เกมรักภารโรงเฒ่า ตอนที่ 69 : เล่ห์รัก...เกมลวง Pt3 (จบภาคแรก)

[klongjang]

ขอบคุณครับ

[p-montri]

อ่านมาจนถึงฉากจบแล้ว

[saizeroza]

 

[lolimaster]

  ตามมาอ่าน ขอบคุณครับ

[911_k]

พูดคุยก่อนอ่าน : ในที่สุดก็มาถึงตอนสุดท้ายของภาคแรกแล้วนะครับ การเดินทางของเรามาถึงจุดสิ้นสุดละ แต่เรื่องนี้ยังไม่จบหรอกนะ ผมแค่อยากพักร้อนเพื่อไปลุยต่อกับงานบนดินแทน ซึ่งที่ผ่านมาผมก็พยายามอ่านๆ สิ่งที่พวกคุณเม้นต์มา อันไหนตอบได้ก็ตอบ อันไหนไม่สะดวกตอบหรือตอบไปแล้วก็ปล่อยผ่าน สำหรับเกมรักฉบับบนดิน บอกไว้เลยว่ามันจะซอฟต์ลงกว่าเดิมมาก ฉาก NC จะเบากว่าฉบับใต้ดิน แต่ก็ยังถือว่าแรงอยู่ แต่ก็อยู่ในระดับที่วางขายบนดินได้ เพราะเราจะเน้นเล่าเรื่องเป็นหลักมากกว่าเน้นชูเรื่องฉาก NC อย่างฉบับใต้ดินที่ผมกำลังเขียนอยู่นี้

ขอบคุณสำหรับการติดตามมาเป็นเวลานานกว่า 2 ปี ผมยังไม่หายไปไหนหรอกนะ ก็ยังจะแวะมาเรื่อยๆ โดยเฉพาะเรื่องทนายผึ้งที่ยังเขียนไม่จบ ส่วนคำถามที่ว่า แล้วจะมาต่อภาคสองตอนไหน ก็ไม่นานหรอกครับ แต่ต้องเป็นหลังจากเกมรักฉบับบนดินวางขายแล้ว

มีตัวละครใหม่มาแนะนำนะครับ เธอคือ อ้อม อรทัย เป็นรักแรกและแฟนคนแรกของลุงพลในช่วง ม.ปลาย ถ้าจำกันได้ ผมเคยพูดถึงประสบการณ์กับสาวใต้ของลุงพลสมัยหนุ่มๆ ก็คือเธอคนนี้แหละ ซึ่งเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ลุงพลต้องอกหักครับ (เธอไม่มีบทในเกมรักภาคสองครับ แค่ยกมาในฉากย้อนอดีตเฉยๆ แต่ถ้าวันหนึ่งเขียนเรื่องลุงพลสมัยวัยหนุ่ม อาจได้เห็นเธอนะ)



สำหรับตอนนี้ มีบทของยุภาด้วยนะครับ แต่นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอได้ออกมาแล้ว ส่วนจะเป็นเพราะเหตุผลใด ลองไปติดตามกันดู ตอนนี้ค่อนข้างซับซ้อนหน่อย เพราะมีการเล่าย้อนอดีตไปไกลมาก แล้วก็ธีมเรื่องมันออกๆแนวดราม่าและดาร์กหน่อยนะ มันเป็นเรื่องย้อนอดีต แล้วก็เป็นการตั้งคำถามเกี่ยวกับจิตใต้สำนึกของคนเรา (โดยเฉพาะหมอพลอยและลุงพล) ผมเคยบอกไว้แล้วว่า หมอพลอยไม่ใช่คนเลวร้าย แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่ใครจะเอาชนะใจได้ง่ายๆ เพราะความดื้อรั้นและถือทิฐิเป็นที่ตั้ง ส่วนลุงพลก็ถูกครอบงำด้วยตัณหาและราคะอย่างที่รู้กัน

หลายคนอาจจะมองว่าผมอวยลุงพลจนเกินไป เชื่อเถอะ ผมรู้ว่าต้องมีคนคิดแบบนี้ แต่สิ่งที่ผมอยากจะบอกก็คือ ทุกคนมีหนี้กรรมที่ต้องชดใช้ครับ ลุงพลก็เช่นกัน ผมอาจจะใส่ใจเรื่องฉากเลิฟซีน ฉาก NC แรงๆ แต่ทุกคนในเรื่องต้องชดใช้กรรมของตัวเองทั้งหมด ไม่เว้นแม้แต่ลุงพล เป็นเรื่องเสียวที่โคตรมีสาระจริงๆ เถอะน่า 55555+

ก็เลยเป็นคำถามที่อยากฝากให้คิดว่า ถ้าคุณเป็นลุงพล คุณจะหยุดแค่นี้หรือเปล่า? (หยุดล่าแต้มเด็กสาว หรืออาจจะพอใจกับคนที่เหลืออยู่แล้ว คนอื่นจะพบเจอกับชะตากรรมน่าเศร้ายังไงก็ปล่อยไป) หรือเลือกไม่หยุด ไล่ล่าต่อไปเรื่อยๆ ลองคิดเล่นๆ กันนะครับ และพบกันใหม่ในภาค 2 กับ "เกมรักภารโรงเฒ่า ปี 2 ตอนที่ 1 : แหวกกลีบสาวนางงามมิตรภาพ" ครับ

ปล.ไม่แน่ว่าถ้าผมยังฟิตๆ ผมอาจจะลองเขียนเรื่องราวของลุงพลสมัยยังหนุ่มๆ ดู เพื่อให้คุณสัมผัสกับตัวตนของลุงพลในตอนนั้นว่าต่างกับในตอนนี้ยังไง เพราะคิดว่าเรื่องราวของลุงพลสมัยหนุ่มๆ ก็น่าสนใจมากทีเดียว

ความเดิมจากตอนที่แล้ว

หลังจากผ่านเหตุการณ์วุ่นวายในห้องพยาบาล หมอพลอยก็ตั้งสติและทำงานตามที่ได้รับมอบหมาย จนถึงเวลาเลิกงาน หมอพลอยเดินมาที่โรงจอดรถ เพื่อขับรถกลับคอนโดย่านเพชรบุรี

