มลทินดอกไม้-ตอนที่46



ลูกเนียงพยายามห่อไหลเข้าหากันแต่ไม่อาจทําได้มาก
ไปกว่าธรรมชาติของสังขารจะอํานวย ฐานเต้าสีขาวแพลม
ออกมาจากชายผ้าถุง รําไรจึงถูกเสียดสีด้วยมือสากหยาบหนา
ของเฉยโฉดเบาๆ

ปลายนิ้วของเขาที่ลูบไล้ไปมาแถวๆ เนินไหล่นั้นเหมือนปรานี
ความมีเมตตาของผู้ใหญ่กับเด็ก แต่ตรงส้นมือของเขามันกดเน้น
เรียกร้อง รุกเร้า

เด็กสาวเหมือนถูกต้อนเข้าไปจนมุมไม่มีทางเบี่ยงหลบ เนื้อตัว
พลอยอ่อนปวกเปียกหมดแรงต้านเหมือนลูกนกปีกอ่อน
แค่เห็นอสรพิษผงาดแม่เบี้ย ก็หมดเรี่ยวแรงจะขยับปีกบิน

"อะไรคะ"

เด็กสาวแข็งใจเอ่ยปากถาม แม้จะรู้ความต้องการของเขา
พลางหลบสายตาก่ำกร้าวซึ่งจ้องราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"ถ้าหากหนูถูกมันเอาไปขายซ่อง" เฉยโฉดไม่ตอบตรงคําถาม
ของลูกเนียง เขาเบี่ยงมาบรรยายสภาพอันน่าหวาดกลัวของชีวิต
ในซ่องเพื่อให้เด็กสาวหวาดกลัวมากขึ้น มือของเขาที่เคลื่อนไหว
หยุดนิ่ง แนบเอาไว้ตรงช่วงไหล่และฐานเนื้อเต่งขาว ถึงเด็กสาว
จะพยายามรวบชายผ้าถุงให้ขึ้นมาปิด ก็ไม่อาจผ่านมือของเขาไปได้

"ถ้าหนูโดนมันเอาไปขาย หนูรู้แล้วใช่ไหมอะไรจะเกิดขึ้น"
เขาเริ่มบรรยายช้าๆ ฟังดูแล้วมันน่ากลัวสําหรับลูกเนียง
"หนูจะต้องยอมรับแขก หนูเข้าใจ หรือเปล่าแขกหมายถึงอะไร"

เด็กสาวส่ายหน้าช้าๆ แบะปากด้วยความขยะแขยงเมื่อนึกไปถึงแขก
หน้าตาน่ากลัวหนวดเคราผมยาวรุงรัง แต่แล้วก็เข้าใจเมื่อได้ยิน
เฉยโฉดเอ่ยต่อ

"แขกในซ่องหมายถึงคนที่เข้ามาเที่ยว ไม่เลือกเจ็กจีนคนไทยหรือแขก
ไม่เลือกชั้นวรรณะ ไม่เลือกความสะอาดความสกปรก ขอให้มีเงิน
เป็นใช้ได้ หนูจะต้องยอมนอนกับมัน ยอมให้มันทุกๆ อย่าง
ตามที่มันต้องการ มันเสียเงินแล้วมันไม่ห่วงหรอกว่า หนูจะต้อง
เจ็บปวดทุกข์ทรมานแค่ไหน"

เด็กสาวนึกไปถึงความเจ็บปวดที่กําบังทํากับตน เพียงครั้งเดียวเท่านั้น
ก็เข็ดจนตาย แต่ถ้าโดนขายไปอยู่ในซ่องอย่างอาเฉยว่า มันจะกี่ครั้ง
ที่ต้องทนทุกข์ทรมานแบบนั้น ยังจําได้วันที่เจ้ากําบังมันทํากับตน
เลือดแดงๆ สดๆ ไหลทะลัก ถ้าหากไปอยู่ในซ่อง เลือดมิทะลักออกมา
จนหมดเนื้อหมดตัวเลยหรือ

"หนูรู้มั้ย บางคนที่เข้ามาเที่ยวในซ่อง มันมีเชื้อโรคติดตัวมาด้วย"
เสียงของเฉยโฉดเน้นให้น่ากลัวยิ่งขึ้นเมื่อเห็นแววตาของเด็กสาว
ออกอาการหวาด

"หนูรู้หรือเปล่า โรคอะไร"

ลูกเนียงส่ายหน้าด้วยความไม่รู้จริงๆ ไม่รู้แม้กระทั่งขณะนี้ฝ่ามือของเขา
มันกดลงมาหนักๆ ตรงจุดคาบลูกคาบดอก ระหว่างแก้มเต้ากับเนินไหล่

