ค่ำคืนแรกในเชียงใหม่ของนายแพทย์ภัทร ภูวดล ไม่ได้เริ่มต้นที่ร้านกาแฟสุดเก๋หรือบนดาดฟ้าของโรงแรมหรูอย่างที่เขาเคยจินตนาการไว้ แต่มันกลับเริ่มต้นขึ้นท่ามกลางเสียงจอแจและกลิ่นหอมของเครื่องเทศล้านนา ณ ลานกิจกรรมของโรงพยาบาลประจำจังหวัด ที่ซึ่งเขาและเพื่อนแพทย์รุ่นน้องเพิ่งจะย้ายมาประจำการ

งานเลี้ยง "อำลาอาวุโส ต้อนรับน้องใหม่" ในรูปแบบของวงกินเลี้ยงขันโตก ถูกจัดขึ้นอย่างอบอุ่นและเป็นกันเองจนเกินกว่าที่ศัลยแพทย์หนุ่มผู้คุ้นชินกับบรรยากาศการแข่งขันอันเคร่งขรึมของโรงพยาบาลเอกชนในกรุงเทพฯ จะปรับตัวได้ทัน แสงไฟสีนวลจากโคมล้านนาหลากสีสาดส่องลงมา อาบไล้ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของผู้คนให้นุ่มนวลลง เสียงสะล้อซอซึงที่อ่อนหวานลอยคลอมากับสายลมเย็นๆ ปัดเป่าความเหนื่อยล้าจากการเดินทางได้เป็นอย่างดี

"คนเยอะดีนะครับพี่ภัทร ดูอบอุ่นดีจัง" นายแพทย์ต้นกล้า หรือ "หมอต้น" แพทย์ใช้ทุนปีหนึ่งที่ติดตามเขามาเอ่ยขึ้น พลางตักแกงฮังเลเข้าปากด้วยความเอร็ดอร่อย "อาหารก็ลำขนาด!" "เพิ่งมาถึงวันแรกก็เรียนรู้คำเมืองแล้วเหรอไอ้นี่" หมอภัทรส่ายหัวอย่างเอ็นดู

เขายกแก้วน้ำสมุนไพรขึ้นจิบ กลิ่นตะไคร้จางๆ ช่วยให้รู้สึกสดชื่นขึ้นบ้าง สายตาคมกริบภายใต้กรอบแว่นที่ดูภูมิฐานกวาดมองไปรอบๆ อย่างพินิจพิเคราะห์ เป็นนิสัยของศัลยแพทย์ที่ต้องประเมินทุกสถานการณ์ เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสิ่งแปลกปลอมในวัฒนธรรมองค์กรที่ดูสนิทสนมกันราวกับเป็นครอบครัวใหญ่ ต่างจากโลกที่เขาจากมาซึ่งทุกนาทีคือการแข่งขันและพิสูจน์ตัวเอง

แล้วเสียงจากพิธีกรบนเวทีก็ดังขึ้น ปลุกเขาจากภวังค์

"และลำดับต่อไป! ขอเชิญพบกับการแสดงฟ้อนเล็บอันอ่อนช้อยงดงาม ที่จะทำให้ค่ำคืนนี้ของทุกท่านสดใสยิ่งขึ้น โดยทีมพยาบาลคนสวยจากวอร์ดศัลยกรรมของเราค่า!"

เสียงปรบมือและเสียงโห่ร้องแซวดังขึ้นรอบทิศ ภัทรเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างไม่ใคร่จะใส่ใจนัก เขาคาดหวังจะได้เห็นการแสดงตามประเพณีที่สวยงามแต่ก็คงจะผ่านไปเหมือนสายลม...

แต่แล้ว...ทุกอย่างรอบตัวพลันเคลื่อนไหวช้าลง

ในวินาทีที่กลุ่มนางรำเคลื่อนตัวออกมาสู่ใจกลางลาน แสงไฟทุกดวงดูเหมือนจะพร้อมใจกันสาดส่องไปที่ร่างระหงร่างหนึ่งเป็นพิเศษ

ในกลุ่มนางรำที่งดงามไม่แพ้กัน เธอกลับโดดเด่นออกมาอย่างน่าประหลาด ความสูงราวร้อยหกสิบห้าเซนติเมตรของเธออาจไม่ใช่ระดับนางแบบ แต่กลับดูสง่างามและสมส่วนอย่างที่สุด ชุดพื้นเมืองสีทองที่รัดรูปพอดีตัว ขับเน้นส่วนเว้าส่วนโค้งของร่างกายได้อย่างน่าทึ่ง หน้าอกที่อิ่มเต็มภายใต้ผ้าสะไบสีทอง เอวคอดกิ่วที่ขยับไหวอย่างนุ่มนวล...

แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจของภัทร... ศัลยแพทย์ผู้เยือกเย็นที่เคยลงมีดบนหัวใจของคนไข้มานับครั้งไม่ถ้วน... ต้องเต้นผิดจังหวะเสียเอง คือช่วงเวลาที่เธอบิดเอวและยักย้ายสะโพกไปตามจังหวะกลองที่เริ่มเร่งเร้า

สะโพกที่กลมกลึงงอนงามภายใต้ผ้าซิ่นผืนนั้น... มันเคลื่อนไหวอย่างมีชีวิตชีวา เป็นวงโค้งที่สมบูรณ์แบบและยั่วยวนอย่างถึงที่สุด ทุกการก้าว ย่าง และส่ายสะโพก เหมือนจะส่งแรงสั่นสะเทือนบางอย่างตรงเข้ามาปะทะที่กลางอกของเขา ปลุกสัญชาตญาณดิบที่หลับใหลให้ตื่นขึ้นมาอย่างรุนแรง

เขาจ้องมองเธอไม่วางตา ลืมสิ้นซึ่งเสียงรอบข้าง ลืมแม้กระทั่งการหายใจ

และในจังหวะหนึ่งที่ท่วงท่าร่ายรำทำให้เธอต้องหันหน้ามาทางโต๊ะของเขา... ภัทรสาบานได้เลยว่าดวงตาคู่สวยคู่นั้นสบเข้ากับตาของเขาผ่านเลนส์แว่น และริมฝีปากอิ่มเคลือบลิปสติกสีชมพูระเรื่อนั้น...ก็ปรากฏรอยยิ้มบางๆ ขึ้นมา

รอยยิ้มที่เหมือนจะส่งตรงมาให้เขา...และเขาเพียงคนเดียว

หัวใจของเขาหล่นวูบ แรงดึงดูดทางกายที่ดิบเถื่อนและทรงพลังซัดเข้าใส่จนเขาตั้งตัวไม่ติด ความรู้สึกนี้มันไม่ใช่ความชื่นชมในความสามารถเหมือนที่เขาเคยมีให้ "ไอริน" แพทย์หญิงคนรักเก่า แต่มันคือความปรารถนาล้วนๆ ความต้องการที่จะได้สัมผัส ได้ครอบครอง

หลังการแสดงจบลงด้วยเสียงปรบมือเกรียวกราว ภัทรนั่งไม่ติดเก้าอี้ เขาเห็นร่างระหงในชุดสีทองเดินหายเข้าไปหลังเวที ก่อนที่พยาบาลนางรำคนอื่นๆ จะเริ่มแยกย้ายกันไปช่วยดูแลความเรียบร้อยในงาน เขาเห็นหนึ่งในนั้น พยาบาลสาวผมสีน้ำตาลอ่อนที่ดูสดใสและมีพลังงานล้นเหลือ กำลังช่วยบริการเครื่องดื่มอยู่ไม่ไกล

เขาต้องรู้ให้ได้ว่าเธอคือใคร...

ภัทรตัดสินใจลุกขึ้น เดินตรงไปหาเธอทันที

"น้องครับ... พอดีจะถามหน่อย..."

พยาบาลสาวคนนั้นหันขวับมา "คะคุณหมอ?" เธอเบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเป็นคุณหมอคนใหม่สุดหล่อ ก่อนจะรีบฉีกยิ้มหวาน "มีอะไรให้มิวรับใช้คะ"

"เอ่อ... คือนางรำคนที่...คนที่อยู่ตรงกลางตอนแสดงน่ะครับ เขาคือใครเหรอครับ" ภัทรถามอย่างเก้ๆ กังๆ ไม่ใช่ท่าทีที่คุ้นเคยของตัวเองเลยสักนิด

มิวหรี่ตามองเขาอย่างจับสังเกต ก่อนจะหัวเราะพรืดออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ "อ๋อ... ยัยนานาเหรอคะ!" เธอตอบเสียงดังฟังชัด "คุณหมออย่าไปถือสาเลยค่ะ! นานามันสายตาสั้นมากกกก วันนี้ก็ดันลืมใส่คอนแทคเลนส์มาอีก มันก็มองอะไรเบลอไปหมดนั่นแหละค่ะ ที่ยิ้มไปน่ะ ยิ้มไปทั่วคงไปโดนใครเข้าสักคน!"