"หมอครับ หมอ!!" ลุงพลที่จัดเก็บร้านน้ำเต้าหู้เสร็จแล้ว ก็มานั่งรอแถวๆ โรงจอดรถเพื่อดักเจอเมียรักอย่างหมอพลอยคนสวย พอหมอพลอยเห็นหน้าลุงพล ก็ทำหน้ามุ่ยใส่ด้วยความไม่พอใจในหลายๆ เรื่อง หมอพลอยกดรีโมตปล็ดล็อคประตูรถ และไขประตูรถ Toyota Prius สีขาว เพื่อเตรียมกลับ โดยไม่สนใจว่าลุงพลกำลังเรียกอยู่

"หมอพลอย อย่าพึ่งกลับ รอลุงก่อน!!" ลุงพลเรียกชื่อคุณหมอสาวดังขึ้น จนหมอพลอยเริ่มฉุน เพราะกลัวว่าคนอื่นจะมาได้ยิน ก็เลยหันไปเผชิญหน้ากับคนขายน้ำเต้าหู้วัยดึกอย่างไม่สบอารมณ์

เจ้าหญิงน้ำแข็งปิดประตูรถ แล้วหันไปเผชิญหน้ากับลุงพลที่เดินมาหาพร้อมกับถุงน้ำเต้าหู้ จะอะไรกันนักกันหนานะไอ้เฒ่าบ้ากามคนนี้ หมอพลอยคิด

"มีอะไรคะลุง?" หมอพลอยถามอย่างไม่สบอารมณ์ "จะพูดอะไรก็รีบพูด หมอจะกลับแล้ว"

"คือลุงเอาน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋มาฝาก ลุงอุ่นให้ร้อนๆ เลย หมอพลอยเอาไปกินนะครับ" ลุงพลยื่นถุงน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ให้หมอพลอยด้วยไมตรี

"นี่เย็นแล้วค่ะลุง หมอไม่กินข้าวแล้ว" เจ้าหญิงน้ำแข็งตอบแบบไม่ไยดี "ลุงเก็บไว้กินเองเถอะ หรือไม่ก็เก็บไว้ให้ครูเบสท์ซะ"

"โถ...เข้าใจลุงผิดแล้วครับคุณหมอ" ลุงพลตัดพ้อ "ลุงไม่ได้อะไรกับครูเบสท์สักหน่อย"

"โกหก!!!" หมอพลอยตอบแบบไม่ลังเล "แก่จนจะลงโรงแล้วยังทำตัวเจ้าชู้เป็นปลาไหลไก่แจ้นะคะลุง หัดเจียมสังขารซะบ้าง แก่แล้วก็ควรทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่ที่ดีให้ลูกให้หลานเคารพซะบ้าง!!!"

"หมอโกรธอะไรลุงเหรอครับ ลุงทำอะไรผิด?" ลุงพลถึงกับงงว่าวันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับหมอพลอย ทำไมคุณหมอคนสวยถึงวีนแตกใส่มันได้ถึงขนาดนี้กันนะ

"ไม่รู้ว่ามันเป็นเวรเป็นกรรมอะไรของหมอ ที่ต้องมารู้จักกับคนอย่างลุง!!" หมอพลอยตอบ "เลิกยุ่งกับหมอได้แล้ว หมอมีคู่หมั้นแล้วนะคะลุง ตัดใจและปล่อยวางซะบ้างเถอะ!! ไม่อายลูกอายหลานหรือไง!!!"

"ก็ลุงบอกแล้วไงครับว่าลุงจะช่วย...."

"ช่วยอะไรคะลุง?" หมอพลอยรีบตัดบท "หมอไม่เห็นลุงทำอะไรสักอย่าง นอกจากขายน้ำเต้าหู้กับทำเจ้าชู้ใส่ครูเบสท์ แล้วก็เด็กสาวคนอื่นๆ ที่หลังถ้าทำอะไรไม่ได้อย่างที่พูด ก็อย่าพูดเลยนะคะ มันเสียความรู้สึก!!!"

ว่าแล้วหมอพลอยก็หันกลับไปแล้วเปิดประตูรถ ก่อนสตาร์ทเครื่องแล้วเหยียบคันเร่งบึ่งตรงกลับไปที่คอนโด ปล่อยให้ลุงพลยืนเกาหัวด้วยความงงแบบนั้น

"กูทำอะไรผิดวะ...." ลุงพลพูดกับตัวเอง "ท่านท้าว!!! นี่มันอะไรกันเนี่ย!! ทำไมหมอพลอยถึงโกรธผม!!!"

ตัดมาที่ปัจจุบัน น้องอีฟและยัยหมวยมานั่งกินบะหมี่ตรงซอยฝั่งตรงข้ามที่เดิม ทั้งคู่กินบะหมี่อย่างเอร็ดอร่อย พอกินไปสักพัก สาวอีฟก็เหลือบไปเห็นหนุ่มกรวิทย์ในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสามส่วนและรองเท้าแตะแบบสบายๆ กำลังเดินหาของกินอยู่แถวนั้นพอดี
   
"มีอะไร..." หมวยที่กำลังกินบะหมี่อย่างเอร็ดอร่อยเหลือบมาเห็นสาวอีฟกำลังเหม่อไปทางอื่น หมวยเลยหันไปมองตาม ก่อนพบว่านั่นคือกรวิทย์ เภสัชหนุ่มที่สาวอีฟแอบชอบอยู่ "ฮั่นแน่!!! แอบเหล่ผู้ชายนี่นา!!!"

"บ้า!!! ไม่ได้เหล่อะไรสักหน่อย!!" สาวอีฟปฏิเสธเสียงแข็ง หน้าของเธอแดงก่ำด้วยความอาย

"ถ้าไม่ได้คิดอะไรกับเค้า ทำไมเราต้องหน้าแดงด้วย!!" ยัยหมวยสังเหตุเห็นพวงแก้มของสาวอีฟแดงระเรือ

"ซุปมันร้อนต่างหาก" สาวอีฟตอบ

"เหรอจ๊ะ!!" ยัยหมวยยิ้มหวาน "ไม่เอาน่าอีฟ ถ้าชอบพี่เค้าก็ลุยเลย สมัยนี้ผู้หญิงจะมานั่งรอผู้ชายมาจีบ สงสัยคงได้ขึ้นคานแน่ๆ"

"พูดอะไรไม่รู้เรื่อง!!!" สาวอีฟปฏิเสธเสียงแข็ง ก่อนหันไปเห็นสาวสวยหน้าตาดีเดินเข้ามาพูดคุยกับกรวิทย์

"อะไรอีกล่ะ...." ยัยหมวยเห็นน้องอีฟทำหน้านิ่ง ก็เลยหันกลับไปดูข้างหลังอีกครั้ง ก็พบว่าหนุ่มกรกำลังคุยกับสาวสวยคนหนึ่งอยู่ "นั่นมันคุณหมอเค้ก ที่เป็นสัตว์แพทย์คลีนีกใกล้ๆ โรงพยาบาลเรานิ"

   

"เหรอ..."

