พี่เริ่มก่อน

 

ความรักุ้ใหญ

พูดคุยก่อนอ่าน : มาแล้ว ๆ กับโปรเจ็คมินิซีรีย์รักต่างวัย เด็กชาย x หญิงสาวของผมเรื่องนี้นะครับ ก็เป็นหนึ่งในผลงานที่ผมอยากนำเสนอให้ทุกคนได้อ่านกัน พอดีช่วงนี้ไอเดียแนว ๆ นี้ในหัวมันแล่นครับ และไม่ค่อยเห็นคนแต่งแนวนี้กันเยอะนัก เลยอยากแต่งให้อ่านดู

ก่อนอื่นขอชี้แจงก่อนว่า ผมได้ปรับเปลี่ยนโครงเรื่องนิดหน่อย ตอนแรกตั้งใจว่าจะให้มีมี่และเจ้าเด็กแจ็คติดป่าด้วยกัน แต่เมื่อมาพิจารณาถึงความสมเหตุสมผลแล้ว มันไม่เมคเซนส์เท่าไร ผมเลยต้องแก้ไขจุดโหว่ในเรื่องนี้ใหม่ ให้เรื่องมันมีความสมเหตุสมผลมากที่สุดเท่าที่จะมากได้

ในตอนนี้ ผมจะค่อย ๆ เพิ่มดีกรีความเผ็ดร้อนนะครับ ก็มาติดตามอ่านกันดูว่า จุดเริ่มต้นระหว่างรักต่างวัย และรักต้องห้ามของมีมี่และเจ้าเด็กแจ็คตัวแสบ มันเกิดขึ้นได้ยังไง

และตอนหน้า สำหรับแฟน ๆ เกมรักฯ ที่คุ้นเคยกับสไตล์การเขียนของผม น่าจะคุ้นเคยกันละ ว่าให้เตรียมทิชชู่ด้วยครับ 55555+ เผื่อใครกินข้าวหรือดื่มเครื่องดื่มระหว่างอ่านอยู่ เดี๋ยวมันหกเลอะคอมหรือสมาร์ทโฟนของคุณ ผมเตือนเพราะความหวังดีครับ 5555+

เพราะตอนหน้าจะเป็นครั้งแรก ที่ผมจะเขียนฉากเลิฟซีนระหว่างเด็ก ป.6 และเด็กมหาลัย และผมอยากให้มันดูสมเหตุสมผล ไม่อยากให้มันเป็นเซ็กส์ที่ดูจัดจ้านเหมือนที่เคยเขียนนั่นเอง



#################

ความเดิมจากตอนที่แล้ว




หลังจากที่จักรกฤษณ์แต่งเพลงเสร็จ ก็เลยส่งเนื้อเพลงและเมโลดี้เป็นเดโม่ให้เพื่อนร่วมวงรอฟัง จนกระทั่งในช่วงเช้า เพื่อนร่วมวงของหนุ่มโจ้ก็ไลน์คอลเข้ามาเพื่อคอมเมนต์ถึงเนื้อเพลงที่เพื่อนแต่งให้

"ไอ้โจ้ กูพังเนื้อเพลงที่มึงเขียนละ กูว่ามันยังดูฟูมฟายไปป่ะวะ?"

"อะไรวะ?" หนุ่มโจ้ในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นลุกขึ้นจากเตียง ก่อนเปิดประตูออกไปจุดบุหรี่สูบนอกห้อง "มันยังมีปัญหาเหรอวะมึง?"

"จริง ๆ มันก็เพราะแหละ แต่คือมึงเข้าใจป่ะ? ว่าตอนแรกพวกเราพยายามสร้างเมโลดี้เพลงให้มันเศร้า ๆ แต่แบบยังมีความหวังอ่ะ คืออารมณ์ประมาณอกหักผิดหวังรักคุด แต่แล้วไง เราจะต้องผ่านมันไปให้ได้ คือมันฟังแล้วน่าจะเป็นเพลงเศร้า แต่ยังมีจังหวะโยกหัว เนื้อเพลงมันก็ไม่ฟูมฟายอะไรมาก เหมือนที่เราคุยกันอ่ะ อยากให้เพลงมันดูคอนทราส ๆ อ่ะ คือแบบคนฟัง ฟังแล้วรู้สึกว่า เออ ตกลงกูควรแซดหรือโยกหัวดี"

นี่แหละ วิถีของนักดนตรีอินดี้ จักรกฤษณ์ก็ยืนฟังเพื่อนบ่นเรื่องเนื้อเพลงไป พลางสูบบุหรี่แก้เซ็งไป