"ผู้ชายเรียกมันว่าโรคผู้หญิง ผู้หญิงเรียกมันว่า โรคผู้ชาย
มันเป็นโรคที่เกิดจากการสําส่อนคนแล้วคนเล่าที่ถ่ายเลือดเข้ามา
ในตัวของหนู เลือดในตัวของหนูจะกลายเป็นหนอง หนักเข้าถ้า
เอาไว้ไม่อยู่ มันจะทะลักออกมาตามตัว เน่าเฟะเขาเรียกว่าออกดอก
บางคนร้ายถึงขนาดแตกตรงต้นคอ กลายเป็นฝีประคําร้อย
แต่ว่าสาวๆ สวยๆ อย่างหนู เนื้อตัวยังใหม่ เจ้าของซ่องมันจะหายา
แก้กันเอาไว้ให้ แรกๆจะพอรับเอาไว้ได้ไม่มีอาการของโรคแสดง
ออกนอกจาก..."  เฉยโฉดแสร้งถอนใจหนักๆ

"นอกจากอะไรคะ" ลูกเนียงเอ่ยถามเสียงสั้นๆ
มันให้รู้สึกหวาดกลัวเสียเหลือหลาย

"นอกจากภายในของหนูน่ะสิ ก็อย่างที่อาบอก น่ะแหละ มันเสียเงินแล้ว
มันไม่บันยะบันยังหรอก เด็กสาวบางคนมดลูกพังยับไปหมด
บางคนถึงกับต้องตัดเอาออก"

ลูกเนียงหน้าเหยแม้จะไม่รู้ว่ามดลูกคืออะไร แต่ก็พอเข้าใจ
ว่ามันอยู่ในช่องท้อง

"บางคนเจ็บแทบตายก็ต้องยอมรับแขก ถ้าไม่ยอม จะถูกแมงดามันซ้อม
เด็กบางคนถูกขายเข้าไปในซ่องใหม่ๆ ไม่ยอมออกมานอนกับแขก
โดนมันซ้อม หรือไม่ก็โดนเอาน้ำร้อนๆ ราดจนหลังเป็นแผล
บางคนมันเตะจนเลือดออกทางปาก แรกๆ แขกอาจจะเป็นคนดี
สะอาด เพราะหนเป็นเด็กใหม่ค่าตัวแพง คนเงินไม่ถึงไม่มาเอา
หนูไปนอนด้วยหรอก แต่ต่อๆ ไป พอหนูกลายเป็นเด็กเก่า
ราคาค่าตัวลดลงไปเรื่อยๆ แขกก็จะต่ำลงไปด้วย แล้วหนูคิดดู
คนที่มาเที่ยวผู้หญิงราคาถูกๆ เป็นคนระดับไหน สกปรกโสโครกยังไง
บางคนเนื้อตัวเป็นหิต เป็นเกลื้อน แก้ผ้าออก มาง่ามขามีแต่ขี้กลาก
หายใจออกมาเหม็นเหมือนขี้ หนูจะต้องทนนอนกับคนพวกนี้
วันหนึ่งไม่รู้กี่คน ต่อกี่คน คนพวกนี้แหละที่จะเอาโรคมาใส่ตัวหนู"

ลูกเนียงรู้สึกตัวสั่นน้อยๆเหมือนกับจะเป็นไข้ เธอเชื่อว่ามันเป็นจริง
อย่างที่เขาพูดแน่นอน เคยรู้เหมือนกันว่าโสเภณีหมายถึงอะไร แต่ไม่
นึกว่ามันจะโหดร้ายทารุณกรรมกันถึงขนาดนี้ เด็กสาวนึกไปถึงใบหน้า
รูปร่างของผู้ชายบางคนที่ตนเคยเห็น บางคนหน้าตาช่างน่าเกลียดสกปรก
ฟันเหลืองเป็นคราบ ผ่านเข้าไปใกล้ๆได้กลิ่น ยังแทบจะอ้วก
แล้วคนพวกนี้แหละที่จะต้องไปนอนแก้ผ้าให้ขึ้นมาขย่มบนเนื้อตัว
กว่าจะเสร็จแต่ละคน แต่ละวัน แต่ละคืน ไม่รู้กี่คนต่อกี่คน

