บทที่ 6

เวลา 15:13:27 น.

ห้องแลปที่เคยเป็นป้อมปราการแห่งเหตุผลและการค้นพบ ตอนนี้ถูกห่อหุ้มด้วยม่านหมอกแห่งกามารมณ์ดึกดำบรรพ์ แรงขับเคลื่อนพื้นฐานที่เรียบง่ายแต่ทรงพลัง เพียงเพื่อปลดปล่อยตัณหาที่ซ่อนเร้นไว้ภายในทุกชีวิต กลิ่นฟีโรโมนเข้มข้นแผ่ซ่านราวกับหมอกพิษที่รสชาดหวาน หนาหนักจนอากาศร้อนรุ่มแม้เครื่องวัดยังยืนยันอุณหภูมิคงที่ 26 องศา เฟย์ยืนกุมแท็บเล็ตแน่น มือสั่นระริก ขณะที่หยาดเหงื่อไหลย้อยตามต้นคอ ซึมซาบสู่เนินอกใต้เสื้อเชิ้ตสีเทา เธอรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่จากภายใน ราวกับไฟที่ถูกจุดจากส่วนลึกสุดของจิตใจ นิช ยืนข้างโต๊ะทดลอง สายตาพร่าเลือนด้วยแสงสีทองที่เต้นระริกใต้เปลือกตา ลมหายใจหนักขึ้น ราวกับร่างกายกำลังตอบสนองต่อคลื่นพลังที่แผ่กระจายจากจุดศูนย์กลาง ก้องนั่งเอนพิงโต๊ะ มือกุมเนคไทดำแน่น กล้ามเนื้อแผ่นอกขึ้นลงตามจังหวะหัวใจที่เต้นรัว ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความขัดแย้งระหว่างเหตุผลที่กำลังเลือนหายกับสัญชาตญาณที่กำลังตื่นขึ้น

อวัยวะเพศของนิช เฟย์ และมิว เริ่มตอบสนองต่อฟีโรโมนจากทุกคนที่แผ่ซ่านไปทั่วห้องแลป มันทำงานอย่างเงียบเชียบแต่ทรงพลัง แทรกซึมเข้าสู่สมองของทุกคน กระตุ้นการหลั่งฮอร์โมนลึกลับชนิดหนึ่ง สารเคมีดึกดำบรรพ์ที่ปิดกั้นสมองส่วนเหตุผลทีละน้อย ทำให้ความคิดเชิงตรรกะค่อยๆ เลือนหาย เหลือเพียงสัญชาตญาณบริสุทธิ์ที่เรียกหาการรวมเป็นหนึ่งเดียวเพื่อการสืบเผ่าพันธุ์ ห้องทั้งห้องเหมือนกลายเป็นรังไหมของชีวิตที่กำลังตื่นขึ้นจากการจองจำอันยาวนาน ราวกับทุกเซลล์ในร่างกายกำลังกระซิบเชิญชวนให้ถลำลึกสู่ห้วงปรารถนาที่แผ่วเบาแต่แผดเผา

