เฮ้ย อะไรกันนี่  แอมจอมรุก

 

ปั้นเมิงเล่นกับไฟซะแล้ว

 

คดีพลิกมาอยู่ที่ปั้นซะแล้วมาออกที่ปั่นเฉย อย่างงี้อย่าให้หลุดมือนะ

ท่าทางหมอแอมคงกะจะฟันไอ้ปั้นอีกคน

ปั้นโดนจับแน่

 

พระเอกขี่ม้าขาวมาแล้ว555

อ่านต่อ

 

 

แฟนกู ภาค 4 ตอน 11 ใช้ทุน

แฟนกู ภาค 1 
แฟนกู ภาค 2 
แฟนกู ภาค 3 
..................................................................................

    "เออ ไม่มีไรหรอกน่า  โมโนสบายใจเหอะ  เราจะพยายามหาที่ใช้ทุนให้ใกล้ๆโมโนแล้วกันนะ"
   
เราคุยกันเรื่องเรียนอีกนิดหน่อย  ก่อนที่จะนอนกอดโบ๊ตหลับลงไป  เช้าวันรุ่งขึ้น  โมโนตื่นขึ้นมาด้วยเสียงโทรศัพท์  โบ๊ตตื่นขึ้นมาพร้อมกัน
    "ไอ้ปั้น...แม่ง โทรมาหาโมโนทำไม"
    "ไม่มีไร โบ๊ตเงียบๆนะ  เดี๋ยวจะเปิดสปีกเกอร์  โบ๊ตจะได้รู้ว่าไอ้ปั้นคุยอะไรกะโมโน  โมโนไม่มีอะไรปิดบัง"
.....
"โหล  โมเม  แม่ง ตื่นยัง..."
"ตื่นเพราะมึงนี่หละ  มีไร..."
"มีสิ  เอ่อ.... โมเมมีเบอร์โทรพี่แอมมั๊ย..."
"พี่แอม????  พี่แอมไหน  พี่แอมที่อยู่กะพี่ป้องอ่ะเหรอ  แล้วกูจะไปมีได้ไง  แล้วมึงจะโทรหาพี่แอมทำไม"
"เมื่อวานกูไปเล่นบาส  พี่เค้าโทรเข้ามาที่เบอร์หอ  คงดูจากเนตมั๊ง  พอดีเพื่อนกูรับ เลยบอกว่าให้โทรกลับพี่แอม  กูยังงงว่า ไรกันวะ..."

โมโนมองหน้าโบ๊ต  ไอ้โบ๊ตยิ้ม....
"มึงตายแน่  ไอ้ปั้น... พี่แอมเค้าชอบมึงแล้วมั๊ง"
"เฮ้ย บ้าเหรอมึง  เจอกันไม่ถึง 20 นาที  อะไรจะกามเทพขนาดนั้น  ดูมึงซิ..โมเม....เจอกะกูมา หกปี  ยังไม่คิดจะชอบกูเลย 555555  เอางี้...โมเม  มึงช่วยถามพี่ป้องให้กูหน่อยดิ"
"แล้วถ้าพี่ป้องไม่มีอ่ะ"
"ก็ไม่มี...จบ  กูก็ไม่โทร  เออ เฮ้ย...นึกออกแล้ว.... เอางี้ดีกว่า กูว่ามึงช่วยให้เบอร์กูกะพี่ป้องบอกฝากให้พี่แอมด้วย  คือกูอยากรู้ว่าจะโทรมาหากูทำไร เท่านั้นแหละ"
"เออ งั้นก็ได้...ง่ายดี  ...โอเค งั้นแค่นี้นะ"

โบ๊ตดึงโมโนไปกอดแน่นอีกครั้ง  ก็นับว่าโชคดี เพราะไอ้ปั้นชอบพูดจีบโมโนบ่อยๆ  วันนี้นับว่าน้อยมาก  โบ๊ตก็เข้าใจไอ้ปั้นดีและไม่ค่อยหึงโมโนกะไอ้ปั้น
.........................................................................................