ลูกเนียงน้ำตาไหลรินออกมาเปื้อนแก้มแกม สะอื้นน้อยๆ

แค่นี้เฉยโฉดก็อ่านออกแล้วว่าเด็กสาวอยู่ในสภาพยอมจํานน
แต่คนอย่างเขามันระดับไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์ และก็เย็นพอที่จะไม่
ตะกรุมตะกราม เขาต้องการให้เครื่องมันร้อนยิ่งกว่านี้ ทั้งเครื่อง
ของตนและเครื่องของเด็กสาว ก่อนจะเคี้ยวคาวเนื้อสาวมันต้อง
เคี่ยวให้กลิ่นคาวหอมออกมาได้ที่เสียก่อน ของพรรณนี้ก่อนจะเสพ
มันต้องผ่านการบ่มเพาะ ถึงเนื้อสาวจะขาวแน่นเต็มถังเฉยโฉด
ที่ยังไม่ผลีผลาม เมื่อจะเสพกันแล้วมันต้องให้งามงันไปด้วยกันทั้งสอง
แม้วัยจะเป็นรองแต่ความคล่องมันเหนือกว่าหลายช่วง และเมื่อจะเสพกัน
แล้วต้องทําให้มันติดชนิดที่จะขาดตนไปเสียมิได้...เฉยโฉดวางงาน
เอาไว้ในระยะยาว

"อาขา" ลูกเนียงปล่อยมือขวาจากชายผ้าถุงมาจับแขน
ที่หนาไปด้วยขนของเขา
"ทําไมเหรอ"
"อาต้องช่วยหนูนะ" เด็กสาวเขย่าแขนของเขา เบาๆ ตอนนี้เธอ
เห็นเฉยโฉดเหมือนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เหมือนพระเจ้า เหมือนใครก็ตาม
ที่จะสามารถช่วยเธอให้พ้นจากขุมนรกตามคําบอกกล่าวของเขาได้
ลูกเนียงเชื่อว่ามันต้องเป็นเช่นนั้นจริงๆ และตนเอง
กําลังจะโดนพาไปสู่สภาพนั้น

เด็กสาวไม่ค่อยได้รู้เรื่องราวของโลกภายนอกเท่าไร เนื่องจาก
โดนปิดกั้นด้วยความคิดของเทียมบัวผู้เป็นแม่ ต่อมาโลกของกาม
ถูกเปิดเผยขึ้นโดยเจ้ากําบัง มันทําให้เธอรู้จัก รู้รส ความซ่าน
ในเบื้องแรก ความทารุณในเบื้องหลัง บัดนี้อีกโลกหนึ่งที่เธอได้รู้
คือโลกของโสเภณี เป็นโลกที่ผู้หญิงต้องยอมให้ใครก็ได้เข้ามาขุด
เข้ามาฟัด เข้ามาเฟ้น เอาตามอําเภอใจ และขับถ่ายโรคร้ายระบาย
เอาเข้ามาในตัว เข้าไปหมักเน่าอยู่ในซอกกลีบเนื้อซ้ำแล้วซ้ำเล่า
คนแล้วคนเล่า มันช่างน่าหวาดกลัวเสียจริงๆ

"อาต้องช่วยหนูนะ" ลูกเนียงเขย่าแขนของ เขาซ้ำเมื่อเห็นเขานิ่งเงียบ
"อาบอกแล้วว่าจะช่วย อาก็ต้องช่วย อาจะไม่ยอมให้มันเอาหนู
ไปขายซ่องเด็ดขาด คอยดูอาก็แล้วกันว่าจะพูดจริงไหม"
ซุ่มเสียงของเขาเปลี่ยนจากน่ากลัว มันกังวานชวนให้เกิดความศรัทธา

เด็กสาวยันร่างลุกขึ้นนั่งขยับผ้าถุงขมวดปม เหนือราวนม
แล้วกราบลงบนหน้าอกของเขา

"หนูขอบคุณค่ะ"

เขาจับไหล่ทั้งสองของเด็กสาวยันร่างของเธอออกไปเบาๆ
"หนูไม่ต้องทําอย่างงี้หรอก"
"ก็อา...อาเป็นผู้มีพระคุณกับหนู" แววตาใสบริสุทธิ์ของลูกเนียง
ประสานแววเจ้าเล่ห์
"ความจริง...อา....อาไม่อยากจะพูด" เฉยโฉดแสร้งก้มหน้า
หลบสายตาเด็กสาว
"อาจะพูดอะไรคะ"
"พรุ่งนี้อาจะพาหนูไปส่งบ้าน"
"ขอบคุณค่ะ" ลูกเนียงนึกไปถึงบ้าน นึกไปถึงพ่อ และก็อดที่จะซาบซึ่ง
ความดีของอาเฉยเสียมิได้ เธอเชื่ออย่างสนิทใจทุกอย่าง
ที่เขาได้ทําไปนั้นด้วยความจําเป็นเพราะกําบังคนเดียวเป็นต้นเหตุ
คนๆ นี้ มันร้ายกาจมาก