คำพูดของมิวเหมือนค้อนปอนด์ที่ทุบลงมากลางใจของภัทร เขาหน้าชาไปชั่วขณะ ความหวังและความตื่นเต้นเมื่อครู่พังทลายลงไม่เป็นท่า เขารู้สึกเหมือนคนโง่ที่ตีความทุกอย่างเข้าข้างตัวเอง

ขณะที่มิวบ่นเรื่องความขี้ลืมของเพื่อนรักไม่หยุด หมอต้นที่เดินตามภัทรมาก็ยืนเหม่อมองมิวอย่างลืมตัว เขาไม่ได้สนใจเรื่องของนานาเลยแม้แต่น้อย แต่เขากำลังตกหลุมรักรอยยิ้มที่สดใสและท่าทางที่เป็นธรรมชาติของพยาบาลสาวจอมจุ้นคนนี้เข้าอย่างจัง...

...

งานเลิกแล้วแต่ภาพของนานาในชุดนางรำยังคงฉายชัดอยู่ในหัว วนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยเฉพาะภาพสะโพกกลมกลึงที่เคลื่อนไหวอย่างเย้ายวน... และรอยยิ้มที่เขาหลงคิดว่าเป็นของตัวเอง

ความอับอายแปรเปลี่ยนเป็นความหงุดหงิด และความหงุดหงิดก็แปรเปลี่ยนเป็นความปรารถนาที่รุนแรงขึ้น เขากำหมัดแน่น หลับตาลง แต่ภาพของเธอกลับยิ่งชัดเจนขึ้น...

เขาไม่ได้กลับคอนโด... แต่เดินไปตามหาเธอที่หลังเวที บริเวณนั้นเงียบสงบและมีเพียงแสงไฟสลัวจากสปอตไลท์ดวงเล็กๆ เธอหันมาเห็นเขาแล้วก็ยิ้มให้... รอยยิ้มที่คราวนี้เป็นของเขาจริงๆ ไม่มีข้อแก้ตัวเรื่องสายตาสั้นอีกต่อไป

"คุณรำสวยมากครับ" เขาเริ่มต้นบทสนทนาด้วยเสียงที่แหบพร่ากว่าปกติ

"ขอบคุณค่ะ เอ่อ...คุณหมอ..." เธอตอบรับเบาๆ ดวงตาคู่สวยฉ่ำวาวท้าทาย

เขาไม่พูดอะไรต่อ แต่ก้าวเข้าไปประชิดตัวในชั่วอึดใจ ดันร่างบางให้พิงกับผนังปูนเย็นเฉียบ กักขังเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา กลิ่นดอกมะลิอ่อนๆ จากเครื่องประดับผมลอยเข้าเตะจมูก ปลุกเร้าอารมณ์ดิบให้พลุ่งพล่าน

"คุณยิ้มให้ผมจริงๆ ใช่ไหม" เขากระซิบเสียงทุ้ม ไม่ใช่คำถาม แต่เป็นคำยืนยัน

นานาเบิกตากว้างเล็กน้อยด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธหรือผลักไส ริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้นเล็กน้อยราวกับการเชื้อเชิญ

นั่นคือทั้งหมดที่เขาต้องการ... เขาโน้มตัวลงไปจูบทันที ไม่มีการขออนุญาต มันคือจูบที่ดุดัน หิวกระหาย และเต็มไปด้วยการแสดงความเป็นเจ้าของ เขาบดเบียดริมฝีปากลงไปอย่างรุนแรงจนเธอต้องเผยอปากรับลิ้นอุ่นร้อนของเขาที่สอดแทรกเข้าไปอย่างจาบจ้วง สำรวจทุกตารางนิ้วในโพรงปากหวาน กวาดต้อนทุกลมหายใจของเธอมาเป็นของเขา

