พูดคุยก่อนอ่าน : ต่อกันยาว ๆ ครับ


ความเดิมจากตอนที่แล้ว




ลุงยอดกำลังนั่งเฝ้าป้อมยามหน้าคอนโดมิเนียมใจกลางกรุงในช่วงบ่ายสองโมง แล้วทันใดนั้นรถยนต์ Mazda 3 สีแดง ของเขมภัสสร์ก็แล่นผ่านเข้ามา

"หมอแอมป์กลับมาแล้วซิเนี่ย?" ลุงยอดชะเง้อมองรถยนต์ของเขมภัสสร์ที่กำลังแล่นเข้าไปในโรงจอดรถใต้คอนโดมิเนียม "เอาไงดีหว่า?"

ด้วยความที่อยากจะเจอหน้าหญิงสาว ตาเฒ่าเลยแกล้งทำทีว่าจะเดินแวะเข้าห้องน้ำ คือห้าบาทสิบบาท ลุงยอดแกก็เอาหมด ขอแค่ให้ได้ป๊ะหน้ากับหมอแอมป์แค่ไม่กี่วินาทีก็คุ้มแล้ว

"สวัสดีค่ะลุงยอด" แล้วความพยายามของตาเฒ่าก็ประสบความสำเร็จ เมื่อเขมภัสสร์กำลังเดินออกมาจากโรงจอดรถชั้นใต้ดินพอดี

"สวัสดีครับคุณหมอ" ยอดยิ่งยิ้มแก้มปริ เมื่อได้เห็นนางฟ้าเขมภัสสร์ "กลับมาแล้วเหรอครับ?"

"ค่ะ..." เขมภัสสร์ตอบสั้น ๆ ห้วน ๆ อย่างไม่สบอารมณ์ ไม่ใช่เพราะเธอรำคาญลุงยอด แต่เธอกำลังโกรธเรืออากาศเอกหนุ่มผู้เป็นคู่หมั้น "เดี๋ยวแอมป์ขอขึ้นห้องก่อนนะคะ"

"ครับ" ลุงยอดพยักหน้า พลางเหลือบมองเขมภัสสร์ที่กำลังเดินเข้าไปในห้องโถงของคอนโดมิเนียมด้วยรอยยิ้ม แค่ได้คุย ได้ทักทายคุณหมอคนสวยวันละนิด วันละหน่อย ก็ทำให้หัวใจดวงน้อย ๆ ของตาเฒ่าผู้ต่ำต้อยกระชุ่มกระชวยได้มากโขแล้วละ

.............................

"พี่โอ๋..." เมื่อขึ้นมาถึงห้องพัก เขมภัสสร์ก็โทรศัพท์หา ร.อ.ภาคิน ด้วยอารมณ์ขุ่นมัว "ทำไมพี่โอ๋ถึงทำแบบนี้คะ?"

"เดี๋ยวนะครับน้องแอมป์" เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัวของคู่หมั้น จึงทำให้ทหารอากาศหนุ่มสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น "น้องแอมป์พูดเรื่องอะไรเหรอครับ?"

"ก็เรื่องแต่งงานไงคะพี่โอ๋?" หมอสาวเดินกอดอกคุยโทรศัพท์ด้วยท่าทางร้อนรน "แอมป์บอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าแอมป์ขอเวลาสักสองปี แล้วค่อยมาคุยเรื่องนี้ไงคะ"

"อ้อ!! นึกว่าเรื่องอะไร!!" พอได้ยินแบบนี้ ร.อ.ภาคินก็หัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี "น้องแอมป์ครับ คือแบบนี้นะ พี่คิดว่าเราสองคนก็รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้วนิเนอะ เราทั้งคู่ก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว มีอาชีพการงานมั่นคง พี่คิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่เราสองคนจะลงหลักปักฐานสร้างครอบครัวด้วยกันและนะ"

