ธามนั่งจ้อง ตำราปราณพื้นฐาน บนเตียง หัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น. เลข "3... 1... 4... 1... 5..." ที่จดไว้ยังคงวนเวียนในหัว. "31415? ทำไมมันคุ้นๆ?" เขาคิด นึกถึงเลขที่เหมือนเคยเห็นในชั้นเรียนคณิตศาสตร์. "นี่มัน... ค่า pi หรือเปล่า?" ความคิดนี้ทำให้เขาตื่นตัวยิ่งขึ้น. เขาลองพลิกตำราอีกครั้ง เร็วกว่าเดิม พยายามจับตาดูตัวอักษรจีนที่เคลื่อนไหวราวมีชีวิต. คราวนี้เขามองเห็นเลขต่อมา—9 และน่าจะเป็น 2. "จริงด้วย!" เขาอุทานในใจ แต่เลขหลังจากนั้นเริ่มเลือนราง เร็วเกินกว่าตาจะตามทัน. ถ้าพลิกช้าลง ตัวเลขก็หายไป ราวกับรหัสนี้จะเผยตัวเมื่อเคลื่อนไหวในจังหวะที่เหมาะสมเท่านั้น.

"ถ้าเป็นค่า pi จริงๆ..." ธามพึมพำ. เขารู้ดีว่าในยุคนี้ ค่า pi ถูกคำนวณได้ถึงหลักร้อยล้าน. ถ้านี่เป็นรหัสจากยุคโบราณ คงเป็นรหัสที่ยากที่คนจะเดาได้ว่ามันคืออะไร ในยุคนั้น แต่สำหรับยุคนี้มันง่ายแสนง่าย. "แต่รหัสนี้เอาไว้ทำอะไรกันแน่?" เขาคิด พลิกตำรากลับไปดูแต่ละหน้า. ตำราหนาเตอะ ตัวอักษรจีนตัวเล็กแน่นขนัด ไม่มีการเว้นวรรค. อ่านจากบนลงล่าง ล่างขึ้นบน ซ้ายไปขวา หรือขวาไปซ้าย ก็ดูเหมือนอ่านได้หมด. "เดี๋ยวสิ..." ธามชะงัก. "ถ้าค่า pi เป็นกุญแจถอดรหัสล่ะ? ตัวอักษรที่เป็นเนื้อหาจริงอาจซ่อนอยู่ในนั้น!"

ธามคว้ามือถือ ลองใช้แอปแปลภาษาก่อน. ผลที่ได้ทำให้เขาขมวดคิ้ว—ตำราเหมือนพูดถึงเรื่องสุขภาพทั่วไป วิธีหายใจ การใช้สมุนไพร การออกกำลังกาย. แต่ข้อความอ่านยาก สับสนวุ่นวายราวเขียนด้วยภาษาครึ่งๆ กลางๆ. แม้แต่ AI ก็แปลออกมาแบบงงๆ ไม่สมบูรณ์. "นี่มันอะไรกัน?" เขาคิด ความสงสัยยิ่งเพิ่มขึ้น. เขาเปลี่ยนแผน ลองให้ AI ใช้ค่า pi เป็นรหัสเพื่อถอดข้อความในหน้าแรก โดยลองทุกทิศทาง—ซ้ายไปขวา ขวาไปซ้าย บนลงล่าง ล่างขึ้นบน.

ใช้เวลาสักครู่ ผลลัพธ์ปรากฏขึ้น. ธามตื่นเต้นจนตัวสั่น. การถอดรหัสด้วยค่า pi จากขวาไปซ้ายและบนลงล่างให้ผลลัพธ์ที่สมบูรณ์—ข้อความที่ชัดเจนราวตำราจีนโบราณ. เขาอ่านด้วยใจจดจ่อ:

นี่คือ ตำราปราณพื้นฐาน. ในโลกนี้ ร่างกายและวัตถุเป็นสิ่งที่เรารับรู้ได้ตามปกติ. นอกเหนือจากนั้น มีพลังงานพื้นฐานไหลเวียน ก่อเกิด เคลื่อนย้าย และสูญสลาย. มันเป็นธรรมชาติอย่างหนึ่ง คล้ายลมที่พัดผ่าน แสงแดด เปลวไฟ หรือความร้อน. แต่พลังงานพื้นฐานนี้มีเพียงน้อยคนที่สัมผัสและใช้งานได้อย่างอิสระ. มันไม่ใช่เวทมนตร์หรือวิญญาณภูตผี แต่เป็นสิ่งพื้นฐานที่มนุษย์ไม่คุ้นชิน. ตำราที่ข้าทิ้งไว้เป็นวิธีฝึกใช้พลังพื้นฐานนี้ ด้วยการควบคุมปราณให้สอดคล้องกับความเป็นจริง. จงจำไว้ว่าโลกนี้ไม่มีสิ่งฝืนธรรมชาติ เช่น คืนชีวิต เสกสิ่งของจากความว่างเปล่า หรือเป็นอมตะ. เรื่องเหลวไหลเช่นนั้นไม่มีจริง. หากผู้ใดพบตำรานี้และใช้ประโยชน์ได้ แสดงว่าถึงเวลาที่ตำราจะแสดงพลังของมันออกมา. ขอให้ท่านใช้มันช่วยเหลือผู้อื่น อย่าใช้ทำร้ายหรืออยุติธรรมต่อใคร. และหากไม่จำเป็นต้องใช้ตำรานี้ จงเก็บมันไว้ในกล่องแล้วโยนทิ้ง.

ธามอ้าปากค้าง. "นี่มัน... ตำราฝึกพลังจริงๆ!" เขาคิด หัวใจเต้นแรง. ข้อความนี้เหมือนเป็นบทนำของ ตำราปราณพื้นฐาน ที่ไม่ธรรมดา. มันพูดถึงพลังปราณที่เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ ไม่ใช่เวทมนตร์หรือสิ่งเหนือจริง. "ป้าหญิงรู้เรื่องนี้รึเปล่า?" เขานึกถึงรอยยิ้มลึกลับของเธอและการลอยตัวในศาลเจ้า. ความกระฉับกระเฉงที่ยังคงอยู่ในตัวเขาตอนนี้—อาจเกี่ยวข้องกับน้ำของป้าหญิงหรือตำรานี้ก็ได้.

ความตื่นเต้นทำให้ธามนอนไม่หลับ. เขายังรู้สึกสดชื่นราวไม่ได้ใช้พลังงานทั้งคืน. "ถ้าจะงงขนาดนี้ ทำอะไรต่อดีล่ะ?" เขาคิด แล้วตัดสินใจสแกนทุกหน้าของตำราลงมือถือ. ตำราหนาและตัวอักษรเล็กแน่น เขานั่งสแกนอย่างตั้งใจ กลิ่นสมุนไพรจากกระดาษทำให้รู้สึกผ่อนคลาย. จนกระทั่งแสงแรกของเช้าลอดผ่านหน้าต่าง ธามจึงเสร็จ. ความเหนื่อยล้าค่อยๆ ครอบงำ. เขาวางตำราลงข้างเตียง แล้วหลับไปในที่สุด.

ธามวาง ตำราปราณพื้นฐาน ลงข้างเตียง ความเหนื่อยล้าครอบงำหลังจากสแกนทุกหน้าจนเกือบเช้า. หัวใจยังเต้นแรงจากความตื่นเต้นของรหัส 31415 และข้อความที่ถอดรหัสได้ พลางนอนลง หลับไปในพริบตาด้วยความอ่อนเพลีย.
________________________________________

ขณะเดียวกัน ป้าหญิงรีบรุดเข้าบ้านไม้ทรงจีน-ไทยประยุกต์อันกว้างขวาง. เสียงคนรับใช้ทักทาย "นายหญิง" ดังก้องตามทางเดิน. ภายในบ้านตกแต่งอย่างหรูหรา สิ่งประดับแต่ละชิ้นสวยงามลงตัว—โคมไฟหยกแกะสลัก แจกันกระเบื้องโบราณ และภาพวาดมังกรหมึกจีนที่หากผู้รู้ราคาเห็นคงถึงกับเป็นลม. ป้าหญิงไม่สนใจสิ่งรอบตัว เธอมุ่งตรงไปยังห้องส่วนตัว.