"เชี่ย!!!" ชายหนุ่มมาดเซอร์ถึงกับสบถ ก่อนจุดบุหรี่สูบระบายอารมณ์ ดูเหมือนว่าวันนี้คงไม่ได้ไปพายเรือคายัคกับน้องมี่แฟนสาวละ "สรุปคือ กูต้องแก้เพลงใหม่ทั้งหมด หรือบางส่วน"

"กูอยากให้มึงแก้เนื้อเพลง ตรงท่อนปรีคอรัส เนี่ย ๆ เดี๋ยวกูร้องให้มึงฟัง...." เพื่อนนักดนตรีของหนุ่มแจ็คกระแอ้มเพื่อเตรียมร้องเพลง "ไม่มีใครรู้ว่ารักที่จบลงไป เกิดจากอะไร แต่ใจของฉันยังเจ็บปวด และฉันจะต้องทำตัวเช่นไร ในเมื่อตอนนี้ฉันไม่เหลือใคร โว้วววว ฮืออออ!!!!!"

เออ..." หนุ่มโจ้พยักหน้า

"คือไอ้ท่อนสุดท้าย มันทำให้ดูเวิ้นเว้อไป เข้าใจป่ะ?" เพื่อนไอ้แจ็คร่ายยาว "มันโอเคแล้ว แต่กูอยากให้เนื้อเพลงมันแบบว่า ผิดหวัง เสียใจ แต่ไม่เวิ้นเว้อ คืออยากให้ฟังแล้วรู้สึกว่า ถึงเธอจะทิ้งเราไป แต่เราจะมูฟออนต่อไป แล้วแบบไอ้ท่อนหอนก่อนเข้าท่อนฮุค กูว่าตัดออกเถอะ มันตลกชิบหาย กูไม่ใช่พี่แบงค์วงแคลชเว้ย!!!"

"เฮ้อ!!! เออ ๆ เข้าใจละมึง" จักรกฤษณ์เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย "แล้วมีอะไรต้องแก้อีก"

"ท่อนฮุค จริง ๆ มันก็ดีแหละมึง แต่อยากให้มันกระชับกว่านี้ มันคมกว่านี้" ไอ้เพื่อนร่วมวงก็ร่ายยาวต่อ "กูรู้สึกว่ามันดูพร่ำเพ้อไปวะ โดยเฉพาะท่อนนี้อ่ะ เดี๋ยวกูจะร้องให้มึงฟังนะ"

"ฉันรู้ว่าเธอมีคนใหม่ ที่เป็นใครสักคนที่เหนือกว่าฉัน เธอนำเขาเข้ามาในหัวใจ แทนที่ตรงที่ฉันเคยยืนตรงนั้นที่เคยยืน"

"แล้วก็ยังมีคำที่มันฟุ่มเฟือยเยอะไปเพื่อน ยกตัวอย่างเช่นคำว่าที่อ่ะ อย่าลืมแก้ด้วยนะ แล้ววันนี้มึงจะไปเที่ยวกับแฟนมึงปะวะ?"

"เออ มีนัดพายเรือคายัคช่วงเช้า" หนุ่มมาดเซอร์ว่าที่นักดนตรีและโปรดิวเซอร์ตอบ

"มึงไปเที่ยวกับแฟนมึงก่อนก็ได้ เที่ยวเสร็จแล้วค่อยแก้เพลงส่งให้พวกกู" เพื่อนหนุ่มโจ้ตอบ "เฮ้ยย!!! ไอ้โจ้!!! คือกูพูดจริงนะเว้ย!!! กูไม่ได้โทรมาขัดขวางความสุขของมึงกับแฟน แต่แบบมึงเข้าใจพวกกูใช่ไหม? มึงอย่าซีเรียสกับงานเกินไป ไปเที่ยวกับแฟนก่อนก็ได้ ค่อยมาแก้งานส่งให้พวกกู โอเคป่ะ?"

จักรกฤษณ์เป็นชายหนุ่มที่มีใจรักในเสียงเพลง เขามีความฝันมาตั้งแต่ยังเด็กแล้ว ว่าอยากเป็นนักดนตรี อยากเป็นโปรดิวเซอร์ เขาเลยเลือกมาเรียนสายดนตรีในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ เพื่อหวังปูทางสู่เส้นทางอาชีพที่เขาใฝ่ฝัน แน่นอน เรื่องความมุ่งมั่นตั้งใจ ไม่มีใครสงสัยในตัวของชายหนุ่มคนนี้ แต่บางครั้ง มันก็ดูเหมือนจะมากเกินไป จนเพื่อนของเขาต้องเอ่ยปากเตือน

