แฟนกู ภาค 4 ตอน 3 เยี่ยมเยียน

แฟนกู ภาค 1 
แฟนกู ภาค 2 
แฟนกู ภาค 3 

--------------------------------------------------------------------

    แอมเห็นผมเปลือยกายเต็มตา  ที่แย่มากคือผ้าเช็ดตัวผมหล่นลงไปถึงชั้น 1 เลย

    "ขอโทษแอม  ขอโทษ  โอ๊ย ไรวะเนี่ย"
    ผมวิ่งพรวดลงบันไดไปชั้น 1  โดยไม่ดูว่าแอมบาดเจ็บมากน้อยแค่ไหน  และผมก็อาบน้ำขึ้นมา  หน้าห้องผมเรียบร้อยแล้ว  แอมเข้าห้องไปแล้ว  และตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว  ผมเข้านอนด้วยความเหนื่อยอ่อน

    ..................................................

    เช้าวันแรกที่ รพ วังทอง  อาหารเช้าแอมทำให้  เธอก็เก่งนะ  ผมจำได้ว่าขนมปังไม่มี ไข่ไม่มี  ไส้กรอกก็ไม่มี  ตู้เย็นยังไม่มีเลย

    "ไม่ได้ทำเอง..... แอมยืมมอไซด์พี่ยามไปซื้อมาอ่ะ  ไม่งั้นกินไรล่ะ  ทำให้เป็นค่าเช่าห้อง"
    "เออ ขอบคุณนะ  แอม  เมื่อคืน  ขอโทษนะ  เจ็บตรงไหนหรือเปล่า"
    "โห ทิ้งไว้ตั้งคืนนึง  ไม่ถามตอนใช้ทุนเสร็จเลยอ่ะ  อะไรจะรีบร้อนขนาดนั้น  หนีไปเลย  เปลือยกายหน้าสาวนิดเดียว...ไม่เป็นไรหรอก  เราต้องระวังแล้ว นี่มันจุดบอดของบ้าน"
    "บ้านแอมมีไรมั่ง ของเราไม่มีไรเลยเนี่ย  เดี๋ยวว่าจะออกไปซื้อ  ไปด้วยกันมั๊ย"

    วันนั้นทั้งวัน ผมกะแอมซื้อแหลก  แทบจะทุกอย่าง  จริงๆชาวบ้านไม่รู้ว่าผมกะแอมคือใคร  แต่ลุงมียามหน้า รพ อาสาพาเราสองคนไปซื้อของ  ไปถึงไหนแกก็โฆษณา  นี่ไงหมอปกป้อง นี่ไงหมอจันจิรา  เราสองคนอายุยังไม่ 25 ดีเลย  แต่ชาวบ้านต่างยกมือไหว้เราทั้งสองคน  เฮียร้านเครื่องไฟฟ้าลดราคาให้พวกเราจนแทบจะเรียกว่าขายกันเท่าทุน  เราได้ของกลับมาเต็มสองมือ  ของกินสารพัด  ผ่านไปตรงไหน มีแต่ผู้คนเอาของยื่นให้  เค้าคงคาดหวังกะพวกเรามากๆ

    "แอม  เหนื่อยยัง  ไปซื้อรถกัน"
    "เฮ้ย..ป้อง  โห ซื้อรถเลยอ่ะ รวยว่ะ"
    "ขอแม่มา 50000 หมดตังค์แล้วเนี่ย เดี๋ยวไปดาวน์มอไซด์สักคัน  ไม่ไหวอ่ะ ยืมลุงแกตลอดนี่ไม่ดีแน่"

    เกือบบ่ายสองเรามายืนที่ร้านมอไซด์
    "เอาสีแดง  เราชอบสีแดง"
    "เฮ้ย  รถป้องนะ..."
    "ม่ายๆๆ ใช้ด้วยคนนะ  เดี๋ยวรวยแล้วค่อยซื้ออีกคัน 5555"
    "ไม่เอาอ่ะ...ป้องเอาสีน้ำเงิน"
    "น่า สีแดงนะ  สีแดง  เอาสีแดงแล้วสัญญาว่าเย็นจะทำกับข้าวให้กิน"

