ลักหฃีบนี่เอง

 

 

เอาแล้วไงโดนแล้ว

ปริศนาในเงามืด

สนุกครับ

ก็ตอนที่สองแล้วนะครับ ก็อาจมีคำผิดยเอะแยะเลย แต่ก็ขอบคุณที่ติชมครับ ขอให้เรื่องนี้ถูกใจทุกท่านครับ






    _ในเช้าที่แสนจะสดใส กลิ่นอายผืนป่าคละคลุ้งไปด้วยความชื่น แสงแดดที่เริ่มส่องสว่าง นำความอบอุ่นสู่เหล่าต้นในฝืนป่า ในบ้านไม้หลังหนึ่งที่ปลูกอยู่ใกล้แม่น้ำ ท้ายหมู่บ้านดอนป่าไม้ เมื่อแสงของวันใหม่เริ่งสาดส่องลงมา มานพ ก็ตื่นขึ้นก่อนจัดแจ้งสิ่งของไปอาบน้ำ  ส่วนบลูที่พึ่งตื่นหลังจากเสียงเปิดประตูของมานพที่กำลังไปอาบน้ำ เธอลุกขึ้นพร้อมความแปลกใจ ความรู้สึกที่เธอไม่คุ้นชิน ใบหน้าของเธอเหมือน แห้งกรังที่แก้มขวา และกลิ่นพายในปากที่เธอรู้สึกเฟื่อนๆคาวๆ นั้นทำให้เธอคิดแปลกใจแต่เธอก็คิดเพียงว่าคง อ่อนเพลียจากการเดินทางเมื่อวาน เลยทำให้นอนน้ำลายยืด พอคิดอน่างนั้น บลูก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำต่อจากมาพน นี้เป็นครั้งที่สองแล้ว ที่บลูต้องมาอาบน้ำในห้องน้ำที่เธอไม่ค่อยชอบนัก เรื่องน้ำที่ตักจากแม่น้ำ อาจไม่ใช้ปัญหา แต่กลับกันที่เป็นปัญหาคือตัวห้องน้ำเองที่ไม่มีแม้แต่หลังคา แถมฝาผนังยังเป็นแผ่นไม้เก่าๆ  มีรอยต่อกันหลายแผ่น นี้ถ้าหากมีคนแอบดูเธออาบน้ำคงไม่ต้องมองยาก เพราะทุกด้านล้วนแต่มีช่องระหว่างไม้ อาจจะไม่ใหญ่ แต่ก็มองลอดสบาย และทุกครั้งที่ บลูมาอาบที่ก็จะบอกตัวเองว่า เพื่อประสบการณ์การเป็นหมอที่ดีและเพื่ออยู่เคียงข้างนพ และในเวลา 8:00นาฬิกา หลังจากนพและบลู ไปทานข้าวที่บ้านผู้ใหญ่มอแล ทั้งสองก็แยกจากกันไปยังสถานที่ของตน โดยวันนี้ เป็นการจัดของให้เข้าที่ พวกยุกยาหนังสือ โดยมีชาวบ้าน  4-5 คนคอยช่วย ทางมานพ ก็จัดและแยกหนังสือเข้าที่ชั้นวาง ในกระท่อมโรงเรียน โดยมีคนช่วย 3 คน ส่วนบลู ก็มีชอลือและเพื่อนมาช่วยฯ
       "เออ คุณหมอครับ ยานี้ใว้ตรงไหนครับ,,
       "ตรงชั้นนั้นเลยจ๊ะ ส่วนอันนี้ก็ตรงนั้นจ๊ะ,,
   "เห้ย...ดอมี ตัวสิมายืนบืออยู่หยังละนิ มาโชยเฮากะหมอหน่อยติละ,,
         "อือ..อือ..โทษๆ อันนี้ใว้นี้แม้นก้า ส่วนอันนี้ตรงนะ,,
          "เออๆ...ตรงนั้นละ,,
