เงาของผีเสื้อกลางคืนและความปรารถนาที่เปิดเผย

...กลิ่นหอมอ่อนๆ ของธูปหอมคุณภาพดีลอยคละคลุ้งไปทั่วห้องชุดเพนต์เฮาส์ที่สูงเสียดฟ้า แสงไฟสีนวลตาจากโคมไฟระย้าสะท้อนกับพื้นหินอ่อนขัดมันวาว ทำให้บรรยากาศดูสงบและละเมียดละไมอย่างประหลาด
ที่เธอได้รับแจ้งทางไลน์ให้มาในวันนี้ มันแตกต่างจากร้านอาหารหรือคอนโดหรูของพี่อั๋นอย่างสิ้นเชิง

ฟ้าก้าวเท้าเข้ามาอย่างเกร็งๆ ชุดราตรีสีดำที่เธอสวมมานั้นดูสุภาพและเรียบร้อยกว่าชุดที่เธอใส่ไปหาลุงไก่หรือพี่อั๋นในคราวก่อน หน้าที่ของเธอวันนี้คือการเป็น "เพื่อนคุย" และมอบความผ่อนคลายให้กับลูกค้าคนพิเศษคนหนึ่ง เธอได้รับคำสั่งว่าห้ามแตะต้องตัวลูกค้าก่อนได้รับอนุญาต และต้องแสดงออกถึงความเป็นมิตรอย่างจริงใจที่สุด

ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาหนังสีครีมตัวใหญ่ หันหลังให้เธอ เขากำลังจิบชาอย่างสงบ ปลายผมสีดอกเลาที่เริ่มแซมขาวพาดบ่าอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่เหมือนนักธุรกิจที่เคร่งขรึม หรือผู้มีอิทธิพลอย่างลุงไก่หรือพี่อั๋นเลยสักนิด

"เชิญครับ..." เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นโดยไม่ได้หันมามอง "ไม่ต้องเกร็งหรอก คุณครีม"

เธอเดินไปนั่งบนโซฟาเดี่ยวฝั่งตรงข้ามอย่างระมัดระวัง

"ผมชื่อ สุธี ครับ" ชายผู้นั้นหันมาเผชิญหน้ากับฟ้า ใบหน้าของเขาดูอ่อนโยนกว่าที่คิด ดวงตาคมกริบแต่แฝงไว้ด้วยความเศร้าสร้อยบางอย่าง "วันนี้ผมแค่อยากมีคนคุยด้วยเฉยๆ ครับ...แต่เมื่อความรู้สึกมันพาไป ก็อาจจะมีอะไรมากกว่านั้น"

ฟ้าไม่รู้จะตอบอย่างไร เธอเคยแต่รับมือกับคำพูดหยาบโลน หรือสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการทางเพศ แต่กับคุณสุธี ความรู้สึกเหล่านั้นมันว่างเปล่า สิ่งที่รับรู้ได้มีเพียงความเหงาที่แผ่ออกมาจากตัวเขา

"คุณครีม ไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรเลยนะครับ ผมจ่ายเงินให้คุณอยู่แล้ว" คุณสุธีพูดต่อเมื่อเห็นฟ้าเงียบไป "คุณแค่เล่าเรื่องอะไรก็ได้ให้ผมฟัง ชีวิตของคุณ การเรียน หรือความฝันของคุณก็ได้...อะไรก็ได้ที่ทำให้ผมรู้สึกว่ายังมีคนอีกคนอยู่ตรงนี้...และพร้อมที่จะเข้าใจความต้องการของผม"

คำพูดของคุณสุธีทำให้ฟ้าเริ่มเข้าใจถึงขอบเขตของงานใหม่นี้ แม้จะเริ่มต้นด้วยการพูดคุย แต่ก็เปิดโอกาสสำหรับความสัมพันธ์ทางกายด้วยเช่นกัน

