"พี่เป็นใครกันแน่"

นั่นนะสิ


ปี 2562
เรื่องนี้ต้องทำผมย้อนกลับไปตั้งแต่สมัยยังไม่มีโควิด-19 ผมจบปริญญามาจากต่างจังหวัดทำงานออฟฟิศเหมือนคนอีกนับล้านที่เมืองนี้ บริษัทที่เข้าไปทำงานก็เป็นขนาดเล็กแค่ 20 กว่าคน ในแผนกผมมีอยู่ 4-5 คน ด้วยความเป็นเด็กใหม่หน้าตาไม่หล่อ จึงโดนเป็นนลูกไล่เขา โดยมีคู่กัดอยู่คนชื่อเมย์ สาวสวยคมจอมหยิ่งที่แม้จะเข้ามาก่อนแต่อายุเราเท่ากันเธอเลยมองผมอย่างต่ำกว่า หลังจากทำไปได้เกือบปีก็มี น้องที่เข้ามาใหม่แต่กลับกลายเป็นว่าสถานะผมไม่ต่างจากเดิม เพราะน้องเขาจบเกียรตินิยมมหาลัยดังแถมเป็นเด็กเส้นเข้ามา จึงกลายเป็นโดนข่มไปอีก ส่วนตัวผมไม่ได้สนใจอะไรมากมีเงินเดือนให้ใช้ก็ดีไปแล้ว ไม่ใช่ว่าผมไม่มีความคิดหรือไม่ฉลาดนะแต่สังคมแบบนี้ แถมไม่มีต้นทุนเหมือนคนอื่นก็ต้องทำเท่าที่มีนี่ละ

ทุกวันกลับไปห้องขนาดรูหนูกลางชุมชนแออัด ค่าห้องเพียง 3,000 บาทต่อเดือนมีเพียงเตียงเหล็กเล็ก ๆ กับโต๊ะเตี้ยไว้ดื่มเบียร์เล็กน้อยเล่นมือถือนอน แค่นี้ก็มีแรงพอไปทำงานอีกวันละ

เรื่องมันเกิดตอนช่วงสิ้นปีผมกับเมย์ต้องอยู่กันสองคนจนค่ำเพื่อทำรายงานแผนก ซึ่งงานส่วนของผมเสร็จไปแล้ว แต่ส่วนของเมย์กลับผิดพลาดต้องแก้ใหม่หมด แต่เมย์ร่วมมือกับพี่ที่แผนกโยนมาว่าเป็นความรับผิดชอบของผม โดยบอกหัวหน้าว่าจะอยู่ช่วยสอนงานผมแต่กลับทิ้งผมไว้หลังทุกคนกลับไปเพียงครึ่งชั่วโมง ทำให้วันนั้นผมต้องนั่งแก้งานคนเดียว ส่วนเมย์ทิ้งผมกลับไปกับรุ่นพี่สุดหล่อทั้งที่ตัวเองก็มีแฟนแล้ว
วันนั้นคงเป็นวันที่ผมรู้สึกตกต่ำที่สุด เพราะทั้งโลกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว แฟนก็ไม่เคยมี ครอบครัวก็ไม่เหลือ ญาติตัดหางปล่อยวัด

เรื่องมันจบตรงที่ผมเดินเบลอๆ เพราะแก้งานจนมึนและเดินไปสะดุดถุงขยะเข้าจนตัวเองคว้ำไปท้ายรถขยะ วินาทีสุดท้ายผมเพียงได้กลิ่นเหม็นคลุ้งของขยะกับแสงดาวระยิบระยับ...

- เห้ย  ไอขยะ

หืมม
- เอออ เอ็งนั่นละ

เอ่อ ใครครับ หรือเทพเทวดา พยายม มาเอาผมไปตัดสิน
- ไม่ใช่ๆ มันไม่ใช่อะไรที่อิงตามความเชื่อหรือศาสนาในรูปแบบที่มนุษย์เข้าใจหรอก

หืออออ ยังไม่ทันได้พูดแล้วทำไมรู้ละ แต่ว่าตอนนี้ก็ไม่รู้สึกว่าปากพูดอยู่นะ
- ใช่ ถ้าให้เปรียบบทสนทนานี้ ก็คล้ายกับการฝันแต่เป็นเข้าแทรกแทรงสมองจากมิติอื่นโดยตรงไม่เหมือนกับความฝันที่สมองมนุษย์จะสุ่มเชื่อมกับมิติอื่นๆ หรือกาลอวากาศที่ไม่ใช่ปัจจุบัน

ทำไมเหมือนจะเข้าใจทันทีเลยวะ
- แน่นอน การสนทนานี้ ผ่านเข้าสู่สมองโดยตรงไม่มีการรับรู้ผ่านประสาทสัมผัสอื่น รวมทั้งเวลาในการประมวลผลก็จะไม่มีทำให้แกเข้าใจสิ่งที่มันพูดได้ในทันที เหมือนที่แกรู้ว่า 2+2=4 โดยไม่ต้องเสียเวลาคิดถึงขั้นตอน

