ฝากอุดหนุนผู้คุมจิต ด้วยนะครับ 
เรื่องนี้ก็มีแพลนจะทำ E-Book ด้วย กดติดตามกันไวได้นะครับ

ไม่ต้องตกใจนะครับ EP2 ไม่ได้หายไปไหน 
ผมแค่ตั้งให้เหมือนที่เอาไปลงเว็บนิยายออนไลน์ครับ เพราะฉะนั้นนี่คือ EP2 ครึ่งแรกครับ

ก็เหมือนเดิมครับ ขอคอมเม้นต์ดีๆ จำนวนหนึ่งก็พอครับ ผมขี้เกียจซ่อน 5555


************

สามารถสนับสนุนให้กำลังใจในการเขียนงาน และอ่านตอนใหม่ ๆ ล่วงหน้าได้ตามช่องทางดังนี้ครับ

)




EBOOK ผู้คุมจิต







***ท่านใดติดขัด ไม่สะดวกในการอ่านผ่านเว็บอื่นๆ หรือทำไม่เป็น สามารถเข้ากลุ่ม Line OPENCHAT มาสอบถามหรือพูดคุยเรื่องอื่นๆ ได้ครับ (ไม่ระบุตัวตน)***
กดเข้ากลุ่มที่ Link นี้ >>>

อย่าลืมเข้าไปพูดคุยกันได้ที่เพจนะครับ




บนเบาะหลังของรถแท็กซี่ที่กำลังวิ่งฝ่าความมืดของกรุงเทพฯ ยามวิกาล โลกภายนอกดูเหมือนจะเคลื่อนไหวไปอย่างเชื่องช้า แสงไฟจากเสาไฟฟ้าและป้ายโฆษณาสาดผ่านเข้ามาในรถเป็นระยะแล้วก็จางหายไป ทิ้งไว้เพียงความมืดและภาพสะท้อนจางๆ ของผมบนกระจกหน้าต่าง

เสียงเพลงลูกทุ่งจากวิทยุของคนขับคลอเบาๆ เป็นซาวด์แทร็กที่ไม่เข้ากับพายุอารมณ์ที่กำลังโหมกระหน่ำอยู่ในหัวของผมเลยสักนิด

ความคิดของผมมันแตกออกเป็นสองเสียงที่กำลังเถียงกันอย่างรุนแรง

'แกมันสุดยอด' เสียงหนึ่งกระซิบด้วยความภาคภูมิใจ มันฉายภาพของมีนาที่กำลังมองผมด้วยสายตาชื่นชมระคนตกตะลึง คำพูดของเธอยังก้องกังวาน 'ไม่เคยเจอของใครที่ทั้งใหญ่ทั้งสวยแบบนี้มาก่อนเลย' ใช่... ผมคือผู้ชายที่ผู้หญิงปรารถนา ผมคือผู้ควบคุมเกม คือราชสีห์ที่เพิ่งกลับจากการล่าอันรุ่งโรจน์

แต่แล้วอีกเสียงหนึ่งก็กรีดร้องสวนขึ้นมาด้วยความรู้สึกผิดบาป 'แกมันเลวที่สุด' เสียงนั้นฉายภาพใบหน้าของไอรินขึ้นมาแทนที่... ใบหน้าที่กำลังนอนรอผมอยู่ที่บ้าน ใบหน้าที่ผมเคยให้สัญญาว่าจะดูแลและซื่อสัตย์ไปตลอดชีวิต 'แกกำลังจะกลับไปสวมหน้ากากเป็นคนรักที่แสนดี ทั้งที่เพิ่งไปคลุกเคล้าอยู่บนเรือนร่างของผู้หญิงคนอื่นมา'

ผมหลับตาลง พยายามสลัดความคิดพวกนั้นทิ้งไป แต่ยิ่งพยายามก็ยิ่งชัดเจน กลิ่นน้ำหอมจางๆ ของมีนาที่ยังติดอยู่บนปกเสื้อเชิ้ตของผมมันเหมือนเครื่องตอกย้ำความผิด ผมรู้สึกถึงสัมผัสของเธอที่ยังอุ่นร้อนอยู่บนผิวของผมอยู่เลย