ครีม หายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเริ่มต้นเรื่องราวชีวิตของเธออย่างช้าๆ เสียงของเธอแผ่วเบาในตอนแรก แต่เมื่อคุณสุธีตั้งใจฟังด้วยแววตาที่สงบนิ่ง ครีม ก็เริ่มรู้สึกผ่อนคลายและกล้าที่จะเปิดเผยมากขึ้น เธอเล่าเรื่องการดิ้นรน การเรียน ความฝันที่จะมีชีวิตที่ดีขึ้น และความเหงาที่เธอต้องเผชิญในเมืองใหญ่

เมื่อ ครีม เล่าจบ คุณสุธีมองมาที่เธอด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปาก "ขอบคุณมากครับคุณครีม...คุณทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมากจริงๆ" เขาเอนกายพิงพนักโซฟาอย่างผ่อนคลาย สายตาของเขากวาดมองเรือนร่างของครีมอย่างช้าๆ ก่อนจะหยุดที่ดวงตาของเธอ "คุณครีม...ผมรู้สึกผ่อนคลายและใกล้ชิดกับคุณอย่างบอกไม่ถูก"

เขาค่อยๆ เอื้อมมือมาจับมือของครีมอย่างแผ่วเบา สัมผัสของเขาอบอุ่นและอ่อนโยน "เรื่องราวของคุณ...มันเศร้าและสวยงามในเวลาเดียวกัน" เขาบีบมือของครีมเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและพาเธอไปยังห้องนอนที่อยู่ติดกัน ห้องนอนถูกตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่หรูหรา แสงไฟสลัวสร้างบรรยากาศที่อบอุ่นและเป็นส่วนตัว

บนเตียงนอนนุ่ม คุณสุธีหันมาเผชิญหน้ากับครีมอีกครั้ง แววตาของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากความเศร้าสร้อยกลายเป็นความปรารถนาที่อ่อนโยน
"คุณครีม...ผมรู้สึกดีกับคุณมากจริงๆ ผมอยากจะใกล้ชิดกับคุณมากกว่านี้...ถ้าคุณอนุญาต"

ครีม สบตาคุณสุธีอย่างลังเล เธอไม่แน่ใจว่าควรตอบสนองอย่างไร ความรู้สึกของเธอต่อผู้ชายคนนี้แตกต่างจากลุงไก่และพี่อั๋นอย่างสิ้นเชิง มันมีความเคารพและความเข้าใจเจือปนอยู่

"ค่ะ...คุณสุธี" ครีม ตอบรับเสียงเบา

ก่อนที่คุณสุธีจะเริ่มเล้าโลม หรือถอดเสื้อผ้า ครีมก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่หนักแน่น "คุณสุธีคะ...หนูขออนุญาตรับค่าตัวสำหรับส่วนนี้เลยได้ไหมคะ เพื่อความสบายใจของเราทั้งสองฝ่ายค่ะ" เธอช้อนสายตาขึ้นมองเขาอย่างตรงไปตรงมา

คุณสุธีชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างเข้าใจ "ได้สิครับคุณครีม ผมเข้าใจ" เขาพยักหน้า ก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์ออกจากเสื้อคลุมที่วางอยู่ข้างเตียง และเงินให้แก่เธอ ครีม รับเงินมาไว้ในมือ เธอรู้สึกถึงบางอย่างร่างกายที่ต้องแลกมาด้วยเงินส่วนนี้

...เมื่อจัดการเรื่องเงินเรียบร้อยแล้ว คุณสุธีก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อราตรีของครีมอย่างบรรจง สัมผัสของเขาเบาและนุ่มนวล ราวกับกลัวว่าเธอจะแตกสลาย ปลายนิ้วเรียวไล้ไปตามแนวผ้าทีละเม็ด ช้าๆ เปิดเผยผิวเนื้อขาวเนียนภายใต้แสงไฟสลัว ครีม รู้สึกถึงความเย็นจากอากาศที่ปะทะกับผิวเมื่อเนื้อผ้าค่อยๆ คล้อยตาม คุณสุธีเลื่อนสายตาลงมาสำรวจเรือนร่างของครีมอย่างทะนุถนอม ไม่มีความหยาบคายหรือเร่งรีบ มีเพียงความต้องการที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ


หลังจากที่การเล้าโลมดำเนินไปอย่างเนิบนาบและเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ความปรารถนาของทั้งครีมและคุณสุธีก็ถึงจุดที่พร้อมจะปลดปล่อย แสงไฟสลัวในห้องนอนยังคงสร้างบรรยากาศที่อบอุ่นและเป็นส่วนตัวให้กับทั้งคู่

คุณสุธีค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างไม่รีบร้อน สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่ครีมตลอดเวลา เมื่อเรือนร่างของเขาก็เปลือยเปล่าเช่นกัน เขาค่อยๆ ทอดตัวลงเคียงข้างครีมบนเตียงนอน เขาโอบกอดเธออย่างอบอุ่น มือของเขาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเนียนเบาๆ สัมผัสเรือนร่างของเธออย่างอ่อนโยนและให้เกียรติ ปลายนิ้วสัมผัสความนุ่มนวลของผิวเนื้อ ไล่ลงมาจากลำคอถึงหัวไหล่ และค่อยๆ เลื่อนต่ำลงมายังบั้นเอว ก่อนจะหยุดอยู่ที่เนินสะโพก

คุณสุธีโน้มตัวลงจูบยอดอกสีระเรื่อของครีมอย่างแผ่วเบา ลิ้นของเขาแตะไล้รอบๆ อย่างอ่อนโยน สร้างความรู้สึกเสียวซ่านที่กระจายไปทั่วร่าง ครีม ครางออกมาเบาๆ อย่างควบคุมไม่ได้เมื่อสัมผัสของเขาเริ่มเข้มข้นขึ้น เขาดูดดึงยอดอกของเธออย่างนุ่มนวล สลับไปมาระหว่างสองข้าง ทำให้ครีมแอ่นกายตอบรับด้วยความปรารถนาที่ค่อยๆ คุกรุ่นขึ้น

มือของเขาลูบไล้ลงมายังเนินท้องแบนราบ ก่อนจะไล่ต่ำลงมาถึงเรียวขา เขาใช้ปลายนิ้วสัมผัสกลีบกุหลาบอย่างแผ่วเบา ลูบไล้ไปมาอย่างช้าๆ ก่อนจะสอดนิ้วเข้ามาสำรวจความอ่อนนุ่มภายใน ทุกสัมผัสของเขาเต็มไปด้วยความเข้าใจและอ่อนโยน ราวกับกำลังปลอบประโลมมากกว่าเพียงแค่กระตุ้น ครีม บิดเร้าเล็กน้อย สะโพกยกขึ้นรับการสัมผัสอย่างไม่รู้ตัว เสียงหอบหายใจของเธอจากถี่ขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อครีมพร้อม คุณสุธีก็ค่อยๆ ใช้ลำควยที่แข็งขืนของเขาสัมผัสริมฝีปากแห่งความปรารถนาของครีมอย่างแผ่วเบา เขาไม่รีบร้อนที่จะสอดใส่ แต่กลับใช้ปลายหยักวนเวียนอยู่รอบๆ "ปาก" อย่างอ่อนโยน เพื่อให้ครีมได้ปรับตัวและรับรู้ถึงการมีอยู่ของเขา

"คุณครีม...ผมอยากให้คุณช่วยผมหน่อยได้ไหมครับ" คุณสุธีกระซิบถามเสียงพร่า แววตาของเขามองครีมอย่างอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความเคารพ "ช่วยใช้ปากของคุณ...ให้ผมหน่อยนะครับ"

ครีม ชะงักไปเล็กน้อย เธอเคยทำแบบนี้มาแล้วหลายครั้ง แต่กับคุณสุธี...มันรู้สึกแตกต่างออกไป เธอมองใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังและอ่อนโยน ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย แม้ในใจจะยังคงสับสน แต่ร่างกายกลับตอบรับอย่างเป็นธรรมชาติ เธอไม่เคยเจอใครที่ให้เกียรติและอ่อนโยนได้ถึงเพียงนี้