ในห้อง หญิงสาววัยราว 25 ปีรออยู่. ใบหน้าของเธอสวยงามราวเทพธิดา ผิวพรรณเปล่งปลั่งเกินมนุษย์ ดวงตาคู่คมแฝงความลึกลับ. เมื่อเห็นป้าหญิงนางก็ย่อกายลง. "คารวะท่านแม่ ท่านรีบร้อนเช่นนี้มีอะไรหรือ?" เธอถาม เสียงนุ่มแต่สงสัย.

ป้าหญิงโผเข้ากอดลูกสาวแน่น ความโล่งใจฉายชัดในดวงตา. เธอถอนหายใจ ก่อนมองหน้าหญิงสาว "หลานเฉิน เจอแล้ว ลูกเอ๋ย แม่เจอแล้ว!" เธอพูด น้ำเสียงสั่นด้วยความดีใจ. หยูหลานเฉินขมวดคิ้ว. "เจออะไรหรือคะ?"

"จำตำนานพันปีได้นั่นหรือไม่?" ป้าหญิงเริ่ม "เรื่องสุดยอดคัมภีร์ที่เขียนขึ้นโดยจักรพรรดิเซียน ผู้บรรลุขั้นสูงสุดของการฝึกปราณธรรมชาติแล้วเร้นกายหายไป." หยูหลานเฉินพยักหน้า. "เรื่องเล่าไร้สาระที่ก่อสงครามระหว่างสำนักนับไม่ถ้วนนั่นน่ะเหรอ? อย่าบอกนะเจ้าคะว่าแม่เชื่อว่ามันมีจริง!" เธอยิ้มเยาะ. "จักรพรรดิผู้นั้นคือใครก็ไม่มีใครรู้. ลูกว่ามันแค่ข่าวลือเพื่อหวังผลบางอย่างมากกว่า."

"ผิดแล้ว ลูกเอ๋ย" ป้าหญิงส่ายหน้า. "จักรพรรดิผู้นั้นมีตัวตน และไม่ใช่ว่าไม่มีใครรู้ แต่คนที่รู้ล้วนถูกทำให้ลืมหรือยอมตายเพื่อปกปิดร่องรอย" เธอหยุดชั่วครู่ สายตาจ้องลูกสาว. "ลูกยังเด็กนัก หลายเรื่องแม่ยังไม่ได้บอก." พูดจบ เธอยื่นม้วน ตำรากำเนิดจักรพรรดิ ออกมา.

หยูหลานเฉินมองม้วนตำรา สัมผัสด้วยมือเบาๆ. ทันใดนั้น ร่างของเธอสั่นสะท้าน. ร่องรอยปราณจักรพรรดิจางๆ แต่ทรงพลังไหลผ่านปลายนิ้ว. พลังนั้นเหนือกว่าทุกสิ่งที่นางเคยพบในชีวิต. "นี่มัน..." เธอพึมพำ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น. มือไม้สั่นเทา ใบหน้าเปลี่ยนเป็นดีใจสุดขีดเช่นเดียวกับมารดา.

ทั้งสองไม่รอช้า รีบคลี่ม้วนตำราออก วางมือด้านบนและด้านล่างของกระดาษ. ความรู้เบื้องต้นจากคัมภีร์ไหลเข้าสู่จิตใจของแม่ลูกอย่างรวดเร็ว ราวสายน้ำที่พุ่งทะลักแล้วจางหายในพริบตา. ทั้งคู่ตะลึง—เพียงบทนำของ ตำรากำเนิดจักรพรรดิ ยังล้ำลึกถึงเพียงนี้. "แม่... อายุนับพันปีแล้ว ยังรับความรู้ได้แค่นี้เหรอ?" หยูหลานเฉินถาม เสียงแฝงแววหยอกเย้า.