"เดี๋ยวนะคะพี่โอ๋" ดูเหมือนว่าเขมภัสสร์จะไม่ได้ยินดีกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น "แต่แอมป์ยังไม่พร้อมนะคะ ทำไมพี่โอ๋ถึงไม่ถามความเห็นจากแอมป์ก่อนละ?"
"แอมป์ ฟังพี่นะ" ร.อ.ภาคิน พยายามประนีประนอมกับคู่หมั้นสาวอย่างเขมภัสสร์ "แอมป์อาจจะไม่รู้อะไร ทุกครั้งที่พี่คุยกับคุณลุงขจร ท่านมักบ่นกับพี่เสมอว่าท่านอยากอุ้มหลานเร็ว ๆ ฝ่ายคุณพ่อกับคุณแม่พี่ก็เหมือนกัน แอมป์ครับ เราสองคนก็รู้จักกันมานานแล้วไม่ใช่เหรอ? แอมป์เองก็เห็นไม่ใช่เหรอครับ ว่าสิบกว่าปีที่ผ่านมา พี่มีแค่แอมป์คนเดียว ไม่เคยคิดมองหาผู้หญิงคนไหนอีกเลย"

"ค่ะพี่โอ๋" ถึงแม้ว่าผู้กองโอ๋จะอธิบายแบบนั้น แต่ด้วยความที่เป็นลูกคนเดียวและหัวรั้น เลยทำให้หมอแอมป์ยังไม่ยอมฟังเหตุผลอยู่ดี "แต่แอมป์คิดว่าเรื่องแต่งงานมันเรื่องใหญ่สำหรับผู้หญิงทุกคนเลยนะคะ ก็ควรถามความเห็นจากแอมป์ก่อนไม่ใช่เหรอ? ไม่ใช่ตัดสินใจเองแบบนี้"

"น้องแอมป์..." ทหารอากาศหนุ่มพยายามจะปรับความเข้าใจกับคู่หมั้นสาว "พี่ถามน้องแอมป์สักคำหน่อยได้ไหม? น้องแอมป์ยังรักพี่อยู่หรือเปล่า?"

"เรื่องรักหรือไม่รักมันไม่ใช่ประเด็นค่ะพี่โอ๋" หมอแอมป์ตอบเสียงดังฟังชัด "ประเด็นคือ พี่โอ๋มัดมือชกกันแบบนี้ แอมป์ว่ามันไม่แฟร์ แอมป์ก็บอกไปแล้ว ว่าขอเวลาอีก 2 ปี เพราะงานของแอมป์รัดตัวมาก และแอมป์ก็ยังไม่พร้อมที่จะเป็นภรรยาหรือแม้กระทั่งแม่คนด้วย"

"น้องแอมป์...น้องแอมป์ครับ" เมื่อได้ยินเหตุผลของคู่หมั้น ก็ทำเอา ร.อ.ภาคิน ถึงกับไปไม่เป็น "น้องแอมป์ไม่สงสารพี่ก็ไม่เป็นไร แต่น้องแอมป์ไม่สงสารคุณลุงขจรกับคุณป้าชมบ้างเหรอครับ พวกท่านน่ะ..."

"รู้ไหมคะพี่โอ๋!!" พอได้ยินแบบนี้ เขมภัสสร์ก็เริ่มไม่สบอารมณ์มากขึ้น "แอมป์ไม่ชอบเลย เวลาที่พี่ยกคุณพ่อกับคุณแม่ของแอมป์มาเป็นเงื่อนไขในการสนทนาเพื่อบีบบังคับให้แอมป์ต้องทำอย่างที่พี่โอ๋ต้องการ แอมป์คิดว่าถ้าขืนเรายังคุยกันต่อไป คงได้ทะเลาะกันแน่ ๆ แอมป์ขอวางสายก่อนนะคะ ขอบคุณที่เข้าใจค่ะพี่โอ๋"

"แอมป์!! แอมป์!! เดี๋ยว..."

"ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด"

เขมภัสสร์กดวางสายโดยไม่ลังเล ถึงแม้ว่า ร.อ.ภาคิน จะโทรมาเพื่อขอปรับความเข้าใจ แต่สุดท้ายก็ถูกคุณหมอจอมเอาแต่ใจกดปิดเสียงเพื่อตัดความลำคาญ แต่หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีเสียงเมสเซสถูกส่งเข้ามา แต่คุณหมอกลับไม่สนใจ และไม่คิดที่จะเปิดอ่านเลยแม้แต่น้อย ด้วยเหตุเพราะยังเคืองกับเรื่องที่เกิดขึ้นนั่นเอง

"แย่ที่สุด!! แย่!! แย่!! แย่!!" หญิงสาวทิ้งตัวนอนบนเตียง พลางบ่นถึง ร.อ.ภาคิน และพาดพิงไปถึงบุพการี ที่เห็นดีเห็นงามกับความพยายามที่จะบีบบังคับให้เธอแต่งงานโดยที่ยังไม่พร้อม "พี่โอ๋นะพี่โอ๋ ทำกันได้ รออีกแค่สองปีมันยากนักหรือไง!! คุณพ่อกับคุณแม่ก็เหมือนกัน!! เห๊อะ!!"

