รออ่านอยู่นะครับ มีความสุขมากที่กลับมาอ่านอีก

สอนเสียวให้น้องนุ่น

  กลับมาเล่นเด็กดีกว่านะ

กำลังสนุกมากกกกก

จัดหนัก

ม่อนยังไม่รู้จักหักห้ามใจตัวเองเลยต่อไปจะแย่

  GOOD

 
[/quote]ต้องรีบเอานุ่น

  u

นุ่นเริ่มลังเลแล้ว เอาไงทีนี้ ม่อน

ม่อนมุ่งอย่างเดียว

ผู้ชายขายน้ำ ภาค 1 ตอน 12 จากกัน

ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 1

ผู้ชายขายน้ำ ภาค 4 ตอน 1


แวะไปดูเรื่องเก่าๆ (แปดปียี่สิบสี่คน ภาคที่ 1-7/ แฟนกู ภาค 1-4 / วันธรรมดาของชีวิต ตอน1-7 / ผู้ชายขายน้ำ ภาคที่ 3-4) ได้ที่

------------------------------------------------------------------------------

   พี่แตนตบหน้าผมอย่างแรง  หลังจากบอกว่าผมข่มขืนเธอ 

ผมตกใจ  ไม่รู้จะเริ่มหรือจะจบยังไง  แต่ผมคิดว่ามันน่าจะผิดมาก  ไม่งั้นพี่แตนคงไม่ตบหน้าผมแรงขนาดนี้  ผมตัดสินใจนั่งลงและก้มลงกราบพี่แตน  แต่เธอกลับเป็นฝ่ายที่เข้ามากอดผมและพูดกะผมดีๆ

   "ม่อน เราทำแบบนี้ไม่ได้นะ  ต้องหักห้ามใจ  เวลาไปทำคนอื่นที่เค้าไม่ยอมเนี่ย  เค้าเรียกว่าข่มขืน  อย่าไปข่มขืนคนอื่นเค้า  คดีอาญาติดคุกได้เลย  พูดดีๆสิ  ถ้าไม่ได้ก็เลิก..ก็รอ  เธอยังเด็ก...ครั้งนี้พี่จะให้ม่อนนะ  แต่เราคงไม่มีครั้งต่อไปอีก  และก็ไม่ต้องมาหาพี่อีกแล้วด้วย  เธอกลับไปได้หละ..."

   ผมก้มหน้าเงียบและยกมือไหว้ขอโทษพี่แตนอีกครั้งก่อนเปิดประตูห้องคอตกเดินออกมา   เป็นอันว่าโครงการเรียนพิเศษของผม  รวมทั้งความสัมพันธ์กับพี่แตนจบสิ้นลง เพราะความเงี่ยนมากของผมเอง....
   ................................................................

   หลังจากพี่แตนไล่ส่งสาบส่งผมไปแล้ว  ผมเองก็คงเหลือแต่นุ่น  เราหาเวลาของเราสองคนยากขึ้นเรื่อยๆ  ห้องของพ่อว่างก็จริง แต่ผมไม่กล้าพานุ่นขึ้นไปทำอะไรเพราะพ่อหรือน้าเอมอาจจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้  แม่นุ่นก็กลับเร็ว  ผมห่างหายกะนุ่นไปนานมากๆ  ผมแทบจะไม่ได้ไปหานุ่นเลย...  จนวันนึง  ผมเดินกลับมาจากโรงเรียน   เห็นนุ่นยืนอยู่หน้าหอพักกะใครสักคน  ผมเลยแอบที่กำแพงบ้านนึงดูสถานการณ์  แล้วไอ้เพื่อนนุ่นคนนั้นที่มาส่งนุ่นบ่อยๆก็ยืนอยู่กะนุ่น  สองคนคุยกันยาวนาน  นุ่นเข้าไปจับมือถือแขนไอ้นั่น  แตะเนื้อต้องตัว  แต่ไอ้เพื่อนนุ่นก็ยืนอยู่ตามปกติ  ผมเข้าใจดีเพราะนุ่นเป็นคนที่ไม่ถือเนื้อถือตัว  แต่ตอนนี้ผมชักไม่ค่อยไว้ใจนุ่นแล้ว   อีกไม่นานนัก  ไอ้ผู้ชายเพื่อนนุ่นมันยื่นมือออกมาจับแก้มนุ่น  ผมไฟลุกออกจากดวงตาทันที  พุ่งพรวดออกจากที่ซ่อน และวิ่งเข้าไป   ไอ้นั่นเดินจากนุ่นไปแล้ว...