"อกหักซะแล้วเพื่อนเรา..." ยัยหมวยยังคงแซวเพื่อนรักไม่เลิก

"อกหักอะไร ไร้สาระ!!!" สาวอีฟปฏิเสธเสียงแข็ง แต่ในใจลึกๆ ก็เริ่มรู้สึกเจ็บปวด เพราะเธอรู้ดีว่าผู้ชายระดับพี่กร คงไม่หันมามองเด็กกะโปโลจากต่างจังหวัดอย่างเธอแน่ สาวอีฟเหลือบมองพี่กรกับสัตว์แพทย์สาวคนนั้นเป็นระยะๆ จนยัยหมวยเริ่มอดเป็นห่วงเพื่อนรักไม่ได้

"ไม่เป็นไรนะอีฟ..." หมวยเอ่ยปากถามเพื่อนรัก "ยังไงอีฟก็ยังมีเราเป็นเพื่อนนะ"

"อือ...เราไม่เป็นไรสักหน่อย" อีฟหันมายิ้มให้กับหมวยเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจที่เกิดขึ้น เมื่อตอนสายเธอก็ต้องผิดหวังกับการตอบสนองของพี่กร ที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเลยแม้แต่น้อย

"ตื่นได้แล้วยัยเด็กโง่!!!! ผู้ชายอย่างพี่กรไม่มีทางหันมามองผู้หญิงแบบเธอหรอก!!! อรัญญา!!! เธอไม่คู่ควรกับพี่กรหรอก จำใจกะโหลกไว้!!!" เสียงบ่นตัดพ้อของอรัญญาดังก้องในหัว เมื่อรู้ตัวว่าเภสัชหนุ่มอย่างกรวิทย์คงไม่คิดหันมามองเด็กสาวที่แสนธรรมดาและจืดชืดอย่างเธอแน่นอน

ตัวอย่างบางส่วนของตอนนี้ครับ

หลังจากที่หมอพลอยขับรถกลับมาถึงคอนโด หญิงสาวก็รูดคีย์การ์ดเข้าประตูแล้วเดินเข้าลิฟต์ขึ้น วันนี้ช่างเป็นวันที่วุ่นวายเสียเหลือเกิน ต้องมาเห็นลุงพลทำปากหวานใส่ครูเบสท์ แล้วก็มาเสียอารมณ์กับพี่บอยจอมเบ่ง แล้วไหนยังจะต้องมาหงุดหงิดให้กับลุงพลอีก

"นี่เราเป็นอะไรของเราเนี่ย?" หมอพลอยเอื้อมมือกุมขมับของตัวเอง "ทำไมถึงมีแต่เรื่องวุ่นวายนะพักนี้"

หมอพลอยนึกถึงภาพของลุงพลกับครูเบสท์ ก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจกับท่าทางของลุงพล อาการแบบนี้มันยังไงกันนะ นี่อย่าบอกนะว่าเธอกำลังหึง ลุงพลกับครูเบสท์ ไม่นะ!!

"ไม่ ไม่มีทาง!!!" หมอพลอยส่ายหน้า "เป็นไปไม่ได้"

ในจังหวะนั้น ประตูลิฟต์ก็เปิด หมอพลอยรีบเดินออกจากประตู แล้วเดินไปตามทางก่อนไขกุญแจปลดล็อคแล้วเดินเข้าห้องไป หญิงสาวกดสวิตซ์ไฟ และวางกระเป๋าแบรนด์เนมดังไว้ตรงหน้าโต๊ะแป้ง และในจังหวะนั้นเอง ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

"ใครโทรมานะ?" หมอพลอยรูดซิปกระเป๋าสะพายแล้วหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาดูเบอร์ที่โชว์ขึ้นมา "อ่าว...ผึ้งหรอกเหรอ?"

"พลอย พลอยได้ยินไหม?" ทนายผึ้ง กรรณิการ์ เพื่อนสาวสมัยเรียนมัธยมของหมอพลอยดังขึ้นมา "ชั้นมีข่าวดีมาบอก เกี่ยวกับน้องชายแกน่ะ"

"ว่าไงผึ้ง..." หมอพลอยรู้สึกตื่นเต้นที่ได้ยินข่าวดีในรอบหลายวันที่ผ่านมา ซึ่งมันเกี่ยวข้องกับเจ้าบิ๊ก บุรินทร์ ญาติคนนี้ที่ติดคุกไปสองรอบเพราะพกอาวุธปืนและข่มขู่ โดยมีลุงพลและพิมมี่เป็นคู่กรณี

"คือชั้นพอมีทางช่วยแล้ว" ทนายผึ้งอธิบาย "ชั้นต้องไปขอร้องให้ผู้หลักผู้ใหญ่ช่วย ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะพลอย ถ้ายังมีคราวหน้านี้ ชั้นคงช่วยน้องแกไม่ได้แล้ว"

"ขอบใจมากจ๊ะผึ้ง ไว้ถ้าเจ้าบิ๊กมันออกมา ชั้นจะเตือนมันเองนะ" หมอพลอยตอบ "แล้วเจ้าบิ๊กจะได้ออกมาเมื่อไร"

"คือเจ้าบิ๊กอาจต้องอยู่ในคุกอีกสักระยะไปก่อน" ทนายผึ้งตอบ "น่าจะไม่เกินเดือนหรือสองเดือนนี่แหละ แต่แกอาจต้องบอกพ่อกับแม่ของเจ้าบิ๊กว่าต้องเรียมเงินเยอะหน่อยนะ ส่วนหนึ่งเพราะ...."


