นานารอคอยโอกาสนี้มาตลอดสองเดือน... และในที่สุดมันก็มาถึง

บ่ายวันหนึ่ง หลังจากที่เธอเช็กตารางเวรจนแน่ใจว่าหมอต้นและมิวได้ลาพักร้อนไปเที่ยวทะเลกันแล้ว เธอก็ใส่ชุดพยาบาลเดินผ่านเข้ามาในโรงพยาบาลจิตเวชได้อย่างง่ายดาย พนักงานที่นี่ไม่มีใครรู้จักเธอเป็นการส่วนตัว นานาจึงเดินตรงไปยังห้องพักผู้ป่วยพิเศษของภัทรได้อย่างไม่มีใครสงสัย

ภัทรนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ริมหน้าต่าง เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาเห็นเธอ หัวใจของเขาก็เต้นผิดจังหวะ

ความทรงจำเลวร้ายที่เขามีต่อนานานั้นแทบไม่มีอยู่เลย... ในโลกจินตนาการ เธอคือเทพธิดาผู้เย้ายวน... ในโลกแห่งความจริง ความเจ็บปวดเดียวที่ชัดเจนคือการถูกแฟนของเธอต่อยจนปากแตก แต่ความปรารถนาที่เขามีต่อเรือนร่างและเกมรักของเธอนั้นมันรุนแรงและฝังลึกยิ่งกว่า

"นานา..." เขาพึมพำชื่อเธอออกมา

นานาเดินเข้ามาในห้องช้าๆ ดวงตาของเธอแดงก่ำและมีน้ำตาคลอหน่วย เธอไม่พูดอะไร แต่ทรุดตัวลงข้างๆ เขาแล้วกุมมือของเขาไว้แน่น น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลรินลงมาอาบแก้ม

"นานายังรักพี่ภัทรนะคะ... รักสุดหัวใจ" เธอกระซิบเสียงสั่นเครือ "สองปีที่ผ่านมา... ไม่มีวันไหนที่นานาไม่คิดถึงพี่เลย"

เธอเดินไปปิดม่านและล็อกประตูห้องอย่างเงียบเชียบ ตัดขาดพวกเขาออกจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง

จากนั้น... เธอก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา แล้วค่อยๆ ปลดกระดุมชุดพยาบาลสีขาวของเธอออกทีละเม็ด... ทีละเม็ด... จนมันร่วงหล่นลงไปกองที่พื้น เผยให้เห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าที่งดงามราวกับรูปสลัก

"วันนี้... นานาจะเปิดให้พี่ทุกอย่าง... ทั้ง 'ตัว' และ 'ใจ' ของนานา"

เธอก้าวขึ้นไปบนเตียงของเขาอย่างเชื่องช้า... ท่ามกลางความตะลึงงันของภัทร เธอนอนลงข้างๆ เขา แล้วจับมือของเขาให้วางลงบนหน้าอกข้างซ้าย... ตำแหน่งของหัวใจ

"พี่ภัทรได้ยินไหมคะ... หัวใจของนานามันเสียใจ... และมันเรียกหาพี่ทุกวัน"

มันคือคำโกหกที่แนบเนียนที่สุด... ความจริงแล้วเธอแทบไม่ได้คิดถึงเขาในเชิงรักใคร่เลย ความรู้สึกส่วนใหญ่คือความโกรธและความอับอายที่เขาทำให้เธอต้องตกเป็นขี้ปากของคนทั้งโรงพยาบาล แต่เธอรู้ดีว่าเธอจะต้องได้เขากลับคืนมา... เพื่อลบล้างมลทินทั้งหมด และกลับไปเป็นคู่รักที่สมบูรณ์แบบที่ใครๆ ก็ต้องอิจฉาอีกครั้ง

อาวุธเดียวที่เธอมีและเหนือกว่าผู้หญิงทุกคน... คือความบริสุทธิ์ของเธอ

ร่างกายของนานาคือผืนผ้าใบที่ขาวสะอาด เต้านมของเธอเต่งตึงได้รูป เพราะไม่เคยผ่านการมีลูกหรือการบีบเคล้นอย่างหนักหน่วง บั้นท้ายกลมกลึงงอนงามปราศจากร่องรอยใดๆ หัวนมและแคมของเธอยังคงเป็นสีชมพูระเรื่อราวกับดอกไม้แรกแย้ม รูตูดของเธอยังคงปิดสนิทแน่น... ไม่เคยถูกล่วงล้ำมาก่อน