ในตัวของนิช นักชีววิทยาที่เคยยึดมั่นกับข้อมูลและการทดลอง หลืบโพรงสวาทของเธอเริ่มตอบสนองก่อนใคร มันขับหยาดน้ำใสออกมาอย่างไม่อาจหยุดยั้ง แม้เธอจะพยายามข่มกลั้นด้วยเหตุผลที่เหลือร่อยหรอ ความรู้สึกที่กลางหว่างขาของเธอคล้ายกับมีลมหายใจเย็นเฉียบพ่นลงไปเป็นจังหวะหนักแน่น แหวกไรขนนุ่มนิ่มราวกับใยไหมที่ปกคลุมอยู่เบาๆ ให้ลู่ลงชิดผิว จนเผยให้เห็นรอยแยกที่เคยปิดชิดสนิท เพียงไม่กี่วินาที กลีบแคมทั้งสองข้างที่เบียดปิดรอยแยกนั้นไว้ค่อยๆ เผยอออกอย่างช้าๆ ราวกับกลีบดอกไม้ที่บานสะพรั่งรับน้ำค้างยามค่ำคืน แต่ที่นี่ไม่ใช่น้ำค้าง มันคือลมหายใจลึกลับที่แผ่ซ่านจากฟีโรโมน สัมผัสเย็นนั้นแทรกซึมเข้าสู่โพรงภายใน ทำให้เนื้อเยื่ออ่อนนุ่มภายในสั่นสะเทือนราวกับถูกสัมผัสจากนิ้วเรียวที่มองไม่เห็น นิชรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านจากภายในสู่ภายนอก หัวใจเธอเต้นรัวราวกับกลองสงคราม "ทำไม... ทำไมร่างกายฉันถึงทรยศแบบนี้" เธอคิดในใจ ขณะที่เลือดหล่อเลี้ยงเนื้อเยื่อต่างๆ ภายในเริ่มเพิ่มมากขึ้น ส่งผลให้ช่องหลืบที่คับแคบอยู่แล้วเบียดเสียดดุนดันกันเองไปมา บีบรัดต่อมกระสันต์ให้ผลิตหยาดน้ำหล่อลื่นออกมาทีละหยาดทีละหยด เอ่อไหลมารวมตัวกันเป็นสายน้ำน้อยๆ ชุ่มฉ่ำและเหนียวเหนอะ กลิ่นอันยั่วยวน กลิ่นที่สามารถกระตุ้นให้อีกฝ่ายตกเข้าไปยังห้วงลึกของเผ่าพันธุ์ เจือปนออกมาพร้อมกับหยาดน้ำนั้น รวมตัวกันเป็นสายธารน้อยๆ ที่ไหลซึมออกทางปากรอยแยกตามจังหวะของกลีบแคมที่กำลังเผยออ้าหุบตามจังหวะการหายใจของเธอเอง นิชกัดริมฝีปาก ลมหายใจสั่นเทิ้ม ขณะที่เธอรู้สึกถึงความชุ่มชื้นที่แผ่ซ่านลงต้นขา ราวกับร่างกายกำลังละลายเข้าสู่กระแสปรารถนาที่แผ่วเบาแต่แผดเผา

เฟย์ ผู้เชี่ยวชาญด้านข้อมูลที่เคยวิเคราะห์ทุกอย่างด้วยตัวเลขและกราฟ ตอนนี้กำลังถูกคลื่นฟีโรโมนครอบงำอย่างเงียบเชียบ หลืบโพรงสวาทของเธอเริ่มขับหยาดน้ำใสออกมาเช่นกัน โดยที่เธอไม่อาจข่มกลั้นได้แม้จะพยายามยึดมั่นกับแท็บเล็ตในมือ ความรู้สึกนั้นแผ่จากอกลงสู่ช่องท้อง ราวกับไฟลามช้าที่ไม่แผดเผาแต่เรียกหาอย่างแผ่วเบา แม้อากาศปริศนาที่กำลังพ่นใส่หลืบโพรงจะรู้สึกเย็นเฉียบเพียงใด ก็ไม่ได้ทำให้ความรุ่มร้อนลดลงเลยแม้แต่นิดเดียว ตรงกันข้าม เลือดไหลเวียนเพิ่มขึ้น กลับทำให้ความร้อนรุ่มแผ่ขยายออกมาจากของสงวนของเธอ เนื้อเยื่อภายในบวมเป่ง กำลังขับเอากลิ่นยั่วยวนนั้นแผ่ซ่านออกมา ทำให้เฟย์รู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าสู่ห้วงลึกของสัญชาตญาณ เธอยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองโดยไม่รู้ตัว ขณะที่สายธารน้อยๆ นั้นไหลซึมออกมาตามจังหวะการหุบอ้าของกลีบแคม ร่างกายของเธอกำลังเตรียมตัวสำหรับการรวมเป็นหนึ่งเดียวกับสิ่งมีชีวิตใหญ่กว่า ดวงตาของเฟย์พร่าเลือน เธอรู้สึกถึงความปรารถนาที่กำลังกลืนกินเหตุผลสุดท้ายที่เหลืออยู่ "นี่มันไม่ใช่ฉัน... หรือว่ามันคือฉันจริงๆ" เธอคิด ขณะที่กลิ่นนั้นแผ่กระจาย ดึงดูดสายตาจากคนอื่นๆ ในห้อง ราวกับเชิญชวนให้ถลำลึกสู่สัมผัสที่อ่อนโยนแต่เร่าร้อน