"ค่าน้ำชา...." หมอพลอยตอบ เธอเป็นสาวสมัยใหม่ที่ฉลาดพอรู้ว่าทุกวงการมันต้องมีจ่ายเงินก้อนพิเศษกันทั้งนั้น ก็เลยหาคำนิยามพฤติกรรมเหล่านี้ว่าค่าน้ำชา "เข้าใจๆ ไว้ชั้นจะบอกคุณป้ากับคุณลุงให้"

"อือ...." ทนายผึ้งเริ่มเปิดประเด็นอื่น "ว่าแต่ได้ข่าวว่าแกจะหมั้นกับพี่บอย จริงหรือเปล่าพลอย? แกไปรักกับพี่บอยนั่นตั้งแต่ตอนไหน แล้วพี่กรละ?"

"คือ...." หมอพลอยนิ่งไปชั่วขณะ "เรื่องมันยาวน่ะผึ้ง"

"พลอย ชั้นกับแกรู้จักกันมาเป็นสิบๆ ปีแล้วนะ" กรรณิการ์เปิดใจคุย "แกทำแบบนี้ แกไม่สงสารพี่กรบ้างเหรอ?"

"ชั้น....เอ่อ...." พอได้ยินชื่อกรวิทย์ ก็ทำเอาหมอพลอยอึ้งไปเลย ภาพที่พี่กรมาร้องห่มร้องไห้ตัดพ้อเสียใจที่โดนหมอพลอยหักอกยังคงฝังใจเจ้าหญิงน้ำแข็งอยู่เสมอ

"อย่าหาว่าชั้นละลาบละล้วงชีวิตส่วนตัวแกเลยนะพลอย" ทนายผึ้งร่ายยาว "ชั้นโคตรสงสารพี่กรจริงๆ ชั้นเห็นเขาตามจีบแกมาตั้งแต่สมัยเป็นเฟชชี่มหาลัย รอคอยแกไปเรียนต่อเมืองนอก กลับมาเป็นหมอ พี่กรก็ยังรักและรอแกเหมือนเดิม แต่แกก็ยังไม่รักพี่กร แกไม่คิดว่าแกใจดำกับพี่กรบ้างเลยเหรอ? พี่กรก็เพียบพร้อมทุกอย่าง ทำไมวะพลอย?"
 
"ก็ชั้นไม่ได้รักพี่กร....คนไม่ใช่ก็คือไม่ใช่" หมอพลอยตอบเหมือนตัดเยื้อไย "มีธุระอะไรอีกไหมผึ้ง ถ้าไม่มีแล้วชั้นขอวางสายนะ ขอบใจสำหรับเรื่องเจ้าบิ๊กด้วยนะ"

"นั่นไง...นั่นไง...เบี่ยงประเด็นเลยเห็นไหม?" ทนายผึ้งตอบ "ก็ไม่มีแล้ว ขอโทษด้วยละกันพลอย ที่ชั้นเผลอไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของแกแล้วกัน แล้วถ้าหมั้นกันวันไหน ก็ไม่เห็นบอกเพื่อนบอกฝูงเลยนะแกเนี่ย"

"ก็มันไม่ใช่งานสำคัญอะไร..."

"อะไรของแกเนี่ยพลอย!!!" เสียงของทนายผึ้งดังขึ้น "ตกลงถามจริงๆ นะ นี่งานหมั้นแกนะเว้ยพลอย นี่ตกลงแกไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ?"

"ก็ไม่อ่ะ...." หมอพลอยตอบ "เอางี้ เดี๋ยวชั้นจะประกาศในไลน์กลุ่มเพื่อนเราว่างานหมั้นชั้นแต่งวันไหนยังไง จัดงานที่ไหน พอใจแกยังผึ้ง"

"เออๆ" ทนายผึ้งตกลง "งั้นชั้นไม่รบกวนเวลาพักผ่อนแกละ อย่าลืมล่ะ ไลน์มาบอกในกลุ่มด้วย จะแต่งงานทั้งทีไม่ยอมบอกเพื่อนบอกฝูงเลยแกเนี่ย!!!"

พอทนายผึ้งกดวางสาย หมอพลอยก็ปลดเปลื้องเสื้อผ้าเหลือเพียงผ้าขนหนูผืนน้อยพันรอบกาย เจ้าหญิงน้ำแข็งเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วชำระร่างกาย กลิ่นสบู่และแชมพูหอมๆ ช่วยคลายความรู้สึกเหน็ดเหนื่อยและความตึงเครียดที่สะสมมาตลอดทั้งวัน ระหว่างที่อาบน้ำไป ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แต่หมอพลอยยังคงอาบน้ำไม่เสร็จ จึงปล่อยให้โทรศัพท์ดังแบบนี้ต่อไปจนหยุดไปเอง

หมอพลอยในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำ เดินมาที่โต๊ะแป้งแล้วหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาดู ก็พบกับ 5 สายไม่ได้รับจากหนุ่มบอย ภูวนาท เจ้าหญิงน้ำแข็งลบสายทิ้งโดยไม่ลังเล และในจังหวะที่เธอกำลังลบสายทิ้ง ก็เหลือบไปเห็นข้อความไม่ได้อ่านที่ถูกส่งเข้ามา

"น้องพลอยครับ พี่ขอโทษสำหรับทุกอย่างในวันนี้นะ พี่ไม่ควรวางอำนาจใส่พลอยแบบนั้นเลยจริงๆ ขอโทษจากใจ จากพี่บอย ภูวนาท"

เจ้าหญิงน้ำแข็งลบข้อความของพี่บอยหลังจากอ่านเสร็จ สำหรับเธอแล้วมันก็แค่ลมปากของผู้ชายบ้าอำนาจที่ดีแต่กดขี่ข่มเหงผู้หญิงเท่านั้น ไม่มีค่าให้ใส่ใจอะไรทั้งสิ้น

#####################

ตัดมาทางฝั่งลุงพล หลังจากเก็บข้าวของเสร็จมันก็ควบมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน พอมาถึงบ้านมันก็อาบน้ำชำระร่างกายแล้วเตรียมเข้านอน แล้วทีนี้ก่อนจะเข้านอน ก็มีโทรศัพท์เรียกเข้ามา มนุษย์ลุงเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก็พบว่ามันเป็นเบอร์ของนาถลดา

