เสียงสัญญาณเตือนจากเครื่องวัดคลื่นหัวใจดังระงมแข่งกับเสียงร้องโอดครวญและเสียงสั่งการที่ตะโกนข้ามกันไปมา กลิ่นคาวเลือดจางๆ คละคลุ้งปะปนกับกลิ่นยาฆ่าเชื้อที่ฉุนจนแสบจมูก... นี่คือโลกของเธอ... โลกที่เรียกว่าห้องฉุกเฉิน

พญ.รินลดา หรือ "หมอหลิน" สั่งการด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่เด็ดขาด มือของเธอเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่วและแม่นยำขณะสอดท่อช่วยหายใจให้คนไข้วัยรุ่นที่เพิ่งประสบอุบัติเหตุมาหมาดๆ ข้างกายเธอคือ มินนี่ เพื่อนสนิทและพยาบาลคู่ใจที่ส่งมอบอุปกรณ์ให้เธอได้อย่างรู้ใจราวกับเป็นอวัยวะอีกส่วนหนึ่งของร่างกาย

"ความดันตกค่ะคุณหมอ!"
"ขออะดรีนาลีนด่วน!"
"เตรียมเครื่องกระตุกหัวใจ!"

ความโกลาหลดำเนินไปหลายชั่วโมง... และในที่สุด... พวกเธอก็ควบคุมวอร์ดได้อีกครั้ง

แต่ชัยชนะไม่ได้นำมาซึ่งความยินดี มันนำมาเพียงความเหนื่อยล้าที่กัดกินลึกไปถึงกระดูก และความว่างเปล่าที่ตามมาหลังอะดรีนาลีนหมดฤทธิ์ กว่าจะเคลียร์เคสสุดท้ายที่คั่งค้างได้ ท้องฟ้าข้างนอกก็เริ่มสว่างเป็นสีเทาของเช้ามืดวันใหม่แล้ว

หมอหลินในวัย 29 ปียืนพิงผนังเย็นเฉียบของห้องพักแพทย์ เธอถอดหน้ากากอนามัยออก เผยให้เห็นใบหน้าที่ซีดเซียวและหยาดเหงื่อที่เกาะพราว นี่คือวงจรชีวิตของเธอ... วงจรที่ซ้ำซากและบ้าคลั่งมาตลอด 5 ปีเต็ม

ห้าปี... เธอคิดในใจ อีกแค่ปีเดียวฉันก็จะสามสิบแล้ว...

ความคิดนั้นเหมือนเข็มที่ทิ่มแทงเข้ามาในใจ ถ้าเธอปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปอีก 10 ปี เธอก็จะอายุ 39! นั่นมันคือช่วงสุดท้ายของชีวิตวัยสาว ก่อนจะก้าวเข้าสู่วัยกลางคนอย่างเต็มตัว ความสวย ความสาวที่เธอไม่เคยได้ใช้... มันจะเหี่ยวเฉาและร่วงโรยไปในห้องสี่เหลี่ยมที่เต็มไปด้วยกลิ่นยาฆ่าเชื้อแห่งนี้

ความคิดของเธอวนไปถึง หมอธัน... นายแพทย์อายุรกรรมผู้แสนดีที่เคยพยายามจะเข้ามาในชีวิตเธอ เธอรู้ดีว่าเขาเป็นคนดีแค่ไหน แต่... หมอกับหมอเนี่ยนะ? จะเอาเวลาที่ไหนมาอยู่ด้วยกัน? ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนจึงจบลงตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่มต้นด้วยซ้ำ... และสุดท้าย มินนี่ เพื่อนรักของเธอก็เป็นคนคว้าหัวใจของหมอธันไปครอง จากเพื่อนสนิท... กลายเป็นแฟนของแฟนเก่า... ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนจนเธอไม่อยากจะคิดถึงมัน

"หลิน... แกโอเคนะ" เสียงของมินนี่ดังขึ้น เธอหลุดเรียกชื่อเล่นเพื่อนออกมาด้วยความเป็นห่วง

"อืม... ก็แค่เหนื่อย" หมอหลินตอบเสียงเรียบ เธอเดินออกจากวอร์ดอย่างซังกะตาย ไม่รู้ว่าอยากไปไหน ทำอะไร... ก็คงแค่กลับคอนโด... อาบน้ำ... นอน... แล้วก็ตื่นขึ้นมาทำงาน... วนลูปไปไม่สิ้นสุด

เธอแวะเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา เธอมองตัวเองในกระจก... ใบหน้าและรูปร่างที่ควรจะสวยสมวัย บัดนี้กลับถูกความเหนื่อยล้าบดบังจนหมดสิ้น ผิวที่เคยผ่องใสดูหมองคล้ำ รูปร่างที่ซ่อนอยู่ใต้ชุดสครับหลวมๆ ไม่เคยเป็นจุดสังเกตของใคร... รอยยิ้ม... รอยยิ้มของเธอหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?

