คนที่คาบข่าวมาบอกเรื่องการเข้าประชุมของหมอพราวนภานั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน...หากเป็นหมอชไมพรนั่นเองที่เล่าเรื่องนี้ให้ชายหนุ่มฟังตั้งแต่เช้า ทำให้เขาแทบไม่มีสมาธิในการตรวจคนไข้มาตลอดทั้งวันจนถึงช่วงพักในตอนเย็น

ขณะที่หมอสันต์กำลังจะกลับบ้าน หมอชไมพรก็เดินเข้ามาในห้องพักแพทย์ เธอเอนนั่งลงบนโต๊ะแล้วกอดอก พลางมองหน้าชายหนุ่มรุ่นน้อง เธอนำเรื่องการประชุมเมื่อเช้ามาบอกวสันต์เพราะแน่ใจว่าจะต้องสร้างความไม่พอใจให้เขาแน่นอนจากการถูกข้ามหน้าข้ามตา

"ทำหน้าเหมือนจะกินใครเข้าไปแบบนี้ คิดถึงเรื่องหมอพราวอยู่ล่ะสิ" หมอชไมพรเอ่ยขึ้น วสันต์หันขวับไปมองแพทย์หญิงรุ่นพี่

"ก็ไม่เท่าไหร่หรอกครับ" วสันต์พยายามเก็บความรู้สึกไว้กับตัวแต่ก็ไม่ค่อยจะมิดชิดเท่าใดนัก

"เหรอ? เธอทำงานที่นี่มาก่อนตั้งหลายปี แต่ยังไม่เคยเข้าประชุมเลยนี่" หมอสาววัยสี่สิบเศษพูดเชิงยั่วยุ

วสันต์เบือนหน้าออกแล้วจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือ นิ้วโป้งไถเล่นไปเรื่อยเปื่อย พยายามไม่สนใจกับคำพูดแทงใจดำของหมอสาวรุ่นพี่

"เอาเถอะครับ" เขาเปรยแบบไม่อยากจะสนใจ

"สันต์คิดว่าไงล่ะ...คิดว่าพราวนภาขึ้นมาได้เพราะฝีมือเหรอไง" ชไมพรถาม

"ก็อาจด้วยปัจจัยหลายอย่าง" วสันต์เปรย เขายอมรับว่าหมอพราวทำงานเก่ง แต่ความเก่งอย่างเดียวจะเพียงพอหรือในยุคสมัยนี้

"ไม่ใช่แค่นั้นหรอก...แล้วก็ไม่ใช่หน้าตาอย่างเดียวด้วย"

หมอชไมพรพูด วสันต์เงยหน้าขึ้นมองเธออีกครั้งก่อนจะเห็นรอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากอย่างมีเลศนัยแฝงมากมาย

"พี่พรหมายถึงอะไรครับ" เขาถาม ชไมพรยิ้มราวกับแม่มด

"พี่ก็หมายถึง...หมอพราวอาจใช้ความสวยให้เป็นประโยชน์น่ะสิ" ชไมพรพูด

วสันต์ชะงักค้าง การใช้ความสวยให้เป็นประโยชน์ตามคำพูดของพี่ชไมพรมีความหมายเป็นอื่นไปไม่ได้ นอกจากหมอพราวจะยั่วยวนและหว่านเสน่ห์จนผู้บริหารระดับสูงสุดอย่างท่านผอ.อนุวัฒน์ต้องตอบแทนด้วยการเลื่อนขั้น

หมอหนุ่มวัยสามสิบเศษไม่ค่อยอยากจะปักใจเชื่อเท่าใดนัก แม้เขาจะเห็นว่าพราวนภาเป็นคู่แข่งโดยตรง แต่ก็ไม่เห็นท่าทีเช่นนั้นจากเธอเลย เขาหงุดหงิดที่เธอทำงานเก่งและหน้าตาอาจเป็นคุณก็จริงดุจดังคำพูดที่ว่านารีมีรูปเป็นทรัพย์ แต่เขาไม่เคยคิดว่าเธอจะใช้วิธี 'เต้าไต่' อย่างที่หมอชไมพรตั้งข้อสังเกต