"ฮัลโหล น้องนาถ" ลุงพลเรียกชื่อเด็กสาวอย่างอารมณ์ดี "มีอะไรเหรอจ๊ะ? คิดถึงลุงเหรอ? อยู่คนเดียวเหงาใช่ไหมล๊า"

"เกิดเรื่องใหญ่แล้วลุง" น้องนาถตอบ "อย่าพึ่งมาทำปากหวานตอนนี้ลุงพล เกิดเรื่องใหญ่แล้ว"

"เรื่องอะไรเหรอจ๊ะนาถ?" พอเห็นว่าน้ำเสียงนาถลดาดูซีเรียส ลุงพลก็รู้ดีว่านี่ไม่ใช่เวลามาล้อเล่น

"พี่อุ๊ปากโป้งไปบอกความจริงทุกอย่างกับอีฟ!!" นาถลดาบอกความจริงกับลุงพล "ถ้าพี่อุ๊กับอีฟร่วมมือกัน แล้วเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นๆ พวกเราแย่แน่!!! หนูยังไม่อยากหมดอนาคตนะ!!!"

"โอเคจ๊ะนาถ ฟังลุงนะ" ลุงพลพยายามบอกให้นาถลดาตั้งสติ "แล้วนาถรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?"

"ก็นาถทำธุระในห้องน้ำ แล้วสองคนนี้ก็เข้ามาแล้วคุยกัน คงคิดว่าไม่มีใครได้ยิน" สาวน้อยจากปักษ์ใต้รายงานเป็นฉากๆ "พี่อุ๊นี่ปากโป้งจนหยดสุดท้ายจริงๆ รู้งี้น่าเอาภาพโป๊ไปโพสต์ประจานทางเน็ตซะ!!"


"ไม่!!! อย่าทำแบบนั้นกับอุ๊นะ" ลุงพลร้องห้ามนาถลดา "ไม่ได้เด็ดขาด!!!"

"ทำไมคะลุง!!!" นาถลดาถาม "รักพี่อุ๊ขึ้นมาจริงๆ แล้วละซิ!!"

"คือไม่ใช่แบบนั้น" มนุษย์ลุงอธิบาย "ถ้าทำแบบนั้น มันจะเป็นผลเสียต่ออุ๊และนาถเองนะ"

"นาถไม่สน!! คนอย่างพี่อุ๊ถ้าไม่เจอบทเรียนเจ็บๆ ซะบ้างคงไม่จำ!!"

"นาถ!!! ลุงบอกแล้วไงว่าไม่ทำแบบนั้น ตั้งสติหน่อยซิ!!!" ลุงพลเริ่มขมวดคิ้ว เห็นนาถลดาหัวอ่อนยอมตามใจมันมาตลอดแบบนี้ แต่พอถึงเวลาดื้อ ก็ดื้อเอาเรื่องเหมือนกัน "ถ้านาถทำแบบนั้น เราก็อย่ามาคุยกันอีก!!!"

"นี่ลุงกล้าขึ้นเสียงกับหนูเหรอ!!!??" สาวปักษ์ใต้เริ่มหัวร้อน "ไสเอ้า อย่ามาทำเป็นตัวเองหรอยเถอะลุงเอ้อ คิดว่าตัวเองเป็นใครนิ!!"

"นาถ ไม่แหลงใต้ ไม่แหลงใต้!!!" ลุงพลเอ่ยปากห้ามนาถลดาที่เริ่มหลุดภาษาท้องถิ่น "ลุงฟังไม่รู้เรื่อง ตั้งสติหน่อยนะนาถ ที่ลุงเตือนนาถ เพราะลุงหวังดีกับนาถ ลุงรักนาถนะ ไม่อยากให้นาถต้องเสียอนาคต ลุงรักนาถ รักที่สุดเลย!!!"

#####################

"ถึงแก่งคอยแล้วพ่อหนุ่ม!!!!" เสียงคนขับรถสองแถวดังขึ้นจากด้านหลัง ทหารหนุ่มยศนายสิบในชุดลายพรางลงจากรถพร้อมกับเดินไปจ่ายเงินกับคนขับ "ขอบใจจ๊ะพ่อทหาร"

ทหารหนุ่มคนนี้มีชื่อว่า สิบโท ชุมพล แห่งกองทัพบกไทย ผู้หมู่ชุมพลได้ล็อตกลับบ้าน หลังจากที่ได้รับใช้ชาติอย่างเต็มภาคภูมิในตลอดหลายปี ไล่ตั้งแต่การเป็นทหารเกณฑ์ และสอบคัดเลือกเป็นนายสิบด้วยการช่วยเหลือของนาย และที่สำคัญ มันยังเคยผ่านการรบกับพวกคอมมิวนิสต์จากประเทศเพื่อนบ้านที่คิดรุกรานไทยมาแล้วอีกด้วย

ชุมพลเดินเข้ามาภายในหมู่บ้าน พี่ป้าน้าอาต่างทักทายชุมพลด้วยความดีใจที่ลูกหลานกลับมาจากสมรภูมิอย่างสมภาคภูมิ โดยเฉพาะพ่อกับแม่ของชุมพลที่ร้องไห้ด้วยความตื้นตันใจตอนที่นายสิบชุมพลก้มลงกราบเท้า

"ดีใจที่เอ็งไม่เป็นไรลูกพ่อ มีคนอยากคุยกับเอ็งนะ" พ่อของชุมพล เป็นเป็นผู้ใหญ่บ้านเอ่ยปากกับลูกชายด้วยรอยยิ้ม จนผู้หมู่ชุมพลขมวดคิ้วด้วยความสงสัย พอหันหลังกลับไป ก็เห็นยุภากำลังเดินขึ้นบันไดบ้านมาหา

"ยุภา?" ชุมพลถึงกับตกใจที่เห็นยุภา พอผู้หมู่จะหันกลับไปหาพ่อแม่ ก็พบว่าทุกอย่างว่างเปล่า "เดี๋ยว!!! นี่มันอะไรกัน!!"

