แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 5 ส่งท้ายวัยมัธยม ตอน 16 อยู่ข้างบน

[Catchon12]

 

[Snow drop]

เส็ดก้องอีกคน

[Banzboatshow]

จัดเตมตลอดด

[Nathan345]

 

[Ndk21]

  

[gt2010a]

แบบนี้ก็เสร็จดิ

[grim]

 

[ilbambooli]

 

[Killue01]

 

[ab123]

ไม่รอดมือเสือก้องแน่

[hippozaa]

ชวนิดตาม

[เรียล]

แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 5 ส่งท้ายวัยมัธยม ตอน 16 อยู่ข้างบน

ภาค 1 THE ORIGINAL
//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=229016.0
ภาค 2 วัยแห่งความรัก
//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=236192.0
ภาค 3 เพื่อนคุย
//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=228587.0
ภาค 4 โกอินเตอร์
//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=231757.0

------------------------------------------------------------------

   หลังจากการโชว์ครั้งนั้นแล้ว  ผมรู้สึกว่าผมไม่ควรไปยุ่งเกี่ยวกะวงการนี้จริงๆ  ผมห่างๆจากพี่อรออกมา  แม้พี่อรจะพยายามโทรมาตามผมไปทำงาน "แบบเดิม" อีก....

   "เจนนนน......เดี๋ยวก่อน  รอก่อน"

   ไอ้เพื่อนนอกสายตาที่ยังอยู่ในสายตาของผมเสมอ  เราห่างกันไปมาก  แต่ผมยังคิดถึงเจนและแอบดูมันอยู่ห่างๆ  แม้คืนนั้นจะเป็นคืนเดียวที่เรามีอะไรกัน  แต่ผมยังห่วงหาและโหยหาเจนอยู่เสมอ  ผมยังไม่เข้าใจว่า  ทำไมเธอต้องห่างเหินผมขนาดนี้  แม้เราไม่เป็นแฟนแต่เป็นเพื่อนกันก็ได้   ผมวิ่งเข้าไปหาเจนและดึงแขนเธอไว้  เจนหันหลังมาตามเสียง  พอเห็นผมก็สะบัดมือ  แต่ผมจับเจนไว้แน่น

   "เดี๋ยวก่อนสิ..เจน  คุยกันก่อน"
   "อย่าเพิ่งเลยก้อง  นะ  ปล่อยเจนเหอะ  พี่ทหารรอรับเจนกลับแล้ว"
   "น่าคุยแป๊บเดียว..."
   
   เราสองคนยืนหน้าห้องน้ำ  มันไม่ใช่ที่โรแมนติกมากมาย  แต่ผมต้องการคุยกะเจน  ผมอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกะเรา
   "เจนยังไม่พร้อม   นะก้อง...แค่นี้แหละก้อง  เราเป็นเพื่อนกันไปก่อน"
   "เจนทำเหมือนเราก็ไม่ใช่เพื่อนนะ  หนีห่างเราไป  ไม่ค่อยเข้ามาคุยเลย  ไม่โทรมาคุยด้วย"
   "ก็บอกแล้วว่ายังไม่อยากคุย  เดี๋ยววันหลังค่อยเจอกันนะ  ดูแลตัวเอง..นะก้อง"

   ประโยคสุดท้ายทำให้ผมงงมาก  เธอทำเย็นชาแต่เธอยังคิดดีกะผมและห่วงใยผม  และที่ผมงงมากไปกว่านั้นคือเธอเดินเข้ามากอดผมแน่นๆครั้งนึง   ก่อนจะถอยหลังออกมา  ยิ้มและพยักหน้าให้ผม  แล้ววิ่งหนีไป   บางทีผู้หญิงก็ยากที่จะเข้าใจ  ผมทำทุกอย่างแล้ว  แต่ผมคงไม่มีหวังในตัวเจนอีก....

....................................................
   