ไม่นานนัก รถแท็กซี่ก็เลี้ยวเข้าสู่ซอยคอนโดที่คุ้นเคย ทุกอย่างที่นี่ดูเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกของผมที่มีต่อมันกลับไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ผมก้าวลงจากรถ ความเงียบของยามดึกสงัดที่เคยให้ความรู้สึกสงบ ตอนนี้มันกลับน่าอึดอัดและหนักอึ้ง ผมสูดหายใจเข้าลึก รวบรวมความกล้าก่อนจะใช้คีย์การ์ดปลดล็อกประตูห้อง

เสียงของประตูที่เปิดออกดังขึ้นราวกับเป็นสัญญาณของการก้าวจากโลกใบหนึ่งสู่อีกโลกหนึ่ง ทันทีที่เข้ามาในห้อง กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกมะลิจากก้านไม้หอมที่ไอรินชอบจุดไว้ก็ลอยมาแตะจมูก มันคือกลิ่นของ "บ้าน" กลิ่นของ "เรา" และมันก็ทำให้ผมรู้สึกผิดจนจุกขึ้นมาที่อก

ผมถอดรองเท้าและวางมันลงอย่างเบามือที่สุด สายตาของผมเหลือบไปเห็นรูปถ่ายของเราสองคนที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างโซฟา... เป็นรูปจากทริปเที่ยวญี่ปุ่นเมื่อปีก่อน เราสองคนกำลังยิ้มกว้างอย่างมีความสุขอยู่ท่ามกลางหิมะสีขาวโพลน รอยยิ้มของไอรินในวันนั้นมันช่างสดใสและไร้เดียงสาเหลือเกิน ผมรีบเบือนหน้าหนีจากภาพนั้น... ผมทนมองมันไม่ไหว

แล้วผมก็เห็นเธอ...

ไอรินนอนขดตัวอยู่บนโซฟาขนาดใหญ่ในห้องนั่งเล่น ในมือของเธอยังคงถือรีโมทโทรทัศน์ที่เปิดค้างไว้ด้วยเสียงที่เบาที่สุด เธอน่าจะตั้งใจรอดูรายการโปรดของเธอเพื่อรอผมกลับ แต่คงเผลอหลับไปเสียก่อน

ใบหน้าของเธอดูไร้เดียงสาราวกับเด็กสาวในยามหลับใหล ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวสลวยปรกลงมาปรกใบหน้าเล็กน้อย ขนตาเป็นแพงอนงามทาบทับลงบนแก้มใส

เธอคือผู้หญิงที่ผมรัก... รักจนหมดหัวใจ และผมเพิ่งจะใช้มีดที่คมที่สุดกรีดลงบนความไว้ใจของเธอจนเป็นแผลลึก

ผมอยากจะเดินเข้าไปห่มผ้าให้เธอ แต่ผมทำไม่ได้... ผมไม่กล้าพอที่จะสัมผัสเธอในตอนนี้ ร่างกายของผมมันแปดเปื้อนเกินไป

เป้าหมายเดียวของผมในตอนนี้คือห้องน้ำ... สถานที่เดียวที่จะช่วยชำระล้างความผิดนี้ออกไปได้ ผมย่องผ่านห้องนั่งเล่นไปอย่างเงียบเชียบ ปิดประตูห้องน้ำและล็อกมันอย่างแน่นหนา ผมมองตัวเองในกระจกเงา... ผู้ชายในกระจกดูเหนื่อยล้าและสับสน แววตาของเขาเต็มไปด้วยความขัดแย้ง

ผมรีบถอดเสื้อผ้าทุกชิ้นออกอย่างรวดเร็ว โยนมันลงในตะกร้าเหมือนกำลังทิ้งหลักฐาน ก่อนจะก้าวเข้าไปใต้ฝักบัวและเปิดน้ำอุ่นจัดให้ไหลรดลงมาบนร่างกาย

ผมหลับตาลง หวังว่าสายน้ำจะช่วยชะล้างทุกสิ่งทุกอย่างออกไปได้ แต่ผมคิดผิด...

ไอน้ำอุ่นและสายน้ำที่ไหลผ่านผิวเนื้อกลับปลุกเร้าความทรงจำทางกายให้ตื่นขึ้นมาอย่างเต็มรูปแบบ ผมเห็นภาพซ้อนของมีนาในความมืดมิดหลังเปลือกตา... และมันก็เฉพาะเจาะจงอย่างน่ากลัว

ผมเห็นภาพที่เธอนั่งคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าผม... วินาทีที่ริมฝีปากอิ่มของเธอค่อยๆ เผยอออกและสัมผัสลงบนยอดสุดของแก่นกายผม... เสียงครางในลำคอของเธอตอนที่เธอได้ลิ้มลองรสชาติของผมเป็นครั้งแรก...

