หลายคนหันไปมองหน้ากัน บ้างแอบเลิกคิ้ว บ้างยิ้มบาง ๆ อย่างเข้าใจในเกมของผอ. ว่าการยกเรสซิเดนท์เข้ามานั่งโต๊ะเดียวกับหัวหน้าแผนกผู้คร่ำหวอดนั้นค่อนข้างจะแหวกขนบธรรมเนียมของโรงพยาบาลไปหน่อย

กระนั้น ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรเมื่อเห็นพราวนภาลุกขึ้นแล้วไหว้ทุกคนอย่างนอบน้อมและสุภาพ ความงามของเธอนั้นจะว่าไปก็เหมือนมีความ "บิวตี้พรีวีเลจ" อันเป็นสิทธิพิเศษหรือความได้เปรียบที่ผู้คนได้รับเนื่องจากมีรูปลักษณ์ภายนอกที่สวยงามหรือดูดีตามค่านิยมของสังคม

ยกเว้นแต่เพียงแพทย์หญิงชไมพร กุลศิริ สูตินารีแพทย์ผู้คร่ำหวอดในวงการมานานเกือบยี่สิบปี ใบหน้าคมเข้มใต้กรอบแว่นทรงสี่เหลี่ยมสะท้อนถึงความเฉียบขาด ดวงตาคมกริบหรี่ลงเล็กน้อยทันทีที่เห็นภาพตรงหน้า

ชไมพรนั่งไขว้ขาอย่างมั่นใจ มือเรียวยกปากกาขึ้นเคาะโต๊ะเบา ๆ ขณะมองหมอสาวรุ่นใหม่ที่ลุกขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม เธอไม่พูดอะไร ไม่แสดงออกว่าขัดเคือง แต่ในใจกลับพลุ่งพล่านด้วยความหงุดหงิดและความสงสัย

เราทำงานหามรุ่งหามค่ำกว่าสิบปี กว่าจะได้มานั่งเก้าอี้หัวหน้าแผนก สูญเสียทั้งสุขภาพและเวลาส่วนตัว แต่ผู้หญิงคนนี้เพิ่งเข้าทำงานได้ไม่นาน กลับถูกเชิญเข้ามาโต๊ะใหญ่...เพราะอะไรล่ะ เพราะหน้าตางั้นหรือ?

รอยยิ้มสุภาพที่ชไมพรฉาบบนใบหน้าบังตาไม่ให้ใครรู้ความจริงข้างใน แต่ลึก ๆ เธอรู้ตัวดีว่าไม่อาจยอมรับได้ง่าย ๆ ว่าคนที่ยังเป็นเพียงเรสซิเดนท์ จะได้เข้าร่วมประชุมระดับบริหารเคียงข้างหัวหน้าแพทย์อาวุโสทั้งหลาย

เธอเหลือบมอง ผอ. อนุวัฒน์ที่นั่งหัวโต๊ะ พลางสูดหายใจเบา ๆ ความใกล้ชิดเกินเหตุของผู้อำนวยการใหญ่กับหมอสาวทำให้ทุกอย่างยิ่งน่าขุ่นเคือง ถ้าจะมีใครเห็นช่องทางปีนเกลียวในโรงพยาบาลนี้ ก็เห็นจะเป็นยัยเด็กหน้าใสคนนี้เอง

หลังเสร็จสิ้นการประชุม แพทย์ทุกคนแยกย้ายกันไปทำงาน พราวนภาเดินออกจากห้องไปแล้ว ตอนนี้ภายในห้องประชุมเหลือแต่หมอชไมพรกับผอ.อนุวัฒน์ที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คข้อความและอีเมล์

"ท่านผอ.คะ...การประชุมวันนี้ก็น่าสนใจดีค่ะ แต่ฉันขอถามตรง ๆ สักหน่อย จะไม่ว่ากันนะคะ?" หมอชไมพรเปิดฉากถาม ผอ.หนุ่มใหญ่ยิ้มบางตอบรับ

"เชิญสิครับหมอพร ผมเปิดกว้างสำหรับทุกคำถามอยู่แล้ว" เขาเอ่ย

"การให้เรสซิเดนท์เข้ามานั่งประชุมโต๊ะเดียวกับหัวหน้าแผนกอาวุโสแบบนี้ ท่านมีเหตุผลพิเศษอะไรหรือเปล่าคะ? เพราะตามธรรมเนียมที่เรายึดกันมานาน มันไม่ค่อยจะเหมาะสมเท่าไร" เธอถาม อนุวัฒน์หัวเราะในลำคอเล็กน้อย เขาเก็บแววตาเจ้าเล่ห์ไว้อย่างมิดชิด

"อ๋อ เรื่องนั้น...ผมแค่อยากเปิดโอกาสให้คนรุ่นใหม่ได้เรียนรู้ครับ โลกสมัยนี้หมุนเร็ว เราคงยึดติดแค่กรอบเดิม ๆ ไม่ได้ตลอดไป จริงไหมครับ?" เขาพูด หมอชไมพรยกคิ้วสูง