ทำไมแทนตัวเองเป็น มัน ละ
- การรับรู้ของสิ่งมีชีวิตมิตินี้เพียงแบ่งเป็นตัวตนของตนเองกับผู้อื่น เมื่ออยู่ในมิติที่เหนือกว่าทำให้ไม่สามารถเข้าใจลักษณะนามที่เหนือความเข้าใจได้ หากต้องการเข้าใจและเรียกนามมันได้ โมเลกุลของเซลล์สมองจะสลายใน 2.5 วินาที

แล้วทำไมตอนแรกเหมือนเรียกผมไอขยะ
- การรับรู้สุดท้ายของเอ็งคือสภาพของขยะประกอบกับจิตใต้สำนึกที่เปรียบตัวเองเป็นขยะจึงทำให้มันเรียกตามการรับรู้นั้น

โอเคเลย แล้วต้องการอะไร (ช่างละไม่อยากคิดแล้ว)
- มันต้องการเชื่อมความน่าจะเป็นหนึ่งในล้านระหว่างเศษเสี้ยวพลังของมิติที่สูงกว่าสู่ร่างของสิ่งมีชีวิตในมิตินี้ ซึ่งเอ็งเป็นลักษณะสมองที่สามารถรับสัญญาณได้และอยู่ในห้วงเชื่อมต่อพอดี

ผมเป็นตัวทดลองงั้นเหรอ แล้วผมจะตายมั้ยหรือต้องโดนทรมานเหมือนหนังเอเลี่ยนละ
- การเชื่อมต่อเสร็จสิ้นแล้วเอ็งถึงสามารถสื่อสารกับมันได้และผลการทดลองก็ได้ผลลัพธ์ที่น่าพอใจมากเราจะทำการทำลายมิตินี้ทันทีเมื่อการเชื่อมต่อกับเอ็งจบลงเพื่อรักษาความลับของผลการเชื่อมต่อนี้

- เห้ย จะทำลายโลก ไม่สิทั้งจัการวาลทันทีแค่รักษาความลับเนี่ยนะ
ความรู้และความเปลี่ยนแปลงในระดับพหุจักรวาลไม่สามารถเสี่ยงได้การทำลายจะเริ่มในทันที ซึ่งจะส่งผลไปถึงโลกมนุษย์ ณ ทางช้างเผือกในอีก 585,654.14577 ปี พอดี

โล่งอกไป ไม่ใช่ทันทีของฝั่งเราสินะ แล้วผมละจะเป็นยังไงต่อ
- การเชื่อมต่อจะไม่ส่งผลต่อมิติของเอ็งแต่ผลการเชื่อมต่อทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงตลอดชีวิตของเอ็ง ซึ่งจะเปลี่ยนแปลงคลื่นสมองการรับรู้ความจริงรอบตัวเอ็ง นับแต่นี้เอ็งมีเศษเสี้ยวพลังของมิติขั้นสูง นั่นเป็นอีกเหตุผลที่เราต้องทำลายมิตินี้และถือเป็นของตอบแทนการทดลองครั้งนี้ สวัสดี...



ผมตื่นมาในโรงพยาบาล หมอบอกว่าซี่โครงหักต้องพักรักษา 1 สัปดาห์ ทางบริษัทคงไม่อยากเสียชื่อจึงไม่ได้ไล่ผมออกแต่ก็ไม่ได้ให้อะไรชดเชยแม้แต่ดอกไม้สักช่อ นอกจากทางโรงพยาบาลแล้วไม่มีใครรู้ว่าผมตกรถขนขยะ เพราะผมไม่มีวันบอกพวกเพื่อนร่วมงานแน่ แม้ช่วงแรกๆ ผมจะยังงๆ กับเรื่องที่เกิดขึ้นว่าเป็นอาการหลอนจากยาสลบหรือเปล่า แต่พอเริ่มสังเกตตัวเองก็พบว่า ผมมีพลังที่ไม่สามารถอธิบายได้จริงๆ และหลังออกมาจากโรงพยาบาลแล้วผมก็คุ้นเคยกับสิ่งที่ "มัน" บอกเรียบร้อยโดยทดลองระหว่างพักฟื้น เมื่อกลับมาทำงานวันแรก ตลอดทั้งวันเมย์ ไม่ยอมสบตาหรือคุยกับผมเลย นั้นละเหยื่อทดลองพลังของผม เพราะถึงเธอตายผมก็ไม่เสียใจเท่าไหร่

ว่าไปเมย์ สาวออฟฟิศวัย 25 จัดว่าเป็นคนสวยโดดเด่นเลย ได้ยินว่าเป็นอดีตหลีดคณะมหาลัยเอกชนชื่อดัง นัยตากลมโตดูดุๆ ริมฝีปากได้รูปสีแดงสดที่ชอบนินทาผม มีฟันเขี้ยวเข้ากับนิสัย หน้าตาสวยเข้มได้รูปแบบไทย พร้อมกับทรวดทรงแบบนาฬิกาชอบใส่ชุดรัดๆ แถมยังชอบใส่สั้นไปอ่อยพวกหัวหน้าเฒ่าหัวงู ต่างหาก แน่ละกับพวกผู้หญิงแผนกอื่นก็ไม่ค่อยจะถูกกัน แต่เพราะเป็นคนสนิทของฝั่งคนใหญ่คนโตเลยไม่มีใครกล้าทำอะไร