หมอสาวนอนครุ่นคิดอะไรเรื่อยเปื่อย พอเริ่มใจเย็นและมีสติมากขึ้น จึงหยิบสมาร์ทโฟน กดมาเช็คยอดมิสคอลและข้อความจากเรืออากาศเอกคู่หมั้นของตน

3 มิสคอลกับหนึ่งข้อความจากเรืออากาศหนุ่ม ที่ภายหลังเขมภัสสร์ได้กดอ่าน และมีใจความดังนี้ว่า

"แอมป์ พี่ขอโทษที่อาจจะบังคับใจแอมป์เกินไป แต่พี่รักแอมป์มาก รักมาตั้งแต่แรกพบ ตั้งแต่ตอนที่แอมป์ยังเรียน ม.ปลาย อย่าใจร้ายกับพี่เลยนะครับ แต่งงานกับพี่เถอะ"

เขมภัสสร์อ่านข้อความดังกล่าวโดยไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับคำว่ารักจาก ร.อ.ภาคิน เพราะความรู้สึกของเธอที่เคยมีให้กับคู่หมั้นหนุ่มคนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว หญิงสาวอาจจะเคยรักอีกฝ่าย ในฐานะที่เป็นรักแรก เป็นป๊อปปี้เลิฟ แต่เมื่อเวลาผ่านไป เธอก็พบว่าความรู้สึกรักนั้นมันไม่เหมือนเดิม

อาจเป็นเพราะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก สนิทสนมกันมานานสิบกว่าปี จนเกิดเป็นความเคยชิน และอีกอย่าง เธอคิดว่าพี่โอ๋ เหมาะที่จะเป็นเพื่อนหรือพี่ชายมากกว่าคนรัก ไม่ใช่เพราะพี่โอ๋ไม่ดี แต่มันเป็นเพราะความรู้สึกของตัวเอง ที่มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

จะบอกว่าหมดใจ คงไม่ เพราะถ้าเป็นเช่นนั้น หมอแอมป์คงตัดความสัมพันธ์ทุกอย่างกับพี่โอ๋  แต่อาจจะเป็นหมดรัก เพราะหญิงสาวคิดว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เธอถูกครอบครัวดูแลและบงการทุกอย่าง จนแทบไม่สามารถคิดหรือตัดสินใจได้เอง เพื่อนต่างเพศของเธอก็แทบจะนับหัวได้ พี่โอ๋คือผู้ชายที่ครอบครัวบอกว่า นี่แหละคือแฟนของลูก ว่าที่คู่หมั้นและคู่ชีวิตของลูกในอนาคต

ใช่ เขมภัสสร์ในช่วงวัยแรกรุ่น เธอเองก็รู้สึกหลงไหลในความเป็นสุภาพบุรุษ และความอ่อนโยนที่ถูกซ่อนอยู่ภายใต้ความเข้มแข็งหนักแน่นของนักเรียนเตรียมทหารอย่างภาคิน แต่ตอนนี้ เธอเป็นผู้ใหญ่ เป็นคุณหมอ มีอาชีพการงานที่มั่นคงและได้รับการยอมรับจากสังคม หญิงสาวได้มองเห็นโลกกว้างอย่างที่ไม่เคยได้เห็นมาก่อน จึงคิดได้ว่ายังอยากใช้ชีวิตต่อไป ยังไม่อยากถูกกฎเกณฑ์หรือข้อบังคับใด ๆ มาฉุดรั้งเธอในตอนนี้ โดยเฉพาะเรื่องการแต่งงาน
"เดี๋ยวไปออกกำลังกายแก้เซ็งดีกว่า..." ว่าแล้วเขมภัสสร์ก็ลุกขึ้นเพื่อเตรียมเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดออกกำลังกาย ด้วยความที่เป็นคนรักษาสุขภาพ และอีกอย่าง การออกกำลังกาย จะทำให้เกิดการหลั่งสารเอ็นโดฟิน เพื่อทำให้ร่างกายรู้สึกสดชื่น สบายเนื้อสบายตัว ดีกว่ามานั่งเครียดกับเรื่องของคู่หมั้นหนุ่มอย่างผู้กองโอ๋แบบนี้

.............................

