Copy จิตอิสระ ตอนที่ 8 บทประพันธ์ fallenversa

[areja]

   Normal  0          false  false  false    EN-US  X-NONE  TH                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                
จิตอิสระ ตอนที่ 8 โดย อิสระ fallenversa
   Normal  0          false  false  false    EN-US  X-NONE  TH                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                
จิตอิสระ ตอนที่8

-ขณะเดียวกัน ที่อีกฝั่งของเมือง-
"โอยยย"  
วิชิต ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเจ้าสัวที่ดินยันตัวเองลุกขึ้นอย่างอิดโรยเสื้อสูทชั้นดีสั่งตัดจากเมืองนอกขาดหลุดลุ่ยไม่เหลือสภาพเดิม ราวกับเป็นเพียงผ้าขี้ริ้วไว้ห่อหุ้มร่างกายอย่างลวกๆรองเท้าของเขาหายไปแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ แต่สภาพรอบข้างที่เขาอยู่ตอนนี้คือดงสลัมที่มีแต่เพิงสังกะสีและคนมากมายนั่งมุงดูเขาอยู่ แต่งกายเนื้อตัวมอมแมมสกปรก เด็กตัวเล็กๆเนื้อตัวเปื้อนน้ำมันวิ่งไปมาล่อนจ้อนเกิดมาเขาไม่เคยเห็นว่ามีสถานที่แบบนี้อยู่ในเมืองกรุงแสนศิวิไลซ์นี้ ราวกับมาเขามาอยู่คนละโลกกับที่เขาเคยอาศัย
"มองไรวะ แม่งง มึงมีปัญหาไรป๊ะ" วิชิตออกอาการนักเลงตามสันดานตนเมื่อหันไปเห็นกลุ่มชายสองสามคนกำลังนั่งในวงเหล้าแล้วหันมามอง
"ไอ้หนุ่ม เอ็งพูดดีดีนา พวกข้าอุตส่าห์พาเอ็งมาจากน้ำครำแล้วแบกมานอนที่นอนดีๆให้" ชายแก่ในวงเหล้าโพล่งออกมา
"นี่เหรอะวะ ที่นอนดีๆของเอ็ง" วิชิตตะคอกกลับและชี้ไปยังฟูกเก่าๆขาดเล็กน้อย ก่อนเหยียบย่ำด้วยเท้าเปล่า "แม่งง ให้หมากูนอนยังไม่เอาอ่ะ ทุเรศชิบหาย"
        ทันทีที่พูดจบร่างของวิชิตก็ปลิวไปตามแรงหมัดอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มคนหนึ่งที่อยู่ไม่ห่างจากเขาเป็นคนปล่อยหมัดออกไปแล้วทันทีที่วิชิตล้มลง กลุ่มชายที่นั่งกินเหล้าก็เดินเข้าไปซ้ำทันที
"ไอ้นี่ ให้นอนดีๆไม่เอา มึงนอนไปอีกรอบแล้วกัน" ชายแก่คนเดิมพูด แล้วย่ำรองเท้าบู๊ทสีน้ำตาลเก่าๆลงใบหน้าของวิชิตอย่างแรง
"อ๊ออก" วิชิตร้องด้วยเสียงไม่เป็นผู้เป็นคนก่อนหลับลงไปอีกครั้ง แล้วเขาก็ถูกโยนลงไปในน้ำครำตื้นๆริมขอบน้ำขังดังเดิม

