ครัวกระดังงามาแล้วครับ ใครยังไม่ได้อ่านตอนเก่า ๆ ตามลิ้งค์ไปได้เล้ย

ตอนที่ 1
ตอนที่ 2
ตอนที่ 3
ตอนที่ 4
ตอนที่ 5
ตอนที่ 6
ตอนที่ 7
ตอนที่ 8
ตอนที่ 9
ตอนที่ 10
ตอนที่ 11
ตอนที่ 12
ตอนที่ 13
ตอนที่ 14
ตอนที่ 15
ตอนที่ 16
ตอนที่ 17
ตอนที่ 18
ตอนที่ 19
ตอนที่ 20
ตอนที่ 21
ตอนที่ 22


นอกจากนี้ครัวกระงาฯ มีให้ติดตามในแพลตฟอร์มต่าง ๆ ดังนี้ เข้าไปตามอ่านได้ทุกตอนแบบไม่ซ่อนเนื้อหา(ยกเว้นตอนพิเศษ)

Readawrite >>

ธัญวลัย >>

Fictionlog >>

(ถ้าไปเจอที่อื่นนอกเหนือจากนี้แสดงว่าโดนก๊อปไปนะครับ)

อนาคตจะมีการเพิ่มตอนพิเศษที่ต้องหยอดเหรียญอ่านผ่านแพลตฟอร์ม
ตัวอย่างเช่นแบบนี้
นักอ่านท่านใดอยากสนับสนุน สามารถเข้าไปกดติดตามกดไลก์และให้อาหารนักเขียนได้ตามใจชอบเลยนะครับ

...เอาล่ะดูโฆษณาเสร็จก็เข้าเรื่องกันเล้ยย...
บทประพันธ์โดย ชูชัน ช่ำชองชัก
(ห้ามคัดลอกไปเผยแพร่ที่อื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตครับ)
...

            หลังสิ้นสุดเสียงปืนทั้งหกกระบอกที่คำรามตอบรับคำท้า มหิงสาก็มุ่งหน้าไปยังจุดที่เสียงดังขึ้นใกล้ที่สุดห่างออกไปไม่เกิน 2 กิโลเมตร เขาคุ้นเคยกับเสียงแผดแสบแก้วหูอันเป็นเอกลักษณ์นั้นดี มันคือเสียงคำรามของ 'ไอ้ก้านยาว' Remington 870 Wingmaster ปืนลูกซองคู่กายของกุมภีล์ สุดยอดมือสังหารรุ่นพี่ ผู้เคยร่วมเป็นร่วมตายด้วยกันมาหลายครั้งเมื่อสมัยวัยหนุ่ม


            "ส่งเฮียโขงมาดักตั้งแต่ด่านแรกเลยเรอะ...ตาแก่นั่นกะจะฝังลูกชายตั้งแต่ตีนดอยเลยนี่หว่า" มหิงสาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะค่อย ๆ ชะลอฝีเท้าลงเมื่อเข้าสู่ระยะประจำการของกุมภีล์ เขาค่อนข้างประหลาดใจเมื่อต้องเจอคู่ปรับที่เขาคาดว่าร้ายกาจที่สุดในเหล่าเบญจภาคีตั้งแต่ด่านแรกแบบนี้ อดีตมือสังหารร่างอวบอ้วนยืนสงบนิ่งรวบรวมสมาธิ และปลุกสัญชาตญาณการระวังภัยให้ตื่นตัว เพราะทุกฝีก้าวนับจากนี้เปรียบเสมือนเดินลงไปในบึงน้ำที่มีคมเขี้ยวของจระเข้ซุ่มรอขย้ำอยู่ สมองก็นึกทบทวนแผนการที่เคยคุยกับการเวกในคืนก่อนจะออกเดินทาง...
 



            "สุขุม พันธุรักษ์ ฉายากุมภีล์ ปัจจุบันอายุ 62 ปี แต่ร่างกายยังแข็งแรงปราดเปรียว เคยเป็นอดีตแชมป์มวยไทยที่มีลูกเตะหนักหน่วงจนถูกเรียกว่า แข้งซ้ายมัจจุราช แต่ด้วยรูปร่างที่สูงยาวเก้งก้างจึงไม่มีใครกล้าสู้ด้วย ทำให้รู้สึกเบื่อหน่าย เลิกชกมวยตั้งแต่ยังหนุ่ม..." การเวกอ่านข้อมูลเกี่ยวกับกุมภีล์ที่อยู่ในฐานข้อมูลของหน่วยรักษาความมั่นคงอย่างตั้งใจ


            "ที่จริงเป็นเพราะไปเตะก้านคอยอดนักมวยเงินแสนของค่ายมวยชื่อดังจนเจ้าหมอนั่นพิการ เขาเลยตามล้างแค้น ต้องหนีหัวซุกหัวซุนมาฝากตัวเป็นลูกศิษย์ และอาศัยอยู่กับปู่สิงตะหากล่ะ..." องอาจเอ่ยแทรกขึ้น


            "อ้าว...ถ้ารู้จักกันดีก็บอกสิลุง หนูจะได้ข้ามไปดูคนอื่น" ยัยนกน้อยหันมาจ้องหน้าทำตาขวางใส่