ด้านหน้าคอนโดมีเนียม

ลุงยอดนั่งเฝ้าอยู่หน้าป้อมยามจนถึงช่วงเลิกงานในตอนเย็น หนุ่มใหญ่เก็บกระเป๋าสะพาย และเตรียมตัวขับรถมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน

"โอ้ยยย!! นั่งนานไปหน่อย!!" หนุ่มใหญ่เอามือกุมที่เอวด้านหลัง "ปวดจังวะ!!?? อึ้ยยย!!"

ยอดยิ่งบิดตัวไปมา เพื่อช่วยคลายเส้น หลังจากการเกิดอาการปวดที่เอว จนกระทั่งเหลือบไปเห็น เขมภัสสร์ ที่กำลังเดินออกมาจากห้องโถงในชุดเสื้อยืดสีขาวแขนสั้นตัวใหญ่ กางเกงเลคกิ้งสีดำขาสามส่วน และรองเท้าสำหรับวิ่งจากแบรนด์หรู

"จะไปออกกำลังกายเหรอครับ?" ลุงยอด ที่กำลังเก็บของเตรียมกลับบ้าน เอ่ยปากถามหมอแอมป์ในชุดออกกำลังกายในช่วงเย็น

"ใช่ค่ะลุง" เขมภัสสร์ยิ้มหวาน พลางใช้มือแตะผมที่เกล้าไว้เพื่อความมั่นใจว่ามันถูกมัดไว้แน่นแล้ว "แล้วนี่ลุงจะกลับบ้านแล้วเหรอคะ?"

"ใช่ครับ" ยอดยิ่งพยักหน้า "เดี๋ยวลุงขอตัวก่อนนะครับ โอ้ย!!"

"ลุงยอด?" หมอสาวร่นคิ้วด้วยความสงสัย "ลุงเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?"

"ปวดหลังนิดหน่อยน่ะครับคุณหมอ" ยามเฝ้าคอนโดรุ่นเก๋าตอบ "คนแก่ก็แบบนี้แหละครับ กระดูกกระเดี้ยวมันเสื่อมตามกาลเวลา จะให้มาฟิตปั๋งแบบวัยรุ่นอย่างคุณหมอคงไม่ไหว"

"แหม!! ลุงก็พูดซะ!!" เขมภัสสร์ยิ้มที่มุมปาก "อีกสองปี แอมป์ก็ 30 แล้วนะคะ เริ่มแก่แล้ว ก็ต้องหันมาดูแลสุขภาพมากขึ้น ลุงเองก็เหมือนกันนะ ลองหาเวลาว่าง ๆ ไปออกกำลังกาย ก็น่าจะช่วยได้นะ"

"ครับ ลุงจะลองดู" ลุงยอดพยักหน้า แต่นัยน์ตากลับจ้องมองหญิงสาวแบบไม่ยอมให้คลาดสายตา "แล้วนี่คุณหมอจะไปวิ่งที่ไหนเหรอครับ?"

"ที่สวนสาธารณะใกล้ ๆ คอนโดนี่แหละคะ" หมอสาวตอบ "ลุงยอดไปวิ่งด้วยกันไหมคะ?"

"เอ่อ...วันนี้คงไม่ไหวหรอกครับคุณหมอ" ลุงยอดปฏิเสธ "เอาไว้โอกาสหน้า เดี๋ยวลุงจะไปวิ่งเป็นเพื่อนคุณหมอนะครับ"
"ค่ะ" เขมภัสสร์ตอบโดยไม่คิดอะไร "บางทีลุงน่าจะออกกำลังกายบ้างอะไรบ้างนะคะ จะได้ช่วยให้ร่างกายแข็งแรง เพราะตอนออกกำลังกาย ร่างกายมันจะหลั่งสารเอ็นโดฟิน ซึ่งจะช่วยให้ร่างกายมันสดชื่น แล้วก็ช่วยชะลอความแก่ แล้วก็ป้องกันโรคออฟฟิศซินโดรมได้ด้วยนะ"

"ครับ ๆ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะครับ" ยอดยิ่งพยักหน้า พร้อมกับยิ้มให้คุณหมอคนสวย ที่ลงทุนบรรยายถึงประโยชน์ในการออกกำลังกาย "เดี๋ยวลุงจะออกกำลังกายบ้างนะครับ"

"ดีแล้วค่ะลุง" หมอแอมป์ตอบ "เดี๋ยวแอมป์ขอตัวก่อนนะคะลุง ไว้เจอกันนะ"

