โสตสยอง  ตอน  ห้องนี้มีของ


      ผมชื่อชาติ  เป็นแค่ชายอายุ 30  คนหนึ่งที่ไม่เคยประสบความสำเร็จในชีวิตเลยสักครั้ง  เรื่องเนื้อคู่ก็อาภัพ  ไม่เคยเจอใครที่คบกันยืดสักคน  ญาติๆก็มีแต่บ่นว่าผมเป็นคนไม่รู้จักโต  เกาะพ่อแม่กินไปวันๆ  ซึ่งนั่นทำให้ผมเคืองอยู่หลายครั้งที่ได้ยิน  และสุดท้ายผมก็ตัดสินใจจะออกจากบ้านหลังจากไปมีคนรับเข้าทำงานกับเงินติดตัวอีกนิดหน่อย


      ผมได้ตำแหน่งลูกจ้างชั่วคราวอยู่ในจังหวัดหนึ่งของเขตปริมณฑล  เงินเดือนไม่สูงเท่าไหร่แค่พอเลี้ยงตัวเองได้แต่ที่ทำเพราะไม่อยากถูกครหาว่าเกาะพ่อแม่กินอีกแล้ว  แต่การจะเริ่มทำอะไรก็ต้องมีการลงทุนก่อน  ในที่นี้นั่นคือการหาที่พักที่สะดวกจะไปทำงานกับทำเลดีที่จะทำให้ผมไม่อดตาย  ที่สำคัญต้องไม่แพงไปกว่าเงินก้อนสุดท้ายที่ผมขอพ่อเพื่อเอามาลงทุนกับการทำงาน  ซึ่งในที่สุดผมก็หาที่พักในอุดมคติเจอ


      อพาร์ตเม้นแห่งนี้ชื่อลีลาวดี  เป็นอพาร์ตเม้นเก่าๆแต่ใหญ่โต  ผู้คนในตึกก็ไม่ค่อยเยอะมากยิ่งทำให้บรรยากาศดูวังเวงเข้าไปอีก  แต่ก็นะ  ในเมื่อมีทุนไม่มากผมก็ต้องทำใจยอมรับแหละ


      "เอ่อ...มาเช่าห้องรายเดือนน่ะครับ"ผมเข้ามาคุยกับผู้ดูแลตึกอย่างเก้ๆกังๆ


      "รายเดือน 3000  ห้องพัดลม  เฟอร์ครบ"หญิงสาวที่กำลังนั่งโซ้ยมาม่าอยู่เงยหน้าขึ้นมาบอกราคากับสภาพห้องคร่าวๆก่อนจะก้มหน้าลงไปกินต่อแบบไม่สนใจใยดีนัก


                             

      ต้องบอกว่าผู้ดูแลตึกคนนี้เป็นคนที่ค่อนข้างสวยเลยทีเดียว  ไม่แน่ว่าเธออาจจะเป็นลูกหรือหลานเจ้าของตึกแต่ที่แน่ๆคือไม่ค่อยต้อนรับแขกเท่าไหร่แถมราคาค่าเช่าห้องมันแพงไปหน่อย  ถ้าผมเช่าเดือนนี้คงได้กินแต่มาม่าอย่างคุณเธอไปทั้งเดือนแน่


      "มีที่ถูกกว่านี้มั้ยครับ  ห้องไม่ต้องดีมากก็ได้  อยู่สูงหน่อยก็ได้แต่ขอราคาถูกลงหน่อยน่ะครับ"


      "มีห้องบนสุด  ถ้าห้องนั้นคิดแค่พันเดียว  พี่สนใจมั้ยล่ะ"


      "สนครับ  แค่พันเดียวนะ  ห้องโอเคใช่มั้ย"ผมถามย้ำ  รู้สึกดีใจพิลึกที่ได้ห้องราคาถูก  ถึงนั่นจะหมายความว่าผมต้องขึ้นลงไกลหน่อยก็เถอะ