มือของเขาไม่ได้อยู่เฉย มันลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังของเธอ สัมผัสได้ถึงความตึงแน่นของกล้ามเนื้อที่เกิดจากการฝึกร่ายรำ ก่อนจะเลื่อนลงไปบีบขยำสะโพกที่กลมเด้งและงอนงามนั้นอย่างเต็มไม้เต็มมือ ผ่านเนื้อผ้าไหมที่ลื่นเย็น มันแน่นตึงและเต็มมืออย่างที่เขาจินตนาการไว้ไม่มีผิด

เขาถอนจูบออก ทิ้งให้เธอหอบหายใจด้วยริมฝีปากที่บวมเจ่อและแดงก่ำ

"ผมอยากเห็น... ข้างในของคุณ" เขาพูดพลางค่อยๆ เกี่ยวผ้าสะไบสีทองลง เผยให้เห็นไหล่ที่เนียนละเอียดและเนินอกที่อวบอิ่ม เขาโน้มตัวลงไปจูบที่ผิวอุ่นๆ ของเธออย่างแผ่วเบา สูดดมกลิ่นกายสาวที่ผสมกับกลิ่นดอกมะลิจากเครื่องประดับจนหน้ามืดตามัว

มือของเขาเลื่อนไปที่ตะขอผ้าซิ่น ค่อยๆ ปลดมันออก ปล่อยให้ผืนผ้าที่งดงามร่วงลงไปกองที่พื้นอย่างเงียบเชียบ เผยให้เห็นเรือนร่างอรชรที่สวมเพียงชั้นในลูกไม้สีอ่อน

เขาอุ้มเธอขึ้นวางลงบนตั่งไม้ที่เย็นเฉียบซึ่งใช้วางของประกอบฉาก ร่างของเธอที่อาบแสงไฟสลัวนั้นงดงามราวกับภาพวาดล้ำค่า

เขาไม่ได้รีบร้อน เขาคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ ปลดเปลื้องอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายของเธอออกด้วยความเคารพ ก่อนจะเริ่มต้น "บทเรียนรัก" บทแรกที่เขาไม่เคยได้เรียนรู้มาก่อนด้วยริมฝีปากของเขาเอง เขาจูบไล่ตั้งแต่ปลายเท้าที่เรียวสวย ไล่ขึ้นมาตามหน้าแข้งเนียนแน่น ต้นขาด้านในที่กล้ามเนื้อสั่นสะท้าน... จนมาถึงใจกลางกลีบปรารถนาของเธอที่เริ่มชุ่มฉ่ำด้วยน้ำหวานแห่งความต้องการ

เขาใช้ลิ้นและริมฝีปากปรนเปรอเธออย่างที่ไม่เคยมีใครทำให้มาก่อน นานาร้องครางออกมาอย่างไม่อาจเก็บกลั้น เสียงหวานนั้นสั่นเครือและเซ็กซี่อย่างที่สุด เธอบิดเอวเร่า แอ่นสะโพกยื่นโหนกนูนที่มีขนเพียงรำไรรับสัมผัสจากเขาอย่างลืมตัว

"อ๊า... คุณหมอ... ไม่... อย่าค่ะ" เสียงของเธอยิ่งเป็นเหมือนเชื้อเพลิง สองมือของเขาประคองสะโพกผายกดเข้าหาใบหน้าตัวเอง แล้วเร่งจังหวะลิ้นขึ้นจนร่างกายของเธอกระตุกเกร็งอย่างรุนแรง เธอถึงจุดสุดยอดครั้งแรก ใบหน้าของเขาซบลงสูดกลิ่นสาบสาวแน่นจนจมูกของเขารับรู้ถึงกลีบเนื้อที่กระตุกตอดถี่ๆ

แต่เขายังไม่ได้รับการเติมเต็ม... เขาค่อยๆเคลื่อนกายขึ้นมาทาบทับเธอ จัดท่าทางให้เธอนอนหงายอยู่บนตั่งไม้ ใช้สองมือดันเข่าทั้งสองข้างให้แยกจากกันโดยไม่ต้องใช้แรง เธอพร้อมเป็นของเขาแล้ว ก่อนที่หมอภัทรจะสอดใส่ความเป็นชายขนาดเกินมาตรฐานที่ร้อนรุ่มและตื่นตัวเต็มที่เข้ามาในร่างกายที่ยังคงคับแน่นของเธอจนสุดโคนในคราวเดียว

