นความมืดมิดที่อบอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งความใคร่ที่จางจาง ความเงียบเข้าปกคลุมราวกับม่านหนาหลังพายุอารมณ์สงบลง ร่างกายของทั้งสองยังคงแนบชิดกัน เหงื่อที่ไหลซึมออกมาจนชุ่มโชกไปทั่วแผ่นหลังและหน้าอกเหนียวเหนอะหนะจนรู้สึกหนึบผิว แสงจันทร์สีนวลสาดส่องลอดผ่านผ้าม่านบางๆ ทอดเงาเป็นทางยาวบนพื้นห้อง ป้านวลนอนตะแคงข้าง หายใจแผ่วเบา ริมฝีปากยังคงบวมช้ำเล็กน้อย ผมสีดำขลับเปียกชื้นเกาะกรอบใบหน้าแดงระเรื่อของเธอ นัทนอนหงายข้างๆ มองเพดานห้องที่มืดมิด หัวใจของเขายังคงเต้นระรัวราวกับกลองศึก ความรู้สึกอิ่มเอม ความตื่นเต้น และความกังวลตีวนอยู่ในอกนัทค่อยๆ ขยับตัวเล็กน้อย พลิกกายตะแคงข้างเผชิญหน้ากับป้านวล มือของเขายังคงสั่นเล็กน้อยเมื่อยกขึ้นลูบไล้กลุ่มผมนุ่มลื่นของเธออย่างแผ่วเบา
"ป้าครับ..." เสียงของนัทแหบพร่า กระซิบแผ่วเบาในความเงียบ "ขอบคุณนะครับ... ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง... ที่ป้าเปิดโลกอีกใบให้ผม... สอนบทเรียนต่างๆ เรื่องเพศสัมพันธ์ให้กับผม..." กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ของป้านวลที่ปะปนกับกลิ่นเหงื่อยังคงอบอวลอยู่รอบตัวเขา
ป้านวลยังคงหลับตาพริ้ม ไม่มีการตอบสนองใดๆ ในทันที ราวกับกำลังจมอยู่ในห้วงความคิดของตนเอง นัทรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ สัมผัสได้ถึงความตึงเครียดที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างของเธอ
นัทสูดลมหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมความกล้าที่ยังเหลืออยู่ เอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง แม้จะแฝงไปด้วยความประหม่า "ผมมีความสุขมากที่สุดเลยครับ... จริงๆ นะครับป้า... ขอบคุณที่ป้า... เป็นคนแรกของผม..." ความร้อนรุ่มยังคงแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าของเขา
คำพูดนั้นดังก้องอยู่ในความเงียบที่หนักอึ้ง นัทรู้ดีว่ามันไม่ใช่ความจริงทั้งหมด ความจริงที่ว่ามายด์ ลูกสาวคนโตของป้านวล ผู้หญิงที่เขารู้จักและใกล้ชิดมาตลอด เป็นคนแรกของเขาในเรื่องเพศสัมพันธ์นั้น เป็นความลับที่เขากับมายด์รู้กันเพียงสองคน ภาพความทรงจำเกี่ยวกับสัมผัสแรก การเรียนรู้ และความเร่าร้อนกับมายด์ผุดขึ้นมาในความคิดของเขาอย่างรวดเร็ว ความลับนั้นเป็นเหมือนเงาที่คอยตามหลอกหลอนอยู่เบื้องหลังความสุขชั่วครู่ที่เขากำลังประสบ
ทำไมฉันถึงพูดโกหกป้า... จนบดบังความรู้สึกผิดนั้นไปชั่วขณะ
ป้านวลค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ในความมืดมิด ดวงตาคู่สวยของเธอฉ่ำวาวไปด้วยหยาดน้ำตาที่ยังคงคลอหน่วย เธอหันมาเผชิญหน้ากับนัท แววตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน ความเศร้า และเริ่มฉายแววของความอ่อนล้าในการต่อต้าน