 ชอลือและดอมี ทั้งสองเป็นเพื่อนกันโตมาด้วยกัน ไปไหนไปด้วยกัน สนิทกันมากจนรู้ใจ ว่าอีกคนมีนิสัยยังไงคิดอะไรฯ
          "นี้ๆ..ชอลือ คุณหมอคนใหม่นี้งามขะนาดเนาะ คนรึนางฟ้า สวยปะล้ำปะเหลือ งามแต้ๆ เมือวานเห็นแต่ไกลๆ วันนี้ได้เห็นใกล้ๆ งานหลาย หู๊ยย งามหลาย,,
            ดอมีกระซิบกับชอลือผู้เป็นสหายรู้ใจ
         "หือ...กูกะว่าจังมึงละ งานขนาด ขาวคือจังดอกไม้ป่า รูปร่างนิในหมู่บ้านเฮาหาคนเทียบบ่อไดเลยหนา ! มึงว่าบ่อดอมี,,
          "ใช่ๆชอลือ บ่อมีผู้ไดเทียบได้เลย งามขนาดนี้,,
       "แบบนี้นะดอมี คนในเมื่อเขาเรียกว่า สวยเอ็ก,,
         "หืออ...อะหยังวะสวยเอ็กของมึง,,
        "ภาษาคน คนเมืองเขานะดอมี สวยเอ็ก ประมานว่างามแต้ รูปร่างงามขาว นมใหญ่ ก้นงาม,,
         "อ้อๆ..เข้าใจละ..มึงกะพูดสะเห็นภาพเลยหว๋าชอลือ อือ...ใหญ่ขนาดดดดด !,,
ทั้งดอมีและชอลือ ต่างจองมองหมอบลูจนแทบลืมกระพิบตา และยังวิจารถึงความสวยของหมอบลูไปต่างจนเกินเลยไปบ้าง ตามปะสาชาวเขาที่น้อยนักที่จะได้เจอ คนสวยๆจากเมืองใหญ่ฯ
หลังจากจัดข้าวของเครื่องใช้ต่างเสร็จ ก็มีการยกเตียงโต๊ะ จากกลางหมู่บ้าน มาใว้ที่โรงหมอและโรงเรียน อันมีผู้ใหญ่มอแล ใช้ให้คนยกมา เป็นอันว่าวันแรกก็จบลงแค่นี้ พอตกเย็น ชาวบ้านก็มาชุมนุมกันที่บ้านผู้ใหญ่มอแล มีทั้งผู้ใหญ่ลูกเล็กเด็กแดงในหมู่บ้าน    นั้งล้อมรอบกองไฟขนาดใหญ่ คืนนี้มีทั้งการเลี้ยงฉลองใหญ่ ชาวบ้านต่างออกมาเต้นรำ ตามวิถีชาวเขา และนั้นทำให้มานพ และ บลู ได้เห็นอะไรใหม่ ทั้งวิถีแบบชาวเขา การสังสรรค์เฮฮา และรอยยิ้มของคนในหมู่บ้าน จนลวงเลยมาถึงเวลาอันสมควร ผู้ใหญ่มอแล ก็เล่าเรื่องความเป็นมาของหมู่บ้าน โดยจะมีเหล้าป่าที่นำมาจากบ้านของมอแจ  แจกให้คนในหมู่บ้านได้กิน ขนะนั่งฟัง จนดึกดื่น เมือกองไฟเริ่มมอดดับ ต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปนอน ทางมานพและบลูก็กลับยังที่พักของตน แต่ที่แปลกคือ มานพที่ได้ชื่อว่าเกรงใจผู้ใหญ่มอแล ก็ดื่มกินเหล้าป่าสะเมาแอ๋ จนเดินกลับแทบไม่ไหว ผู้ใหญ่มอแลเลยใช้เจ้า ชอลือและดอมี พยุงมาส่งที่บ้าน ฯ
       "ขอบใจมากจ๊ะ ชอลือ ดอมี ที่พยุงครูนพมาส่ง,,