      "705  ชั้น7  ห้องกว้างสุดในตึกเลยนะ  ทั้งชั้นไม่มีคนอยู่ด้วย  รับรองเงียบสงบ  หลับสบาย  เดี๋ยวหนูพาไปดูห้อง"


      ผมชักรู้สึกตงิดๆกับสิ่งที่ผู้ดูแลสาวบอกมา...ในเมื่อห้องมันใหญ่สุดในตึกแล้วทำไมมันถึงถูกกว่าห้องอื่น  หรือแม้แต่ที่ว่าทั้งชั้นไม่มีคนอยู่นี่ก็ด้วย  นั่นหมายความว่าอะไร  ห้องมันมีอะไรแถมมาด้วยรึเปล่า?


      ผมต้องหยุดคิดเรื่องนี้ในทันทีที่ได้ขึ้นไปดูห้อง  มันเป็นห้องขนาด 12x12 เมตร  เหมือนเอาห้องสองห้องมาทุบกำแพงแล้วรวมกันเป็นห้องนี้ห้องเดียว  มิหนำซ้ำห้องยังโล่งโจ้ง  สว่างจ้าไม่ได้มืดทึบหรืออึมครึมตามตำราห้องผีสิงที่ผมเคยได้ยิน  เครื่องใช้ทุกอย่างก็ครบถ้วนทั้งทีวี  ตู้เย็น  ตู้เสื้อผ้า  แม้แต่ครัวเล็กๆก็ยังมีอยู่ในมุมนึงของห้องทั้งที่ปกติมุมครัวนี้จะไม่ค่อยมีในห้องพักทั่วไปเท่าไหร่นัก  ถึงแม้จะต้องแลกกับฝุ่นหนาๆที่กระจายอยู่ทั่วพื้นห้องก็ตาม


      ผมเลือกห้องนี้ทันที  ติดขัดนิดหน่อยตรงที่เตียงนอนฝุ่นจับจนใช้ไม่ได้  วันนี้ถ้าผมคิดจะนอนจึงต้องทำความสะอาดห้องให้เรียบร้อยซะก่อน


      แล้วภารกิจทำความสะอาดห้องก็เริ่มขึ้นตั้งแต่เช้า  มันถือว่าเป็นงานที่หนักเอาเรื่องอยู่ในเมื่อห้องพักมีขนาดใหญ่แต่มีคนทำความสะอาดคนเดียว  แถมยังต้องกำจัดฝุ่นหนาๆร่วมนิ้วออกจากทุกส่วนของห้องด้วย  ภารกิจวันแรกของผมเลยกินแรงและกินเวลาไปตลอดทั้งวันจนถึงเย็น


      บรรยากาศในตอนเย็นต่างกันกับตอนกลางวันโดยสิ้นเชิง  มันดูวังเวง  เงียบเชียบและเย็นยะเยือกอย่างประหลาด  ผมพยายามเข้าข้างตัวเองโดยคิดว่าเพราะผมอยู่บนชั้นนี้แค่คนเดียวมันเลยรู้สักวังเวงและหลอนไปเอง  แต่บางสิ่งบางอย่างกลับย้ำเตือนว่าผมไม่ได้คิดไปเอง


      จริงๆมันก็เป็นความรู้สึกตั้งแต่เริ่มทำความสะอาดห้องว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมองผมอยู่ตลอดเวลา  แค่ความรู้สึกกวนใจเล็กๆเท่านั้นแต่ยิ่งอยู่นานยิ่งมีควารู้สึกที่ชัดขึ้นเรื่อยๆจนผมต้องคอยหันมองตลอดว่ามีใครมาแอบมองอยู่รึเปล่า  แน่ล่ะว่ามันมีอต่ความว่างเปล่าแต่ผมก็ไม่วายหวาดระแวงและเริ่มรู้สึกหลอนๆกับตามมุมต่างๆ