ป้าหญิงยิ้มอย่างจนใจ. "แค่บทนำก็ลึกซึ้งขนาดนี้ ลูกแม่ คัมภีร์นี้ไม่ธรรมดา." ทั้งสองทนความตื่นเต้นไม่ไหว จึงเริ่มฝึกวิชาตามคัมภีร์ทันที ไม่นานนัก พลังปราณของทั้งคู่รุดหน้าอย่างน่าทึ่ง ขั้นที่เคยติดขัดมาเป็นร้อยๆ ปีของ ป้าหญิง ก็ทะลวงผ่านไปได้อย่างรวดเร็ว แต่ที่น่าแปลกคือป้าหญิงก้าวหน้าเร็วกว่าลูกสาวมาก. หยูหลานเฉินขมวดคิ้ว. "ทำไมท่านแม่ถึงพัฒนาเร็วกว่าลูก? ลูกได้รับการปรับพลังตั้งแต่ยังทารก พลังปราณของลูกทัดเทียมท่านแล้วมิใช่หรือ?"

ป้าหญิงมองลูกสาว แล้วพูดตรงๆ. "แม่คบกับธามอยู่. น้ำกามของเขา... เมื่อมันพุ่งเข้าโพรงมดลูกของแม่ มันเพิ่มพลังให้แม่อย่างมาก." เธอหยุดชั่วครู่. "ธามมีธาตุกลาง แข็งแรงบริสุทธิ์. ธาตุกลางทำให้แม่ดูดซับพลังจากน้ำของเขาได้ง่าย โดยไม่ต้องแปลงธาตุให้ยุ่งยาก. พลังจึงเพิ่มพูนรวดเร็ว." เธออธิบายต่อ. "คนที่มีธาตุกลางฝึกพลังได้ยาก เพราะพลังไม่โดดเด่น. แต่ถ้าฝึกได้ดี จะมีความสามารถหลากหลายกว่าธาตุเฉพาะ. ทว่า ตำราชั้นสูงนั้นไม่ว่าจะแหล่งไหนสำนักใดมักเน้นที่ธาตุเฉพาะ ดังนั้นธามจึงไม่เหมาะกับการฝึกพลังลึกซึ้ง. แต่... น้ำของเขาเป็นแหล่งเพาะปราณชั้นดี โดยเฉพาะกับสำนักของเรา."

หยูหลานเฉินตาโต. "แฟนใหม่ของแม่ทำได้ถึงขนาดนั้นเลย?" เธอถามด้วยความฉงน. "ท่านแม่มิใช่ท่านหลงใหลรสชาตของเด็กหนุ่มหรือ?" ป้าหญิงยิ้มลึกลับ ถอนใจเบาๆ ก่อนถอดกางเกงออกอย่างช้าๆ แล้วเผยส่วนลับให้ลูกสาวเห็น. ช่องคลอดของเธอเปี่ยมด้วยเสน่ห์อันเย้ายวน ราวกลีบดอกบัวที่บานสะพรั่งใต้แสงจันทร์. ผิวภายในเป็นสีชมพูอ่อนระเรื่อ ชุ่มฉ่ำด้วยความชื้นที่เปล่งประกายราวหยดน้ำค้าง. การขมิบเบาๆ เป็นจังหวะประสานกับพลังปราณที่ไหลเวียน สะท้อนความสดใหม่และพลังชีวิตที่ฟื้นคืนจากน้ำของธาม. กลิ่นหอมจางๆ ของสมุนไพรลอยออกมา ผสานกับความเย้ายวนที่ไม่อาจต้านทาน. "เข้าใจหรือยัง?" ป้าหญิงกล่าว สายตาเต็มไปด้วยความมั่นใจ. "น้ำของธามทำให้ร่างกายแม่เปล่งปลั่งถึงเพียงนี้." หยูหลานเฉินมองด้วยความทึ่ง. "ดีจริงๆ..." เธอพึมพำ เสียงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ.

ทันใดนั้น คนรับใช้วิ่งรุดเข้ามาด้วยท่านอบน้อม. "นายหญิงเจ้าคะ เสี่ยเปียว ขอน้ำวิสุทธิ์ต่ออายุจากสำนักเรา พร้อมจ่ายเงินล่วงหน้าแล้วเจ้าค่ะ." หยูหลานเฉินหน้าเปลี่ยน. "ตาเฒ่านั้น? ลูกชังน้ำหน้ามันนัก! ทำชั่วไม่รู้สึกรู้สา ยังกล้ามาขอต่ออายุ? ลูกไม่ให้มัน! ท่านแม่ ฆ่ามันไม่ได้หรือ?"