ผมเข้าสู่เทอมปลาย ม 6 เทอมสุดท้ายของผมแล้วในช่วงวัยมัธยม  โอกาสที่ผมจะใส่ชุดนักเรียนเหลืออีกไม่เกิน 6 เดือน   ที่ผ่านมา ผมพอใจมากแล้วกับชีวิตวัยรุ่นของผม  สาวๆเต็มไปหมด  แต่ก็เหมือนเดิมคือไม่มีใครที่ยั่งยืนกะผมสักคน  ที่ยังชัดเจนแน่นอนคือเก๋กะแบม  และพี่แก๋มที่แสนดียังมาหาผมสม่ำเสมอ  ผมก็ไม่ใครอีกแล้วจริงๆแม้กระทั่งเจนซึ่งผมชอบเธอมาโดยตลอด  แต่เจนไม่เหลียวแลผมอีกต่อไป  ผมมุ่งหน้าเข้ากวดวิชาและตำรา อ่านหนังสือๆๆๆๆ   

   "สวัสดีจ้าน้อง  ชื่อไรนะคะ  เราเจอหน้ากันในลิฟท์บ่อยๆ  แต่ไม่ค่อยได้ทักทายกัน"

   ผมยกมือสวัสดีพี่สาวหน้าตาน่ารักมากคนนึง  ทั้งสวยทั้งน่ารัก  ผมยาวตรงๆ  เข้ากับหน้าตาที่สวยหรูคมคาย  เธออยู่ในชุดนิสิตเรียบร้อย

   "สวัสดีครับพี่  ผมก้องครับ  พี่เพิ่งมาอยู่เหรอครับ..."

   "อืมมม..พี่เพิ่งมาอยู่  เมื่อมิถุนานี่เองจ้ะ  ลงมาเวลาเดียวกะก้องแทบทุกวันเลย  พี่ว่าเรานั่งรถเมล์ไปทางเดียวกันด้วย  บางทีก็เห็นเราที่ป้ายรถเหมือนกันนะ  อ้อ...ลืมไป  พี่ชื่อแอลนะคะ  อยู่ชั้น 17"
   "ครับพี่..  ถึงชั้นผมแล้วนะครับ ผมอยู่ข้างล่างพี่ชั้นนึงครับ  มีไรให้ผมช่วยบอกได้นะครับ"

   นั่นคือครั้งแรกที่พี่แอลเข้ามาในชีวิตผม  ทันทีที่เราทำความรู้จักกัน  เหมือนผมจะเจอพี่แอลบ่อยขึ้น  ลงลิฟท์ด้วยกัน ขึ้นลิฟท์ด้วยกัน  บางทีก็เจอพี่แอลที่ป้ายรถเมล์  จนเราเริ่มมีความคุ้นชินและสนิทสนมกันมากขึ้น  จนผมแลกเบอร์กะพี่แอล   แต่ผมไม่ได้หวังฟันพี่แอลนะครับ  แม้ว่าเธอจะสวยน่ารัก   ผมมีเป้าหมายในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยมากกว่าการจะหาผู้หญิงฟันไปเรื่อย

   "วิศวะ  จริงเหรอ  ที่ไหนอ่ะ"
   "ก็คงมหาลัยใกล้ รร ผมแหละครับ  พี่ก็เรียนที่นั่นไม่ใช่เหรอครับ" 
ผมสังเกตจากเครื่องหมายมหาลัยที่อยู่บนอก  และผมก็ค่อนข้างแน่ใจว่าเธอเรียนคณะที่ผมอยากเข้าด้วยเช่นกัน
   "ช่าย พี่อยู่วิศวะด้วย พี่เพิ่งเข้าปีนี้แหละ  พี่ถึงมาอยู่คอนโดนี้ไง"
   
   จากนั้น พอเจอกับพี่แอล  พี่เค้าถามผมเรื่องเรียนเป็นส่วนใหญ่  ติวที่ไหน กวดวิชาที่ไหน 