    ตามปกติ..ผมไม่เป็นคนเรื่องมาก  แต่เรื่องสีรถคันแรกของผมเนี่ย  ผมไม่ยอมเลย  เราเถียงกันไปมาจนเจ้าของร้านกลับไปนั่งที่โต๊ะรอเราตกลงกันเสร็จ  และแล้วผมก็ขัดใจผู้หญิงอีกครั้ง  ได้ผลเลยครับ แอมงอน...

เอ๊ะ.. มางอนได้ไงเนี่ย  สองวันเอง เราสนิทกันจนงอนกันได้แล้วเหรอ...

"เออน่า...กลับกัน เดี๋ยวเย็นนี้ทำกับข้าวให้"
"รถเนี่ย....ให้เราใช้ด้วยเป่า..."
"ได้สิ  เติมน้ำมันด้วยนะ  555555"

หนึ่งวันหมดไปกับการจัดข้าวของ  บ่ายแก่ๆของต่างๆที่เราสั่งก็มาส่งแล้ว  ผมทำกับข้าวให้แอมตามที่สัญญา  เย็นนั้นเรากินข้าวด้วยกันอีกครั้ง
"เออ แอม แล้วจะเอาไงกะบ้านเธออ่ะ"
"แอมย้ายมาอยู่เลยนะ  แล้วเราเป็นแฟนกัน....นะ"

ผมช้อค  ผู้หญิงเดี๋ยวนี้มันรวดเร็วขนาดนี้แล้วเหรอ  แอมพูดแล้วยิ้มๆ 
"ไม่ได้เด็ดขาด  เรามีแฟนแล้ว รักมากด้วย ชื่อโบนัส  เนี่ย...โบนัสจะมาหาเราด้วยนะ"
"ไม่เป็นไร  เราชอบแย่งแฟนเพื่อน 555555"

ยัยหมอแอมพูดหน้าตาเฉยและยักคิ้วให้ผม  ผมรู้ว่าเธอพูดเล่น
"ไม่เอาน่า  เอาจริงๆดิ  แอมจะเอาไง"
"นอนอีกคืนนะ นะ นะ  เดี๋ยวพรุ่งนี้แอมถามพี่เอมนิดนึง ทำไงได้มั่ง"
"เอาอีกหละ... เดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิดเราสองคนนะ"
"น่าน่าน่าน่าน่า นะ  อีกคืนนึง เดี๋ยวล้างจานให้ อยู่กะป้องก็สนุกดี  เธอมันสุภาพบุรุษจัง  มีคนทำข้าวเย็นให้กินด้วย"

ผมไม่เคยจะชนะผู้หญิงสักที  ครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่ผมแพ้และยอมให้แอมนอนที่เดิม  ผมมีบทเรียนจากแปมมาแล้ว  ไม่ว่าจะบริสุทธิ์ใจขนาดไหน...สังคมก็ไม่ยอมรับผู้ชายผู้หญิงอยู่บ้านเดียวกันสองต่อสอง  วันรุ่งขึ้นพี่เอมเลยให้ยัยแอมไปอยู่บ้านแฝดกะพี่หัวหน้าพยาบาล 
.......................................................