แต่ด้วยความที่โจ้และเพื่อน ๆ คาดหวังกับโปรเจ็คงานชิ้นนี้เอาไว้มาก เพราะพวกเขาทั้งหมดหวังจะส่งเพลงที่พวกเขาช่วยกันแต่งไปให้ค่ายเพลงพิจารณา ก็เลยทำให้หนุ่มโจ้รู้สึกกังวลอยู่พอสมควร เพราะอุตส่าห์มาเที่ยวกับแฟนทั้งที แต่ยังอุตส่าห์หอบงานมาทำด้วยอีกต่างหาก

"เออ ๆ กูเข้าใจ" จักรกฤษณ์ตอบตกลง ก่อนกดวางสายโทรศัพท์ และขยี้ก้นบุหรี่ที่เขี่ยถังขยะ ในจังหวะนั้นเอง วลันธรก็เปิดประตูออกมานอกห้อง เพื่อนำถุงขยะมาทิ้ง

"อ่าว? พี่โจ้ ตื่นแล้วเหรอคะ?" ดาวคณะนิเทศเอ่ยปากทักทายแฟนหนุ่ม "อย่าลืมนะคะพี่ วันนี้เรามีนัด"

"เอ่อ..." จักรกฤษณ์ลังเลอยู่ครู่นึง ก่อนเอ่ยปากพูดอะไรบางอย่าง ที่วลันธรแทบไม่อยากได้ยิน "คือเช้านี้พี่คงไปไม่ได้แล้วละ พอดีมีงานต้องแก้น่ะครับ"

"พี่โจ้!!! อะไรของพี่คะเนี่ย!!!!" แน่นอน ไม่ต้องสืบ พอได้ยินคำปฏิเสธของแฟนหนุ่ม ใบหน้าหวาน ๆ ของวลันธรก็แดงก่ำด้วยความโกรธ "นี่ตกลงที่ชวนมี่มาเที่ยวที่เมืองกาญจน์ มันเพื่ออะไรคะเนี่ย ถามจริง!!! ถ้าชวนแล้ว มามัวแต่บ้าเรื่องงานเรื่องดนตรีแบบนี้ ทีหลังไม่ต้องชวนก็ได้คะนะพี่ มันเสียความรู้สึก"

"คือ..." หนุ่มโจ้เองก็รู้สึกผิด "พี่...ขอโทษครับมี่ แต่ว่า..."

"อ่าว? พี่โจ้? พี่มี่?" แล้วทันใดนั้น ไอ้เด็กแจ็คก็เปิดประตูห้องออกมาพอดี "ตื่นแล้วเหรอ? เช้านี้เดี๋ยวเราไปเที่ยวพายเรือคายัคกันใช่ไหมครับ?"

วลันธรหันไปมองจักรกฤษณ์ที่ยังยืนเงียบด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ก่อนตัดสินใจเอื้อนเอ่ยคำพูดอะไรออกมา

"พี่โจ้? ตกลงเอาไงคะ?" ดาวคณะนิเทศเอ่ยปากถามแฟนหนุ่มครั้งสุดท้าย

"พี่ขอโทษที พี่คงไปด้วยไม่ได้แล้วละ" จักรกฤษณ์ตอบด้วยความรู้สึกผิด "มี่จะไปเที่ยวกับโจ้กันสองคนก็ได้ พี่ไม่ว่า"

"อ่าว?" เด็กชายแจ็คถึงกับทำหน้าสงสัย ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ในใจลึก ๆ ก็แอบดีใจ ที่พี่โจ้ไม่ได้ไปด้วย เพราะจะได้มีโอกาสอยู่ใกล้ชิดกับพี่มี่สองต่อสอง "พี่โจ้? พี่ไม่ไปด้วยเหรอ?"

"พี่ต้องแก้งานว่ะแจ็ค" พี่โจ้บ่น "ไปเที่ยวกับพี่มี่แทนละกัน ฝากดูแลพี่มี่ แล้วก็อย่าดื้อกับพี่มี่ละ"

"ได้ยินแล้วใช้ไหมแจ็ค" วลันพูดกึ่งประชดแฟนหนุ่ม "พี่โจ้ไม่ว่างน่ะ ต้องทำงาน เดี๋ยวแจ็คไปพายเรือคายัคเที่ยวกับพี่ก็แล้วกัน รีบเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว จะได้ออกมากินข้าวแล้วไปเที่ยวกัน"



"ครับพี่มี่!!" พอได้ยินแบบนี้ เด็กชายตัวแสบก็ยิ้มร่า ก่อนรีบเดินกลับเข้าไปในห้องพักของตัวเอง ทิ้งไว้เพียงแค่จักรกฤษณ์และวลันธรที่ยังมีประเด็นกันอยู่