"อาจไม่ถึงขนาดนั้นกระมังครับ" วสันต์พูด

"มันขนาดนั้นเลยล่ะ ไม่อย่างนั้นท่านผอ.จะดันขนาดนี้เหรอ" ชไมพรพูด

วสันต์ยังมองตาค้างไปยังสาวรุ่นพี่ ความว้าวุ่นทำให้เขาเริ่มคล้อยตามคำพูดยุแยงของเธอ อาจจะเป็นจริงก็ได้ เขาเคยได้ยินกิตติศัพท์ของท่านผอ.มาบ้างเหมือนกันว่าเป็นชายเจ้าชู้ แม้จะอยู่ในวัยใกล้เกษียณแล้วแต่ก็ยังไม่ถอดเขี้ยวเล็บ

หมอพราวอาจจะเห็นช่องทางนี้ที่ทำให้เธอเติบโตก้าวหน้าได้เร็ว ยิ่งคิด เขาก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่าหมอสาวคนสวยใช้วิธีสกปรก

"ถ้าเป็นแบบนั้นจริง เราก็ทำอะไรไม่ได้นี่ครับ" วสันต์เปรย แวบนั้น เขาคิดจะลาออกจากโรงพยาบาลแห่งนี้อยู่เหมือนกัน

"ทำไมจะทำไม่ได้ล่ะ" ชไมพรชำเลืองมองประตูห้องพักแพทย์เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครเข้ามาตอนนี้ แล้วเธอก็เดินมาใกล้เขา

"พี่พรหมายถึงอะไร" หมอหนุ่มเอ่ยถาม

"ถ้าอยากโค่นใครที่ได้อภิสิทธิ์เกินควร ก็ต้องหาหลักฐาน เปิดโปงให้เห็นกันทั้งโรงพยาบาลว่าเธอไม่ได้เก่งกว่าพวกเรา...แต่เธอใช้ร่างกายเข้าแลก"

หมอชไมพรพูดด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม วสันต์ตะลึงงันอีกรอบ ดูเหมือนหมอสาวรุ่นพี่จะไม่ได้แค่เก็บความจงเกลียดจงชังที่มีต่อหมอพราวไว้กับตัว แต่ต้องการโค่นทำลายกันเลยทีเดียว

เมื่อความรู้สึกตรงกัน การสนทนาก็เปลี่ยนเป็นการปรึกษา ชไมพรบอกว่าไม่มีเหตุผลใดที่พวกเขาต้องปล่อยให้เด็กหน้าใสก้าวขึ้นมาง่าย ๆ เพียงเพราะบิวตี้พรีวีเลจ หากพราวนภาจะอยู่รอดในสนามนี้ เธอก็ควรต้องพิสูจน์ด้วยฝีมือจริง ๆ ไม่ใช่สายสัมพันธ์หรือเสน่ห์ส่วนตัว

คำพูดนั้นกระตุ้นให้หมอสันต์พลันมองเห็นแสงสว่าง ทั้งสองคนไม่ต้องพูดอะไรกันอีก แต่ก็เห็นตรงกันว่าพวกเขาควรจับมือกัน เพื่อรอจังหวะที่พราวนภาจะพลาด หรือหากจังหวะไม่มา ก็ไม่แน่ว่าจะต้องช่วย สร้างมันขึ้นมาเอง

ชไมพรเพียงยิ้มมุมปากอย่างพึงใจ เธอไม่ได้พูดตรง ๆ ว่าจะทำเช่นไรต่อ แต่บรรยากาศในห้องพักแพทย์เวลานั้นก็เพียงพอจะทำให้หมอสันต์มั่นใจได้ว่าเขาไม่ได้คิดไปคนเดียวอีกแล้ว ก่อนทั้งคู่จะแยกย้ายกันกลับบ้านหลังเลิกงาน

เวลาเดียวกันนั้น พราวนภายังคงทำงานไปตามปกติ ตรวจคนไข้ด้วยการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกเพ่งเล็งจากหลายฝ่าย เช่นเดียวกับสามีของเธออย่างธีรภัทรที่มีคิวผ่าตัดยาวเหยียดไปจนถึงปีหน้าเลยทีเดียว