      ยิ่งใกล้มืดยิ่งทำให้ผมรู้สึกวังเวงจนต้องมาเปิดทีวีเร่งเสียงให้ดังๆกลบความกลัวและทำโน่นทำนี่ไปเรื่อยเพื่อไม่ให้จิตใจฟุ้งซ่าน  แต่แล้วจู่ๆผมก็ได้ยินเสียงน้ำในห้องน้ำไหล


      มันไม่ใช่เสียงน้ำไหลแบบก๊อกปิดไม่สนิทหรือท่อแตกแต่มันเป็นเสียงน้ำที่ถูกเปิดใส่อ่างอาบน้ำด้วยความแรงเต็มพิกัด  ผมตกใจรีบเข้าไปดูก็เห็นว่าก๊อกที่อ่างล้างหน้าถูกเปิดเอาไว้สุดจริงๆเลยเข้าไปปิดมัน  แต่ก่อนที่จะเดินออกมาไฟในห้องก็ดับพรึบ  ทั้งห้องมืดสนิท  ผมตาบอดไปชั่วขณะ


แกรก...ตึง!!


      เสียงประตูห้องน้ำเลื่อนปิดดังลั่นทำเอาผมสะดุ้งโหยง  ถอยหลังลื่นล้มลงกับพื้นด้วยความตกใจกลัว


ตึก...ตึก...ตึก...


      บางสิ่งบางอย่างเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆยิ่งทำให้ผมใจเต้นแรงถอยหลังไปจนชนกับผนังห้องน้ำ


      "แกเข้ามาในห้องชั้นทำไม"เสียงหวานเย็นยะเยือกดังก้องทำเอาผมขนลุกซู่


      "ผม...ผม"


      "แกตาย!!!"เสียงกรีดร้องดังลั่นมาพร้อมกับใบหน้าเหี่ยวเละเทะที่ยื่นเข้ามาแทบจะติดหน้า  และนั่นเป็นภาพสุดท้ายก่อนที่ผมจะหน้ามืดสลบไป





      "ว่าไงรูปหล่อ"เสียงหวานๆดังก้องปลุกผมให้ลืมตาตื่นขึ้นช้าๆ


      ผมอยู่ในห้องน้ำเหมือนเดิมแต่ต่างออกไปที่ในตอนนี้ผมกำลังนอนหนุนตักหญิงสาวคนหนึ่งอยู่  ผมไม่รู้เลยว่าเธอเป็นใครแต่เธอสวยมากๆจนผมไม่อยากจะละสายตา


      เธอคนตรงหน้าสวยในแบบที่เรียกว่าสะดุดตามากๆ  ใบหน้าสะอาดสะอ้านขาวเนียนดูหมวยๆน่ารักประดับด้วยดวงตาเป็นประกายวาววับกับจมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากสีชมพูอ่อนบางเฉียบ  มิหนำซ้ำทรงอกคู่โตในเสื้อสายเดี่ยวสีเนื้อยังยั่วยวนชวนมองเกินกว่าที่ผมจะละสายตาได้


      

      "มองไม่เกรงใจกันเลยนะ"เธอแซวยิ้มๆทำเอาผมอึกอักพูดไม่ออก  ต้องหลบตามองไปทางอื่น "ไม่ได้ว่าสักหน่อย  จะมองก็มองสิเราจะได้เท่าเทียมกัน"


      ผมหน้าร้อนวูบวาบ  รู้สึกสยิวเล็กๆกับสายตาสาวสวยที่จ้องมองเป้ากางเกงตุงๆและดูเหมือนว่ามันจะยิ่งตุงขึ้นไปอีก


      "เธอเป็นใครกันแน่เนี่ย"


      "ชั้นชื่อเมย์  เป็นเจ้าของห้องที่คุณอยู่ไงล่ะ"