"จริงค่ะ แต่คนรุ่นใหม่ที่มีอาวุโสมากกว่าก็มีอยู่หลายคนในโรงพยาบาลนี้ อย่างเช่นหมอวสันต์ในแผนกหูคอจมูก...ทำไมถึงเป็น...หมอพราวนภาล่ะคะ" เธอถาม อนุวัฒน์วางมือถือลง เอนหลังเล็กน้อยแล้วยิ้ม

"หมอพราวนภาเป็นคนที่มีศักยภาพ น่าสนับสนุน ผมคิดว่าควรให้พื้นที่กับคนเก่งตั้งแต่ต้น" ผอ.หนุ่มใหญ่พูดเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา

"หรือว่า...เพราะเธอเป็น 'คนโปรด' ของท่าน?" หมอชไมพรเอ่ยแบบเน้นคำว่า 'คนโปรด'

ด้วยความที่เธอทำงานที่นี่มานานแล้วและดูจะรู้นิสัยของผอ.อนุวัฒน์ซึ่งไต่เต้าจากแพทย์ประจำโรงพยาบาลจนขึ้นเป็นผู้อำนวยการ เธอไม่เกรงกลัวที่จะพูดตรงไปตรงมากับเขา บรรยากาศในห้องประชุมเงียบวูบลงทันที สายตาของทั้งสองประสานกัน หนึ่งเป็นสายตาของผู้หญิงมากประสบการณ์ที่กำลังทดสอบ อีกหนึ่งเป็นสายตาของผู้อำนวยการซึ่งเชี่ยวชาญในการเล่นเกมอำนาจ

"หมอพรเชื่อผมเถอะว่าทุกอย่างที่ผมทำก็เพื่อประโยชน์ของโรงพยาบาลทั้งนั้น" ท่านผอ. พูดเหมือนตัดบทก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้หมอหญิงวัยกลางคนนั่งหงุดหงิดต่อไป

อนุวัฒน์เดินกลับเข้ามายังห้องประชุม เขาจะบอกหมอชไมพรได้อย่างไรกันเล่าว่าการเชิญพราวนภาเข้ามาในห้องประชุมวันนี้นั้นเป็นเพียงก้าวแรกของการที่จะดึงเธอเข้ามาอยู่ข้างกาย คือสเตปแรกของการให้เธอขยับเข้าใกล้ชิดเขามากยิ่งขึ้น

ตลอดการประชุมที่เพิ่งเสร็จสิ้น สายตาของอนุวัฒน์กวาดมองแพทย์ที่นั่งเรียงราย แต่ไม่มีใครเลยที่ทำให้เขาสะดุดได้เหมือนกับพราวนภาที่นั่งอยู่ปลายสุดของโต๊ะประชุม เธอสวยสง่าโดดเด่นอะไรเยี่ยงนี้

ไฟกำหนัดของอนุวัฒน์ปะทุขึ้นมาเหมือนถ่านในเตา เขาเคลียร์งานอีกครู่เดียว มองนาฬิกา ครุ่นคิดแวบหนึ่งก่อนจะกดโทรศัพท์ พูดคุยกับปลายสายเพียงเล็กน้อย เมื่อทุกอย่างเป็นไปที่เขาต้องการ หนุ่มใหญ่ก็เรียกให้คนขับรถมารอรับ

รถยนต์ซีดานยุโรปคันหรูเคลื่อนตัวออกสู่ถนนใหญ่ มุ่งตรงไปยังโรงพยาบาลอีกแห่งหนึ่ง ก่อนจะจอดอย่างเงียบเชียบที่หน้าประตูทางออก ครู่หนึ่งก็มีพยาบาลสาวหุ่นอ้อนแอ้นเดินออกมา แล้วเปิดประตูหลังขึ้นมานั่งเคียงข้าง

"สวัสดีค่ะ ท่านผอ." เธอไหว้เขาอย่างอ่อนช้อย เขาประนมมือรับแล้วยิ้มอย่างอบอุ่น

"เหนื่อยมั้ย หนูบิว" อนุวัฒน์เอ่ยถาม

"ไม่ค่ะ ช่วงนี้เวรห่างหน่อย" บิวตอบ อนุวัฒน์มองวงหน้าที่ประดับด้วยปากนิด จมูกหน่อย ก่อนจะหันไปพยักเพยิดให้คนขับรถ

"กลับคอนโดของผมเลย" หนุ่มใหญ่สั่ง

สาวที่อยู่ในเครื่องแบบพยาบาลคนนี้คือหนึ่งในเด็กสาวที่อนุวัฒน์เลี้ยงเธอมาตั้งแต่ยังเรียนวิทยาลัยพยาบาล ก่อนเขาจะใช้เส้นสายฝากฝังให้เข้าทำงานในโรงพยาบาลที่เขาเพิ่งมารับเธอ ช่วงระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา เขาตักตวงความสุขจากเรือนร่างงามงดของเธอมานับครั้งไม่ถ้วน