"มี่เสียความรู้สึกมากเลยนะคะพี่โจ้..." มีมี่เอ่ยปากด้วยความผิดหวัง ก่อนเดินกลับเข้าห้อง โดยไม่ต้องรอให้แฟนหนุ่มเอ่ยปากอะไรออกมาทั้งนั้น

"เฮ้อ!!! บ้าเอ้ยกู!!!" จักรกฤษณ์ถึงกับเอามือเกาหัว ความจริงเขาตั้งใจวางแผนมาเที่ยวกับแฟนสาว ก็อยากจะมีโมเมนต์หวาน ๆ เป็นความทรงจำร่วมกัน แต่ทำไงได้ ดันมามีงานดนตรีที่สำคัญไม่แพ้กันหรือมากกว่าเข้ามาแทรก เลยทำให้ทริปเที่ยวเมืองกาญจน์ของทั้งคู่ดูกร่อยลงไปในบัดดล

...............................

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ สาวมี่และน้องแจ็คก็เดินออกมาจากห้องพัก โดยมีมี่แต่งชุดเสื้อยืดแขนสั้น กางเกงยีนส์สั้นและรองเท้าผ้าใบ โชว์เรียวขาสวย ด้วยหน้าตาน่ารัก หุ่นอวบอัด ก็ทำเอาเหล่าบรรดาบริกรหนุ่มและแขกผู้ชายทั้งไทยและเทศของบังกะโลที่พักต้องแอบชำเลืองมองวลันธรด้วยความสนใจ

แน่ละ ก็เธอเป็นถึงดาวคณะ ดาวมหาลัย วลันธรเองก็รู้ตัว ตามประสาผู้หญิงที่ต้องรักสวยรักงาม เวลามีผู้ชายมามอง มันก็ทำให้เธอรู้สึกภูมิใจในใบหน้าและเรือนร่างของเธอเป็นพิเศษ

"อู้หู!!! วันนี้พี่มี่แต่งตัวสวยเซ็กซี่มากเลยครับ!!!" เด็กแจ็คตัวแสบในชุดเสื้อยืดลายดอก กางเกงขาสั้นสีเทา สวมรองเท้าผ้าใบสีดำ ถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อเห็นวลันธร พี่สาวคนสวยเดินออกมา

"แหม!!! ปากหวานจริง ๆ นะเรา!!!" วลันธรยิ้มหวาน พลางหยิกแก้มเด็กชายเล่น "ชมพี่แบบนี้พี่ก็เขินซิ!!!"

"พี่มี่สวยเซ็กซี่จริง ๆ นะครับ!!!" ไอ้เด็กแจ็คตอบตามประสาเด็กเห่อหมอย พอได้เห็นเรือนกายที่อวบอัดสมวัยของพี่มี่ และกลิ่นหอมอ่อน ๆ ก็ทำเอากระปู๋ของเด็กน้อยเริ่มตึง "อิจฉาพี่โจ้จังเลย ที่ได้เป็นแฟนพี่มี่"

"แหม!!! จะไปพูดถึงพี่โจ้เค้าทำไมละจ๊ะแจ็คก็!!!" ดาวคณะนิเทศแอบนอยด์เมื่อนึกถึงหน้าพี่โจ้ "ไปกินข้าวกันเถอะ แล้วเดี๋ยวเราไปพายเรือเที่ยวกันนะ"

แล้วมีมี่กับน้องแจ็คก็เดินไปกินอาหารเช้าตรงซุ้มริมแม่น้ำแคว เมนูอาหารเช้าวันนี้เป็น ไส้กรอก ออมเล็ต แฮม และไข่ดาว ทั้งคู่กินมื้อเช้าอย่างเอร็ดอร่อย ระหว่างที่กิน เจ้าแจ็คก็เหลือบหันไปมองหน้าห้องของพี่โจ้ที่ประตูยังปิดอยู่

"พี่โจ้ไม่ออกมากินข้าวเหรอครับพี่มี่?" เด็กชายจักรภัทรเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย

"พี่โจ้ทำงานน่ะ" วลันธรตอบ ก่อนใช้ซ่อมทิ่มไส้กรอกขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย "เดี๋ยวหิวก็คงออกมาหาอะไรกินเองแหละ ไม่ต้องไปสนใจหรอก"

เด็กชายแจ็คก็ร่นคิ้วด้วยความแปลกใจ ดูเหมือนว่าเช้านี้ พี่มี่และพี่โจ้จะดูบึ้งตึงใส่กัน ครั้นจะเอ่ยปากถาม ก็กลัวว่าพี่มี่คนสวยจะหงุดหงิด เลยคิดว่าไม่เอาดีกว่า และอีกอย่าง โอกาสที่จะได้อยู่กับพี่มี่สองต่อสองแบบนี้มันหาไม่ได้ง่าย ๆ ซะด้วย

"อ่าว?" มีมี่เอ่ยปากด้วยความสงสัย เมื่อเห็นน้องชายแฟนหนุ่มของตัวเองวางช้อนส้อมบนจาน "ทำไมกินน้อยจัง อิ่มแล้วเหรอจ๊ะ?"