ไม่เพียงเท่านั้น ศัลยแพทย์อย่างเขายังต้องเข้าประชุมวิชาการ งานสัมมนาทางการแพทย์ และการบรรยายพิเศษในมหาวิทยาลัยอีกมากมาย เพราะใคร ๆ ก็อยากฟังความคิดเห็นจากหมอผ่าตัดฝีมือดีที่ผ่านประสบการณ์มาอย่างเชี่ยวกราก พร้อมด้วยบุคลิกและการพูดจาที่นุ่มนวลระรื่นหู

แม้ธีรภัทรต้องการที่จะมุ่งเน้นไปที่การทำงานผ่าตัดมากกว่าการออกงานวิชาการ เพราะมีคนไข้ที่ทุกข์ร้อนรออยู่มากมาย แต่เขาก็รู้ดีว่าการทำงานในสายงานนี้ ไม่สามารถละทิ้งงานด้านวิชาการเพื่อเผยแพร่ความรู้ได้ กระนั้น หมอหนุ่มใหญ่ก็พยายามจำกัดเวลาและไม่ออกงานที่ต่างจังหวัด

กระนั้น บางครั้งเขาก็ไม่สามารถเลือกได้ ถ้าผู้อำนวยการหรือผู้บริหารระดับสูงของโรงพยาบาลออกคำสั่งให้เขาเดินทางไปจังหวัดที่อยู่ใกล้กรุงเทพฯ เขาก็ต้องไป

ล่าสุดคืองานสัมมนาที่มีการส่งจดหมายเชิญมาล่วงหน้า จัดขึ้นที่โรงแรมแห่งหนึ่งในหัวหิน ธีรภัทรไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องไปจัดไกลเช่นนั้น เสียทั้งเวลา เงินทอง ผู้เข้าฟังก็ต้องเดินทางไปและกลับอีกหลายชั่วโมง แต่ก็เข้าใจได้ไม่ยากเพราะมีสปอนเซอร์สนับสนุนจากบริษัทยายักษ์ใหญ่และเชนโรงแรมที่รับเป็นเจ้าภาพนั่นเอง

ธีรภัทรได้รับการร้องขอจากท่านผอ. ให้ไปร่วมงานประชุมวิชาการครั้งนี้ โดยมีการจัดรถตู้คันหรูอำนวยความสะดวก พร้อมที่พักให้ด้วย เขาไม่ได้อยากค้างต่างจังหวัดเพราะเกรงใจภรรยา แต่การประชุมจะมีทั้งวันเสาร์และวันอาทิตย์ ดังนั้นจึงหลีกเลี่ยงไมได้ ขณะที่พราวนภาเองก็บอกให้เขาถือโอกาสนี้ไปพักผ่อน

"พักผ่อนอะไรกัน พราวก็ไม่ได้ไปด้วยนี่นา พี่คิดถึงแย่เลย" ธีรภัทรพูดคำหวานแล้วยิ้ม

"ขนาดนั้นเลยเหรอ ค้างแค่คืนเดียวเองนะคะ" พราวบอกแล้วยิ้มตอบรับสามี

"คืนเดียวก็แย่แล้วนะ" ธีร์บอกแล้วประคองกอดเอวบางของภรรยา

"ก็รีบกลับมาสิคะ พราวรออยู่" เธอเอ่ยแฝงความหวานเช่นกัน

เมื่อถึงวันเดินทาง ธีรภัทรไปถึงโรงพยาบาลตั้งแต่เช้ามืดเพื่อเคลียร์อีเมล์ต่าง ๆ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นข้อมูลเกี่ยวกับค่าเลือดและสุขภาพของคนไข้หลายคนที่จะเข้ารับการผ่าซึ่งถูกส่งเข้ามาหาเขาเพื่อให้ตรวจเช็คความพร้อมก่อนที่จะถึงคิวผ่าซึ่งมีติดกันหลายวันหลังจากกลับจากทริปหัวหินครั้งนี้

