เสียงประตูปังดังขึ้นเมื่อวินผลุนผลันออกจากบ้านไป ฉันยังจำได้ดีว่าแววตาของเขาเต็มไปด้วยโกรธเกรี้ยวและแค้นเคือง "เธอจะเสียใจ กบ" เป็นคำพูดสุดท้ายที่เขาทิ้งไว้ ก่อนเสียงรถยนต์ของเขาจะหายลับไปกับถนนมืดด้านหน้า

ทันทีที่ประตูปิด ฉันหมดแรงทรุดลงบนโซฟา น้ำตาไหลรินไม่หยุด... มันเป็นทั้งความรู้สึกผิด ความอับอาย และความสับสนที่ปะทุขึ้นพร้อมกัน ฉันเอามือกุมหน้า สั่นสะท้านไปทั้งร่าง รู้ดีว่าเส้นทางที่ฉันเลือกมันทำให้ชีวิตพัง แต่ก็ไม่อาจห้ามหัวใจที่ยังโหยหาเอกได้เลย

แล้วฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคุ้นเคย เขาเข้ามาใกล้ ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ ฉัน ร่างของฉันถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดอันอบอุ่นที่ไม่เคยเปลี่ยนไป เอก... เขาโอบฉันไว้แน่นจนฉันสะอื้นออกมา

"กบ... เธอไม่ได้อยู่คนเดียวนะ" เสียงเขาสั่นแต่หนักแน่น "ครั้งนี้ ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้ว"

ฉันตัวสั่นสะท้านอยู่ในอ้อมแขนเขา ความอบอุ่นนั้นทำให้หัวใจฉันแทบแตกสลาย ทั้งดีใจ ทั้งเจ็บปวด จนในที่สุดฉันก็พึมพำออกมา "เอก... ถ้าเมื่อก่อนฉันเข้มแข็งกว่านี้ ถ้าฉันไม่พลาด... มันคงไม่เป็นแบบนี้"

เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนค่อย ๆ ล้วงโทรศัพท์ออกมา ยื่นให้ฉัน "กบ... มีบางอย่างที่ฉันอยากให้เธอดู"

ฉันมองหน้าจอ มันคือแชตเก่าเมื่อสามปีก่อน—ข้อความที่วินเคยส่งให้เอก ในคืนนั้น... คืนที่ฉันพลาดพลั้งให้วิน ข้อความเต็มไปด้วยคำดูถูก เยาะเย้ย

"เธอมันก็แค่ของเล่นคืนเดียว..."
"ผู้หญิงที่เธอรัก ก็ยังมอบตัวให้ฉันง่าย ๆ"

หัวใจฉันเหมือนถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ เมื่อเลื่อนลงไปก็เจอรูปถ่ายฉันในสภาพที่น่าอับอายที่สุด—หลักฐานที่เขาใช้ทำร้ายทั้งฉันและเอก

"พระเจ้า..." ฉันกัดริมฝีปาก น้ำตาเอ่อเต็มขอบตา ร่างกายแทบพังทลายลง "ทั้งหมดนี่... มันเป็นแผนของวิน"

เอกพยักหน้า สีหน้าของเขาเจ็บปวดไม่แพ้ฉัน "ตอนนั้นฉันเห็นแชตพวกนี้... มันทำให้ฉันเสียสติ กบ ฉันโกรธ ฉันเจ็บ... และที่สำคัญ ฉันอ่อนแอเกินไป ฉันควรเชื่อใจเธอ ควรปกป้องเธอ แต่ฉันกลับเลือกที่จะถอยหนี"

เขากำโทรศัพท์แน่น น้ำเสียงสั่นเครือ "ถ้าวันนั้นฉันเข้มแข็งมากกว่านี้ เธอคงไม่ต้องเจ็บ ไม่ต้องอยู่ในสถานการณ์ที่กดดันจนแต่งงานกับวิน... กบ ฉันขอโทษ"