ครีม ค่อยๆ ขยับตัวลงต่ำ ช้อนสายตาขึ้นมองคุณสุธีอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเขาพร้อม ก่อนจะโน้มใบหน้าลงสู่ลำควยที่ผงาดขึ้นของเขา ริมฝีปากอิ่มค่อยๆ ครอบคลุมส่วนปลายอย่างแผ่วเบา ลิ้นเล็กๆ ตวัดไล้ไปตามผิวเนื้ออย่างเชื่องช้า สร้างความรู้สึกเสียวซ่านให้แก่คุณสุธี เขาครางออกมาเบาๆ อย่างพอใจ มือของคุณสุธีสอดเข้ากับกลุ่มผมของครีมอย่างอ่อนโยน คอยประคองจังหวะการเคลื่อนไหวของเธอ ไม่มีความหยาบคาย ไม่มีแรงกดดัน มีเพียงการให้เกียรติและความชื่นชม

ครีม เพิ่มจังหวะการดูดดึงและเลียไล้ ลำควยของคุณสุธีขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ตามแรงกระตุ้น เสียงดูดดังขึ้นเป็นระยะเมื่อเธอพยายามมอบความสุขให้อีกฝ่ายอย่างเต็มที่ เธอลืมเลือนความรู้สึกของตัวเองไปชั่วขณะ มุ่งเน้นไปที่การตอบสนองความต้องการของคุณสุธีอย่างดีที่สุด

"อ่า...ดีมากครับคุณครีม" คุณสุธีกระซิบเสียงพร่า เมื่อร่างกายของเขาเริ่มสั่นสะท้านด้วยความสุขสม

เมื่อคุณสุธีรู้สึกถึงความสุขที่กำลังจะมาถึง เขาก็ถอนลำควยออกอย่างช้าๆ ก่อนจะดึงครีมขึ้นมาจูบอีกครั้งเป็นการขอบคุณ

ครีม หายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบซองถุงยางอนามัยที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงมาหนึ่งชิ้น เธอฉีกซองออกอย่างชำนาญ ก่อนจะสวมใส่ถุงยางอนามัยให้กับลำควยของคุณสุธีอย่างคล่องแคล่วและนุ่มนวล สัมผัสของเธอมั่นคงและดูเป็นมืออาชีพ คุณสุธีมองการกระทำของเธอด้วยแววตาที่ชื่นชมและไว้วางใจ

จากนั้น คุณสุธีก็ทอดตัวลงเคียงข้างครีมบนเตียงนอน เขาโอบกอดเธออย่างอบอุ่น มือของเขาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเนียนเบาๆ สัมผัสเรือนร่างของเธออย่างอ่อนโยนและให้เกียรติ ปลายนิ้วสัมผัสความนุ่มนวลของผิวเนื้อ ไล่ลงมาจากลำคอถึงหัวไหล่ และค่อยๆ เลื่อนต่ำลงมายังบั้นเอว ก่อนจะหยุดอยู่ที่เนินสะโพก

คุณสุธีโน้มตัวลงจูบยอดอกสีระเรื่อของครีมอย่างแผ่วเบา ลิ้นของเขาแตะไล้รอบๆ อย่างอ่อนโยน สร้างความรู้สึกเสียวซ่านที่กระจายไปทั่วร่าง ครีม ครางออกมาเบาๆ อย่างควบคุมไม่ได้เมื่อสัมผัสของเขาเริ่มเข้มข้นขึ้น เขาดูดดึงยอดอกของเธออย่างนุ่มนวล สลับไปมาระหว่างสองข้าง ทำให้ครีมแอ่นกายตอบรับด้วยความปรารถนาที่ค่อยๆ คุกรุ่นขึ้น

