ตอนที่ 7: การเริ่มต้นใหม่

หนึ่งปีผ่านไปหลังจากวันที่หลี่เฉินเดินออกจากชีวิตของซูเหยา ความเจ็บปวดยังคงวนเวียนอยู่ในใจเธอ แม้เวลาจะผ่านไปแต่ก็ไม่สามารถลบเลือนความทรงจำที่เจ็บปวดนั้นได้ ซูเหยารู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถยืนอยู่ในจุดเดิมได้อีกต่อไป เธอรู้สึกว่าเธอต้องเดินต่อไป แม้จะไม่รู้ว่าจะไปไหน แต่การกลับไปที่อาชีพสาวไซด์ไลน์ที่เธอเคยทำมาในอดีตก็ดูเหมือนจะเป็นทางเลือกเดียวที่เธอมีในตอนนี้

ทุกคืนที่เธอออกไปพบลูกค้า ซูเหยารู้สึกเหมือนกับการต่อสู้กับความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ลึกๆ ภายใน แต่ทุกครั้งที่เธอหันกลับไปยังสถานที่ที่เธอเคยอยู่ ทุกสิ่งก็กลายเป็นเพียงแค่เงาของความทรงจำที่เธอพยายามจะลืม

คืนหนึ่ง ซูเหยากลับมายังอพาร์ทเมนต์เก่าๆ ที่เธอเคยใช้เป็นที่พักพิง ชีวิตของเธอเปลี่ยนแปลงทุกวันไปตามสถานการณ์ แต่ลึกลงไปในใจเธอ กลับไม่สามารถลืมหลี่เฉินได้เลย เขายังคงมีอิทธิพลในความคิดของเธอ แม้ว่าจะไม่ได้พบหน้ากันอีกแล้ว

ซูเหยารู้สึกว่าเธอเริ่มเรียนรู้การใช้ชีวิตในแบบที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ทุกสิ่งในชีวิตเธอเริ่มกลายเป็นการหลีกเลี่ยงความเจ็บปวด แต่ในขณะเดียวกันก็ทำให้เธอกลายเป็นคนที่เย็นชาและเหนื่อยล้า แต่การที่ลูกค้ามากมายไม่สามารถแทนที่หลี่เฉินได้ทำให้เธอรู้ว่าเส้นทางที่เธอกำลังเดินนั้นยังคงเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน

ครั้งนี้ ซูเหยาไม่ใช่แค่สาวไซด์ไลน์ที่เดินตามลูกค้าไปวันๆ แต่เธอเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างในใจ เธอกำลังเริ่มมองหาความหมายใหม่ๆ ในชีวิต

เมื่อเร็วๆ นี้ ซูเหยามีลูกค้าคนใหม่ที่ชื่อชุ้ง อายุ 23 ปี เขาเป็นชายหนุ่มที่อาศัยอยู่ใกล้กับอพาร์ทเมนต์ของหลี่เฉิน และในบางครั้งก็พบกับเขาแบบบังเอิญ ชุ้งเป็นคนที่เงียบขรึม แต่ก็มีท่าทางที่อบอุ่น เขามักจะมองเธอด้วยสายตาที่ทำให้รู้สึกสบายใจ

วันหนึ่งหลังจากที่พบกันที่ร้านกาแฟ ซูเหยานั่งอยู่ในมุมสงบของร้าน ขณะที่ชุ้งนั่งข้างๆ และเงียบไปพักหนึ่ง เขามองเธอด้วยแววตาที่ดูแตกต่างจากครั้งก่อนๆ และในที่สุด เขาก็เปิดปากขึ้น

"ซูเหยา..." ชุ้งเรียกชื่อเธอด้วยเสียงที่สั่นน้อยๆ

ซูเหยาหันไปมองเขา พยายามไม่ให้สีหน้าแสดงอารมณ์ที่ซับซ้อนของตัวเอง "อะไรเหรอ?"

"ผม... ผมอยากบอกอะไรบางอย่างกับคุณ" ชุ้งพูดอย่างลังเล ก่อนจะสูดหายใจลึก "ผมแอบรักคุณมานานแล้ว..."