      "หมายความว่า..."ผมเบิกตากว้าง  แทบอยากจะโดดหนีออกมาจากตรงนั้นได้แต่ร่างกายกลับไม่ตอบสนอง  แถมเสียงก็เหมือนกับถูกดูดไปด้วยยังไงอย่างนั้น


      "อย่าตกใจสิ  ชั้นมาดีนะ  ก็แค่...มาเก็บค่าเช่าห้องเท่านั้นเอง"เธอเอื้อมมือไปจับเป้าผม  ลูบไล้มันราวกับเป็นของเล่นกระทั่งมันขยายตัวเต็มที่ถึงล้วงควักมันออกมาให้ตั้งโด่เป็นอิสระ "ใหญ่มากเลยนะเนี่ย  นานๆจะเจอสักทีอย่าเพิ่งกลัวเราจนย้ายหนีนะ  แล้วเราจะให้นายหมดทุกอย่างเลย"


      ผมฟังข้อเสนอของเธอไปแบบไม่ค่อยรู้เรื่องนักเพราะมืออันแสนซนมันค่อยๆรูดลำเอ็นขึ้นๆลงๆกระตุ้นเร้าให้ผมเสียวซ่านเกินกว่าจะมีสมาธิ  ไม่เพียงเท่านั้น  พอควยผมแข็งเต็มที่คุณเธอก็เลิกให้ผมหนุนตัก  ลุกมาขึ้นคร่อมถอดกางเกงขาสั้นออกโยนมาปิดหน้าแล้วขึ้นมาควบขี่บนตัวราวกับผมเป็นม้า


      ต้องยอมรับว่าตอนนั้นความอยากและความเสียวมันมีมากเกินกว่าจะห้ามไหว  จิตใจที่เคยหวาดกลัวมันถึงได้ถลำลึกไปกับหญิงสาวปริศนาคนนี้จนลืมคิดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ว่าเธอไม่ใช่คน  กว่าจะรู้ตัวผมก็ส่งเสียงครางซะลั่น  จับเอวคอดของเธอลงมาเสียบกระแทกเข้าไปปลดปล่อยเมือกขุ่นข้นแบบทีเดียวหมดก๊อก


      "ซี๊ดดดด  อูยยย ชักอยากจะโดนของจริงแล้วสิ"เธอคราง  ดึงกางเกงบนใบหน้าผมออกเพื่อบดจูบอย่างอ้อยอิ่ง "ชั้นเป็นของนายแล้วนะ  ห้ามหนีไปไหนล่ะ"


      "อือ..."ผมคราง  ตาลอยด้วยความสุข  รู้สึกราวกับเธอเพิ่งสูบชีวิตผมไปเกือบหมดยังไงอย่างนั้น


      "ดีมากกกก  ฮิฮิ"เมย์บรรจงจูบซ้ำๆบนริมฝีปากผมด้วยความพอใจในคำตอบ "จากนี้ไม่ต้องกลัวนะ  เราจะอยู่ด้วยกัน  และชั้นจะไม่แกล้งนายอีก  ต่อจากนี้ชั้นจะทำให้นายมีแต่โชคเลยล่ะ"





      ทุกอย่างมันเหมือนช่วงเวลาแห่งความสุขอันแสนสั้น  ผมมีอะไรกับเธออีกหลายครั้งไม่รู้จักพอ  แต่แล้วผมก็ต้องสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่ตั้งปลุกเอาไว้ดัง


      ผมยังอยู่ในห้องน้ำ  นอนในท่าเดิม  ชุดเดิม  ที่ต่างออกไปคือกางเกงผมเปียกชุ่มไปด้วยน้ำเงี่ยนคาวๆเต็มไปหมด  ใช่เลย  ผมฝันเปียกแถมฝันเปียกไปซะหลายรอบด้วย


      "เวรเอ้ย!  หมกมุ่นขนาดเก็บเอาใครไม่รู้ไปฝันเลยเหรอวะ  สงสัยต้องรีบหาแฟนสักคนแล้วมั้ง"ผมรำพึงกับตัวเอง  ลุกขึ้นถอดกางเกงโยนไปกองในมุมหนึ่งของห้อง