            "ก็รู้แค่ตอนที่อยู่ด้วยกัน 5 – 6 ปี นั่นแหละ...หลังจากลุงย้ายมาทำงานให้ฝ่ายรัฐบาลก็ไม่ได้เจอกันแล้ว...ซึ่งก็ถือเป็นโชคดีแล้วล่ะที่ไม่ได้เจอเฮียโขง ไม่งั้นอาจจะไม่มีตำนานมหิงสาก็ได้"


            "โห...ลุงกุมภีล์นี่เก่งขนาดนั้นเลยเหรอ...อืมม...หลังจากเข้าร่วมกับซุ้มสีหราช กุมภีล์ก็กลายเป็นยอดมือสังหารที่เชี่ยวชาญการซุ่มโจมตี วางกับดัก วางระเบิด... อ้าวเฮ้ย ทำไมเป็นงั้นล่ะ...นึกว่าจะชอบเตะต่อย ต่อสู้กันแบบซึ่งหน้าซะอีก..." การเวกอ่านข้อมูลต่อพลางทำหน้าฉงน หันมาถามองอาจ


            "...ก็เพราะเป็นคนเจ้าเล่ห์ ชอบวางแผนล่ะมั้ง ได้ยินว่าตอนเป็นนักมวยก็ชอบหลอกล่อปั่นหัวคู่ต่อสู้...พอมาเรียนรู้เรื่องกับดักก็คงจะถูกจริต" องอาจอธิบาย


            "อ่อ...เป็นสายใช้สมอง...ตรงข้ามกับลุงนี่เอง แบบนี้คงรับมือยากแฮะ"


            "บ๊ะ...เอ็งนี่หาเรื่องจิกกัดลุงตลอดเลยนะนังหนู"


            "คิก ๆ ไม่ได้จิกกัด กำลังจะช่วยคิดหาทางรับมืออยู่นี่ไง..."


            "หึ การจะต่อสู้กับเฮียโขงมันไม่ต้องใช้หลักการอะไรหรอก แค่คอยระวังตัว อย่าเดินไปเหยียบกับดักหรือระเบิดก็พอ..."


            "โห...ง่ายจังเลยเนอะ สรุปว่าพึ่งดวงล้วน ๆ งั้นก็โชคดีละกันลุง..."



 
            ...ป่าทั้งป่าในยามนี้เงียบสงัดเมื่อมหิงสายืนสงบนิ่ง เขาเปิดโหมด Ultra Night Vision ของแว่นปฏิบัติการรุ่นล่าสุด เห็นภาพป่าทั้งป่าสว่างวาบขึ้นมาเหมือนฉายด้วยสปอตไลต์สีเขียว อดีตมือสังหารรุ่นใหญ่แทบอยากจะปรบมือให้กับความสามารถของเทคโนโลยียุคใหม่ ถ้ามีแบบนี้ตั้งแต่สามสิบปีก่อน ชีวิตคงง่ายขึ้นเยอะ แต่ก็ต้องขอบคุณความสมบุกสมบันในอดีต ที่ช่วยหล่อหลอมให้พวกรุ่นใหญ่เติบโตกลายเป็นตำนาน ไม่ใช่มัวแต่พึ่งเทคโนโลยีจนเคยตัว

            เขาเลื่อนนิ้วชี้ไปแตะปุ่มที่ขาแว่นเบา ๆ เปลี่ยนเป็น Thermal Mode (โหมดตรวจจับคลื่นความร้อน) เพื่อค้นหาสิ่งมีชีวิตโดยรอบ แต่ยังไม่เจอเป้าหมายในระยะ 50 เมตร พื้นที่ป่าบริเวณตีนดอยส่วนนี้เต็มไปด้วยไม้ยืนต้นสูงใหญ่ และพุ่มไม้เตี้ย ๆ ปะปนกันไป ผิวดินค่อนข้างนุ่มและเปียกชุ่ม เพราะมีฝนตกหนักเมื่อวันก่อน ตรงตามที่เจ้าการเวกน้อยให้ข้อมูลมา ภูมิประเทศเอื้ออำนวยแบบนี้ ผู้เชี่ยวชาญอย่างกุมภีล์สามารถเลือกวางกับดักได้หลายรูปแบบเลย อดีตมือสังหารค่อย ๆ ออกเดินอีกครั้งอย่างระมัดระวัง โดยให้เท้าขวาก้าวนำก่อนตามความเชื่อด้านโชคลาง

            ในความมืดสลัวนั้น กุมภีล์นั่งขัดสมาธิอยู่ใต้โคนต้นไม้ใหญ่ วางไอ้ก้านยาวไว้บนตัก ปิดเปลือกตาลง และเปิดโสตประสาทสดับฟังเสียงรอบข้างอย่างสงบนิ่ง จิตใจไม่มีความหวั่นกลัว แม้รู้ว่ามัจจุราชกำลังย่างกรายเข้ามาปลิดชีพ เขากลับรู้สึกตื่นเต้นยินดี ที่ในบั้นปลายชีวิตได้มีโอกาสดวลกับมือสังหารรุ่นน้องเสียที


            พรึ่บ! ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!


            เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด มหิงสาพุ่งตัวกลิ้งหลบลูกธนูจากหน้าไม้หลายตัวที่ยิงมาจากจุดต่าง ๆ เมื่อเผลอเดินไปเตะสายลวดสลิงที่ขึงดักไว้แนบพื้นดิน กลไกกับดักก็ปล่อยลูกศรเหล็กพุ่งตามมาราวกับเดาได้ล่วงหน้าว่าเขาจะพุ่งหลบไปทางไหน ความแรงของมันสามารถปักทะลุเข้าไปในโคนต้นไม้ได้ลึกถึงห้านิ้ว ความเร็วก็แทบไม่ต่างจากกระสุนปืน ไม่มีเวลาให้คิดล่วงหน้า ต้องหลบให้ได้ด้วยสัญชาตญาณ บ้างก็เฉี่ยวหัวเฉี่ยวคอ บ้างก็แฉลบเข้ากับชุดเกราะด้านหลัง ซึ่งถ้าโดนในวิถีตรงก็อาจจะปักทะลุเกราะได้


            อดีตมือปราบม้วนกลิ้งอยู่หลายตลบกว่าการโจมตีของกับดักชุดแรกจะสิ้นสุดลง นี่แค่เตะลวดเส้นเดียวยังโดนธนูยิงเป็นสิบดอก ที่สำคัญกว่านั้นคือตอนนี้เขาถูกไล่ต้อนเข้ามาอยู่ท่ามกลางดงกับดักของตะโขงเฒ่าเสียแล้ว


            "ฮ่า...กะจะเอากันถึงตายเลยสินะเฮียโขง...งั้นผมก็ไม่เกรงใจล่ะนะ" มหิงสาตะโกนก้อง


            "...หึ...ถ้าเอ็งตายตั้งแต่ด่านแรกแบบนี้ นายใหญ่คงจะผิดหวังน่าดูเลยว่ะ ...สงสัยจะเอาแต่ยืนทำกับข้าวในครัว ดมกลิ่นแก๊สหุงต้มจนลืมกลิ่นดินปืนแล้วสินะเจ้าควายน้อย..." เสียงตอบกลับมาอยู่ห่างไปไม่เกินร้อยเมตร แต่พลันมหิงสาก็ฉุกคิดได้เมื่ออีกฝ่ายพูดถึงกลิ่นดินปืน เขาก็รีบกระโจนออกจากโคนต้นไม้ที่พิงอยู่ทันที


            ตรื้มม!

            พื้นดินบริเวณนั้นแตกกระจุยเป็นหลุมกว้างเกือบสองเมตร โคนต้นไม้ใหญ่ฉีกขาดไปแถบหนึ่ง พุ่มไม้เล็ก ๆ ถูกเป่าหายไปด้วยแรงระเบิด ยังไม่ทันที่จะตั้งสติตอบโต้สถานการณ์ อีกลูกหนึ่งก็ระเบิดขึ้นห่างจากจุดเดิมไม่ถึงสิบเมตร

            ตรื้มม!!

            อานุภาพของมันแรงกว่าลูกแรก ทำเอาอดีตมือสังหารน้ำหนักร้อยกว่ากิโลฯ ปลิวไปกระแทกโขดหินใหญ่ และอีกลูกที่ฝังแทรกไว้หลังโขดหินก็ทำงานต่อทันที

            ตรื้มม!!!

            สะเก็ดระเบิด และเศษหินเศษไม้ปลิวกระจุยกระจาย ขณะที่มหิงสากลิ้งตกลงไปนอนหมอบแน่นิ่งอยู่ในร่องหินที่ถูกน้ำเซาะ แรงระเบิดในระยะประชิดทำเอาตาพร่า หูอื้อ เสียการทรงตัวไปชั่วขณะ ค่อย ๆ ขยับแขนขยับขา สำรวจร่างกายตัวเอง โชคดีที่ไม่มีอะไรหักหรือขาดไป มีเพียงรอยขีดข่วนจากสะเก็ดระเบิด และอาการจุกจากแรงกระแทก ไม่รู้ว่าเป็นความใจดีของกุมภีล์ ที่ใช้แค่ระเบิดขนาดเล็ก หรือเป็นเพราะความโรคจิตชอบทรมานเหยื่อของมันก็ไม่ทราบได้


            "...เฮ้ย...อย่ามาทำเป็นแกล้งตายสิไอ้อ้วน...หนังหนาอย่างเอ็งไม่มีทางตายเพราะของเด็กเล่นแบบนี้หรอกน่า..." เสียงท้าทายยังดังมาจากจุดเดิม การที่เจ้าตะโขงเฒ่ายังคงปักหลักรอการจู่โจมอย่างสงบก็แสดงว่ายังมีอีกหลายกับดักรอมหิงสาอยู่ก่อนจะเข้าถึงตัวมัน


            "มีทั้งธนูมีทั้งระเบิด...ด่านต่อไปจะมีอะไรอีกวะเนี่ย" มหิงสารำพึงกับตัวเอง ก่อนจะค่อย ๆ คลานขึ้นมาจากร่องหิน