"ครับ" จักรภัทรตอบ "ผมอิ่มแล้ว อยากออกไปพายเรือเที่ยวกับพี่มี่คนสวยใจจะขาดละ"

"อืมมมม ปากหวานจริง ๆ เด็กคนนี้!!!" วลันธรมองค้อนใส่เด็กน้อยแก่แดด "ออกลายเจ้าชู้ตั้งแต่เด็กเลยนะเราน่ะ!!!"

แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะร่าอย่างมีความสุขในช่วงมื้อเช้า ในขณะที่จักรกฤษณ์ หนุ่มนักดนตรีกำลังนั่งเครียดถือกีต้าร์และแก้เนื้อเพลงอยู่ภายในห้อง ด้วยความเครียด หนุ่มโจ้อัดบุหรี่เช้านี้ไปหลายตัวละ

"อยากได้เพลงอกหักที่ไม่ฟูมฟาย อยากได้เพลงอกหักที่ไม่ฟูมฟาย ผิดหวังแต่ยังโยกหัวได้..." จักรกฤษณ์เกาหัวแกรก ๆ ด้วยความมึน "มึงจะคอนทราสอะไรขนาดนี้ว้า!!!"

"ไม่มีใครรู้ว่ารักที่จบลงไป เกิดจากอะไร แต่ใจของฉันยังเจ็บปวด และฉันจะต้องทำตัวเช่นไร ในเมื่อตอนนี้ฉันไม่เหลือใคร"

"รู้ดี เธอมีคนใหม่ ใครสักคนที่เหนือกว่าฉัน เธอพาเขาเข้ามาแทนตรงหัวใจ ที่ฉันเคยยืน"

"ไม่อาจฝืนความผิดหวัง นับจากนี้ไป 1 2 3 4 5 ฉันจะมูฟออนต่อไป เมื่อไม่มีเธอ"

จักรกฤษณ์แก้ท่อนพรีฮุคและท่อนฮุคเพลงตามที่เพื่อนรีเควส แล้วก็ทดลองนั่งดีดนั่งเกากีตาร์แล้วร้องคลอเพื่อดีไซน์เสียงการร้องเพลง

"เข้าท่าแล้วมั้ง? เดี๋ยวค่อยมาแก้มาเกลาท่อนที่เหลือก็แล้วกัน" จักรกฤษณ์บอกกับตัวเอง พลางเหลือบมองนาฬิการแขวนตรงเพดาน ที่บอกเวลา 9 โมงเช้าของวันเสาร์ "เฮ้อ!!!! หิวข้าวแล้วว่ะ!!! ออกไปกินข้าวก่อนดีกว่า"

หลังจากพี่โจ้เดินออกมาจากห้อง ก็เหลือบไปเห็นเจ้าแจ็คและมีมี่ กำลังจะเดินไปเช่าเรือพายคายัคเที่ยว หนุ่มมาดเซอร์เลยเอ่ยปากเรียกทั้งสองคน
"มี่!! ไอ้แจ็ค!!! กินข้าวเสร็จแล้วเหรอ?"

"เรียบร้อยแล้วพี่" เด็กแจ็คตอบ "พี่ออกมากินข้าวเหรอ?"

"ใช่แล้ว" จักรกฤษณ์ตอบ "แล้วนี่ทั้งสองคนจะไปพายเรือคายัคเที่ยวกันใช่ไหม?"

"ใช่ค่ะ" วลันธรตอบ พลางนึกอยากลองให้โอกาสสุดท้ายพี่โจ้อีกครั้ง "ยังเปลี่ยนใจทันนะคะพี่โจ้ ตกลงว่าไง?"