'อึก...' ผมเผลอส่งเสียงออกมาจากลำคอ ยกมือกุมหน้าผากของตัวเองและส่ายหัวไปมาเพื่อหวังจะสลัดภาพพวกนั้นทิ้งไป แต่มันไม่เป็นผล ยิ่งพยายามลบ มันกลับยิ่งชัดเจนขึ้น ความเป็นชายของผมที่ควรจะสงบนิ่งไปแล้ว กลับเริ่มแข็งขืนขึ้นมาอีกครั้งอย่างดื้อรั้น มันตอบสนองต่อความทรงจำอันทรงพลังนั้น

ความรู้สึกผิดต่อไอรินที่นอนหลับอยู่อีกห้องหนึ่งมันรุนแรง... แต่ความภาคภูมิใจและความหอมหวานจากประสบการณ์กับมีนามันก็รุนแรงไม่แพ้กัน อารมณ์สองขั้วที่แตกต่างสุดขีดนี้ตีรวนกันอยู่ในตัวผม มันอัดอั้น มันบีบคั้น... จนผมต้องการทางระบายออก

ผมยอมแพ้...

มือของผมเลื่อนลงไปกอบกุมตัวตนที่กำลังตื่นขึ้นอย่างเต็มที่นั้น ความร้อนและความแข็งแกร่งในอุ้งมือเป็นเครื่องยืนยันถึงชัยชนะที่ผมเพิ่งได้รับมา ผมเริ่มขยับมือขึ้นลงอย่างช้าๆ ไปตามความยาวของแก่นกายนั้น เปลือกตาของผมปิดสนิทอีกครั้ง แต่คราวนี้ผมไม่ได้ต่อต้านภาพในหัวอีกต่อไป ผมปล่อยให้มันไหลบ่าเข้ามา

ภาพของมีนาที่แอ่นกายรับทุกจังหวะกระแทกกระทั้นของผม เสียงครวญครางของเธอที่บอกว่า "ดีเหลือเกิน" มันปลุกเร้าผมจนแทบคลั่ง แต่แล้วภาพใบหน้าที่เจ็บปวดของไอรินก็แวบเข้ามาซ้อนทับ...

มันคือการปลดปล่อยที่ปนเปื้อน... ความสุขสมที่เจือด้วยความเจ็บปวด...

"อ่าห์!"

ผมปลดปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างออกมาพร้อมกับเสียงคำรามที่พยายามสะกดกลั้นไว้จนสุดความสามารถ มันไม่ใช่การถึงจุดสุดยอดที่เปี่ยมสุข แต่เป็นการระบายออกที่ปนเปื้อนไปด้วยความเจ็บปวด ความสับสน และความเกลียดชังในตัวเอง สายธารอุ่นร้อนไหลเปรอะเปื้อนลงบนพื้นห้องน้ำ เป็นอีกหนึ่งหลักฐานของความผิดบาปที่ผมเพิ่งก่อขึ้นซ้ำสอง

ผมยืนหอบหายใจอยู่ใต้สายน้ำ ปล่อยให้น้ำเย็นลงเรื่อยๆ เพื่อเรียกสติกลับคืนมา หลังจากทุกอย่างสิ้นสุดลง ความภาคภูมิใจได้มลายหายไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงความว่างเปล่าและความรู้สึกผิดที่หนักหน่วงยิ่งกว่าเก่า

ผมปิดน้ำ เช็ดตัว และสวมชุดนอนอย่างรวดเร็ว ผมเปิดประตูห้องน้ำออกไปช้าๆ และหัวใจของผมก็แทบจะหยุดเต้น...