    การทำงานของเราเหนื่อยมากจริงๆ  ทุกวันมีคนไข้มารอท่วม  พี่เอมบอกว่า หมอต้องตรวจเร็วๆกว่านี้  อย่าใช้เวลามาก  เราคิดว่าแป๊บเดียว แต่คนป่วยอ่ะ นานมาก  ยิ่งปวดอะไรมาด้วยหละ  มันยิ่งนานที่สุด  แต่ตรวจเร็วไม่ใช่ละเลยรายละเอียด  แต่การมีงานเยอะทำให้ผมลืมไปทุกอย่างโดยเฉพาะเวลา  ผมมาอยู่ที่นี่สองเดือนแล้ว

    "ไปหานะ  ได้มั๊ย  คิดถึงปกป้องแล้วอ่ะ"
    "จริงป่าว  โบนัสอย่าพูดเล่นให้ป้องดีใจนะ  มาสิ..มาวันไหนอ่ะ"
    "ลาสองวันนะ  เราไปพุธหน้าตอนบ่าย  ว่าจะไปเครื่องบินเลย"
   
    ผมดีใจมากๆ  และเฝ้ารอวันพุธหน้าตอนบ่าย  พี่หมอเอมใจดีให้ผมเอารถ รพ ไปรับที่สนามบินพิษณุโลก 
    "โบนัส ทางนี้....."
พอเจอกันเท่านั้นแหละ  ผมโผเข้ากอดโบนัสด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ  เราไม่เคยแยกจากกันนานมากขนาดนี้เลยตั้งแต่รู้จักกัน  ตอนนี้เกือบห้าโมงแล้ว  กว่าเราจะถึงวังทองก็อีกชั่วโมงนึง  ทันทีที่เข้า รพ  ผมพาไปหาหมอเอม

"พี่เอมครับ นี่แฟนผม  หมอโบนัสครับ ตอนนี้ใช้ทุนที่บ้านแหลม เพชรบุรีครับ"
โบนัสยกมือไหว้พี่เอม
"โห เหนี่อยมั๊ยเนี่ย  เป็นไงมั่ง  เค้าให้ลากี่วันเนี่ย อุตส่าห์มาหาป้อง..."

เราคุยกะพี่เอมพักนึง  โบนัสใจดีมากๆ  จะช่วยออกตรวจให้สองวัน  พี่เอมดีใจแน่นอน  และอนุญาตให้โบนัสมาช่วย  กว่าเราจะออกมาจากพี่เอมก็หกโมงกว่าแล้ว  ผมขี่มอไซด์พาโบนัสไปกินข้าว  โบนัสเกาะเอวผมแน่นตลอดทาง 

"กลัวตกเหรอ  อะไรกัน...ก็อยู่บ้านแหลมก็เห็นขี่คล่องแคล่ว"
"ไม่กลัวตก  แต่คิดถึงปกป้องเฉยๆ"

แค่นี้ก็มีความสุขแล้วครับ...

ผมพาโบนัสเข้าบ้านก็เกือบสองทุ่มแล้ว  สิ่งแรกที่เข้าถึงบ้านคือ  ผมดึงสุดที่รักของผมไปกอดแน่น 
    "ปกป้อง เดี๋ยวก่อน  พาเที่ยวบ้านก่อนสิ"
    "แหม บ้านมีนิดเดียว ไม่ไรน่าดูหรอก  มาๆ  พาดูก็ได้  นี่ไงข้างล่างก็มีครัวนิดนึง  มีห้องน้ำ อาบน้ำได้  อันนี้ตู้เย็น  ก็มีส้มสองลูก 5555 สองลูกจริงๆ  กินหมดแล้ว ยังไม่ซื้อเลย ไม่ว่าง  ชั้นสองก็นี่ ห้องเรา  ส่วนนี้ห้องน้ำ ต้องเปิดประตูมาหน่อยนะ  อีกห้องเป็นห้องพักว่างๆอยู่"
    "แล้วจะให้โบนัสนอนห้องไหนอ่ะ"
    "อ้าว...โบนัสเป็นแขก  ก็นอนห้องรับแขกสิ"
    "ป้องอ่ะ  แกล้งอีกแล้ว..."
    "อ่ะ เอาจริงๆ  นอนห้องเล็กแล้วกันนะ 5555 แล้วเดี๋ยวปกป้องมานอนด้วย"
    "ทำไมไม่นอนห้องใหญ่ของป้องอ่ะ"
    "ห้องใหญ่ที่เยอะ เดี๋ยวโบนัสหนีป้องไปได้"