-*-*-
-*-*-*-
-*-*-*-*-
'อลิสสิตา'
-*-*-*-*-*-*-*-*-
'อลิสสิตา ตื่นเถิด'
        อลิสสิตาได้ยินเสียงนุ่มลึกอย่างเลือนรางแล้วค่อยๆขยับกายยันตัวลุกขึ้น เธอยังคงอยู่ในชุดแนบเนื้อสีดำดังเดิม เธอไม่ได้ฝันไปนี่คือความจริงที่มีเสียงประหลาดและชุดสีดำห่อหุ้มตัวอยู่ แล้วเธอเริ่มสังเกตความเปลี่ยนแปลงรอบตัวเธอไม่ได้อยู่บนพื้นหญ้า และสถานที่ไร้ผู้คนไกลตัวเมืองดังเดิม ตอนนี้เธออยู่บนที่นอนแสนนุ่มสีขาวสะอาดและในห้องสวยงามตกแต่งสไตล์โรมันอย่างดี ซึ่งก็คือห้องนอนเธอเอง ไม่ทันที่เธอจะได้สงสัย เสียงในหัวของเธอก็ตอบทันที
'ข้าเห็นว่า เจ้าไม่ได้สติ และร่างกายอ่อนเพลียด้วยหลายๆสาเหตุ จึงพาเจ้ามายังที่พักของเจ้าด้วยตัวข้าเอง'เจนนูอธิบายแล้วกำหนดจิตตนเอง ใส่ภาพความทรงจำที่เกิดขึ้นไม่นานนี้เข้ามาในศีรษะพริบตา ภาพเรื่องราวเหตุการณ์ทั้งหมดก็เข้ามาในสมอง อลิสสิตา ในการควบคุมของเจนนู ลุกขึ้นจากพื้นหญ้าราวกับหุ่นยนต์แล้วเดินตรงไปยังแท็กซี่อย่างรวดเร็ว ออกคำสั่งและเมื่อถึงคฤหาสน์ริชมอนต์ ก็เดินเข้ามายังที่พักโดยไม่สนใจสายตาคนรับใช้รอบข้างก่อนเข้าห้องตนเองปิดประตูห้องนอนไม่ให้ใครรบกวน
"แล้วตอนนี้เวลาเท่าไหร่แล้ว?" อลิสสิตาถามหลังจากเรียบเรียงเรื่องราวได้แล้ว
'11นาฬิกา ตามเวลาของโลกเจ้า GMT+7.00 ใช่หรือไม่?'
"อืม แล้วอลิส... จะต้องอยู่กับคุณเอ่อ... เจนนูไปถึงเมื่อไหร่?"อลิสสิตาถามต่อขณะที่เธอนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดก่อนเธอหลับไป
'จนกว่าข้าจะสร้างร่างหยาบได้โดยไม่ต้องอาศัยเจตนารมณ์ในการดำรงอยู่ของเจ้า'
"จะ.เจต. ห๊ะ?" อลิสเอียงหน้าสงสัยหากใครมาเห็นเธอในตอนนี้คงต้องเห็นเธอกำลังพูดกับตนเองอยู่แน่ๆ
'ทุกชีวิตมีความต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ และเมื่อมี จึงเกิดพลังงานละเอียดที่คอยสร้างความคิดและกระแสชีวิตไหลไปมาตลอดเวลาซึ่งนั่นก็คือเจนารมณ์ในการดำรงอยู่' เจนนูอธิบาย แต่อลิสสิตายังไม่หายสงสัยแต่เธอก็ไม่คิดจะถามต่อ มันคงยากสำหรับเธอในตอนนี้ที่เกิดความเปลี่ยนแปลงมากมายภายในคืนเดียว
"แล้วพ่ออลิส..." จู่ๆเธอก็นึกถึงพ่อตนเองขึ้นทั้งที่เธอไม่คิดจะสนใจเขามาก่อน แต่เธอรู้สึกได้ก่อนจะหมดสติไปว่า พ่อของเธอลอยเฉียดตัวเธอแล้วหายออกไปอย่างรวดเร็ว