ไอรินไม่ได้อยู่บนโซฟาอีกต่อไปแล้ว... เธอยืนพิงกรอบประตูห้องนอน มองมาที่ผมด้วยแววตาที่ผมอ่านไม่ออก

วินาทีที่สายตาของเราประสานกัน โลกทั้งใบของผมราวกับหยุดหมุน เวลาแข็งค้างอยู่ ณ เสี้ยวขณะนั้น ผมยืนนิ่งอยู่หน้าห้องน้ำ มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวไว้หมิ่นเหม่ หยดน้ำเย็นๆ จากปลายผมหยดลงบนบ่า ผมรู้สึกได้ถึงความเย็นของมันที่ตัดกับความร้อนรุ่มในใจ

ไอรินยืนพิงกรอบประตูห้องนอน เธอกอดอกหลวมๆ เป็นท่าทีของการป้องกันตัวเองโดยไม่รู้ตัว เส้นผมของเธอยุ่งเหยิงเล็กน้อยจากการเผลอหลับไปบนโซฟา และผมก็สังเกตเห็นรอยแดงจางๆ ที่ขอบตาของเธอ... เธอน่าจะร้องไห้ก่อนที่จะหลับไป

ใจผมกระตุกวูบ... มันเป็นเพราะผมงั้นหรือ?

ผมยืนนิ่งเป็นหุ่นปั้น ไม่กล้าขยับ สมองของผมทำงานอย่างบ้าคลั่ง มันกำลังไล่ตรวจสอบความผิดพลาดของตัวเองอย่างรวดเร็ว 'เราล้างสบู่ของโรงแรมออกหมดแล้วใช่ไหม? กลิ่นน้ำหอมของมีนาล่ะ? ยังติดอยู่ที่ผมรึเปล่า? หรือจะมีร่องรอยขีดข่วนที่แผ่นหลัง...'

ความหวาดระแวงของคนทำผิดมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักโทษที่กำลังจะถูกจับได้คาหนังคาเขา

แล้วเธอก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบลงก่อน น้ำเสียงของเธอราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความห่วงใยที่ทำให้ผมยิ่งรู้สึกผิดจนแทบอยากจะมุดดินหนี

"คิณ... เป็นอะไรรึเปล่าคะ ทำไมหน้าซีดๆ แบบนั้น"

ไม่ใช่คำถามว่าผมไปไหนมา ไม่ใช่การต่อว่าที่กลับดึก แต่เป็นคำถามถึงสารทุกข์สุกดิบของผม... และนั่นคือสิ่งที่ทรมานที่สุด ผมต้องใช้พลังทั้งหมดที่มีเพื่อเค้นคำโกหกคำแรกออกมา

"เปล่าครับ... ไม่มีอะไร" ผมพยายามทำให้เสียงตัวเองเป็นปกติที่สุด แต่มันกลับแหบพร่าและเบาหวิว "สงสัย... จะเพลียๆ น่ะครับ วันนี้ที่ออฟฟิศยุ่งมากจริงๆ"

ผมหลบสายตาของเธอ พูดไปพลางแสร้งทำเป็นจัดผ้าขนหนูที่พันเอวอยู่ให้เข้าที่

ไอรินยังคงมองผมนิ่ง สายตาของเธอไล่สำรวจใบหน้าของผมอย่างเชื่องช้า ราวกับกำลังมองหาคำตอบที่แท้จริงที่ซ่อนอยู่หลังคำโกหกอันตื้นเขินของผม เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ... มันไม่ใช่การถอนหายใจด้วยความเหนื่อยล้า แต่เป็นการถอนหายใจของคนที่ผิดหวังและจำยอม

"เหรอคะ... รินก็นึกว่ามีเรื่องอะไรซะอีก เห็นคิณดูเครียดๆ มาหลายวันแล้ว"

น้ำเสียงของเธอบอกผมชัดเจนว่าเธอไม่เชื่อ... แต่เธอเลือกที่จะไม่คาดคั้นต่อ

"ไปนอนกันเถอะค่ะ ดึกมากแล้ว" เธอพูดจบก็หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องนอน ทิ้งให้ผมยืนเผชิญหน้ากับความรู้สึกผิดของตัวเองอยู่ตามลำพัง

การเดินจากห้องน้ำไปยังเตียงนอนในคืนนี้มันให้ความรู้สึกยาวนานราวกับเป็นกิโลเมตร ผมนั่งลงบนขอบเตียงฝั่งของผม รู้สึกได้ถึงความเย็นของผ้าปูที่นอนที่ไม่มีไออุ่นของใครรออยู่ ผมมองแผ่นหลังของไอรินที่นอนหันหลังให้ผมอยู่บนเตียงเดียวกัน ระยะห่างระหว่างเราแค่ไม่กี่คืบ แต่มันกลับให้ความรู้สึกเหมือนมีหุบเหวลึกกั้นขวางอยู่