"อ๊ะ!" เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่มาพร้อมกับความเสียวซ่าน สองขาคู่งามต้องเกาะเกี่ยวเอวของเขาไว้เหมือนหาสิ่งยึดเหนี่ยว

จากนั้น... จังหวะของเขาก็เริ่มต้นขึ้น... จากช้าเนิบนาบ เปลี่ยนเป็นหนักหน่วง ร้อนแรง และแสดงความเป็นเจ้าของ

เสียงเนื้อกระทบกันดังก้องสะท้อนอยู่ในความเงียบ... เสียงครางหวานปนสะอื้นของเธอดังก้องอยู่ในหู... "ภัทร... พี่ภัทร... อ๊าาา...!"

"อ๊าาา...!"

ภัทรสะดุ้งเฮือก ร่างกายกระตุกเกร็งอย่างรุนแรง น้ำสีขาวขุ่นคาวคลุ้งระเบิดเข้าไปในช่องรักของเธอ มันมากมายเพราะเขาห่างเรื่องแบบนี้มาเป็นปี...

แล้วทุกอย่างก็จมดิ่งลงสู่ความเงียบ... ความเงียบที่ดังอื้ออึงของห้องคอนโดที่ว่างเปล่า

กลิ่นหอมของดอกมะลิจากเรือนผมของเธอจางหายไป เหลือเพียงกลิ่นสีใหม่ของห้องที่ยังไม่จางดี เธอไม่ได้อยู่ที่นี่... เธอไม่เคยมาที่นี่... เสียงที่เขาได้ยินคือเสียงครางของตัวเขาเอง

ภาพทั้งหมดเมื่อครู่... คือจินตนาการดิบเถื่อนที่เขาสร้างขึ้น

ภัทรนอนหอบหายใจในความมืด เหงื่อกาฬแตกซึมทั่วแผ่นหลัง เขามองเพดานที่ว่างเปล่าด้วยความรู้สึกที่ทั้งสุขสมและว่างเปล่าในเวลาเดียวกัน มันเหมือนการกินอาหารที่ไม่มีรสชาติ จริงอยู่ที่ทำให้เขาอิ่ม แต่ไม่ "อร่อย" ยิ่งกินก็ยิ่งปรารถนาแต่เธอ "นานา"

คืนแรกของเขาในเชียงใหม่... ได้เริ่มต้นขึ้นพร้อมกับ "เกม" ที่เขาไม่รู้ตัวเลยว่า... เขาได้เริ่มเดินหมากตาแรกไปแล้วในโลกแห่งจินตนาการของตัวเอง และเขาปรารถนาอย่างแรงกล้า... ที่จะทำให้มันกลายเป็นความจริง

โธ่หมอ ดันฝันเปียกทั้งๆที่ยังไม่หลับเลยนิ

หมอจินตนาการไปไกลมาก ก็ว่าอยู่ทำไมมันง่ายจังฟ่ะ 

  อ้าวววว หมอ ฝันซะได้ 

รูปสวยจังครับ 
(มันเตะตามากจริงๆ)

ชอบฉากบรรยายมากครับ เห็นภาพ แล้วเคลิ้มตามได้เลย นางรำบางคนนี่เวลารำมีเสน่ห์มากจริง

ไอ่เราก็หงุดหงิดเลย อะไรวะเอากันเร็วโคตร ง่ายๆเลย ที่ไหน ได้หมอ ฝันเปียกอดสูยิ่งนัก

หมอใจร้อนมากเดี๋ยวจะคลั่งตายก่อนได้กินสาว

ตอนแรกก็ว่าทำไมไวจัง
หมอฝันเปียก 555

คุณหมอดุดันใช้ได้เลยครับ มาอยู่ต่างถิ่น เมื่อเจอช้างเผือกก็ต้องอย่าปล่อยให้หลุดมือ ทีนี้ลองมาดูลีลาคุณหมอดีกว่า ว่าจะจีบมาได้ยังไง อิ อิ