คำพูดของชุ้งทำให้ซูเหยาตกใจ เธอไม่รู้จะตอบกลับไปอย่างไร เพราะความรู้สึกบางอย่างที่เธอเคยฝังลึกอยู่ในใจมันกลับผุดขึ้นมาในทันที ความรู้สึกที่ไม่สามารถบอกกับใครได้ เพราะมันยังคงเป็นแผลในใจจากอดีต

"ชุ้ง..." ซูเหยาเริ่มพูด แต่เสียงของเธอกลับติดอยู่ที่คอ หัวใจของเธอเริ่มเต้นเร็วขึ้น

ชุ้งมองเธอด้วยแววตาจริงจังและเต็มไปด้วยความรู้สึก "ผมไม่คาดหวังอะไรจากคุณ แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่า ผมจะรอคุณเสมอ ถ้าคุณต้องการเวลา... ผมจะให้คุณมีเวลา"

ซูเหยาเงียบไปชั่วขณะ การสารภาพของชุ้งทำให้เธอรู้สึกเหมือนทุกอย่างในชีวิตกลับมาหยุดชะงัก เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถตอบรับอะไรได้ในตอนนี้ เพราะหัวใจของเธอยังคงเต็มไปด้วยหลี่เฉิน และมันยังไม่พร้อมที่จะเปิดรับใครใหม่

"ขอบคุณนะ" ซูเหยาตอบกลับเบาๆ สายตาของเธอหลบหลีกไม่สามารถมองตรงไปที่เขาได้ หลี่เฉินนั่งอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง มือขยับบนโทรศัพท์มือถืออย่างไร้สมาธิ ขณะที่สายตาของเขาเบนไปยังหน้าจอที่แสดงผลข่าวสารจากเพื่อนของเขาที่ส่งมาให้ เพื่อนคนหนึ่งบอกว่าซูเหยา—อดีตผู้หญิงที่เขาทิ้งไป—มีชายหนุ่มคนใหม่เข้ามาในชีวิต เขายังไม่เชื่อในสิ่งที่ได้อ่าน แต่ความรู้สึกบางอย่างในใจเขากลับเริ่มรู้สึกตึงเครียด

มันเป็นเพียงข่าวลือหรือเปล่า? เขาพยายามไม่ให้ตัวเองรู้สึกอะไร แต่ลึกๆ ในใจกลับรู้สึกถึงความร้อนรุ่มที่ค่อยๆ เพิ่มขึ้น แม้เขาจะเคยบอกตัวเองว่าไม่มีอะไรจะย้อนกลับไปได้ แต่ทุกสิ่งที่เกี่ยวกับซูเหยา ยังคงทำให้หัวใจเขาเต้นแรงอย่างไม่คาดคิด

หลี่เฉินเอื้อมมือไปหยิบแก้วกาแฟที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ บิดตัวไปข้างหลังก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่ม แม้จะรู้สึกเหมือนว่ามันไม่สามารถดับความกระวนกระวายที่กำลังเกิดขึ้นในใจได้ เขานึกถึงซูเหยา—ผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเขารักและทิ้งเธอไป ด้วยเหตุผลที่ไม่อาจเข้าใจในตอนนี้

เขารู้สึกเหมือนกับการเดินทางไปในเส้นทางที่ไม่มีทางหวนกลับ อีกทั้งการได้ยินข่าวเรื่องของเธอทำให้เขาคิดถึงเหตุการณ์ในอดีต ขณะที่ภาพของเธอกลับมาผุดขึ้นในหัวใจเขาอีกครั้ง ความรู้สึกที่หล่อหลอมขึ้นมาในใจตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน

แล้วชายหนุ่มคนนี้ล่ะ? ชุ้ง... เพียงแค่ได้ยินชื่อเขาในข่าว ก็ทำให้หลี่เฉินรู้สึกถึงความไม่พอใจบางอย่างในใจ เขารู้สึกไม่สบายใจในขณะที่นึกถึงการที่ซูเหยาอาจจะเริ่มมีความสัมพันธ์ใหม่ แต่เขาก็รู้ว่าเขามีสิทธิ์อะไรที่จะห้ามเธอ

"ซูเหยา..." หลี่เฉินพูดพึมพำด้วยเสียงต่ำ ในใจเขายังมีคำถามมากมายที่ไม่มีคำตอบ

เขารู้ดีว่าความรู้สึกที่เขามีต่อเธอไม่สามารถกลับไปเหมือนเดิมได้ แต่บางครั้ง สิ่งที่ไม่สามารถลืมได้ก็กลับมาทำให้รู้สึกเสียดาย จนต้องถามตัวเองว่าเขายังรักเธออยู่หรือเปล่า