   "ความจริงพี่ก็ติวได้นะ เธอเชื่อหรือเปล่าหละ  เนี่ย...ไอ้เพื่อนๆพี่มันเปิดทีมติวเข้าวิศวะ  มันให้พี่ไปสอนคณิต  ยังคิดอยู่เลย  555 ขี้เกียจมีภาระ"
   "พี่ติวให้ผม...คิดเท่าไหร่ครับ  คือ...เดี่ยวๆอ่ะครับ  ผมว่าบางทีเรียนกะคอมแล้วมันไม่ค่อยหนุกอ่ะครับ"
   "ถ้าก้องเชื่อมั่นพี่  พี่ติวให้ฟรี... เอาไว้ติดวิศวะก่อนแล้วค่อยเก็บเงินแล้วกัน....ดีมั๊ย"
   "พี่ติวไรได้มั่งอ่ะครับนอกจากคณิต"
   "เออ ได้หมดแหละ ยกเว้นชีวะ  วิชาที่น่าเบื่อ  จำเท่านั้น  ใครเมม(โมรี่)เต็ม...มึงตาย 55555"
   
   ผมคิดว่าพี่แอลพูดล้อเล่น  แต่พี่แอลติวให้ผมฟรีจริงๆ  ผมเริ่มลองเรียนคณิตกะพี่แอล  พบว่าพี่แอลเทพมากกว่าโรงเรียนกวดวิชาอีก  เทคนิคแพรวพราวสารพัดในการทำโจทย์  ที่สำคัญกว่านั้นคือเป็นการเรียน "สด" แบบตัวต่อตัว  ใครมั่งไม่ชอบ  แต่ว่า...

   "พี่....เอ่อ...ผมเกรงใจพี่อ่ะ  พี่เก็บเงินผมเหอะ  เดี๋ยวผมจ่ายให้"
   พี่แอลยิ้ม...เป็นยิ้มที่น่ารักมาก
   "เอางี้ดีกว่า...  ก้องจดไว้นะ  พี่คิดชั่วโมงละ 200 ก็พอ  ถ้าเงินพอซื้อทัวร์ไปไต้หวันเมื่อไหร่  บอกพี่นะ  แล้วก้องซื้อทัวร์ให้พี่  พี่อยากไปไต้หวันมานานหละ"
   "อืมม์  ก็ได้ครับ  แล้ว เอ่อ...พี่ไปคนเดียวเหรอครับ..."

   ผมถามด้วยความซื่อๆโง่ๆ  แต่มันเป็นคำถามที่เข้าถึงความคิดพี่แอลได้...

   "บ้าเหรอก้อง ไปเที่ยวคนเดียวเนี่ย ใครเค้าทำ  สองคนสิ..ไปกะเธอไง...  5555 เธอต้องติดวิศวะก่อนนะ ถึงไปด้วยกัน"

   จากวันนั้นเป็นต้นมา พี่แอลตั้งใจสอนผมทุกกระบวนท่า  ผมหมายถึงเรื่องเรียนนะครับ  มันทำให้ผมเข้าใจทะลุปรุโปร่งหลายเรื่อง  ผมใช้เวลาตอนเย็นช่วง  ห้าโมงถึงหกโมงกะพี่แอลทุกวัน  สลับวิชากันไป  เราเริ่มสนิทสนมกัน  ผมเป็นคนซื้อขนมมาเลี้ยงพี่แอลทุกวัน  และบางวันผมก็ชวนพี่แอลมากินข้าวที่ห้องผม  พี่แอลได้รู้จักกับเก๋และแบม  ผมเล่าให้ฟังว่าเก๋และแบมคือใคร (ยกเว้นเรื่องนั้น) พี่แอลเลยขอให้เก๋และแบมช่วยพี่แอลทำความสะอาดห้องด้วย  พี่แอลจะให้เงินเพิ่ม ซึ่งเก๋และแบมไม่ได้ขัดข้องอะไร

   จนวันศุกร์แห่งชาติวันหนึ่ง  แล้วยังมีฝนตกหนักมาก น้ำท่วมหลายแห่งในกรุงเทพ  สุดยอดแห่งรถติด  ผมนั่งรถเมล์แต่หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงโดยไม่มีการขยับแม้แต่ 1 มิลลิเมตร   ผมลงเดินกลับบ้าน...