ผมหาจังหวะสบตาเธอเพียงขณะเดียว ก่อนเอ่ยว่า "เมย์ เธอต้องไปเช็คสต๊อคของใช่เปล่า เดี่ยวเราไปด้วยนะ" สมองผมปประมวลสั่งการรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่าวเข้าไปยังสมองของเมย์โดยตรง

"อือ" เธอตอบสั้นๆ ตามปกติและเดินตามเธอไปตรงห้องเก็บของใจผมเต้นรัว เพราะมันใช้ได้ผลจริงๆ แต่ต่อไปปจะเป็นบทวัดว่าพลังผมจะใช้ได้ถึงขนาดไหน
   
เมื่อมาถึงผมก็ล้วงเข้าไปในเสื้อทำงานสีแดงสดของเธอ แต่เธอกลับทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร และเช็คของต่อไป

ผมสัมผัสความนุ่มนิ่มผ่านยกทรงลายลูกไม้ก่อนจะค่อยๆ แกะกระดุมเสื้อของเธอ เต้านมขนาด 34 ภายใต้ยกทรงค่อย ๆ เผยออกมา ผมยิ่งได้ใจล้วงลูบไปใต้กระโปรงแสนสั้นของเธอไปพลางถามเธอไปพลาง


"เมย์ ปกติเอากับแฟนบ่อยป่าว"

"อาทิย์ละครั้ง 2 ครั้ง"

"แล้วเย็ดกันยังไงบ้าง" มือผมคลึงไปกับหัวนมใต้ชั้นในหนักขึ้น

"ก็เวลาพี่เขาเงี่ยนก็จะ ดูดปากเราก่อนสักพัก จากนั้นก็ยัดควยเข้าหีเลย"

"เหรอ ไม่แสบแย่เหรอ" อีกมือก็ล้วงเข้ารูหีผ่านเส้นขนดกหนาข้างล่างไปรุ้สึกถึงร่องเสียวที่เริ่มขับน้ำมาหล่อลื่นตามลำนิ้วผม

"ไม่แสบ ของพี่เขาเล็กเอาไม่นานก็แตกละ"

"ถ้าเทียบกับนี่ละ" ผมควักควยออกมาให้เธอจับรูดถอกเบาๆ

"ควยนี่ใหญ่กว่า ยาวกว่าเยอะเลย" เธอเริ่มรูดไปเรื่อยๆ เหมือนเป็นเรื่องธรรมดา ผมจึงคิดในใจ กูจะเอาให้บานจนแฟนมึงไม่รู้สึกเลย

"เมย์ จำไม่ได้เหรอ มึงเป็นกะหรี่ส่วนตัวของกูและวันนี้กูซื้อมึงมาบริการเย็ดสดแตกใน" พอผมบอก เธอก็นิ่งไปครู่เดียวก่อนยิ้มอ่อนหวานออกมา

"จำได้สิคะ ที่รัก เดี่ยววันนี้กระหรี่เมย์จะบริการตั้งแต่หัวจรดเท้าเลย"  พูดจบก็สอดลิ้นเข้ามาบดกับริมฝีปากผมแถมยังดูดลิ้นจนน้ำลายไหลออกมา
จุ๊บๆ แล่บๆ ... เธอคบกัดริมฝีปากผมเบาๆ ก่อนจะถอดเสื้อผ้าตัวเองทั้งหมดจนเปลือยเปล่า เผยให้เห็นทรวงอกทรงหยดน้ำหัวนมชูชัน หน้าท้องแบนราบไร้ไขมันส่วนเกิน ผิวเนียนละเอียดสีเหลืองแบบสาวไทย ข้างล่างเป็นแพขนรกหนากลีบแคมอวบเห็นรอยแยกชัดเจน สะโพกกับต้นขาแน่นกระชับ
ก่อนเธอจะให้ผมนั่งตรงเก้าอี้แล้วก้มลงอ้าอมหัวควยบานใหญ่ของผม

 เราเดินออกมาจากห้องเกือบมืด แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีเสียงเรียก

"อ้าววว ทำอะไรกันยังไม่กลับอีกเหรอ"

มีต่อจนจบเรืื่องมั่นยนะ

 

การทดลองสำเร็จ แถมได้แก้แค้น แบบนี้ถือว่าได้ 2เด้งครับ

สุดยอดเลย

ชอบ

จะได้ใช้พลังครั้งแรก แบบที่หลายๆ คนใฝ่ฝัน

โอเค เริ่มเข้าเนื้อเรื่องจริงๆ แล้ว

รู้สึกเหมือนตัวเอกได้พลังแบบมารๆ มา

เรื่องนี้มีกีตอน

แก้แค้นก่อนเลย

แค่มองตา ก็พร้อมมม

ขยะจะเด็ดดอกฟ้า