    โบนัสสนใจในรายละเอียดมากๆ  ดูแทบทุกอย่างที่เป็นของผม 
    "นี่ป้อง  อยู่คนเดียวทำไมมีช้อนส้อมสองคู่อ่ะ  มีใครมากินข้าวเหรอ.... นี่ถ้วยน้ำด้วย AMP... ใครอ่ะ"
    "อ๋อ มีสิ  หมอฟันที่มาพร้อมเรา ชื่อแอม  ก็มากินบางวัน"
    "แค่บางวันนี่....ถึงขนาดต้องมีถ้วยไว้บ้านเธอเลยนะ"
    "อืมม์  เค้าไม่ชอบใช้ถ้วยกะคนอื่น  หมอฟันก็เรื่องแยะอ่ะ"
    "เอ่อ  กางเกงใน...ปกป้อง..เอ่อ"
    "ยังใช้ที่โบนัสซื้อให้อยู่"
    "ม่ายๆๆๆ ไม่ใช่เอามาตากตรงนี้  เดี๋ยวใครไปใครมาเห็นหมด  อ๋อ  อยากโชว์ยัยแอมล่ะสิ  ไปๆ เก็บไปตากข้างบน  ในห้องเรา"

ผมว่าแอมคงเห็นกางเกงในผมไปแล้วครั้งนึง  โบนัสยังตั้งข้อสังเกตหลายอย่างเช่นทำไมผมมีแปรงสีฟันสบู่อยู่ข้างล่างด้วย ทำไมไม่อาบน้ำข้างบน และอื่นๆ  ผมรู้ว่าโบนัสละเอียด  แต่ไม่เคยคิดว่าผู้หญิงจะละเอียดได้ขนาดนี้  แต่โบนัสก็ถามไปงั้น  เธอมาช่วยจัดระเบียบชีวิตให้ผมมากกว่า

    "อาบน้ำเหอะโบนัส  เดี๋ยวได้มาดูทีวีกัน นี่เรายืมเงินแม่มาซื้อก่อนนะ ของพวกเนี้ย"
    "เออ ตังไม่พอยืมโบนัสก่อนได้นะ  อืมม์ แล้วเอาไงดี ตกลงให้เราอยู่ห้องไหน"
    "โบนัสจะหนีเราหรือเปล่าล่ะ  ถ้าหนีจะให้อยู่ห้องเล็ก 55555"
   
    ผมก็พูดไปงั้นแต่หิ้วกระเป๋าโบนัสไว้ในห้องใหญ่ของผม  พอเราอยู่ห้องสองต่อสองเท่านั้น  ผมอดที่จะกอดจูบโบนัสไม่ได้  ไม่ว่าจะนานเท่าไร  ผู้หญิงคนนี้ยังเป็นผู้หญิงคนที่ผมจับมือเป็นครั้งแรก และยังเป็นคนที่ผมรักเป็นคนแรกและตลอดไป  โบนัสเองก็รู้ความต้องการของผม  เธอไม่ปฏิเสธ  เพียงแต่...

    "เดี๋ยวโบนัสอาบน้ำก่อนสิ  ตัวจะเน่าแล้วเนี่ย"
    "อืมม์ เร็วๆนะ..."

    โบนัสเอาของเข้าห้องน้ำไป  แน่นอน...ที่นี่ไม่มีน้ำร้อน ผมยังไม่ได้ติดเลย  แต่โบนัสเป็นคนง่าย  ไม่วุ่นวายกับการมีหรือไม่มีน้ำร้อน  หอเดิมตั้งแต่ปี 1 ของผมก็ไม่มี  โบนัสก็อยู่ได้  ผมนั่งรอในห้องแป๊บนึงผมก็คิดอะไรออก 



 

แย่แล้ว