"หนูจะให้สิ่งที่อาขอสักอย่างได้มั้ย"

ความคิดที่เตลิดไปถึงเรื่องความหวาดหวั่นภายในซ่องหวนกลับมา
ทันทีถึงความหมายของคําพูดจากอาเฉย ลูกเนียงพยายามเบี่ยงตัว
ออกจากสองมือของเขาที่เกาะกุมไหล่เอาไว้ด้วยสัญชาตญาณ
แต่ก็ไม่อาจหลุดออกมาจากมือของเขาได้ เขาจับไว้เบาๆ
ไม่ได้อยู่ในสภาพของการบีบบังคับ

"อา...  อาต้องการอะไรคะ"  เด็กสาวเบือนหน้าหลบสายตาของเขา

"หนู...หนูคงไม่เต็มใจที่จะให้กับอา"

เฉยโฉดลูบไล้ที่ไหล่เบาๆ ระเรื่อยมาตามซอกคอหลังซอกหู
และสอดเข้าไปใต้เส้นผมตรงท้ายทอย จนถึงหลังลาดอิ่ม

ไม่ต้องขยายความให้มากกว่านี้ ลูกเนียงก็รู้แล้ว ว่าเขาต้องการอะไร

เด็กสาวหลับตาเบือนหน้าเล็กน้อย...
ริมฝีปากเผยอดูไม่ออกว่ายิ้มหรือเหยียด สองขาพับเพียบเข้าหากันแน่น
สองมือยกขึ้นกอดอกราวกับจะกลัวเลือดเนื้อที่อิ่มเต็มเต้ามันจะหกออกมา..
บอกไม่ถูกว่ามีความรู้สึกอย่างไรกับเขา

เฉยโฉดหยุคลูบคลําปล่อยมือจากร่างของเด็กสาวที่หลับตา
กอดอกพับเพียบหนีบสองขาแน่น แต่ผ้าถุงสีดําเก่าๆ มันก็สั้น
เสียจนรั้งเลยหัวเข่าเห็นไรขนอ่อนๆ เหนือเข่า

เฉยโฉดแสร้งถอนใจเบาๆ พอให้เด็กสาวได้ยิน

"อาไม่ขืนใจหนูหรอก ถ้าหนูไม่เต็มใจที่จะให้อา อา..ก็ไม่เอา"
เสียงของเขาเหมือนจะน้อยใจ

อดไม่ได้ที่จะมองดูอกตันจนตูม ถึงจะถูกกอดเอาไว้ด้วยแขนยาวๆ
ขาวๆ แต่มันก็ปิดไม่มิดมันทําท่าราวกับจะถลันออกมาจากผ้าสีดําเก่าๆ
ถึงผ้ามันจะเก่าแต่มันก็ไม่ผิดอะไรกับผ้าขี้ริ้วห่อทอง เนื้อตรงนั้น
มันเป็นเนื้อทอง ไม่ใช่ทองเฉพาะเนื้อหน้าอก มันทองไปหมดทุกส่วนสัด
เฉพาะตรงหน้าขา มันทองลูกบวบชัดๆ

ทุกส่วนของเด็กสาวเฉยโฉดได้เห็นมันแล้วจนหมดสิ้น แต่มันจะมีค่า
อะไรเพียงแค่เห็นด้วยตา ถึงจะสัมผัสแตะต้องได้บ้างแต่ก็ไม่มันย่อง
เหมือนได้สอดเข้าไปในซอก ได้สูดดูดกิน ด้วยลิ้นและปาก
ได้ใช้เนื้อของตัวเข้าไปรีดเอาเลือดเนื้อของเด็กสาวตรงเนื้อทองลูกบวบ

สําหรับลูกเนียง....ครั้งแรกที่เขานวดเฟ้นให้เธอ เห็นว่าเป็นเรื่อง
ของความช่วยเหลือธรรมดายิ่งเขาบอกว่าจะพาไปส่งบ้าน ยิ่งทวีความ
นับถือเขามากยิ่งขึ้น เพราะการโดนนําเอาไปขายซ่องมันน่ากลัวเสีย
เหลือเกิน มาบัดนี้ เด็กสาวรู้แล้วเขาต้องการอะไร เหมือนเขาจะเรียกร้อง
สิ่งตอบแทน ค่าจ้าง เพื่อพาตนไปสู่อิสระ

หนแรกที่โดนเจ้ากําบังมันเขมือบเอาจนแทบคลานกลับมาห้อง
นั่นเพราะความไร้เดียงสา เพราะความไม่รู้...ไม่รู้ว่า
การกระทําเช่นนั้นมันคืออะไร...

