สองเดือนต่อมา

สำหรับ พลอย แล้ว ช่วงเวลาสองเดือนที่ผ่านมาเปรียบเสมือนความฝันที่เธอไม่อยากตื่น
ชีวิตนักศึกษาพยาบาลปี 2 ที่แสนหนักหน่วง ทั้งการเรียนเลคเชอร์และการเริ่มฝึกขึ้นวอร์ด ถูกชดเชยด้วยความหวานชื่นจาก "พี่วิน"

รถ BMW Series 5 สีขาวคันเดิมกลายเป็นภาพคุ้นตาของเด็กคณะพยาบาล เพราะมันมักจะมาจอดรอรับดาวคณะคนสวยที่หน้าตึกเรียนเสมอหลังเลิกเรียน
วินทำตัวเป็นแฟนที่สมบูรณ์แบบ... เขาไม่เคยก้าวก่ายเรื่องเรียน แต่คอยซัพพอร์ตเสมอ
ขนมเจ้าดัง กาแฟสตาร์บัคส์ หรือแม้แต่ชีทสรุปบทเรียนยากๆ ของคณะแพทย์ที่เขาเคยเรียน เขาขนมาประเคนให้พลอยไม่ขาดสาย

"แก... ฉันถามจริงๆ นะ"
จอย เพื่อนสนิทของพลอยวางช้อนส้อมลงจานข้าวในโรงอาหาร สีหน้าจริงจัง
"พี่วินเขาดีกับแกขนาดนี้... เขาหวังอะไรหรือเปล่า? พวก Extern นี่เสือผู้หญิงทั้งนั้นนะแก หมอกินพยาบาลเป็นของว่าง แกไม่รู้เหรอ?"

พลอยเงยหน้าจากจานข้าวมันไก่ ยิ้มหวานจนตาหยี
"แกก็มองโลกในแง่ร้ายไปได้... พี่วินเขาไม่เป็นแบบนั้นหรอก เขาให้เกียรติฉันจะตาย ตั้งแต่คบกันมาสองเดือน เขาแค่จับมือกับหอมแก้มเองนะ ไม่เคยล่วงเกินเลย"

"จริงดิ?" จอยทำตาโต "สองเดือนเนี่ยนะ? เป็นไปได้เหรอวะ ผู้ชายสมัยนี้..."

"ก็พี่วินเขาเป็นสุภาพบุรุษไงแก" พลอยปกป้องแฟนหนุ่มสุดฤทธิ์ "เขาบอกว่าเขารอได้ เขาอยากถนอมฉันไว้... เขาบอกว่าฉันคือเจ้าหญิงของเขานะ"

จอยส่ายหน้าเบาๆ "เอาเถอะๆ ขอให้จริงอย่างที่พูดละกัน ฉันก็แค่อิจฉาแกแหละ ได้แฟนหล่อ รวย นิสัยดี... ระวังตัวไว้บ้างก็ดีนะพลอย อย่าเพิ่งเทใจไปร้อยเปอร์เซ็นต์"

พลอยพยักหน้าส่งๆ แต่ในใจเธอนั้น... เทไปให้วินเกินร้อยเปอร์เซ็นต์ตั้งนานแล้ว

---

เย็นวันศุกร์ (วันเกิดของพลอย)

สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างหนักทั่วกรุงเทพฯ ทำให้การจราจรติดขัดเป็นอัมพาต
แต่นั่นไม่ได้ทำลายบรรยากาศโรแมนติกภายในรถหรูของวินเลย
วันนี้วินมารับพลอยไปดินเนอร์ฉลองวันเกิดที่ร้านอาหารริมแม่น้ำ แต่ฝนที่ตกหนักทำให้พวกเขาติดแหง็กอยู่บนถนน

"ขอโทษนะครับน้องพลอย... รถติดขนาดนี้ เราคงไปไม่ทันจองโต๊ะแน่เลย" วินหันมามองพลอยด้วยสายตารู้สึกผิด มือหนาเอื้อมมากุมมือเล็กของพลอยไว้บนคอนโซลรถ

"ไม่เป็นไรค่ะพี่วิน... แค่ได้อยู่กับพี่วิน พลอยก็ดีใจแล้วค่ะ กินอะไรก็ได้" พลอยตอบเสียงใส เอาแก้มแนบกับไหล่ของเขาอย่างออดอ้อน

วินนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมาสบตาเธอ แววตาเป็นประกายวิบวับ
"งั้น... ไปห้องพี่ไหม?"