ป้าหญิงมองลูกสาวด้วยท่าทีจนใจ. "ลูกเอ๋ย สำนักเดิมไม่ได้ให้อะไรเราติดตัวมา. ตอนนี้เราต้องดูแลที่นี่." เธอหันไปสั่งคนรับใช้. "ไปตามชุ่ยเหลียนมา. นางฝึกมาเกือบร้อยปี พลังนางพอใช้ได้. ส่งยายืดสุขภาพให้ตาเฒ่าบัดซบนั้น มันจะได้ทรมานน้อยลง เดินเหินสะดวกหน่อย." เธอหัวเราะเยาะเบาๆ. "อายุขัยในโลกนี้ ต่อให้เป็นเซียนอย่างเราก็ยืดไม่ได้เมื่อถึงวาระ. นับประสาอะไรกับมนุษย์โสโครกและชั่วช้าเช่นมัน."

"เจ้าค่ะ นายหญิง." คนรับใช้รับคำแล้วรีบไป.

ในห้องลับของบ้าน ชุ่ยเหลียนยืนอยู่หน้าขวดแก้วปราณีตที่แกะสลักลายมังกรและดอกบัว. เธออายุราว 30 ต้นๆ รูปร่างอรชร ผิวขาวเนียนราวหยก ดวงตาแฝงความเย้ายวนแต่เปี่ยมด้วยความขุ่นเคือง. "ตาเฒ่าชั่ว..." เธอพึมพำ คิดถึงเสี่ยที่มาขอน้ำวิสุทธิ์. เธอถอนหายใจ ถอดเสื้อคลุมออก วางร่างลงบนพรมนุ่ม. สองสาวรับใช้—หลานหลานและเฉิงยู่—เข้ามาด้วยท่าทีนอบน้อม. ทั้งคู่รู้หน้าที่ ต้องช่วยชุ่ยเหลียนผลิตน้ำวิสุทธิ์ตามคำสั่งนายหญิง.

ชุ่ยเหลียนนอนลง อ้าขาเล็กน้อย เผยช่องคลอดที่สวยงาม. ผิวสีชมพูอ่อนเนียนเรียบ ชุ่มฉ่ำด้วยความชื้น ขมิบเบาๆ เป็นจังหวะ. กลิ่นหอมหวานจางๆ ลอยออกมา ดึงดูดราวน้ำผึ้งบริสุทธิ์. หลานหลานคุกเข่าลงข้างๆ ใช้ปากครอบหัวนมขวาของชุ่ยเหลียน ดูดนุ่มนวลแต่หนักแน่น สลับกับการใช้ลิ้นวนรอบยอดอย่างชำนาญ. เฉิงยู่ก้มลงสองมือจับจะโพกขาวเรียนกลมกลึง แล้วแหวกออก และใช้ลิ้นเลียที่รูก้นของชุ่ยเหลียน ใช้ลิ้นเลียเบาๆ รอบขอบ วนเป็นวงกลมช้าๆ ก่อนเพิ่มจังหวะให้เร็วขึ้น. ความรู้สึกจากทั้งสองจุดทำให้ชุ่ยเหลียนครางเบาๆ "อ๊า..." ร่างกายสั่นสะท้าน.

ชุ่ยเหลียนยกมือสัมผัสจุดคลิตอริสของตัวเอง วนนิ้วช้าๆ รอบส่วนที่บวมเป่งและไวต่อความรู้สึก. ร่างกายของเธอร้อนขึ้น สะโพกร่อนเล็กน้อยตามจังหวะนิ้ว กล้ามเนื้อต้นขาเกร็งเป็นระยะ. หลานหลานเปลี่ยนไปดูดหัวนมซ้าย ใช้ฟันเม้มเบาๆ เพื่อกระตุ้น ขณะที่เฉิงยู่เร่งลิ้นเลียรูก้น วนเร็วขึ้นจนชุ่ยเหลียนต้องครางดังขึ้น "อ๊า... เร็วอีก!" ความเสียวซ่านจากสามจุด—หัวนม รูก้น และคลิตอริส—พุ่งพล่านราวพายุ.