เขาบอกว่าฉันเป็นคนแรกของเขา... ป้านวลคิดทบทวนคำพูดนั้นในใจ ความรู้สึกบางอย่างที่อบอุ่นและวาบหวามปะทุขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ความรู้สึกดีที่ได้รับเมื่อครู่ยังคงติดตรึงอยู่ในทุกอณูของร่างกาย แม้ร่างกายจะเหนียวเหนอะหนะไปด้วยเหงื่อและอ่อนล้า... มันผิด... มันไม่ควรเกิดขึ้น... แต่ความรู้สึกตอนนั้นมัน... ช่าง... ความขัดแย้งในใจเริ่มอ่อนแรงลง ความปรารถนาที่ถูกกระตุ้นซ้ำๆ เริ่มมีอิทธิพลมากขึ้น ช่างมันเถอะ... ฉันเหนื่อยเหลือเกินที่จะต้องต่อสู้กับความรู้สึกนี้อีกแล้ว... ความคิดของเธอเริ่มจมดิ่งสู่ความรู้สึกทางกายภาพที่ยังคงค้างคา
นัทสัมผัสได้ถึงความเงียบที่ยาวนาน ความสับสนในแววตา และหยาดน้ำตาที่คลอหน่วยของป้านวล รวมถึงผิวกายที่ยังคงเปียกชื้นของเธอ หัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความกังวล
"นัท..." ในที่สุดเสียงแหบพร่าที่สั่นเครือของป้านวลก็ดังขึ้นแผ่วเบา แต่ในน้ำเสียงนั้นกลับแฝงไปด้วยความอ่อนแรงและยอมจำนน "อย่าพูดอะไรแบบนั้นเลย... มันไม่ถูกต้อง..."
น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ความหนักใจ และความเหนื่อยล้าที่จะต่อต้าน นัทสัมผัสได้ถึงความเย็นชาที่เริ่มปกคลุมบรรยากาศ แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกได้ถึงความอ่อนแอที่ซ่อนอยู่ในน้ำเสียงนั้นด้วย

 
เมื่อแสงแรกของวันใหม่สาดส่องลอดผ่านผ้าม่านบางๆ เข้ามาในห้อง ป้านวลค่อยๆ รู้สึกตัว เปลือกตาหนักอึ้งค่อยๆ เปิดขึ้น ภาพแรกที่เห็นคือแสงสีทองอ่อนๆ ที่ทาบทาทั่วห้อง เธอไม่รู้ว่าตัวเองผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ความอ่อนเพลียเข้าครอบงำจนเธอไม่รู้สึกตัว
ป้านวลขยับตัวเล็กน้อย สัมผัสได้ถึงความเหนียวเหนอะหนะและความเย็นที่ต้นขา เมื่อก้มลงมอง ร่างกายของเธอเปลือยเปล่า คราบน้ำกามสีขาวขุ่นของนัทไหลเลอะเปรอะเปื้อนไปทั่วต้นขาทั้งสองข้าง ภาพความทรงจำอันร้อนรุ่มของค่ำคืนที่ผ่านมาไหลย้อนกลับมาในความคิดของเธออย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวด้วยความรู้สึกผิดและความอับอาย
ด้วยความตกใจ ป้านวลค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงอย่างระมัดระวัง ขาเรียวสั่นเทาเล็กน้อยเมื่อสัมผัสกับพื้นห้องเย็นเฉียบ เธอรีบก้าวเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ติดกัน เปิดน้ำอุ่นและชำระล้างร่างกายอย่างรวดเร็วราวกับต้องการลบล้างทุกร่องรอยของความผิดบาป คราบน้ำกามถูกสายน้ำชะล้างไปจนหมดจด แต่ความรู้สึกผิดและความสับสนยังคงเกาะกุมจิตใจเธอแน่น
หลังจากอาบน้ำและแต่งตัวเรียบร้อย ป้านวลกลับมาที่ห้องนอนอีกครั้ง มองร่างของนัทที่ยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียง แสงแดดยามเช้าส่องกระทบใบหน้าของเขา ดูอ่อนเยาว์และไร้เดียงสา ป้านวลถอนหายใจเบาๆ เดินเข้าไปใกล้และปลุกเขาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
"นัทลูก... นัท... ตื่นได้แล้ว กลับห้องเราไปพักผ่อนเถอะ"
นัทค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย มองป้านวลด้วยสายตาที่ยังคงเต็มไปด้วยความเสน่หา
"อรุณสวัสดิ์ครับป้า..."