            "มหิงสาที่ข้ารู้จักมันไม่ใจฝ่อง่าย ๆ แบบนี้หรอก...บุกตะลุยเข้ามาเลยสิ...ข้ารออยู่ตรงนี้แล้ว..." ฝ่ายที่ซุ่มรอตะโกนท้าทายอีกครั้ง


            มหิงสาเงี่ยหูจับทิศทางเสียง และค่อย ๆ ย่องเข้าไปอย่างระมัดระวัง สายตาสอดส่ายระวังภัยจากรอบทิศทาง เจ้าทุยทองถูกหยิบออกจากซองปืนขึ้นมาถือกระชับแนบไหล่ เสียงพูดท้าทายจากกุมภีล์ยังคงลอยมาเข้าหูเป็นระยะ จาก 50 เมตรขยับเข้าไปเป็น 30 เมตร เรดาร์จับคลื่นความร้อนบอกเป้าหมายชัดเจน...


            "...แปลกแฮะ...เมื่อก่อนเฮียโขงเป็นคนพูดมากขนาดนี้เลยรึ..." อดีตมือสังหารชักฝีเท้าก่อนจะเข้าสู่ระยะประทับปืนยิง พลันได้ยินเสียงแกร็กเบา ๆ จากโขดหินฝั่งซ้ายที่อยู่ห่างไปประมาณ 20 เมตร


            ไอ้ก้านยาวของกุมภีล์แฝดเสียงสะท้านลั่นป่า กระสุนลูกโดดพุ่งออกจากปากกระบอก เฉียดศีรษะมหิงสาไปเพียงคืบเดียว ก่อนจะเป่าพุ่มไม้ด้านหลังแตกกระจุย อดีตมือสังหารร่างอวบรีบพุ่งตัวเข้าหลบหลังต้นไม้ใหญ่ด้วยความระทึกใจ...เสียงพูดเมื่อกี้ยังอยู่ด้านหน้าชัด ๆ ทำไมแวบมาโผล่ตลบหลังกันได้รวดเร็วแบบนี้วะ เขาหันไปยังทิศทางที่เป็นเป้าหมายแรก ภาพจากเรดาร์จับคลื่นความร้อนมองเห็นร่างที่นั่งนิ่งอยู่ลุกขึ้นวิ่งเผ่นหนีไปอีกทางอย่างไม่คิดชีวิต


            "...ชิ...ที่แท้ก็ใช้แผนนกต่อนี่เองสินะ...ยังเจ้าเล่ห์เหมือนเดิมเลยนะเฮีย" มหิงสาร้องทักทาย


            "ฮ่า ๆ ...ก็อุตส่าห์ได้ดวลกับควายป่าในตำนาน มันก็ต้องงัดกลยุทธ์มาใช้ให้หมดล่ะวะ..." มือสังหารร่างโย่งสลัดปลอกกระสุนเก่าทิ้ง ประทับพานท้ายปืนขึ้นเล็ง และเดินย่ำเท้าเข้ามาอย่างมั่นใจ เขารู้ดีอยู่แล้วว่าฝังกับดักอะไรไว้ตรงไหนบ้าง ต่อจากนี้จะเป็นการดวลปืน เพื่อไล่ต้อนมหิงสาเข้าสู่หลุมพรางสุดท้าย "อโหสิเถอะวะไอ้น้องชาย วันนี้ไม่เอ็งก็ข้าล่ะที่จะต้องจบชีวิตลง..." กุมภีล์ย้อนนึกไปถึงคืนวันที่ทั้งสองคนเคยใช้ชีวิตร่วมเป็นร่วมตายกันมา...
 



            "แย่แล้วเฮียโขง...ลุงอะซอกำลังกลับมาบ้านแล้วเฮีย" องอาจในวัย 13 ปี วิ่งลนลานขึ้นมาเคาะประตูบ้านอย่างร้อนรน ขัดอารมณ์ของสองคนที่กำลังร่วมรักกันอย่างดุเดือดถึงพริกถึงขิงจนเรือนไม้ไผ่โยก


            "ซี้สส...พี่โขงจ๋า...พ่อฉันมาแล้วนะ...พี่หลบไปก่อนดีกว่า...อูยยส์" บีลา สาวน้อยชาวลาหู่วัย 18 ปี มีสีหน้าตกใจเมื่อได้ยินว่าพ่อกำลังจะกลับมาที่บ้าน เธอเอ่ยปากบอกให้สุขุมรีบหลบไป แต่ท่อนขาขาวอวบยังเกี่ยวกอดเอวเขาไว้แน่น


            "ขออีกสามนาทีได้มั้ยวะ...ซี้สส...ไอ้อ้วนมึงไปถ่วงเวลาไว้ให้เฮียหน่อย...กูขอเด้าบีลาท่าอุ้มแตงก่อน" เจ้าหนุ่มอดีตนักมวยไทยวัย 23 ปี กำลังติดอยู่ในอารมณ์เสียวกระสัน กว่ามันจะหาโอกาสลงจากดอยมาล่อกับนางบีลา สาวงามแห่งปางกะเสียวได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย แม้จะปล่อยน้ำแตกใส่หอยอวบอูมของฝ่ายหญิงไปสองยกแล้ว แต่ก็ยังไม่สาสมใจ


