เราเหนื่อยทั้งคู่ แต่ยังหอบอยู่บนเตียง เสียงพัดลมแอร์เบอร์แรง ไม่ได้ช่วยอะไรนัก เพราะร่างกายเราร้อนจากข้างใน ไม่ใช่อุณหภูมิภายนอก ผมพลิกนอนตะแคงหันหน้าหาเธอ ส่วนแนนนอนหงาย...แขนข้างหนึ่งพาดอก บนเต้านมคู่สวย หายใจถี่ ๆ หัวใจเรายังเต้นแรงทั้งคู่ แก้มเธอแดงเหมือนเพิ่งไข้ขึ้น แต่ไม่ใช่ไข้—แค่เพิ่งผ่านความเสียวที่เร่าร้อนเกินกว่าปกติ

"เหนื่อยเหรอครับ" ผมเอื้อมไปจับมือเธอ
 "อื้อ..." เธอตอบเบา ๆ

ผมยิ้มนิด ๆ มองเธอชัด ๆ ใกล้ ๆ เงาของไฟหัวเตียงทำให้แววตาเธอยังระยิบระยับ

"เมื่อกี้ที่เราจินตนาการกัน...ว่าแนนช่วยตัวเองให้คนอื่นดู...มันเร้าใจใช่มั้ย?"

เธอขยับปากเหมือนจะตอบ แต่ก็เปลี่ยนเป็นกัดริมฝีปากแทน

"แนนไม่รู้..."
"ไม่รู้จริงหรอ?" ผมยิ้มขำ ๆ
"แนน...ก็ไม่รู้ว่าจะเรียกว่า...ยังไงดีนี่ค่ะ"

เธอหันหน้าไปอีกทาง แต่ผมยังมองแก้มแดง ๆ นั่นได้อยู่ น่ารักชะมัด...เวลาทำตัวเขิน ๆ แบบนี้ ผมขยับเข้าใกล้อีกนิด มือไล้แผ่วที่ท้องเธอ

"พี่เคยคุยกับไอ้เอก..."
"เอก...ใช่พี่เอกที่มากินข้าวที่บ้านวันก่อนมั้ยคะ?"
"ใช่...ไอ้เอก...มันเคยเล่าว่ามันเคยเย็ดเมียเพื่อนตัวเอง"

เธอหันขวับมามองผมทันที

"พี่วุธ! ทะลึ่งอะ!"
"จริง ๆ นะ มันเล่าว่าก็เริ่มจากแบบนี้แหละ มองเฉย ๆ เหมือนไอ้มิกที่มองแนนน่ะ"
"พี่วุธ...ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ...อย่าพูดแบบนั้นสิ..." แนนกลอกตา แต่หน้าแดงกว่าเดิม
"แล้วมิกมันเคยมองแนนจริง ๆ ใช่มั้ย?"
"มะ...ไม่รู้...ไม่รู้ค่ะ"
"ไม่รู้จริง ๆ เหรอ..." ผมหรี่ตามอง ยิ้มกรุ้มกริ่ม
"ลองนึกดี ๆ สิ ตอนที่ทำงาน...มันเคยมองแนนแบบ...มองเหมือนอยากเย็ดแนนมั้ย?"

เธอขมวดคิ้วนิด ๆ ทำท่าจะลุกหนีแต่ไม่ไปไหน

"แนนไม่รู้...ไม่รู้ว่าเรียกว่ามองมั้ย"
"ไม่รู้ว่านั่นเรียกว่ามอง..." ผมทวนคำ แล้วยิ้ม
"แต่แนนรู้ว่าเขามอง...ใช่มั้ย?"