เธอประกบจูบลงบนริมฝีปากของภัทรอย่างดูดดื่ม ลิ้นเล็กๆ ที่อุ่นและหวานของเธอสอดแทรกเข้าไปพันเกี่ยวกับลิ้นของเขาอย่างจงใจ

วินาทีนั้น... ภัทรลืมทุกสิ่งทุกอย่าง...

เขาลืมแพรวา... ลืมไอริณ... ลืมโลกแห่งความจริงที่แสนเจ็บปวด...

เขากลายเป็นทาสของความปรารถนาอีกครั้ง เขาพลิกร่างขึ้นมาอยู่เหนือเธอ ชิมเกษรหวานหอมที่อยู่เหนือดอกบัวตูมที่ไม่เคยต้องมือชายใดมาก่อน ลิ้นของเขาสัมผัสได้ถึงความสะอาดบริสุทธิ์ที่แตกต่างจากแพรวาอย่างสิ้นเชิง เขาบีบเคล้นเต้านมเนียนหยุ่นที่เต็มไม้เต็มมืออย่างหลงใหล

"นานารักพี่ค่ะ... และจะเป็นของพี่คนเดียวนะคะ" เธอกระซิบยั่วยวน

เขาเบิกตาโพลงด้วยความซ่านเสียว ก่อนบรรจงสอดใส่แท่งเอ็นที่อุ่นและแข็งเป็นลำของเขาเข้าไปในร่องสวาทที่ยังคงคับแน่นแต่อบอุ่นและชื้นแฉะพร้อมรับการมาเยือนของเขา...

เขากำลังจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเธอ... กำลังจะครอบครองพรหมจรรย์ที่เขาปรารถนามาตลอด...

ความรักที่มีต่อผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่ไอริณ... มันกำลังจะสมบูรณ์แบบ...

...และนั่นคือวินาทีที่คำสาปทำงานอีกครั้ง...

ทันทีที่ส่วนหัวของเขาได้สัมผัสกับปากทางเข้ารักที่ยังบริสุทธิ์ของเธอ...

โลกทั้งใบของภัทรก็ขาวโพลน...

ร่างกายของเขากระตุกเฮือก! แสงสว่างจ้าบาดตาจนต้องหลับตาลง... ความรู้สึกเหมือนถูกกระชากออกจากร่างอย่างรุนแรงกลับมาอีกครั้ง!

เขาลืมตาขึ้น...

ที่นี่ไม่ใช่ห้องพักผู้ป่วย... ไม่ใช่คอนโด...

เขากำลังยืนอยู่กลางทุ่งดอกไม้ที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา... ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าอมม่วงประหลาด... และตรงหน้าของเขา... คือผู้หญิงในชุดเดรสสีดำที่เขารู้จักดี...

...ไอริณ...

"คิดจะนอกใจริณอีกแล้วเหรอคะ... ภัทร"

เขาถูกส่งมายังอีกโลกหนึ่ง... โลกที่ดูเหมือนจะเป็นต้นตอของคำสาปทั้งหมด!

เอ้า โดนกระชากไปอีกล่ะ เริ่มสงสารพระเอกของเราล่ะเนี่ย

แล้วต้องเป็นแต่ตอนจะมีอะไรกับ นานา แสดงว่าหมอภัทรรักนานามากกว่าหรอ

ไม่มีทางได้จิ้มสินะ

อ้าวอะไรกันอีก หงุดหงิดแล้ว555   นานากลายเป็นคนนืสัยไม่ดีอีกแล้ว  และไอ้คำสาบบ้าบอ นั้นอีก ไอริณทำอะไร ไสยศาตรํยาสั่งเหรอ
 กับแพรวาไม่โดน มาโดนอีกเพราะนานา  หรือ ว่า คำสาปมีผลเฉพาะสาวชิง  เท่านั้น

คำสาปที่ยากจะลบล้าง