หลี่เฉินวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอีกครั้ง เขาคิดถึงการติดต่อกับซูเหยา แต่เขาก็รู้ดีว่าเวลาและระยะห่างนั้นยากเกินกว่าจะไปเยียวยาความเจ็บปวดในอดีต

ทว่าการได้ยินว่าเธอมีชายหนุ่มคนใหม่เข้ามาในชีวิตมันทำให้หลี่เฉินรู้สึกเหมือนบางสิ่งในตัวเขากลับมาเริ่มต้นอีกครั้ง ความรู้สึกหวงแหนนั้นทำให้เขารู้สึกต้องการทำอะไรบางอย่าง แม้จะเป็นแค่การขอให้เธอกลับมาหาเขา หรืออย่างน้อยให้เธอรู้ว่าเขายังอยู่ในชีวิตเธอ แม้เธอจะมีใครใหม่

หลี่เฉินรู้ตัวดีว่าเขายังไม่พร้อมที่จะให้คำตอบกับตัวเอง แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ไม่สามารถหยุดความคิดนี้ได้ แม้ว่ามันจะเป็นการรบกวนจิตใจและทำให้เขาสับสน

เขาถามตัวเองว่า ถ้าซูเหยาเดินไปกับชายหนุ่มคนนี้จริงๆ เขาจะทำอย่างไร? ซูเหยานั่งอยู่ในสวนสาธารณะในช่วงเย็นที่เงียบสงบ ท่ามกลางเสียงนกร้องและความเย็นของลมที่พัดผ่านใบไม้ หัวใจของเธอรู้สึกเหมือนจะหลุดลอยไปจากตัวเอง ทั้งหมดนี้มันเริ่มจากการตัดสินใจที่เธอไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดขึ้นในชีวิต วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตั้งแต่การแยกทางกับหลี่เฉิน ก็ดูเหมือนจะเป็นเพียงการเดินทางหนึ่งในชีวิตที่เธอต้องเรียนรู้

ข่าวที่หลี่เฉินได้ยินเกี่ยวกับชายหนุ่มที่เข้ามาในชีวิตของเธอทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจ แม้จะไม่ใช่เรื่องใหม่ที่เธอรู้สึกเหมือนต้องบอกใครว่าตัวเองก็ยังมีชีวิตที่ต้องเดินหน้า แต่ความรู้สึกนั้นกลับไม่สามารถปิดบังได้ เมื่อเธอเริ่มมองไปข้างหน้า เธอรู้ดีว่าเธอได้ปล่อยความรักในอดีตไปแล้ว และมันก็ถึงเวลาที่ต้องให้ความรักใหม่กับคนที่อยู่ข้างๆ อย่างชุ้ง

ชุ้ง... เขาคือคนที่ทำให้เธอรู้สึกว่ามีบางสิ่งที่ใหม่ ๆ เกิดขึ้นในชีวิต ชายหนุ่มที่มีความจริงใจและคอยให้กำลังใจเธอเสมอ ไม่เคยรีบร้อนหรือกดดันเธอในการเลือก แม้ในวันที่เธอยังสับสนกับความรู้สึกที่ยังคงมีต่อหลี่เฉิน แต่เขาก็ยืนเคียงข้างเธอเสมอ

"ถ้าฉันเลือกเดินทางไปกับเขา... จะทำให้ฉันลืมหลี่เฉินได้จริงเหรอ?" ซูเหยานั่งมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดลง คำถามนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในใจ แม้เธอจะรู้ว่าความรักที่เธอมีให้หลี่เฉินนั้นมันไม่สามารถย้อนกลับมาได้ แต่ก็ไม่สามารถลืมเขาไปได้

เธอยิ้มให้กับตัวเอง ขณะที่ความคิดกลับไปที่ช่วงเวลาที่เคยมีอยู่กับหลี่เฉิน ความทรงจำที่ไม่สามารถลบออกจากหัวใจได้ แม้จะเจ็บปวด เธอรู้ดีว่าเธอได้เรียนรู้อะไรจากมันมากมาย ความรักครั้งนั้นสอนให้เธอรู้ว่า การรักไม่ใช่แค่การตามหาความสมบูรณ์แบบ แต่คือการเรียนรู้ที่จะปล่อยให้ทุกอย่างไปตามทางของมัน

ซูเหยาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา และอ่านข้อความที่ชุ้งส่งมาให้ "วันนี้ท้องฟ้าเป็นใจนะ คุณอยากไปเดินเล่นกับผมไหม?"