      "ก็มีชั้นแล้วนี่นาจะหาเพิ่มอีกเหรอ"เสียงหวานๆอันคุ้นเคยกระซิบข้างหูก่อนจะมีมือเรียวยาวอ้อมมาจากข้างหลัง  กอดผมเอาไว้แน่น


      "เฮ่ย!"ผมสะดุ้งโหยง  แทบจะลื่นล้มอีกรอบ  แต่อ้อมกอดอันแข็งแรงกลับกระชับแน่นขึ้นไม่ให้ล้ม


      "ระวังหน่อยสิ  นายอยากเป็นผีเฝ้าห้องอยู่กับชั้นรึไงเนี่ย"


      "..."ผมค่อยๆหันหลังไปช้าๆ  ในใจยังนึกหวั่นว่าจะเจอกับใบหน้าเละๆอีก  เพราะถ้าเจอแบบนั้นผมคงต้องวิ่งป่าราบแน่  แต่พอได้หันไปดูจริงๆกลับเจอกับใบหน้าสวยๆของสาวหมวยอย่างที่เจอในฝันทุกประการ


      "ฝากตัวด้วยนะที่รัก  หาของมาเซ่นให้บ่อยๆด้วย  ชั้นหิว"เธอพูดอย่างน่ารักน่าชัง  โน้มตัวมาหอมผมดังฟอดก่อนจะก้มมองท่อนล่างเปลือยเปล่าของผมอย่างไม่เกรงใจ "หดแล้วน่ารักจัง"


      "นี่!"ผมเอ็ดเธอด้วยความอาย  จะไม่ให้อายได้ไงในเมื่อเราเพิ่งเจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงแต่เธอเล่นมาลามกใส่ผมซะแล้ว


      "หายกลัวเมย์แล้วใช่มั้ย"เธอถาม  ค่อยๆคลายกอดออกมายืนยิ้มหน้าทะเล้นต่อหน้าผม "จากนี้เราอยู่ด้วยกันนะ  ฝากตัวด้วยค่ะ"


      คงเพราะความอรรถยาศัยดีของเมย์ทำให้ในไม่ช้าผมก็คุยกับเธอได้โดยไม่ตะขิดตะขวงใจ  และถือเป็นเรื่องดีที่วันนี้เป็นวันหยุดก่อนจะไปทำงานอีกหนึ่งวันผมเลยลองนั่งคุยถามโน่นนี่นั่นของเธอดูว่าเป็นใครมาจากไหนถึงได้รู้ว่าเธอคือลูกสาวเจ้าสัวใหญ่แถบนครสวรรค์  ตายตั้งแต่ยังสาวเพราะถูกแฟนหนุ่มที่คบกันมาหลายปีสลัดรักเลยออกไปให้รถชนอยู่หน้าปากซอย


      "...แล้วทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ  ไม่กลับบ้านเหรอ"ผมนั่งคร่อมบนเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้งเพื่อถามหญิงสาวที่นั่งขัดสมาธยิ้มน้อยๆอยู่บนเตียงด้วยน้ำเสียงสั่นๆเพราะยังคงกลัวกับเรื่องที่เธอไม่ใช่คนอยู่


      "ทำไงได้ล่ะ  ฆ่าตัวตายนี่นาเลยต้องเป็นวิญญาณติดที่  ฆ่าตัวตายซ้ำๆเวลาเดิมๆจนกว่าจะพ้นกรรม  เฮ้อ...คิดแล้วเบื่อ  จะไปไหนนอกตึกก็ไม่ได้  ออกไปได้แค่เวลาใช้กรรม  คนในนี้ก็มีแต่กลัวเมย์จนไม่กล้ามาอยู่ชั้นนี้สักคน  เลยต้องเหงาอยู่คนเดียวแบบนี้นี่แหละ"