นิ้วของชุ่ยเหลียนปัดเร็วขึ้นรอบคลิตอริส สลับกับการกดเบาๆ เพื่อเพิ่มความรู้สึก. สะโพกร่อนแรงขึ้น ราวเต้นรำด้วยความเร่าร้อน. กลิ่นหอมหวานจากช่องคลอดยิ่งเข้มข้น น้ำใสเริ่มไหลหยดลงขวดแก้วที่วางไว้ข้างล่าง. หลานหลานและเฉิงยู่ทำงานต่อเนื่อง—ปากดูดหัวนมแน่นขึ้น ลิ้นเลียรูก้นเร็วและลึกขึ้น. ชุ่ยเหลียนหายใจถี่ ร่างกายเกร็งสุดขีด "อ๊า!" เธอร้องลั่นเมื่อถึงจุดสุดยอด น้ำวิสุทธิ์พุ่งออกมาเป็นสาย หยดลงขวดแก้ว ส่งกลิ่นหอมหวานที่ดึงดูดใจ. ขวดนั้นเต็มไปด้วยของเหลวใสราวน้ำทิพย์ เปล่งประกายด้วยพลังปราณ.

ชุ่ยเหลียนหอบหายใจ มองขวดด้วยสายตาเหนื่อยล้าแต่พึงพอใจ. "เสร็จแล้ว..." เธอพูดเบาๆ ปิดฝาขวดแน่น แล้วส่งให้สาวรับใช้. "เอาไปให้ตาเฒ่านั้น" เธอสั่ง เสียงแฝงความรังเกียจ. หลานหลานและเฉิงยู่ย่อตัวรับคำ และกำลังจะเดินออกจากห้องไป

ทันใดนั้น ประตูห้องลับเปิดออก. ป้าหญิงและหยูหลานเฉินก้าวเข้ามา สายตาทั้งคู่จับจ้องชุ่ยเหลียนที่ยังนั่งอ้าขา ช่องคลอดสวยงามของเธอยังขมิบเล็กน้อย เปียกชุ่มด้วยน้ำวิสุทธิ์. ป้าหญิงยกมือให้หลานหลานและเฉิงยู่หยุดทันที. ทั้งสองสาวถอยออกไปด้วยความนอบน้อม. "ชุ่ยเหลียน เจ้าทำอะไร?" ป้าหญิงถาม เสียงเข้ม ดวงตาแฝงแววขัดเคือง.

ชุ่ยเหลียนหายใจถี่ เหงื่อเริ่มซึมที่หน้าผากจากทั้งความเหนื่อยและความกลัว. "ทำน้ำวิสุทธิ์ให้ตาเฒ่าเปียว ตามที่นายหญิงสั่งเจ้าค่ะ" เธอตอบ เสียงสั่นเล็กน้อย ช่องคลอดของเธอยังขมิบเบาๆ กลิ่นหอมหวานจางๆ ลอยในอากาศ.

ป้าหญิงขมวดคิ้ว สีหน้าดุดันขึ้น แฝงด้วยอำนาจเด็ดขาดราวเทพธิดาแห่งสำนัก. "ชุ่ยฮวาบอกเจ้าเช่นนั้นหรือ?" เธอถาม เสียงเย็นเยียบ. ชุ่ยเหลียนพยักหน้า "เจ้าค่ะ" เธอตอบ เหงื่อไหลย้อยลงแก้ม ความกลัวทวีขึ้นเมื่อเห็นสายตานายหญิง.

ป้าหญิงก้าวเข้าไปใกล้ หยิบขวดแก้วที่บรรจุน้ำวิสุทธิ์ของชุ่ยเหลียนขึ้น มองของเหลวใสที่ส่องประกายด้วยพลังปราณ. "สิ่งนี้..." เธอกล่าว น้ำเสียงหนักแน่น "เจ้าควรมอบให้ผู้ชายของเจ้า. ส่วนตาเฒ่าชั่วช้านั่น แค่สิ่งนี้ก็พอ." เธอยื่นขวดคืนให้ชุ่ยเหลียน แล้วยกมือปาดเหงื่อที่ผุดบนหน้าผากของชุ่ยเหลียนอย่างนุ่มนวลแต่เต็มไปด้วยอำนาจ.