แต่เดี๋ยวนี้รู้แล้ว...

ลูกเนียงรู้สึกว่าเป็นข้อเรียกร้องที่เกินไปหน่อย

อาเฉยไม่ใช่รองพล...รูปร่างหน้าตาตลอดจนวัยเทียบกันไม่ได้

เป็นคนแปลกหน้าที่เพิ่งได้พบเห็น แต่ว่าเขามีความปรารถนาดี
บัดนี้ความปรารถนาดีมันเปลี่ยน รูปมันเผยโฉมออกมาชัด

หากไม่ให้เขาล่ะ...คิดถึงบ้าน...คิดถึงการถูกขายเข้าไปอยู่ในซ่องแล้วใจหาย
ลูกเนียงค่อยๆ ปรือตา มองดูใบหน้าของเขา เหงื่อกาฬมันออกมาให้เห็นชัด
มันถูกผลักดันออกมาด้วยความตหื่นกระหาย เฉพาะดวงตา...

ลูกเนียงกอดหน้าอกเอาไว้แน่นกลัวเขาจะกระชากผ้าถุงที่ทั้งเนื้อทั้งตัว
มีอยู่ผืนเดียวออก

ความไม่พร้อมทําให้เกิดความกลัว กลัวเจ็บ เหมือนที่เคยรู้รสชาติ
มาจากเจ้ากําบัง

ร่างของเขาหนาแน่นกว่าเจ้ากําบังมากนัก แม้ขนตามหน้าอกท่อนแขน
ท่อนขาดลอดจนเส้นผมจะมีสีขาวแซมออกมาบ้าง แต่ก็ดูแข็งแรงกว่า
กําบังเยอะ กําบังตัวมันใหญ่ แต่มันบวมฉุๆ ไม่แน่นเหมือนเขา
ตนจะมีเรี่ยวแรงรับไหวหรือ...เด็กสาวหลับตาลงอีกครั้งหายใจ
อ่อนระโหย อ่อนเปลี้ย หมดเรี่ยวแรงจะขยับเขยื้อน อ่อนไปหมด
เหมือนกระดูกก็หมดความแข็งจะเป็นโครงค้ำเนื้อหนังเอาไว้ได้

แต่แล้ว...ความหวังที่มองไม่เห็นก็เริ่มปรากฏขึ้นมาเลือนราง
เมื่อได้ยินเสียงเขาพูดเบาๆราวกับเห็นลําปลายแสงลิบๆ
บอกทาง ออกปลายอุโมงค์หลังจากพบทางตันอยู่นาน

"หนูไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไร อาไม่ว่า อาไม่ต้องการบังคับใจหนู
แต่ว่าอาขออะไรสักอย่างหนึ่งได้มั้ย"

"อะไรคะ" เด็กสาวปรือตาขึ้นมองหน้าเขาอีกครั้ง
มันก็ยังเป็นหน้าเดิมไม่เปลี่ยนแปลงความรู้สึกภายใน
แต่คําพูดของเขามันเปลี่ยนไปเป็นว่า

"ขอให้อาได้แตะต้องแต่ภายนอกเท่านั้น"
"อา...อาหมายความว่า..."
"อาจะไม่ทําเหมือนที่กําบังเขาทํากับหนู แต่อาขอหนูแต่ภายนอก
ไม่ล่วงเกินไปกว่านั้น"

ลูกเนียงบีบกลีบเนื้อทองลูกบวบเข้าหากันแน่นโดยอัตโนมัติเมื่อเขาพูดถึง
คําว่าล่วงเกิน...แต่เขาบอกจะไม่ล่วงเกินไปกว่านั้น

เขายกมือขึ้นจับไหล่ทั้งสองของลูกเนียงอีกครั้ง... "ได้มั้ย"

ลูกเนียงหลับตาลังเลไม่รู้จะตอบอย่างไรดี แต่ก็ไม่กล้ากระดิกตัว
กลัวจะกลายเป็นส่ายหน้าปฏิเสธ ถึงอย่างไรมันก็ยังดีกว่าปล่อยให้
เขาเข้าไปล้วงถึงตับไตไส้พุงจนเลือดพุ่งกระฉูดเหมือนที่เจ้ากําบังทํา...
เขาต้องการเพียงภายนอก...มันหมายถึง...กอดจูบลูบไล้...
ความเกลียดความกลัวไม่มี กลายเป็นความอาย ใบหน้าที่ซีดเซียว
เหมือนใครทําสีชมพูอ่อนๆ หกรอเปื้อนหน้าเป็นปฏิกิริยาธรรมชาติ
ของเด็กสาวที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว

มันพอๆ กับปฏิกิริยาของคนแข็งแรงอย่างเฉยโฉด...ฉมวกโฉด
ของเขาทะลึ่งโลดออกมาจังก้าอยู่ในกางเกงหนาขาสั้น ไม่ผิดอะไร
กับสัตว์ร้ายพันธุ์ดุมองเห็นเหยื่อกระโจนพรวดจนโซ่ที่ล่ามคอเอาไว้ตึง
เขม็ง กระนั้นก็ยังขู่คํารามจะกระโจนให้หลุดเพื่อขย้ำเหยื่อที่มองเห็น
อยู่ตรงหน้าให้ได้ คนเป็นเจ้าของมันรู้ดีว่าถ้าปล่อยให้หลุดออกมา
ในช่วงนี้เหยื่อโดนขม้ำเหลวเละแน่ๆ จึงต้องพยายามปรามมันเอาไว้

"ได้มั้ย"   เขาเขย่าสองไหล่ของเด็กสาวเบาๆ
"ขอให้อาแต่ภายนอกเท่านั้น"

ลูกเนียงขบกรามแน่นไม่กล้าลืมตาไม่ใช่กลัวที่จะเห็นใบหน้าของเขา
แต่เป็นความอาย..
"เชื่ออาสิ อาขอแต่ภายนอกเท่านั้น" เฉยโฉดพูดเหมือนกระซิบเบาๆ
"อาไม่มีสมรรถภาพแล้ว มันตายด้านไปนานแล้ว มันไม่ยอมทํางาน"

เฉยโฉดกัดริมฝีปากของตนเองแน่นและแรง จนเจ็บ เจ้าสัตว์ร้าย
ที่พร้อมจะกระโจนทะยานออกมาจึงลดตัวลงได้ เพื่อให้สมเหตุผล

"เชื่ออาเถอะ มันทําอะไรไม่ได้อีกแล้ว มันไม่มีอันตรายสําหรับหนูหรอก"

ไร้เดียงสา บริสุทธิ์อย่างลูกเนียงก็ยังไม่เข้าใจ อยู่ดีว่าเขาหมายถึงอะไร
จนกระทั่งได้ยินคําพูดจากเขาอีกครั้งว่า

"ของมันไม่ขึ้นแล้ว"

ลูกเนียงจึงเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร เพราะช่วงขณะที่เธอถ่ายรูป
เปลือยกายกับเจ้ากําบังหน่อเนื้อของ มันอ่อนปวกเปียก คําว่า
"ของไม่ขึ้นถ่ายไม่ได้" จึงผ่านเข้ามาในความจําของเด็กสาว
ตอนนั้นเจ้ากําบัง ต้องใช้เวลาปลุกอยู่นานกว่าของจะขึ้นถ่ายภาพได้

ลูกเนียงค่อยๆ ปรือตาขึ้นอีกครั้งมองไปที่ของๆ เขา...มันไม่ขึ้นจริงๆ
อย่างเขาว่า เป้ากางเกงแนบเนื้อ ไม่มีร่องรอยอะไรดุนดัน

เหตุนี้เอง เขาจึงขอแต่เพียงภายนอก ไม่เข้าไปล่วงเกินถึงภายใน
ซึ่งคิดแล้วยังอดเสียวไส้ไม่หาย มันเจ็บปวดเจียนตายกว่าเจ้ากําบัง
จะเรียกเอาเลือดออกมาได้

เขาขอแต่ภายนอก..ถึงจะภายนอกก็เถอะ เจ้ากําบังมันบดมันขยี้ขยํา
มันกดทับ ดันหน้าขาจนชา และปวด สองเต้าระบม ปากคอโดนมันกัด
ฟัดจนเยินไปหมด

เขาก็คงจะทํากับตนในแบบนั้นเช่นกัน...

"เชื่ออาเถอะ ไม่เจ็บปวดอะไรหรอก อาขอแต่เพียงภายนอกเบาๆ"
"หนู...หนูกลัว" ลูกเนียงแข็งใจบอก
"กลัวอะไร" เขาใช้มือลูบศีรษะลูกเนียงเบาๆ เป็นเชิงปลอบ
"กลัวเจ็บ"
"อาไม่ทําให้หนูเจ็บหรอก ถ้าเจ็บหนูบอกอา อาจะเลิกมันทันที"

เฉยโฉดปล่อยให้ความเงียบเข้ามาครอบงําเพื่อเปิดโอกาส
ให้เด็กสาวคิด ความจริงมาถึงบทนี้ก็แทบไม่ต้องเปิดโอกาสอะไร
ให้อีกแล้ว แต่มืออาชีพอย่างเขามันเหมือนพรานล่าสัตว์ชั้นเยี่ยม
รู้สัญชาตญาณของสัตว์แต่ละชนิคว่าควรจะใช้วิธีไหน