เมื่อถึงเวลาเดินทางตอน 8 โมงเช้า นายแพทย์หนุ่มใหญ่ก็เดินออกไปรอที่หน้าโรงพยาบาล แล้วเขาก็ต้องแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่า 'ก้อย' พยาบาลสาวก็กำลังจะเดินทางไปกับเขาด้วย

"สวัสดีค่ะ คุณหมอ" เธอเอ่ยเสียงหวานแล้วยกมือไหว้

"สวัสดีครับ" ธีรภัทรรับไหว้แล้วผายมือให้เธอขึ้นไปนั่งในรถตู้ก่อน แล้วเขาจึงตามไปนั่งเคียงข้างเธอ ก่อนที่คนขับจะปิดประตูรถ อันหมายถึงทริปนี้มีเพียงเขากับเธอที่จะเดินทางไปด้วยกัน

ธีรภัทรแปลกใจก็เพราะเขาไม่ได้รับการแจ้งมาก่อนว่าจะมีใครเดินทางไปด้วย แต่เขาเองก็ไม่ได้เอ่ยปากถามเช่นกัน กระนั้น เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย สิ่งเดียวที่ต้องทำก็คือการเข้างานสัมมนาและกลับมาเตรียมตัวผ่าตัดต่อไป

ศัลยแพทย์หนุ่มไม่รู้ว่าทั้งหมดนี้เกิดขึ้นจากการจัดการของก้อย ด้วยความเป็น 'พยาบาลสครับ' หรือพยายามที่คอยช่วยในห้องผ่าตัดซึ่งถือว่ามีความสำคัญ เธอจึงสามารถอาสาที่จะเดินทางไปในทริปสัมมนานี้กับหมอธีร์ได้อย่างง่ายดาย

...........................................

สนับสนุน e-book แบบเต็มเรื่องได้ที่นี่ค่ะ

Meb:

ปิ่นโต:

ธัญวลัย:

หรือแบบรายตอนได้ที่นี่ค่ะ







ขอบพระคุณมากค่ะ  :-*

คนที่คาบข่าวมาบอกเรื่องการเข้าประชุมของหมอพราวนภานั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน...หากเป็นหมอชไมพรนั่นเองที่เล่าเรื่องนี้ให้ชายหนุ่มฟังตั้งแต่เช้า ทำให้เขาแทบไม่มีสมาธิในการตรวจคนไข้มาตลอดทั้งวันจนถึงช่วงพักในตอนเย็น

ขณะที่หมอสันต์กำลังจะกลับบ้าน หมอชไมพรก็เดินเข้ามาในห้องพักแพทย์ เธอเอนนั่งลงบนโต๊ะแล้วกอดอก พลางมองหน้าชายหนุ่มรุ่นน้อง เธอนำเรื่องการประชุมเมื่อเช้ามาบอกวสันต์เพราะแน่ใจว่าจะต้องสร้างความไม่พอใจให้เขาแน่นอนจากการถูกข้ามหน้าข้ามตา

"ทำหน้าเหมือนจะกินใครเข้าไปแบบนี้ คิดถึงเรื่องหมอพราวอยู่ล่ะสิ" หมอชไมพรเอ่ยขึ้น วสันต์หันขวับไปมองแพทย์หญิงรุ่นพี่

"ก็ไม่เท่าไหร่หรอกครับ" วสันต์พยายามเก็บความรู้สึกไว้กับตัวแต่ก็ไม่ค่อยจะมิดชิดเท่าใดนัก

"เหรอ? เธอทำงานที่นี่มาก่อนตั้งหลายปี แต่ยังไม่เคยเข้าประชุมเลยนี่" หมอสาววัยสี่สิบเศษพูดเชิงยั่วยุ

วสันต์เบือนหน้าออกแล้วจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือ นิ้วโป้งไถเล่นไปเรื่อยเปื่อย พยายามไม่สนใจกับคำพูดแทงใจดำของหมอสาวรุ่นพี่

