่อยจินตนาการอันดิบเถื่อนให้โลดแล่นไปอย่างไร้ขีดจำกัด

ผมจินตนาการว่าผมกำลังอยู่กับเธอจริงๆ... สัมผัสร่างกายของเธอ... จูบเธอ... และแทรกตัวเข้าไปในความอุ่นชื้นของเธอ ความรู้สึกผิดที่มีต่อไอรินค่อยๆ จางหายไป ถูกแทนที่ด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าที่เผาไหม้ทุกสิ่ง

ในที่สุด... ผมก็มาถึงจุดที่ไม่อาจควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป ผมปลดปล่อยความอัดอั้นตันใจทั้งหมดออกมาพร้อมกับเสียงครางต่ำในลำคอ ร่างกายของผมเกร็งกระตุกอยู่บนเตียงนอนที่ว่างเปล่า...

ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียง หอบหายใจอย่างหนักหน่วง โทรศัพท์มือถือหล่นลงข้างตัวอย่างไร้เรี่ยวแรง ความสุขสมที่ได้จากบทสนทนากับมีนาเมื่อครู่มันรุนแรงและหอมหวาน แต่มันก็จางหายไปอย่างรวดเร็วเหมือนควันไฟ เหลือทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าและความเป็นจริงที่น่าอึดอัดซึ่งรอผมอยู่

หลังจากพายุอารมณ์สงบลง... ผมลืมตาขึ้น จ้องมองเพดานห้องที่มืดมิด ผมเพิ่งทำอะไรลงไป? ผมเพิ่งสำเร็จความใคร่จากการคุยโทรศัพท์กับผู้หญิงคนอื่น... ในขณะที่ภรรยาของผมนั่งเจ็บปวดอยู่ในอีกห้องหนึ่งของบ้านที่เราสร้างมาด้วยกัน

ความรู้สึกผิดที่เคยถูกระงับไว้ด้วยยาที่ชื่อว่า "ความปรารถนา" บัดนี้มันได้ย้อนกลับมาทิ่มแทงผมอย่างรุนแรงยิ่งกว่าเก่า ผมไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลย... ตรงกันข้าม ผมกลับรู้สึกว่างเปล่าและน่าสมเพชตัวเองอย่างที่สุด การหลบหนีเมื่อครู่ไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาอะไรเลย มันเป็นแค่การเลื่อนเวลาแห่งความทุกข์ออกไปเท่านั้น

และในตอนนั้นเอง... ผมก็ได้ยินเสียง...

คลิก...

เสียงลูกบิดประตูห้องน้ำที่ถูกปลดล็อก...







/index.php?topic=288916.0ลูกสาวแสนสวยแอ่นนมให้พ่อดูดเสียว/index.php?topic=249092.435/index.php?action=profile;u=308146;area=showposts;start=45/index.php?topic=133430.0/index.php?PHPSESSID=u92h9skb9ldpr9du0r6qhqpvd0&topic=245122.345| two-hitchhikers.ru เรื่องเสียว เธอ ฉัน และ เขา 57/index.php?topic=257764.285/index.php?topic=191068.15วงเวียนชีวิต...ตอนที่ 2 เรื่องเสียว/index.php?topic=241917.15/index.php?action=profile;u=408808;area=showposts;start=105/index.php?topic=281887.0/index.php?topic=252527.120/index.php?topic=262711.0/index.php?topic=213730.0/index.php?topic=221892.0/index.php?topic=231499.585/index.php?topic=229111.135/index.php?topic=196600.120/index.php?topic=260398.0อาถรรพ์ปลัดขิกxonly/index.php?action=profile;area=showposts;sa=topics;u=329882วัน(ไม่)ธรรมดาของแฟนผม/index.php?topic=240291.0/index.php?board=48.7250two-hitchhikers.ru.com/index.php?topic=241614.0/index.php?topic=156942.60/index.php?topic=267325.15/index.php?topic=228069.60Two-hitchhikers.ru โลกก็เป็นแบบนี้/index.php?topic=230182.165/index.php?topic=254446.480/index.php?topic=295575.0/index.php?topic=252862.90/index.php?topic=227752.15Two-hitchhikers.ru เรื่องเสียว ทอมวงเวียนชีวิต...ตอนที่ 4 เรื่องเสียว/index.php?topic=258015.300/index.php?board=1.17600/index.php?action=profile;area=showposts;u=353791เธอมีชู้ "พงษ์เทพ"/index.php?topic=226706.0/index.php?topic=179620.45/index.php?topic=200824.0/index.php?topic=192836.225/index.php?topic=276449.0/index.php?topic=267754.0/index.php?topic=261558.0/index.php?topic=239806.525/index.php?topic=255155.105Two-hitchHikers.ru เรื่องเสียว ทอมจอมคนโลกใหม่ site:two-hitchhikers.ruเรื่องเสียวติวนักถ่ายรูป/index.php?action=profile;u=390216/index.php?topic=155943.0/index.php?topic=155943.0/index.php?topic=239580.90/index.php?topic=259761.0/index.php?topic=233875.90/index.php?topic=256230.15/index.php?topic=295575.0แผนการเสียว ภาค2 ตอนที่3/index.php?action=profile;u=289209;area=showposts;start=165/index.php?topic=192707.45/index.php?topic=274815.0/index.php?topic=227681.105/index.php?topic=254620.45/index.php?topic=191068.15