รอบตัวของทหารหนุ่มเป็นภาพเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นมาตั้งแต่ชุมพลเป็นเด็กจนถึงตอนแก่ ไล่ตั้งแต่วันที่แก้ผ้าวิ่งเล่นไล่จับเด็กสาวภายในหมู่บ้าน แอบเจาะฝาห้องน้ำดูผู้หญิงนั่งปลดทุกข์

"ให้....ให้พี่ดูอะไรเนี่ยยุภา?" ชุมพลหันไปมองยุภาในชุดเดรสสีดำ "มันตั้งแต่สมัยไหนเนี่ย?"

ยุภายิ้มหวานให้ชุมพล เหมือนรู้ว่าชุมพลรู้สึกอายกับวีรกรรมสมัยเด็กๆ ภาพที่ปรากฏรอบตัวชุมพลก็กลายเป็นภาพเหตุการณ์ที่ชุมพลในสมัยวัยรุ่น เข้าไปช่วยเหลือเพื่อนที่อ่อนแอกว่าจากกลุ่มจิ๊กโก๋ จนตัวเองต้องโดนกระทืบ ยังไม่รวมถึงภาพรักแรกของชุมพลสมัยมัธยมปลาย


"อ้อม!!!!" ชุมพลเอ่ยชื่อหญิงสาวที่เป็นรักแรกในช่วงวัยใสออกมา อ้อม อรทัย เป็นสาวใต้จากจังหวัดชุมพร ที่ย้ายมาเรียนต่อที่โรงเรียนเดียวกับชุมพล เพราะพ่อกับแม่เธอเป็นข้าราชการ ก็เลยต้องย้ายตามมา ด้วยความแตกต่างด้านวัฒนธรรมและภาษา เลยทำให้อ้อมมักถูกเพื่อนๆ แกล้งอยู่เป็นประจำ จนทำให้ชุมพล ต้องเข้ามาช่วยจนกลายเป็นความรักขึ้นมา

ภาพชุมพลในชุดนักเรียน ม.ปลาย ขณะกำลังขี่มอเตอร์ไซค์โดยมีสาวอ้อมนั่งซ้อนท้ายอยู่ปรากฏตรงหน้า

"พล...ถ้าพลเรียนจบแล้ว พลจะเรียนต่อไหม?" อ้อมเอ่ยปากถามชุมพลที่กำลังขับรถมอเตอร์ไซค์อยู่

"ไม่อ่ะอ้อม" ชุมพลตอบ "เราว่าจะช่วยพ่อกับแม่ทำงาน แล้วถึงเวลาเราจะไปสมัครทหาร"

"จริงๆ พลน่าจะเรียนต่อนะ" อ้อมเสนอความเห็น "อ้อมว่าพลเป็นคนหัวดี น่าจะเรียนต่อ เพื่อจะได้มีงานมีการดีๆ ทำไง"

"เราก็อยากเรียนต่อ" ชุมพลสารภาพความจริง "แต่พ่อกับแม่เราบอกเปลืองเงิน ให้ลาออกมาทำงานดีกว่า

"ต้องการอะไรจากพี่กันแน่ยุภา?"ชุมพลที่เหมือนไม่ซึ้งกับภาพแฟนฉันในอดีตหันไปมองยุภา เพราะความรักวัยใสของชุมพลและอรทัยจบลงไม่ค่อยสวยนัก เพราะหลังจากเรียนจบ อ้อมก็ย้ายไปเรียนต่อที่กรุงเทพ ชุมพลที่ยังอยู่สระบุรีก็เขียนจดหมายรักไปหาอ้อมเป็นเวลาติดต่อกันนานนับปี แต่อ้อมก็ไม่เคยส่งจดหมายมา

จนกระทั่งวันหนึ่ง ในขณะที่ชุมพลกำลังวุ่นอยู่กับการปะยางรถมอเตอร์ไซค์ ก็มีหนุ่มฉกรรจ์ขับรถมาจากกลุ่มเทพเดินมาหาชุมพลที่ร้านซ่อมรถ

"ใครชือชุมพล?" ชายฉกรรจ์ใส่แว่นดำจากกรุงเทพเอ่ยปากถาม

"ผมครับ" ชุมพลในชุดเสื้อกล้าม กางเกงขาสั้นเนื้อตัวมอมแมมลุกขึ้น แล้วทันใดนั้น เด็กหนุ่มวัย 19 ปี ก็ร่วงลงไปกับพื้นเพราะฮุคขวาที่ตรงเข้ามาที่โหนกแก้ม พร้อมๆ กับซองจดหมายนับร้อยฉบับที่ชุมพลเขียนส่งไปถึงอรทัยคนรักที่เรียนต่อกรุงเทพ

"เลิกเขียนจดหมายถึงคุณอ้อมได้แล้ว คุณอ้อมมีแฟนใหม่แล้ว หัดเจียมกะลาหัวซะบ้าง!!!" ชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นชี้หน้าไอ้หนุ่มชุมพลที่นอนกองกับพื้น "นี่แค่สั่งสอนนะ ถ้ายังไงหยุด มึงเจอดีแน่ไอ้หนุ่ม พวกเรากลับ!!"

พอรถของคนกรุงเทพแล่นออกไป ลุงที่เป็นเจ้าของร้านซ่อนรถก็รีบวิ่งมาช่วยพยุงร่างของหลานชายขึ้นมา

"ไอ้พล!!! เกิดอะไรขึ้น!!! ใครต่อยปากมึง!! แล้วจดหมายพวกนี้มันอะไรเนี่ย!!!"

"อย่ายุ่งกับผม!!!" ชุมพลเอ่ยปากห้ามลุง "นั่นจดหมายของผม ฮือๆๆๆๆๆ"

อาจเรียกได้ว่านั่นคือรักแรกที่จบลงด้วยคราบน้ำตาของชุมพลกับอรทัย ความจริงแล้ว หลังจากเรียนจบ มศ.5 ในงานวันปัจฉิม ชุมพลได้พาอรทัยไปพลอดรักกันที่บ้านของฝ่ายหญิง และที่นั่นเอง ที่ต่างฝ่ายต่างได้เป็นของกันและกัน ทั้งคู่สัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อกัน แม้ต้องห่างไกลกันสักเพียงใด แต่สุดท้ายก็มีเพียงแค่ชุมพลที่ยังซื่อสัตย์ แต่ใจของอรทัยกลับปันใจไปหาหนุ่มกรุงเทพไปแล้ว

"พอได้แล้วยุภา ถ้ามีอะไรจะพูดก็พูดมาเถอะ!!" ชุมพลเริ่มไม่สบอารมณ์ "ต้องการอะไรจากพี่"

"ภาแค่อยากสื่อให้พี่รู้ ว่าภาเห็นทุกอย่างเกี่ยวกับตัวพี่ ตั้งแต่อดีตจนถึงอนาคต" ยุภาตอบ "และภายังเห็นวาระสุดท้ายของพี่อีกด้วย"

"วาระสุดท้ายของพี่?" ชุมพลในวัยหนุ่มพยักหน้า "ยังไง?"