   "ก้องเหรอ  วันนี้ไม่ไหวแล้วอ่ะ  พี่ยังไม่ถึงไหนเลย  เดี๋ยวพี่จะเดินกลับบ้านแล้ว"
   "พี่แอลอยู่ไหนแล้วครับ  ผมอยู่สะพานหัวช้างครับพี่"
   "อ้าว หน้าพี่นิดเดียวเอง เดี๋ยวพี่กำลังข้ามแยกปทุมวันไป"
   "เออพี่..งั้นผมรอพี่ล่ะกันนะ  เดี๋ยวเดินไปด้วยกัน  ผมรอกลางสะพานนะพี่"
   "เฮ้ย..บ้าเหรอ ฝนตกหนักขนาดนี้ เดี๋ยวเปียกพอดี"
   "มันคงไม่เปียกไปกว่านี้แล้วครับ..."

   ผมเดินกลับกะพี่แอล  พี่แอลแม้มีร่มแต่ในตอนที่ฝนหนักขนาดนี้  ร่มพี่แอลมันดูเป็นภาระมากกว่าเป็นสิ่งช่วยเหลือ  ที่แย่คือเสื้อของพี่แอลไม่ช่วยปกปิดชั้นในของพี่แอลเลย  มันโดนน้ำจนเห็นเส้นสายที่รัดพี่แอลอยู่ข้างใน สายตาผมเห็นชัดว่ามันเป็นสีขาว  ผมเดินล้าหลังเพื่อช่วยปกปิดให้พี่แอล  แต่มันกลับกลายเป็นทำให้ผมคิดไปไกลถึงด้านหน้าของพี่แอล 

   "ทำไมเธอไม่มาเดินข้างๆกัน  เดินข้างหลังอยู่ได้"
   "รองเท้ามันเละแล้วพี่ เดินไม่ค่อยสะดวก"
   
   หกโมงกว่าแล้ว เรามาถึงคอนโดในสภาพที่ไม่ต่างจากการไปว่ายน้ำทั้งชุดนักเรียน
   "พี่แอล  อาบน้ำแล้วลงไปกินข้าวกะผมมั๊ย"
   "ไม่อ่ะ  เดี๋ยวพี่จะอาบน้ำสระผมแล้ว  ก้องซื้อไรมาฝากพี่แล้วกัน"

   ผมไม่ชอบกินข้าวคนเดียว  ผมเลยซื้อบะหมี่หมูแดงมาสองห่อกะจะขึ้นไปกินกะพี่แอล  พี่แอลแง้มประตูไว้ไม่ได้ล้อค  ผมเคาะและส่งเสียงเข้าไปก่อน

   "ผมมาแล้วพี่..."

   ไม่มีเสียงตอบ  ผมเข้าใจว่าพี่แอลน่าจะอยู่ในห้องอาบน้ำอยู่หรือทำไรสักอย่าง  ผมแกะห่อบะหมี่แล้วนั่งรอพี่แอล  รอจนครึ่งชั่วโมง พี่แอลไม่ออกมาจากห้อง

   "พี่แอล พี่แอล... อยู่มั๊ยเนี่ย  ทำไมยังไม่เสร็จอ่ะ  ผมหิวข้าวแล้ว"
   