    "บ่อเป็นอหยังครับคุณหมอ คนกันเอง แต่ไอ้เหล้าป่านี้มันแรงนะครับ นี้ขนาดกินนิดหน่อยนะครับ นี้หมดไหนี้ลือเมียลืมผัวเลยนะครับ,,
      "ห๊ะ...อะไรนะชอลือ เหล้านี้นะ,,
   "หยอกๆนะครับ เออขอตัวก่อนเน้อครับดึกละ นอนเถอะครับ หมู่เฮาบ่อรบกวนละ,,
แล้วชอลือและดอมีก็พากันกลับ ปล่อยบลูอยู่กับมานพตามลำพัง ทางบลูเมื่อชอลือและดอมีกลับไปแล้ว  ก็จัดแจ้งเปลี่ยนเสื้อและจัดแจงท่านอน ให้มานพผู้เป็นที่รัก ก่อนไฟที่ส่องสว่างภายในบ้านจะดับลง บลูก็เหลือบมองไปที่โต๊ะ ที่มีไหเหล้าที่มานพถือนิดมือมาและด้วยความอยากรู้ว่ารสชาติมันเป็นยังไง ทำไมถึงเมาเร็วกว่าเหล้าในเมือง บลูเลยยกดื่มไปนิดหน่อย ทำให้บลูรู้แล้วว่า  มันหอมกลิ่นข้าวและยังหวานกลมกล่ม ไม่เฟื่อนเหมือนเหล้าในเมือง และหลังจากได้ลิ้มลอง บลูก็ปิดไฟเตรียมนอน แต่ด้วยเธอไม่ใช่คนกินเหล้า เพียงแค่เหล้าป่าไม่กี่อึกในเวลา5นาที ที่ยืนพิจารณารสชาตของมัน ก็ทำให้บลูรู้สึกว่าหัวเธอเริ่มที่จะหมุน หน้าตาร้อนผ่าว เธอค่อยๆเดินป่านความมืดไปที่เตรียงก่อนจะนอนลงกอดมานพและหลับไปฯ 
ในยามดึกสงัด บลูที่วันนี้เธอหลับลึกและสนิทกว่าที่หลับมา ในหัวของเธอนั้นก็ปรากฎบางอย่าง บลูเห็นภาพความมืด ที่เป็นที่ไหนสักแห่ง และในความมืดนั้น ก็ปรากฎร่างดำทะมึน เดินจวงมายังเธอ ก่อนจะผ่านไปหยุดยืนที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง สองมือของร่างนั้นค่อยเปิดแงมบานประตูออก แล้วเดินหายเข้าไปในบ้าน และภาพก็ตัดมาเป็นบลูที่นอนอยู่บนเตียง เธอก็เห็นร่างดำนั้นที่พึ่งเดินหายเข้าไปในบ้าน กลับกลายเป็นว่ามันเดินเข้ามาในบ้านของเธอ แล้วเดินตรงมาที่เตียงที่เธอนอนอยู่ โดยที่เธอได้แต่นอนมองและไม่สามารถขยับตัวได้เลย ร่างดำนั้นมาหยุดยืนที่ตรงหน้าของเธอก่อนจะยิ้มสะแยะเห็นแต่ฟันขาวอย่างน่ากลัว บลูพยายามจะร้อง แต่ก็ร้องไม่ออก และแล้วร่างดำนั้นก็ใช้มือดำทะมึนของมันลูบคลำที่หน้าท้องของเธอค่อยๆไล่ขึ้นมาที่หน้าอก และล้วงมือลอดผ่านคอเสื้อเข้าไปบีบเค้นหน้าอกของเธอ ถึงแม้เธอจะกลัวและอยากจะร้องให้คนช่วย แต่ก็ไร้ซึ่งเสียง และแล้วร่างดำก็ทำอะไรบางอย่าง มันขยับตัวยึกยัก ก่อนจะมีแท่งดำทะมึนของมันชี้โด่มาจ่อที่ตรงหน้าของเธอ