    "โมโนว่าไงนะ... ฝากเบอร์ไอ้ปั้นให้พี่แอม.... เดี๋ยวนี้เค้ามีมุขนี้แล้วเหรอ"
    "โมโนไม่รู้ค่ะพี่ป้อง  เห็นไอ้ปั้นบอกว่าพี่แอมโทรมา แล้วมันก็ไม่มีเบอร์พี่แอมโทรกลับ  เลยฝากเบอร์โทรให้พี่ป้องช่วยให้พี่แอมให้หน่อย"
    "อะไรกันวะ  ก็เจอกันก็น่าจะถามกันเอง  อ่ะ อ่ะ  เดี๋ยวพี่บอกให้แล้วกันนะ"
.........................................................................................

    วันนั้นผม (ปกป้อง) เจอแอมที่โรงอาหาร
    "เออ.... แอม  จำน้องที่ชื่อปั้นได้มั๊ย"
    "ปั้น ไหน.....อ๋อ  ปั้น ที่มากะโมโนอ่ะเหรอ  เอ่อๆๆๆ จำได้หละ"
    "เค้าฝากเบอร์โทรให้เธอ....นี่ไง  โทรไปหาเค้าซะ"
    "อะไรอ่ะ  ฝากเบอร์โทร  ผ่านป้องมาให้เรา ????"
    "น้องเค้าบอกว่า พี่แอมโทรไปหาเค้าที่หอ  เค้าไม่อยู่และไม่มีเบอร์โทรกลับพี่แอม  เลยฝากเบอร์ป้องมาให้แอมโทรไปหาไง....ทำลืม"
   
    ปรากฎว่ายัยหมอแอมทำท่างงเป็นไก่ตาแตก
    "เฮ้ย  ไม่เคยโทร  บ้าเหรอ  แล้วจะโทรไปหาหอมันได้ไง  ไม่มีเบอร์...."
    หมอแอมทำท่าครุ่นคิดสักครู่
"อ๋ออออออออ.....นึกออกแล้ว  โห  แม่ง ไอ้น้องคนนี้น่าสนใจ  มันมีวิธีแจกเบอร์ให้สาวๆด้วยนะ  อืมม์.....มันร้าย ๆๆ  ไม่เลวๆ  มามา..หมอป้อง...เอาเบอร์มา เดี๋ยวจะโทรไป  ขอบคุณนะ"
    ..........................................................................
   
    "โหล..สวัสดีครับ"
    "คุณปั้นหรือเปล่าคะ  คุยได้มั๊ยคะ...พอมีเวลามั๊ยคะ"
    "นิดหน่อยครับ มีไรครับ  ถ้าขายประกัน สินเชื่อ เงินสด ขายรังนก คอลลาเจน ถั่งเฉ้า  ไม่เอาทุกอย่างนะครับ เสียเวลา"
    "คือคุณทำของบางอย่างตกไว้ค่ะ แล้วมีเบอร์โทรคุณติดมาด้วย"
    "หา..อะไรนะ .ผมเหรอ...."
    "ใช่คะ  คือคุณไปพิษณุโลกมาใช่มั๊ยคะ  เก็บได้ที่แถวโรงพยาบาลค่ะ"
    "มันคืออะไรอ่ะครับ..."
    "สำคัญค่ะ  ไม่อยากบอกทางโทรศัพท์นะคะ เพราะไม่ทราบว่าคุณคือใคร  คืองี้นะคะ...พอดีจะไปกรุงเทพอ่ะคะ  เดี๋ยวเอาไปให้นะคะ  งั้นไว้เดี๋ยวมีความคืบหน้าจะโทรไปบอกนะคะ"
   
    ...................................................................

    ผมไอ้ปั้นเองนะครับ  ผมไม่รู้หรอกว่าใครโทรมาหาผม  ที่ยิ่งไปกว่านั้น  ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรตกไว้  นึกไม่ออกจริงๆ  คนที่โทรมาคือใครก็ไม่บอกชื่อ  บอกแค่ว่าจะมาหาผม  ผมเลยไม่ได้สนใจอะไรมาก  จนกระทั่งผ่านไปหลายวัน เช้ามากของวันเสาร์นึง
    "คุณปั้นนะคะ..."
    "เอ่อ ครับ  ใครอ่ะครับ"
    "ดิชั้นเองค่ะ ที่จะเอาของไปให้อ่ะคะ  ตอนนี้อยู่ใต้หอคุณปั้นแล้วนะคะ"
   