            "ซักสามนาทีน่าจะพอได้อยู่เฮีย...เมื่อกี้ผมเห็นแกแวะคุยกับตาลือแซอยู่..." องอาจพูดพลางแนบสายตาจ้องผ่านร่องฝาไม้ไผ่ ก็เห็นหนุ่มรุ่นพี่รูปร่างสูงชะลูด อุ้มเด็กสาวชาวดอยผิวขาวจั๊วะขึ้นมาประกบเอาขาเกี่ยวเอวยืนเด้าในท่าที่เรียกว่าลิงอุ้มแตง ท่อนเอ็นยาว ๆ ทิ่มทะลวงเข้าออกในร่องแคมแดงแจ๋อย่างรวดเร็วราวกับลูกสูบ พวงไข่ย้อย ๆ ฟาดกับร่องตูดขาว ๆ น้ำกามขาวข้นถูกปั๊มออกมาล้นกลีบแคมไหลยืดหยดลงพื้นเป็นสาย นั่นคือครั้งแรกที่เขาเห็นคนล่อกันแบบสด ๆ เด็กชายองอาจจึงอดไม่ได้ที่จะลองเอามือรูดท่อนเอ็นอวบใหญ่ของตัวเองตามไปด้วย


            "อูยยส์...พี่โขง...ฉันจะไม่ไหวแล้วพี่จ๋า...น้ำหีจะแตกอีกแล้ว..." บีลา ร้องครวญครางหน้าตาบูดเบี้ยว อันที่จริงนี่ก็ไม่ใช่เซ็กซ์ครั้งแรกของสาวดอยสุดสวยคนนี้หรอก คนที่ได้ลิ้มรสพรหมจรรย์ของเธอก็ไม่ใช่คนอื่นไกล นายน้อยนรสิงห์ ลูกชายของพ่อเลี้ยงสีหราชนั่นเอง เธอโดนเขาล่อตั้งแต่ตอนเธออายุ 15 ปีแล้ว พอนายน้อยถูกส่งไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ เธอจึงกลายเป็นสมบัติผลัดกันชมของพวกลูกสมุนไปโดยปริยาย


            "ซี้สส...พี่ก็จะแตกแล้วบีลาจ๋า...อูยยส์...ขอบคุณนายน้อยเหลือเกินที่ยกนางบำเรอสุดสวยให้พวกเราได้เย็ดต่อ..." ไอ้หนุ่มก้าวยาวตะปบอุ้มบั้นท้ายกลมกลึงของสาวดอยโยนโยกไปตามจังหวะตะบันเอวด้วยความสะใจ ร่องสวาทของบีลาตอดกระชับท่อนเอ็นยาวชะลูดของมันตลอดลำ จนปลายหัวบานบวมเป่งพร้อมจะฉีดพ่นน้ำกามรอบที่สามอยู่รอมร่อ


            "แตกมาเลยพี่โขง...แตกใส่หีบีลาเลย...ตอนนี้ฉันเป็นเมียพี่แล้ว...อู๊ยยส์ ๆ ๆ ...ผัวจ๋า...เมียน้ำแตกแล้ว อ๊าห์ ๆ ๆ"


            "พี่ก็แตกแล้วเมียจ๋า...อู๊ยยส์...หีตอดโคตร ๆ เลยโว้ยย"


            สองหนุ่มสาวในห้องผวากอดกันแน่น ฝ่ายเด็กชายองอาจที่แอบดูอยู่ก็รูดดุ้นตัวเองจนพ่นน้ำกามกระฉูดใส่ฝาบ้านตาอะซอชุดใหญ่ ...หลังจากวันนั้นไม่นาน นางบีลาก็ตั้งท้องโดยไม่ทราบว่าใครเป็นพ่อเด็ก พ่อเลี้ยงสีหราชจึงออกกฎเหล็ก ห้ามพวกลูกน้องไปรังแกข่มเหงสาวชาวบ้านอีก ก็กลายเป็นองอาจที่ต้องนั่งเซ็ง เพราะยังไม่ทันจะมีโอกาสได้เปิดซิงเหมือนพวกรุ่นพี่ก็โดนคุมกำหนัดซะแล้ว...
 



 
            "ฮ่า ๆ ...พอเจอเอ็ง...ทำไมนึกถึงแม่บีลาแวบขึ้นมาในหัวก็ไม่รู้แฮะ..." กุมภีล์หัวเราะร่วน ก่อนสาดกระสุนลูกปรายเข้าใส่มือสังหารรุ่นน้อง


            "คนที่เฮียทำเขาท้องแล้วไม่ยอมรับผิดชอบน่ะเหรอ" มหิงสายิงสวนกลับด้วยเจ้าทุยทอง กระสุนถากต้นไม้ เฉี่ยวหัวรุ่นพี่ไปนิดเดียว


            "ไอ้ห่า...คนอื่นก็เย็ดแตกในกันหมดอะ...จะมาโบ้ยให้กูได้ไง..." กุมภีล์พุ่งหลบไปบังต้นไม้อีกต้น อาศัยจังหวะชวนคุยพักเติมกระสุน