'ริชมอนต์ แซมเมอร์สัน เสียชีวิตกะทันหันด้วยโรคระบบหายใจล้มเหลวเมื่อคืนนี้ข้าเสียใจด้วย' เจนนูตอบด้วยเสียงราบเรียบ ความรู้สึกอลิสสิตาเหมือนกับจังหวะหัวใจเธอขาดหายไปหนึ่งช่วงอ่างไร้สาเหตุราวกับมีใครมาขโมยลมหายใจของเธอช่วงนั้นไปอย่างไร้ร่องรอย อลิสสิตานึกถึงภาพเก่าๆที่มีชายหนุ่มหน้าตาใจดียินเคียงคู่กับแม่ซึ่งอุ้มเธอไปไหนมาไหน ภาพนั้นคือความทรงจำที่ดีครั้งสุดท้ายระหว่างเธอกับพ่อ น้ำใสๆเอ่อออกมาจากขอบตาช้ำๆก่อนหยดลงบนชุดรัดรูป
"พ่ออลิส เคยรักอลิสมากที่สุด" อลิสสิตากล่าวน้ำเสียงสั่นไหว แล้วเอามือปาดน้ำตาออกจากใบหน้า ก่อนค่อยๆลุกออกจากที่นอน จากนี้ไปเธอต้องปฏิบัติหน้าที่ทุกอย่างในบริษัทแทนบิดาตนเองสิ่งที่แม่และพ่อของเธอเพียรสร้างมาต้องไม่สูญสลายไปเปล่าๆแน่ๆ อลิสสิตาคิดจะไปอาบน้ำจึงเดินไปหยิบผ้าขนหนูจากราวแขวนไม้สวยหรูแล้วพอหันมามองส่วนล่างก็เพิ่งนึกได้ ว่าเธอจะอาบน้ำได้อย่างไร?
'เรื่องนั้นข้าเข้าใจ' เจนนูพูดแล้วกำหนดจิตตนครู่หนึ่ง ร่างกายของตนก็ค่อยๆลดขนาดและซึมหายเข้าไปในร่างกายของอลิสอย่างช้าๆร่างกายขาวอวบปรากฏแทนที่สีดำที่หายไปจากร่างอลิสสิตาราวกับน้ำไหลลงท่อ หน้าอกอวบอิ่มคัพD เผยออกมาอวดอากาศภายนอกพร้อมยอดปลายปทุมถันสีชมพูอ่อนสั่นไหวเล็กน้อยถัดลงมาด้วยสะโพกองค์เอวที่โค้งเว้าได้สัดส่วนราวกับเทพบนสรวงสวรรค์ได้ บรรจงปั้นร่างกายนี้ให้สวยงามเหมือนรูปสลักตามวรวิหารเทพทั้งหลายร่างกายสีขาวราวหยวกกล้วยเผยอวดสัดส่วนอันงดงามก่อนอลิสสิตาจะรีบเอาผ้ามา คลุมตัวอย่างรวดเร็วด้วยความอายกลัวใครมาเห็นเข้า แต่ไม่มีทางเป็นแน่ เพราะห้องของเธอนั้นปิดมิดชิดไม่มีทางได้เห็นจากภายนอกก่อนอลิสสิตา เชาวกรกุลจะรีบเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

จบตอนที่ 8 อ่านต่อตอนที่ 8 นะครับ

( ตอนนี้เรื่องราวเริ่มชัดเจนแล้วนะครับ อิอิ ตั้งแต่ผมแต่งมานี่มีคนให้กำลังใจมากมายอย่างไรก็ต้องขอขอบคุณทุกๆท่านนะครับ ก่อนแต่งนิยายแบบนี้ผมเคยแต่งแนวRPGมาก่อน แล้วเรื่องแนวนี้มาบ้าง แต่กับที่นี่ผมว่ายังมือใหม่อยู่ขอความกรุณาด้วยครับ ^_^ ผมแต่งเองและจะโพสลงใน ติชมได้นะครับขอบคุณ )
*ก๊อปไปอ่านได้ แต่ ห้าม ! นำไปเผยแพร่นะคะ เพราะ คุณ flame619 หรืออีกนาม คุณ fallenversa ฝากให้นำมาลงแบ่งปันกันอ่านเท่านั้นจ๊ะ*

[เด็กสายเบิร์น]

โอ้เพิ่งเคยอ่านแนวนี้ รู้สึกชอบเลยเนื้อเรื่องละเอียดในระดับนึงเลยนะเนี่ย