พอได้ยินแบบนี้เข้า เด็กชายแจ็คก็แอบทำหน้ามุ่ยด้วยความไม่พอใจ จะไปถามแบบนั้นทำไมพี่มี่!!! พี่ต้องไปพายเรือกับผมสองคนเท่านั้นนะครับ แต่เจ้าเด็กตัวแสบก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา

"ไปเที่ยวกันสองคนเถอะ งานพี่ยังไม่เสร็จเลย" จักรกฤษณ์ตอบ ทำเอาวลันธรที่ยังหวังว่าแฟนหนุ่มจะเปลี่ยนใจถึงกับส่ายหน้าด้วยความผิดหวัง

"ค่ะ..." มีมี่พยักหน้า "งั้นเดี๋ยวมี่พาแจ็คไปเที่ยวเผื่อพี่โจ้ก็แล้วกันนะคะ ขอให้งานเสร็จเร็ว ๆ นะคะพี่โจ้ เป็นกำลังใจให้เสมอ"

"ขอบคุณครับ" จักรกฤษณ์ยิ้ม โดยไม่รู้เลยว่าแท้จริงแล้ว วลันธรแฟนสาวแอบประชด ส่วนไอ้แจ็คน้องชายตัวแสบก็แอบยิ้มอย่างมีความสุขเหมือนผู้ชนะ "เฮ้ย!!! ไอ้แจ็ค!!! ฝากดูแลพี่มี่แทนพี่ด้วยนะเว้ย อย่าดื้อกับพี่มี่ละ!!!"

"ครับพี่โจ้!!" เด็กชายจักรภัทรตอบพร้อมกับรอยยิ้ม "ผมจะไม่ทำให้พี่โจ้ผิดหวัง"

แล้วทั้งสามคนก็แยกย้าย วลันธรและจักรภัทรก็แยกตัวไปที่ซุ้มเช่าเรือพายคายัค ส่วนจักรกฤษณ์ก็แวะไปหาข้าวเช้ากิน ก่อนกลับไปนั่งปั่นงานแต่งเพลงต่อในห้อง

...............................

หลังจากเช่าเรือพายคายัคเสร็จแล้ว วลันธรและเด็กชายจักรภัทรก็สวมเสื้อชูชีพ และพ่ายเรือล่องไปตามแม่น้ำแควที่ใสสะอาด และชื่นชมกับป่าไม้ริมแม่น้ำที่เขียวชอุ่ม

"สวยจังเลย!!!" มีมี่หยุดพายเรือก่อนหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาบันทึกภาพความสงบร่มรื่นของป่าไม้สองฝั่งแม่น้ำแคว โดยขณะเดียวกันเด็กชายแจ็คที่นั่งอยู่ด้านหน้าหญิงสาวก็หันหลังกลับมาเผชิญหน้ากับวลันธร "แจ็ค!!! ค่อย ๆ เดี๋ยวเรือล่ม!!!"



"ผมอยากมองหน้าพี่มี่อ่ะ!!!" จักรภัทรบ่น "แต่มีความสุขจังเลย ที่ได้มาเที่ยวกับพี่มี่สองต่อสองแบบนี้"

"แหม? เช้านี้ทำไมปากหวานผิดปกติ" วลันธรหรี่ตามองเด็กชายจอมแก่น "นี่แอบเนียนจีบพี่หรือเปล่าเนี่ยแจ็ค พี่ถามจริง ๆ เถอะ"

"แล้วถ้าผมจะจีบพี่มี่ พี่มี่จะว่าอะไรไหมครับ?" เด็กแก่แดดอย่างแจ็คเริ่มออกลาย ทำเอามีมี่ที่เป็นผู้ใหญ่กว่าเริ่มไม่แน่ใจละ ว่าเด็กคนนี้พูดเล่นหรือพูดจริง

"เห้อ!!! ดูซิแจ็ค!!!" แล้วทันใดนั้น ดาวคณะนิเทศก็เหลือบไปเห็นโขลงช้างป่านับสิบตัวกำลังเดินตามกันมาลงเล่นน้ำในแม่น้ำแคว "ช้างป่า!!!"

"ไหนอ่ะ!!" ด้วยความตื่นเต้น เลยทำให้เด็กชายจอมแก่นรีบลุกขึ้นหันกลับไปหวังจะดูโขลงช้าง จนเกิดเสียหลัก เลยทำให้เจ้าตัวเล็กเสียหลักตกลงไปในแม่น้ำแคว "อ๊ะ!!!"

"ตู้ม!!!!"

"ว้าย!!! แจ็ค!!" เสียงเด็กแจ็คตกน้ำ ทำเอาวลันธรถึงกับร้องด้วยความตกใจ

"ช่วยด้วยครับพี่มี่!!!! ผมว่ายน้ำไม่เป็น!!!" เด็กแจ็คตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ จนทำให้วลันธรต้องรีบกระโดดลงไปช่วยจอมซนโดยไม่ลังเล

"เดี๋ยวพี่ลงไปช่วยแจ็ค!!!" ดาวคณะนิเทศศาสตร์กระโดดลงไปในน้ำ ก่อนคว้าตัวเด็กแจ็คที่กำลังดิ้นด้วยความกลัว "อย่าดิ้นแจ็ค!!! อย่าดิ้น!!!"