เขียนข้อความตอบกลับไปว่า "อยากไปค่ะ" เธอคิดว่าตัวเองพร้อมแล้วที่จะเริ่มต้นใหม่ และไม่ต้องแบกรับอดีตที่ยังคงทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกดึงกลับไปในอดีตทุกครั้ง

หลังจากนั้นไม่นาน ชุ้งก็มาถึงที่สวนสาธารณะ เขายิ้มให้เธอและก้าวเข้ามาใกล้

"คุณโอเคไหม?" เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ซูเหยาสบตากับเขา ก่อนจะยิ้มตอบ "ฉันโอเคค่ะ ขอบคุณที่อยู่ข้าง ๆ ฉันเสมอ"

"แล้วเราจะไปไหนกันต่อ?" ชุ้งถาม พร้อมยื่นมือออกไปข้างหน้า

ซูเหยามองมือที่ยื่นมาและรู้สึกถึงความอบอุ่นจากมัน "ไปที่ไหนก็ได้ ขอแค่มีคุณไปด้วย"

เธอก้าวไปข้างหน้า โดยไม่หันกลับไปมองอดีต แม้หลี่เฉินยังคงอยู่ในใจเธอ แต่เธอรู้ว่าเวลานั้นได้ผ่านไปแล้ว และชีวิตใหม่ที่เธอกำลังเริ่มต้นนี้ มันคือการเดินหน้าต่อไปพร้อมกับคนที่ยังอยู่ข้างเธอ

ความรักในอดีตไม่จำเป็นต้องทำให้เธอย่ำอยู่กับที่ เพราะในที่สุด ซูเหยาก็เรียนรู้ที่จะปล่อยให้ทุกสิ่งไปตามทางของมัน ทิ้งทุกความค้างคาไว้เบื้องหลัง และเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นใจ


แนะนำตัวละคร ชื่อ: ชุ้ง

อายุ: 23 ปี

เชื้อชาติ: ไทย

ลักษณะภายนอก: ชุ้งมีรูปร่างสูง 180 เซนติเมตร, ผิวขาวอมเหลือง, และใบหน้าหล่อเหลามีความหล่อแบบไทย ๆ ที่ดูอบอุ่น เขามีตาเรียวคมและริมฝีปากบางที่มักจะยิ้มให้ทุกคน สร้างความรู้สึกอบอุ่นแก่ผู้คนรอบข้าง ผมของชุ้งเป็นทรงผมสั้น ตัดขอบเรียบร้อย เน้นความสะอาดตาและคล่องตัวให้เหมาะกับสไตล์ของเขา ดูสมาร์ทและดูแลตัวเองดี การแต่งตัวของเขามักจะเรียบง่ายแต่ดูดี มีเสน่ห์ในความเป็นธรรมชาติ




บุคลิก: ชุ้งเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเอง, แต่ไม่ชอบให้ความสนใจตัวเองมากเกินไป เขามักจะให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่าการแสดงออกในตัวเอง ชุ้งเป็นคนที่มีความอบอุ่นและคอยดูแลคนรอบข้างอย่างเงียบ ๆ มักจะยิ้มและพูดจาให้กำลังใจคนที่รู้จัก ไม่ชอบทำให้สถานการณ์หรือปัญหายุ่งเหยิงไปมากกว่าที่มันเป็น


อาชีพ: ชุ้งทำงานเป็นนักออกแบบกราฟิกอิสระและมืออาชีพในวงการการตลาดออนไลน์ โดยเน้นการสร้างสรรค์งานออกแบบที่น่าสนใจและมีสไตล์เป็นเอกลักษณ์ เขาชอบที่จะทำงานที่มีความท้าทายและไม่กลัวที่จะลองอะไรใหม่ ๆ เพื่อตัวเองและผลงานที่ดี