            "...ก็เฮียเป็นคนสุดท้ายที่ได้เย็ดนี่หว่า...แม่ง...ทำกูอดเย็ดไปด้วย" มหิงสายิงตามมาอีกนัด ก่อนสะบัดลูกโม่ออกเติมกระสุนเช่นกัน


            "ฮ่า ๆ ...เออ...ข้าจำได้ละ...ตอนนั้นเอ็งงอนพวกพี่ ๆ ไปเป็นเดือนเลยนี่หว่า...กำลังจะถึงคิวตัวเองได้เปิดซิง สาวดันท้องป่องซะก่อน ซวยฉิบหาย ฮ่า ๆ ..."


            "เออ...พูดขึ้นมาแล้วก็ยิ่งหงุดหงิด...ทีนี้ผมมีเหตุผลในการล้างแค้นแล้วนะเฮีย"


            "ก็มาสิวะ"


            สองมือสังหารรุ่นใหญ่สลับกันรุกไล่ ยิงโต้ตอบกันพัลวัน กิ่งไม้พุ่มไม้ปลิวกระจุยกระจาย กลิ่นดินปืนคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ สถานการณ์ในตอนนี้เป็นฝ่ายมหิงสาที่เสียเปรียบ เพราะมีความชำนาญในพื้นที่น้อยกว่า อีกทั้งยังต้องคอยระวังว่าจะโดนไล่ต้อนเข้าไปติดกับดักอีก เขาจึงเลือกที่จะยิงป้องกันตัว ก่อนมองหาที่กำบัง และถอยร่นขึ้นที่สูง ไม่ปล่อยให้กุมภีล์อ้อมมาตีตลบหลังได้


            "นี่เอ็งคิดจริง ๆ เหรอ ว่าจะลุยขึ้นไปถึงยอดดอยด้วยตัวคนเดียวได้น่ะ... รู้หรือเปล่าว่าจากตรงนี้ขึ้นไป มีคนรออยู่อีกเป็นร้อยเชียวนะ" กุมภีล์พยายามยิงไล่ต้อนให้มหิงสาจนมุม แต่ก็ต้องยอมรับว่าทักษะ และไหวพริบในการเอาตัวรอดของมือสังหารรุ่นน้องคนนี้มันเก่งกาจ สมกับที่ได้รับการยกย่องให้เป็นตำนานของวงการ


            "ไม่ลองก็ไม่รู้ว่ะเฮีย...แต่ที่รู้ตอนนี้ผมมองเห็นเฮียถนัดเลยว่ะ"

            พูดจบ กระสุนจากเจ้าทุยทองก็ถูกลั่นออกไป ปะทะเข้าที่ไหล่ซ้ายของกุมภีล์ที่โผล่พ้นเงาไม้แค่นิดเดียว แม้จะโดนแบบเฉี่ยว ๆ แต่แรงปะทะในระยะไม่ถึง 15 เมตร ก็ทำเอากระดูกหัวไหล่เคลื่อนหลุดจากเบ้า มือสังหารรุ่นพี่กระเด็นหงายหลังล้มลงกับพื้น เป็นจังหวะให้มหิงสายิงย้ำอีกนัดเข้าที่ชายโครง กระสุนฝังติดอยู่กับเสื้อเกราะแต่แรงกระแทกของมันส่งผลให้กระดูกซี่โครงจุดหนึ่งหักไปทิ่มปอด มือสังหารร่างโย่งร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด และรีบกลิ้งตัวหลบหลังโคนต้นไม้ใหญ่


            "อ๊ากซ์...ไอ้ฉิบหายเอ๊ย...โดนจนได้" กุมภีล์กัดฟันกรอดด้วยความเจ็บปวด พยายามกดไหล่ซ้ายตัวเองให้กลับเข้าที่ อาการไหล่หลุดแบบนี้สมัยเป็นนักมวยก็เคยเจอมาบ่อย แต่ดูเหมือนครั้งนี้มันจะมีเศษกระดูกแตกฝังอยู่ด้วย พอดันกลับเข้าไปจึงยิ่งเจ็บปวดจนน้ำตาไหล ตอนนี้มือซ้ายข้างถนัดไม่สามารถยกปืนเล็งได้แบบเดิมแล้ว แค่จะออกแรงกำมือก็ปวดร้าวไปทั้งแขน


            "มันจบแล้วเฮีย...ผมไปก่อนล่ะ" เมื่อเห็นว่ากระสุนสองนัดเข้าเป้า และทำให้มือสังหารรุ่นพี่หยุดการเคลื่อนไหว มหิงสาก็ไม่ได้มีความเคียดแค้นถึงขั้นที่จะต้องปลิดชีพกัน เขาเตรียมจะลุกขึ้นมุ่งหน้าไปต่อ


            "ไม่จบโว้ย...กฎการแพ้ชนะในการดวลกัน มันต้องจบที่การตายของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งสิวะ" กุมภีล์ใช้มือขวาล้วงรีโมตอันเล็กออกมาจากกระเป๋าคาดเอว ก่อนจะกดปุ่ม...