ป้าหญิงหยิบขวดแก้วใบเล็กจากแขนเสื้อ รองเหงื่อที่ปาดจากหน้าชุ่ยเหลียนจนเต็ม. "เหงื่อของเจ้าก็เพียงพอให้ตาเฒ่านั้นมีสุขภาพดีขึ้นแล้ว" เธอกล่าว สายตาเย็นชา. "สำนักของข้าไม่ให้คนนอกได้หยาดน้ำวิสุทธิ์จากศิษย์และบริวารไปง่ายๆ." เธอปิดฝาขวดเล็กแน่น มอบให้เฉิงยู่. "ส่งนี่ให้ตาเฒ่าเปียว. บอกมันว่านี่คือสิ่งที่มันสมควรได้."

เฉิงยู่รับขวดด้วยความนอบน้อม "เจ้าค่ะ นายหญิง" แล้วรีบออกจากห้อง. หลานหลานช่วยชุ่ยเหลียนเก็บขวดน้ำวิสุทธิ์และจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย. ชุ่ยเหลียนยังตัวสั่นเล็กน้อย สายตาเต็มไปด้วยความเคารพและหวาดกลัวต่อป้าหญิง.

ป้าหญิงหันไปมองหยูหลานเฉิน ซึ่งยืนนิ่งด้วยรอยยิ้มบางๆ. "ไปเถอะ ลูก คืนนี้เราควรพักผ่อนได้แล้ว" ทั้งสองเดินออกจากห้อง ทิ้งชุ่ยเหลียนและหลานหลานไว้ในความเงียบของห้องลับ.

________________________________________

เมื่อบ่ายวันต่อมา ธามตื่นขึ้นด้วยความกระฉับกระเฉงผิดปกติ.นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่เหมือนพักเต็มที่!" เขาคิด ร่างกายเต็มไปด้วยพลังงาน ความตื่นเต้นจากรหัส 31415 ยังไม่จาง. เขานั่งลงหน้าคอมพิวเตอร์ เปิดไฟล์สแกนของ ตำราปราณพื้นฐาน ที่เก็บไว้เมื่อคืน.

"ถ้าค่า pi เป็นกุญแจ..." ธามพึมพำ. เขาสั่งให้ AI วิเคราะห์ไฟล์สแกนทั้งหมด โดยใช้ค่า pi จับคู่ตัวอักษรตามลำดับ จากขวาไปซ้ายและบนลงล่าง ตามที่ถอดรหัสหน้าแรกได้. "แปลความหมายภาษาจีนที่ได้ออกมา ถ้าทำได้." เขาตั้งคำสั่ง แล้วนั่งรอด้วยใจจดจ่อ ขณะที่เครื่องเริ่มประมวลผล.

________________________________________

ค่าพายจริงๆ แต่จะออกมาเป็นตำราแบบไหน

ก่อนอื่นขอขอบคุณ Writer ที่มาไวทันใจครับ--- เอาล่ะนายธามได้ใช้ วิทยาการสมัยใหม่ AI มาช่วยแปลคัมภีร์ (เล่นทางลัดเลยนะ)  และแล้วความลับของป้าหญิงก็เผยออกมาแล้ว เธอคือเทพเซียนนี่เอง ลูกสาวก็อยู่ด้วย ต่อไป คงต้องเกี่ยวพันกับนายธามอย่างลึกซึ้งแน่นอน เพราะขนาดหญิงรับใช้ยังมีน้ำทิพย์เป็นโอสถสวรรค์เลย ชอบมากครับ ยิ่งติดตาม ยิ่งสนุก อ่านจบก็กลับไปอ่านทวนตอนที่ 1-2-3-4 ใหม่

เป็นเซียน นึกว่าเป็นสายมารอีก

ตกลงป้าหญิงกับลูกเป็นสายขาวใช่มั๊ยน่ะ

เรื่องน่าติดตามมากครับ นี่ต้องกลับไปตามอ่านตอนแรก ๆ

ธามต้องได้ช่วยสำนักป้าหญิงให้รุ่งเรืองจนแทบผลิตน้ำไม่ทัน

สนุกแล้ว

เขียนได้แหวกแนวมากๆครับ

เนื้อเรื่องน่าติดตามมากครับ
วางโครงไว้แปลกดี

กำลังภายใน เซียน และ scifi

น้ำทิพย์เพิ่มพลัง...