มือของเขาลูบไล้ลงมายังเนินท้องแบนราบ ก่อนจะไล่ต่ำลงมาถึงเรียวขา เขาใช้ปลายนิ้วสัมผัสกลีบกุหลาบอย่างแผ่วเบา ลูบไล้ไปมาอย่างช้าๆ ก่อนจะสอดนิ้วเข้ามาสำรวจความอ่อนนุ่มภายใน ทุกสัมผัสของเขาเต็มไปด้วยความเข้าใจและอ่อนโยน ราวกับกำลังปลอบประโลมมากกว่าเพียงแค่กระตุ้น ครีม บิดเร้าเล็กน้อย สะโพกยกขึ้นรับการสัมผัสอย่างไม่รู้ตัว เสียงหอบหายใจของเธอจากถี่ขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อครีมพร้อม คุณสุธีก็ค่อยๆ ใช้ลำควยที่แข็งขืนของเขาสัมผัสริมฝีปากแห่งความปรารถนาของครีมอย่างแผ่วเบา เขาไม่รีบร้อนที่จะสอดใส่ แต่กลับใช้ปลายหยักวนเวียนอยู่รอบๆ ปากช่องอย่างอ่อนโยน เพื่อให้ครีมได้ปรับตัวและรับรู้ถึงการมีอยู่ของเขา

"คุณครีม...คุณพร้อมไหม" คุณสุธีกระซิบถามเสียงพร่า แววตาของเขามองครีมอย่างอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความเคารพ

ครีม พยักหน้าเล็กน้อย ใบหน้ายังคงแดงระเรื่อด้วยความอายระคนปรารถนา แม้ในใจจะยังคงสับสนกับความรู้สึกที่หลากหลาย แต่ร่างกายกลับตอบรับอย่างเป็นธรรมชาติ เธอไม่เคยเจอใครที่ให้เกียรติและอ่อนโยนได้ถึงเพียงนี้

"ครับ..." คุณสุธีพึมพำตอบ ก่อนจะค่อยๆ สอดแทรกลำควยเข้ามาภายในช่องทางอันอ่อนนุ่มอย่างช้าๆ ทีละน้อย "อ่า..." เสียงครางต่ำเล็ดลอดจากลำคอของคุณสุธี เมื่อรู้สึกถึงความคับแน่นและความอบอุ่นที่โอบรัดเขาไว้ การสอดใส่เป็นไปอย่างนุ่มนวลและเต็มไปด้วยความระมัดระวัง ไม่มีความรุนแรง ไม่มีการกระแทกกระทั้นรุนแรง มีเพียงการเชื่อมโยงที่ค่อยๆ ลึกซึ้งขึ้น

เขาหยุดค้างไว้ครู่หนึ่งเพื่อให้ครีมได้ปรับตัว และเมื่อครีมไม่ได้แสดงอาการต่อต้าน คุณสุธีก็เริ่มขยับกายช้าๆ เป็นจังหวะเนิบนาบ แต่เต็มไปด้วยความรู้สึก ทุกการเคลื่อนไหวเป็นการสื่อสารทางกายที่ลึกซึ้ง เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นอย่างแผ่วเบา สอดคล้องกับจังหวะการหายใจของทั้งคู่ ครีม โอบกอดคุณสุธีไว้แน่น ซบหน้าลงกับไหล่ของเขา เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นและความปลอดภัยที่ไม่เคยได้รับจากผู้ชายคนไหนมาก่อน เสียงครางของทั้งสองผสมผสานกันในความเงียบสงบของห้อง การร่วมรักดำเนินไปอย่างเนิบนาบแต่เปี่ยมด้วยความหมาย มันเป็นการปลดปล่อยความเหงาและความปรารถนาที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกของจิตใจ

คุณสุธีโน้มตัวลงจูบริมฝีปากของครีมอีกครั้ง ลิ้นหยอกล้อกันอย่างนุ่มนวล เขาเริ่มขยับสะโพกเร็วขึ้นเล็กน้อย แรงเสียดทานที่เพิ่มขึ้นทำให้ความเสียวซ่านทวีคูณ ครีมจิกเล็บลงบนแผ่นหลังของเขาเบาๆ ตามสัญชาตญาณ เสียงหอบหายใจของเธอดังถี่รัวขึ้น พร้อมกับเสียงครางที่หลุดรอดจากลำคอเป็นระยะ "อื้อ... คุณสุธี..."