ก็ตอนที่สองแล้วนะครับ ก็อาจมีคำผิดยเอะแยะเลย แต่ก็ขอบคุณที่ติชมครับ ขอให้เรื่องนี้ถูกใจทุกท่านครับ






    _ในเช้าที่แสนจะสดใส กลิ่นอายผืนป่าคละคลุ้งไปด้วยความชื่น แสงแดดที่เริ่มส่องสว่าง นำความอบอุ่นสู่เหล่าต้นในฝืนป่า ในบ้านไม้หลังหนึ่งที่ปลูกอยู่ใกล้แม่น้ำ ท้ายหมู่บ้านดอนป่าไม้ เมื่อแสงของวันใหม่เริ่งสาดส่องลงมา มานพ ก็ตื่นขึ้นก่อนจัดแจ้งสิ่งของไปอาบน้ำ  ส่วนบลูที่พึ่งตื่นหลังจากเสียงเปิดประตูของมานพที่กำลังไปอาบน้ำ เธอลุกขึ้นพร้อมความแปลกใจ ความรู้สึกที่เธอไม่คุ้นชิน ใบหน้าของเธอเหมือน แห้งกรังที่แก้มขวา และกลิ่นพายในปากที่เธอรู้สึกเฟื่อนๆคาวๆ นั้นทำให้เธอคิดแปลกใจแต่เธอก็คิดเพียงว่าคง อ่อนเพลียจากการเดินทางเมื่อวาน เลยทำให้นอนน้ำลายยืด พอคิดอน่างนั้น บลูก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำต่อจากมาพน นี้เป็นครั้งที่สองแล้ว ที่บลูต้องมาอาบน้ำในห้องน้ำที่เธอไม่ค่อยชอบนัก เรื่องน้ำที่ตักจากแม่น้ำ อาจไม่ใช้ปัญหา แต่กลับกันที่เป็นปัญหาคือตัวห้องน้ำเองที่ไม่มีแม้แต่หลังคา แถมฝาผนังยังเป็นแผ่นไม้เก่าๆ  มีรอยต่อกันหลายแผ่น นี้ถ้าหากมีคนแอบดูเธออาบน้ำคงไม่ต้องมองยาก เพราะทุกด้านล้วนแต่มีช่องระหว่างไม้ อาจจะไม่ใหญ่ แต่ก็มองลอดสบาย และทุกครั้งที่ บลูมาอาบที่ก็จะบอกตัวเองว่า เพื่อประสบการณ์การเป็นหมอที่ดีและเพื่ออยู่เคียงข้างนพ และในเวลา 8:00นาฬิกา หลังจากนพและบลู ไปทานข้าวที่บ้านผู้ใหญ่มอแล ทั้งสองก็แยกจากกันไปยังสถานที่ของตน โดยวันนี้ เป็นการจัดของให้เข้าที่ พวกยุกยาหนังสือ โดยมีชาวบ้าน  4-5 คนคอยช่วย ทางมานพ ก็จัดและแยกหนังสือเข้าที่ชั้นวาง ในกระท่อมโรงเรียน โดยมีคนช่วย 3 คน ส่วนบลู ก็มีชอลือและเพื่อนมาช่วยฯ
       "เออ คุณหมอครับ ยานี้ใว้ตรงไหนครับ,,
       "ตรงชั้นนั้นเลยจ๊ะ ส่วนอันนี้ก็ตรงนั้นจ๊ะ,,
   "เห้ย...ดอมี ตัวสิมายืนบืออยู่หยังละนิ มาโชยเฮากะหมอหน่อยติละ,,
         "อือ..อือ..โทษๆ อันนี้ใว้นี้แม้นก้า ส่วนอันนี้ตรงนะ,,
          "เออๆ...ตรงนั้นละ,,
 ชอลือและดอมี ทั้งสองเป็นเพื่อนกันโตมาด้วยกัน ไปไหนไปด้วยกัน สนิทกันมากจนรู้ใจ ว่าอีกคนมีนิสัยยังไงคิดอะไรฯ