ยุภาไม่ตอบอะไร เว้นเสียแต่ภาพนิมิตรอบตัวของชุมพลที่กลอเวลาไปข้างหน้าเร็วขึ้น ไล่ตั้งแต่วันที่มันไปดักฉุดยุภามาทำเมีย วันที่มันเอาดอกไม้ไปขอขมาพ่อของยุภา วันที่ได้สร้างครอบครัวกับยุภาและมีลูกด้วยกัน จนถึงวันสุดท้ายที่ยุภาจากไป

"นี่มันอะไร..." ลุงพลตาค้างกับภาพนิมิตตรงหน้า มันเป็นภาพของหนูใบเฟิร์นกำลังนั่งร้องไห้ในสวนหย่อมหลังหอพักสตรี แล้วก็ตัดไปที่ภาพของมันกำลังคุยกับโดนัทในร้านเหล้า ภาพของพิมมี่กำลังนั่งร้องไห้เพราะถูกไอ้บิ๊กขโมยเงินค่าเทอมไป ภาพของนาถลดาที่อุ้มลูกแมวมาให้มันช่วย ภาพของหมอพลอยในห้องพยาบาล และภาพของยัยอุ๊ ที่แอบสอดส่องพฤติกรรมแปลกๆ ของเพื่อนในวิทยาลัยพยาบาล



"นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่ภาจะได้เจอพี่แล้ว เพราะสิ่งที่ภากำลังจะทำ มันผิดกฎของสวรรค์ ภาจะต้องได้รับโทษทัณฑ์ขั้นสูงสุดการการกระทำเหล่านี้ แต่ภาจะต้องทำ ไม่ใช่เพื่อพี่พล แต่เพื่อลูกหลานของเราที่ยังมีชีวิตอยู่" ยุภาเอ่ยปากด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย "ถ้าชาติหน้ามีจริง ภาขออโหสิกรรมทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้น เราอย่าเจอกันอีกเลยนะคะพี่"

"ภา!!!" ชุมพลพยายามเรียกชื่อเมียรัก ที่กำลังจางหายไป พร้อมกับภาพนิมิตที่ปรากฏขึ้นมาแทนดวงวิญญาณรักของยุภา มันเป็นภาพของชุมพลนอนหมดสภาพในห้องไอซียู "นั่นกูเหรอ!!!"

ชุมพลในอนาคตนอนเป็นผักในห้องไอซียูเพราะเป็นอัมพาตทั้งตัว ด้านนอกก็มีลูกหลานของมันกำลังนั่งเครียดเพราะไม่รู้จะเอาเงินที่ไหนมารักษาพ่อ เงินทองทรัพย์สมบัติที่พอมีเหลือก็ใช้ไปกับการรักษาชุมพลไปเกือบหมดแล้ว อย่าบอกนะว่านี่คือสิ่งที่ยุภาพยายามสื่อกับมันมาตลอดชีวิต

"พี่พล....เรื่องของอดีตชาติมันผ่านมาแล้ว....จนถึงตอนนี้ยังมีโอกาสที่พี่จะหยุดทุกอย่างนะคะ...หยุดกรรมเถอะ....ภาไม่อยากให้ลูกหลานของเราต้องมา....เป็นทุกข์....กับ.....กรรมใหม่.....ที่พี่........ทำ.......กับ.....12 เทพีสวรรค์...อโหสิกรรม...เถอะค่ะพี่" เสียงของยุภาเริ่มขาดหาย

"แล้วพี่ต้องทำยังไงล่ะภา?" ชุมพลพยายามหันมองซ้ายขวา ก็ไม่เป็นยุภาเลยแม้แต่น้อย "ยุภา!? พี่ต้องทำยังไง!!"

"ทุกคนมีกรรม....เป็นของ....ตัวเอง.....พี่พล....พี่ต้องหยุด......กรรม...ก่อนที่มัน....จะสายนะคะ...พี่พล"

"ยุภา...ยุภา...." ชุมพลเรียกชื่อเมียรัก

"หน้าที่ของท่านคือช่วยลูกสาวข้า ท่านท้าวชุมพลศักดา!!!" เสียงตุลาการสวรรค์ดังขึ้น "จงอย่าโลเลแม้แต่วินาทีเดียว หน้าที่ของท่านคือช่วยเหลือพวกนางไม่ให้พบกับชะตากรรมที่น่าเศร้า!!"

"ยุภา!!! เฮือก!!!" ชุมพลสะดุ้งตื่นจากความฝัน ที่แท้มันก็ฝันไปหรอกเหรอ!!

#####################

ลุงพลเหลือบไปมองโต๊ะกินข้าวในโรงอาหาร ภาพที่มันเห็นก็คือภาพของนักศึกษาพยาบาลและคณะอาจารย์ที่เริ่มทยอยกันเข้ามาหามื้อเช้ากิน มันเป็นเช้าของวันทำการที่แสนปกติธรรมดาทั่วไป เว้นเสียแต่ลุงพล ที่เหมือนกำลังว้าวุ้นใจอยู่คนเดียว

ยังโชคดี ที่มีลูกค้าที่เป็นนักศึกษาพยาบาลและอาจารย์มาอุดหนุนน้ำเต้าหู้ร้านของมันเป็นระยะ ลุงพลก็พูดคุยกับลูกค้าอย่างเป็นกันเอง และบอกทุกคนว่าวันนี้มันจะเปิดร้านแค่ครึ่งวันเท่านั้น โดยอ้างว่าช่วงบ่ายจะไปทำธุระด้านนอก

"ลุงพลคะ? ลุงพล?" เสียงหวานๆ ดังขึ้นขณะที่ลุงพละกำลังวุ่นอยู่กับล้างชามอยู่ด้านหลัง "น้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ที่นึงค่ะ"