คุณสุธีเองก็ครางตอบรับในลำคอ ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความสุขสม ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยกลับเปล่งประกายด้วยความพึงพอใจ เขาเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นอีกนิด แต่ยังคงความอ่อนโยนไว้ไม่เปลี่ยนแปลง แต่ละการเสียดสี การบดเบียด การสอดรับ ทำให้ร่างกายของทั้งคู่สั่นสะท้านไปพร้อมกัน ราวกับกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ แล่นไปทั่วร่าง ทุกสัมผัส ทุกการเคลื่อนไหว ล้วนเชื่อมโยงความรู้สึกของทั้งสองให้เป็นหนึ่งเดียวกัน

ครีมรู้สึกเหมือนร่างกายของเธอกำลังถูกดึงเข้าสู่ห้วงลึกของความสุข เธอแอ่นกายรับแรงกระแทกจากคุณสุธีอย่างเต็มที่ พยายามที่จะเข้าถึงความรู้สึกที่กำลังถาโถมเข้ามา สติของเธอพร่าเลือนไปชั่วขณะ มีเพียงความรู้สึกดิบๆ ของร่างกายที่ตอบสนองต่อกัน

"คุณครีม... ผม... ไม่ไหวแล้ว" คุณสุธีกระซิบเสียงแหบพร่า ร่างกายของเขากระตุกเกร็ง ครีมรับรู้ถึงความตึงเครียดที่เพิ่มขึ้นในตัวเขา เธอกอดรัดคุณสุธีแน่นขึ้นอีก

ในที่สุด ความปรารถนาก็เข้ามาครอบงำทั้งสองร่าง การร่วมเพศเป็นไปอย่างนุ่มนวลและเต็มไปด้วยความรู้สึก ทั้งสองมอบและรับความสุขให้แก่กันและกัน ราวกับเป็นการเชื่อมโยงทางจิตใจมากกว่าเพียงแค่การปลดปล่อยทางกาย ครีมรู้สึกถึงความอุ่นร้อนที่ปะทุขึ้นภายใน ก่อนที่ร่างกายของเธอจะสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ตามมาด้วยคุณสุธีที่ปล่อยกายเข้าสู่ความสุขสมสูงสุด ทั้งคู่สั่นสะท้านพร้อมกัน ก่อนที่ความอบอุ่นจะแผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กาย

หลังจากความสุขสงบลง คุณสุธีโอบกอดครีมไว้แนบอก
"ขอบคุณมากนะครับคุณครีม...คุณทำให้ค่ำคืนนี้ของผมมีความหมายมากจริงๆ"

ขณะที่ครีมกำลังจะลุก คุณสุธีก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง

"คุณครีมรู้ไหมครับ...ในเมืองใหญ่นี้ บางครั้งผู้คนก็เหมือนผีเสื้อกลางคืน พวกเขาบินเข้าหาแสงสว่างเพื่อดับความมืดมิดในใจ และบางครั้งแสงนั้นก็โอบกอดพวกเขาไว้ด้วยความอบอุ่นเช่นกัน"

ครีม มองหน้าคุณสุธีอีกครั้ง แววตาของเขาดูอ่อนโยนและมีความหวังมากกว่าเดิม เธอรู้สึกเหมือนเขากำลังพูดถึงพวกเขา...และเธอเองก็รู้สึกถึงแสงสว่างเล็กๆ ในความมืดมิดของเธอเช่นกัน

