แดดบ่ายคล้อย ลมร้อนอบอ้าวพัดผ่านถนนในนิคม 304 คาเฟ่เล็ก ๆ ริมถนนมีผู้คนบางตา กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นผสมกับกลิ่นหอมหวานของขนมปังอบใหม่

นิ่มเดินเข้ามาในชุดทำงานกึ่งสุภาพ เสื้อเชิ้ตสีขาวเข้ารูป กางเกงผ้าเอวสูงแนบสะโพกโค้งงอน หน้าอกอวบเต็มดันเนื้อผ้าเบา ๆ ผมยาวถูกรวบตึงเผยต้นคอขาวนวล

เนาว์นั่งรออยู่ก่อนแล้วในมุมร้าน เสื้อโปโลสีเข้ม กางเกงยีนส์เก่า ๆ ร่างท้วม พุงนูนเล็กน้อย แต่สายตากลับเต็มไปด้วยความมั่นใจและอบอุ่น

"คุณนิ่ม...มานั่งตรงนี้สิครับ" เขาเอื้อมมือเลื่อนเก้าอี้ให้


---

☕ การคุยกันนอกบ้าน

กาแฟสองแก้วถูกเสิร์ฟมาบนโต๊ะ เสียงเพลงเบา ๆ คลออยู่

"ไม่คิดเลยนะคะ ว่าจะได้มานั่งร้านกาแฟกับเพื่อนใหม่แบบนี้" นิ่มยิ้มเจือเขิน
"ผมเองก็ดีใจครับ...ที่คุณยอมมาด้วย" เนาว์ตอบเสียงจริงใจ

บทสนทนาเป็นไปอย่างราบรื่น — จากเรื่องงาน เรื่องชีวิต ไปจนถึงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ทำให้นิ่มหัวเราะเบา ๆ บรรยากาศผ่อนคลายจนเธอรู้สึกต่างไปจากความเคร่งเครียดในชีวิตประจำวัน

เมื่อออกจากร้าน ฟ้าเริ่มมืดลงเล็กน้อย

"คุณนิ่มกลับยังไงครับ" เนาว์ถาม
"เอารถมาค่ะ...คุณล่ะ?"
"ผมนั้งวินมอเตอร์ไซค์มา แต่ถ้าคุณจะกลับ ผมไปส่งที่รถก็ได้"

นิ่มลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะพูดเบา ๆ "งั้น...ฉันไปส่งคุณที่หอพักก็แล้วกัน จะได้ไม่ต้องลำบาก"


---

🏚 หอพักยาม

รถยนต์ของนิ่มเลี้ยวเข้าซอยเล็ก ๆ ด้านหลังนิคม ตึกหอพักสูงสามชั้นตั้งเรียงราย ผนังเก่า สีซีดลอกล่อน มีคราบน้ำฝนตามมุมตึก ไฟนีออนตามทางเดินกระพริบสลัว ๆ

รอบ ๆ เต็มไปด้วยเสียงคนคุย เสียงทีวีจากห้องข้าง ๆ และกลิ่นอาหารทอดจากร้านเล็กหน้าหอพัก

บรรยากาศแตกต่างจากบ้านเดี่ยวหรูหราของเธออย่างสิ้นเชิง แต่แปลกที่นิ่มไม่ได้รู้สึกขยะแขยงเลย กลับมีความรู้สึกตื่นเต้นลึกลับที่ได้เข้ามาในโลกที่ไม่คุ้นเคยนี้

เนาว์หันมายิ้ม "หอผมมันเก่า ๆ หน่อยนะครับ อย่าหัวเราะล่ะ"
นิ่มหัวเราะเบา ๆ "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...แค่ได้เห็นก็ตื่นเต้นดีแล้ว"


---

🚪 หน้าห้องพัก

บันไดคอนกรีตขึ้นไปถึงชั้นสอง ทางเดินแคบ ๆ มีรองเท้าเก่า ๆ วางระเกะระกะ ประตูไม้หลายบานสีซีดแตกผุ

เนาว์พานิ่มมายืนหน้าห้องหมายเลข 207 — ประตูเหล็กสีเขียวเข้มขึ้นสนิมบางจุด เขาหยิบกุญแจไขออกเสียงดัง แกร๊ก

กลิ่นห้องเก่า ๆ ผสมกับกลิ่นน้ำยาถูพื้นลอยออกมา ภายในห้องเล็ก มีเตียงเดี่ยว ผ้าปูสีซีด ๆ พัดลมเพดานหมุนช้า ๆ และโต๊ะเล็กที่มีโทรศัพท์เก่า ๆ วางอยู่

นิ่มมองไปรอบ ๆ ใจเต้นแรงอย่างประหลาด — บ้านเธอสะอาดหรูหรา แต่ห้องนี้กลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังก้าวเข้าสู่อีกโลกหนึ่ง


---

💫 ความรู้สึกที่ต่างออกไป

"คุณนิ่ม...ขอบคุณนะครับที่มาส่ง" เนาว์พูดเสียงนุ่ม พร้อมยืนใกล้เธอมากขึ้น

ระยะห่างเพียงแค่ไม่กี่คืบทำให้นิ่มใจสั่น สายตาสองคู่สบกันในห้องแคบ ๆ ที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงพัดลมหมุนครางเบา ๆ

นิ่มหายใจแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าแดงซ่าน หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก

"ฉัน...ควรกลับแล้วค่ะ" เธอพูดเบา ๆ แต่เท้าไม่ยอมขยับออกไป

เนาว์เพียงพยักหน้า "ได้ครับ...แต่ขอบคุณจริง ๆ ที่ไม่รังเกียจผม"

คำพูดนั้นเหมือนกระแทกใจนิ่ม — ทำให้เธอเผลอส่งยิ้มอ่อน ๆ ออกมาอย่างลืมตัว ก่อนจะรีบหันหลังกลับออกจากห้อง


---

📲 รายงานถึงเทพ

คืนนั้น เนาว์ส่งข้อความหาพี่เทพ

เนาว์ :
"วันนี้เธอไปส่งผมถึงหอครับพี่...ยืนหน้าห้อง ใกล้จนแทบจะกอดได้ เธอหน้าแดงชัดเจนแต่ไม่ถอยหนีเลย...ผมว่าหัวใจเธอเริ่มเลยเถิดแล้ว"

เทพอ่านแล้วนั่งนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ ความตื่นเต้นแล่นพล่านในอก — นี่เป็นก้าวใหญ่ที่เขาเฝ้ารอ

เกือบแล้วซินะ

เทพจะเสียใจเมื่อเมียไปกับเนาว์จริงๆ