พลอยชะงัก หัวใจเต้นแรงขึ้นมาทันที
"คะ? ห...ห้องพี่วินเหรอคะ?"

"ครับ... คอนโดพี่อยู่แยกหน้านี้เอง ใกล้นิดเดียว เลี้ยวเข้าคอนโดสั่งอะไรขึ้นไปกินกันดีกว่า รถติดแบบนี้กว่าจะถึงร้านอาหารคงดึก... หรือว่าพลอยรังเกียจห้องพี่?" วินแกล้งทำเสียงน้อยใจ

"ป...เปล่านะคะ! ไม่ได้รังเกียจค่ะ!" พลอยรีบปฏิเสธ "แค่... เกรงใจค่ะ"

"ไม่ต้องเกรงใจครับ วันนี้วันเกิดพลอยนะ พี่อยากดูแลเราให้ดีที่สุด... นะครับ ไปห้องพี่นะ"

น้ำเสียงทุ้มและสายตาอ้อนวอนของเขาทำให้พลอยใจอ่อนยวบ... อีกอย่าง สองเดือนที่ผ่านมาเขาก็พิสูจน์แล้วว่าเป็นคนดี เธอคงคิดมากไปเอง
"ก็ได้ค่ะ... รบกวนด้วยนะคะ"

---

คอนโดมิเนียมหรู ชั้น 28

ห้องของวินกว้างขวางและตกแต่งอย่างเรียบหรูในโทนสีขาว-เทา สะอาดสะอ้านสมกับเป็นห้องของนักศึกษาแพทย์
ผนังด้านหนึ่งเป็นกระจกใสบานใหญ่ มองเห็นวิวกรุงเทพฯ ยามค่ำคืนที่มีสายฝนพรำๆ ดูโรแมนติกอย่างบอกไม่ถูก

วินให้พลอยนั่งรอที่โซฟา ส่วนเขาเดินหายเข้าไปในครัว ออกมาพร้อมกับเค้กช็อกโกแลตชิ้นเล็กๆ ที่ปักเทียนเล่มเดียว และไวน์แดงสองแก้ว
"สุขสันต์วันเกิดนะครับ... เจ้าหญิงของพี่"

วินร้องเพลง Happy Birthday เบาๆ พลอยหลับตาอธิษฐานแล้วเป่าเทียน
"ขอให้เราอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป..." เธอขอพรในใจ

"ขอบคุณค่ะพี่วิน..."
วินวางเค้กลง แล้วขยับตัวเข้ามานั่งชิดพลอย
"ของขวัญวันเกิด... พี่ไม่ได้ซื้อของแพงๆ ให้ เพราะพี่รู้ว่าพลอยคงไม่ชอบ... พี่เลยเตรียมสิ่งนี้ไว้"

วินหยิบสร้อยคอทองคำขาวเส้นเล็ก จี้รูปหัวใจออกมา แล้วบรรจงสวมให้ที่คอระหงของพลอย
สัมผัสอุ่นจากปลายนิ้วของเขาที่แตะโดนต้นคอ ทำให้พลอยขนลุกซู่
"สวยมากค่ะ... ชอบมากเลย"

"เหมาะกับพลอยที่สุดครับ..."
วินไม่ถอยตัวกลับ แต่ยังคงโอบกอดเธอไว้จากด้านหลัง จมูกโด่งเริ่มคลอเคลียที่ซอกคอหอมกรุ่น
"พลอยครับ..." เสียงกระซิบของเขาแหบพร่าผิดปกติ
"พี่... พี่รักพลอยนะ"