"กลับห้องไปพักผ่อนนะลูก" ป้านวลพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย พยายามซ่อนความรู้สึกผิดและความสับสนไว้ภายใน
นัทลุกขึ้นจากเตียงแต่งตัวอย่างว่าง่าย เมื่อเรียบร้อยแล้ว เขามองป้านวลด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
หลังจากนัทออกจากห้องไป ป้านวลก็ลงไปยังห้องครัว เริ่มเตรียมอาหารเช้าด้วยมือที่ยังคงสั่นเทาเล็กน้อย ความคิดมากมายตีวนอยู่ในหัว เธอไม่รู้ว่าจะจัดการกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไรต่อไป ความลับที่เธอและนัทร่วมกันสร้างขึ้นจะส่งผลต่อชีวิตของเธอและครอบครัวอย่างไร...

ในความมืดมิดที่อบอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งความใคร่ที่จางจาง ความเงียบเข้าปกคลุมราวกับม่านหนาหลังพายุอารมณ์สงบลง ร่างกายของทั้งสองยังคงแนบชิดกัน เหงื่อที่ไหลซึมออกมาจนชุ่มโชกไปทั่วแผ่นหลังและหน้าอกเหนียวเหนอะหนะจนรู้สึกหนึบผิว แสงจันทร์สีนวลสาดส่องลอดผ่านผ้าม่านบางๆ ทอดเงาเป็นทางยาวบนพื้นห้อง ป้านวลนอนตะแคงข้าง หายใจแผ่วเบา ริมฝีปากยังคงบวมช้ำเล็กน้อย ผมสีดำขลับเปียกชื้นเกาะกรอบใบหน้าแดงระเรื่อของเธอ นัทนอนหงายข้างๆ มองเพดานห้องที่มืดมิด หัวใจของเขายังคงเต้นระรัวราวกับกลองศึก ความรู้สึกอิ่มเอม ความตื่นเต้น และความกังวลตีวนอยู่ในอกนัทค่อยๆ ขยับตัวเล็กน้อย พลิกกายตะแคงข้างเผชิญหน้ากับป้านวล มือของเขายังคงสั่นเล็กน้อยเมื่อยกขึ้นลูบไล้กลุ่มผมนุ่มลื่นของเธออย่างแผ่วเบา
"ป้าครับ..." เสียงของนัทแหบพร่า กระซิบแผ่วเบาในความเงียบ "ขอบคุณนะครับ... ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง... ที่ป้าเปิดโลกอีกใบให้ผม... สอนบทเรียนต่างๆ เรื่องเพศสัมพันธ์ให้กับผม..." กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ของป้านวลที่ปะปนกับกลิ่นเหงื่อยังคงอบอวลอยู่รอบตัวเขา
ป้านวลยังคงหลับตาพริ้ม ไม่มีการตอบสนองใดๆ ในทันที ราวกับกำลังจมอยู่ในห้วงความคิดของตนเอง นัทรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ สัมผัสได้ถึงความตึงเครียดที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างของเธอ
นัทสูดลมหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมความกล้าที่ยังเหลืออยู่ เอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง แม้จะแฝงไปด้วยความประหม่า "ผมมีความสุขมากที่สุดเลยครับ... จริงๆ นะครับป้า... ขอบคุณที่ป้า... เป็นคนแรกของผม..." ความร้อนรุ่มยังคงแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าของเขา