"ครับ" หลังจากเขมภัสสร์เดินจากไป ลุงยอดก็หันไปเหลือบมองแผ่นหลังของคุณหมอสาว "คนอะไรทั้งสวย ทั้งเก่ง มีความรู้ นางฟ้าบนดินของไอ้ยอด"

หลังจากผิดหวังจากเมียเก่าสมัยยังหนุ่มยังแน่น ที่แอบหอบผ้าหอบผ่อนหนีไปอยู่กับชายชู้ พร้อมกับขโมยเงินของลุงยอดไปจนหมด เลยทำให้ลุงยอดฝังใจและไม่ยอมมีรักครั้งใหม่ ครองตนเป็นโสดเรื่อยมา แถมลูกเต้าญาติพี่น้องก็ไม่มี เรียกได้ว่าลุงยอดทำใจไว้แล้วว่า บั้นปลายชีวิตของแก แกคงจะต้องอยู่คนเดียวจนตาย แต่แกก็ยอมรับได้ เพราะมันอาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับชีวิตแกแล้ว

แต่ใครจะคาดคิด ว่าอยู่ดี ๆ สวรรค์ก็กลั่นแกล้งคนอย่างยอดยิ่งในวัยชรา ด้วยการส่งนางฟ้าแสนสวยอย่างเขมภัสสร์ลงมาเพื่อขโมยหัวใจจากหนุ่มใหญ่วัยใกล้ฝั่งได้อย่างง่ายดาย

"เฮ้อ!!! ผิดที่เราเจอกันช้าไปนะครับคุณหมอ" ยอดยิ่งได้แต่ยืนส่ายหน้าด้วยความเสียดาย "เราน่าจะเจอกันให้เร็วกว่านี้ ทำไมคุณหมอไม่เกิดมาเจอลุงให้เร็วกว่านี้ครับ!!"

มันคือคำตัดพ้อของชายชราผู้ต่ำต้อยอย่างยอดยิ่ง กับการได้รู้สึกถึงเลือดที่ไหลเวียนภายในกายที่ยังสูบฉีดและเต้นแรง เมื่อได้พูดคุยสานสัมพันธ์กับเขมภัสสร์ คุณหมอสาวในวัยยี่สิบปลาย ๆ ที่ยังสาวและยังสวย

เพียงแต่บางครั้ง ความจริงมันก็โหดร้ายเหลือเกิน กับการที่เราได้พบกับใครสักคน มันเหมือนกับที่เขาชอบพูดกันว่า เรามักจะได้เจอคนที่ใช่ ในเวลาที่ผิด ซึ่งในกรณีของลุงยอดกับหมอแอมป์ก็คือหนึ่งในปรากฏการณ์นั้น แต่ว่า...

มันมีความแตกต่างระหว่างทั้งคู่มากเกินไป โลกของลุงยอดและหมอแอมป์เป็นโลกคนละใบ ที่ไม่มีวันมาบรรจบกัน ลุงยอดเป็นยามแก่ ๆ วัย 58 ปี ความรู้น้อย ลูกหลานไม่มี ใช้ชีวิตอยู่ด้วยตัวคนเดียว ส่วนหมอแอมป์ วัย 28 ปี เธอเป็นลูกสาวนายพลแห่งกองทัพอากาศและอาจารย์สอนมหาวิทยาลัยชื่อดัง และที่สำคัญ เธอมีคู่หมั้นที่ทางบ้านวางตัวไว้เรียบร้อยแล้ว

ลุงยอดเองก็รู้ดี เพราะเคยเห็นทหารอากาศหนุ่มหน้าตาดีในชุดเครื่องแบบสีกรมท่า ขับรถมาส่งหมอแอมป์ถึงหน้าคอนโดอยู่บ่อยครั้ง ดูทั้งคู่สนิทสนมกันดี ราวกับกิ่งทองใบหยก ส่วนหมาแก่ผู้อาภัพอย่างลุงยอด ก็ได้แต่เฝ้ามองและร้องหงิง ๆ ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในวาสนาของตน

"เฮ้อ!!! ได้แค่ฝันก็เอาละวะคนอย่างกู!!" ยอดยิ่งได้แต่ถอนหายใจ ก่อนที่จะสะพายกระเป๋าแล้วเดินกลับไปเอารถมอเตอร์ไซค์คู่ชีพ เพื่อขับรถกลับบ้าน
.............................