"ตกลงนะ" เขากระซิบเบาๆ หลังจากปล่อยให้เงียบไปชั่วครู่

ไม่มีเสียงตอบจากเด็กสาว วาวแววตาถูกปิดสนิท ริมฝีปากเม้มแนบชิด
สองมือที่กอดอกรัดแน่นเข้า สีชมพูอ่อนๆ เริ่มกระจายมาอยู่แถวๆ ใบหู
ช่วงไหล่ เนื้อเหนือหน้าอก

สองมือของเฉยโฉดเริ่มคลึงเค้นที่สองไหล่ของ เด็กสาวเบาๆ ไม่จําเป็น
ต้องฟังคําตอบของเด็กสาวอีกแล้ว เฉยโฉดเริ่มบทเจ้าเล่ห์ของตนทันที

เขารั้งร่างของลูกเนียงเข้ามาหา รู้สึกถึงการขัดขืนเล็กน้อยแต่ไม่อาจ
ทานเขาได้ สิ่งที่เขานําเข้าไป ก่อนคือปาก...เพียงกระทบเท่านั้น..
ริมฝีปากของเด็กสาวก็เบี่ยงออก
"ทําไมล่ะ" เขาถามเบาๆ
"อา...อาดับไฟก่อนเถอะค่ะ"
"หนูต้องการอย่างงั้นเหรอ" เฉยโฉดพูดด้วยเสียงธรรมดา
แต่หัวใจกระหยิ่ม
"ค่ะ" เด็กสาวตอบโดยไม่ยอมลืมตา

ในห้องพลันมืดลง มีเพียงแสงไฟจากรั้วข้างนอกแทรกแสงเข้ามารางๆ

เฉยโฉดขยิบตาเพื่อให้ชินกับความมืด... ครู่เดียวก็เห็นสีขาวของเนื้อสาว
ตัดผ้าถุงสีดํารางๆอยู่บนเตียง เขาเดินจากสวิตช์ไฟเข้ามาหา...

ลูกเนียงได้ยินเสียงเตียงลั่นและไหวด้วย น้ำหนักตัวของเขา...
มือหยาบหนาของเขาลูบไล้ที่ท่อนแขนเบาๆ ความสากด้านตัดกับเนื้ออ่อนๆ

สองมือของเขาเปลี่ยนมาจับสองมือของลูกเนียงปลดออกจาก
การกอดกุมหน้าอกเอาไว้ เธอแข็งขึ้นเพียงนิดเดียว
ก็ไม่อาจทานแรงของเขาได้ สองมือของเขาสอดเข้า
ใต้สองรักแร้ รั้งสองไหล่ของเธอเข้าไปหา มันแผ่วเบา อ่อนโยน
ผิดกับรูปร่างของเขา...พลัน...ริมฝีปากของเธอ ก็ถูกประกบ
ด้วยริมฝีปากของเขามันแผ่วเบา ด้วยการดูดกินเหมือนเด็ก
ค่อยๆดูดกินไอศกรีม ด้วยความเสียดายเกรงว่าจะหมดเร็ว

เขากระชับร่างของหล่อนเอาไว้ หน้าอกของเขาเคลื่อนไหว
ด้วยความชํานาญ...ชายผ้าที่ขมวดเอาไว้บนหน้าอกของเธอจึงค่อยๆ
เคลื่อนขมวดออก มันค่อยๆ หลุดลื่นลงไปต่ำเมื่อไม่มีเนินเนื้อหน้าอก
รองรับ ต่ำลงไปก็เป็นหน้าท้องแบนราบ มันจึงไปกองตนเอง
อยู่ตรงหน้าตัก  อกของเด็กสาวจึงรับแผงอกหนาไปด้วยขน
ของเขาเอาไว้เต็มทรวง...

เขาเกลือกริมฝีปากไปมาเบาๆ พร้อมกับอกหนาของเขาซัดส่าย
ปลายขนนุ่มๆ ของเขาจึงเสียดสีกับเนื้อตูมยอดต้อย...สองมือที่สอด
ผ่านใต้รักแร้มาโอบหลังลูบไล้ไปมา

นักต่อสู้ผู้สําเร็จในชีวิตเพราะสามารถค้นพบ ศักยภาพของตนเอง
แล้วนําเอาออกมาใช้ได้อย่างเหมาะสม ผู้พบความสําเร็จทุกอาชีพ
ทุกสาขา ส่วนมากจะแสวงหาเอาสิ่งที่ดีที่สุดซึ่งตนมีอยู่ออกมาได้