คำว่า "รัก" ครั้งแรกจากปากเขา ทำเอาสติของพลอยขาดผึง
เธอทำตาโตหันหน้ากลับไปหาเขา และวินก็ประกบริมฝีปากลงมาทันที
จูบครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนๆ... มันเร่าร้อน เรียกร้อง และลึกซึ้ง ลิ้นร้อนผ่าวแทรกเข้ามาเกี่ยวกระหวัดดูดดึงลิ้นเล็กๆ ของเธอจนพลอยหัวหมุน
ร่างกายของเธออ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง

"อื้มม... พี่วิน..."
วินค่อยๆ ดันร่างบางให้นอนราบลงกับโซฟา มือหนาเริ่มลูบไล้ไปตามสัดส่วนโค้งเว้า ผ่านเสื้อนักศึกษาตัวบาง
"พี่ขอ... ได้ไหมครับ?" วินหยุดจูบ แล้วจ้องตาเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา
"พี่รักพลอย... พลอยเชื่อใจพี่ไหม?"

ในวินาทีนั้น เสียงเตือนของจอยเพื่อนสนิทแวบเข้ามาในหัว... 'หมอกินพยาบาลเป็นของว่าง'
แต่ภาพตรงหน้า... คือผู้ชายที่แสนดีที่ดูแลเธอมาตลอด ผู้ชายที่เพียบพร้อมที่เพิ่งบอกรักเธอ
"พลอย... พลอยก็รักพี่วินค่ะ"

คำตอบนั้นคือการอนุญาต
วินยิ้มกว้าง อุ้มพลอยขึ้นจากโซฟาแล้วเดินตรงไปยังห้องนอนทันที

---

บนเตียงคิงไซส์สีขาวสะอาด

เสื้อผ้าชิ้นแล้วชิ้นเล่าถูกปลดเปลื้องออกจากร่างของหนุ่มสาว
พลอยนอนตัวสั่นเทาด้วยความเขินอายและตื่นเต้น นี่คือครั้งแรกที่เธอเปลือยกายต่อหน้าผู้ชาย
แต่วินช่างอ่อนโยน... เขาพรมจูบไปทั่วร่างขาวเนียนที่หอมหวาน ชมไม่ขาดปากว่าเธอสวยแค่ไหน
"สวย... พลอยสวยไปทั้งตัวเลยรู้ไหม"

วินค่อยๆ เล้าโลมเธออย่างใจเย็น สัมผัสที่นุ่มนวลทำให้พลอยคลายความเกร็ง เขาดูดเม้มหัวนมสลับเลียฐานรอบๆ จนความเกร็งเปลี่ยนเป็นความวาบหวามที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน
เมื่อถึงเวลาสำคัญ... วินหยุดแล้วมองหน้าเธออีกครั้ง
"มันอาจจะเจ็บนิดนึงนะคนดี... พี่จะทำเบาที่สุด"

พลอยพยักหน้า หลับตาแน่น จิกเล็บลงบนไหล่กว้างของเขา
ความเจ็บปวดแล่นริ้วเข้ามาเมื่อวินแทรกกายเข้ามาในตัวเธอ... เป็นหลักฐานของความบริสุทธิ์ที่เธอเก็บรักษาไว้
"อ๊าา... เจ็บ... พี่วิน..." น้ำตาเม็ดใสไหลซึมออกมา

วินหยุดนิ่ง จูบซับน้ำตาให้เธอ กระซิบปลอบประโลมจนเธอเริ่มชิน
จากความเจ็บ... ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกเต็มตื้นและอบอุ่น
บทเพลงรักดำเนินไปอย่างเชื่องช้าและนุ่มนวล ท่ามกลางเสียงฝนที่ตกกระทบหน้าต่าง
สำหรับพลอย... นี่ไม่ใช่แค่เซ็กส์ แต่มันคือการหลอมรวมวิญญาณ
เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก ที่ได้เป็นของพี่วิน... ผู้ชายที่จะเป็นคู่ชีวิตของเธอ