   พี่แอลยังคงไม่ตอบ  ผมเดินไปเคาะประตู พี่แอลก็ยังคงไม่ตอบ  ผมคิดว่าพี่แอลเป็นอะไรไปหรือเปล่าเลยเปิดประตูเข้าไป  พี่แอลนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง  มีเพียงแค่ไฟที่หัวนอนเปิดอยู่เท่านั้น   พี่แอลหลับสนิทจนไม่รู้ว่าผมมายืนข้างตัวเธอ  นี่เป็นครั้งแรกที่ผมจ้องมองหน้าพี่แอลอย่างนาน  เอ๊ะ..พี่แอลก็น่ารักดีนี่หว่า...  ผ้าห่มพี่แอลแม้จะหนา แต่มันก็ยังปกปิดส่วนบนพี่แอลไม่ได้ทั้งหมด  ยังมีรอยนูนขึ้นมาบางส่วน  ในหัวผมนึกถึงเสื้อชั้นในสีขาวของพี่แอล  ตอนนี้ผมเริ่มงุ่นง่านขึ้นมามั่งแล้ว  แต่ผมไม่เคยคิดจะจัดการพี่แอลเลย  อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้...

   "พี่แอลๆ กินข้าวมั๊ยพี่..."

   พี่แอลขยับตัว  พร้อมกับสะบัดผ้าห่มหนาที่คลุมตัวอยู่ออกไป  คราวนี้สิ่งที่นูนอยู่ใต้ผ้าห่มก็เหลือเพียงแค่เสื้อยืดบางๆปิดมันอยู่แค่นั้น  มันแสดงถึงขนาดได้ชัดเจน   ผมเพิ่งสังเกตเห็นเม็ดเหงื่อที่คอพี่แอล  ผมเอามือจับที่หน้าผาก  โอ้โห  พี่แอลตัวร้อนยังกะไฟ...  อะไรวะเนี่ย  ทำไงวะเนี่ย  ผมงงไปหมด  ไม่เคยพยาบาลคนป่วยไข้  ผมหาผ้าขนหนูผืนเล็กมาชุบน้ำเช็ดหน้าให้พี่แอล  พี่แอลลืมตาขึ้นนิดนึง  พอเห็นเป็นผม...พี่แอลจับมือผมไว้

   "ขอบคุณก้อง  พี่เป็นไข้นิดหน่อย  ไม่กินข้าวหละ  ก้องกินไปนะ ลงไปแล้วล้อคประตูให้พี่ด้วย"

   ผมพยักหน้า  พี่แอลบิดตัวอีกครั้ง เสื้อยืดรัดตัวพี่แอลมากขึ้น มันกระชับตัวพี่แอลจนเห็นรูปร่างหัวนมนูนขึ้นมา  ผมต้องตัดสินใจว่าจะเอาไงต่อ ตอนนี้ถ้าจะไปต่อก็ได้..ถ้าถอยก็ได้  แต่พี่แอลยื่นมือมาดึงมือผมไว้...

   "ไม่เอาดีกว่า  เดี๋ยวพี่กินข้าวนิดหน่อยก็ได้  กินยาแล้วนอน..."

   พี่แอลลุกขึ้นมาอย่างโซเซมาก  ผมเข้าไปประคอง  พี่แอลเอามือโอบรอบคอทำให้ผมใกล้ชิดมาก  ตัวพี่แอลนิ่มจัง  กลิ่นของพี่แอลก็หอมด้วย  พี่แอลกินบะหมี่ไปห้าคำ แต่นั่งอยู่จนผมกินเสร็จ  จากนั้น ก็กินพาราไปสองเม็ดแล้วเข้าไปนอน  ผมเดินเข้าไปส่ง

"ก้อง... เอ่อ...ก้องอยู่เป็นเพื่อนพี่คืนนี้ได้มั๊ย  แต่สัญญาก่อนว่าจะไม่ทำไรพี่นะ... พี่เคยช้อคเพราะไข้สูง เดี๋ยวพี่ตายไป  ต้องมีใครอยู่เป็นเพื่อนสักคน"
   "เอ่อ... พี่...งั้น...ผมนอนข้างนอกนะ.."
   "บ้าเหรอเธอ  แล้วถ้าพี่ชัก  เธอจะเห็นมั๊ยล่ะ  มานี่เลย นอนข้างๆพี่..."



 

dee