          "นี้ๆ..ชอลือ คุณหมอคนใหม่นี้งามขะนาดเนาะ คนรึนางฟ้า สวยปะล้ำปะเหลือ งามแต้ๆ เมือวานเห็นแต่ไกลๆ วันนี้ได้เห็นใกล้ๆ งานหลาย หู๊ยย งามหลาย,,
            ดอมีกระซิบกับชอลือผู้เป็นสหายรู้ใจ
         "หือ...กูกะว่าจังมึงละ งานขนาด ขาวคือจังดอกไม้ป่า รูปร่างนิในหมู่บ้านเฮาหาคนเทียบบ่อไดเลยหนา ! มึงว่าบ่อดอมี,,
          "ใช่ๆชอลือ บ่อมีผู้ไดเทียบได้เลย งามขนาดนี้,,
       "แบบนี้นะดอมี คนในเมื่อเขาเรียกว่า สวยเอ็ก,,
         "หืออ...อะหยังวะสวยเอ็กของมึง,,
        "ภาษาคน คนเมืองเขานะดอมี สวยเอ็ก ประมานว่างามแต้ รูปร่างงามขาว นมใหญ่ ก้นงาม,,
         "อ้อๆ..เข้าใจละ..มึงกะพูดสะเห็นภาพเลยหว๋าชอลือ อือ...ใหญ่ขนาดดดดด !,,
ทั้งดอมีและชอลือ ต่างจองมองหมอบลูจนแทบลืมกระพิบตา และยังวิจารถึงความสวยของหมอบลูไปต่างจนเกินเลยไปบ้าง ตามปะสาชาวเขาที่น้อยนักที่จะได้เจอ คนสวยๆจากเมืองใหญ่ฯ
หลังจากจัดข้าวของเครื่องใช้ต่างเสร็จ ก็มีการยกเตียงโต๊ะ จากกลางหมู่บ้าน มาใว้ที่โรงหมอและโรงเรียน อันมีผู้ใหญ่มอแล ใช้ให้คนยกมา เป็นอันว่าวันแรกก็จบลงแค่นี้ พอตกเย็น ชาวบ้านก็มาชุมนุมกันที่บ้านผู้ใหญ่มอแล มีทั้งผู้ใหญ่ลูกเล็กเด็กแดงในหมู่บ้าน    นั้งล้อมรอบกองไฟขนาดใหญ่ คืนนี้มีทั้งการเลี้ยงฉลองใหญ่ ชาวบ้านต่างออกมาเต้นรำ ตามวิถีชาวเขา และนั้นทำให้มานพ และ บลู ได้เห็นอะไรใหม่ ทั้งวิถีแบบชาวเขา การสังสรรค์เฮฮา และรอยยิ้มของคนในหมู่บ้าน จนลวงเลยมาถึงเวลาอันสมควร ผู้ใหญ่มอแล ก็เล่าเรื่องความเป็นมาของหมู่บ้าน โดยจะมีเหล้าป่าที่นำมาจากบ้านของมอแจ  แจกให้คนในหมู่บ้านได้กิน ขนะนั่งฟัง จนดึกดื่น เมือกองไฟเริ่มมอดดับ ต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปนอน ทางมานพและบลูก็กลับยังที่พักของตน แต่ที่แปลกคือ มานพที่ได้ชื่อว่าเกรงใจผู้ใหญ่มอแล ก็ดื่มกินเหล้าป่าสะเมาแอ๋ จนเดินกลับแทบไม่ไหว ผู้ใหญ่มอแลเลยใช้เจ้า ชอลือและดอมี พยุงมาส่งที่บ้าน ฯ
       "ขอบใจมากจ๊ะ ชอลือ ดอมี ที่พยุงครูนพมาส่ง,,
    "บ่อเป็นอหยังครับคุณหมอ คนกันเอง แต่ไอ้เหล้าป่านี้มันแรงนะครับ นี้ขนาดกินนิดหน่อยนะครับ นี้หมดไหนี้ลือเมียลืมผัวเลยนะครับ,,