เธอหลบตา มือขยุ้มผ้าห่มที่ปิดท้องไว้แน่น ริมฝีปากเธอเม้มแน่น แล้วคลายออกเหมือนจะพูด แต่เสียงที่ออกมากลับเบาหวิว

"เขา...เคยแอบมองหน้าอกแนนค่ะ"

ผมเงียบไปแวบนึง ไม่ใช่เพราะตกใจ แต่เพราะคำตอบมัน...ปลุกความร้อนในอกผมให้กลับมาชัดขึ้นอีก

"ตอนไหน? ทำไมแนนไม่เห็นเคยเล่าเลย?"
"ก็...แนนคิดว่าคงแค่บังเอิญมั้งคะ...เลยไม่ได้เล่าให้ฟัง"
"แล้วแนนใส่อะไรวันนั้น?" ผมถามเบา ๆ
"เอ่อ...เสื้อเชิ้ตทำงานธรรมดานี่แหละค่ะ"

เธอหลบตา แล้วพูดเสียงเบากว่าเดิม

"คุ้น ๆ ว่า เป็นเสื้อสีขาวน่ะคะ...ผ้าค่อนข้างบางหน่อย แนนไม่ได้รู้ตัวตอนนั้นหรอก"
ผมมองเธอไม่กะพริบตา เธอขยับตัวเล็กน้อย มือดึงผ้าห่มขึ้นมาแตะปลายคาง
"วันนั้นตอนเช้าพอรีบ ๆ แนนก็ลืมใส่เสื้อซับข้างในค่ะ..."
"แบบนี้ก็เห็นเสื้อในสิ? เสื้อในสีอะไร?"
 "...สีครีมค่ะ" เสียงเธอเหมือนจะหลุดเป็นกระซิบ

ผมเห็นเธอกลืนน้ำลาย เหมือนภาพตรงหน้าเธอกำลังย้อนกลับมา—ชัด...ทีละเสี้ยว

"แล้วมิกมันมองยังไง?"
"เขานั่งอยู่ที่โต๊ะเขานี่แหละค่ะ..."
"จำไว้ว่าวันนั้น ตอนแนนก้มเซ็นเอกสารบนโต๊ะน้องมอก แนนก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก..."


เธอกัดริมฝีปากเบา ๆ เหมือนลังเล


"แต่พอแนนเงยหน้า...เขาก็รีบหันไปอีกทาง"
"เขามองชัดแค่ไหน?" ผมถามต่อเสียงแหบ  เธอส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนตอบว่า
"พี่วุธ...อย่าถามเลยค่ะ มันอาย"
"แนนครับ..." ผมยกมือไปลูบแขนเธอเบา ๆ
"พี่อยากรู้...เขาเห็นอะไร แนนคิดว่าเขาเห็นอะไร?"

เธอเบี่ยงหน้าหนี แต่มือยังวางนิ่งบนผ้าห่ม คิ้วเธอกระตุกนิด ๆ ปากเม้ม แล้วเปิดออก สุดท้ายก็พูดช้า ๆ

"มุมข้าง ๆ แนนว่ามันต้องเห็นลายบราน่ะค่ะ..."
"มันบางขนาดนั้นเลยเหรอ..."
 "...ก็...ไฟในออฟฟิศมันค่อนข้างสว่างนี่คะ..."

เสียงเธอเบาลงเรื่อย ๆ ขณะที่ใจผมเต้นแรงขึ้น ผมเห็นปลายนิ้วเธอเขี่ยขอบผ้าห่มไปมาเหมือนคนสับสน ไม่แน่ใจ แล้วเธอก็พูดต่อในจังหวะที่เหมือนจะยอมแพ้กับความคิดของตัวเอง

"แล้วแนนรู้สึกยังไง?"
"แนน...ตอนที่เห็นเขามอง แนน...ก็รู้สึกแปลก ๆ เหมือนกันค่ะ"
 "แค่แบบ...อยู่ดี ๆ มีผู้ชายมอง มันก็สะดุ้งนิดนึงน่ะค่ะ มัน...รู้สึกแปลก ๆ"

ผมพยักหน้านิด ๆ แล้วยิ้ม

"รู้สึกว่าโดนมอง...ว่าเราน่าดูใช่มั้ย"
 "มันไม่ได้ดีใจนะคะพี่วุธ..." เธอเสียงอ่อน
 "มันก็แค่...เหมือนโดนมองตอนเผลอ ไม่รู้จะทำหน้ายังไง..."