ความสัมพันธ์กับซูเหยา: ชุ้งเข้ามาในชีวิตของซูเหยาในช่วงเวลาที่เธอเครียดและเสียใจจากความสัมพันธ์เก่าที่เคยเกิดขึ้น ชุ้งมักจะเป็นคนคอยปลอบใจและให้ความรู้สึกปลอดภัยแก่เธอ เขาค่อย ๆ สร้างความเชื่อใจให้ซูเหยาเห็นว่าความรักและความสัมพันธ์ในอนาคตอาจจะต่างออกไปจากสิ่งที่ผ่านมา เขามีความเข้าใจและไม่เคยเร่งเร้าซูเหยาให้เลือกหรือทำอะไรที่เธอยังไม่พร้อม

ความฝันและเป้าหมายในชีวิต: ชุ้งมีความฝันที่จะสร้างชีวิตที่มั่นคง และให้ความสำคัญกับการเติบโตทั้งในด้านอาชีพและชีวิตส่วนตัว เขาหวังที่จะได้สร้างครอบครัวที่อบอุ่นในอนาคต แม้ตอนนี้เขายังมุ่งมั่นกับการพัฒนาตัวเองในอาชีพและการเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ อยู่ก็ตาม

ข้อดี: ชุ้งเป็นคนที่ฟังเก่งและสามารถเข้าใจความรู้สึกของคนอื่นได้ดี เขามักจะเป็นคนที่คอยให้กำลังใจคนรอบข้างและมีทักษะในการหาทางออกในสถานการณ์ที่ยากลำบาก เขามีความอดทนสูงและไม่รีบร้อนในการตัดสินใจ เขาจะค่อย ๆ พิจารณาทุกสิ่งอย่างรอบคอบ

ข้อเสีย: ชุ้งอาจจะมีความลังเลในบางสถานการณ์ที่ต้องตัดสินใจเร็ว เขามักจะมองโลกในแง่ดีมากเกินไปจนบางครั้งไม่สามารถมองเห็นปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นในอนาคตได้ดีเท่าที่ควร นอกจากนี้ เขายังมีความขี้เกรงใจ จึงไม่ค่อยเปิดเผยความรู้สึกหรือความต้องการของตัวเอง

คำพูดที่บ่งบอกถึงตัวตนของชุ้ง:
"ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนในการเลือกอะไร เพราะการเดินทางของชีวิตมันไม่ได้มีแค่ทางเดียวที่ต้องเลือก"

คำอธิบายเพิ่มเติม: ชุ้งเป็นตัวละครที่ค่อย ๆ เข้ามาในชีวิตซูเหยาและช่วยให้เธอเริ่มต้นใหม่ได้อย่างช้า ๆ เขาคือผู้ชายที่มีความอบอุ่นและพร้อมที่จะอยู่ข้างเธอในทุกช่วงเวลาที่เธอต้องการ แม้ว่าเขาจะรู้ว่าอดีตของซูเหยาจะไม่สามารถลบเลือนหายไปได้ แต่เขาก็พร้อมที่จะเปิดใจให้เธอในแบบที่ไม่กดดัน

พระเอกหล่อมากครับ
ขอบคุณครับ

จบ แบบ งงๆ อะ แล้วลูก ซูเหยาล่ะ แล้ว คน ที่เป็นชู้ ที่ทำงานล่ะ เนื้อเรื่องบีบคั้นดี แต่ รายละเอียดน้อยมาก ซูเหยาโกหกทำไม  เหตุผลที่ทำ   เลิกกัน1ปี ลูกล่ะ  กลับไปเป็นไซด์ไลน์ ปล้ว งานบริษัท ที่ ทำคือ ชู้ไปไหน คือ  แบบ  ดีเทล ส่วนนี้ หายไปดื้อๆเลย

จบ แบบ งงๆ อะ แล้วลูก ซูเหยาล่ะ แล้ว คน ที่เป็นชู้ ที่ทำงานล่ะ เนื้อเรื่องบีบคั้นดี แต่ รายละเอียดน้อยมาก ซูเหยาโกหกทำไม  เหตุผลที่ทำ   เลิกกัน1ปี ลูกล่ะ  กลับไปเป็นไซด์ไลน์ ปล้ว งานบริษัท ที่ ทำคือ ชู้ไปไหน คือ  แบบ  ดีเทล ส่วนนี้ หายไปดื้อๆเลย ความเห็นของคุณ 1819 เหมือนผมเลยครับมันขาดไปอ่ะมันทำให้อรรถรสหายไปขอเพิ่มเติมครับ

ก้าวใหม่ที่ต้องเดินต่อไปให้ได้