      "แปลว่าเมย์เฮี้ยนน่ะสิ"


      "ก็...ตอนตายใหม่ๆมันยังแค้นผู้ชายอยู่เลยเล่นกับคนชั้นนี้แรงไปหน่อยน่ะ  แหะๆ"ผีสาวหัวเราะแก้เขินอย่างน่ารักน่าชังทำเอาผมร้อนๆบนใบหน้าอีกครั้ง...นี่ถ้าไม่น่ารักขนาดนี้ผมคงไม่ยอมทนกลัวมานั่งคุยด้วยหรอกบอกเลย


      "แต่เมย์ก็เล่นกับเราแรงเหมือนกันนะ"


      "แค่หยอกเอง  อยากรู้ว่าชาติรับได้รึเปล่าถ้ามีเมย์อยู่ด้วย  ก็ผู้ดูแลหอชอบหลอกให้คนมาพักห้องนี้เมย์เลยต้องลองใจก่อนจะได้อยู่ด้วยกันได้"


      "หมายความว่าเมย์...ทำกับคนอื่นในฝันเหมือนเราด้วยเหรอ"


      "อือ...ก็อยากอ่ะ  ไปทำกับผู้ชายห้องอื่นก็ไม่ได้  เขาให้ทำได้แค่กับเจ้าของห้องนี้  แถมเจอมากี่คนก็เผ่นหนีหมดไม่เคยอยู่คุยกับเมย์แบบชาติสักคน  พูดขึ้นมาแล้วก็อยากอีกแล้วเนี่ย"เมย์ยกสองมือขึ้นมาลูบหน้าอกมหึมาใต้เสื้อสายเดี่ยวช้าๆ  ชายตามองผมเหมือนกับจะเชื้อเชิญ


      "ตอนเป็นคนนี่ท่าทางเมย์เจ้าชู้นะเนี่ย"


      "ก็...นิดหน่อยน่ะ  แต่ตอนนี้ตายแล้ว  ท่านเจ้าที่เขาให้มีได้คนเดียวเพราะงั้นชาติต้องทำเมย์บ่อยๆนะ"พูดไปเธอก็รั้งชายเสื้อขึ้นมาโชว์ทรวงอกไปด้วย


      "อึก...อือ..."ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น  สายตาจ้องมองทรวงอกอวบอัดกลมกลึงราวกับถูกสะกด  ต้องบอกเลยว่าตั้งแต่เด็กจนโตยังไม่เคยเจอของใครที่มันทั้งใหญ่ทั้งสวยแบบนี้มาก่อนเลยสักคน  มิหนำซ้ำปลายจุกยังเต่งตึงชูชันเป็นสีชมพูสวยราวกับเทพปั้น  ไม่รู้ว่าจะต้องหาอีกเท่าไหร่ผมถึงจะเจอของดีแบบนี้อีก


      "มาสิ  มาทำให้เมย์เป็นของชาติอีก"







/>เคยถูกครูสั่งให้เขียนเรียงความแล้วกำหนดว่าต้องเขียนให้ได้เต็มหน้าแล้วคุณก็รู้สึกว่ามันยากมากๆจนต้องหาวิธีอย่างการทำให้อักษรที่เขียนมันตัวใหญ่ขึ้น  เขียนให้ตัวห่างออกอีกนิดแล้วหวังว่ามันจะเต็มหน้าโดยที่ครูจะจับไม่ได้มั้ยครับ...นั่นแหละคืออะไรที่ผมทำในบทนี้...5555

ปล.ไม่ได้ลงนานมาลงอ่อยปลิงซะหน่อยจะได้ส่งท่าน man.in.shadow7 เชือดได้ถนัดๆ
--------------------------------------------------------------------------------------------

เข้าสู่ห้องสารบัญหนังสือ



---------------------------------------------------------------------------------------------

จะได้ผีเป็นเมียหรอเนี่ย

เขียนต่อไปเรื่อยๆนะ