---

กลางดึกคืนนั้น

พายุฝนสงบลงแล้ว เหลือเพียงความเงียบในห้องนอน
พลอยนอนหนุนแขนวิน ผ้าห่มคลุมร่างเปลือยเปล่าของทั้งคู่
เธอลูบไล้หน้าอกแกร่งของเขาอย่างหลงใหล รู้สึกถึงจังหวะหัวใจที่เต้นสอดคล้องกัน

"พี่วินคะ..." พลอยเรียกเบาๆ
"หืม?" วินลืมตาขึ้นมา ยิ้มให้แล้วจูบหน้าผากเธอ
"ต่อไปนี้... พลอยเป็นของพี่วินแล้วนะ ห้ามทิ้งพลอยนะ"

วินหัวเราะเบาๆ กอดเธอแน่นขึ้น
"พี่จะทิ้งเจ้าหญิงของพี่ได้ยังไงครับ... พี่สัญญานะ ว่าพี่จะดูแลพลอยให้ดีที่สุด"

"แต่ว่า..." พลอยลังเลเล็กน้อย ก่อนจะถามสิ่งที่ค้างคาใจ
"พ่อแม่พี่วิน... เขาจะรับได้เหรอคะ ที่พลอยเป็นแค่พยาบาล... บ้านก็ไม่ได้รวยเหมือนพี่"

วินชะงักไปเสี้ยววินาที ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น (ที่ดูเหมือนจริงใจที่สุด)
"พลอยฟังพี่นะ... พ่อแม่พี่ท่านใจดี ท่านไม่สนเรื่องฐานะหรอก ท่านสนแค่ว่าลูกชายท่านรักใคร"
"และที่สำคัญ... พี่เป็นคนเลือกเอง ชีวิตพี่ พี่ลิขิตเองครับ พลอยเชื่อใจพี่นะ"

คำพูดนั้นปัดเป่าความกังวลสุดท้ายในใจของพลอยออกไปจนหมดสิ้น
เธอกอดเขาแน่น ซุกหน้าลงกับอกอุ่นๆ ด้วยความสุขล้นปรี่
"ค่ะ... พลอยเชื่อพี่วิน"

เธอหลับตาลงด้วยรอยยิ้ม... วาดฝันถึงอนาคตที่สวยงาม งานแต่งงานในชุดเจ้าสาวสีขาว และครอบครัวที่อบอุ่นกับคุณหมอหนุ่มที่แสนดี

...โดยที่พลอยไม่มีทางรู้เลยว่า
ในขณะที่วินกอดเธออยู่นั้น สายตาของเขามองเลยผ่านเธอไปที่โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนหัวเตียง
หน้าจอที่สว่างวาบขึ้นมาแสดงข้อความจากไลน์:

Mae (แม่): "วันอาทิตย์นี้ว่างไหมลูก? น้าดารินจะพาลูกสาวที่เป็นหมอมาทานข้าวที่บ้าน แม่นัดไว้แล้วนะ ห้ามสาย"
Fah (Med Resident): "พี่วินคะ เคสวันนี้เหนื่อยจัง พรุ่งนี้ขอกาแฟแก้วนึงนะคะ ^^*"

วินอ่านข้อความเหล่านั้น... มุมปากของเขากระตุกยิ้มเล็กน้อย
เขาไม่ได้ตอบกลับ แต่คว่ำหน้าจอโทรศัพท์ลง
แล้วก้มลงจูบผมของพลอยที่หลับปุ๋ยไปแล้วอย่างเอ็นดู... ความเอ็นดูที่มอบให้ "สัตว์เลี้ยง" ตัวโปรด ที่เพิ่งจับมาขังในกรงได้สำเร็จ

สำหรับวิน... เกมนี้เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น

---

คาดไว้ไม่ผิด จุดเริ่มต้นของความแค้น

พลอยโดนหลอกเข้าไปเต็มๆเลย

ครั้งแรกที่ประทับใจน้องพลอย...

ถึงวันที่เสือขย้ำสมันสาว