เช่นเดียวกับวันนี้ เพลิงราคะในหัวใจของอนุวัฒน์นั้นกำลังเร่าร้อนอันเกิดจากการได้ใกล้ชิดกับหมอพราวนภา เขาเริ่มเห็นโอกาสที่ถึงแม้จะน้อยนิด แต่ก็ต้องขยับตามแผนอย่างช้า ๆ เพื่อไม่ให้ไก่ตื่น ดังนั้น ระหว่างนี้ เขาจึงต้องหาหนทางระบายความใคร่ออกไปโดยมีสาวบิวเป็นเครื่องบำบัดชั้นดี

เมื่อเดินทางมาถึงคอนโดหรูอันเป็นหนึ่งในนิวาสถานของอนุวัฒน์ หนุ่มใหญ่เดินนำพยาบาลสาวรุ่นลูกขึ้นไปบนห้อง ประตูห้องปิดลง เสียงคลิกดังแผ่วเบา ความเงียบเข้าปกคลุมห้องทันที

อนุวัฒน์ก้าวเข้ามาใกล้บิว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยประกายไฟที่ร้อนแรง

"หนูบิว...มานี่สิ...มาใกล้ ๆ ผมหน่อย" หนุ่มใหญ่เอ่ยขึ้น น้ำเสียงของเขานุ่มทุ้มทว่าแฝงไปด้วยอำนาจที่ยากจะปฏิเสธ

บิวยิ้มเล็กน้อย เธอสัมผัสได้ถึงแรงดึงดูดบางอย่างในสายตาของเขา หญิงสาวในเครื่องแบบพยาบาลสีขาวสะอาดพยักหน้าแล้วก้าวเข้าไปใกล้ก่อนจะนั่งลงข้างเขาบนโซฟาตัวนุ่ม อนุวัฒน์เอื้อมมือแตะไหล่บาง ๆ ของบิว พลางชำเลืองมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา

"วันนี้ ผมไม่รู้เป็นอะไร แต่ผมคิดถึงหนูบิวมาก" อนุวัฒน์เอ่ยพร้อมรอยยิ้มมุมปาก เธอยิ้มรับแล้วขยับมือเรียวขาวไปไต่อยู่ที่กระดุมเสื้อเม็ดบน ก่อนจะปลดออกหนึ่งเม็ดเพื่อให้เขาผ่อนคลายลง

"จริงเหรอคะ" เธอถาม

"จริงสิ" เขาตอบ

"เพราะอะไรล่ะคะ" เธอแสร้งถามทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าถ้าเขาเกิดความต้องการ นั่นก็ไม่ได้มาจากเหตุผลใดเป็นพิเศษ

"ก็เพราะหนูสวยขนาดนี้ยังไงล่ะ"

อนุวัฒน์ตอบเอาใจสาวบิว โดยไม่ได้ขยายความว่าความคิดถึงที่ออกจากปากเขานั้น ที่แท้ก็หมายถึงความต้องการทางเพศนั่นเอง ซึ่งไม่ได้เกิดจากตัวสาวบิว หากเป็นหญิงสาวอีกคนที่ชื่อพราวนภา

บิวช้อนตามองสบกับเขาอย่างมีจริต หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นมา เพราะรู้ดีว่าหากเขาเกิดอารมณ์ ยิ่งมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งต้องรับศึกหนักมากเท่านั้น ลีลาบนเตียงของท่านผอ.อนุวัฒน์นั้นร้ายกาจกว่าชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันที่เธอเคยผ่านมา แม้เขาจะอายุมากกว่า แต่กลับทำให้เธอทั้งเหน็ดเหนื่อย รวดร้าว และรัญจวนอย่างที่สุดไปพร้อมกันได้

"อยากให้หนูนวดให้ท่านก่อน...เหมือนเดิมไหมคะ" เธอถามแล้วบีบที่ต้นแขนหนาของเขา

"ไม่เป็นไร...เราเข้าไปในห้องกันดีกว่า" อนุวัฒน์เอ่ยแล้วจูงมือสาวพยาบาลเข้าไปในห้องนอน ไม่เปิดโอกาสให้เธอเปลี่ยนชุดหรือทำธุระใด ๆ เพราะเขาต้องการเสพรูปรสกลิ่นเสียงของเธอในเครื่องแบบสีขาวบริสุทธิ์ให้เต็มปอด

...........................................

สนับสนุน e-book แบบเต็มเรื่องได้ที่นี่ค่ะ

Meb:

ปิ่นโต:

ธัญวลัย:

หรือแบบรายตอนได้ที่นี่ค่ะ







ขอบพระคุณมากค่ะ  :-*

เมื่อเสีือเริ่มล่าเหยื่อความวุ่นวายย่อมบังเกิด

ผอ.ดูท่าเลี้ยงเด็กไว้กินเยอะ