และในวินาทีนั้นเอง...

เงาสะท้อนในกระจก... กลับยิ้มให้เธอ

มันไม่ใช่รอยยิ้มที่อ่อนล้าของเธอ แต่เป็นรอยยิ้มที่มุมปากข้างหนึ่งยกขึ้น... เป็นรอยยิ้มที่เย้ายวน, ท้าทาย, และเต็มไปด้วยความลับ... เป็นรอยยิ้มที่ไม่เหมือนกับ "เธอ" เลยแม้แต่น้อย

หมอหลินสะดุ้งสุดตัว! เธอขยี้ตาอย่างแรงแล้วจ้องเข้าไปในกระจกอีกครั้ง... แต่เงาสะท้อนก็กลับมาเป็นใบหน้าที่เรียบเฉยและเหนื่อยอ่อนของเธอตามเดิม

เราคงจะเบลอไปแล้วจริงๆ...

เธอเดินออกจากห้องน้ำด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ สวนกับ ป้าอุไร แม่บ้านกะดึกที่กำลังถูพื้นอยู่พอดี

"ช่วงนี้คุณหมอดูหน้าหมองคล้ำ นะคะ" ป้าอุไรทักขึ้นมาลอยๆ โดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง "หาเวลาไปทำบุญถวายสังฆทานบ้างนะคะ... อะไรที่ไม่ดีจะได้ออกไป"

คำพูดนั้นยิ่งทำให้หมอหลินรู้สึกขนลุกนิดๆ เธอรีบเดินจ้ำอ้าวกลับไปยังคอนโดของตัวเอง

ภายในห้องที่เงียบเหงาและเย็นชืด... ความเครียดที่สะสมมาตลอด 5 ปีปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรง เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ "ปลดปล่อย" มานานแค่ไหนแล้ว... ความต้องการบางอย่างที่ถูกกดทับไว้ในส่วนลึกที่สุดกำลังกรีดร้องโหยหวน

เธอเดินเข้าห้องนอน... เปิดลิ้นชักข้างเตียงออกมา... หยิบ ดิลโด้ซิลิโคนใสเกรดทางการแพทย์ ขึ้นมา... นี่คือของเล่นชิ้นเดียวที่เธอไว้ใจในความปลอดภัยและความเสียว!

หมอหลินทิ้งตัวลงบนเตียง ปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่เริ่มเกะกะออกอย่างรวดเร็ว เธอไม่ต้องการการเล้าโลมใดๆ เธอต้องการแค่อะไรมาเติมเต็ม...

เธอแหวกกลีบแคมที่ยังคงปิดสนิทของตัวเองออก จรดแท่งซิลิโคนที่เย็นเฉียบลงไปที่เม็ดแตดที่ไวต่อสัมผัส แหกขาให้กว้างที่สุด เอาส่วนหัวของดิลโด้บดบี้เบาๆ ตรงเม็ดแตดที่เริ่มแข็งและช่องคลอดที่ขับน้ำลื่นๆ อุ่นๆ ออกมา เธอเน้นตรงเม็ดเสียวสักพักก่อนที่จะส่งดุ้นของปลอมสอดลึกเข้าไปช้าๆ แต่เข้าไม่ยากเพราะรูหีหมอคนสวยมันเปียกแฉะสุดๆ

เสียงครางหวานยานคางหลุดออกมาจากลำคอ ตัดกับเสียงเข้มที่สั่งการในห้องฉุกเฉินแบบเฉียบขาดทันทีที่เธอเริ่มขยับดิลโด้... สะโพกขนาด 36 นิ้วกลมใหญ่ที่ซ่อนใต้ชุดสครับหลวมโพรก มันส่ายร่อนอย่างหยุดไม่ได้ เธอช่วยตัวเองอย่างร้อนแรงและดุดัน...

หมอหลินจินตนาการถึงสัมผัสที่เธอไม่เคยได้รับ... เธอยอมให้ ธัน แหย่นิ้วเข้ามา แต่มันก็แค่นั้น สำนึกมโนธรรมทำให้เธอแข็งขืน เธอกลัวเขาจะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงเซ็กส์จัด ขัดกับภาพลักษณ์เด็กเรียนและเรียบร้อย เธอจินตนาการถึงผู้ชายสักคนที่แข็งแกร่งพอจะมา "คุมเกม" และสั่งให้เธอปลดปล่อยตัวเองจากความน่าเบื่อนี้

หมอหลินเปลี่ยนเป็นท่าหมา เธอยกสะโพกสูงจินตนาการว่ากำลังส่ายยั่วผู้ชายคนนั้น ชายในฝัน เธอบิดตูดเร่า... เร่งจังหวะมือให้เร็วขึ้น... เร็วขึ้น... จนกระทั่งร่างกายกระตุกเกร็งอย่างรุนแรง แต่มันก็ว่างเปล่า เธอถึงก็จริง แต่มันเติมเต็มไม่ได้...