คำพูดนั้นดังก้องอยู่ในความเงียบที่หนักอึ้ง นัทรู้ดีว่ามันไม่ใช่ความจริงทั้งหมด ความจริงที่ว่ามายด์ ลูกสาวคนโตของป้านวล ผู้หญิงที่เขารู้จักและใกล้ชิดมาตลอด เป็นคนแรกของเขาในเรื่องเพศสัมพันธ์นั้น เป็นความลับที่เขากับมายด์รู้กันเพียงสองคน ภาพความทรงจำเกี่ยวกับสัมผัสแรก การเรียนรู้ และความเร่าร้อนกับมายด์ผุดขึ้นมาในความคิดของเขาอย่างรวดเร็ว ความลับนั้นเป็นเหมือนเงาที่คอยตามหลอกหลอนอยู่เบื้องหลังความสุขชั่วครู่ที่เขากำลังประสบ
ทำไมฉันถึงพูดโกหกป้า... จนบดบังความรู้สึกผิดนั้นไปชั่วขณะ
ป้านวลค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ในความมืดมิด ดวงตาคู่สวยของเธอฉ่ำวาวไปด้วยหยาดน้ำตาที่ยังคงคลอหน่วย เธอหันมาเผชิญหน้ากับนัท แววตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน ความเศร้า และเริ่มฉายแววของความอ่อนล้าในการต่อต้าน
เขาบอกว่าฉันเป็นคนแรกของเขา... ป้านวลคิดทบทวนคำพูดนั้นในใจ ความรู้สึกบางอย่างที่อบอุ่นและวาบหวามปะทุขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ความรู้สึกดีที่ได้รับเมื่อครู่ยังคงติดตรึงอยู่ในทุกอณูของร่างกาย แม้ร่างกายจะเหนียวเหนอะหนะไปด้วยเหงื่อและอ่อนล้า... มันผิด... มันไม่ควรเกิดขึ้น... แต่ความรู้สึกตอนนั้นมัน... ช่าง... ความขัดแย้งในใจเริ่มอ่อนแรงลง ความปรารถนาที่ถูกกระตุ้นซ้ำๆ เริ่มมีอิทธิพลมากขึ้น ช่างมันเถอะ... ฉันเหนื่อยเหลือเกินที่จะต้องต่อสู้กับความรู้สึกนี้อีกแล้ว... ความคิดของเธอเริ่มจมดิ่งสู่ความรู้สึกทางกายภาพที่ยังคงค้างคา
นัทสัมผัสได้ถึงความเงียบที่ยาวนาน ความสับสนในแววตา และหยาดน้ำตาที่คลอหน่วยของป้านวล รวมถึงผิวกายที่ยังคงเปียกชื้นของเธอ หัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความกังวล
"นัท..." ในที่สุดเสียงแหบพร่าที่สั่นเครือของป้านวลก็ดังขึ้นแผ่วเบา แต่ในน้ำเสียงนั้นกลับแฝงไปด้วยความอ่อนแรงและยอมจำนน "อย่าพูดอะไรแบบนั้นเลย... มันไม่ถูกต้อง..."
น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ความหนักใจ และความเหนื่อยล้าที่จะต่อต้าน นัทสัมผัสได้ถึงความเย็นชาที่เริ่มปกคลุมบรรยากาศ แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกได้ถึงความอ่อนแอที่ซ่อนอยู่ในน้ำเสียงนั้นด้วย



น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ความหนักใจ และความขมขื่น นัทสัมผัสได้ถึงความเย็นชาที่เริ่มปกคลุมบรรยากาศ
"ทำไมล่ะครับป้า..." นัทถามด้วยความไม่เข้าใจ น้ำเสียงของเขาอ้อนวอน "ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ นะครับ... ป้าทำให้ผมรู้สึกถึงสิ่งที่ผมไม่เคยรู้สึกมาก่อน... มันพิเศษมาก..."
ป้านวลส่ายหน้าช้าๆ ในความมืด หยาดน้ำตาเม็ดเล็กๆ ไหลอาบแก้มของเธอ "นัท... สิ่งที่เราทำมันผิดมหันต์... มันไม่ควรเกิดขึ้นตั้งแต่แรก... มันจะนำมาซึ่งความเสียใจ..."