"เอาเถอะครับ" เขาเปรยแบบไม่อยากจะสนใจ

"สันต์คิดว่าไงล่ะ...คิดว่าพราวนภาขึ้นมาได้เพราะฝีมือเหรอไง" ชไมพรถาม

"ก็อาจด้วยปัจจัยหลายอย่าง" วสันต์เปรย เขายอมรับว่าหมอพราวทำงานเก่ง แต่ความเก่งอย่างเดียวจะเพียงพอหรือในยุคสมัยนี้

"ไม่ใช่แค่นั้นหรอก...แล้วก็ไม่ใช่หน้าตาอย่างเดียวด้วย"

หมอชไมพรพูด วสันต์เงยหน้าขึ้นมองเธออีกครั้งก่อนจะเห็นรอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากอย่างมีเลศนัยแฝงมากมาย

"พี่พรหมายถึงอะไรครับ" เขาถาม ชไมพรยิ้มราวกับแม่มด

"พี่ก็หมายถึง...หมอพราวอาจใช้ความสวยให้เป็นประโยชน์น่ะสิ" ชไมพรพูด

วสันต์ชะงักค้าง การใช้ความสวยให้เป็นประโยชน์ตามคำพูดของพี่ชไมพรมีความหมายเป็นอื่นไปไม่ได้ นอกจากหมอพราวจะยั่วยวนและหว่านเสน่ห์จนผู้บริหารระดับสูงสุดอย่างท่านผอ.อนุวัฒน์ต้องตอบแทนด้วยการเลื่อนขั้น

หมอหนุ่มวัยสามสิบเศษไม่ค่อยอยากจะปักใจเชื่อเท่าใดนัก แม้เขาจะเห็นว่าพราวนภาเป็นคู่แข่งโดยตรง แต่ก็ไม่เห็นท่าทีเช่นนั้นจากเธอเลย เขาหงุดหงิดที่เธอทำงานเก่งและหน้าตาอาจเป็นคุณก็จริงดุจดังคำพูดที่ว่านารีมีรูปเป็นทรัพย์ แต่เขาไม่เคยคิดว่าเธอจะใช้วิธี 'เต้าไต่' อย่างที่หมอชไมพรตั้งข้อสังเกต

"อาจไม่ถึงขนาดนั้นกระมังครับ" วสันต์พูด

"มันขนาดนั้นเลยล่ะ ไม่อย่างนั้นท่านผอ.จะดันขนาดนี้เหรอ" ชไมพรพูด

วสันต์ยังมองตาค้างไปยังสาวรุ่นพี่ ความว้าวุ่นทำให้เขาเริ่มคล้อยตามคำพูดยุแยงของเธอ อาจจะเป็นจริงก็ได้ เขาเคยได้ยินกิตติศัพท์ของท่านผอ.มาบ้างเหมือนกันว่าเป็นชายเจ้าชู้ แม้จะอยู่ในวัยใกล้เกษียณแล้วแต่ก็ยังไม่ถอดเขี้ยวเล็บ

หมอพราวอาจจะเห็นช่องทางนี้ที่ทำให้เธอเติบโตก้าวหน้าได้เร็ว ยิ่งคิด เขาก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่าหมอสาวคนสวยใช้วิธีสกปรก

"ถ้าเป็นแบบนั้นจริง เราก็ทำอะไรไม่ได้นี่ครับ" วสันต์เปรย แวบนั้น เขาคิดจะลาออกจากโรงพยาบาลแห่งนี้อยู่เหมือนกัน

"ทำไมจะทำไม่ได้ล่ะ" ชไมพรชำเลืองมองประตูห้องพักแพทย์เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครเข้ามาตอนนี้ แล้วเธอก็เดินมาใกล้เขา

"พี่พรหมายถึงอะไร" หมอหนุ่มเอ่ยถาม

"ถ้าอยากโค่นใครที่ได้อภิสิทธิ์เกินควร ก็ต้องหาหลักฐาน เปิดโปงให้เห็นกันทั้งโรงพยาบาลว่าเธอไม่ได้เก่งกว่าพวกเรา...แต่เธอใช้ร่างกายเข้าแลก"