            Bounding Mine (กับระเบิดกระโดด) ที่ถูกฝังไว้รอบบริเวณนั้นดีดตัวขึ้นเหนือพื้นดิน ก่อนจะแตกกระจายตัว ส่งสะเก็ดระเบิดแตกออกทุกทิศทาง

            ตรื้ม! ตรื้ม!! ตรื้ม!!! ตรื้ม!!!!

            เสียงระเบิดกระโดดแตกกระจายต่อเนื่องนับสิบลูก ประกายแสงสว่างวาบเหมือนมีใครจุดพลุในป่า หากแต่เป็นพลุมรณะที่มาพร้อมกับสะเก็ดระเบิดอันน่าสยดสยอง มหิงสาไม่มีเวลาให้คิด ร่างกายตอบสนองอัตโนมัติโดยการพุ่งหลบหลังโคนต้นไม้ใหญ่ และนอนหมอบคุดคู้ ภาวนาว่าอย่าให้มีลูกไหนถูกฝังไว้ใกล้ตัว


 
            พื้นป่าแถบนั้นแทบจะราบเป็นหน้ากลองเมื่อเสียงระเบิดสิ้นสุดลง มีเพียงต้นไม้ขนาดใหญ่และโขดหินที่ต้านทานสะเก็ดระเบิดได้ มหิงสาโดนปักเข้าที่เสื้อเกราะด้านหลังและต้นขาหลายจุด โชคดีที่หลบอยู่ในระยะปลอดภัย จึงมีเพียงแค่แผลตื้น ๆ เขายันตัวลุกขึ้นด้วยความตื่นตระหนก ...นี่ถ้าถูกไล่ต้อนเข้าไปอยู่เข้าไปอยู่กลางวงคงตัวพรุนเป็นรังผึ้งแน่ ๆ


            "...ฮ่า...เอ็งยังอยู่สินะไอ้อ้วน...แม่ง...ดวงแข็งฉิบหายเลยโว้ย...อั่ก..." เสียงตะโกนกระท่อนกระแท่นของกุมภีล์ดังมาจากหลังโคนต้นไม้มุมเดิม เขาไม่มีเรี่ยวแรงที่จะกลิ้งหลบ หรือตั้งใจที่จะจบชีวิตด้วยผลงานตัวเองก็ไม่อาจทราบได้


            ร่างกายของมือสังหารเจ้าของตำแหน่งเบญจภาคีภาคตะวันตกเต็มไปด้วยแผลเหวอะหวะ แม้แต่เสื้อเกราะก็ไม่อาจป้องกันสะเก็ดระเบิดในระยะประชิดแบบนี้ ยิ่งตามใบหน้าและลำคอยิ่งมีแผลฉกรรจ์ที่เลือดไหลทะลักออกมาไม่หยุด มหิงสาเดินมาทรุดตัวลงคุกเข่าข้าง ๆ สีหน้าของอดีตมือสังหารเต็มไปด้วยความเจ็บปวดไม่แพ้กัน เมื่อเห็นสภาพของรุ่นพี่


            "พี่ปล่อยผมไปดี ๆ ก็ได้ ...ทำไมถึงต้องกดระเบิดทั้งที่รู้ว่าตัวเองอยู่ในตำแหน่งที่เสี่ยงกว่าด้วยวะ"


            "...ก็บอกแล้วไง...อุตส่าห์ได้ดวลกับควายป่าในตำนาน...ก็ต้องทุ่มสุดชีวิตสิวะ...อ่าห์...ไม่ต้องเสียใจไปหรอก...นี่คือจุดจบที่ข้าภาคภูมิใจแล้ว...อุ่ก..." กุมภีล์พยายามเอ่ยคำสั่งเสีย แต่ก็สำลักเลือดตัวเอง และกระอักออกมาเป็นลิ่ม


            "...ทั้งเฮียโขง ทั้งเฮียหน่อ (นรสิงห์) ...จะมาตายต่อหน้าผมทั้งคู่ได้ยังไงกัน..." มหิงสาก้มหน้าหลั่งน้ำตาอาบแก้มอย่างไม่อาย...ครั้งสุดท้ายที่เขาร้องไห้ฟูมฟายแบบนี้ก็คือตอนที่เห็นนรสิงห์สิ้นใจคาตา บัดนี้เหตุการณ์มันเหมือนเกิดซ้ำอีกครั้ง พี่ชายที่เคยใช้ชีวิตช่วงหนึ่งมาด้วยกันอย่างสนุกสนาน กลับต้องมาประหัตประหารกันจนตาย


            "ฮ่า...นั่นสินะ...ถ้างั้นพวกข้า...ขอล่วงหน้า...ไปเปิดซิงในนรก...ก่อนละกัน...อย่าเพิ่งรีบตามมาล่ะ...ไอ้อ้วน..." นั่นคือคำพูดสุดท้าย ก่อนที่เปลือกตาจะค่อย ๆ ปิด คอของกุมภีล์พับลง ลมหายใจหลุดลอย แต่ยังทิ้งรอยยิ้มไว้ ราวกับว่ายินดีแล้วในจุดจบของตัวเอง


            "...ใครจะไปรู้ล่ะ...ดีไม่ดีจะได้ยกพวกลงนรกกันทั้งดอยน่ะสิแบบนี้..." อดีตมือสังหารร่างอวบปาดน้ำหูน้ำตาและลุกขึ้นยืนอีกครั้ง หยิบไอ้ทุยทองขึ้นมาลั่นไกขึ้นฟ้าสามนัด เป็นการสั่งลาสหายที่เคยร่วมศึก ไม่นานก็มีเสียงปืนที่เหลืออีกห้ากระบอกดังขึ้นขานรับเช่นกัน
 

 

...