ผิดก็ผิดไปแล้ว... ป้านวลคิดอย่างเด็ดเดี่ยวในใจ ความรู้สึกตอนนั้นมัน... ช่างแตกต่าง... ฉันไม่เคยรู้สึก... มีชีวิตชีวา... ขนาดนี้มาก่อนเลย... ความรู้สึกผิดมันช่างน่าเบื่อหน่าย... ฉันเหนื่อยที่จะต้องแบกรับมันอีกต่อไป... ความปรารถนาเริ่มมีอำนาจเหนือกว่าทุกสิ่ง ความสุขสมที่ได้รับมันช่างเย้ายวนเกินกว่าจะปฏิเสธ ฉันต้องการความรู้สึกนั้นอีก... ต้องการสัมผัสของเขา... ต้องการปลดปล่อยตัวเองออกจากพันธนาการของความถูกต้องจอมปลอมนี้...
"แต่..." นัทพยายามจะอธิบายถึงความรู้สึกของตนเอง แต่ป้านวลยกมือที่ยังคงสั่นเทาและเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อขึ้นห้ามเขา
"พอเถอะนัท... ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว... คืนนี้มัน... มันเลยเถิดไปมากเกินไปแล้ว... และฉัน... ก็ไม่อยากให้มันหยุด..." เสียงของเธอแผ่วเบา แต่หนักแน่นและเต็มไปด้วยความปรารถนาที่ไม่อาจเก็บซ่อน
ความเงียบที่หนักอึ้งกลับมาปกคลุมห้องอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันเต็มไปด้วยความอึดอัด และความปรารถนาที่พลุ่งพล่านจนยากจะควบคุม ความรู้สึกผิดที่เคยกัดกินหัวใจเริ่มจางหายไป เหลือเพียงความโหยหาและความต้องการที่ท่วมท้น ร่างกายของทั้งสองยังคงเหนียวเหนอะหนะไปด้วยเหงื่อที่เย็นเยียบลงเรื่อยๆ แต่ภายในกลับร้อนรุ่มด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น ทั้งนัทและป้านวลต่างจมอยู่ในห้วงแห่งความปรารถนาของตนเอง
ความเงียบนั้นเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ เท่านั้น ความปรารถนาที่ยังคงคุกรุ่นอยู่ในร่างกายของนัท และไฟปรารถนาที่ลุกโชนในจิตใจของป้านวล ก็ยากที่จะดับมอดลงได้โดยง่าย
นัทค่อยๆ ขยับตัวเข้าใกล้ป้านวลอีกครั้ง มือของเขาสัมผัสแผ่นหลังที่ยังคงชื้นเหงื่อของเธออย่างแผ่วเบา ป้านวลสะดุ้งเล็กน้อย แต่ครั้งนี้เธอไม่ได้ปัดป้องสัมผัสนั้น ตรงกันข้าม เธอขยับกายเข้าหาเขาอย่างโหยหา
ความมืดมิดในห้องเป็นเหมือนเกราะกำบังให้ทั้งสองคนได้ปลดปล่อยความรู้สึกที่แท้จริงออกมา โดยไม่ต้องเผชิญกับสายตาของใครอื่น แรงดึงดูดที่ไม่อาจต้านทานได้นำพาพวกเขากลับเข้าสู่วังวนแห่งความเสน่หาอีกครั้ง และครั้งนี้ ป้านวลเองก็เป็นส่วนหนึ่งของแรงดึงดูดนั้นอย่างเต็มใจ
ตลอดช่วงเวลาที่เหลือของคืนนั้น นัทและป้านวลจมดิ่งอยู่ในโลกส่วนตัวของกันและกัน สัมผัสที่โหยหา คำกระซิบที่แผ่วเบา และแรงปรารถนาที่ปะทุขึ้นเป็นระยะๆ ถักทอเป็นบทเพลงแห่งความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน โดยที่ป้านวลไม่ได้ต่อต้านอีกต่อไป เธอโอบรับทุกสัมผัสด้วยความเต็มใจและโหยหา
พวกเขาแนบชิดกันอีกครั้งและอีกครั้ง ราวกับต้องการลืมเลือนความผิดชอบชั่วดี ซึ่งบัดนี้ได้เลือนหายไปจากความคิดของป้านวลแล้ว และดื่มด่ำกับความสุขสมที่ได้รับในชั่วขณะนั้น เหงื่อที่แห้งไปกลับมาซึมผุดขึ้นใหม่ตามแรงอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน เสียงครางแผ่วเบาและเสียงหอบหายใจดังเป็นระยะๆ ในความมืดมิด โดยที่ป้านวลเองก็ส่งเสียงครางด้วยความพึงพอใจอย่างเปิดเผย