หมอชไมพรพูดด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม วสันต์ตะลึงงันอีกรอบ ดูเหมือนหมอสาวรุ่นพี่จะไม่ได้แค่เก็บความจงเกลียดจงชังที่มีต่อหมอพราวไว้กับตัว แต่ต้องการโค่นทำลายกันเลยทีเดียว

เมื่อความรู้สึกตรงกัน การสนทนาก็เปลี่ยนเป็นการปรึกษา ชไมพรบอกว่าไม่มีเหตุผลใดที่พวกเขาต้องปล่อยให้เด็กหน้าใสก้าวขึ้นมาง่าย ๆ เพียงเพราะบิวตี้พรีวีเลจ หากพราวนภาจะอยู่รอดในสนามนี้ เธอก็ควรต้องพิสูจน์ด้วยฝีมือจริง ๆ ไม่ใช่สายสัมพันธ์หรือเสน่ห์ส่วนตัว

คำพูดนั้นกระตุ้นให้หมอสันต์พลันมองเห็นแสงสว่าง ทั้งสองคนไม่ต้องพูดอะไรกันอีก แต่ก็เห็นตรงกันว่าพวกเขาควรจับมือกัน เพื่อรอจังหวะที่พราวนภาจะพลาด หรือหากจังหวะไม่มา ก็ไม่แน่ว่าจะต้องช่วย สร้างมันขึ้นมาเอง

ชไมพรเพียงยิ้มมุมปากอย่างพึงใจ เธอไม่ได้พูดตรง ๆ ว่าจะทำเช่นไรต่อ แต่บรรยากาศในห้องพักแพทย์เวลานั้นก็เพียงพอจะทำให้หมอสันต์มั่นใจได้ว่าเขาไม่ได้คิดไปคนเดียวอีกแล้ว ก่อนทั้งคู่จะแยกย้ายกันกลับบ้านหลังเลิกงาน

เวลาเดียวกันนั้น พราวนภายังคงทำงานไปตามปกติ ตรวจคนไข้ด้วยการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกเพ่งเล็งจากหลายฝ่าย เช่นเดียวกับสามีของเธออย่างธีรภัทรที่มีคิวผ่าตัดยาวเหยียดไปจนถึงปีหน้าเลยทีเดียว

ไม่เพียงเท่านั้น ศัลยแพทย์อย่างเขายังต้องเข้าประชุมวิชาการ งานสัมมนาทางการแพทย์ และการบรรยายพิเศษในมหาวิทยาลัยอีกมากมาย เพราะใคร ๆ ก็อยากฟังความคิดเห็นจากหมอผ่าตัดฝีมือดีที่ผ่านประสบการณ์มาอย่างเชี่ยวกราก พร้อมด้วยบุคลิกและการพูดจาที่นุ่มนวลระรื่นหู

แม้ธีรภัทรต้องการที่จะมุ่งเน้นไปที่การทำงานผ่าตัดมากกว่าการออกงานวิชาการ เพราะมีคนไข้ที่ทุกข์ร้อนรออยู่มากมาย แต่เขาก็รู้ดีว่าการทำงานในสายงานนี้ ไม่สามารถละทิ้งงานด้านวิชาการเพื่อเผยแพร่ความรู้ได้ กระนั้น หมอหนุ่มใหญ่ก็พยายามจำกัดเวลาและไม่ออกงานที่ต่างจังหวัด

กระนั้น บางครั้งเขาก็ไม่สามารถเลือกได้ ถ้าผู้อำนวยการหรือผู้บริหารระดับสูงของโรงพยาบาลออกคำสั่งให้เขาเดินทางไปจังหวัดที่อยู่ใกล้กรุงเทพฯ เขาก็ต้องไป

ล่าสุดคืองานสัมมนาที่มีการส่งจดหมายเชิญมาล่วงหน้า จัดขึ้นที่โรงแรมแห่งหนึ่งในหัวหิน ธีรภัทรไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องไปจัดไกลเช่นนั้น เสียทั้งเวลา เงินทอง ผู้เข้าฟังก็ต้องเดินทางไปและกลับอีกหลายชั่วโมง แต่ก็เข้าใจได้ไม่ยากเพราะมีสปอนเซอร์สนับสนุนจากบริษัทยายักษ์ใหญ่และเชนโรงแรมที่รับเป็นเจ้าภาพนั่นเอง