    ผมงง....  ผมลืมอะไรไว้ผมยังไม่รู้เลย  แต่ที่แน่ๆคือผู้หญิงที่กล่าวอ้างว่าเก็บของผมได้  เธอโผล่มาแล้วที่หอผม  เธอรู้ได้ไงว่าผมอยู่ที่นี่  ผมเชื่อว่าเธอไม่รู้จักผม  เป็นสิบแปดมงกุฎหรือเปล่าเนี่ย  มันจะมาไม้ไหนกัน  ผมตัดสินใจรอสักนิดนึง  ให้มีเพื่อนอีกสักคนก่อนจะเดินลงไปพร้อมกัน  ถ้าเค้าไม่รู้จักผม ก็จะไม่รู้ว่าคนไหนคือผม  แล้วผมจะได้สังเกตการณ์ว่าคนที่มาหาผมคือใคร  แต่พอผมลงมาถึงชั้น 1 เท่านั้นแหละ
   
    "พี่แอม.....เฮ้ย พี่แอม  เล่นไรเนี่ย  มาหาผมได้ไง"
    "ก็ใครให้เบอร์โทรอ่ะ  พี่ก็โทรมาดิ...."
    "โห พี่  ไม่อยากเชื่อเลย  ไม่มีไรหรอกพี่  แนะนำตัวตั้งแต่โทรคุยกันวันแรก  พี่ก็ไม่เปลืองเงินค่ารถมาหาผมแล้ว  พี่พักที่ไหนอ่ะ"
    "เอ่อ  ยังไม่รู้เลย  มาสี่วัน จันทร์ประชุมที่กระทรวง กลับวันอังคาร  ทีแรกคิดว่าจะมาอาศัยเจ้าของเบอร์โทรเนี่ย  สองสามคืน"
    "โหววว  ไม่ได้หรอกพี่แอม  หอแพทย์ชาย....เดี๋ยวอื้อฉาว"
    "นึกอยู่แล้วหละ  งั้นพี่นอนโรงแรมได้..."

    จริงๆผมนึกจะแกล้งพี่แอมเล่นครับ  โดยใช้วิธีขอเบอร์แบบซับซ้อนหน่อย  และผมก็ได้เบอร์พี่แอมจริงๆด้วย  แต่ที่นึกไม่ถึงคือพี่แอมมากรุงเทพฯ  วันเสาร์ทั้งวันผมต้องเดินตามพี่แอมไปตามที่ต่างๆ  ช่วยอำนวยความสะดวกให้พี่แอม  ถือของให้ พาไปมั่ง และจบลงที่...

    "พี่เลี้ยงข้าว เลี้ยงหนังแล้วกันนะ"
    "เฮ้ย...ไม่ต้องหรอกพี่  ผมก็ถือว่าได้มาเดินเล่นแก้เครียด"
    "เออ ไปเหอะ  พี่ก็จะดูด้วย เดี๋ยวไปจัดการโรงแรมก่อน เอาของเก็บแล้วออกมาใหม่"

    ก็ตามนั้นครับ  พี่แอมเป็นเจ้ามือให้ผมสารพัดอย่าง  พาไปกินข้าวอย่างดี เลี้ยงไอติมร้านแพง  แล้วก็ปิดท้ายด้วยการดูหนังเรื่องยาว  ผมเองก็ไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนกะโมโนเหมือนสมัยแก้ชงกันนั่น  โมโนห่างๆผมไป เพราะไม่อยากให้ผมเข้าใจผิด  วันนี้พี่แอมเข้ามา  ผมเริ่มหวั่นไหวเป็นธรรมดา  ยิ่งพี่แอมเป็นคนช่างออดอ้อน  ช่างเอาใจด้วยแล้ว  ผมแทบละลายไปตามพี่แอม

    "ห้าทุ่มครึ่งแล้วเหรอเนี่ย  เอ่อออ... ปั้นนอนห้องพี่ก็ได้นะ ถ้าขี้เกียจกลับหอ  พี่ไม่ค่อยถือหรอก...."