ฉันสะอื้นและโผกอดเขาเต็มแรง ความจริงที่ถูกเปิดเผยทำให้บาดแผลในใจฉันสว่างขึ้น แม้มันเจ็บปวด แต่ก็ทำให้ฉันรู้แล้วว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา... ไม่ใช่เอกที่ทอดทิ้งฉัน แต่เป็นวินที่ทำลายเราทั้งคู่

"เอก... ฉันไม่อยากอยู่กับวินอีกแล้ว" ฉันพูดทั้งน้ำตา "ทุกอย่างมันผิดตั้งแต่ต้น และฉัน... ฉันไม่อยากให้ลูกต้องโตมาในบ้านที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังแบบนี้"

เอกกอดฉันไว้แน่นขึ้น ราวกับอยากส่งต่อพลังทั้งหมดที่มีให้ฉัน "ไม่ว่าเธอจะเลือกยังไง กบ ฉันจะอยู่ข้างเธอและลูกเสมอ"


---

สองสัปดาห์ต่อมา

ฉันเดินออกจากศาลพร้อมกับเอกและลูกชายตัวเล็กในอ้อมแขน น้ำตาของฉันไหลพรากอีกครั้ง แต่คราวนี้มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความเจ็บปวด มันคือการปลดปล่อย

ศาลตัดสินให้ฉันเป็นผู้ปกครองหลัก ลูกอยู่กับฉัน และเอก... เขาไม่แม้แต่จะลังเล เขาเข้ามาช่วยอุ้มลูก พูดกับเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนราวกับเป็นพ่อแท้ ๆ ของเด็ก

"ตั้งแต่วันนี้... พ่อจะดูแลลูกกับแม่เองนะครับ"

ฉันหันไปมองเอก น้ำตาไหลไม่หยุด ความรู้สึกผิดที่เคยมีค่อย ๆ ถูกแทนด้วยความอบอุ่นและความมั่นคง ฉันรู้แล้วว่าเขาไม่เพียงแต่รักฉัน แต่ยังยอมรับเลือดเนื้อของฉัน ที่ไม่ใช่ของเขา ด้วยใจจริง

และในวินาทีนั้น... ฉันตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว ว่าชีวิตต่อจากนี้ ฉันจะไม่ปล่อยให้ความรักครั้งนี้สูญเปล่าอีกต่อไป

สุดท้าย ไม่ว่าเรื่องจะเริ่มอย่างไร เอกก็จะกลายเป็นคนที่ร้ายที่สุดอยู่ดีครับ

และความเลวของวินก็ปรากฎ ถึงเอกจะทำให้ครอบครัวแตกแยก แต่ ในเมื่อ มันเริ่มต้นด้วยการติดกระดุมผืด ความบิดเบี้ยวก็จะตามมา  แม้จะเสียเวลา ไปพอควร แต่ถ้า เริ่มต้นปลดกระดุมออกหมด แล้วกลัดเรียงกระดุมใหม่ มันก ็ไม่ต้องใช้ชีวิตที่บิดเบี้ยวไปตลอด
 ถึงจะน่ายินดี แต่ มันค้างคา  ว่าที่วินขู่ กับ เอก จะยังแก้แค้นกบอยู่หรือเปล่า     คนที่เจ็บสุดคือกบ นะ  สังคมตราหน้า มีชู้  ครอบครัวแตก อดีตก็เคยโดนข่มเหง และต้อวทนอยู่กับคนที่ข่มเหงทั้งที่ไม่ได้รัก  เพียงเพราะลูกเท่านั้น มันทรมานใจนะ ที่ต้องทนแบบนั้น สุดท้าย ก็เจ็บพังมีบาดแผลกันทั้งนั้น นี่แหละ โลภอยากได้ของคนอื่น เหล้า ราคะ ที่ทำคนชีวิตพัว

มันจะสุขสงบจริงหรือ