ธีรภัทรได้รับการร้องขอจากท่านผอ. ให้ไปร่วมงานประชุมวิชาการครั้งนี้ โดยมีการจัดรถตู้คันหรูอำนวยความสะดวก พร้อมที่พักให้ด้วย เขาไม่ได้อยากค้างต่างจังหวัดเพราะเกรงใจภรรยา แต่การประชุมจะมีทั้งวันเสาร์และวันอาทิตย์ ดังนั้นจึงหลีกเลี่ยงไมได้ ขณะที่พราวนภาเองก็บอกให้เขาถือโอกาสนี้ไปพักผ่อน

"พักผ่อนอะไรกัน พราวก็ไม่ได้ไปด้วยนี่นา พี่คิดถึงแย่เลย" ธีรภัทรพูดคำหวานแล้วยิ้ม

"ขนาดนั้นเลยเหรอ ค้างแค่คืนเดียวเองนะคะ" พราวบอกแล้วยิ้มตอบรับสามี

"คืนเดียวก็แย่แล้วนะ" ธีร์บอกแล้วประคองกอดเอวบางของภรรยา

"ก็รีบกลับมาสิคะ พราวรออยู่" เธอเอ่ยแฝงความหวานเช่นกัน

เมื่อถึงวันเดินทาง ธีรภัทรไปถึงโรงพยาบาลตั้งแต่เช้ามืดเพื่อเคลียร์อีเมล์ต่าง ๆ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นข้อมูลเกี่ยวกับค่าเลือดและสุขภาพของคนไข้หลายคนที่จะเข้ารับการผ่าซึ่งถูกส่งเข้ามาหาเขาเพื่อให้ตรวจเช็คความพร้อมก่อนที่จะถึงคิวผ่าซึ่งมีติดกันหลายวันหลังจากกลับจากทริปหัวหินครั้งนี้

เมื่อถึงเวลาเดินทางตอน 8 โมงเช้า นายแพทย์หนุ่มใหญ่ก็เดินออกไปรอที่หน้าโรงพยาบาล แล้วเขาก็ต้องแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่า 'ก้อย' พยาบาลสาวก็กำลังจะเดินทางไปกับเขาด้วย

"สวัสดีค่ะ คุณหมอ" เธอเอ่ยเสียงหวานแล้วยกมือไหว้

"สวัสดีครับ" ธีรภัทรรับไหว้แล้วผายมือให้เธอขึ้นไปนั่งในรถตู้ก่อน แล้วเขาจึงตามไปนั่งเคียงข้างเธอ ก่อนที่คนขับจะปิดประตูรถ อันหมายถึงทริปนี้มีเพียงเขากับเธอที่จะเดินทางไปด้วยกัน

ธีรภัทรแปลกใจก็เพราะเขาไม่ได้รับการแจ้งมาก่อนว่าจะมีใครเดินทางไปด้วย แต่เขาเองก็ไม่ได้เอ่ยปากถามเช่นกัน กระนั้น เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย สิ่งเดียวที่ต้องทำก็คือการเข้างานสัมมนาและกลับมาเตรียมตัวผ่าตัดต่อไป

ศัลยแพทย์หนุ่มไม่รู้ว่าทั้งหมดนี้เกิดขึ้นจากการจัดการของก้อย ด้วยความเป็น 'พยาบาลสครับ' หรือพยายามที่คอยช่วยในห้องผ่าตัดซึ่งถือว่ามีความสำคัญ เธอจึงสามารถอาสาที่จะเดินทางไปในทริปสัมมนานี้กับหมอธีร์ได้อย่างง่ายดาย

...........................................

สนับสนุน e-book แบบเต็มเรื่องได้ที่นี่ค่ะ

Meb:

ปิ่นโต:

ธัญวลัย:

หรือแบบรายตอนได้ที่นี่ค่ะ







ขอบพระคุณมากค่ะ  :-*