มิว ผู้ที่เคยยิ้มแย้มและสดใส ตอนนี้ใบหน้าของเธอแฝงไว้ด้วยความหิวโหยที่ลึกซึ้ง หลืบโพรงสวาทของเธอตอบสนองอย่างรุนแรงที่สุด ขับหยาดน้ำใสออกมาอย่างไม่อาจหยุดยั้ง แม้เธอจะพยายามถอยหลังแต่ขาไม่ขยับ ความรู้สึกที่กลางหว่างขาคล้ายกับลมหายใจเย็นเฉียบที่พ่นลงไปหนักแน่น สร้างความสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งภายในโพรงสวาท และติ่งด้านบนของรอยแยก มิวหลับตา แต่ยิ่งหลับยิ่งเห็นแสงสีทองเต้นระริกใต้เปลือกตา เลือดหล่อเลี้ยงเนื้อเยื่อภายในเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เร่งเร้าบีบคั้นน้ำหล่อลื่นออกมากลายเป็นสายน้ำน้อยๆ ที่ชุ่มฉ่ำและร้อนรุ่ม ส่งกลิ่นยั่วยวน มิวรู้สึกถึงความชุ่มชื้นที่แผ่ซ่านลงต้นขา ราวกับร่างกายกำลังเรียกหาการสัมผัสจากธันวาที่กำลังก้าวเข้ามาใกล้ เธอครางเบาๆ ในลำคอ เสียงนั้นสะท้อนไปยังก้องและธันวา ทำให้ชีพจรของพวกเขาสั่นสะเทือนตาม "ฉันต้องการ... มากกว่านี้" เธอคิด ขณะที่กลิ่นนั้นแผ่กระจาย ดึงดูดธันวาให้เข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น ราวกับเชิญชวนให้หลอมรวมในอ้อมกอดที่แผ่วเบาแต่แผดเผา

บัดนี้ คลื่นสัมผัสที่อบอวลไปด้วยกามารมณ์นี้ไม่หยุดเพียงพวกเธอ... มันแผ่กระจายไปยังเพศตรงข้ามให้รู้สึกถึงแรงดึงดูดที่กำลังตื่นขึ้นในร่างกายตนเอง ความแข็งแกร่งที่แผ่จากช่องท้องลงต่ำ ราวกับถูกจุดประกายจากกลิ่นยั่วยวนที่ลอยอบอวล ธันวา สายตาจับจ้องมิว ดวงตาคมกริบจุดประกายด้วยไฟปรารถนา แต่จุดประกายที่แท้จริงกำลังรอคอยการสัมผัสซึ่งกันและกัน ซึ่งจะจุดไฟให้กับสมดุลแห่งแรงปรารถนานี้ลุกลามไปทั่วห้อง ราวกับคลื่นน้ำที่แผ่กระจาย อบอุ่นและแผดเผาในคราวเดียว

  ลุ้นมากเลยครับนานๆแนวนี้จะมาซักเรื่อง

ลุ้นมากเลยครับนานๆแนวนี้จะมาซักเรื่อง
[/quote

ลุ้นมากเลยครับนานๆแนวนี้จะมาซักเรื่อง

ขอบคุณมาก ๆ ที่ขอบแนวนี้
ตอนแรกยังลังเลว่าจะอ่านยากไปไหม เพราะเนื้อเรื่องจะถูกคุมไว้ด้วยการรับรู้ต่อเหตุการณ์ตามลำดับเวลา ที่แตกต่างกัน ของตัวละคร
หากมีข้อบกพร่องใด ๆ ขออภัยด้วย เพราะเขียนทิ้งไว้นานมาก ตั้งแต่เรียนจบใหม่ ๆ
...ขอบคุณจากใจครับ