เข้าสู่โหมดบู๊แอ็คชั่นเต็มตัว เป็นยังไงบ้างครับสำนวนภาษาของไรต์ พอจะอ่านแล้วระทึกใจบ้างมั้ยนะ ชอบไม่ชอบยังไงก็ติชมได้เช่นเคยจ้า

มารำลึกถึงเฮียโขงกันก่อนจบตอน ภาพอาจจะหล่อไปหน่อย RIP ครับเฮีย

พี่น้องที่รักกันต้องมาฆ่ากันเพราะอะไรไม่รู้ แต่ฉากบู๊นี่ล้ำจัง ถ้าเป็นหนังคงมันน่าดู

บู้กันมันส์หยด

นักฆ่ามืออาชีพระดับพระกาฬศักดิ์ศรียิ่งใหญ่จริงๆ ดูๆแล้วเหมือนกุมภีล์ไม่อยากให้มหิงสามาเปื้อนเลือดเพราะยิงตัวเอง เลยกดระเบิดเหมือนฆ่าตัวตาย  ขนาดบู๊เลือดสาด ยังมีฉากเสียวแทรกเข้ามาได้อีก เก่งจริงๆไรท์ สำนวนบู๊ก็ลื่นไหลดีครับ ยัยนกน้อยชอบจิกกัดลุงมหิงสา กลับไปได้ จัดซักทีเถอะลุง

Remington 870 Wingmaster อาวุธคู่มือของตะโขงเฒ่า

มันส์ได้อารมณ์

สมกับจุดจบของนักสู้ผู้ทรนง

ฉากบู๊อย่างมันส์ แถมมีบทเสียวแทรกด้วย ชอบมากๆครับ

พี่น้องที่รักกันต้องมาฆ่ากันเพราะอะไรไม่รู้ แต่ฉากบู๊นี่ล้ำจัง ถ้าเป็นหนังคงมันน่าดู

เป็นโศกนาฏกรรมของเหล่ามือสังหารครับ ตอนนี้ไรต์ก็ไล่ดูหนังแอคชั่นเยอะเลย ตอนเขียนก็พยายามให้เห็นภาพเป็นฉากหนัง

นักฆ่ามืออาชีพระดับพระกาฬศักดิ์ศรียิ่งใหญ่จริงๆ ดูๆแล้วเหมือนกุมภีล์ไม่อยากให้มหิงสามาเปื้อนเลือดเพราะยิงตัวเอง เลยกดระเบิดเหมือนฆ่าตัวตาย  ขนาดบู๊เลือดสาด ยังมีฉากเสียวแทรกเข้ามาได้อีก เก่งจริงๆไรท์ สำนวนบู๊ก็ลื่นไหลดีครับ ยัยนกน้อยชอบจิกกัดลุงมหิงสา กลับไปได้ จัดซักทีเถอะลุง

จริง ๆ ไม่อยากให้ตายเลยครับ เขียนไปแล้วก็รู้สึกผูกพันกับตัวละครทุกตัว แต่ทำไงได้ ตอนนี้ไรต์ก็สวมบทเป็นนักฆ่าเช่นกันเพื่อความสมบทบาท จะมามัวเสียดายตัวละครไม่ได้



ดีใจที่ทุกท่านชื่นชอบฉากบู๊ครับ จะพยายามไต่ระดับความดุเดือดต่อไปจนถึงยอดดอยให้ได้เล้ย 

ที่สุดคือ  การเขียนครับ คาราวะเลย

วงเวียนกรรมของนักฆ่าที่ต้องมาล่ากันเอง

ลุงจัดชุดใหญ่ไปเลย

นึกถึง​หนังคุณ​ฉลอง​ ภักดีวิจิตร​ ระเบิดภูเขาเผากระท่อมครับ

คนรู้จักกันรู้ทันกันทุกเหลี่ยม

สมกับจุดจบของนักสู้ผู้ทรนง

  เพิ่งเจอเรื่องนี้เมือวาน อ่านรวดเดียว 23 ตอนเลยค่ะ สนุกมาก ๆ ชอบหลายอย่างเลย นอกจากฉากแนวเรตที่เขียนได้ภาษาดีถึงใจ ยังชอบความหลากหลายของตัวละคร ชอบรายละเอียดต่าง ๆ นี่เป็นนักเขียนในบอร์ดเหมือนกัน เดี๋ยวขอแอดเป็นเพื่อนจะหลังไมค์ไปคุยเล่นด้วยนะคะ เผื่อแลกเปลี่ยนไอเดียกัน