"ครูเบสท์?" ลุงพลหันไปมองอาจารย์สาวคนสวย ครูเบสท์ ภัคจิรา ในชุดเสื้อแขนยาวเปิดไหล่ สวมใส่กางเกงยีนส์และรองเท้าส้นสูงสีแดงเข้ม ดูเหมือนว่าตอนนี้อาจารย์สาวได้กลายเป็นลูกค้าประจำของร้านขายน้ำเต้าหู้ของลุงพลไปแล้ว "สักครู่นะครับ"



"วันนี้เปิดขายแค่ครึ่งวันเหรอคะ?" ภัคจิรายิ้มหวาน "งั้นเบสท์ขอน้ำเต้าหู้เพิ่มอีกชุดนะคะ ชุดแรกทานนี่ อีกชุดขอหอใส่ถุงนะคะ"

"ครับครู" ลุงพลพยักหน้า แล้วจัดแจงเตรียมน้ำเต้าหู้ให้อาจารย์สาวคนสวย แล้วภาพนิมิตในความฝันก็แว้บเข้ามาในหัว มันเป็นภาพที่ครูเบสท์กำลังพบกับชะตากรรมที่น่าเศร้าบนเครื่องบินโดยสารที่กำลังมุ่งหน้าไปสหรัฐอเมริกา

ลุงพลจัดแจงน้ำเต้าหู้ตามที่ครูเบสท์บอก แล้วก็รับเงินจากอาจารย์สาวคนสวย แล้วทันใดนั้นเอง ลุงพลก็เอ่ยปากถามครูเบสท์ ในสิ่งที่ครูเบสท์ไม่เคยบอกมันมาก่อน

"ครูเบสท์ครับ?"

"คะลุง?"

"ครูเบสท์จะไปอเมริกาตอนไหนครับ?"

"ลุงรู้เรื่องนี้ได้ยังไงคะ?" ครูเบสท์ถึงกับขมวดคิ้ว เพราะสงสัยว่าทำไมลุงพลถึงมารู้เรื่องนี้ได้ เพราะเธอไม่เคยบอกกับลุงพลเลยแม้แต่ครั้งเดียว

"ลุงได้ยินจากอาจารย์ที่เขาพูดกันน่ะครับ" ลุงพลใช้ไหวพริบแก้ตัว

"เหรอคะ?" ครูเบสท์ขมวดคิ้ว เพราะสงสัยว่าอาจารย์คนไหนเอาเรื่องนี้มาบอกลุงพล แล้วบอกไปเพื่ออะไร แล้วลุงพลที่เป็นคนขายน้ำเต้าหู้จะอยากรู้ไหมทำไม

"คือ...คงน่าเสียดายนะครับ" มนุษย์ลุงยืนมองครูเบสท์ มือก็หยิบเงินทอนในกระเป๋าของผ้ากันเปื้อนที่ผูกเอาไว้ขึ้นมา "ถ้าครูเบสท์ไป ที่นี่คงจะเหงาแน่เลย"

"ไม่หรอกค่ะลุง..." ครูเบสท์ยิ้มหวาน เหมือนเธอจะรู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆ ที่เกิดขึ้น ก็เลยใช้มือแหวกปอยผมทัดหูแก้อาการประหม่า ลุงพลที่เห็นภาพครูเบสท์ตรงหน้าก็นึกชอบเพราะความสดใสและน่ารัก แต่ครั้นจะบอกความจริงถึงโศกนาฏกรรมที่จะเกิดขึ้นในอนาคต ก็กลัวว่าครูเบสท์จะด่ามันกลับ ลุงพลคนขายน้ำเต้าหู้ก็เลยทำได้แค่ยิ้ม

"นี่ครับตังค์ทอน..." ลุงพลยื่นตังค์ทอนให้อาจารย์สาวที่ยื่นมือรับ

"ขอบคุณค่ะลุง..." ภัคจิรารีบรับเงิน แล้วเดินออกไปจากร้านขายน้ำเต้าหู้ อาจารย์สาวคนสวยวางถาดภาชนะที่มีถ้วยใส่น้ำเต้าหู้และห่อปาท่องโก๋บนโต๊ะกินข้าว

ลุงพลเหลือบมองครูเบสท์เป็นระยะ ส่วนครูเบสท์ก็เหมือนสัมผัสได้ว่าลุงพละกำลังเฝ้ามองเธออยู่ ต่างฝ่ายต่างแอบมองซึ่งกันแหละกัน

ครูเบสท์เป่าน้ำเต้าหู้บนช้อนก่อนกินเข้าไป ในจังหวะนั้นก็เหลือบเห็นลุงพละกำลังยิ้มให้มันอยู่ ครูเบสท์ก็เลยรีบหลบสายตา ในใจก็เริ่มคิดว่าลุงพลคนนี้เป็นอะไรของเค้านะ ถึงมองเธอไม่หยุด

สุดท้าย ครูเบสท์ที่กินน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ของลุงพลจนอิ่ม ก็ลุกขึ้นแล้วนำถาดภารชนะไปให้แม่บ้านที่กำลังเข็นรถเข็นเก็บจานชามบนโต๊ะ แล้วรีบเดินขึ้นไปทำงาน ปล่อยให้ลุงพลชะเง้อมองด้วยความอาลัย

"จะเอายังไงวะกู...." ลุงพลคิดในใจ "ครูเบสท์ยังสาวยังสวย ไม่น่าจะมาเจอชะตากรรมแบบนั้นเลย มันต้องมีวิธีเตือนครูเบสท์บ้างซิน่า ท่านท้าว!!! ช่วยผมหน่อยเถอะ!!!"


ลิงค์อยู่ด้านล่างครับ ขอคอมเม้นต์โดนๆ หน่อยนะ นี่คือตอนสุดท้ายของภาคแรกแล้ว 5555

กำลังมันส์

[Mastarmsy]

ลุงพลเป็นคนขี้สงสาร เห็นได้จากหลายตอนที่เข้าไปช่วยเหลือ จริงๆแกก้ใจดีนะ

[ซันแมน]

กรรมนะหยุดได้ แต่กามลุงคงไม่หยุด

[redcharm]

จบ

[thethorn]

 

[Kaow1]