      "ห๊ะ...อะไรนะชอลือ เหล้านี้นะ,,
   "หยอกๆนะครับ เออขอตัวก่อนเน้อครับดึกละ นอนเถอะครับ หมู่เฮาบ่อรบกวนละ,,
แล้วชอลือและดอมีก็พากันกลับ ปล่อยบลูอยู่กับมานพตามลำพัง ทางบลูเมื่อชอลือและดอมีกลับไปแล้ว  ก็จัดแจ้งเปลี่ยนเสื้อและจัดแจงท่านอน ให้มานพผู้เป็นที่รัก ก่อนไฟที่ส่องสว่างภายในบ้านจะดับลง บลูก็เหลือบมองไปที่โต๊ะ ที่มีไหเหล้าที่มานพถือนิดมือมาและด้วยความอยากรู้ว่ารสชาติมันเป็นยังไง ทำไมถึงเมาเร็วกว่าเหล้าในเมือง บลูเลยยกดื่มไปนิดหน่อย ทำให้บลูรู้แล้วว่า  มันหอมกลิ่นข้าวและยังหวานกลมกล่ม ไม่เฟื่อนเหมือนเหล้าในเมือง และหลังจากได้ลิ้มลอง บลูก็ปิดไฟเตรียมนอน แต่ด้วยเธอไม่ใช่คนกินเหล้า เพียงแค่เหล้าป่าไม่กี่อึกในเวลา5นาที ที่ยืนพิจารณารสชาตของมัน ก็ทำให้บลูรู้สึกว่าหัวเธอเริ่มที่จะหมุน หน้าตาร้อนผ่าว เธอค่อยๆเดินป่านความมืดไปที่เตรียงก่อนจะนอนลงกอดมานพและหลับไปฯ 
ในยามดึกสงัด บลูที่วันนี้เธอหลับลึกและสนิทกว่าที่หลับมา ในหัวของเธอนั้นก็ปรากฎบางอย่าง บลูเห็นภาพความมืด ที่เป็นที่ไหนสักแห่ง และในความมืดนั้น ก็ปรากฎร่างดำทะมึน เดินจวงมายังเธอ ก่อนจะผ่านไปหยุดยืนที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง สองมือของร่างนั้นค่อยเปิดแงมบานประตูออก แล้วเดินหายเข้าไปในบ้าน และภาพก็ตัดมาเป็นบลูที่นอนอยู่บนเตียง เธอก็เห็นร่างดำนั้นที่พึ่งเดินหายเข้าไปในบ้าน กลับกลายเป็นว่ามันเดินเข้ามาในบ้านของเธอ แล้วเดินตรงมาที่เตียงที่เธอนอนอยู่ โดยที่เธอได้แต่นอนมองและไม่สามารถขยับตัวได้เลย ร่างดำนั้นมาหยุดยืนที่ตรงหน้าของเธอก่อนจะยิ้มสะแยะเห็นแต่ฟันขาวอย่างน่ากลัว บลูพยายามจะร้อง แต่ก็ร้องไม่ออก และแล้วร่างดำนั้นก็ใช้มือดำทะมึนของมันลูบคลำที่หน้าท้องของเธอค่อยๆไล่ขึ้นมาที่หน้าอก และล้วงมือลอดผ่านคอเสื้อเข้าไปบีบเค้นหน้าอกของเธอ ถึงแม้เธอจะกลัวและอยากจะร้องให้คนช่วย แต่ก็ไร้ซึ่งเสียง และแล้วร่างดำก็ทำอะไรบางอย่าง มันขยับตัวยึกยัก ก่อนจะมีแท่งดำทะมึนของมันชี้โด่มาจ่อที่ตรงหน้าของเธอ

ไม่รอด

คุณหมอคงโดนลักหลับแน่ๆ

ชอบเลยแบบนี้