เธอหันหน้าหนีอีกครั้ง แต่ผมรู้—จากสายตา จากสีแก้ม จากริมฝีปากเม้มแน่น ว่าเรื่องที่เล่าออกมานี่...เธอไม่เคยเล่าให้ใครฟังมาก่อน และมัน...เริ่มตอกเสาเข็มบางอย่างลงในใจเธอแล้ว

แนนเบาเสียงลงอีกครั้ง ก่อนจะเอื้อมมือไปจับชายผ้าห่มที่คลุมตัวเธอไว้แน่นขึ้นนิด เธอหลบสายตาผม แล้วพูดออกมาช้า ๆ เหมือนกลัวใครได้ยิน

"แต่พี่เอก...แนนว่าเขามองจริงจังกว่ามากเลยนะคะ"

คำพูดนั้นทำเอาผมรู้สึกเหมือนอุณหภูมิในห้องถูกอัดเพิ่มขึ้นอีกสองสามองศาทันที

"ตอนเขามากินข้าวที่บ้านวันนั้น...หลังเลิกงาน แนนยังใส่ชุดทำงานอยู่เลยค่ะ"
"กระโปรงทรงดินสอกับเสื้อเชิ้ตแขนสั้นพอดีตัว...สีเทาอ่อน ๆ"

ผมกลืนน้ำลาย แค่คิดภาพแนนในชุดทำงาน เดินเสิร์ฟข้าวให้ผู้ชายคนอื่นในบ้าน ถึงจะไม่ได้โป๊อะไร...ก็รู้สึกแน่นในอกไปหมด

"ตอนแรก แนนก็คิดว่า...มีอะไรติดตรงไหนหรือเปล่า" เธอหลุดหัวเราะเบา ๆ
"แต่พอมาวันนี้ ฟังพี่วุธพูด...แนนก็เริ่มเข้าใจค่ะ ว่าเขามองอะไร"

ผมสบตาเธอ คำตอบของแนนเหมือนระเบิดเล็ก ๆ ที่จุดกลางอกผมอีกครั้ง

"แล้วเขามองยังไง?"
 "...มองแบบไม่หลบเลยค่ะ" แนนตอบเสียงเบา
 "จ้องแบบ...เหมือนจะรู้หมดเลย ว่าเสื้อมันบางตรงไหน บราสีอะไร กระโปรงมันแนบแค่ไหน..."

ผมหายใจลึก ขอบตาร้อนวูบอย่างห้ามไม่อยู่ แทบจะไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่า...ควยผมตั้งอีกครั้งแล้ว

"โธ่เว้ย แนน...พี่แม่ง...เพิ่งรู้ว่าเอกมันมองแนนแบบนี้" ผมขยับเข้าใกล้แนน พลางกระซิบติดริมฝีปาก
 "หรือจริง ๆ มันอยากจะ..."

แนนรีบเบี่ยงหน้าหนี ใบหน้าแดงจัดจนถึงหู เธอส่ายหน้าน้อย ๆ แล้วพูดเสียงเบา

"อย่าทะลึ่งสิคะพี่วุธ..."

เธอขยับตัวหนีไปด้านข้างนิดหนึ่งแต่ก็ยังอยู่ในอ้อมแขนผม ผมหอมแก้มเธอเบา ๆ แล้วกระซิบอีกครั้ง

"เขินแบบนี้...น่ารักเป็นบ้าเลยว่ะ"

เธอหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ปากยังยิ้มแต่ตากลับหลบอีกครั้ง มือเธอกำผ้าห่มแน่นขึ้น เหมือนใจจะเตลิดแต่ร่างกายยังพยายามยับยั้ง

"นอนได้แล้วค่ะ...พรุ่งนี้ต้องทำงานนะคะ"

เสียงเธอเบาจนแทบเป็นลมหายใจ แต่สำหรับผม...มันคือเสียงที่เซ็กซี่ที่สุดในโลกคืนนี้

เฮ้ยแนว cuckold อีกแล้วปวดตับจังเลย

ชักนำแบบนี้​้เมียใจเตลิด​เปิดเปิง​ไปถึง​ไหน​กันแล้ว

พูดให้เมียคิดเหมือนชักนำให้ติดใจ

โคตรดี  ต่อเลย แนนต้องโดนเย็ด