ความขัดแย้งในใจผมเริ่มปะทุขึ้นอีกครั้ง... ส่วนหนึ่งที่รู้สึกผิดอย่างรุนแรงอยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสเธอ แต่ในขณะเดียวกัน ส่วนที่เพิ่งถูกเติมเต็มมาด้วยความภาคภูมิใจก็กระซิบเย้ยหยันขึ้นมา... 'แตะสิ... เธอก็ผลักไสแกเหมือนเดิมนั่นแหละ แล้วแกจะได้รู้สักทีว่าการตัดสินใจของแกคืนนี้มันไม่ผิด'

สุดท้าย... ความอยากเอาชนะก็สั่งให้ผมยื่นมือออกไปช้าๆ

แต่ก่อนที่ปลายนิ้วจะได้สัมผัสกับผิวไหล่ของเธอด้วยซ้ำ ไอรินก็ขยับตัวหนีเล็กน้อย แล้วเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอู้อี้ที่แสนคุ้นเคย

"วันนี้รินเหนื่อยจังเลยค่ะ... ขอนอนเลยนะคะ"

มันคือคำพูดเดิม... ประโยคเดิม... ที่เคยทำให้ผมใจสลายมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ครั้งนี้... มันต่างออกไป

ความรู้สึกเจ็บปวดที่เคยถาโถมเข้ามา มันไม่ได้รุนแรงเหมือนเก่าอีกแล้ว... เพราะมันถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกขุ่นเคืองและหงุดหงิด

'ก่อนหน้านี้... คำพูดแค่นี้คงทำให้เรานอนไม่หลับไปทั้งคืน แต่ตอนนี้เรารู้แล้ว... ว่าการเป็นที่ต้องการอย่างแท้จริงมันรู้สึกยังไง' ผมคิดในใจ

ภาพของมีนาที่แอ่นกายรับสัมผัสของผม เสียงครางหวานๆ ของเธอที่เรียกชื่อผมไม่หยุด... มันแวบเข้ามาในหัวอย่างชัดเจน มันคือภาพคอนทราสต์ที่รุนแรงกับแผ่นหลังอันนิ่งเฉยและเย็นชาของไอรินในตอนนี้

ผมค่อยๆ เอนตัวลงนอนบนฝั่งของตัวเองอย่างเงียบเชียบที่สุด ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกาย เราต่างนอนหันหลังให้กันในอาณาเขตของตัวเอง

ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกล... แต่ผมไม่ได้รู้สึกโดดเดี่ยวหรือไร้ค่าอีกต่อไปแล้ว ในใจของผมตอนนี้มันเต็มไปด้วยความรู้สึกซับซ้อนที่เพิ่งก่อตัวขึ้นใหม่... ความรู้สึกของการเป็นฝ่ายถูกปฏิเสธที่ทำให้ผมรู้สึกว่า... การกระทำของผมมันมีความชอบธรรมขึ้นมาอีกนิด

จุดเริ่มของการหย่าร้างใกล้เข้ามาแล้ว

ไอริณมีอะไร ปกปิด หรือ ลำบากใจไหมนะ ทำไมถึงเฉยชาเรื่องsexแบบนี้ อายุ ยังไม่เยอะ   ยังไม่มีลูก  จะว่าsexของผัวไม่ ดี ก็ไม่น่า หรือ ไอริณแอบมีชู้ 555

คิดว่าไอรินน่าจะมีปมจากการไม่กล้ามีเพศสัมพันธ์อาจจะมาจากการถูกล่วงละเมิดในวัยเด็กก็อาจเป็นได้ เพราะมีปมให้คิดอีกเยอะแยะต้องคอยดูนักเขียนเฉลย

เป็นคำตอบของการที่จะไปต่อ

บางครั้ง​ความสัมพันธ์​ก็ซับซ้อนจนยากจะเข้าใจจริง​ๆ​ ความรู้​สึก​ผิด​เป็น​ไฟที่จะคอยเผาไหม้ในใจไปตลอด​ พร้อม​ๆ​กับการพยายามหาเหตุ​ผลมาเข้าข้างตัวเองว่าฉันไม่ใช่คนสร้างปัญหา​นี้นะ​ เธอต่างหาก​ ใครจะเปิดใจก่อนนะ

เพราะไม่เปิดใจคุยกัน เป็นจุดเริ่มต้นของการนอกใจ อันนี้น่าจะผิดทั้งคู่นะ