ร่างกายอ่อนล้าแต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย สำหรับป้านวลแล้ว มันคือความสุขสมและความพึงพอใจที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน ค่ำคืนที่ยาวนานผ่านพ้นไป พร้อมกับความลับและความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนขึ้นไปอีกขั้น และความรู้สึกผิดที่ถูกแทนที่ด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าในจิตใจของป้านวล



เมื่อแสงแรกของวันใหม่สาดส่องลอดผ่านผ้าม่านบางๆ เข้ามาในห้อง ป้านวลค่อยๆ รู้สึกตัว เปลือกตาหนักอึ้งค่อยๆ เปิดขึ้น ภาพแรกที่เห็นคือแสงสีทองอ่อนๆ ที่ทาบทาทั่วห้อง เธอไม่รู้ว่าตัวเองผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ความอ่อนเพลียเข้าครอบงำจนเธอไม่รู้สึกตัว
ป้านวลขยับตัวเล็กน้อย สัมผัสได้ถึงความเหนียวเหนอะหนะและความเย็นที่ต้นขา เมื่อก้มลงมอง ร่างกายของเธอเปลือยเปล่า คราบน้ำกามสีขาวขุ่นของนัทไหลเลอะเปรอะเปื้อนไปทั่วต้นขาทั้งสองข้าง ภาพความทรงจำอันร้อนรุ่มของค่ำคืนที่ผ่านมาไหลย้อนกลับมาในความคิดของเธออย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวด้วยความรู้สึกผิดและความอับอาย
ด้วยความตกใจ ป้านวลค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงอย่างระมัดระวัง ขาเรียวสั่นเทาเล็กน้อยเมื่อสัมผัสกับพื้นห้องเย็นเฉียบ เธอรีบก้าวเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ติดกัน เปิดน้ำอุ่นและชำระล้างร่างกายอย่างรวดเร็วราวกับต้องการลบล้างทุกร่องรอยของความผิดบาป คราบน้ำกามถูกสายน้ำชะล้างไปจนหมดจด แต่ความรู้สึกผิดและความสับสนยังคงเกาะกุมจิตใจเธอแน่น
หลังจากอาบน้ำและแต่งตัวเรียบร้อย ป้านวลกลับมาที่ห้องนอนอีกครั้ง มองร่างของนัทที่ยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียง แสงแดดยามเช้าส่องกระทบใบหน้าของเขา ดูอ่อนเยาว์และไร้เดียงสา ป้านวลถอนหายใจเบาๆ เดินเข้าไปใกล้และปลุกเขาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
"นัทลูก... นัท... ตื่นได้แล้ว กลับห้องเราไปพักผ่อนเถอะ"
นัทค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย มองป้านวลด้วยสายตาที่ยังคงเต็มไปด้วยความเสน่หา
"อรุณสวัสดิ์ครับป้า..."
"กลับห้องไปพักผ่อนนะลูก" ป้านวลพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย พยายามซ่อนความรู้สึกผิดและความสับสนไว้ภายใน
นัทลุกขึ้นจากเตียงแต่งตัวอย่างว่าง่าย เมื่อเรียบร้อยแล้ว เขามองป้านวลด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
หลังจากนัทออกจากห้องไป ป้านวลก็ลงไปยังห้องครัว เริ่มเตรียมอาหารเช้าด้วยมือที่ยังคงสั่นเทาเล็กน้อย ความคิดมากมายตีวนอยู่ในหัว เธอไม่รู้ว่าจะจัดการกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไรต่อไป ความลับที่เธอและนัทร่วมกันสร้างขึ้นจะส่งผลต่อชีวิตของเธอและครอบครัวอย่างไร

จีดหนักป้า