"ช่วยผมด้วย!!! ผมว่ายน้ำไม่เป็น!!!" ไอ้เด็กแจ็คก็ร้องโวยวาย และดิ้นจนทำให้วลันธรเกือบจะจมน้ำ

"แจ็ค!!! ตั้งสติ!!! อย่าเกร็ง!!! เดี๋ยวเราก็จมน้ำด้วยกันทั้งคู่หรอก!!" สาวมี่ร้องเตือนสติให้เด็กแจ็คหยุดดิ้น "อย่าดิ้น!!! แจ็ค!!! ไม่งั้นพี่ช่วยเราไม่ได้นะ!!!"

พอโดนพี่มี่คนสวยดุ เลยทำให้เด็กชายแจ็คต้องเงียบ ก่อนที่วลันธรจะค่อย ๆ พยุงร่างของเด็กชายว่ายกลับไปเกาะเรือพายคายัคอย่างทุลักทุเล พอขึ้นมาบนเรือ เจ้าเด็กแจ็คก็ร้องไห้เพราะกลัวจมน้ำตาย

"ฮือ...ฮืออออออ" เด็กชายจักรภัทรจอมเกรียนร้องไห้ หมดแล้วมาดจอมแก่น ส่วนวลันธรก็แอบนึกโกรธเด็กดื้อคนนี้ เลยต้องดุเพื่อสั่งสอนสักหน่อย

"แจ็ค!!! ปกติพี่ก็ไม่ใช่คนดุนะ แต่วันนี้พี่ไม่ไหวจริง ๆ ทำไมแจ็คถึงดื้อแบบนี้!!!" มีมี่ที่ปกติเป็นพี่สาวใจดีสำหรับเด็กชายแจ็ค เปลี่ยนโหมดเป็นพี่สาวจอมดุ "นี่รู้ไหม? แจ็คเกือบทำพี่จมน้ำไปด้วย!!! แย่ที่สุดเลยเด็กคนนี้!!!"



"ผมขอโทษครับพี่มี่...ฮืออออ" เด็กชายจักรภัทรพนมมือไหว้ขี้มูกโป่ง "ขอโทษครับพี่มี่ ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่โกรธ...ฮือออ"

"เห้อ!!! เด็กหนอเด็ก" วลันธรส่ายหน้า ถึงจะแก่นแก้วยังไง จักรภัทรก็ยังเป็นเด็ก และที่สำคัญ เจ้าหนุ่มน้อยคนนี้ยังเป็นน้องชายของจักรกฤษณ์แฟนหนุ่มของตัวเองด้วย "พี่โกรธเรา เพราะเราดื้อ และ ที่พี่ดุเรา เพราะพี่เป็นห่วงเรา นี่ถ้าแจ็คเป็นอะไรไป ถ้ากลับไป พี่จะบอกกับพี่โจ้ของเราว่ายังไง? คิดบ้างซิ!!!"

"ผมจะไม่ดื้อกับพี่มี่อีกแล้วครับ..." จักรภัทรสะอื้น

"สัญญานะ?" วลันธรหรี่ตามองเด็กน้อยเหมือนหยั่งเชิง

"สัญญาครับ...ฮือออ" เด็กแจ็คตอบ

"ดี..." ดาวคณะนิเทศสวมบทเป็นพี่สาวจอมเฮี้ยบ "ครั้งนี้พี่จะไม่เอาเรื่องเรา แล้วก็เลิกร้องไห้ได้แล้วแจ็ค เราเป็นผู้ชายนะ ร้องไห้ขี้แยแบบนี้มันไม่ดี เดี๋ยวสาว ๆ ก็ไม่ชอบหรอก"

"ผมไม่ได้ชอบสาว ๆ คนอื่นสักหน่อย...ฮือออ" ถึงจะซนและเกรียนยังไง แต่เด็กก็ยังเป็นเด็ก "ผมรักพี่มี่ต่างหาก...ฮือออ"

"แจ็ค..." มีมี่ถึงกับหน้าชา เมื่อได้ยินคำว่ารักจากเด็กชายแจ็ค ตอนแรกเธอก็ไม่คิดอะไร แต่พอได้ยินคำว่ารักจากเด็กน้อยคนนี้ ก็เริ่มทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหว และรู้สึกร้อนผ่าวแบบแปลก ๆ

เดี๋ยวนะ!!! นี่อย่าบอกนะว่าแกกำลังเกิดอารมณ์กับเด็กอายุ 12 วลันธร!!!! ตั้งสติ!!! ตั้งสติเดี๋ยวนี้!!!