กามกิจก็เช่นกัน ผู้จะพบความสําเร็จต้องรู้จัก นําเอาสิ่งที่ดีที่สุด
ซึ่งตนมีอยู่ออกมาใช้ แต่นอกจากนําเอาของตนออกมาใช้แล้ว
ยังต้องรู้จักปลุกเอาประกายแก้วของคู่เสพสมออกมาให้สอดคล้อง
กลมกลืน กับสิ่งที่ตนมีอยู่ด้วย

เฉยโฉดไม่ค่อยพลาดในเรื่องนี้ อ่อนโลกอ่อนวัยอ่อนประสบการณ์
อย่างลูกเนียงหรือจะมาสู้อะไรเขาได้ ไม่นานเท่าไร...
เขาก็จุดประกายของเด็กสาวติด

กลิ่นคาวของเนื้อสาวเริ่มโชยชายออกมาก่อน จากลมหายใจ
ต่อจากนั้นจึงซึมออกมาทางผิวหนัง

ราคะเริ่มส่งสารออกมาด้วยการเคลื่อนไหว สนองรับ

การสัมผัสของเขาแผ่วเบาแต่มันเข้าลึก
เพราะการผัสสะเข้าตรงตามจุดเร้า

แขนของเด็กสาวเริ่มออกอาการโอบรัดร่างของเขาราวกับค่อยๆ
ขมวดเข้าหากันทีละน้อยๆ

"เดี๋ยวก่อนนะหนู" เขาผละร่างออกจากเด็กสาวเล็กน้อยพร้อม
กับเอามือปลดแขนของเธอที่รัดหลังเขาไว้ออก
"คะ...?"   เด็กสาวถามได้เพียงแค่นี้
"เอาผ้าออกก่อน"
"ผ้าใคร"
"ผ้าหนูน่ะสิ"
"อย่าค่ะ....โธ่....อา...."
ผ้าถุงหลุดออกไปจากตัวด้วยมือของเฉยโฉด

เด็กสาวรีบล้มตัวลงนอนคว่ำหน้า สองมือหงาย พาดบนหมอนเก่า
คร่ำคร่ารองรับใบหน้าของตนเอาไว้ แม้จะมืด แต่ก็ยังอดอายไม่ได้
เมื่อนอนคว่ำในสภาพนี้ สะโพกสองแก้มจึงถูกดันขึ้นมาสูง...

ลองอยู่ในท่านี้..ก็เสร็จเฉยโฉดเท่านั้นเอง

เจอพรานชั้นเซียนแบบนี้ มีหรือกวางน้อยจะรอด

ลีลาดีมากครับ บรรดาลุงทั้งหลายพากันเอาใจช่วย แม้จะแอบประท้วงว่า ชักช้า กว่าพร้าจะออกจากฝัก แต่ก็แลกด้วยความละมุนครับ ลูกเนียงจะได้มีความสุขกับเซกฅ์บ้าง บางทีอาจติดใจจนกลับมาหา แม้จะมีรองพลแล้ว อาเฉยอย่าตายก่อนก็แล้วกัน

เจอลีลาเซียนไป น่าจะติดใจเซ็กก็คราวนี้แหละ

หมดสิ้นกันละคราวนี้ลูกเนียงเจอของจริงที่ชั้นเชิงเหนือกว่ามากไม่เหมือนบังที่เอาแรงเข้าว่า ดูท่าผ่านคืนนี้ไปน่าจะติดใจแล้วเป็นแน่แท้

เฉยโฉดเจ้าเล่ห์​ แถมใจเย็นอีก

ไหนๆลูกเนียงก็จะโดนอีกครั้ง ก็สู้ยอมให้ จิ้งจอกเฒ่าเฉย  มันปลุกเร้าไปดีกว่าให้อารมณ์มันครุกกรุ่น จนลืมความเจ็บที่โดนครั้งไอ้บังมันทำ ดีกว่า  ลุ้นว่าจะมีใครมา ช่วยเนีนงไหม  แววรัตนฺยังเกือบไม่รอดทั้งๆที่ มีการวางแผนการช่วยเหลือมาแล้ว แต่ลูกเนียง สิ ใครจะมาช่วย จะติดใจไอ้ดฒ่าเฉยแน่ๆ  รองพล จะรักจริงเพียงแค่ผ่านราคีไม่ได้หรือเปล่า

นุ่มนวล เบาๆ ทำให้ลูกเนียนติดใจเลย ตาเฉย

งานนี้ลูกเนียงได้รับรู้ประสบกามจริงๆแล้ว  รอเอาใจช่วยอยู่

เสือร้ายจะค่อยๆขย้ำกินสมันสาว