ขอบคุณครับ

 

 

บทที่ 19
หลังจากนัทออกจากห้องไป ป้านวลค่อยๆ ก้าวลงบันไดไปยังห้องครัว ขาทั้งสองข้างสั่นระริกจนแทบไม่มีแรงยืน ความรู้สึกเหนื่อยล้ายังคงปกคลุมทั่วร่างกาย ราวกับเพิ่งผ่านการออกกำลังกายอย่างหนักหน่วง เมื่อขยับตัว ความรู้สึกหน่วงๆ บริเวณหว่างขาก็ทำให้ป้านวลหน้าแดงก่ำขึ้นมาอีกครั้ง
ราวกับลำเอ็นของนัทยังคงคาอยู่ในรูของฉัน... ความคิดนั้นแล่นเข้ามาในหัวอย่างห้ามไม่อยู่ ป้านวลรู้สึกถึงความอุ่นชื้นที่ยังคงไหลซึมออกมาจากช่องทางรัก หยาดน้ำใสๆ เอ่อคลอหน่วยในดวงตา เธอรีบสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามสะกดกลั้นความรู้สึกผิดและความอับอายที่ถาโถมเข้ามา
เมื่อมาถึงห้องครัว มายด์และรินดาก็ลงมาทานอาหารเช้ากันแล้ว ทั้งสองทักทายป้านวลด้วยรอยยิ้มสดใส แต่ป้านวลกลับรู้สึกเหมือนมีก้อนสะอื้นจุกอยู่ที่ลำคอ เธอพยักหน้ารับเบาๆ พยายามทำตัวให้เป็นปกติ
"แม่ดูเหนื่อยๆ นะคะ วันนี้พักผ่อนเถอะเดี๋ยวหนูช่วย" รินดาสังเกตสีหน้าของป้านวลด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรจ้ะแม่ไหว วันนี้มีอะไรกันหรือเปล่า" ป้านวลถามเสียงแผ่ว พยายามเบี่ยงเบนความสนใจ
"วันนี้มายด์มีนัดกับเพื่อนไปเที่ยวในเมือง ส่วนหนูว่าจะแวะไปร้านหนังสือหน่อยค่ะ" รินดาตอบขณะตักข้าวเข้าปาก
"อืม ไปกันดีๆ นะลูก" ป้านวลบอกทั้งสองด้วยรอยยิ้มที่ฝืนเต็มที
หลังจากมายด์และรินดาออกจากบ้านไป ป้านวลก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ราวกับยกภูเขาออกจากอก เธอเดินกลับขึ้นไปยังห้องนอนของตนเอง สิ่งแรกที่เห็นคือร่องรอยบนเตียงที่ยังคงบ่งบอกถึงความเร่าร้อนของค่ำคืนที่ผ่านมา ป้านวลกัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะเริ่มเก็บผ้าปูที่นอนและปลอกหมอนอย่างรวดเร็ว ราวกับต้องการกำจัดหลักฐานทุกอย่างให้พ้นจากสายตา
ผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่และมีคราบเปื้อนทำให้ป้านวลรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วใบหน้า เธอรีบนำผ้าทั้งหมดไปซักอย่างรีบร้อน พยายามไม่ให้ความคิดถึงสัมผัสของนัทและความรู้สึกสุขสมเมื่อคืนหวนกลับมาอีก
หลังจากทำความสะอาดห้องนอนจนหมดจด ป้านวลก็รู้สึกอ่อนแรงจนแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรต่อ เธอเดินโซเซไปยังห้องนั่งเล่น ทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวยาวอย่างหมดแรง ความเหนื่อยล้าทั้งทางร่างกายและจิตใจถาโถมเข้ามาพร้อมๆ กัน
ก่อนที่เปลือกตาจะปิดลงช้าๆ ภาพใบหน้าของนัทในยามที่เขามองเธอด้วยความรักใคร่แวบเข้ามาในความคิดของป้านวลเพียงเสี้ยววินาที รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเธออย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนที่เธอจะจมดิ่งสู่ห้วงนิทราด้วยความเหนื่อยอ่อน...

นัทค่อยๆ ลืมตาขึ้นในห้องนอนของตัวเอง แสงแดดจ้าส่องลอดผ้าม่านที่ไม่ได้ปิดสนิท บ่งบอกว่าเวลาล่วงเลยมากลางวันแล้ว ความรู้สึกเหนียวตัวและเมื่อยล้ายังคงอยู่ ราวกับเพิ่งผ่านกิจกรรมที่หนักหน่วงเมื่อคืน ภาพความทรงจำอันเร่าร้อนกับป้านวลค่อยๆ ประมวลผลขึ้นในความคิดของเขา ใบหน้าของเขาเห่อร้อนขึ้นเล็กน้อย เขาพลิกกายลุกจากเตียงอย่างเงียบเชียบ