"ผมขอโทษ!!! ผมแค่อยากอยู่กับพี่มี่!!! ผมมีความสุขเวลาที่ได้อยู่กับพี่มี่!!!" เด็กแจ็คก็ร่ายยาวด้วยความเสียใจ ที่ทำให้วลันธรโกรธ "อย่าโกรธผม อย่าเกลียด อึ้ก ๆ ๆ"

เด็กชายจักรภัทรร้องไห้จนเผลอสะอึก ทำเอาวลันธรเผลอยิ้มที่มุมปากด้วยความเอ็นดู

"อย่าเกลียดผมนะครับพี่มี่..." และในที่สุด เด็กชายแจ็คก็พูดประโยคสุดท้ายออกมา ทำเอามีมี่ที่ยังโกรธเริ่มอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง เพราะความไร้เดียงสาของเจ้าแจ็ค

"แจ็ค..." ดาวคณะนิเทศเอ่ยปากขึ้นมาบ้าง "พี่ดีใจนะ ที่แจ็ครักพี่ แต่แจ็คฟังนะ พี่รักแจ็คเหมือนน้อง และพี่ก็ไม่เคยโกรธหรือเกลียแจ็คเลย ที่พี่ดุเรา เพราะพี่เป็นห่วง"

"พี่มี่เป็นห่วงผมจริง ๆ เหรอครับ?" ก็ยังมีอารมณ์จะถาม เจ้าเด็กต๊องส์เอ้ยยย!!!

"จริงซิ..." วลันธรก้มหน้าลง เหมือนเธอเริ่มรู้สึกหวั่นไหวอย่างน่าประหลาดกับเด็กชายคนนี้ มันเป็นความรู้สึกที่แตกต่างกับที่รู้สึกกับพี่โจ้ มันร้อนรุ่มกว่า ซาบซ่านมากกว่า โดยเฉพาะบริเวณท้องน้อย ที่รู้สึกปั่นป่วนอย่างน่าประหลาด "แจ็ค มองหน้าพี่ มองหน้าพี่ แล้วหยุดร้องไห้"

"ครับ..." เจ้าแจ็คตัวแสบพยายามกลั้นร้องไห้ เด็กน้อยมองตาพี่สาวที่มีท่าทางแปลก ๆ

แล้ววลันธรก็ค่อย ๆ โน้มตัวและใช้มือประกบแก้มของเด็กชายจักรภัทร ก่อนหลับตาพริ้มและประกบปากจูบ ทำเอาเด็กชายจอมแก่นถึงกับทำตาถลนด้วยความตกใจ

"อืออ..." เสียงอู้อี้ดังในลำคอของเด็กชายตัวแสบ จนพี่สาวคนสวยต้องเอ่ยปากขึ้นมา

"อยู่เฉย ๆ แจ็ค" วลันธรผละออกมาจากริมฝีปากเด็กชายจักรภัทร "พี่จะสอนความรักของผู้ใหญ่ให้แจ็คได้รู้จัก"

"ค...ครับ" หนุ่มน้อยจอมเกรียนถึงกับหน้าแดงก่ำ นั่งตัวแข็งทื่อ ส่วนดาวคณะนิเทศตอนนี้เรียกได้ว่าเริ่มเก็บทรงไม่อยู่ นี่ถ้าใครรู้ว่าเธอแอบมาจูบปากน้องชายแฟนตัวเองกลางแม่น้ำแคว มีหวังเธอคงต้องอับอายไม่มีที่ยืนในสังคมแน่



วลันธรค่อย ๆ สอดลิ้นเข้าไปในช่องปากของเด็กแจ็คที่นั่งทื่อ ดาวคณะนิเทศคนสวยกำลังสอนรสจูบอันแสนซาบซ่านให้เด็กน้อยอย่างจักรภัทรได้ลิ้มลองรสชาติความรักแบบผู้ใหญ่เป็นครั้งแรก

 


โปรดติดตามตอนต่อไป...

แค่เริ่มต้นก็เสียวซ่านแล้วครับ

แจ๊คมันแผนสุงนะนั่นอย่างหลงเชื่อ

 

เสร็จแจ็คแน่ๆ

กินเด็กชะแล้ว

  เสรจน้องชายแทนงี้อ่อ

 

บุญแล้วแจ๊คเอ้ย