นุ่นเดินไปรอที่หน้าหอผม  ไม่นานนักผมก็วิ่งมาถึง
"ม่อน  พี่หนีใครมา วิ่งมาเหนื่อยขนาดนี้"
"เฮ้ย ยัยนุ่น...มายืนทำไรที่นี่"
   "พี่ม่อนนะ  หายหน้าไปเลย  ทิ้งนุ่นแล้วสิ...."
   พอนุ่นทักแบบนี้ ผมจิตใจไม่ค่อยจะดี  ผมว่าผมกำลังโดนคู่แข่งแย่งนุ่นหรือเปล่า
   "เฮ้ย....ไม่  พี่ไม่ได้หลบหน้าไปไหนหรอก  บ้านพี่ก็อยู่ตรงเนี้ย  ไม่ค่อยว่าง  เห็นมั๊ยอ่ะ  นี่ก็กลับมาตั้งเย็น... อ้าว..แล้วแม่นุ่นอ่ะ"
   "แม่อยู่ข้างบน"
   "แล้ววันนี้ นุ่นจะ...."

   เธอไม่ได้ตอบ  แต่ดึงมือผมเข้ามาในหอผมและเดินพาผมขึ้นห้องทันที 
"พ่ออยู่มั๊งนุ่น"
"ไม่นะ  นุ่นเห็นพ่อพี่ออกไปเมื่อเช้า"
พอถึงหน้าห้อง  ผมก็เป็นฝ่ายหยุดชะงักดึงมือนุ่นไว้  ประตูปิดไม่แน่นอีกแล้ว...
   "เดี๋ยวก่อนนุ่น  มีคนอยู่ในห้อง" ผมชี้ให้ดูประตูห้อง....
   "ใครอ่ะพี่...."
   ผมมองรองเท้าแล้วผมก็รู้ว่าพ่อกลับมากะน้าเอม  นุ่นทำท่าผิดหวัง  วันนี้คงไม่ใช่วันของเรา...  ผมดึงนุ่นเดินกลับไปที่บันไดและจับสาวน้อยคนแรกของผมหันหน้ามาและคุยกะเธอจริงจัง

   "นุ่น  พี่ถามจริงๆนะ  ตอบพี่เลยตรงๆ  ไอ้คนที่มาส่งนุ่นบ่อยๆ  เป็นแฟนนุ่นหรือเปล่า"
   เธอมองผม  สายตาเธอไม่โกหก  และนุ่นก็เข้ามาจุ๊บแก้มผม
   "ไม่ใช่พี่  ยังไม่ใช่  แต่มันขอนุ่นเป็นแฟนหลายครั้งแล้ว  นุ่นบอกว่ายังไม่ถึงเวลา  มันขอนุ่นมาส่งบ้านทุกเย็นแล้วอ่ะพี่ม่อน  แต่ตรงๆตามที่พี่ต้องการเลยนะ  นุ่นรักพี่มากกว่า  บางคืนนะก็คิดถึงพี่มากๆ  อยากให้พี่มากอดนุ่น  แต่มันยากอ่ะพี่...  พี่ม่อนเองนั่นแหละ  ไม่เคยมารอนุ่นที่หน้าหอเลย"
   "ไม่รู้สิ  พี่อยากเจอนุ่นนะ  แต่เราไม่มีที่แล้ว  พ่อพี่หรือน้าเอมจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้  แม่นุ่นก็กลับตั้งแต่ช่วงบ่าย  มีวิธีเดียวแหละ  เราคงต้องเจอกันนอกสถานที่"
   
   นุ่นทำหน้างง ผมดึงนุ่นลงบันไดมาข้างล่าง และเลี้ยวเข้าไปหลังหอพักของผม
   "ไว้ก่อนก็ได้พี่..."
   ผมอ่ะ...คงไม่ได้หรอก  ครั้งสุดท้ายของผมกะพี่แตนคือเมื่อสามอาทิตย์ที่แล้ว  วันนี้ผมตั้งใจว่าผมจะมีอะไรกะนุ่นให้ได้...ไม่งั้นผมคงเสียนุ่นให้กับไอ้เด็กนั่นแน่นอน
   "นุ่น เงียบๆเลยนะ  ตามพี่มานี่...."
   

กำลังคิดถึงเลย

ค้างคาจากพี่สาว