...ฟ้าตัดสินใจเดินทางกลับบ้านต่างจังหวัดหลังจบงานคุณสุธี ฟ้าต้องการหนีจากความสับสนในเมืองหลวงชั่วคราว เธอเก็บข้าวของด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง เธอรู้ดีว่าเมื่อก้าวออกจากประตูห้องนี้ ชื่อ "ครีม" จะต้องถูกเก็บซ่อนไว้ชั่วคราว เพื่อกลับไปเป็น "ฟ้า" ลูกสาวของ ศักดิ์ และ ฝน อีกครั้ง

...เมื่อรถโดยสารจอดเทียบท่าที่สถานีขนส่งประจำจังหวัด ฟ้า ก้าวลงมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางคู่ใจ อากาศที่นี่อบอวลไปด้วยไอทะเลและความเค็มที่คุ้นเคย แต่ความรู้สึกภายในของเธอนั้นซับซ้อนเกินกว่าอากาศที่หายใจเข้าไป เธอเดินออกมาจากชานชาลา ผู้คนมากมายเดินขวักไขว่ แต่สายตาของเธอก็พลันเห็นร่างที่คุ้นเคยยืนรออยู่
...พ่อศักดิ์ และ แม่ฝน ยืนรออยู่ไม่ไกล ใบหน้าของทั้งสองเต็มไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่นเมื่อเห็นลูกสาวคนโตกลับมาบ้าน สายปาน วิ่งเข้ามาสวมกอดพี่สาวแน่นด้วยความคิดถึง
"พี่ฟ้า! คิดถึงจังเลย...ทำไมเพิ่งกลับมาเนี่ย!" สายป่านร้องออกมาด้วยความดีใจ พลางกอดพี่สาวสุดแรง

"พี่ก็คิดถึงป่านเหมือนกันจ้ะ" ฟ้าตอบด้วยรอยยิ้มกว้างอย่างที่ไม่เคยยิ้มได้เต็มที่เท่านี้มาก่อนในกรุงเทพฯ เธอลูบหัวน้องสาวเบาๆ ก่อนจะหันไปสวมกอดแม่ฝนที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ

"ฟ้า คิดถึงจังเลยลูก" แม่ฝน เอ่ยขึ้นพร้อมลูบผมของลูกสาวอย่างอ่อนโยน
"เดินทางเหนื่อยไหมลูก" พ่อศักดิ์ ถามด้วยความเป็นห่วง

ฟ้ายิ้มตอบ พยายามซ่อนความเหนื่อยล้าและความกังวลไว้ภายใน "ไม่เหนื่อยหรอกค่ะพ่อแม่ คิดถึงทุกคนมากเลย"

ความสุขจากการได้กลับบ้านมีอยู่เพียงชั่วครู่ เพราะในส่วนลึกของใจ ฟ้า รู้ดีว่าการกลับมาครั้งนี้ หลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเงาที่ตามหลอกหลอนเธอมานานไม่ได้ และเงาที่ว่านั้นก็คือ ลุงไก่

แสงสีมายาของราคาชีวิต
   

จะไม่แค่ลุงไก่น่ะวิหนูฟ้า เจ้านัทอีกคน ถ้าเห็นมันจ้องเล่นหนูแน่ๆ

คุณสุธีอ่อนโยนแต่ดีที่ไม่อ่อนยวบ​ โชคดีของทเขาและดรีม​ วัยเราถ้าเจอคนไม่ถูกอัธยาศัยนี่อ่อนย้อยเลย

เดี๋ยวฟ้าเดี๋ยวครีม

เดี๋ยวฟ้าเดี๋ยวครีม

สาวๆ ในวงการนี้มักจะมี 2-3 ชื่อทุกคนละ อันนี้เรื่องจริง

ฟ้าไปยาวๆ

หลีกเลี่ยงยากตีเนียนเข้าไว้

จะฟ้าจะดรีมดี

Wow

ฟ้ากลับบ้านครั้งนี้จะเหมือนหนีเสือปะจระเข้หรือเปล่า

ตอบแทนแม่เพื่อน

ฟ้ากลับมาแล้ว