หมอหลินนอนหอบหายใจในความมืด... เธอพาร่างเปลือยที่หุ่นพอดีเข้าไปในห้องน้ำ หลินไม่ได้ผอมบางแต่ไม่มีใครมีโอกาสได้เห็นหุ่นเต็มๆ สัดส่วน 34-25-36 ส่วนสูง 168 ทำให้เธอดูโดดเด่นพอสมควร ใบหน้าสวยคมแบบหมวยอินเตอร์ที่ไม่ได้แต่งหน้าก็ยังมีเค้าความสวย ครั้งสุดท้ายที่แต่งหน้าก็คงเป็นตอนมัธยม เธอเป็นเชียร์ลีดเดอร์อยู่ปีนึง สวยเด่นจนทะยานขึ้นเป็นดาวของระดับชั้น

มันยังไม่พอ... เธออยากได้... มากกว่านี้...

หมอหลินส่องกระจกในห้องน้ำ เธอยิ้มให้กับตัวเอง รอยยิ้มนั้นอีกแล้ว รอยยิ้มที่ยกมุมปากขึ้น มันยั่วยวน มันท้าทาย มันไม่เหมือนกับ 'เธอ' แต่หลินไม่สนใจ เธอกำลังเงี่ยน

ปกติวันหยุดถ้าเธอเซ็งๆ ไม่ออกไปไหน ก็จะนอนช่วยตัวเองทั้งวัน เพราะความจริงที่เธอไม่เคยกล้าบอกใคร... ไม่อยากยอมรับแม้แต่ตัวเอง... คือเธอเป็นผู้หญิงที่ "ติดเซ็กส์" เธอโหยหามัน... ต้องการมันมาเติมเต็มช่องว่างในใจที่ถ่างกว้างขึ้นทุกวัน แต่เธอจะไปหาจากที่ไหน? ถ้าเธอมีแฟน... ผู้ชายคนไหนจะรับได้ที่หมอสาวสวยผู้ดูเรียบร้อย จะมีความต้องการที่ไม่มีขีดจำกัดแบบนี้? เธอเย็ดได้ทุกคืน เธอรู้ตัวดี ถ้าเธอไม่เหนื่อยเกินไปจากการทำงาน หลินต้องช่วยตัวเองจนเสร็จถึงจะนอนหลับ

เธอนั่งลงไปบนชักโครก เธอไม่ได้ปวดท้อง แต่แหกขาออก เอาสองนิ้วล้วงให้ถึงจุดจีสปอตที่เธอรู้ดีว่ามันอยู่ตรงไหน เธอเกี่ยวไปตรงจุดนั้นเน้นหนักๆ แค่นั้นน้ำเงี่ยนก็พุ่งออกมาเหมือนน้ำพุ เสียงครางหวานเซ็กซี่ดังเต็มห้องน้ำส่วนตัว ครั้งเดียวมันไม่พอหรอก เธอเกี่ยวเบ็ดต่อ สอง สาม สี่ ห้า หก ... สิบเก้า ยี่สิบ... น้ำหีเธอแตกจนเลอะพื้นห้องน้ำตรงหน้าชักโครก มันเสียว มันสะใจ แต่ มันยังไม่ใช่ มันเติมเต็มเธอไม่ได้

เธอต้องการอะไรกันแน่ ความรัก ความเข้าใจ หรือคนที่จะมาบงการเธอ บอกให้เธอทำนั่นทำนี่ อย่างที่เธอคอนโทรลวอร์ดฉุกเฉินทุกวัน เธออยากให้มีใครมา 'ควบคุม' เธอบ้าง

หมอหลินอาบน้ำเสร็จแล้ว มานั่งเป่าผมให้แห้ง ก่อนที่จะเข้านอนเพื่อเตรียมทำงานวันพรุ่งนี้

เธอหลับตาลง... ความรู้สึกว่างเปล่าเข้าครอบงำ...

เธอไม่รู้เลยว่า... ในเงาสะท้อนอันมืดมิดของหน้าจอโทรศัพท์ที่ดับอยู่... รอยยิ้มมุมปากที่เย้ายวนนั้น... ได้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

เริ่มเรื่องมาดีจริง บรรยายการทำงานของวัยกลางคน หลายคนที่วนลูปไปจนไม่ได้มีความสุขของตัวเองแม้แต่น้อยเลย

ผู้เขียนจะชักนำผู้อ่านให้ก้าวสู่ความซับซ้อนทางจิตได้อย่างไร น่าสนใจมากครับ

ยังอยู่ในวงการแพทย์ แต่บรรยายออกมาได้อารมณ์ดีมากๆ