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

"ไปออกกำลังกายเหรอครับหมอ?" ลุงยอด ที่ยืนเฝ้ายามอยู่หน้าคอนโด เอ่ยปากถามหมอสาวที่กำลังเดินออกมาจากห้องโถงคอนโดที่พักในชุดออกกำลังกาย

"ค่ะลุง" เขมภัสสร์ยิ้ม ก่อนที่เธอจะนึกอะไรออก "เอ่อ!! ลุงยอดคะ พอดีแอมป์มีอะไรจะรบกวนให้ลุงยอดช่วยสักหน่อยน่ะคะ"

"เรื่องอะไรเหรอครับคุณหมอ?" ยอดยิ่งเอ่ยปากถาม

"คือแอร์ห้องแอมป์มันไม่เย็นน่ะคะ" เขมภัสสร์ตอบ "แอมป์แจ้งกับทางนิติไปแล้ว พรุ่งนี้สักช่วงสาย ๆ ช่างแอร์น่าจะมาล้างแอร์ที่ห้อง แอมป์เลยอยากรบกวนให้ลุงไปช่วยดูความเรียบร้อยให้หน่อยน่ะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้า ตอนแอมป์ไปทำงาน แอมป์จะฝากกุญแจห้องไว้ให้พี่จี้ที่ฟรอนท์นะคะ"

"ได้เลยครับคุณหมอ" เมื่อได้ยินแบบนี้ ยอดยิ่งก็พยักหน้าตอบรับ "ไม่ต้องกลัวนะครับ เดี๋ยวลุงจะดูแลความเรียบร้อยให้เอง รับรองว่าจะไม่มีสิ่งของภายในห้องสูญหายหรือชำรุดแน่นอน ไว้ใจลุงได้"

"ขอบคุณนะคะลุง" หมอแอมป์ยิ้มหวาน "เดี๋ยวแอมป์ขอตัวไปวิ่งออกกำลังกายก่อนนะ"
"ครับ" ลุงยอดพยักหน้า ก่อนนึกอะไรออก "เออ...คุณหมอครับ"

"คะลุง?" เขมภัสสร์ที่กำลังเดินลงจากบันใดรีบหันหน้ากลับมาด้วยความสงสัยว่าลุงยอดจะเรียกเธอทำไม "มีอะไรเหรอคะ?"

"เอาไว้ถ้ามีโอกาส..." หนุ่มใหญ่ยิ้มแป้น "ลุงจะไปออกกำลังกายที่สวนสาธารณะบ้างนะครับ หวังว่าคุณหมอคงไม่รังเกียจหรอกนะ"

"แหม..." เขมภัสสร์ร่นคิ้วด้วยความสงสัย "ลุงยอดก็พูดแปลก ๆ ชื่อมันก็บอกแล้วนิคะว่าสวนสาธารณะ มันเป็นสวนของทุกคน ยินดีคะ ถ้าลุงจะไปออกกำลังกาย แล้วเจอกันนะ"

แล้วเขมภัสสร์ก็หันหลังกลับไป หญิงสาวยืนวอร์มอัพ บิดตัวไปมาเพื่อวอร์มร่างกาย ก่อนเริ่มวิ่งจ๊อกกิ้งเบา ๆ ออกจากคอนโด เพื่อมุ่งตรงไปยังสวนสาธารณะที่ตั้งอยู่ใกล้ ๆ ทันที

...ด้วยความไว้ใจของเขมภัสสร์ เลยทำให้นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่ลุงยอด จะได้เข้าไปภายในห้องพักของอีกฝ่ายเป็นครั้งแรก พอรู้แบบนี้แล้ว หัวใจของหมาเฒ่าผู้ต่ำต้อย ก็พองโตด้วยความสุข ที่จะได้เข้าไปภายในอาณาจักรส่วนของเขมภัสสร์ หมอสาวคนสวย ที่ตนแอบชอบมานาน

โปรดติดตามตอนต่อไป...

ยามแก่ได้ใกล้ชิดเข้าไปอีกนิด

มุกซ่อมแอร์มาแล้ว ปมไม่เล็กนะครับ 5555

ลุงแกจะใช้้้้้้้้้ ด้านมืดกับคุุณหมอคนสวยรึเปล่าน้าาา

ไม่ใช่แอบไปทำอะไรไม่ดีในห้องหมอนะ

สุดยอดอีกแล้ว

ค่อยๆใจเย็นๆ